ป๊อกๆ เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังสลับกับเสียงสะอื้น ฉันเริ่มมองเห็นตัวหนังสือที่พิมพ์ไปได้ไม่ชัด ... และแล้ว น้ำตาก็ปลื่มๆ ตาอีกครั้ง เสียงสะอื้นแรงขึ้น ... ฉันรู้สึกคัดจมูก จึงเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชูที่ตั้งไว้ข้างจอคอมพ์มาซับน้ำมูกน้ำตา .. ก่อนที่จะเริ่มต้นพิมพ์ได้อีกครั้งหนึ่ง
ความคิดช่างสับสน .. ฉันร้องไห้ทำไม? เสียใจ อะไร .. ทุกข์ใจ อะไร หรือว่า .. เจ็บใจ ??? คิดไม่ออกจริง ๆ .. รู้แต่ว่าเศร้ามาก ความเศร้ามันวิ่งผ่านลงลึกไปจนถึงใจที่อยู่ภายใน .... เหตุผลต่างๆ ออกจะเลือนๆ เมื่อมาผสมปนเปเข้ากับคราบน้ำตา ฉันกำลังเป็นแค่ ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่กำลังร้องไห้
ฉันเกลียดความทุกข์ ความผิดหวัง ... ทุกคนก็คงเหมือนกัน แต่จะมีใครสักกี่คน .. ที่หลีกหนีมันได้ เวลาที่เจ้าความทุกข์เยี่ยมหน้าเข้ามาทักทาย .. เราจะจัดการกับมันอย่างไรดี
ตั้งแต่รู้ผลสอบ ฉันเริ่มโทษโชคชะตา .. ทำไมไม่ออกตรงที่ฉันอ่าน โทษตัวเองที่ทำพลาดไปเสียหมด รวมถึงโทษอาจารย์ที่ตรวจข้อสอบแบบ .. ลอจิก 0 .. 1 ทั้งที่โลกเราเป็นแอนนาลอก แต่ท้ายสุดก็ต้องทำใจ .. ไม่มีอะไรได้ดังใจเราไปเสียทุกอย่าง ทุกคนก็เสียใจเหมือนกับเรา บางคนก็คงแอบร้องไห้เหมือนกับเรา เพียงแต่ .. ถ้าเมื่อใดเราให้ความทุกข์มาหยุดกาลเวลา วันพรุ่งนี้ก็คงไม่มาถึง
ว่าแล้ว ฉันก็พยายามยิ้มและหัวเราะ ... ให้มนต์ขลังของรอยยิ้มค่อยๆ นำความหวังและกำลังใจกลับเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง
จากคุณ :
iT_member 
- [
23 พ.ค. 49 21:15:37
]
มุมของน้ำตา
