กาลครั้งหนึ่ง ที่เรา(เคย)รักกัน
บทนำ

‘หวัดดีดิว นี่แกคงกำลังแปลกใจแน่ๆเลยใช่มั้ยว่าฉันอยู่ที่ไหน พนันได้เลยว่าแกเดาไม่ถูกแน่ๆ โอเคๆบอกก็ได้ รู้น่าว่าเริ่มรำคาญแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังกินลมชมวิวอยู่ที่ภูเก็ตเชียวนะ ที่นี่บรรยากาศ โคตรดีเลย น้ำงี้ใส๊ใส สวยจนบรรยายไม่ถูก ขนาดฉันเองยังแปลงร่างเป็นนางเอกมิวสิคว่ายไปว่ายมาตั้งนาน แกเองก็พามิ้นท์มาเที่ยวบ้างสิ เอาใจเค้าให้มากๆหน่อย ยังไงมิ้นท์เค้าก็เป็นผู้หญิงนะ อย่ามัวแต่ตีนุ้ก เตะบอลไปเรื่อยเปื่อย ถ้าวันไหน ม.ค.ป.ด. อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน 555+ เออ ลืมบอกไป วันก่อนยัยฟ้าก็เพิ่งโทรมา ตีโพยตีพายใหญ่ หาว่าฉันไม่ยอมกลับสักที แหมทำไงได้ก็อยู่ที่นี่ทั้งสบายทั้งสนุกนี่นา เอาเป็นว่าจะถ่ายรูปกลับไปให้ดูเยอะๆแล้วกัน อืมแค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้ที่นี่พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว เดี๋ยวขอตัวไปถ่ายรูปก่อนแล้วกัน จะได้เอามาเป็นข้ออ้างกันยัยฟ้าด่า แล้วไว้คุยกันนะเพื่อน’
อิ้ง

ดนัยณัฐนั่งมองโปสการ์ดที่เพิ่งอ่านจบเมื่อหนึ่งนาทีก่อน โปสการ์ดจากยัยตัวเล็ก ที่จู่ๆก็หายเงียบเข้ากลีบเมฆไปซะเฉยๆ ทิ้งไว้แค่คำบอกกล่าวสั้นๆว่าไปพักร้อน ด้านหน้าโปสการ์ดเป็นรูปหาดทรายสีขาวละเอียดนวลตาตัดกับฉากหลังที่เป็นผืนน้ำไล่ระดับจากเขียวอมฟ้าไปจนเป็นสีครามสุดลูกลูกตา บ่งบอกสถานที่ที่ผู้ส่งย้ำนักย้ำหนาว่ามัน ‘สวยเกินบรรยาย’ ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าขาวๆ ที่ตอนนี้คงกำลังรัวชัตเตอร์ถ่ายบรรยากาศแถวนั้นมือเป็นระวิง เหตุผลคงไม่พ้นที่เจ้าตัวเล่ามา อันฌิสาจัดอยู่ในจำพวกบ้าถ่ายรูปอย่างหนัก ทั้งโทรศัพท์มือถือทั้งกล้องถ่ายรูปจึงเต็มไปด้วยรูปต่างๆ ที่เจ้าตัวไปเยือนถิ่นไหนเป็นต้องบันทึกภาพไว้อวดใครต่อใครไปทั่ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่เคยมีรูปตัวเองเลยแม้แต่ใบเดียว ด้วยเหตุผลที่เจ้าตัวบอกไว้ว่า ‘ก็วิวมันสวย แล้วอิ้งจะเอาหน้าเห่ยๆไปเป็นพรอพให้เกะกะลูกตาทำไมล่ะ’ แล้วก็ด้วยประโยคนี้นี่เองที่ทำเอาเพื่อนๆในกลุ่มโห่ขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย เจ้าของหน้าเรียวขาว ตากลมโตที่หวานเสียจนเจ้าตัวนึกค่อน จมูกเล็กโด่งรั้นรับกับปากบางสีกุหลาบได้รูปทำหน้างอพร้อมกับย่นจมูกใส่เสียงรอบข้าง ดนัยณัฐหลุดขำออกมาเมื่อนึกย้อนมาถึงคำพูดของหญิงสาว ที่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่รู้สึกรู้สาเลยว่าหน้าตาตนเองนั้นจัดอยู่ในประเภทที่เรียกว่า ‘สวย’
+++++++++++++++++++++++++++++

“เอ้า น้องๆคะ เดี๋ยวเดินไปรวมกันที่ห้องสมุดภาคนะคะ อย่าสายล่ะ เดี๋ยวพี่ปี 4 ลงมาแล้วไม่เจอ โดนดุพี่ไม่รู้ด้วย” เสียงพูดดังมาจากพี่ผู้หญิงท่าทางใจดีที่โผล่หน้าเข้ามาชี้แจงสถานที่ประชุมต้องรับน้องใหม่รหัส 48
นักศึกษาชายหญิงกว่า 30 คน ค่อยๆทยอยกันลุกจากที่นั่งอย่างเป็นระเบียบ เดินเกาะกลุ่มกันไปที่ห้องสมุดของภาควิชาตามที่รุ่นพี่บอกไว้ อันฌิสาเดินตามกลุ่มเพื่อนไปเรื่อยๆ วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ ทุกคนเลยเหมือนคนแปลกหน้าเพราะยังไม่รู้จักกัน หันไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบ บรรยากาศแบบนี้เองที่หญิงสาวลงความเห็นว่ามันน่าอึดอัดเป็นที่สุด

“หวัดดี เราชื่อฟ้านะ เธอชื่ออะไรเหรอ” เสียงเล็กทักขึ้นจากด้านข้าง ทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆหลุดจากภวังค์

“เราชื่ออิ้ง ยินดีที่ได้รู้จักนะฟ้า” อันฌิสาหันไปยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ (สดๆร้อนๆ) ด้วยท่าทีร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว

“อิ้งมาจากโรงเรียนอะไรหรอ” เสียงเล็กยังคงถามต่อ

“โรงเรียน.....น่ะ ฟ้ารู้จักมั้ย” หญิงสาวเอ่ยชื่อโรงเรียนเฉลิมพระเกียรติชื่อดังแห่งหนึ่งขึ้นมา

“รู้จักสิ ก็โรงเรียนนี้ดังจะตาย เห็นว่าต้องสอบเข้าด้วยใช่มะ”

“อืม แล้วฟ้าล่ะ มาจากโรงเรียนอะไร” ปลายฟ้าฉีกยิ้มกว้างก่อนจะตอบชื่อโรงเรียนเดิมเต็มยศ พร้อมกับคล้องแขนเข้ากับแขนของอันฌิสาแล้วเดินคุยกันไปจนถึงห้องที่รุ่นพี่นัด


“สุดท้ายนี้ขอให้นิสิตทุกคน ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนให้สมกับความตั้งที่จะเข้ามาศึกษาในรั้วนนทรีอันทรงเกียรติแห่งนี้ มีข้อสงสัยสามารถปรึกษาผมได้ตลอด ผมจะนั่งอยู่ที่ตึกภาควิชา ชั้น 4 ห้อง 4012 ขอให้ทุกคนโชคดีครับ” เสียงอาจารย์ผู้ดูแลเอ่ยขึ้นก่อนที่ต่อไปจะเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ปี 4 ที่จะเข้ามาแนะนำตัวและทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆ

“น้องครับ ขอให้น้องๆเข้าแถวเป็นแถวตอนนะครับ เพราะเดี๋ยวเราจะจับพี่เทคกัน พี่เทคจะเป็นคนที่จะดูแลน้องๆ ในช่วงเวลาที่น้องๆยังไม่มีพี่รหัส แล้วก็อาจจะดูแลต่อไปตราบใดที่น้องๆยังอยากให้พี่เค้าดูแล” รุ่นพี่ผู้ชายหน้าดุคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยเสียงดัง พร้อมกับวางกระบอกทรงสูงที่ภายในบรรจุตะเกียบราวๆ 40 อัน โดยที่ปลายอีกด้านของตะเกียบจะมีชื่อรุ่นพี่เขียนกำกับไว้ทั้งหมด

อันฌิสากับปลายฟ้ารอจนเพื่อนทยอยไปเข้าแถวกันจนเกือบหมดแล้วทั้งสองจึงไปต่อคิว เวลาผ่านไปไม่ถึง 5 นาที เมื่อมาถึงคิวของทั้งคู่ก็เหลือตะเกียบเพียงไม่กี่อัน

“ฟ้าจับก่อนเลย” อันฌิสากระซิบบอก ขณะเดียวกันปลายฟ้าก็หลับหูหลับตาควานหาตะเกียบจนหยิบมาได้ 1 อัน จากนั้นอันฌิสาก็เป็นฝ่ายจับบ้าง หญิงสาวคว้าตะเกียบอันที่อยู่ไกลที่สุด แล้วจึงเดินตามปลายฟ้าไป


“ได้ใครน่ะอิ้ง” ปลายฟ้าชะโงกหน้าเข้ามาถามพร้อมกับก้มดูชื่อที่ติดไว้ท้ายตะเกียบ


“พี่เค้ก โหดีจังเลยได้พี่เทคเป็นผู้หญิง เราก็อยากได้มั่ง แต่ดันได้พี่ที่ชื่อแทน ยังไม่รู้เลยว่าคนไหน” ปลายฟ้าบ่นพร้อมกับทำหน้ายู่ยี่ใส่ตะเกียบของตนที่มีคำว่า ‘แทน’ ติดอยู่


“นี่ไงฟ้า พวกพี่ๆเค้าเริ่มเขียนชื่อบนไวท์บอร์ดแล้ว เราไปดูกันดีกว่า”


อันฌิสาจูงมือปลายฟ้าแหวกฝูงชนเข้าไปดูรายชื่อพี่เทคที่รุ่นพี่ปี 4 เพิ่งเขียนไว้ให้บนไวท์บอร์ด


“อ้าว ไมมีแค่ 20 กว่าคนเองง่ะ หยั่งงี้ก็ไม่พอกับรุ่นน้องดิ” อันฌิสาบ่นขึ้นมา และรุ่นพี่ก็คงจะได้ยินจึงไขข้อข้องใจให้ทุกคนทราบ


“น้องๆครับ คือพี่เทคเราจะมีทั้งหมด 23 คนนะครับ เพราะฉะนั้นก็จะมีน้องๆบางคนที่จะได้พี่เทคซ้ำกัน ยังไงก็จดชื่อกับเบอร์โทรพี่เค้าไว้นะครับ แล้วก็ลงชื่อ เบอร์โทรของตัวเองไว้หลังชื่อพี่เทคบนบอร์ดด้วย เพราะกว่าจะเจอพวกพี่ๆเค้าอีกทีก็วันจันทร์ จะได้ตามหาตัวกันถูก” เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นทันทีที่รุ่นพี่พูดจบ ทุกคนดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการเป็นน้องใหม่ ต่างแลกกันดูตะเกียบที่จับฉลากมาว่าใครได้พี่ชื่ออะไรกันบ้าง บรรยากาศในห้องจึงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เพราะมีทั้งพวกที่ยืนออกันรอจดเบอร์โทรรุ่นพี่ และบางคนก็ตามหาว่าใครได้รุ่นพี่คนเดียวกับตนบ้าง ในขณะเดียวกันนั้น อันฌิสาก็ได้รู้ว่าตนเองมีพี่เทคคนเดียวกับคนที่ชื่อ ‘ดนัยณัฐ’