สิ่งที่ผมกลัวที่สุดเมื่อฤดูฝนมาเยือน
คือความทรงจำ
ที่ลอยมาพร้อมกับกลิ่นของลมในช่วงฝนตก
รวมถึงสายฝนโปรยปรายหลั่งริน ...
และนั่นคือการนำความเจ็บปวดกลับมาสู่ผมในอีกรูปแบบหนึ่ง
หน้าฝน ฝนก็ตก เป็นความหวานฉ่ำใจของใครหลายคน
แต่สำหรับผม ...
มันเป็นเหมือนคมมีดคอยกรีดและย้ำเตือนว่า
ไม่ว่าจะกี่ฝน ผมก็จะมีแค่ตัวเองเป็นเพื่อนปลอบใจ
ซึมซับความเจ็บปวดและโดดเพียงลำพัง
โอบกอดตัวเองไว้ไม่ให้หัวใจสั่นเทาไปมากกว่าที่เคยเป็น
บอกตัวเองว่า เราต้องผ่านมันไปได้ อีกครั้ง
เป็นฤดูกาลเดียวที่ผมจะปลดปล่อยความเจ็บปวด
เหงาเงียบ และเสียใจ ออกมาได้จนหมด
เพียงเพื่อจะพบว่า เมื่อฤดูฝนผ่านไป
หัวใจผมจะแข็งแกร่งขึ้น
รอรับฤดูกาลที่กำลังจะก้าวย่างเข้ามาอย่างแข็งแรง
แต่ดูเหมือนว่า ฤดูฝนนี้ผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว
โดยที่ผมไม่ทันจะได้ตั้งตัวรับมันสักเท่าไร
สายฝนโปรยปรายทั้งวี่วัน โดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุดง่าย ๆ
ฟ้าเหงา ดินเปียก และกลิ่นดินที่ลอยอวนในบรรยากาศ
ยิ่งทำให้ความเหงา และดายเดียว กระจายตัวขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับไวรัส
ผมพยายามหาเหตุผลพันแปดประการที่จะหยุดความทรมานของตัวเอง
แต่ก็ไม่มีเหตุผลเพียงสักข้อที่จะทำให้ ความรู้สึกของผม
หยุดที่จะรักคุณ
ไม่มีเหตุผลเพียงสักข้อ ที่จะทำให้ผมเลิกคิดถึงคุณ
ไม่มีเหตุผลเพียงสักข้อ ที่จะทำให้ผมลืมคุณไปจากหัวใจได้สักที
ไม่มีเลย...
ฤดูฝน ฤดูกาลแห่งความทรงจำ ตอกย้ำและคอยเตือนผมอยู่เสมอว่า...
ไม่ว่า คุณจะอยู่ที่ใด ผมยังคงยืนมองสายฝนอยู่ที่นี่ บนโลกใบเดียวกับคุณ
ใต้ผืนฟ้าเดียวกัน...
และคิดว่า...
คุณเองก็คงแหงนหน้าขึ้นมองฟ้ายามฝนโปรยอย่างนี้เช่นกัน
แม้ว่า ความรักของคุณ จะไม่ใช่สำหรับผมอีกแล้ว
แต่ผมก็ยังหวังว่าคุณยังคงจะจดจำผมได้บ้าง เมื่อเวลาฝนตกอย่างนี้...
เหมือนที่ผมจดจำคุณไว้ในทุกลมหายใจ
และคิดถึงความทรงจำครั้งแรกของเราใต้สายฝนโปรย...
จากคุณ :
จิตปาตลี 
- [
19 พ.ค. 49 20:53:15
]
๒ ๒ ๒ ใต้ฟ้าเดียวกัน ๒ ๒ ๒
