นอกหน้าต่าง...ฝนกำลังตกหนัก
ภายในห้องมืดๆ...ฉันกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ตะแคงมองดูเม็ดฝนสาดกระทบกระจกหน้าต่าง
ทุกอย่างเงียบกริบ...มีเพียงเสียงของสายฝนเท่านั้นที่ดังก้องกังวาล
รู้ไหม ทำไมฝนถึงตก
เสียงหนึ่งดังแทรกความเงียบของห้องนอน เป็นเสียงของใครบางคนในความทรงจำของฉัน
ใบหน้าของเขากระจ่างชัด แม้ว่าจะผ่านมากว่าสี่ปีแล้วก็ตาม
ทำไม อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะกบมันร้อง
เวลานั้นฉันเย้ากลับอย่างขำๆ ตอนนั้นฉันจำได้ดีว่าเราติดฝนกันอยู่ในรถ ฝนตกหนักมากจนไม่อาจจะขับต่อไปได้ไหว เจ้าของคำถามจึงหยุดพักรถไว้ข้างทางแล้วคิดอย่างไรไม่รู้ก็ถามออกมา
เขาอมยิ้มให้ฉันทั้งแววตาที่อบอุ่นเสมอ แววตาที่ฉันคิดว่าหาได้ยากนักในโลกใบนี้
ไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใคร ...
ที่ฝนมันตก เป็นเพราะว่าทนเก็บเอาความคิดถึงของคนหลายๆคนบนโลกนี้ไม่ไหวไงล่ะ
เขาคงเห็นแววตาของฉันที่มองอย่างแปลกๆ เลยพูดต่อ
ก็เวลาที่ใครคิดถึงกัน ก็มักจะมองขึ้นไปด้านบน หรือฝากถ้อยคำ ความรู้สึกคิดถึงไปกับท้องฟ้า กับดาว กับสายลม ก้อนเมฆ ให้ไปบอกกับใครอีกคนที่อยู่ห่างออกไปไกลๆ ...ว่าเขาคิดถึงกันมากขนาดไหน ... เมื่อมันมีมากเข้า ท้องฟ้าก็คงทนเก็บเอาไว้ไม่ไหว เลยปล่อยความคิดถึงเหล่านั้นโปรยลงมาเป็นสายฝน เพื่อจะส่งความนัยนั้นไปให้อีกคนให้ได้รับรู้ไง
ตอนนั้นฉันฟังแล้วก็ขำๆไปกับเรื่องของเขา ไม่ได้คิดมากอะไร ไม่ได้รู้สึกอะไรไปกับสิ่งเหล่านั้น
แต่ตอนนี้...ฉันกลับรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ขอบตา แม้ว่าอากาศจะเย็นมากขนาดไหนก็ตาม
มันก็คงเหมือนกับท้องฟ้า...ที่สักวัน เมื่อความคิดถึงมีมากจนเก็บเอาไว้ไม่ไหว
จนต้องหลั่งออกมา และปล่อยให้ความคิดถึงมันล่องลอยไปกับท้องฟ้าและสายลม
แบบนี้เองใช่ไหมคะ
... คืนนี้
... ฝนถึงได้ตกหนักเหลือเกิน ...
...
แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 49 01:34:55
จากคุณ :
iNt_GaL 
- [
19 พ.ค. 49 01:26:21
]
สายฝน...กับความคิดถึงจากใครบางคนสู่ใครอีกคน
แถวบ้านน้ำท่วมซอยแล้ว อันเนื่องมาจากผลพวงของความคิดถึง อิอิ
