ความคิดเห็นที่ 1 นักเลงปลาสวยงามในฮานอยบางคนเท่านั้นที่รู้จักฟานวินห์ นักเพาะพันธุ์มือเอกผู้ผสมสายพันธุ์ปลาเทวดาดาวขึ้นเป็นคนแรกของเวียดนาม...หรือจะพูดให้ถูกไปกว่านั้นคือคนแรกของโลกนั่นเอง เขาเก็บตัว ไม่สุงสิงสังคมกับใคร วัน ๆ ง่วนอยู่แต่กองตำราวิชาการและห้องปฏิบัติการลับที่มีแต่ตู้ปลาเต็มไปหมด วินห์ยังเป็นทั้งนักสำรวจผู้เดินทางไปถึงป่าอเมซอนเพื่อค้นหาปลาเทวดาสายพันธุ์พเทโรฟิลลัม เอสพี. สการ์เล็ต ตัวที่ร่ำลือกันว่ามีสีแดงตลอดตัวอีกด้วย  ฟงหล่านได้รับรู้การผจญภัยของพ่อจากสมุดบันทึก ท่านเขียนไว้ละเอียดลออตามวิสัยนักวิชาการ มีการอธิบายด้วยหลักชีววิทยา นิเวศวิทยา ธรณีวิทยา และมีนวิทยาชั้นสูงที่ฟงหล่านอ่านไม่รู้เรื่อง แต่ก็สร้างความประทับใจและภูมิใจให้ลูกสาวคนนี้ตลอดมา พเทโรฟิลลัม เอสพี. สการ์เล็ต มีแหล่งอาศัยเฉพาะแค่บางพื้นที่ของป่าอเมซอน เคยมีผู้พบเห็นบางตัวปะปนอยู่กับสายพันธุ์พเทโรฟิลลัม อัลตัม จนเข้าใจกันว่าเป็นลักษณะของการผ่าเหล่าในกลุ่มอัลตัมซึ่งเป็นปลาเทวดาชนิดเดียวที่มีจุดสีแดงกระจัดกระจายตามส่วนบนของลำตัว แต่นักมีนวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยนอร์ธแคโรไลน่า ดร.ฟิลิปส์ ฟอร์บส์ ค้นพบในอีกหลายปีต่อมาว่าสการ์เล็ตไม่ได้เกิดจากการผ่าเหล่าของเทวดาอัลตัม แต่เป็นสายพันธุ์ที่มีอยู่แต่เดิม มันอาจเกิดขึ้นพร้อมกับเทวดาป่าชนิดอื่น ๆ และวิวัฒนาการมาพร้อม ๆ กัน ทว่าการเปลี่ยนแปลงทางภูมิศาสตร์โดยเฉพาะการรุกรานพื้นที่อยู่อาศัยของมนุษย์ทำให้สายพันธุ์สการ์เล็ตลดจำนวนประชากรอย่างรวดเร็ว เร็วจนการค้นพบปลาเทวดาสายพันธุ์นี้ความโชคดีที่ได้เห็นฟางเส้นสุดท้ายของสิ่งมีชีวิตแสนสวยชนิดหนึ่งของโลก แล้วหลังจากนั้น สการ์เล็ตก็หายสาบสูญไปจากอเมซอน ไม่มีใครได้พบมันอีกเลย ไม่มีแม้กระทั่งรูปถ่ายยกเว้นภาพที่ตีพิมพ์ในนิตยสารอควาเรียมออฟเดอะเวิลด์ซึ่งเป็นปลาต้นแบบของดร. ฟอร์บส์ เมื่อหลายทศวรรษที่ผ่านมา ฟานวินห์กลับฮานอยในสามปีให้หลัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้สการ์เล็ตมาหรือเปล่า แต่ลุงเจ้าของร้านขายปลาผู้สนิทสนมกันดีกับพ่อเล่าให้ฟงหล่านฟังภายหลังว่าฟานวินห์เริ่มต่อเติมห้องลับขึ้นภายในบ้าน เป็นห้องปิดทึบ มีเพียงช่องลมพอให้อากาศถ่ายเท พ่อของเธอมาสั่งตู้ปลาจากลุงหลายใบ เป็นตู้ขนาดความจุหนึ่งพันห้าร้อยลิตร  ฟงหล่านเชื่อมั่นว่าเจ้าดาวและเจ้าแดงต้องเป็นลูกหลานที่เกิดจากสการ์เล็ตของพ่อแน่เพราะมันมีสีแดงสดตลอดตัว ครีบตั้งกางสูงชันแต่ครีบหางสั้นตัดตรง และจุดเด่นสำคัญคือกลางตัวของมันมีรูปดาวห้าแฉกสีเหลือง! ดาวสีเหลือง บนพื้นสีแดง...ธงชาติเวียดนาม! พ่อของฟงหล่านพัฒนาสายพันธุ์สการ์เล็ตจนกลายเป็นสัญลักษณ์ของชาติได้อย่างน่ามหัศจรรย์! มีบางคนที่รู้เรื่องนี้ และพยายามติดต่อขอซื้อมัน แน่นอนว่าเขาไม่ขาย แม้กระทั่งลูกปลาสายเลือดของสการ์เล็ตตัวอื่นที่ไม่มีสัญญลักษณ์ดาวกลางตัวฟานวินห์ก็ไม่ขาย เขายอมโกหกกับคนอื่น ๆ ว่าเทวดาดาวไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงข่าวลือ หลายคนยอมเชื่อแต่แน่นอนว่าย่อมต้องมีบางคนคาใจในเรื่องนี้ไม่หาย อย่างเช่นลุงร้านขายปลานั่นก็ด้วย  พ่อสั่งฟงหล่านไม่ให้บอกใครเรื่องเทวดาดาว เธอรับคำแบบไม่รู้อะไรสักอย่าง หลังจากนั้นไม่นานพ่อก็ตามแม่ไป ทิ้งให้ฟงหล่านอยู่กับย่าเพียงสองคน   เด็กสาวเปลี่ยนถ่ายน้ำตู้ปลา ติดตั้งฮีทเตอร์อันใหม่ ให้อาหาร ปลาเทวดาทั้งสองตัวดีขึ้นผิดตาเมื่อได้ความอบอุ่น มันโผขึ้นมากินอาหารจากมือฟงหล่าน เธอหัวเราะน้อย ๆ  น้ำตารื้นคิดถึงพ่อ ย่าของฟงหล่านเป็นเจ้าของโรงแรมเล็ก ๆ บนถนนยาชัง ย่านนี้จัดว่าคึกคักทำเลดี มีนักท่องเที่ยวพอสมควรเหมาะแก่การทำที่พักอาศัย ทุกเย็นและวันหยุดเรียน ฟงหล่านต้องไปช่วยทำงานที่โรงแรม ต้อนรับลูกค้าและขายบริการทัวร์ในประเทศ เธอซื้อตู้ปลาจากร้านคุณลุงมาตั้งวางไว้บนเคาน์เตอร์ มีปลาทองสองตัวว่ายไปมาทำตากลมแป๋ว “ปลาสวยดี” เสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้น ฟงหล่านกำลังทำบัญชี หันมาพบว่าเป็นชาวต่างชาติ ผิวคล้ำ รูปร่างล่ำสัน เธอรีบลุกยืนกล่าวคำทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แถวนี้น่าพัก ผมว่าจะอยู่สักสามวัน” เขายืนในท่าตามสบาย ทาบแขนข้างหนึ่งบนพื้นเคาน์เตอร์ อีกข้างเท้าสะเอว ฟงหล่านบอกราคาห้องพัก เขาตกลงแต่ขอดูห้องก่อน เมื่อทุกอย่างเป็นที่น่าพอใจเขาจึงล้วงกระเป๋าเตรียมชำระเงิน “ค่อยจ่ายวันกลับก็ได้ค่ะ ตอนนี้ขอแค่พาสปอร์ตก็พอ” เด็กสาวยิ้ม เขาเลิกคิ้วแต่ไม่พูดว่าอะไร ล้วงกระเป๋าเดินทางใบเล็กหยิบพาสปอร์ตสีเลือดหมูมีสัญลักษณ์ครุฑลายเส้นสีทองออกมาให้ฟงหล่าน เธอกล่าวคำขอบคุณและมอบกุญแจ เขาหยิบแผ่นพับโฆษณาทัวร์สำหรับแจกบนเคาน์เตอร์สองสามแผ่นก่อนหิ้วกระเป๋าเดินทางรูปสี่เหลี่ยมติดล้อขึ้นบันไดไปยังห้องพัก ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 24 พ.ค. 49 21:24:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันก่อนปิดภาคเรียน ฟงหล่านสวมสเว็ทเตอร์ตัวเดิมรีบลงมาดูปลาเทวดาดาวทั้งสองตัว เธออยากเห็นว่ามันมีความสุขกับฮีทเตอร์ใหม่มากแค่ไหน เท้าสัมผัสกับความเปียกแฉะเย็นเฉียบของน้ำ เด็กสาวใจหายวาบเมื่อเห็นระดับน้ำในตู้ลดลงเกือบหมด เจ้าดาวกับเจ้าแดงนอนตะแคงข้างพยายามไถลตัวไปรอบตู้เพื่อหาน้ำใหม่  ฟงหล่านรีบดึงปลั๊กฮีทเตอร์ออกก่อนเป็นอันดับแรก ร้องตะโกนเรียกย่า หญิงชราถือตะหลิวออกมาจากครัวพอรู้ว่าตู้ปลารั่วก็โวยวายใหญ่ ฟงหล่านส่ายศีรษะ รีบตักปลาเทวดาทั้งสองออกจากตู้ใส่ถุงพลาสติกใสก่อนที่น้ำจะรั่วออกจนหมด แล้วค่อยวิ่งไปเอาถังกับผ้าขี้ริ้วมาซับน้ำจากพื้นบ้าน เกือบไปแล้วไหมล่ะเจ้าดาว...ฟงหล่านถอนหายใจยกถุงปลาขึ้นดู “เอาไปไว้ที่โรงแรมก่อนสิ เย็น ๆ ค่อยกลับมาดูว่าจะซ่อมแซมกันอย่างไร” หญิงชราเดินกระย่องกระแย่งเข้ามาพิจารณาตู้กระจก ถึงจะบ่นว่าหลานสาว แต่นางเองก็รักปลาคู่นี้ไม่น้อยเหมือนกัน อาจเป็นเพราะมันคือสิ่งที่ลูกชายของนางทุ่มเทมานานนับสิบปี ฟงหล่านรีบปั่นจักรยานเร็วจี๋ไปโรงแรม เอาปลาทองสองตัวออกจากตู้ไปลงอ่างใหญ่ข้างประตูเข้าออกแล้วเอาเจ้าดาวกับเจ้าแดงใส่ลงไปแทนที่ สั่งเสมียนโรงแรมว่าห้ามใครแตะต้องปลาคู่นี้โดยเด็ดขาด ห้ามแม้กระทั่งให้อาหารและเปลี่ยนถ่ายน้ำ เธอจะกลับมาจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองในตอนเย็น สอบวันสุดท้าย ฟงหล่านทำเสร็จเป็นคนแรก รีบวิ่งออกจากห้องไปยังลานจักรยาน ยุบทำเสร็จเป็นคนที่สองวิ่งไล่หลังมาตามเคย เธอได้แต่นึกในใจว่าเพื่อนคนนี้ช่างมีพลังงานล้นเหลือจริง ๆ  สองสาวปั่นจักรยานไปตามถนนยาชัง ถึงหน้าโรงแรม เอารถพิงไว้ตรงกำแพงข้างประตูทางเข้า ผู้ชายคนเมื่อวานที่ถือพาสปอร์ตตราครุฑเดินหิ้วกระเป๋าสวนออกมา เขาพยายามยิ้มให้ฟงหล่านแต่เธอไม่อยู่ในอารมณ์ทักทายลูกค้าตามปรกติ เด็กสาวปราดไปหาเจ้าดาวเจ้าแดงเป็นอันดับแรก ทว่าสิ่งที่เห็นเหลือเพียงตู้เปล่า...กับน้ำขุ่นฟุ้งเป็นฝ้า “เจ้าดาวล่ะ!” เธอถามเสมียน หญิงวัยกลางคนทำหน้างุนงง แต่พอรู้ว่าเจ้าดาวคือปลาเทวดาคู่นั้นก็ยิ้มแก้มแทบปริ “คุณหล่าน โชคดีมาเกยถึงคุณแต่วันเลยละค่ะ” ฟงหล่านสะดุดคำพูดประโยคนั้นทันที รู้สึกมีอะไรไม่ชอบมาพากลเข้าให้เสียแล้ว ความกลัวพลุ่งพล่านขึ้นมาจับใจ “เจ้าดาวกับเจ้าแดงไปไหน! ใครเอาไป! ป้าเถอ บอกมาเร็ว!” เสมียนโรงแรมยังคงยิ้ม แต่เริ่มเป็นยิ้มเจื่อน ๆ “มีคนมาขอซื้อมันค่ะ แขกคนไทยตะกี้ไง เขาให้ราคาดีด้วย ตัวละตั้งร้อยดอลล่าร์ สองตัวก็สองร้อย คิดเป็นเงินเราก็ตั้งสามล้านด็อง! ปลานำโชคอะไรอย่างนี้” ฟงหล่านไม่รอฟังเสมียนเล่าให้จบ รีบวิ่งออกไปหน้าประตู มองซ้ายขวาหาร่างคนไทยเมื่อครู่ เขาคงไปได้ไม่ไกล...เธอย้อนเข้ามาอีก ลากแขนยุบออกมาขอร้องให้ช่วยปั่นจักรยานตามหา เด็กสาวสองคนแยกกันไปคนละทาง ฟงหล่านไปทางขวา ยุบไปทางซ้าย แต่อีกราวครึ่งชั่วโมงก็กลับมาพบกันหน้าโรงแรมด้วยสีหน้าผิดหวัง เหนื่อยหมดแรง “ไม่เห็นจะมี ฉันว่าเขานั่งแท็กซี่ไปสนามบินแล้วล่ะ” ยุบออกความเห็น ฟงหล่านน้ำตาเอ่อ แค่คิดว่าต่อจากนี้จะไม่มีปลาเทวดาดาวอีกแล้วหัวใจของเธอก็แทบสลาย ปลาคู่นี้เป็นยิ่งกว่าสัตว์เลี้ยง เป็นยิ่งกว่าเพื่อน มันคือสิ่งสุดท้ายที่พ่อให้เธอเป็นของขวัญ...ของขวัญที่พ่อเพียรสร้างมานานนับสิบปี  ฟงหล่านหันไปมองเสมียนด้วยสายตาโกรธ นางยืนก้มหน้านิ่งด้วยความกลัวอยู่หลังเคาน์เตอร์ “ก็ฉันไม่ทราบนี่คะ...” หล่อนเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ยุบจับมือเพื่อนบีบเบา ๆ  พยายามปลอบใจ แล้วจู่ ๆ ฟงหล่านก็วิ่งถลันออกไปหน้าประตู “เฮ้! จะไปไหนอีกน่ะ” ยุบตะโกนถาม ได้ยินเสียงตอบมาแว่ว ๆ ว่าสนามบิน คืนนั้นฟงหล่านกลับถึงบ้านด้วยหัวใจร้าวราญ นอนร้องไห้ตลอดคืน คิดถึงเจ้าดาวเจ้าแดง เช้าตรู่ แสงอาทิตย์ยังไม่ทันจับขอบฟ้าดี เด็กสาวก็ก้าวออกจากบ้านไปโรงแรมของย่าด้วยเสื้อผ้าทะมัดทะแมงสะพายเป้ไว้กลางหลัง “ป้าเถอ เอาสมุดบันทึกลูกค้ามาให้หนูดูหน่อย” เสมียนรีบทำตามคำสั่ง ฟงหล่านพลิกหารายชื่อแขกคนไทย จดที่อยู่ของเขาลงสมุดเล่มเล็กของตัวเองแล้วบอกคุณเถอให้จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินด่วนที่สุด ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 24 พ.ค. 49 21:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แค่อีกไม่กี่ชั่วโมง ฟงหล่านก็ได้มายืนบนแผ่นดินไทย ฟานวินห์พ่อของเธอเคยมาเมืองไทยหลายครั้งเพื่อสำรวจสายพันธุ์ปลาน้ำจืดในลุ่มน้ำเจ้าพระยา นั่นจึงทำให้ฟงหล่านได้รู้จักภาษาไทยหลายคำจากปากพ่อ โดยเฉพาะคำทักทายและขอบคุณ ส่วนภาษาอังกฤษนั้นไม่มีปัญหาเพราะใช้ทุกวันอยู่แล้วเวลาทำงานที่โรงแรม “สวัสดีค่ะ” เธอโค้งให้เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของสนามบินดอนเมืองแล้วพูดเป็นภาษาอังกฤษถามทางไปจังหวัดสมุทรปราการ เจ้าหน้าที่สาวยิ้มให้ฟงหล่าน อธิบายให้ฟังพลางชี้นิ้วไล่ไปตามแผนที่ เด็กสาวกล่าวคำขอบคุณเป็นภาษาไทยแล้วรีบก้าวเท้ายาว ๆ ออกไปยืนรอเรียกแท็กซี่ รู้สึกงงเล็กน้อยที่เห็นคนไทยต่อคิวยาวเป็นแถวต่างกับในเวียดนาม เธอรีบวิ่งไปเข้าคิวบ้าง และกว่าจะได้ถึงคิวก็อีกราวยี่สิบกว่านาที อากาศเมืองไทยร้อนเหลือเกิน ฟงหล่านต้องถอดสเว็ทเตอร์ออกตั้งแต่อยู่ในรถ ยิ่งพอลงมายืนข้างถนนยิ่งร้อนจัดจนเวียนหัว ทุกสิ่งดูแปลกตา ผิดจากสภาพบ้านเมืองในฮานอยโดยสิ้นเชิง บ้านคนดูเหมือนสร้างกันตามสะดวกไม่คำนึงถึงสถาปัตยกรรม ผู้คนก็หลากหลาย เหมือนเจือปนกันหลายเชื้อชาติ เด็กสาวละความตื่นตาตื่นใจเอาไว้ก่อน มองหาคนที่พอจะมีหน้าตาเป็นมิตร เปิดสมุดเล่มน้อยชี้ให้เขาดูเลขที่บ้าน ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ยังมีน้ำใจช่วยพาไปหาคนอื่น ฟงหล่านสะพายเป้เดินตามเขาต้อย ๆ  ชายหนุ่มยื่นที่อยู่ให้ตำรวจจราจร อธิบายสั้น ๆ แล้วชี้มายังเด็กสาว ตำรวจยิ้มแหย รับสมุดมาแล้วพยักหน้าให้ฟงหล่านเดินตามเขาไปในธนาคาร เจ้าหน้าที่ธนาคารพูดภาษาอังกฤษได้ สาวน้อยดีใจมากเมื่อเขาบอกว่าบ้านผู้ชายคนนั้นอยู่ห่างจากธนาคารไปราว ๆ สิบกิโลเมตร เธอถามวิธีเดินทางอย่างสะดวกที่สุดก่อนกล่าวคำขอบคุณทั้งพนักงานธนาคารและเจ้าหน้าที่ตำรวจ แสงสว่างแห่งความหวังเริ่มทอประกายให้เห็นรำไรบ้างแล้ว ทว่าเอาเข้าจริงกลับไม่ง่ายนัก รูปแบบผังเมืองในจังหวัดสมุทรปราการนั้นประหลาด ฟงหล่านไม่มีแผนที่ และถึงมีก็คงงงมากอยู่ดี เธอขึ้นรถโดยสารซึ่งเป็นรถกระบะติดหลังคามีม้านั่งขนาบด้านข้างนั่งได้ข้างละหกคน ปัญหาคือไม่มีผู้โดยสารคนไหนพูดกับเธอได้รู้เรื่องเลย เด็กสาวได้แต่กะระยะทางเอาเองคร่าว ๆ แล้วลงจากรถเพื่อสอบถามคนแถวนั้นอีกที กว่าจะลงถูกตำแหน่งตามต้องการก็ต้องเสียเวลานั่งรถถึงสามต่อ แต่นั่นไม่ทำให้ฟงหล่านท้อใจง่าย ๆ  แค่นึกถึงตากลม ๆ ใส ๆ ของเจ้าดาวกับเจ้าแดงเธอก็มีแรงฮึดขึ้นมาไม่รู้ตั้งเท่าไร จนเกือบค่ำ ฟงหล่านก็ยังไม่พบบ้านผู้ชายคนนั้นเสียที เธอรู้ว่าตัวเองหลงวนเวียนอยู่ในเมืองหลายรอบ หิวข้าวจนตาลายแล้วก็เหนื่อยมากด้วย เด็กสาวทรุดนั่งลงตรงขั้นบันไดทางขึ้นโบสถ์คริสต์ ฟุบหน้าลงกับท่อนแขน ลืมตัวร้องไห้ด้วยความท้อใจ คืนแรกในเมืองไทยช่างน่าหดหู่ ยิ่งเวลาห่างนานเข้า ความหวังที่จะได้พบเทวดาดาวทั้งสองก็ยิ่งลางเลือน เด็กสาวเช่าโรงแรมถูก ๆ ในตัวเมืองปากน้ำ กินบะหมี่รถเข็นหน้าโรงแรมหนึ่งชามแล้วเข้านอนทันที แต่แน่นอนว่าเธอต้องนอนไม่หลับอยู่แล้ว ห้องเล็กอับอุดอู้มีหน้าต่างอยู่แค่บานเดียวซ้ำร้ายยังเปิดออกไม่ได้อีกต่างหาก แอร์คอนดิชั่นก็เก่าคร่ำโบราณ ฟงหล่านนึกถึงโรงแรมเล็กกะทัดรัดแต่แสนสะอาดสะอ้านของย่าในฮานอยแล้วได้แต่ทอดถอนใจ เช้าแล้ว วันนี้ฟงหล่านต้องหาเทวดาดาวให้พบ เธอบอกกับตัวเองเหมือนมอบหมายภารกิจสำคัญขณะเก็บสัมภาระลงไปเช็คเอ้าท์ตรงเคาน์เตอร์ สอบถามทางไปบ้านชายคนนั้นกับพนักงาน โชคดีที่เขาอยู่ย่านนั้นด้วยเหมือนกัน ชายวัยกลางคนร่างผอมเกร็งอาสาพาฟงหล่านไปด้วยตัวเขาเอง เด็กสาวประสานมือกุมไว้ตรงหน้าอกขอบคุณสวรรค์ “คงเป็นบ้านนี้แหละ” ชายกลางคนเปิดสมุดเล่มน้อยของฟงหล่านทวนเลขที่หลังจากกดกริ่งไปหนึ่งครั้ง เธอพยักหน้าหงึก ๆ  ภาวนาขอให้เจ้าดาวเจ้าแดงยังอยู่ดี “หาใครคะ?” หญิงวัยแม่บ้านแต่งตัวดีเดินนวยนาดออกมา บนศีรษะเต็มไปด้วยโรลม้วนผม ฟงหล่านรีบถามหาชื่อคนที่เธอต้องการพบทันที หญิงคนนั้นทำหน้างุนงง ชายพนักงานโรงแรมช่วยถามให้เป็นภาษาไทย คราวนี้ค่อยรู้เรื่องกันหน่อย “อ๋อ เขาไม่ได้อยู่นี่หรอก ต้องไปที่ร้านสิ” ฟงหล่านหันไปทางชายกลางคน เขาช่วยแปลเป็นภาษาอังกฤษ เด็กสาวได้ฟังแทบร้องไห้ รีบเปิดสมุดเขียนรูปคร่าว ๆ ยื่นให้หญิงคนนั้นดู หล่อนเอียงคอพิจารณารูปปลาครีบยาว ๆ มีดาวห้าแฉกกลางตัวแล้วสั่นศีรษะ บอกว่าไม่เคยเห็น แต่ถ้าเป็นอะไรที่เกี่ยวกับปลาแล้วไปร้านนั้นไม่ผิดหวังแน่ สุดท้ายก็เหมือนต้องมาเริ่มต้นใหม่ สาวน้อยคิดอย่างท้อใจขณะนั่งรถประจำทางเข้าสู่กรุงเทพมหานครฯ  หญิงแม่บ้านนั้นให้รายละเอียดที่ตั้งร้านของผู้ชายตัวปัญหา เธอขอบคุณพนักงานโรงแรมแล้วรีบเดินทางต่อไม่ให้เสียเวลา ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 24 พ.ค. 49 21:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กรุงเทพฯ ต่างจากสมุทรปราการมาก ฟงหล่านนึกเปรียบเทียบกับไซ่ง่อนแล้วเห็นว่าเจริญกว่าหลายเท่า เธอมองป่าคอนกรีตสูงตระหง่านเบียดเสียดแน่นขนัด มองสะพานข้ามแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่เหมือนสายรุ้ง มองป้ายโฆษณาขนาดยักษ์เรียงรายหลากสีสัน มองรถยนต์นับล้าน ๆ คันแล่นสวนกันไปมา อากาศร้อนจัด รถโดยสารปรับอากาศยังดูใหม่แต่ก็ยังร้อนอยู่ดี ฟงหล่านลงจากรถตามคำบอกของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ  เธอลงมายืนอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร หันมองรอบทิศแล้วตัดสินใจเรียกแท็กซี่เพื่อความรวดเร็ว แค่เห็นปริมาณผู้คนในตลาดนัดสวนจตุจักรฟงหล่านก็ใจฝ่อเสียแล้ว เด็กสาวสะพายเป้เบียดเสียดฝูงคน มองหาใครที่คิดว่าพอจะสอบถามได้สักคนหนึ่งให้ช่วยชี้ทาง ยื่นกระดาษที่จดชื่อร้านให้ดู “แฟนแทสติกอควาเรียมเหรอ อืมม์...” หนุ่มวัยรุ่นนุ่งกางเกงยีนขาลีบรับกระดาษแผ่นนั้นไปพลิกซ้ายพลิกขวา เอ่ยทวนชื่อร้านสองสามครั้งเหมือนพยายามจำให้ซึมเข้าสมองแล้วกวักมือเรียกให้ฟงหล่านเดินตามเขาไป ระยะทางนั้นคงไม่ได้ไกลเท่าใดนัก แต่ความที่เลี้ยววกวนไปมาในอาณาบริเวณตลาดนัดอันวุ่นวายทำให้ฟงหล่านเวียนหัวพะอืดพะอม กลิ่นสารพัดตีตลบอวลผ่านจมูกทั้งกลิ่นอาหาร กลิ่นขยะ กลิ่นน้ำหอม กลิ่นเหงื่อไคลของคน กลิ่นสาบบริเวณที่ขายสัตว์เลี้ยง... ถึงเสียที เด็กสาวนึกในใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเจ้าหนุ่มหยุดเดิน หันมาพยักเพยิดให้เธอเข้าไปในร้าน ฟงหล่านแหงนมองป้ายข้างบน เขียนเป็นภาษาอังกฤษว่า Fantacy Aquarium เธอโคลงศีรษะเซ็ง ๆ  พยายามบอกกับเด็กหนุ่มว่าเขาพามาผิดแต่ก็ไม่สามารถสื่อสารกันรู้เรื่อง เธอจึงต้องจำใจก้าวเข้าไปข้างใน ชายเจ้าของร้านกำลังนั่งหาวอ้าปากหวอ ดูเหมือนรู้จักกันดีกับเจ้าหนุ่มวัยรุ่นเพราะโบกมือทักทายสนิทสนม ฟงหล่านรีบยื่นแผ่นกระดาษจดชื่อร้านแฟนแทสติกอควาเรียมให้เจ้าของร้าน เขาเลิกคิ้ว จ้องหน้าฟงหล่าน ทำสายตากรุ้มกริ่ม “เวียดนามมิส?” เด็กสาวพยักหน้า แต่แทนที่เขาจะบอกทางไปร้านดังกล่าวให้สิ้นเรื่องสิ้นราว กลับเอาแต่ชวนเธอคุยและอ้างว่ารู้จักชาวเวียดนามหลายคน “โอ้ย ลูกค้าผมทั้งนั้นแหละ เนี่ย ส่งปลาไปโฮจิมินห์เดือนละสองสามหน ทางนู้นเขาก็เชิญไปดูร้าน เปิดอยู่ห้างอะไรน้า..” เขาเอาสองนิ้วกดหัวคิ้วทำท่าใช้ความคิด ฟงหล่านยืนกระสับกระส่าย อยากจะตัดบทสนทนาไว ๆ แต่ก็ออกจะเกรงใจอยู่ “เดี๋ยวนะ คิดก่อน แป๊บ ๆ” “เอ่อ ขอโทษค่ะ ช่วยบอกทางไปร้านแฟนแทสติกอควาเรียมหน่อยได้มั้ย” เด็กสาวโพล่งออกไปจนได้ ทำเอาชายหนุ่มหน้าเก้อ ทำเป็นรับกระดาษจากฟงหล่านไปดูอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่าไม่รู้จัก โอ้ย! จะบ้าตาย แล้วฉันจะทำยังไงดี โธ่ เจ้าดาวเจ้าแดง ป่านนี้ไปอยู่ไหนกันแล้วนะ...ฟงหล่านนั่งฟุบหน้าในร้านเครื่องดื่ม ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะท่อนขา ล้วงสมุดเล่มน้อยออกมา วาดรูปปลาเทวดามีดาวตรงกลางอย่างเลื่อนลอย “เทวดาดาว” ฟงหล่านหันขวับ เสียงนั้นพูดเป็นภาษาอังกฤษมาจากโต๊ะข้าง ๆ  ชายหนุ่มสวมแว่นสายตาแต่งตัวง่าย ๆ แบบเสื้อยืดกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบ เขามองมาที่เธอ...และที่รูปวาด “ขอโทษนะคะ” เธอค้อมศีรษะ อยากคิดว่าหูฝาดไป ชายหนุ่มยิ้มด้วยมุมปาก เอ่ยชื่อปลาเทวดาดาวซ้ำอีกหน ถือโอกาสขยับเก้าอี้ให้หันมาทางคู่สนทนาอีกนิด “พเทโรฟิลลัม เอสพี. สการ์เล็ต ปลาปริศนา” เขาพูด ฟงหล่านขนลุกซู่ ไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนรู้จักบรรพบุรุษของเจ้าดาวเจ้าแดงนอกเหนือไปจากฟานวินห์ “คนส่วนใหญ่ไม่เชื่อว่ามันมีอยู่จริง อิคธีโอโลจิสต์บางคนยังยืนยันว่าสการ์เล็ตเป็นแค่ปลาผ่าเหล่ามาจากเทวดาอัลตัม คล้ายกับลักษณะของการเผือกแบบไม่สมบูรณ์” ฟงหล่านแทบกระโดดไปหาผู้ชายคนนั้น แต่เธอพยายามทำท่าเพียงแค่ว่าเรื่องที่เขาเล่านั้นน่าสนใจดีด้วยการหันมองยิ้ม ๆ ตั้งข้อศอกบนโต๊ะวางคางไว้บนมือตัวเอง “คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงคะ” คราวนี้เขาเป็นฝ่ายลากเก้าอี้มาร่วมโต๊ะกับฟงหล่าน หันไปร้องสั่งกาแฟอีกถ้วย เด็กสาวรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างน่าประหลาด ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 24 พ.ค. 49 21:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ผมเป็นบรรณาธิการนิตยสารไลฟ์อควาเรียม เกี่ยวกับปลาสวยงามโดยเฉพาะปลาน้ำจืด หนังสือเรามีคนรู้จักทั่วทุกภาคของประเทศไทย เสียดายไม่ได้ตีพิมพ์ภาษาอังกฤษด้วย คือทีมงานเราขนาดกะทัดรัดน่ะครับ” ท่าทางเขาภูมิใจแต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนกับอายอยู่ในที ฟงหล่านนึกขึ้นได้รีบล้วงหยิบกระดาษจดชื่อร้านแฟนแทสติกอควาเรียมจากกระเป๋ากางเกง ตอนนี้มันยับยู่ยี่ไปหมดแล้ว “รู้จักมั้ย ร้านนี้ แล้วก็...ผู้ชายชื่อนี้” เด็กสาวชี้ไล่ทั้งชื่อร้านและชื่อคน ชายหนุ่มขยับแว่นเอนตัวเข้ามาใกล้ “อ๋อ รู้จักสิ” เขาตอบยิ้ม ๆ  เพียงเท่านั้นหัวใจของฟงหล่านก็เต้นตุบ ๆ ด้วยความปีติ “ว่าแต่คุณ อ่า...” “ฟงหล่านค่ะ” เธอรีบบอกชื่อ “อ้อ คุณฟงหล่าน คุณมาจากเวียดนามเพื่อมาหาคน ๆ นี้ ทำไม?” ชายหนุ่มสงสัย เป็นเธอก็คงต้องสงสัยอยู่เหมือนกัน ฟงหล่านเอานิ้วจิ้มที่รูปเทวดาดาว “เขาขโมย เอ้ย เขาเอาปลาของฉันไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ฉันมาตามเอาคืน” คราวนี้ชายหนุ่มทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งเศร้าใจ “แค่ปลาเทวดาเนี่ยนะ” “ไม่ใช่ปลาเทวดา แต่เป็นเทวดาดาว นี่ไง!” ฟงหล่านโวย คิดในใจว่าถึงเป็นแค่ปลาเทวดาธรรมดาเธอก็จะตามมาเอาคืนอยู่ดี เพราะนี่คือของขวัญที่พ่อมอบไว้ให้ก่อนตาย และเธอจะไม่มีวันมอบให้ใครเป็นอันขาด เขาส่ายศีรษะ หัวเราะเบา ๆ “พูดเป็นเล่น” “พูดจริงนะ!” “เทวดาดาวไม่มีตัวตน” “มีตัวตนแน่นอน! สองตัวด้วย” “คนเวียดนามนี่ตลกดี” เขายิ้ม เลิกต่อล้อต่อเถียง แต่นั่นยิ่งทำให้สาวน้อยแค้นจนน้ำตาคลอ “ไม่ตลกสักหน่อย! ฉันมีเทวดาดาวสองตัวจริง ๆ  แล้วผู้ชายคนนี้ก็แอบเอามา” เธอเอาปากกาจิ้มไปบนชื่อนั้นแรง ๆ หลายที ยิ่งพูดกันยิ่งคล้ายทะเลาะ เสียงของฟงหล่านดังจนใครต่อใครพากันหันมาดู “ชู่! ดูซิ คนมองใหญ่แล้ว” ชายหนุ่มรีบเอานิ้วแตะริมฝีปากส่งสัญญาณให้เด็กสาวเบาเสียงลง เธอเริ่มรู้สึกตัว ค้อมศีรษะให้เหมือนสำนึกผิด เขาชะโงกศีรษะเข้ามาใกล้ ถามด้วยน้ำเสียงเบาทว่าจริงจัง “นี่คุณกำลังจะบอกว่าจู่ ๆ ก็มีสายพันธุ์พเทโรฟิลลัม เอสพี. สการ์เล็ต โผล่ในคลองกรุงฮานอยให้จับมาเลี้ยงเล่นงั้นหรือ” “ไม่ใช่จู่ ๆ  แต่พ่อของฉันเป็นคนเอามาจากป่าอเมซอน เอามานานมากแล้วด้วย” ฟงหล่านพูดเสียงสั่น น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงข้างแก้ม ชายหนุ่มใจหายวาบ แต่เรื่องแบบนี้ไม่ใช่จะเชื่อกันได้ง่าย ๆ นี่หว่า เขาบอกกับตัวเองอย่างนั้น “ผมเคยอ่านบทความของดร. ฟอร์บส์ เขาเคยพูดถึงคนเวียดนามชื่อฟานวินห์ ชายผู้หลงใหลในจีนัสพเทโรฟิลลัม...” ฟงหล่านยืดตัวตรง ตื่นเต้นที่เขาเอ่ยชื่อนั้น “ฟานวินห์คือพ่อของฉัน” คราวนี้เขาพยักหน้า สายตาที่จ้องมองสาวเวียดนามอ่อนโยน ไม่ล้อเล่นอย่างเมื่อครู่ “คิดแล้วเชียว ดร.ฟอร์บส์บอกว่ามิสเตอร์ฟานวินห์เป็นคนหัวดื้อ ท่าทางคุณเองก็ดื้อไม่แพ้พ่อ ภาษิตไทยว่าไงรู้ไหม เขาว่า ลูกไม้น่ะ ย่อมหล่นไม่ไกลต้น” “ฉันไม่รู้จักด็อกเตอร์อะไรนั่น ไม่เคยอ่านบทความด้วย ฉันแค่มาเอาปลาของฉันคืนเท่านั้นเอง คุณช่วยหน่อยได้มั้ย” เด็กสาวโน้มตัวเข้าหาชายหนุ่ม ประสานมือที่อกเหมือนกำลังขอร้อง “คุณบอกว่ารู้จักร้านแฟนแทสติกอควาเรียม คุณพาฉันไปหน่อย คงเสียเวลาไม่นานหรอก นะคะ พรีส” ชายหนุ่มเกือบใจอ่อนตอบตกลงในทันที แต่คิดได้ว่าวันนี้เขาต้องมีงานต้องทำไม่น้อย “ผมนัดสัมภาษณ์ร้านขายปลาไว้ร้านนึง นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้ว” เขายกข้อมือดูนาฬิกา อธิบายต่ออีกว่าการสัมภาษณ์นั้นมีผลต่อการซื้อพื้นที่โฆษณา และนิตยสารจะอยู่ลำบากมากถ้าไม่พึ่งรายได้จากโฆษณาเป็นหลัก “ให้นักข่าวไปก็ได้นี่ คุณเป็นบรรณาธิการไม่ใช่เหรอ” ฟงหล่านยังอยู่ในท่าเดิม ตาก็ยังแดง ๆ เหมือนเดิม เขายกมือเกาศีรษะ ทำหน้าบอกไม่ถูก “เอ่อ จะว่าไป นักข่าวก็ผมนั่นแหละ ทำควบสองหน้าที่เลย” ชายหนุ่มชูเครื่องบันทึกเทปขนาดจิ๋วให้ดู “ให้ช่างภาพถ่ายรูปไปพลาง ๆ ก่อนได้มั้ยคะ” เด็กสาวเห็นกระเป๋ากล้องใบใหญ่วางบนโต๊ะ คาดว่าช่างภาพคงไปไหนแถว ๆ นี้ ชายหนุ่มยิ้มแหย กระซิบอาย ๆ “ช่างภาพก็ผมอีกนั่นแหละ ก็อย่างที่บอก ทีมงานเรากะทัดรัด” “ว้า...” ฟงหล่านปล่อยมือลงบนตัก ผิดหวังอย่างที่สุด เธอขอเขาเป็นครั้งสุดท้ายให้ช่วยบอกทางไปร้านแฟนแทสติก แม้ว่าจะลำบากเพียงไหนเธอก็จะต้องไปเพื่อพาเจ้าดาวเจ้าแดงกลับบ้านให้จงได้ ชายหนุ่มหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อ ตั้งท่าเตรียมวาดแผนที่ แต่แล้วก็หยุดค้างเอาไว้ มองสลับไปมาระหว่างกระดาษบนโต๊ะกับตากลม ๆ คลอน้ำตาของสาวน้อยชาวเวียดนาม นิ่งคิดอยู่นานเกือบนาทีก่อนเก็บปากกาลงกระเป๋าตามเดิม “เอางี้ เรื่องสัมภาษณ์ช่างมันเถอะ เดี๋ยวผมพาคุณไปร้านนั้นก่อน ขืนให้เดินหาเองพรุ่งนี้ก็ไม่เจอ” เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืน สะพายกระเป๋ากล้อง ตะโกนเรียกเจ้าของร้านมาเก็บสตางค์ “ไชโย้! งั้นฉันเลี้ยงเองค่ะ” สาวน้อยดีใจออกนอกหน้า รีบควักเงินมาจ่ายให้แม่ค้าเป็นค่าเครื่องดื่มของตัวเองและค่ากาแฟของเขา  ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ  ส่ายศีรษะพึมพำด่าตัวเองที่ใจอ่อนก่อนเดินนำสาวน้อยออกจากร้านเครื่องดื่มลัดเลาะไปตามทางแคบ ๆ ของตลาดนัดสวนจตุจักรอันแสนวุ่นวาย (โปรดติดตามครึ่งหลังขอรับ) จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 24 พ.ค. 49 21:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาหลังกลับจากเหมืองปิล็อคได้วันเดียว ก็ได้รับใบสั่งให้เขียนเรื่องสั้นหนึ่งเรื่อง ความยาวเอาเหมาะ ๆ กำลังดี ผมไม่มีเรื่องสั้นสต็อคไว้เลยเพราะเขียนไม่ค่อยจะเป็น แต่ก็มีพล็อตย่อ ๆ ไว้นิดหน่อยตอนไปเวียดนาม เลยเอามาใช้แต่ไม่รู้ว่าจะเวิร์คหรือเปล่า ถ้าอ่านแล้วมีอะไรแนะนำก็เรียนเชิญเลยนะครับ ............ ปลาเทวดาอัลตัมตัวจริง (Pterophyllum altum) จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 24 พ.ค. 49 21:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 oh - -* จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 25 พ.ค. 49 00:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาขอพรจากเทวดาดาวคับ ขอให้ความเหงากะสงครามหมดไปจากโลก เพี้ยง! (อืม แล้วอ่างปลา จะเหงาเป็นไหมหนอ เหอ เหอ) แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 49 01:46:03 จากคุณ : mAlipA (ละมุนใจ) - [ 25 พ.ค. 49 01:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วลุ้นไปกับ 'ฟงหล่าน' ว่าสาวน้อยจะเจอมั้ย?? ขออ่านอีกครับ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 25 พ.ค. 49 08:56:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลุ้นกับสาวน้อยฟงหล่าน ด้วยนะคะ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ 25 พ.ค. 49 12:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รอตอนต่อไป จากคุณ : ground (ground) - [ 25 พ.ค. 49 13:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ๊ว... ลุ้นมากๆ ครับพี่อันโต จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 พ.ค. 49 16:36:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องเทวดาดาวนี่อ้างอิงจากเรื่องจริงรึเปล่าคะ หมายถึงส่วนที่เกี่ยวกับสายพันธุ์ การเพาะพันธุ์ปลาอ่ะค่ะ ถ้างั้นก็เป็นเรื่องสั้นกึ่งสารคดีๆนิดๆเลยนะเนี่ย จากคุณ : TSURUGI - [ 25 พ.ค. 49 20:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ย่อหน้าที่ 2 คคหท. 1 เหมือนบางคำมันหายไปค่ะ ตัดประโยคด้วย ดาวสีเหลืองนี่ ดาวกี่แฉกอะ ตอนแรกนึกว่าฮีทเตอร์ในบ้าน หุๆ จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ค. 49 12:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาคุยครับ โอเลี้ยงต่างแดน  อีกหนึ่งเดือนเจอกันแล้วสิ จัดการกระเพาะให้ว่างนะสาวน้อย จะเลี้ยงให้อ้วนเชียว คุณละมุนใจ มะลิป่า  เทวดาดาวยังเอาตัวไม่รอดเลยครับตอนนี้ คุณอนงค์นาง  ผมเองก็ลุ้นครับ ลุ้นว่าตัวเองจะเขียนจบทันสิ้นเดือนไหม แหะ ๆ คุณโอ้โฮ  ไม่ได้เจอกัน(ในกระทู้) ตั้งนานมาก ๆ เลย  สบายดีหรือเปล่าครับ คุณground  รอตอนต่อไปก็อีกสักสองสามวันนะครับ คุณพีทคุง  ดีใจจังคุณพีทมาอ่านด้วย คุณซึรุกิ  เรื่องสายพันธุ์ปลาผมก็โม้เอาบ้างเอาเรื่องจริงมาบ้าง ยำกันให้มั่วเละเทะ อย่างจีนัสพเทโรฟิลลัมนี้มีจริง สปีซีส์อัลตัมก็มีจริง แต่ตัวเดินเรื่องคือ เอสพี. สการ์เล็ต นี่ฝอยแหลกครับ แต่ก็อาศัยพื้นฐานความรู้จากการเขียนบทความสารคดีว่าด้วยเรื่องปลาในดินแดนอเมริกาใต้มาหลายครั้งหลายหน คุณสก็อตตี้  ตกคำว่า "เป็น" ไปน่ะครับ ผมไม่ได้แก้ในนี้แต่แก้ในต้นฉบับแล้ว ขอบคุณที่เตือนครับ  ดาวสีเหลืองมีห้าแฉกไงครับ (คคห. 1 ย่อหน้าที่ 3) ถ้า 6 แฉกจะกลายเป็นอิสราเอลไป  ฮีทเตอร์ในตู้ปลามีลักษณะเป็นแท่งแก้วยาวสักฟุตเศษ ๆ (แล้วแต่ขนาด) ด้านบนสุดมีวงแหวนสำหรับปรับอุณหภูมิ มีเทอร์โมสตัทควบคุมการทำงาน ราคาไม่แพง  ส่วนใหญ่ประเทศเมืองร้อนไม่ค่อยได้ใช้ฮีทเตอร์ยกเว้นเลี้ยงปลาในห้องแอร์ ท่อนสุดท้ายของเทวดาดาวกำลังปั่นอยู่ครับ อีกสักสองสามวันจะเอามาแปะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาแสดงความเห็นกันครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 พ.ค. 49 12:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านตอนจบค่ะ สงสัยสาวเวียตนามจะเสียดุลการค้าหนุ่มไทยซะแล้วมั้ง :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 พ.ค. 49 15:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แอบค้อนยัยป้าเสมียนไปเล็กน้อย ทำอะไรไม่ถามเจ้าของก่อนเลย จากคุณ : oreocream - [ 27 พ.ค. 49 10:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มารอลุ้นตอนต่อไป  ด้วยใจจดจ่อครับ                     จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 27 พ.ค. 49 20:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ยังไม่จบอีกเหรอคะ นี่ น่าสนุกดี ตามดูว่า จะตามได้เจอไหม จากคุณ : เอ็นจัง - [ 5 มิ.ย. 49 00:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เทวดาดาว ครึ่งหลังครับ   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4415992/W4415992.html จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 7 มิ.ย. 49 23:57:51 ]