โอ๊ย! ฉันนางสาวมีนา อัครตระกูล ร้องออกมาเมื่ออยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้ที่ลุกจากม้าหินริมทางเดินด้วยการก้าวถอยหลังออกมาทำให้ฉันสะดุดขายาวๆคู่นั้นแล้วล้มลง หัวเข่าของฉันกระแทกกับพื้นตัวหนอนที่ปูบนทางเดินอย่างแรง ฉันเงยหน้าขึ้นไปเพื่อที่จะต่อว่าเจ้าของขายาวๆนั่น แต่แล้วคำพูดทั้งหลายก็ต้องหยุดอยู่แค่ในความคิดเท่านั้น เพราะหน้าของเจ้าของขายาวๆคู่นั้นเห็นแล้วใจของนางสาวมีนาจะละลาย...
ขอโทษครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ เจ้าของขายาวๆคู่นั้นเอยเสียงทุ้มๆด้วยความตกใจพร้อมกับก้มลงพยุงฉันที่ตอนนี้ลืมความเจ็บไปแล้วตั้งแต่ได้เห็นหน้าตาหล่อ คม เข้ม เข้าตำราดาร์ก ทอล แอนด์ แฮนซั่ม (dark tall & handsome) ลุกขึ้น ในมือใหญ่ๆดูน่าอบอุ่นของเขามีหนังสือของฉันที่ฉันมัวแต่ตะลึงจนลืมเก็บ
อ่ะ...เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันพูดออกไปอย่างตะกุกตะกักเพราะความตื่นเต้นที่ใบหน้าคมเข้มก้มลงมาถามในระยะอันตรายต่อการเต้นของหัวใจฉัน
มีเลือดออกที่ข้อศอกกับหัวเข่านี่หน่า เขาร้องออกมาด้วยความตกใจหลังจากที่ก้มลงสำรวจตัวฉันด้วยสายตาจนทั่ว คำพูดของเขาทำให้สติที่กระเจิดกระเจิงกลับมาฉันเริ่มรู้สึกเจ็บแผลที่ข้อศอกและหัวเข่าอย่างที่เขาบอก ฉันก้มลงมองแผลที่ตอนนี้มีเลือดสีแดงค่อยๆไหลซึมออกมาแล้วก็เกิดอาการใจหวิวๆขึ้นมาเพราะฉันเป็นโรคกลัวเลือด กลัวแม้กระทั่งเลือดของตัวเองนี่แหละ ฉันไม่มีแรงที่จะยืนต่อเลยต้องนั่งแปะลงบนเก้าอี้ที่เขานั่งเมื่อกี้
ไปห้องพยาบาลดีกว่าครับ ไปทำแผลก่อน พูดจบมิสเตอร์ดาร์ก ทอล แอนด์ แฮนซั่มของฉัน(ตั้งแต่เมื่อไหร่?)ก็วางหนังสือของฉันลงบนโต๊ะม้าหิน แล้วเอ่ยปากขอโทษฉันเบาๆก่อนที่จะเอามือโอบเอวฉันแล้วค่อยๆพยุงฉันเดินไปยังตึกที่เป็นที่ตั้งของห้องพยาบาล การอยู่ใกล้ชิดคนหล่อขนาดนี้ทำให้หัวใจของฉันเต้นเป็นจังหวะชะชะช่าเลย ฉันจะหัวใจวายตายก่อนไปถึงห้องพยาบาลหรือเปล่าเนี่ย เฮ้อ! ระหว่างทางมีแต่คนมอง เป็นใครก็ต้องมองเมื่อหนุ่มหล่ออย่างเขาเนี่ยอยู่ๆก็ต้องมาเดินข้างผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆอย่างฉัน แถมไม่เดินเปล่าซะด้วยมีการพยุงกันอีก แต่ฉันไม่สนหรอก เพราะตอนนี้ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้คนหล่อๆขนาดนี้ นานๆทีหรอกถึงจะมีโอกาสอย่างนี้สักที
และแล้วเหมือนพระเจ้าจะกลัวฉันหัวใจวายตายไปเสียก่อนก็เลยส่ง ยัยพิม เพื่อนฉันมาเป็นหน่วยกู้ภัยให้กับหัวใจฉัน ยัยพิมเพิ่งเดินออกจากตึกที่เป็นจุดมุ่งหมายของฉันและเขา เมื่อเจอฉันกับเขายัยพิมก็ทักว่า เอก ไปเก็บยัยโก๊ะนี่มาจากไหนเนี่ย พร้อมกับหัวเราะขำออกมาอย่างไม่รักษาหน้าเพื่อนอย่างฉันเลย ฉันก็เลยได้แต่สาปแช่งยัยเพื่อนตัวดีในใจ เพราะว่าฉันกลัวว่าถ้าฉันพูดออกมาดังๆสุดหล่อข้างๆฉันอาจจะตกใจเอาได้ จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ร้ายอะไรนักหรอกนะ แต่ว่ามันก็เป็นธรรมดาสามัญของคนทุกคน(ฉันว่านะ)ที่จะสร้างภาพให้ตัวเองดูดีเอาไว้ก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ โดยเฉพาะกับคนหล่อๆอย่างคนนี้
พอดีเขาสะดุดขาฉันแล้วหกล้มน่ะ มิสเตอร์ดาร์ก ทอล แอนด์ แฮนซั่มตอบด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด แล้วถามยัยพิมกลับไปว่า พิมรู้จักเหรอ พร้อมกับมองมาที่ฉัน
รู้จักสิก็ยัยโก๊ะเนี่ยเป็นเพื่อนเราเองชื่อมีนา พิมพูดพร้อมกับเข้ามาพยุงฉันต่อจากคุณสุดหล่อที่เมื่อกี้ฉันได้ยินยัยพิมเรียกแว่วๆว่า เอก ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากมาเจอยัยพิมเลย อยากให้หัวใจเต้นเป็นจังหวะชะชะช่าต่อ มันให้ความรู้สึกแปลกๆดีจัง เป็นความรู้สึกที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนเจ้าความรู้สึกแปลกๆนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ สงสัยฉันจะแสดงความอาลัยอาวรณ์ต่อเขาออกมามากไปหน่อยยัยพิมเลยกระซิบที่ข้างหูฉันว่า เก็บอาการหน่อยสิยะหล่อน ฉันเลยส่งค้อนไปให้พิมเสียหนึ่งวงโทษฐานรู้ทันกันมากเกินไป
พิมพาเพื่อนไปห้องพยาบาลก่อนละกันนะ เดี๋ยวเราไปเอาหนังสือที่วางไว้ที่โต๊ะก่อน เรากลัวมันจะหาย เขาพูดขึ้นเมื่อพิมเข้าพยุงฉันเรียบร้อยแล้ว พิมเลยพาฉันเข้าไปในตึกเพื่อไปยังห้องพยาบาล
แกรู้จักเขาด้วยเหรอพิม ฉันถามยัยพิมด้วยความสงสัยเมื่อเขาเดินพ้นไปแล้ว
รู้จักสิแก ก็เขาอยู่คณะเดียวกับฉันนี่ แล้วอีกอย่างนะเขาออกจะป็อป คณะฉันทุกคนรู้จักเขาทั้งนั้นแหละย่ะ เมื่อได้ฟังอย่างนั้นฉันก็เลยถึงบางอ้อว่าเขาเรียนคณะเดียวกับยัยพิมนี่เอง เป็นคณะที่เป็นที่ล่ำลือถึงเรื่องความหล่อของผู้ชายในคณะอยู่แล้ว สมแล้วล่ะที่เขาเรียนอยู่คณะนี้ ยัยพิมเพื่อนของฉันตั้งแต่มัธยมคนนี้ก็ป็อปน้อยอยู่เมื่อไหร่เปล่าไม่ใช่ว่ายัยพิมจะสวยเริ่ดอะไรมากมายเพียงแต่คณะนี้ขึ้นชื่อเรื่องขาดแคลนผู้หญิงเท่านั้นเอง ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกเสียดายนิดๆแล้วล่ะว่าทำไมตอนที่เลือกคณะฉันถึงไม่เลือกคณะเดียวกับยัยพิมนะ ไม่งั้นป่านนี้ฉันคงมีความสุขกับความรักตามประสาวัยใสไปแล้วล่ะ
และแล้วฉันกับยัยพิมก็เดินมาถึงที่ห้องพยาบาล เมื่อคุณพยาบาลประจำห้องเห็นแผลของฉันก็รีบล้างแผลให้ด้วยความรวดเร็ว โดยไม่สนใจฉันเลยว่าฉันจะนั่งทำหน้าแหยเพราะความเจ็บและแสบแค่ไหน ระหว่างนั้นเองประตูห้องพยาบาลที่ฉันจ้องอยู่เพราะไม่กล้ามองแผลก็ถูกเปิดออกแล้วร่างสูงโปร่งของเอกก็เดินเข้ามา เขาส่งยิ้มน้อยๆให้กับฉัน ยิ้มนั่นยิ่งเสริมให้หน้าคมเข้มนั้นดูน่ามองขึ้นไปอีก เขาส่งหนังสือของฉันที่อยู่ในมือของเขาให้กับยัยพิมที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน แล้วเขาก็หันมาคุยกับฉัน เจ็บมากมั้ยครับ ผมต้องขอโทษอีกทีนะครับที่ทำให้คุณเจ็บ
ก็นิดหน่อยอ่ะค่ะ มันเป็นความผิดของฉันด้วยล่ะค่ะที่เดินไม่ระวัง ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงอ่อยๆเพราะฉันเจ็บแผลที่กำลังโดนคุณพยาบาลใส่ยาอยู่
เสร็จแล้วค่ะ ช่วงนี้น้องอย่าให้แผลโดนน้ำนะค่ะ ถ้าโดนต้องรีบซับให้แห้งนะค่ะ ไม่งั้นแผลจะเน่าเอาได้นะค่ะ เสียงของคุณพยาบาลคนสวยบอกเมื่อปิดผ้าก็อซสีขาวที่แผลให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ฉันขอบคุณคุณพยาบาลแล้วก็ลุกขึ้นยืนยัยพิมก็เดินเข้ามาจับแขนฉันเอาไว้เพื่อจูงฉันเดินออกมาจากห้องพยาบาล หนังสือทั้งของฉันและของพิมก็ไปอยู่ในมือของสุดหล่อที่ชื่อเอกหมดแล้ว คนอะไรสุภาพบุรุษจริงๆ
เราขอแนะนำก่อนละกันนะ เอกนี่มีนาเพื่อนสมัยมัธยมของเราเอง ส่วนนี่เอกนะมีนาเพื่อนที่คณะเราเอง ยัยพิมทำหน้าที่แนะนำฉันให้รู้จักกับคุณสุดหล่อที่ชื่อเอกอย่างเพื่อนที่ดีควรจะทำ เขาทักฉันพร้อมกับส่งรอยยิ้มละลายหัวใจของนางสาวมีนามาให้อีกครั้ง ส่วนฉันก็ทักเขาตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดในชีวิตไปให้เขาเป็นการตอบแทน
"แล้วนี่พิมกับเพื่อนของพิมจะไปไหนต่อล่ะ เขาถามขึ้นเมื่อพวกเราเดินมาที่หน้าตึกแล้ว ฉันกับยัยพิมมองหน้ากันเป็นเชิงหารือ เพราะตอนนี้มันก็เลยเวลาคาบเรียนในตอนบ่ายของฉันมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว ส่วนยัยพิมก็ไม่มีเรียนตอนบ่ายวันนี้ เมื่อปรึกษากันทางสายตาเรียบร้อยแล้วยัยพิมก็บอกกับเอกว่า เดี๋ยวเรากับมีนากลับหอเลยดีกว่า
หอของมีนาอยู่ไหนอ่ะเดี๋ยวเราไปส่งก็ได้ เอกสุดหล่อถามเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของพิมแล้ว
มันก็อยู่หอเดียวกับเรานั่นแหละ ห้องเดียวกันเลยด้วยซ้ำ เดี๋ยวฉันขี่มอไซค์กลับเอง ไม่ต้องห่วง พิมบอกกับเอก ตอนนี้ฉันชักอยากจะย้ายหอไปอยู่คนละหอกับยัยพิมซะแล้วล่ะ เอกจะได้ไปส่งฉันไงล่ะ ฮึฮึ แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดเท่านั้นแหละ เพราะตอนนี้ฉันกำลังนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของยัยพิมกลับหออยู่ ว้า! เศร้าจัง
จากคุณ :
Crystal Star 
- [
25 พ.ค. 49 12:58:14
]
อุบัติ(สา)เหตุรัก (ตอน...แรกพบ)
