ความรักดีๆ ก็เหมือนมีคนฟังวอล์กแมนเป็นเพื่อน
คุณรู้จักวอล์กแมนไหม?
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าเครื่องวิทยุเครื่องเล็กๆที่เราสามารถพกติดตัวไปไหนมาไหนได้นั้นมีชื่อเรียกที่ถูกต้องว่าอะไร แต่ฉันเรียกมันตามโฆษณาเครื่งเล่นยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่งว่า วอล์กแมน
ปัจจุบันที่เราเห็นเอ็มพี3 กันเกลื่อนนี้แทบจะไม่มีใครใช้เจ้าวอล์กแมนกันแล้ว แต่อย่าดูถูกไป เพราะเจ้าวอล์กแมนนี้อาจเรียกได้ว่าเป็นบรรพบุรุษของเครื่องเอ็มพี3 เชียวนะ
ฉันชอบฟังวอล์กแมนมากกว่าสเตอริโอ เพราะฉันสามารถเปิดฟังเพลงอะไรก็ได้ตามต้องการ โดยไม่เกี่ยงว่าช่วงนั้นฉันจะฮิตฟังแกรมมี่ อาร์เอส สุนทราภรณ์ หรือ โฟร์เอสที่สร้างสรรค์เพลงดีมีคุณภาพ
ฉันไม่ต้องคอยกังวลว่าเพื่อนที่นั่งข้างๆจะร้องว่า อี๋ ฟังเพลงอะไร(ฟระ)เนี่ย
แต่ทว่า..เพลงอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะเพราะเลิศเลอเพียงใด การฟังและร้องคนเดียวมันก็ไพเราะอยู่แค่คนเดียว...ฉันอยากมีคนมาร่วมร้องด้วย เผื่อเวลาที่ฟังเพลงคู่ ฉันจะได้ร้องตามได้ ไม่เหนื่อยจนเกินไป
ว่าแล้ว ฉันจึงชวนคนที่ฉันคิดว่าชอบฟังเหมือนฉันมานั่งฟังด้วยกัน เราแบ่งหูฟังคนละข้าง ร้องคลอเพลงที่เปิดไปด้วยกัน ราวกับว่าฉันและเขาอยู่ในโลกเดียวกัน แสนจะโรแมนติกเหมือนในเทพนิยาย
แต่มันก็เป็นแค่ระยะสั้นๆเท่านั้น...
เมื่อเรานั่งฟังเพลงด้วยกันนั้น มันเพราะก็จริง แต่เวลาเป็นสิ่งที่ไม่หยุดอยู่กับที่ มนุษย์เรามีขาเพื่อก้าวเดินไปข้างหน้า ฉันและเขาไม่สามารถมีชีวิตเพียงเพื่อนั่งฟังเพลงได้ เมื่อเราก้าวขาออกเดิน วอล์กแมนนั้นก็กลายมาเป็นอุปสรรคเสียแล้ว
เพราะความต่างของขาเราไม่เท่ากัน เขาสูงกว่าฉัน ย่อมต้องก้าวยาวกว่าเป็นธรรมดา ยิ่งนานวัน การฟังวอล์กแมนเครื่องเดียวกันก็ยุ่งยากมากขึ้น เพราะหูฟังยาวเท่าเดิมแต่ระยะห่างของเราไม่เท่ากัน เขาต้องหยุดรอเพื่อให้ฉันก้าวขึ้นมาเทียบกัน ฉันต้องเร่งฝีเท้าเพื่อก้าวเดินขึ้นมาเทียบให้ทัน เขาเหนื่อย...ฉันล้า ท้ายที่สุด เขาก็ไม่อยากหยุดรอฉัน และฉันก็ไม่อยากฝืนก้าวยาวๆเพื่อตามเขา เราจึงถอดหูฟังออก และแยกกันไป ส่วนเจ้าวอล์กแมนตัวโปรดเครื่องนั้นก็ยังคงถูกเก็บไว้ในลิ้นชักส่วนที่ลึกที่สุดของห้องนั่นเอง
แต่ฉันไม่ได้เลิกฟังวอล์กแมนเสียทีเดียวหรอก เพราะอย่างที่บอก ฉันไม่ชอบฟังสเตอริโอ เวลาที่ฉันฟัง สเตอริโอ ฉันต้องเปิดเสียงเบาๆเพราะเกรงใจคน หากเปิดเสียงดังก็กลัวคนอื่นจะว่าเอา แต่เปิดเสียงเบาก็ฟังเพลงได้ไม่เพราะ สู้วอล์กแมนไม่ได้หรอก ฉันอยากฟังเสียงดังแค่ไหนหรือเพลงอะไรก็ไม่มีใครว่าได้
คงเหมือนความรัก...น้อยไปก็ไม่สวยงาม...มากไปก็น่าอึดอัด
ฉันเพียงแค่รอ...รอ วันที่จะเจอคนที่ชอบฟังวอล์กแมนเหมือนกับฉัน คนที่ชอบฟังเพลงเพลงเดียวกันกับฉัน
ความรักดีๆ ก็เหมือนมีคนฟังวอล์กแมนเป็นเพื่อน ฉันไม่อยากให้เธอมาใช้หูฟังร่วมกันกับฉันหรอกนะ เพราะฉันเห็นแก่ตัว ฉันไม่อยากก้าวเร็วๆเพื่อให้ทันเธอ ฉันอยากค่อยๆเดินสัมผัสและชื่นชมสิ่งต่างๆที่ผ่านไปมารอบตัว และฉันก็ไม่อยากให้เธอต้องหยุดรอฉันเช่นกัน เพราะเธอคงมีเป้าหมายที่เธออยากไปให้ทัน บทเรียนที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้แล้วว่าคนเราต่างมีระยะก้าวที่ไม่เท่ากัน แต่เพียงแค่ฉันรู้ว่า ณ.ที่ใดที่หนึ่ง เธอก็กำลังฟังเพลงเดียวเหมือนกับฉัน เท่านั้นก็อบอุ่นที่สุดแล้ว
เพราะฉันเชื่อนะว่า สักวันหนึ่ง เธอกับฉันจะได้กลับมาร้องเพลงของเรา...ด้วยกัน
************************************
จบแล้วค่ะ ลองเขียนดูหลังจากที่นั่งฟังวอล์กแมนอยู่คนเดียว+เคยไปอ่านเจอบทความหนึ่ง(นานมาก...แล้ว)ที่เปรียบความรักกับวอล์กแมน อาจจะไม่ดีนัก ช่วยๆกันวิจารณ์ด้วยนะคะ แต่ที่แน่ๆ ฟังวอล์กแมนคนเดียวมันเหงาจริงๆนะ 
จากคุณ :
second star to the right 
- [
24 พ.ค. 49 23:41:29
]
เรื่องของความรัก (ลองเขียนดูค่ะ เผลอแปะห้องสมุด ขอย้ายมาที่นี่นะคะ ^_^" )
