ความคิดเห็นที่ 1 ชินกับชุน ตอน 6 ตอน 6 “หยุดเรียนตั้งหลายวัน  ฉันว่าจะกลับบ้าน  นายจะกลับรึเปล่าชุน”   ต้นหันมาถามชุนขณะกำลังงุ่นอยู่กับการแพคของใส่กระเป๋า   “อือ  ฉันก็ว่าจะกลับเหมือนกัน  แต่คงอีกสักวันสองวันน่ะ  แม่โทรมาบอกว่าให้กลับบ้าน  สงสัยคงคิดถึงน่ะ”   “ฉันว่าจะชวนนายไปเที่ยวบ้านฉันด้วยกันซะหน่อย   ไปมั้ย”   ต้นชวน “เอาไว้คราวหลังละกัน  ฉันคงไปแน่ๆ   ฝากไหว้พ่อกับแม่นายด้วยนะ”   ชุนยิ้มบอกกับต้น “เออ แล้วทำไมนายไม่กลับพรุ่งนี้เลยวะ”    ต้นสงสัย “ฉันว่าจะนัดเจอกันกับพี่ชายน่ะ   ฉันอยากเห็นหน้าเขา” “หา   นี่แกกับพี่ชายยังไม่ได้เจอกันเลยซักครั้งนึงเลยเหรอวะ  อะไรมันจะน้ำเน่าขนาดนั้นเนี่ย    พลัดพรากกันมาเป็นสิบปี  อย่างกะในละครเลยว่ะ”   ต้นทำเสียงตื่นเต้น ชุนหัวเราะขำที่ต้นพูด “กลับมาอีกทีก็สอบแล้วนะโว้ย   แกอย่าลืมอ่านหนังสือด้วยล่ะ  อย่าลืมนะว่าแกต้องไฟท์”    ต้นเตือนชุน “อือ  รู้แล้วน่า”     ชุนพูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่ต้น “งั้นฉันไปล่ะนะ    ดูแลตัวเองดีๆด้วยละกัน”      ต้นบอกชุนแล้วเดินออกจากห้องไป ชุนมองต้นเดินออกห้องไปจนลับตา    เขาเดินไปปิดประตูซึ่งต้นเปิดไว้แล้วลืมปิด .......................................................................... ชินทิ้งตัวลงนั่งข้างทางเดิน   ที่มีไว้สำหรับจ็อกกิ้ง    เงาของเขาที่ทอดอยู่ข้างๆเริ่มเลือนหายไป   ไกลออกไปไม่มากนักเขาเห็นผู้คนสองสามคนยืนอยู่ห่างๆกันเป็นระยะ แล้วสายตาของเขาก็ก้มลงมาสนใจกับนิ้วมือที่จับชายกางเกงขายาวที่ขาดลุ่ยอยู่ไปมานั้น   ชินรู้สึกเหงาๆในเวลานี้   เขารู้ว่าตัวเองกำลังฟุ้งซ่าน แต่เขาก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่า เขาละสายตาจากขอบฟ้าที่เป็นสีแสดอ่อนๆในยามเย็นนั้น  มาที่สนามกว้างๆตรงหน้า   มองดูผู้คนที่วิ่งเล่นออกกำลังกาย   มองดูเด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่   มองดูครอบครัวที่มีพ่อแม่ และลูกที่มาทำกิจกรรมยามว่าง  สายตาของชินจับจ้องที่พ่อ  แม่ลูกนั้นอยู่นานก่อนที่เขาจะก้มหน้าแล้วเปลี่ยนท่านั่งด้วยความเมื่อยจากที่นั่งมานาน แล้วเขาก็ทอดสายตามองออกไปยังสนามอีกครั้ง   แต่ครั้งนี้สายตาของเขาจดอยู่กับดอกหญ้าที่สั่นเอนไปตามแรงลม ชินไม่รู้ว่าเขาได้นั่งอยู่ตรงนี้เป็นเวลานานเท่าไรแล้ว     ภาพของท้องฟ้าเบื้องหน้าบอกกับเขา    ไม่มีดวงตะวันที่ทอแสงอ่อนอยู่เมื่อครู่   ไม่มีแสงสีแสดตรงขอบฟ้า   ชินเห็นดวงดาวระยิบสองดวงขึ้นมาแทนที่ “ว่าไงชุน”    ชินพูดโทรศัพท์กับชุน “ตอนนี้นายทำงานอยู่รึเปล่า”    ชุนถามทันที “วันนี้ฉันไม่ไปทำงาน” “แล้วตอนนี้นายทำอะไรเหรอ”   ชุนถามอีก “ฉันมานั่งเล่นที่สนามจ๊อกกิ้งน่ะ”  ชินตอบ “นายนั่งอยู่คนเดียวหรือเปล่า” “อือ  ใช่”   ชินตอบเสียงเนือยๆ “นายอยู่รอฉันตรงนั้นนะชิน”   ชุนบอกพลางรีบจัดหนังสือบนโต๊ะเขียนหนังสือของเขาให้เข้าที่ “ฉันอยากพบนาย   รอฉันตรงนั้น  อย่าไปไหนนะ”   พูดจบ  ชุนก็รีบวางสายแล้วรีบเดินไปเปิดประตูเดินออกไป ชุนรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษในเวลานี้    เขาคิดว่าคงเป็นเพราะตัวเองดีใจที่จะได้พบกับชิน   แม้จะสวมเสื้อแขนยาว   แต่ลมเย็นที่พัดปะทะกับตัวเขา  ก็สามารถแทรกเข้ามากระทบกับผิวกายข้างใน   จนทำให้ชุนรู้สึกขนลุก   ชุนไม่ชินกับการขับมอเตอร์ไซด์เวลากลางคืนนัก    ไม่บ่อยครั้งที่เขามีเหตุจำเป็นแบบนี้ แสงไฟที่สาดส่องให้ความสว่างที่สนามจ๊อกกิ้ง   แม้จะมีอยู่เป็นระยะแต่ก็ไม่เพียงพอที่จะมองเห็นสนามได้ทั้งหมดยามค่ำคืนเช่นนี้ ชุนพยายามสอดส่ายสายตาของเขามองหาชินภายใต้เหล่าดวงไฟทุกๆดวง    แต่เขาก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากความว่างเปล่า รถมอเตอร์ไซด์ของชุนจอดอยู่ข้างรั้วสนาม   เขาปีนรั้วแล้วกระโดดเข้าไป   สองเท้าย่ำเดินไปตามพื้นสนามหญ้า    พลางสายตาก็คอยมองหาชิน พลันความรู้สึกบางอย่างก็แวบเข้ามาในใจชุน   มันเป็นความผิดหวังที่มากพอที่จะทำให้เขารู้สึกหดหู่ได้    ชุนเดินไปบนทางวิ่ง   เขาก้าวขาช้า ๆ ไม่ได้รีบร้อนนัก   บางคราก็ละสายตาจากความมืดที่เวิ้งว้างก้มลงมองเท้าตัวเองบ้าง   แม้จะมองเห็นรางๆว่าสุดทางวิ่งไม่มีชินรออยู่ตรงนั้น    แต่ชุนก็เดินตรงไปจนสุดทางนั้น   ชุนบังคับสองขาของเขาให้นิ่งหยุด   ความรู้สึกผิดหวังและหดหู่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความน้อยใจชิน    เขาอยากรู้นักชินมีเหตุผลอะไรที่สำคัญกว่า     มีอะไรที่สำคัญไปกว่าน้องชายของเขาอีกหรือ   ชุนคิด เขารีบมาขี่มอเตอร์ไซด์ฝ่าความหนาวของลมเย็น   เพราะกลัวว่าชินจะรอนาน   แต่ชุนกลับรู้สึกว่าชินไม่ได้รอเขาเลย   ชุนยิ่งรู้สึกน้อยใจที่ชินไม่โทรบอกเขาบ้าง .......................................................................... “ชินวันนี้กลับมานอนบ้านเหรอ”     “ครับ  อาเล็กกินข้าวรึยังครับ”    ชินตอบแล้วถามเล็ก “ยังเลย”   เล็กบอก “เดี๋ยวผมไปเตรียมให้นะ”   ชินบอกพลางรับถุงอาหารสำเร็จที่เล็กซื้อมา  เอาไปเทใส่ชาม “ลุงโตกลับมารึยังล่ะ”   เล็กถามชิน “อ้อ  ลุงโตยังไม่กลับมาเลยครับ” “สงสัยคงไม่กลับแล้วล่ะ”     “อาเล็กหมายความว่าลุงโตจะค้างที่บ้านคนงานเหรอครับ”    ชินหันมาถาม “ก็คงอย่างนั้น   แล้วย่าล่ะ”  เล็กถามชิน “ย่านั่งดูทีวีอยู่ข้างบนครับ”  ชินตอบ “เอ้อ   อาเล็กครับ  เทอมนี้เกรดผมคงจะตกหน่อยนะ   อาจจะได้ไม่เท่าเทอมที่แล้ว  ผมอยากบอกให้อารู้เสียเนิ่นๆ   เกรดผมออกมาจะได้ไม่ต้องตกใจ”    ชินบอกกับเล็ก “คงเรียนยากขึ้นสินะ  ยังไงก็พยายามหน่อยละกัน  อาน่ะเข้าใจหรอก   ยังไงก็ทำให้ดีที่สุดนะ  พ่อเราจะได้ไม่ว่า”     เล็กหันมาบอกกับชิน    ชินพยักหน้าแล้วยิ้มให้อาของเขา “ งั้นผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ”  ชินบอกพลางเดินออกไปจากห้องครัว   .......................................................................... ชุนเงยหน้าที่ฟุบอยู่กับแขนทั้งสองของเขาซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอนขึ้นมา  เขารู้สึกว่ามันพร่าจนทำให้มองเห็นอะไรไม่ชัดเจนนัก   ชุนเหลือบสายตามองดูนาฬิกาที่วางอยู่ด้านข้าง   แล้วละมัน มาจ้องมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงหน้า เขารอว่าเมื่อไหร่ที่ชินจะโทรมาเสียที   แต่แล้วความอดทนรอของชุนก็หยุดลง  เขาหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาและเป็นฝ่ายโทรไปหาชิน “ทำไมนายไม่รอฉัน”    ชุนถามชิน “ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้โทรบอกนาย   ฉันนึกได้ว่ามีอย่างอื่นต้องทำน่ะ”    ชินบอกเหตุผล “นายไม่อยากพบฉันเหรอ”   ชุนถามด้วยอารมณ์ผิดหวัง “นายกับฉันยังมีเวลาที่จะได้เจอกันอีกแยะ  ฉันยุ่งจริงๆ” ชุนเงียบไป   แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “พรุ่งนี้ล่ะ   เจอกันได้รึเปล่า” “ไม่ได้หรอก  พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างเลย   ต้องทำงาน” “ฉันอยากเจอนายก่อนกลับบ้าน   ให้ฉันไปหาที่ไหนก็ได้”   ชุนบอกกับชิน “นายจะกลับบ้านเมื่อไหร่”  ชินถามชุน “มะรืนนี้   ฉันต้องกลับไปให้ทันวันแม่” “งั้นเหรอ  ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ทันหรอก  เพราะฉันไม่ว่างเลย”   “แล้วตอนนี้นายทำอะไรอยู่”    ชุนถามชิน “อ้อ  ฉันกำลังปักครอสติสอยู่น่ะ”    ชินบอกน้ำเสียงสดชื่นขึ้น “อะไรนะ”     เสียงชุนแปลกใจ “นายปักครอสติส   ที่พวกผู้หญิงเขาชอบทำกันนั่นน่ะนะ” “อืม   ทำไมล่ะ” “เฮ้ย  นี่พี่ชายฉัน  นายเป็น....”    ชุนทำเสียงไม่อยากเชื่อ “บ้าเหรอ”   ชินตะคอกใส่โทรศัพท์ “ฉันอยากทำน่ะ   เห็นแล้วก็เลยซื้อมา  โอ๊ย....”     เสียงชินซี้ดปาก “อะไรน่ะ”    ชุนสงสัย “เข็มแทงมือฉัน   เนี่ยแทงตั้งหลายทีแล้ว”  ชินบอก “แล้วใครใช้ให้นายทำอะไรแบบนั้นเล่า”   ชุนว่าชิน “ก็บอกแล้วไงว่าฉันอยากทำ   ฉันว่าถ้าเราทำแล้วให้ใครสักคนหนึ่ง  คนๆนั้นต้องเห็นคุณค่าของมันมากเลยนะ    มันบอกถึงความอดทนและความตั้งใจของคนที่ให้”   ชินบอกน้ำเสียงมีความสุข “แล้วนายจะเอาไปให้ใคร”   ชุนอยากรู้ “ก็ยังไม่รู้เลย” “ไม่อยากบอกฉันล่ะสิ   แฟนนายเหรอ”    ชุนแกล้งเดา   เขาได้ยินเสียงชินหัวเราะอยู่ในคอเบาๆ “คงงั้นมั้ง”   ชินพูด จากคุณ : seem จากคุณ : จิตปาตลี - [ 21 พ.ค. 49 21:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชินกับชุน ตอน 7 ตอน   7 ชุนตื่นแต่เช้า  รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วหยิบเอากระเป๋าเดินทางที่วางอยู่บนเตียง   พลันก็ได้ยินเสียงคอลล์เรียกเข้ามาในห้องจากแม่บ้านข่างล่าง  ว่ามีคนมาฝากของให้  ให้เขาลงไปเอา ชุนเดินออกจากห้องอย่างเร่งรีบ   เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างสุด  เขาก็เดินไปถามแม่บ้านถึงของที่มีคนมาฝากให้นั้น   แม่บ้านหยิบเอากล่องกว้างๆแบนๆส่งให้เขา ชุนรับมาแล้วกล่าวขอบคุณ   เขามองมันด้วยความสงสัย  แล้วจึงตัดสินใจแกะมันออกมาดูข้างใน   ชุนค่อยๆดึงเอากรอบรูปนั้นออกมาอย่างเบามือ   เขาไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองกับสิ่งที่เห็น   ภาพปักครอสติสที่ดูสวยงามจนแทบไม่น่าเชื่อว่าชินเป็นคนทำ   เขารู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก   มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดที่เขารู้สึกต่อชิน   ข้อความในกระดาษแผ่นเล็กๆ  ที่เขียนไว้ว่า  ฝากให้แม่   จากชิน   ทำให้ความรู้สึกศรัธทาในตัวชินที่เคยลดหายลงไปครึ่งหนึ่งเมื่อครั้งที่ชินไม่รอเขานั้น   กลับมาเติมเต็มเหมือนเดิม     ชุนรู้สึกว่า  มันกลับมีมากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำไป ใครคนนั้นที่สำคัญกับชินมากกว่าชุนก็คือแม่   เขารู้สึกภูมิใจในตัวชินอย่างยิ่ง   ความรู้สึกเคารพและชื่นชมในตัวของพี่ชายยิ่งทวีคูณ ......................................................................... “สวัสดีครับคุณแม่”    ชุนยิ้มและรีบเดินตรงไปดาภา “คุณพ่อ  สวัสดีครับ”    ชุนกล่าวสวัสดีพลางยกมือไหว้ทั้งสองคน “แม่เขาคิดถึงชุนจะแย่อยู่แล้ว”   กรุณ  พ่อเลี้ยงบอกกับชุน “เป็นยังไงบ้างลูก”   ดาภา ผู้เป็นแม่ถามบ้าง ชุนได้เพียงแต่ยิ้ม “สุขสันต์วันแม่ครับ”   ชุนกระซิบดาภา เธอยิ้มและกอดลูกชายในทันที ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ  ชุนก็เอ่ยขึ้นกับดาภาว่า “คุณแม่ครับผมได้พบกับพี่ชินด้วย”     ดาภามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย  หันมามองชุนอย่างสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร    กรุณเองก็หันไปสบตากับดาภาเช่นกัน “เราได้คุยกันด้วยครับ    ชินป็นคนเก่งมากเลยนะครับ  เรียนไปด้วย  ทำงานไปด้วย  แล้วยังทำอะไรเป็นอีกตั้งหลายอย่าง”   ชุนเล่าให้พ่อเลี้ยงกับแม่ของเขาฟังอย่างชื่นชม “ชินสบายดีเหรอชุน”   ดาภาถามเสียงเรียบ “ครับ”  ชุนตอบ “เขาลำบากหรือเปล่า”   ดาภาถามอีก “ถ้าเทียบกับผม   พี่ชินก็ลำบากครับ”   ชุนบอกตามตรง แล้วทุกคนก็เงียบไป   ชุนล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขาหยิบเอาของฝากของชินออกมา “คุณแม่ครับ  ชินฝากมาให้คุณแม่  ชินทำเองด้วยนะ  ตอนที่คุยกัน  ผมได้ยินเสียงร้องเพราะเข็มแทงมือตั้งหลายทีแน่ะ”   ชุนบอกพลางส่งกรอบรูปนั้นให้กับดาภา หลังจากที่รับมาแล้ว  ดาภาก็จ้องมองดูภาพปักในกรอบรูปนั้นอยู่นาน   “ผมไม่นึกเลยว่าพี่ชินจะทำได้  แต่พี่ชินเป็นผู้ชายนะครับ คุณแม่อย่าได้เข้าใจผิดล่ะ  สวยดีนะครับคุณแม่”   ชุนออกความเห็น  จากนั้นก็หันไปคุยกับกรุณบ้าง “ถ้าคุณพ่อได้เจอพี่ชิน   คุณพ่อต้องชอบพี่เขาแน่เลยครับ” “อือ”    กรุณยิ้มและพยักหน้า “เรียนอยู่ที่เดียวกันเหรอ   แล้วชินเรียนอะไรล่ะ”   กรุณถามชุน “เรียนภาษาอังกฤษภาคพิเศษครับ   เรียนตอนเย็น   ตอนกลางวันเขาก็ไปทำงาน”   ชุนสาธยาย “แล้วลูกรู้ได้ยังไงเหรอว่าพี่ชินเรียนที่นั่น”    ดาภาถามบ้าง “ผมลองค้นหารายชื่อนักศึกษาทางอินเตอร็เนทดูน่ะครับคุณแม่”    ชุนบอกพลางยิ้มดีใจ “ทำไมไม่ชวนพี่เขาเที่ยวด้วยล่ะ”   กรุณเอ่ยกับชุน “นั่นสิ   ลูกน่าจะชวนพี่เขามาด้วยนะ”  ดาภาเห็นด้วยกับกรุณ “นั่นสิครับ  ผมลืม  คราวหน้าผมจะชวนพี่ชินมาด้วย  แต่ตอนนี้พี่เขาคงยังไม่ว่าง   คงกำลังยุ่งน่ะครับ”   “แม่ก็อยากเห็นชินเหมือนกัน   นานหลายปีมากแล้วที่ไม่ได้พบกันเลย   พี่เขาตัวโตมากมั้ยลูก   หน้าตาคล้ายชุนรึเปล่า”    ดาภาหันมายิ้มถามชุน ชุนหัวเราะ   “ผมกับพี่ชิน  เรายังไม่เคยได้เจอกันจริงๆ สักครั้งเลยครับ  เราคุยกันทางโทรศัพท์น่ะครับ” ดาภาและกรุณต่างเหลียวมามองหน้ากัน “คือว่าเวลาว่างของผมกับพี่ชินไม่ตรงกันเลยนี่ครับ   แต่พี่ชินรับปากแล้วว่า  เราจะได้เจอกันแน่นอนครับ”   “ผมอยากให้คุณแม่โทรไปคุยกับพี่ชินบ้างน่ะครับ   ผมว่าคุณแม่น่าจะโทรไปบอกเขาว่าแม่ได้รับของฝากของเขาแล้ว  เขาจะได้ดีใจนะครับ”    ชุนแนะนำ “จะ   แล้วแม่จะโทรไปนะ”    ดาภา  หันมารับปากและยิ้มให้ลูกชาย  ก่อนเอามือลูบหัวของชุนอย่างเอ็นดู “งั้นแม่โทรตอนนี้เลยดีมั้ย”    ดาภาถามชุน ชุนจัดการล้วงเอาโทรศัพท์ของเขาออกมาแล้วกดโทรหาชินให้เรียบร้อย  แล้วยื่นให้ดาภา “มันบอกว่าไม่สามารถติดต่อได้”   ดาภาพึมพำ ชุนทำสีหน้าสงสัย “งั้นคืนนี้ลองโทรใหม่ละกันครับ”   ชุนยิ้มบอกกับดาภา “ชุนกลับวันไหนเหรอลูก”   กรุณถาม “วันอาทิตย์ครับ”   “ดีเลย  พ่อว่าง  พ่อกับแม่จะไปส่งลูกที่เชียงใหม่นะ” “จริงเหรอครับ   ดีเลยพ่อกับแม่จะได้เจอพี่ชินด้วย”   ชุนทำเสียงตื่นเต้น “อือ  พ่อก็ว่าดีเหมือนกัน พ่อก็อยากเจอพี่ชินของชุน    จะได้เที่ยวเชียงใหม่ด้วย” ทุกคนต่างยิ้มให้กัน “ชุนแล้วการเรียนของลูกล่ะ เป็นยังไงบ้าง    ความรู้สึกเครียด ดีขึ้นบ้างหรือยัง”   กรุณถามชุน “ผมก็พยายามอยู่ครับคุณพ่อ   ตอนนี้ก็เรียนไปเรื่อยๆ  คุณพ่อครับถ้าเกรดผมออกมาไม่ดี  คุณพ่อจะว่ายังไงครับ” “ก็ถ้าลูกได้ทำเต็มที่  สุดความสามารถแล้วผลจะเป็นยังไงพ่อก็ต้องยอมรับ  พ่อไม่ว่าอะไรชุนหรอก”   “แต่ยังไงลูกก็ต้องพยายามหน่อยก็แล้วกันนะ” กรุณหันมาบอกกับชุน “ครับ”   ชุนรับคำ   “ลูกมีปัญหาอะไรรึเปล่าชุน   อย่างปัญหาเรื่องอื่นนอกจากเรื่องการเรียนของลูก”   กรุณถามอย่างสงสัย “ไม่มีครับ   กับเพื่อนก็เข้ากันได้    ผมไม่มีปัญหาอย่างอื่นเลยครับพ่อ  ที่ผมหนักใจก็เรื่องเดียวคือ  การเรียนของผมมันไม่ค่อยดีเลย. “ก็เรียนต่อไปเรื่อยๆก็แล้วกัน   รอดูเกรดเทอมนี้ก่อนแล้วค่อยมาว่ากันอีกที  อย่าเพิ่งคิดมากกลัวโน่นกลัวนี่ไปไกลล่ะ   ไอ้เรื่องกลัวถูกรีไทน์อะไรยังไม่ต้องคิดถึงมัน   พ่อไม่อยากให้ชุนเครียดมันไม่ดีนะลูก   เราไม่ควรคิดมาก  กังวลเกินเหตุกับอะไรที่มันยังมาไม่ถึง   เข้าใจมั้ยชุน”     กรุณหันมาย้ำกับชุน “ครับคุณพ่อ”    ชุนรับคำอีกครั้ง แต่สีหน้าของเขายังส่อแววกังวล จากคุณ : seem   - [ 21 พ.ค. 49 13:19:44 ] แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 49 21:10:39 จากคุณ : จิตปาตลี - [ 21 พ.ค. 49 21:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ความคิดเห็นที่ 1   ทำไมไม่รวบไว้ให้อยู่ในกะทู้เดียวละ ลงตอนนึงแล้วถ้ามันยังไม่ยาวพอ ก็สามารถลงตอนต่อไป เป็น ความคิดเห็นที่1 2 และ3...ตามลำดับแต่อยู่ในกะทู้เดียว จะได้ไม่เปลืองกะทู้ ลงแบบนี้เป็นการใช้กะทู้เปลือง และทำให้กะทู้ของคนอื่นตกไวไปนะครับ จากคุณ : ลูนาติก  - [ 21 พ.ค. 49 17:22:30 ] จากคุณ : จิตปาตลี - [ 21 พ.ค. 49 21:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชินกับชุน ตอน 8 ตอน 8 เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนของชุน ดาภารีบเอามือขึ้นป้ายน้ำบนดวงหน้าของเธอ “เข้ามาสิชุน แม่อยู่ในห้องจะ” เธอร้องบอก แต่ไม่ได้หันหน้าไปมองทางประตู ชุนค่อยๆเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ แม่ของเขา “คุณแม่ทำอะไรอยู่ครับ” ชินถามพลางมองดูกรอบรูปภาพปักครอสติสที่อยู่ในมือของดาภา ซึ่งเธอยังคงไม่ละสายตาจากมัน “แม่คิดถึงพี่ชินเหรอครับ” ชุนเอ่ยถาม “จะ” ดาภาหันมายิ้มและตอบ “แม่โทรไปแล้วตั้งหลายทีแต่มันไม่ติดเลยลูก” ดาภาบอกกับชุน “นั่นสิครับ ผมก็พยายามโทร ก็ไม่ติดเหมือนกันครับ ไม่รู้ว่าโทรศัพท์พี่ชินเป็นอะไร” ชุนพูดกับดาภาสีหน้าหงุดหงิด “สงสัยแบทจะหมดมั้งครับ” ชุนเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้ม ดาภาหันมายิ้มและพยักหน้าให้เช่นกัน “แม่ตื่นเต้นจังเลยชุน ที่จะได้เจอพี่เขา” ดาภาบอกน้ำเสียงมีความสุข “คงไม่ใช่แม่คนเดียวหรอกครับ พี่ชินก็คงตื่นเต้นเหมือนกันถ้าได้เจอคุณแม่ ผมอยากให้คุณแม่กับ ผม ได้เจอพี่ชินเร็วๆครับ” ชุนบอกแล้วโอบแม่ของเขาเข้ามาชิดตัว ดาภาเอามือขึ้บจับแก้มลูกชายเบาๆ “เออ ชุน ที่ลูกบอกว่าพี่ชินทำงานไปด้วย แล้วก็พี่เขาลำบากกว่าลูก เล่าให้แม่ฟังหน่อยได้มั้ย แม่อยากรู้” ดาภาเอ่ยถามอย่างสงสัย “พี่ชินเขาว่างตอนกลางวันน่ะครับก็เลยทำงาน ส่วนตอนเย็นเขาก็ไปเรียน พี่ชินไม่ได้อยู่กับพ่อหรอกครับ พ่อย้ายไปขอนแก่นแล้วพ่อก็มีครอบครัวใหม่ พี่ชินก็เลยต้องดูแลตัวเอง” ดาภามีสีหน้าสลดลง “โอ๊ย พี่ชินเก่งครับเขาดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็กแล้ว จากที่ผมได้คุยกับพี่เขา การพูดจาของเขาเนี่ยฟังดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยครับ พูดสอนผมตั้งหลายอย่าง” ชุนพูดพลางยิ้ม “เช่นอะไรบ้างล่ะจ๊ะ” ดาภาหันมาถาม แต่ในมือก็ยังคงถือกรอบรูปอยู่ “ก็เช่น ผมชอบบ่นกับเขาผลสอบของผมที่มันได้น้อย เขาก็บอกผมว่าให้คิดว่ามันทำให้ผมได้อดทนมากขึ้น เขาบอกว่าให้ผมพิสูจน์ตัวเองว่าผมก็ทำได้ เขาให้กำลังใจผมมาตลอดเลยครับ แม้ว่าเราจะไม่ได้เติบโตมาด้วยกัน แต่ผมก็รู้สึกรักและผูกพันกับพี่ชิน ไม่รู้ว่าพี่ชินจะคิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่านะครับคุณแม่” ชุนสบตากับดาภา เธอยิ้มให้เขาเอามือโอบไปที่หลังแล้วลูบเบาๆ .......................................................................... ชินนั่งดีดกีตาร์ อยู่ในห้องนอนของตัวเอง เขาเล่นเพลงเดิมซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ พลันมือที่ดีดสายกีตาร์อยู่นั้นก็หยุดลง เสียงถอนหายใจของเขาดังชัดเจนขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้อง สิ่งที่ชินคิดตอนนี้คือ เขาอยากรู้ว่าเมื่อแม่ได้รับของขวัญจากเขาแม่จะรู้สึกอย่างไรบ้าง เขาแอบหวังว่าแม่จะดีใจเมื่อได้รับมัน แต่ชินก็ยังคงอดกังวลไม่ได้ว่าแม่จะรับรู้ได้บ้างไหมว่าเขาตั้งใจทำให้แม่ แม่จะเห็นมันเป็นสิ่งมีค่าทางจิตใจอย่างที่เขามองหรือเปล่า เขาเอากีตาร์วางไว้ข้างตัว ชินหมดอารมณ์ที่จะเล่นมันต่อไป ในเวลานี้ชินอยากจะคุยกับใครก็ได้สักคนหนึ่ง เขาไม่อยากฟุ้งซ่านแบบนี้ แต่เมื่อเดินไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะข้างเตียงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมา เขามองมันอย่างพินิจสักพักจึงวางมันกลับใส่ไว้ในนั้นอย่างเดิม แม้ชินจะเห็นผู้คนมากมาย ในยามราตรีที่ย่ำเท้าอยู่ตามข้างถนน แต่ความรู้สึกข้างในเขากลับว้าเหว่ เหมือนทั้งโลกเหลือเพียงตัวเขาเอง ชินขี่มอเตอร์ไซด์อย่างไม่รีบร้อนนัก เขามองดูทั้งสองฟากถนนตลอดระยะทางที่เขาผ่าน มองดูแสงสี ที่แต่งแต้มความมืดเหล่านั้น เพื่อหวังว่ามันจะช่วยจรรโลงใจที่เงียบเหงาของเขาให้มันดีขึ้นอีกครั้ง ชินเดินช้าๆไปกดกริ่งหน้าบ้าน เมื่อมาถึงปลายทาง ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก เขาก็ขี่มอเตอร์ไซด์เข้าไปทันที .......................................................................... “ชุนทำไมนายทำหน้าอย่างนั้นวะ” ต้นถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นชุนทำท่าทางหงุดหงิด ชุนหันมามองหน้าเพื่อน ก่อนบอกกับต้น “ฉันสงสัยว่าทำไมถึงติดต่อพี่ชายฉันไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” ชุนมีแววกังวล “นายก็ไปหาเขาเลยสิ” ต้นแนะนำ “ถ้าเจอกันง่ายๆก็ดีสิ” ชุนบอกกับต้น “ก็ไปรอที่หอพี่นาย ไม่ก็หน้าห้องเรียนสิ ต้องได้เจอแน่” ชุนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของต้น แต่สีหน้ายังไม่คลายกังวล “นายล่ะกลับบ้านไปเป็นยังไงบ้างเหรอ” ชุนเปลี่ยนเรื่องคุยกับต้น “แม่ฉันเอาใจสุดๆเลยล่ะ อยากกินอะไรก็ได้กิน” ชุนยิ้ม “ก็เหมือนแม่ฉันแหละ” ต้นกับชุนต่างหัวเราะ “แล้วนายกลับไปได้ทำอะไรบ้างล่ะ” ชุนถามต่อ “ฉันก็ช่วยงานในร้านของเตี่ยบ้าง ส่วนมากไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอก คนที่ร้านเยอะ” ต้นบอก “เตี่ยนายคุยกับนายว่ายังไงบ้างเหรอ” “ก็คุยกันธรรมดานี่ แต่แกชอบเอาฉันไปคุยอวดกับพวกเด็กในร้าน ไม่ก็เพื่อนๆแก ความจริงฉันอายนะ แต่ช่างเถอะเมื่อมันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของเตี่ย” ต้นบอกน้ำเสียงสดชื่น “ไม่ใช่ความสุขเล็กๆน้อยๆของนายเองหรอกเหรอ” ชุนแกล้งว่าต้น “เออ! ความสุขของข้าเองก็ได้วะ” ต้นทำเสียงโมโห เสียงหัวเราะของคนทั้งสองดังขึ้นอีกครั้ง จากคุณ : seem   - [ 21 พ.ค. 49 19:13:57 ] ------------------------------------------------ ความคิดเห็นที่ 1   คุณ seem คะ ไม่ทราบว่าเป้นสมาชิกใหม่ทีเพิ่งเข้ามาใช้พื้นที่ใน ถนนนักเขียนหรือเปล่า ถ้าใช้ มีข้อแนะนำในการ เขียนกระทู้ ซึ่งเป็น มารยาทของคนใช้พื้นที่ ณ ถนน หน่อยหนึ่งนะคะ คือว่า กระทู้ของคุณ เป็นนิยายเรื่องเดียวกัน และลงในวันเดียวกัน  และใช้ ตอนละสั้น ๆ ช่วยกรุณารวมกระทู้ ให้เป็นกระทู้เดียวได้ไหมคะ เพราะทำอย่างนี้จะเป็นการเบียดบัง กระทู้อื่นของเพื่อน ๆ ในถนนให้ตกไปอย่างรวดเร็ว (อ่านในกติกามารยาทได้ค่ะ) ทำให้พื้นที่ในถนนถูกเบียดเบียน จากกระทู้เรื่องเดียวกันแต่ลงวันละหลายตอนนะคะ อีกเรื่องคือ การรวมบทสั้น ๆ ไว้ในกระทู้เดียวกัน จะทำให้คนอ่าน ๆ งานได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องไปเปิดหลายหน้าให้ปวดตาค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 49 20:35:41 จากคุณ : เปียร์รุส   - [ 21 พ.ค. 49 20:33:13 ] ------------------------------------------------ ความคิดเห็นที่ 2   ง่ายต่อการอ่านของเพื่อน ๆ ในถนนนักเขียน  กระทู้ไม่ตกบ่อย แถมคนตั้งกระทู้สะดวกต่อการพูดคุยกับเพื่อน ๆ ในถนนด้วย เลยเข้ามาเห็นด้วยกับคุณเปียร์รุสคับป๋ม   จากคุณ : Ixora  - [ 21 พ.ค. 49 20:40:46 ] ------------------------------------------------ ความคิดเห็นที่ 3   ลงรวมกันดีกว่านะคะ นอกจากจะง่ายต่อคนอ่านแล้ว ก็ยังเป็นการร่วมกันรักษากติกาของเพื่อนๆบนถนนฯด้วยค่ะ ตั้งรวมในกระทู้เดียว ง่ายกว่าการตั้งใหม่หลายๆอันอีกนะคะ ^^ จากคุณ : iNt_GaL   - [ 21 พ.ค. 49 21:03:19 ] --------------------------------------------------------- ความคิดเห็นที่ 4   ขออนุญาติ รวมกระทู้ให้นะครับ เผื่อเป็นการ ไม่บดบังพื้นที่ของเพื่อน ๆ ในถนน จากคุณ : จิตปาตลี   - [ 21 พ.ค. 49 21:06:15 ] จากคุณ : จิตปาตลี - [ 21 พ.ค. 49 21:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมั่ก กั๊บป๋ม หุๆ จากคุณ : seem (seem) - [ 25 พ.ค. 49 13:11:52 ]