ต้นไม้ต้นหนึ่งหลงรักดวงดาวดวงหนึ่งบนท้องฟ้า
วันแล้ววันเล่าที่มันเอาแต่เฝ้ามองดวงดาวดวงเดิมจากบนพื้นดิน
ปีแล้วปีเล่าที่มันค่อยๆเติบโต
มันเพียงแต่รอคอยว่าวันใดหนอที่กิ่งก้านแม้เพียงสักกิ่ง
จะสูงพอที่เอื้อมคว้าดาว
แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ต้นไม้ก็ไม่เคยสูงพอ
ดวงดาวช่างแสนไกล
มันเริ่มท้อ เริ่มผิดหวัง เริ่มมองไม่เห็นทาง
จนในที่สุดต้นไม้ต้องเอ่ยขอต่อดวงดาวให้ลงมาอยู่ด้วยกัน
ดวงดาวก็ช่างใจร้าย เธอปฏิเสธต้นไม้ผู้แสนดี
เพราะดวงดาวมีรักให้เพียงแต่ท้องฟ้าเท่านั้น
ต้นไม้สงสัยว่าทำไม
ทั้งที่ท้องฟ้าก็แสนจะเจ้าชู้
กลางวันก็มีพระอาทิตย์
กลางคืนก็มีพระจันทร์
ทั้งยังดวงดาวอย่างเธออีกไม่รู้กี่ร้อยกี่พันดวง
เพราะเหตุผลกลใดหนอดวงดาวจึงเลือกท้องฟ้ามากกว่าต้นไม้
ทั้งที่สำหรับต้นไม้แล้ว ดวงดาวเป็นเพียงสิ่งสำคัญหนึ่งเดียวในโลก
เจ้าดวงดาวยิ้มพลางตอบคำถามของต้นไม้
ฉันไม่ได้รักท้องฟ้าเพราะเขารักฉัน ฉันรักเพราะฉันรัก
เขาจะรักฉันหรือไม่ มันไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันเลย
มันไม่ได้ทำให้ฉันรักเขามากขึ้นหรือน้อยลงเลย
พระอาทิตย์ไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลา
ส่วนพระจันทร์บางทีก็ทอดทิ้งเค้าเหมือนกัน
อย่างน้อยในเวลาที่ไม่เหลือใครเช่นนั้น เขายังมีฉันอยู่
ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันสำคัญกับเขาแค่ไหน
ฉันรู้แต่ว่าเขาสำคัญกับฉันแค่ไหน
จริงอยูว่าบางทีการถูกรักอาจเป็นเรื่องที่ดี
แต่บางทีแค่การได้รักก็เพียงพอแล้ว
ต้นไม้เข้าใจดวงดาว
เพราะความรู้สึกที่ดวงดาวมีต่อท้องฟ้านั้น
แทบจะไม่ต่างอะไรไปจากความรู้สึกของต้นไม้ที่มีต่อดวงดาว
นั่นคือ...รักเพื่อให้ ไม่ใช่เพื่อรับ
รักเพื่อชื่นชม ไม่ใช่เพื่อครอบครอง
รักเพื่ออยู่เฝ้าดูความเป็นไปของอีกฝ่าย
รักเพื่อปราถนาจะให้เขามีความสุข
รักแม้ว่าเขาจะรักใครอื่น
และแม้ว่าเขาจะไม่เคยรักเราเลยก็ตาม
จากคุณ :
wormearth 
- [
25 พ.ค. 49 01:05:37
]
เมื่อต้นไม้หลงรักดวงดาว
