หากวันนี้ไร้เสียงแว่วแก้วกวีศรี
สุขสุนทรียะรสคงหดหาย
เหมือนข้าอยู่ด้วยใจท้อรอวันตาย
มิอยากหมายสิ่งใดในโลกา
มีชีวิตคงเหมือนซากกากชีวิต
หากผลผลิตแห่งอักขระ ณ ปรารถนา
ไร้สิ้นซึ่งมนต์ขลังอักษรา
แค่เกลื่อนหน้ากระดาษเลอะเปรอะเปื้อนไป
คนไทยเป็นเจ้าบทกลอนอักษรสาร
แค่ตำนานอันรุ่งเรืองฤาไฉน
พลังแห่งบทกวีที่เกรียงไกร
มิอาจกลับมายิ่งใหญ่ในใจคน
ฤาเกิดมาผิดยุคให้ทุกข์หนัก
ใครเล่าจักเข้าใจให้หมองหม่น
ท่ามโลกที่ศรีวิไลซ์ใครเล่ายล
มีกี่คนเห็นคุณค่าล้าหัวใจ
บทกวีคืออะไรแทบไม่รู้
เอ๊ะคุณครูท่านสอนในตอนไหน
อ๋อตอนที่เรียนวิชาภาษาไทย
แต่นานแล้วจะมีใครที่ไหนจำ
ผู้พร่ำเพียรเขียนอ่านงานกวี
คล้ายผู้ที่ปล่อยจิตใจไปถล่ำ
ลืมหลงยุคต้องทนทุกข์ทุรกรรม
ถูกตีค่าให้ตกต่ำพร่ำคนเดียว
มิอาจอยู่ร่วมสมัยในยุคนี้
โอ้บทกวีกี่คนหนามาแลเหลียว
ซึ้งอรรถรสงดงามไปเพียงดายเดียว
คล้ายวันเปลี่ยวคืนว่างเปล่าหนาวหัวใจ
หากวันนี้ไม่มีแล้วแก้วกวีศรี
สุขสุนทรีย์ข้าจักมีอยู่ที่ไหน
คงจะต้องตรอมตรมระทมไป
แนบเนาในทางผ่านกาลเวลา
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๒๔ พฤษภาคม ๒๕๔๙
จากคุณ :
huaboonsan 
- [
25 พ.ค. 49 12:08:52
]
หากไร้เสียงแว่วแก้วกวี
