ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 6: ยิ่งห่างไกล ใจยิ่งผูกพัน เมื่อแมนเข้าเรียนพลตำรวจ ช่วงนั้นถือเป็นครั้งแรกที่เราเริ่มได้เจอกันน้อยลงถึงขั้นเหลือแค่อาทิตย์ละครั้งคือตอนแมนกลับจากโรงเรียนพลตำรวจในช่วงสุดสัปดาห์ ยิ่งห่างไกลกัน เราก็ยิ่งรักกัน ฉันคิดถึงแมนทุกนาที ทุกลมหายใจเลยจริงๆ เหมือนแมนเป็นส่วนนึงของความคิดฉันตลอดเวลา บางครั้ง ฉันจะนัดแมนที่ห้างแถวบ้านตอนแมนกลับจากโรงเรียนพลฯ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ถือกระเป๋าหนังสี่เหลี่ยม หัวเกรียนมาเชียว ตัวก็ดำกว่าเดิมเยอะมากๆ น่าสงสาร พอเจอหน้ากัน เราต่างก็ยิ้มกว้าง ความดีใจและความสุขแสดงออกทางแววตาอย่างชัดเจน วันเวลาผ่านไปรวดเร็ว ระหว่างที่แมนเข้าพลตำรวจ ฉันก็ทำงานธนาคาร และต่อมาก็ตัดสินใจลาออกมาสอบเรียนต่อป.โท และแล้วแมนก็เรียนจบ และตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจต่อเลย ปีนั้นเป็นปีสุดท้ายที่แมนมีสิทธิ์ เพราะแมนอายุครบ 25 พอดี ฉันก็เสียวนิดๆเพราะว่าถ้าพลาด ไม่รู้ว่าชีวิตแมนจะไปทางไหน คงไม่เป็นพลตำรวจไปตลอดหรอก อาจจะต้องใช้วุฒิป.ตรีสอบเข้าแทน ซึ่งแมนไม่อยากเพราะกลัวจะไม่รุ่งในชีวิตราชการถ้าไม่ได้ผ่านโรงเรียนนายร้อยตำรวจ แต่ผลออกมาแมนก็สอบได้ แมนดีใจมาก ฉันก็ดีใจไปด้วย แม้ว่าแมนจะต้องเสียเวลาอีกถึง 4 ปี กว่าจะได้ทำงานเป็นจริงเป็นจังก็ตาม ฉันไม่แคร์เลยที่แมนเริ่มต้นช้า ฉันไม่อายใครๆที่ฉันเรียนป.โทจะจบแล้วแฟนฉันเพิ่งเข้ารร.นายร้อย ฉันไม่สนว่าจบออกมาแล้วเงินเดือนแมนจะน้อยแสนน้อย เมื่อแมนเข้าโรงเรียนนายร้อยใหม่ๆ ก็เจอกฎสารพัดมากมาย ถ้าทำผิดนิดเดียวจะต้องถูกกัก ไม่ได้กลับบ้าน แมนทั้งเหนื่อยทั้งท้อ ในสมัยนั้นโรงเรียนนายร้อยห้ามนักเรียนพกมือถือ (ไม่รู้สมัยนี้ยังห้ามอยู่ไหมนะ ผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว) และนักเรียนจะมีเวลาอิสระแค่คืนวันพุธซึ่งเค้าจะปล่อยให้นักเรียนเข้าไปใช้เวลาว่างได้ที่ร้านอาหารดาวเงิน(ในโรงเรียนนายร้อยนั่นแหละ) แมนต้องต่อคิวโทรศัพท์ยาวมาก เพื่อจะโทรหาฉัน และได้คุยก็เพียงไม่กี่นาที แต่แมนก็โทรมาได้ทุกพุธ เราคิดถึงกันมากมาย แมนขอให้ฉันเขียนจดหมายหาแมนทุกวัน ฉันตกลง ทุกวันฉันจะเล่าเรื่องราวต่างๆ แมนก็จะตอบฉันมา (แต่ไม่ได้ตอบทุกวัน) แมนบรรยายชีวิตความยากลำบากที่นั่นให้ฉันฟัง หลังจากผ่านช่วงแรก โรงเรียนจะเปิดให้ญาติไปเยี่ยมได้ ฉันซึ่งไม่เคยไปไหนไกลๆ ยอมที่จะขึ้นรถตู้ไปหาแมนคนเดียว พอไปถึงโรงเรียน มองไปทางไหนก็คิดว่าใช่แมนไปหมด ก็ฝึกกันจนตัวดำ ผมเกรียน สูงๆผอมๆเหมือนกันเกือบทุกคนเลยหนิ เมื่อแมนเดินมาหาฉัน ฉันรู้สึกราวกับเพิ่งตกหลุมรักครั้งแรก ฉันยังคงดีใจมากๆที่ได้เห็นหน้าแมน แมนก็เช่นกัน พอเห็นหน้าฉันแมนก็จะยิ้มกว้าง แสดงออกทางสีหน้าว่าดีใจมากๆ บางทีก็แอบจับมือฉันใต้โต๊ะ (เค้าห้ามค่ะ) มีครั้งหนึ่ง แมนถูกกักบริเวณ และบอกให้ฉันไปเยี่ยม วันนั้นคนที่นั่งคุมหน้าป้อมเป็นพลตำรวจซึ่งไม่รู้เรื่อง พอฉันไปถึง พลตำรวจคนนั้นบอกว่า "ห้ามเยี่ยมครับ วันนี้นักเรียนมีภารกิจ" (ทั้งที่ความจริงวันนั้นไม่ได้ห้ามเยี่ยมแต่อย่างใด)ฉันงงมาก และเศร้าด้วย แต่ก็ต้องยอมกลับ ไม่รู้จะต่อรองกับเขาได้ยังไง ฉันเดินกลับไปขึ้นรถตู้ด้วยความหดหู่ พอกลับถึงบ้าน ไม่กี่วันต่อมา จดหมายจากแมนก็มาถึงฉัน แมนบรรยายความรู้สึกวันนั้นให้ฟังว่าแมนเหนื่อยมาก และตั้งตารอเวลาที่ฉันจะไปเยี่ยม รอแล้ว รอเล่า ฉันก็ไม่ไป (ซึ่งความจริงวันนั้นไม่ได้ห้ามเยี่ยมเลย คนอื่นเค้าไปเยี่ยมกันได้) จนถึงเย็น แมนก็หมดความหวัง จนแมนน้ำตาไหลออกมา ฉันเล่าให้ฟังแบบนี้ดูไม่ซึ้งใช่ไหม แต่ในจดหมายน่ะ ฉันอ่านแล้วจะร้องไห้ตาม และไม่สามารถจะหยิบจดหมายฉบับนั้นมาอ่านซ้ำได้อีกเลย ครั้งนึงฉันเคยบอกเลิกแมนและเก็บข้าวของเก่าๆ ฉันเผลออ่านจดหมายฉบับที่แมนเขียนให้ฉันตอนวันครบรอบ 1 ปีที่คบกันกับจดหมายฉบับนี้เข้าถึงกับปล่อยโฮ (จะเล่าเหตุการณ์นั้นในบทต่อๆไปนะจ๊ะ) จากคุณ : cute neko - [ 25 พ.ค. 49 13:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาแมนถูกกัก ฉันจะนั่งรถตู้ไปเยี่ยม ถ้าแมนได้ออกมาเราก็นัดเจอกัน วันเวลาดำเนินไปเรื่อยๆ หลังๆมีรุ่นพี่บางคนแอบพกมือถือ ก็จะคิดค่าโทรนาทีละ 5 บาท เอากำไร แมนก็ยอมที่จะจ่าย เพราะโทรหาฉันได้นานขึ้นและบ่อยขึ้น เหตุการณ์ประทับใจอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ตอนที่แมนเข้าป่า มันเป็นการฝึกที่โหดมากๆ แมนเดินป่าออกมาเป็นระยะทาง 10 กิโลเมตร! ใช้เวลา 2 ชั่วโมงเพื่อหาโทรศัพท์สาธารณะในปั๊มโทรหาฉัน แมนบอกว่า จะเสี่ยงโดนงูกัดตายเอาด้วย แมนโทรหาฉันเป็นคนแรกก่อนครอบครัวเค้าเสียอีก แมนบอกว่าคิดถึงฉันมาก แล้วก็บรรยายความยากลำบาก แมนต้องการกำลังใจจากฉันมากเลยในช่วงนั้น พอปีสูงขึ้นมาหน่อย ช่วงขึ้นปี 3 แมนก็เริ่มแอบพกมือถือบ้าง ตอนนั้นมีฝึกกระโดดร่ม แมนกลัวมากกกกกกกกกก แต่ก็ลงฝึกเพราะกลัวจะไม่แมน กลัวไม่ได้เข็มรูปร่มชูชีพเหมือนคนอื่นเค้า เดี๋ยวจะเสียฟอร์ม แมนโทรหาฉันทุกครั้งที่โดดลงสู่พื้น เรียกว่ารอดชีวิตทีก็โทรมาหาฉันที ทั้งคร่ำครวญ ทั้งคุยไร้สาระทั่วไป ลงท้ายโทรศัพท์ เราชอบพูดกันว่า "บอกก่อนๆ" เพื่อให้อีกฝ่ายบอกว่ารัก ยิ่งมีคนอื่นอยู่ด้วยเยอะๆเราจะยิ่งบีบคั้นให้อีกฝ่ายพูดดังๆ เล่นอย่างนี้กันมานานแล้วตั้งแต่รักกันใหม่ๆ จนผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยน ฉันมีความสุขมากกับความรักของฉันกับแมน แม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ่อยแต่ฉันก็ทำใจแล้ว คู่ชีวิตทุกคู่ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน คู่ฉันอาจเป็นคู่ที่ทะเลาะกันบ่อย แต่รักกันมากก็ได้ ฉันเริ่มคิดถึงอนาคต ฉันเคยบอกแมนว่า เราจะเป็นคนแก่ 2 คนที่จูงมือกันนะ (เราคบกันมานานแล้วแต่ก็ยังรักกันเหมือนเดิม ยังเดินจูงมือกันอยู่ เวลาไปกินข้าวแมนก็มักมานั่งข้างๆฉันแทนที่จะนั่งฝั่งตรงข้าม ฉันคิดว่าเราต้องเป็นคู่ที่รักกันจนตาย ไม่มีวันจืดจางลงแน่ๆ) โอย เขียนถึงตรงนี้ น้ำตาจะไหล.. T_T ฉันมั่นใจในอนาคตมากๆ แมนก็ให้ความมั่นใจฉันด้วยวิธีการของเค้า แม้ว่าแมนจะไม่สวีทหวาน แต่แมนก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าแมนไม่มีทางมองคนอื่นเลย และอนาคตของแมนก็ต้องเป็นฉันเท่านั้น แมนถึงกับเอา ATM ของแมนให้ฉันไว้ (แต่อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้ริบเงินเดือนแมนหรอก ฉันถือไว้และคอยโอนให้แมน แมนมี ATM อีกใบที่ใช้ตั้งแต่ตอนเรียน) การที่ให้ฉันถือก็แค่ให้ฉันอุ่นใจ เป็นการการันตีถึงอนาคต (ต่อมาฉันก็เป็นผู้จัดการเรื่องเงินให้แมนโดยปริยาย จัดการไปจ่ายค่าโทรให้ เหลือเท่าไหร่ก็โอนให้แมน) แต่คนเราก็ไม่ควรมั่นใจอะไรมากเกินไปใช่ไหม เพราะอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ฉันผิดไปจริงๆที่มั่นใจถึงขนาดนั้น เพราะต่อมา ความมั่นใจเกินกว่าเหตุของฉันก็ทำให้ฉันเจ็บขนาดหนัก.. จากคุณ : cute neko - [ 25 พ.ค. 49 13:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 7: เธอเปลี่ยนไป ฉันยังคงมั่นใจในความรักของฉันกับแมนอย่างไม่ลืมหูลืมตา แม้ว่าเราจะยังทะเลาะกันเรื่อยๆก็ตาม ทั้งๆที่มีสัญญาณบ่งบอกว่าอะไรบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ช่วงที่แมนจะขึ้นปี 3 แมนก็จบปริญญาตรีอีกใบ คือนิติศาสตร์รามฯ ซึ่งแมนลงเรียนมาตั้งแต่สมัยยังเรียนตรีคณะวิทยา’นู่น ส่วนฉันก็เรียนจบโทแล้ว ตอนจบโทนี่เองที่ฉันเพิ่งจะเริ่มพาแมนเข้าบ้าน ที่ผ่านมาแมนจะได้มาส่งแค่ปากซอย หรือปากทางเข้าบ้านตลอดเป็นเวลาถึง 5 ปี! นั่นเป็นเพราะฉันไม่ต้องการให้พ่อและแม่มีข้อโต้แย้งใดๆได้ ก็อย่างที่บอกคือแม่ฉันเลี้ยงลูกอยู่ในกรอบมาก ถ้าฉันยังเรียนไม่จบแล้วริมีแฟน แม่จะต้องไม่พอใจ ฉันไม่อยากให้แม่พาลไม่ชอบแมน ก็เลยต้องปิดถึง 5 ปี (ดูสิ แมนอดทนขนาดนี้ จะไม่ให้ฉันเชื่อใจได้ยังไง) เมื่อพาแมนเข้าบ้าน แม่กับพ่อก็ไม่ว่าอะไรเลย แม่ถามเกี่ยวกับแมนบ้าง ส่วนพ่อไม่ถามฉันเลย (อาจจะไปถามแม่นิดหน่อย) ทุกอย่างราบรื่น อาจเป็นเพราะแมนเป็นคนหน้าตาเป็นมิตรก็ได้ แล้วก็กล้าพูดคุย แม้จะพูดไม่ค่อยเพราะนัก แต่ท่าทางสบายๆ และดู friendly ทำให้คนที่เห็นแมนครั้งแรกๆส่วนใหญ่จะชอบ คิดว่าแมนเป็นคนใจดี (หารู้ไม่ว่าใจร้อนและอารมณ์ร้ายเหมือนกัน) ฉันจบโทปุ๊บก็เริ่มหัดขับรถ และซื้อมือถือ จนกระทั่งพักใหญ่ๆฉันก็ได้งานทำ ได้เงินเดือนอยู่ในระดับที่น่าพอใจ (ไม่ใช่ว่าเงินเดือนสูงมากหรอก เพียงแต่ว่าฉันไม่ใช่คนทะเยอทะยาน เท่าที่ได้มันดีกว่าตอนทำงานธนาคารเยอะฉันก็โอเคแล้ว) เหมือนชีวิตของเราเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น ฉันมีงานมีการทำ แมนก็ใกล้ถึงฝั่งแล้วเหมือนกัน อะไรๆก็น่าจะดีขึ้นใช่ไหม แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น หลังจากแมนขึ้นปี 3 ฉันก็เริ่มรู้สึกว่า เรื่องที่เราทะเลาะกัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆน้อยๆอีกต่อไป ลักษณะการทะเลาะเริ่มเปลี่ยนจากการที่ฉันไม่ค่อยพอใจแมนเรื่องนู้นเรื่องนี้ กลายเป็นแมนไม่พอใจฉันเรื่องนู้นเรื่องนี้แทน เช่น เมื่อฉันขับรถได้ ฉันก็ยังขาดความมั่นใจ รถที่ขับก็เป็นรถพ่อ เป็นชื่อพ่อ เค้าแค่ให้ใช้เฉยๆ เวลาขับฉันก็จะระวังมาก ที่จอดที่ไหนไม่ดี หรือจอดยากฉันจะไม่เอารถไปเลย เส้นทางที่ไม่รู้จักฉันก็ไม่เอา ถ้าจะไปก็ต้องมีคนสอนเส้นทางให้ก่อน มันเป็นจุดอ่อนข้อใหญ่ของฉันเลยล่ะเรื่องขับรถนี่ บางคนพอขับรถเป็นแล้วเหมือนติดปีก จะไปทุกที่ แต่ฉันไม่เลย ฉันไม่เคยชอบขับ แค่ใช้เท่าที่จำเป็น เวลานัดแมน ฉันจะจอดเฉพาะที่ๆฉันมั่นใจ และมีที่จอดแน่นอนเท่านั้น เช่น ตอนจบโทใหม่ๆ ฉันชินที่จะจอดที่หน้าจุฬา ฉันก็จะจอดที่นั่น แล้วต่อรถเมล์ไปยังจุดนัดหมายที่ฉันนัดแมน ต่อมาเริ่มลองหัดจอดที่มหา'ลัยเก่าตอนเรียนป.ตรี พอจอดได้ก็จะเอาไปจอดที่นู่น (เพราะไม่เสียเงินค่าจอดด้วย ไม่เหมือนในห้าง) แมนพยายามจะให้ฉันขับไปนู่นมานี่ ฉันไม่ยอม แมนก็จะโมโหและดุว่า และไม่ยอมรับในสิ่งที่ฉันเลือก เรียกว่า คราวนี้นัดกัน ทะเลาะเรื่องฉันไม่ยอมขับรถไป แทนที่จะยอมรับเหตุผลของฉัน คราวหน้าไม่ต้องมาทะเลาะเรื่องเดิมอีก ก็เปล่า แมนก็ดุว่าฉันเหมือนเคย ฉันว่าแมนคงไม่หยุดจนกว่าฉันจะยอมทำตามที่แมนต้องการมั้ง แต่ฉันก็ไม่ทำ มันเลยเป็นปัญหาเรื้อรังไปเรื่อยๆ ผู้อ่านอาจจะคิดในใจว่าฉันนี่ก็แปลก แค่ยอมขับรถไปนู่นมานี่แค่นี้ทำไมทำไม่ได้ จริงๆเหตุผลมันมีหลายอย่าง แต่ไม่ขออธิบายแล้วกัน เอาเป็นว่านี่เป็นตัวอย่างของนิสัยแปลกๆของฉัน คนทุกคนย่อมมีนิสัยแปลกๆ บางอย่าง และเราก็คาดหวังว่า คนรักของเราจะยอมรับเราได้ใช่ไหม ฉันก็เช่นกัน แต่ว่าแมนไม่ยอมรับฉันเลย เค้าต้องการให้ฉันเปลี่ยนไปทำสิ่งที่เค้าบอก ตราบใดที่ฉันไม่ทำ ก็ไม่มีวันหยุดทะเลาะ เรื่องอาชีพก็เหมือนกัน ตอนยังหางานไม่ได้แมนอยากให้ฉันเป็นอาจารย์มากๆ พยายามพูดโน้มน้าวต่างๆนานา แต่ฉันไม่เอา แมนก็จะไม่หยุด แมนพูดแบบไม่ดุนะ แต่ไม่ยอมจบ จนบางทีฉันแกล้งไม่ฟัง ลอยหน้าลอยตามองนู่นมองนี่ หรือคุยเรื่องอื่นทับไปเลย แมนก็หัวเราะ แต่ในใจไม่ยอมลดละที่จะอยากให้ฉันทำในสิ่งที่แมนต้องการ พอสบโอกาสแมนก็พูดอีก ช่วงนั้นเราคบกันได้ประมาณ6-7 ปีแล้วมั้ง ฉันเริ่มรู้สึกว่าแมนมีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น มั่นใจมากขึ้น เริ่มเข้ามาสั่งฉันมากขึ้น แล้วฉันก็ไม่ยอมทำสักอย่างด้วยสิ อย่างที่บอกในตอนต้นๆว่า ฉันมีนิสัยแข็งๆและเป็นตัวของตัวเองมากเหมือนกัน ฉันทำใจไม่ได้ที่จะเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับความต้องการของแมนทุกอย่าง ในเมื่อแมนเป็นอย่างไรมา ก็ยังเปลี่ยนตัวเองเพื่อฉันไม่ได้เลย ถ้าฉันต้องเป็นฝ่ายเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับแมน ฉันคงฝืนทำไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก อย่างเช่น คนไม่อยากเป็นอาจารย์ จะมาให้ฝืนเป็นได้ยังไง ชีวิตของฉันทั้งชีวิตนะ.. จากคุณ : cute neko - [ 25 พ.ค. 49 13:05:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันอยากให้เรายอมรับกันได้ในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นมากกว่า แต่นั่นเป็นสิ่งที่คู่ของเราทำไม่ได้ แต่ถึงจะเริ่มมีปัญหาบ้าง แมนก็ยังแสดงความรักให้ฉันเห็นอยู่นะ เช่น ฉันขับรถ แต่ตอนนั้นแมนยังไม่มีรถ แมนยอมที่จะนั่งไปกับฉันจนฉันกลับถึงบ้านทุกครั้ง เพียงเพื่อให้ได้อยู่กับฉันนานขึ้น แล้วแมนก็ลงแถวบ้านฉัน นั่งรถเมล์หรือแท็กซี่กลับ ฉันรู้สึกว่าแมนช่างสม่ำเสมอเหลือเกิน ทำให้ฉันยิ่งรัก ต่อมาช่วงแมนอยู่โรงเรียนนายร้อยปี 3 แมนก็เริ่มซื้อรถเก่าได้คันนึง แม้มันจะโทรม แต่เป็นรถคันแรกที่ทำให้ชีวิตของแมนสบายขึ้น(บ้าง..เฉพาะเวลารถไม่เสีย แต่พอเสียก็ลำบากเลย เสียบ่อยด้วย -_-) อนาคตของเรา 2 คนเหมือนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วนะ เรื่องที่ทะเลาะกัน จากที่มักเป็นเรื่องที่แมนชอบอยากให้ฉันทำอย่างนั้นอย่างนี้ พอไม่ทำก็ทะเลาะ หลังๆกลับหนักข้อขึ้น คือพฤติกรรมปกติธรรมดาของฉัน ที่แมนไม่เคยมีปัญหากับมันเลยตลอดเวลา 7 ปีกว่าๆที่ผ่านมา แมนก็เอามาว่า เอามาทะเลาะ บางครั้งฉันเสียใจมากถึงกับร้องไห้ ขอยกตัวอย่างที่เสียใจมากที่สุดแล้วกัน "เราไม่ชอบการพูดการจาของเอเลย เอพูดจาไม่ดี" "เราไม่เคยรู้สึกถึงความรักของเอเลย.." "ตอนนี้เราไม่รู้สึกอะไรกับเอแล้ว.." ฉันน้ำตาร่วงทันที.. ฉันไม่ใช่คนพูดไม่เพราะแบบพูดหยาบนะ แต่ฉันเป็นคนพูดเร็วและห้วนๆ และพูดคุยกับแมนแบบเพื่อน น้ำเสียงออดอ้อนฉันทำไม่เป็น ฉันเป็นอย่างนี้มาตลอดหลายปี ทำไมแมนเพิ่งจะเริ่มมีปัญหา และการแสดงความรักของฉันก็คือการใส่ใจในทุกอย่างในชีวิตแมน การรักแมนโดยไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่าแมนมีเงินหรือไม่ แมนอยากซื้อรถมือ 2 เหรอ ฉัน search ให้ อ้าว รถเสียบ่อยเหรอ ฉันตั้งกระทู้ถามให้ ฉันหา website ของคนที่ใช้รถยี่ห้อนี้ให้ ฯ แม้แต่การบ้านแมนก็เคยเอามาให้ฉันช่วยทำ นี่แมนไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอกับสิ่งที่ฉันทำมาตลอด ต้องคอยออดอ้อน ต้องทำหวานๆเหรอ แมนถึงจะรู้สึก ฉันเสียใจมากเหลือเกินกับคำพูดครั้งนั้น ซึ่งต่อมาพอฉันร้องไห้ คุยไปคุยมาซักพักแมนก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็มาดีกันเหมือนเดิม (เพียงเพื่อจะทะเลาะเรื่องนี้ขึ้นมาอีกในวันหลัง) อีกประโยคหนึ่งที่เสียใจมากเลยคือ "ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม เรารู้สึกเหมือนเอเป็นเพื่อนไปแล้ว" นั่นเพราะฉันไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เอาใจและเออออไปกับแมนทุกอย่าง เพราะฉันคุยกับแมนแบบเท่าเทียมกันและเถียงในสิ่งที่ไม่เห็นด้วย ที่สำคัญ คงเพราะคบกันนาน ที่เค้าว่าคบกันนานแล้วความรู้สึกจะเปลี่ยน ฉันไม่เคยเชื่อเพราะฉันรักแมนเหมือนเดิมมาตลอด ฉันไม่เคยคิดเลยว่าแมนจะเปลี่ยน และประโยคสุดท้าย ถูกเอ่ยขึ้นมาตอนฉันไม่ทันได้ตั้งตัว เหตุเกิดหลังจากฉันซาบซึ้งใจกับแมนหนักหนา ตอนที่แมนช่วยเหลือฉันทุกอย่างเมื่อฉันรถเฉี่ยว (แมนเอารถไปทำให้ และขับกลับมาส่ง แต่ระหว่างนั้นก็มีแง่งๆกันเพราะฉันจิกมากเกินไปตอนที่แมนเอารถไปทำ เพราะพ่อฉันจิกมาอีกที) ตอนแมนขับรถฉันมาส่ง ฉันอารมณ์ดีมาก ถามแมนว่า "รักเอไหม" แมนเงียบ... เป็นความเงียบที่ยาวนานมาก ก่อนที่ฉันจะเริ่มเอะใจและซักไซร้ แมนพูดขึ้นมาในที่สุดว่า "เราไม่อยากแต่งงานกับเอแล้ว".. ฉันเจ็บปวดมาก ร้องไห้ทันที น้ำตาไหลพราก แมนบอกให้เงียบเพราะเดี๋ยวแม่ฉันเห็น ฉันรีบกลั้นน้ำตา แล้วเราก็กลับมาดีกันอีก เวลาดีกันแมนก็บอกว่ารักฉัน แล้วคำพูดเหล่านั้นมามาได้ยังไงล่ะ แม้ฉันจะรู้ว่าแมนชอบพูดคำพูดร้ายๆเวลาทะเลาะกัน ชอบทำร้ายจิตใจฉัน ซึ่งพอดีกันก็จะลืม แต่ฉันก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าแมนรักฉันเหมือนเดิม ยังไงก็ตาม ฉันก็ไม่เคยระแวงเรื่องผู้หญิงอื่นเลย จนกระทั่งวันหนึ่งก็ต้องช็อค เมื่อหยิบโทรศัพท์แมนมาดูแล้วเจอข้อความหวานแหววเป็นภาษาอังกฤษ ประมาณว่า "ถ้าคุณคิดถึงฉัน ขอให้คุณส่ง message กลับมา ถ้าคุณรักฉัน ขอให้คุณโทรหาฉันเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าคุณไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่ต้องตอบ message" ตอนนั้นฉันมือสั่นไปหมด ใจสั่นด้วย ฉันกดหาชื่อคนส่ง เห็นเป็นชื่อ Nan ซึ่งชื่อนี้ฉันเคยเห็นในมือถือแมนแล้ว แมนบอกฉันว่าเป็นเพื่อนชื่อนันทพล ฉันดันเชื่ออีก ที่แท้ คือแนน.... ตอนนั้นฉันหันไปมองแมน แมนเดินหนีไปเลย ไม่กล้ามองหน้าฉัน นั่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุด ฉันกดอ่านข้อความต่อไป ตอนนั้นใจสั่นมาก มือก็สั่น ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ฉันเจอข้อความจากแมนส่งไปหาแนน "หลับฝันดีนะครับ" "คิดถึงมากครับ" .... เจ็บปวดที่สุดในชีวิต ทำอะไรไม่ถูก ที่แท้ เธอเปลี่ยนไปก็เพราะอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : cute neko - [ 25 พ.ค. 49 13:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หรือว่านายร้อยทำให้เปลี่ยนไป จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ค. 49 13:33:39 ]