PANTIP.COM : W4386257 <>~<> ...รัก... <>~<> [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 1

เธอต้องมีหัวใจที่เย็นชาแน่ เทอรี่คิด เพราะถ้าเป็นคนทั่วไป คงต้องร้องไห้ไปแล้ว แต่เธอไม่มีเวลาจะมาเสียน้ำตา ในขณะที่โกรธจนลมออกหูอย่างนี้ ซึ่งโดยหลักแล้ว ก็เป็นพฤติกรรมที่ไม่ค่อยจะเหมาะสมนักระหว่างที่กำลังดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ แต่ก็โดยหลักอีกเช่นกัน ที่ส่วนใหญ่แล้ว การดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ เป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนสองคนนะ

หมอกเริ่มหนาขึ้น ขณะที่เธอนั่งมองผ่านหน้าต่างออกไปเบื้องนอก เห็นมันลอยผ่านจากยอดเขาไปสู่อ่าวเบื้องล่าง ปกคลุมเรือที่ทอดสมอจอดอยู่ เหลือให้เห็นเพียงเงาจางๆ ลอยอยู่เหนือแผ่นน้ำ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ท้องฟ้ายังโปร่งโล่ง แสงแดดส่องสว่างไปทั่ว แต่แล้วก็มีลมกรรโชกแรง และฝนตกตลอดสองวันที่ผ่านมา จนเธอนอนหลับไม่สนิทสองคืนซ้อนเพราะเหตุจากเสียงคลื่นม้วนตัวกระแทกกับโขดหินใต้หน้าต่างห้องนอน และตอนนี้ ก็มีแต่หมอกปกคลุมไปทั่ว

หญิงสาวล้มตัวลงนอน หลับตาพัก ทำไมเธอถึงยังไม่ยอมร้องไห้ออกมาสักทีนะ เจ้าสาวคนอื่นที่ต้องมาเป็นแม่สายบัวแต่งตัวค้าง คงต้องมีอาการหนักหนากว่านี้แน่ อาจออกอาการเต็มที่ทีเดียว แต่สำหรับเทอรี่ หลังจากที่รู้แน่ว่า เดวิดไม่ยอมมาเข้าพิธีแต่งงาน เธอค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าออกอย่างใจเย็น ตามด้วยกิ๊ปติดผมออกทีละตัว ทั้งๆ ที่รู้ดีว่า เธอเป็นเป้าสายตาของทุกคน แล้วเทอรี่ก็ส่งผ้าคลุมหน้าให้น้องสาวที่กำลังสะอื้น ก่อนที่จะเดินจากมาด้วยท่าทางราวกับเจ้าหญิง ให้สมกับปราสาทหลังใหญ่ที่ทั้งสองเลือกเป็นสถานที่จัดพิธีแต่งงานนี้

หญิงสาวจำได้เลือนๆ ว่า ได้ยินเสียงซุบซิบกันว่า บ่าวสาวคิดดีแล้วหรือถึงได้เลือกแต่งงานในปราสาทแห่งนี้ ทำไมทำพิธีกันในโบสถ์ไม่ได้หรือยังไง แต่ไม่มีใครสักคนที่จะพูดว่าเป็นความผิดของเดวิด คนที่เร่งอยากแต่งงานมาตลอด แต่เมื่องานแต่งงานมีขึ้นสมใจแล้ว เขากลับเปลี่ยนใจเสียอย่างนั้น

ส่วนงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเป็นแบบบุฟเฟ่ มีจานอาหารวางเรียงรายอยู่ห้องข้างๆ ถ้าไม่ทาน ก็ต้องเททิ้ง แต่กลับเป็นสิ่งที่น่าประหลาดมาก เพราะความหิวของแขกที่มาในงานนั้น มีมากพอๆ กับปริมาณอาหารเช่นกัน แม้แต่ตัวของเทอรี่เอง ก็ตักทานไปเสียจานใหญ่ๆ เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะหิ้วท้องให้หิวต่อ

กองไฟในเตาผิงเริ่มลุกโชน ไล่ความชื้นตามผนังกระท่อมเก่าหลังนี้ ส่งไออุ่นไปทั่วห้อง แปลกแต่จริง หญิงสาวนึก ขณะที่สายตามองดูถุงบรรจุถ่านหิน สิ่งที่มนุษย์ผลิตขึ้นนั้น มีลักษณะทั้งดำทั้งเป็นเงามัน ไม่เหมือนกับถ่านหินธรรมชาติที่วางกองตามข้างถนน ถูกพลั่วแซะกระแทกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยยาวๆ รีๆ คล้ายไส้กรอกจิ๋วๆ แต่ทั้งสองแบบกลับมีกลิ่นเหมือนกันทุกประการ และนี่คือสิ่งที่ทั้งเธอและเดวิดชอบเกี่ยวกับไอร์แลนด์ กลิ่นถ่านหินที่กำลังลุกโชน ภูเขา กระท่อมสีซีดๆ ที่ตั้งเรียงรายอยู่กันเป็นกลุ่ม และสีเขียวขจีของธรรมชาติที่เห็นได้ทั่วไป

ไม่ใช่หาดทรายสีทองที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังนอนอาบแดด ทั้งสองชอบในความเป็นชนบทต่างหาก ที่วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า รถเข็นขายผักที่เปิดขายจนตะวันตกดิน และเจ้าของร้านที่มาส่งถ่านหินและไม้ฟืนให้เอง ช่างเป็นสถานที่ในฝันสำหรับการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์เสียจริง

"นี่หนูคงไม่คิดที่จะไปคนเดียว ใช่มั้ย" แม่ของเทอรี่ถามในคืนที่เธอไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน

"ทำไมล่ะคะแม่ หนูมีตั๋วพร้อมแล้ว มีข้อมูลทั้งหมด หนูเป็นคนจองกระท่อมสถานที่บ้าๆ นี้เอง หนูก็ต้องไปสิ" พลางจับเสื้อผ้ายัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทาง ก่อนที่จะกระแทกปิด แม่ของเธอนั่งร้องไห้ น้องสาวจ้องตาไม่กะพริบ

จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 พ.ค. 49 20:10:06 A:203.113.33.7 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 5

หลังจากนั้น ขณะที่นอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ ฟองสบู่กระจายอยู่รอบๆ ลำคอ ปริ่มๆ แตะใบหู หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้น มนุษย์ก็อย่างนี้แหละ แล้วเขาก็ต้องกลับมาง้อเธอ ให้รู้เสียบ้าง อยากจะไปไหน ก็ไปซะ ไปให้ไกลยิ่งดี จบกันเสียที

เทอรี่เอามือกอบฟองสบู่ แล้วเป่าใส่เหมือนเด็กๆ ขณะที่คำพูดต่างๆ ผ่านเข้ามาให้หัว คำพูดของคุณนายบลูอิตท์

"เรามีช่วงเวลาที่เลวร้ายด้วยเหมือนกัน มันเกิดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย นาทีหนึ่งยังพูดคุยคำหวานกันดีๆ อยู่ แต่อีกนาทีต่อมา - อืม หนูคงไม่อยากฟังหรอก" เสียงของหญิงสูงวัยดังชัดเจน เหมือนกับว่า อยู่ในห้องที่ล้อมรอบไปด้วยไอน้ำนี้ "แฮร์รี่กับฉัน เราต่างกันมาก สุดขั้วกันทีเดียว และอารมณ์ร้อนด้วยกันทั้งคู่"

หญิงสาวนึกภาพจานปลิวว่อน หรือเสียงประตูกระแทกปิด เสียงเดินกระแทกเท้าปึงปังขึ้นบันไดไปชั้นบนไม่ออกจริงๆ จากทุกๆ อย่างที่คุณนายบลูอิตท์เล่าให้ฟัง แล้วทั้งคู่อยู่ด้วยกันท่ามกลางไฟอารมณ์ได้ยังไง? แต่ทั้งสองก็ทำได้ อยู่ด้วยกันตลอดรอดฝั่ง

และแล้วในที่สุด น้ำตาก็ร่วงริน ไหลผ่านร่องแก้มปะปนกับฟองสบู่ น้ำในอ่างเริ่มเย็น และเธอก็ยังร่ำไห้

ไม่มีประโยชน์ที่จะไปผับ เพราะเดวิดคงอยู่ที่นั่น แต่จะให้เข้านอนเลย ก็กระไรอยู่ นี่ยังไม่ถึงสามทุ่มเลย และเธอก็ไม่เพลียอีกด้วย เพียงแต่รู้สึกล้าในอารมณ์ที่มีแต่เรื่องให้คิดเต็มไปหมด จนรู้สึกว่าสมองของเธอเหมือนกับลูกโป่งที่พองลมป่องเต็มที่ พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลาเช่นนั้น

เทอรี่ไม่อยากจะอ่านหนังสือ หรือดูทีวี เธออยากจะออกไปเดินเล่น สูดอากาศภายนอก แล้วนั่งเล่นในบาร์เล็กๆ ฟังดนตรี เธอไม่อยากจะอยู่คนเดียวตามลำพังระหว่างช่วงเวลาการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของตัวเอง

ในผับ แทบจะไม่มีแขกเหลืออยู่แล้ว พนักงานชายหลังบาร์เสิรฟ์ พยักหน้าทักทายให้ เธอยิ้มกลับ ส่งสายตามองไปทั่วขณะที่ยืนอยู่ที่ประตู เดวิดไม่อยู่ในผับ อะไรสักอย่างวูบขึ้นในอก คงเป็นความรู้สึกผิดหวังกระมัง

"มาหาเพื่อนค่ะ" หญิงสาวว่า ตัดสินใจที่จะไม่อยู่ต่อ พนักงานพยักหน้ารับอีกครั้ง แล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ เทอรี่กลับออกมาสู่ราตรีภายนอก อย่างน้อย เธอก็ยังมีความโกรธอยู่เคียงข้างเป็นเพื่อนล่ะนะ ความผิดหวังทำให้เธอรู้สึกโหวงเหวงว่างเปล่า เหมือนหาดทรายที่ปราศจากเปลือกหอย

ถนนทางเดินกลับ แยกออกเป็นสองสาย หญิงสาวเลือกเดินไปตามทางแยกซ้ายที่จะมีสะพานหินเก่าแก่พาข้ามสำธาร และห่างไปจากกระท่อม ถึงจะไม่มีอะไรรออยู่เบื้องหน้า ไม่มีจุดมุ่งหมาย แต่เธอก็ยังเลือกที่จะเดินไป

เสียงคุณนายบลูอิตท์ก้องอยู่ในอากาศที่ว่างเปล่า "เราก็แค่รักกันเท่านั้นแหละหนู ความรักทำให้เราอยู่ด้วยกัน เดินไปด้วยกันจ้ะ"

เทอรี่พิงราวสะพาน ชะโงกมองเบื้องล่าง กระแสน้ำไหลกระเซ็นซ่าร่าเริงเหนือโขดหิน เป็นเสียงที่ช่วยผ่อนคลายให้อย่างดี หญิงสาวเก็บกิ่งไม้จากพื้น แล้วปล่อยให้ร่วงตกสู่ผิวน้ำจากสะพาน เฝ้าดูมันลอยแล้วก็จมแล้วก็ลอยเลาะเลียบไปตามโขดหิน

เดวิด ทำไมเธอถึงไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาตามถนนนะ?

"คุณว่า กิ่งไม้มันจะไปสุดทางที่ไหนหรือ?" เสียงเขาลอยมา ดังแล้วก็เบาแล้วก็ดัง เลาะเลียบชอนไชเข้าไปในสมองที่กำลังคิดหลากเรื่องของเธอ เทอรี่หันไปมอง พลันเห็นใบหน้าของเขาเต็มตา สีหน้าที่เหนื่อยล้า อมทุกข์ และสิ้นหวัง

"ไม่ว่าที่ไหน ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น" เธอตอบ จ้องมองที่กระแสน้ำ "ที่ไหนสักแห่งมั้งคะ แต่คงไม่สำคัญหรอก เพราะมันไม่มีความอยากไม่มีความหวัง นั่นล่ะ คือสิ่งที่วิเศษสุดของการเป็นกิ่งไม้แห้งๆ "

สายตาของเทอรี่จับจ้องที่ชายหนุ่มตรงหน้าในแสงสลัวๆ ของยามค่ำที่ยังพอเหลืออยู่บ้าง เดวิดยืนไหล่คุ้มหลังงอ เครียดเกร็ง เหมือนลูกนกที่ถูกทอดทิ้งอยู่กลางถนนที่จอแจ เหมือนกิ่งไม้ที่เธอเพิ่งโยนลงน้ำ ซึ่งลอยไปไกลแล้ว ถูกกระแสน้ำไหลแรงบังคับให้ลอยไป พาให้กระแทกกับโขดหินไปตลอดทาง บางที อาจมุ่งหน้าไปยังทะเล ไปสุดสายตาที่มองไม่เห็น และสูญหายไปตลอดกาล และเธอจะปล่อยให้เขาเดินจากไปก็ได้ ไล่เขาไปอีกครั้ง

แต่เธอก็มองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเช่นกัน เพราะไม่ว่าจะพยายามอย่างที่สุดสักเพียงไร เทอรี่นึกสภาพชีวิตที่ปราศจากเดวิดไม่ออกเอาเสียเลย ไม่ว่ายังไง เขาก็อยู่ในภาพในกรอบชีวิตของเธอ ยึดติดอย่างเหนียวแน่น ราวกับกิ่งไม้ที่มีสาหร่ายพันธนาการไว้ - เปราะบางเหมือนกับอนาคต

"หนูต้องไขว่คว้าหาชีวิตให้ตัวเอง แล้วยึดไว้ให้มั่น" คุณนายบลูอิตท์เคยเอ่ยเตือน "ใส่ใจดูแลช่วงเวลาที่เลวร้ายให้ดี แล้วทุกอย่างก็จะคลี่คลายเองแหละ ตราบเท่าที่หนูและเขายังรักกันและกันอยู่ ทุกอย่างจะคลี่คลายเองจ้ะ"

เทอรี่ซุกมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตของเดวิด กุมมือกระหวัดนิ้วกับเขา บีบเบาๆ ตราบเท่าที่ยังรักกันและกันอยู่

"มาเถอะค่ะ" เธอพูด "กลับกันเถอะ เรามีเรื่องที่ต้องพูดคุยกัน"

แล้วเธอก็พาเขาห่างไปจากลำธาร และสรรพสิ่งอันตรายที่แอบแฝงอยู่ กลับไปสู่กระท่อมที่อบอวลไปด้วยไออุ่น และเตาผิงที่ท่อนฟืนถ่านหินแทบจะมอดไหม้ไปหมดแล้ว แต่ยังให้ความอบอุ่น และมีเชื้อไฟที่ยังปะทุกรุ่นอยู่

(: ~~~~~~~~~~ จบ ~~~~~~~~~~ : )

แปลและเรียบเรียงจาก "เดอะบิวตี้ ออฟ สติกส์" - ซีเลีย บรายซ์

จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 พ.ค. 49 20:36:51 A:203.113.32.6 X: TicketID:105137 ]