ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8: เจ็บมาก มาก เวลาที่คุณเจ็บมากๆ เคยไหม ตอนแรกจะชาไปเลย ไม่รู้สึกตัว ตอนหลังถึงเริ่มออกอาการ เพิ่งมาเริ่มปวด น้ำตาเริ่มไหล ฉันก็เช่นกัน ใจฉันสั่นมากๆ มือไม้สั่น แต่ไม่ร้องไห้ ฉันลองโทรเข้าหาเบอร์แนน เพื่อเช็คว่าทุกอย่างเป็นความจริงหรือเปล่า ฉัน: สวัสดีค่ะ ไม่ทราบแนนรึเปล่าคะ แนน: ใช่ค่ะ ฉัน: ไม่ทราบว่าคุณส่งข้อความเข้าเบอร์โทรนี้หรือเปล่าคะ xxxxxxx แนน: (เริ่มงง) ใช่ค่ะ ฉัน: ส่งให้แมนเหรอคะ ไม่ได้ส่งผิดนะคะ แนน: ค่ะ ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครคะ ฉัน: เป็นแฟนแมนค่ะ คบมา 8 ปีแล้ว แนน: (เงียบไปพักนึง) โทษนะคะ พอดีมีเรียน ไม่สะดวกคุยอะค่ะ พอวางสาย ฉันก็เดินไปนั่งเงียบๆคนเดียว (ตอนนั้นอยู่ที่อู่ซ่อมรถ พอดีซ่อมรถแมนอยู่ แล้วตอนเย็นต้องไปงานศพพ่อเพื่อนต่ออีก ไม่น่าจะดันมารู้ความลับของแมนเอาตอนนี้เลย) แมนเดินตามมา ฉันบอกแมนว่า มันจบแล้ว ฉันเคยบอกแล้วว่า เรื่องอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง ขออย่างเดียวเรื่องผู้หญิง แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว แมนก็ให้ฉันไม่ได้ แมนบอกแต่ว่าไม่มีอะไรๆ ฉันบอกว่า ก็ไปเริ่มต้นใหม่กับเค้าสิ แมนยังปากแข็งบอก เริ่มต้นใหม่อะไร ไม่ได้มีอะไรกัน.. ฉันเริ่มซักไซร้แมน น้ำตาก็ยังไม่ไหลนะ แต่ใจมันสั่นไปหมด ถามจนได้ความว่า แนนเป็นเด็กมหา'ลัยดังย่านท่าพระจันทร์ สวยมาก คล้ายๆจะเป็นดาวเลย อายุอ่อนกว่าแมน 8 ปี รู้จักกันเพราะนักเรียนนายร้อยไปแข่งกีฬาที่มหา'ลัยแนน เพื่อนๆแมนเข้าไปจีบแนนกันเยอะ แล้วแมนก็เลยเข้าไปหาแนนบ้าง ไปเสนอตัวช่วยแนนถือของ ในบรรดาทุกคนที่เข้าไปจีบ ปรากฏว่าแนนสนใจแมนคนเดียว แมนรู้สึกภูมิใจมาก จากนั้นก็โทรคุยกัน แนนเป็นเด็กคอนแวนต์ เป็นคุณหนู ไม่เคยขึ้นรถเมล์เลย พ่อไปรับไปส่งตลอด ฉันหน้าชาไปหมด ในตอนก่อนๆ ผู้อ่านคงจะเห็นแล้วว่า ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้ามาหาแมนเอง แต่ละคนไม่ถูกสเป็คแมน ในความคิดแมน ฉันดีกว่าทุกคน แต่กับน้องแนนคนนี้ ตรงสเป็คแมนทุกอย่าง คล้ายฉันตอนรู้จักแมนใหม่ๆเลย ต่างกันที่แนนสวยกว่า อ่อนหวานกว่า ที่สำคัญ สาวกว่า พอรถแมนซ่อมเสร็จ ฉันไม่มองหน้าแมน เรายังคุยกันเรื่องนี้ ฉันเริ่มทำตัวเป็นนางมารร้ายขึ้นมาบ้าง ฉันบอกแมนว่า ถ้าน้องเค้าดี เค้าเรียบร้อย พ่อหวง ทำไมรู้จักผู้ชายแป๊บเดียว ส่งข้อความแบบนี้มาให้ แมนทำให้ฉันเจ็บที่สุดในชีวิตด้วยการพูดว่า "อย่าว่าน้องเค้านะ อย่าโทษน้องเค้า น้องเค้าเป็นคนดีทุกอย่าง จิตใจดีมาก เป็นคนอ่อนโยน เราเลวเอง ด่าเราคนเดียวนะ" นี่เค้าปกป้องกันขนาดนี้เหรอ แมนรักเค้าใช่ไหม ตอนนี้ฉันหายชาแล้ว มันเจ็บเหลือเกิน ฉันร้องไห้มาตลอดทาง ปากก็พร่ำพูดว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน ทำไมแมนไม่คิดถึงเวลา 8 ปีของเรา ทำไมแมนทำลายมันทั้งหมด แมนทำได้ยังไง จำได้ไหม เราเคยรักกันแค่ไหน แล้วรู้ได้ยังไงว่าเค้าดี จิตใจอ่อนโยน เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่ถึงเดือน ฯ ถึงตอนนี้ฉันจำไม่ได้แล้วว่าพร่ำพูดอะไรไปบ้าง ตอนนั้นเราดันมีธุระไปงานศพพ่อเพื่อน พอลงจากรถ ฉันต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฝนตกด้วย เราเดินกางร่มกันไปร่วมงานศพ พอขากลับ แมนมองหน้าฉันแล้วเอามือมาโอบเอวฉัน ฉันปล่อยให้แมนโอบ แมนคงเห็นสัญญาณแล้วว่าฉันยังรักแมนมาก พอเราขึ้นรถ ฉันก็ร้องไห้ต่อ ใกล้ๆถึงบ้าน แนนก็โทรเข้ามือถือฉัน ฉันนึกว่าแนนโทรหาแมน ฉันยื่นมือถือให้แมน แมนไม่ยอมรับ ฉันเลยรับ ฉัน: แมนเค้าไม่ยอมรับสายค่ะ แนน: ไม่ค่ะ ไม่ได้จะคุยกับพี่แมน อยากจะบอกพี่แค่ว่า หนูกับพี่แมนไม่มีอะไรกันค่ะ พี่สบายใจได้ น้ำเสียงของน้องแนนดูโกรธๆ ฉันบอกแมน และพยายามเรียกแมนมาขอโทษน้องเค้า แมนได้แต่เงียบ ส่ายหน้า ไม่ยอมรับสาย ฉันเลยต้องวาง ระหว่างขับรถมา แมนเหมือนคนสับสน ทำอะไรไม่ถูก จนแมนขับมาส่งฉันถึงบ้าน แมนพูดขึ้นมาลอยๆว่า “เสียดายเวลานะ” ฉันบอก “ใช่ ขอให้แมนมีความสุขแล้วกัน” แล้วฉันก็ลงจากรถ แต่คืนนั้น ฉันกลับไม่ปิดมือถือ เหมือนใจลึกๆของฉันเลิกกับแมนไม่ได้หรอก แต่มันเจ็บมากก็เลยพูดไปแบบนั้น แมนโทรมาหาฉัน และคุยกับฉันทั้งคืน (แมนเข้าเวรดึก) แมนบอกว่า แมนไม่ติดต่อแนนอีกแล้ว อายเค้ามาก ไม่กล้าโทรแล้ว แมนไม่ยอมเลิกกับฉัน แต่พอฉันยื่นข้อเสนอให้แมนไปสาบานด้วยกันที่พุทธมณฑลว่าจะไม่นอกใจฉันอีก แมนปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่เอา ฉันบอก ถ้างั้นกล้าโอนรถเป็นชื่อฉันไหม ถ้าแมนนอกใจหรืออะไรเกิดขึ้น แมนจะไม่ได้รถคืน แมนก็ไม่ยอมเด็ดขาด ฉันเริ่มรู้สึกว่า ตัวแมนเองยังไม่มั่นใจเลยว่าตลอดชีวิตของแมนจะไม่นอกใจฉัน ที่ไม่ยอมเลิกก็คงเพราะยังรักฉันอยู่และอาจเป็นเพราะความผูกพัน ถ้าฉันคบต่อไป ก็ไม่สามารถไว้ใจแมนได้อีกต่อไป แต่.. ฉันก็ยอมดีกับแมน ในตอนนั้นฉันคิดว่าฉันขาดแมนไม่ได้ หลังจากดีกัน ฉันก็จ๋อยไปหน่อยๆ น่าแปลกที่พฤติกรรมตอนที่ฉันกำลังจ๋อย แมนกลับบอกว่าฉันทำตัวน่ารัก (แต่ก็เป็นอยู่ได้แค่ 2-3 วัน) เรากลับมาคบกันต่อ แรกๆฉันยังเจ็บปวดอยู่ เหมือนคนมีแผลในใจ ยังไว้ใจแมนไม่ได้เหมือนเดิม แมนเองก็เปลี่ยนไป จากเดิมให้ฉันหยิบมือถือดูได้ตามสบาย กลายเป็นเก็บเงียบ ไม่ยอมให้จับ ฉันเริ่มเปลี่ยนไปเช็คประวัติการโทรของแมนแทน ฉันทำได้เพราะมือถือแมนจดทะเบียนด้วยชื่อฉัน ฉันไม่เช็คทุกเดือนนะ เช็คแค่ไม่กี่ที เมื่อไม่มีอะไรฉันก็เว้นช่วง นานๆเข้า รู้สึกลืมๆเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่มีสัญญาณอะไรบ่งบอกว่าแมนจะนอกใจอีก ฉันก็กลับมาทุ่มเต็ม 100 เหมือนเดิม จากคุณ : cute neko - [ 26 พ.ค. 49 14:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากดีกันแล้ว ฉันก็เริ่มมองเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวแมนมากขึ้น พอดีว่าแมนฝึกงานอยู่ที่สน.แห่งหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าแมนดูมีความสุขกับชีวิต พูดจามั่นใจ บุคลิกภาพแบบตำรวจเริ่มมีให้เห็นในตัวแมน แมนเริ่มติดเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนที่สน. ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ เพราะสิ่งที่ฉันรักเกี่ยวกับแมนอย่างนึงก็คือการที่แมนเป็นคนไม่เที่ยว พอเห็นแมนเป็นแบบนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าชีวิตเราจะไปกันได้ไหม แต่เดิมก็แตกต่างกันมากอยู่แล้ว แต่นี่เหมือนช่องว่างยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีก อย่างไรก็ตาม แมนก็ยังแสดงออกว่ารักฉันอยู่เหมือนเดิม ถ้าว่างก็มาเจอกัน โทรศัพท์ก็ยังไม่ห่างหายไป ส่วนใหญ่ตื่นนอนปุ๊บแมนก็โทรมา ก่อนนอนก็ต้องได้คุยโทรศัพท์กัน (เวลานอนกับตื่นของเค้าไม่เหมือนฉันหรอกนะ) แต่ช่วงที่ทะเลาะกันแรงๆก็ยังมีอยู่ และแมนก็เริ่มใช้คำพูดแรง และทำตัวก้าวร้าวกับฉันมากขึ้นด้วย เช่น ครั้งหนึ่งฉันขับรถไปหาแมนที่สน.ที่แมนฝึกงานอยู่แล้วหลงทาง ฉันกลัวมากเพราะว่าทางที่หลงไปมันสร้างถนน สร้างสะพานอยู่เละเทะไปหมด เหมือนยิ่งขับยิ่งไกลออกเมืองไป แล้วฉันก็มองไม่เห็นทางกลับรถเลย ฉันโทรหาแมนด้วยความตื่นตระหนก แมนกลับทำเสียงรำคาญ ตวาด ทำให้ฉันสติแตกกว่าเดิม (แถมอธิบายไม่รู้เรื่องอีก) จนสุดท้ายกลายเป็นตะโกนใส่กันทางโทรศัพท์ แมนด่าฉันว่า "โอ๊ย โง่ชิบหายเลยโว้ย" แล้ววางหูใส่ฉันดื้อๆ โดยไม่ได้ห่วงเลยว่าฉันจะเป็นยังไง พอฉันหาทางไปจนถึงฉันก็ร้องไห้ ต่อว่าแมน แมนก็ด่าซ้ำอีกประมาณว่าฉันโง่ คุณผู้อ่านอึ้งไหมคะ ผู้เขียนก็อึ้งเช่นกันค่ะตอนโดนด่าแรงขนาดนี้ แต่คนมันรักอะค่ะ ถึงแม้ฉันจะเจ็บจนความคิดหนึ่งแว่บขึ้นมาในสมองว่า ฉันน่าจะเลิกกับคนๆนี้นะ แต่ความคิดนั้นก็โผล่มาแค่แว่บเดียว ฉันทำไม่ได้.. ฉันเริ่มคิดในทางร้ายว่า ที่แมนเปลี่ยนไปนี่ เพราะแมนเป็นตำรวจใช่ไหม ส่วนตัวแล้วฉันเกลียดตำรวจมาตลอด แต่เมื่อแมนอยากเป็นฉันก็ไม่ค้าน แต่พอแมนเริ่มเห็นอนาคตมากขึ้น เริ่มรู้สึกใหญ่โตขึ้น แมนก็เริ่มก้าวร้าวกว่าเดิม ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่า ถ้าแมนไม่ได้เป็นตำรวจ แมนจะมีนิสัยแบบนี้ไหม หรือว่าจริงๆมันไม่เกี่ยว ผู้ชายที่ฉันรู้จักในตอนนั้นอายุแค่ 20 กับแมนในตอนนี้อายุ 28 มันย่อมจะต่างอยู่แล้ว เพราะเค้าเติบโตขึ้น อย่างไรก็ตาม ฉันก็คบกับแมนต่อมาเรื่อยๆ พฤติกรรมแมนที่ฉันไม่ชอบ นอกจากเรื่องเที่ยวบ่อยแล้ว ต่อมา แมนก็โทรศัพท์หาฉันด้วยความถี่ที่น้อยลง โดยเฉพาะเวลามีงานต้องไปต่างจังหวัด ก็จะแทบไม่โทรเลย แต่ค่าโทรศัพท์แมนกลับพุ่งเอาๆ ฉันเริ่มสงสัย พอถาม แมนก็บอกว่าคุยธุระเรื่องงาน สุดท้าย ฉันตัดสินใจเช็คประวัติการโทรออกของแมนอีกครั้ง เมื่อจดหมายส่งมาที่บ้าน ฉันฉีกออกดูด้วยใจที่เต้นตึกตัก เบอร์แรกที่เห็นคือ เบอร์มือถือน้องแนน และบางทีวางมือถือแล้วก็ต่อด้วยเบอร์บ้าน คุยต่ออีกเป็นชั่วโมง จนเดาได้ว่า นั่นคือเบอร์บ้านน้องแนน นอกจากเบอร์น้องแนนที่โทรบ่อยและนานแล้ว ยังมีเบอร์แปลกๆอีกมากมายที่โทรออกบ่อยจนน่าสงสัย บางช่วงเวลาจำได้ว่าเป็นตอนที่แมนอยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยโทรหาฉัน แต่.. โทรหาเบอร์เหล่านั้นได้เรื่อยๆ ฉันใจสั่นอีกแล้ว มือก็สั่นไปหมด ฉันตัดสินใจโทรเข้าเบอร์บ้านที่เข้าใจว่าเป็นเบอร์บ้านน้องแนน ฉัน: ฮัลโหล ขอสายแนนค่ะ ปลายสาย: สักครู่นะคะ ... ฉันรู้สึกราวกับหายใจไม่ออก ใช่จริงๆ เป็นเบอร์บ้านน้องแนน เจ็บเหลือเกิน คราวนี้เหมือนกำลังจะตาย.. จากคุณ : cute neko - [ 26 พ.ค. 49 14:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 9: เจ็บไปเจ็บมา ระหว่างที่รอคนไปตามน้องแนนมาพูดสาย หัวสมองฉันตื้อไปหมด แนน: สวัสดีค่ะ ฉัน: สวัสดีค่ะ นั่นน้องแนนใช่ไหมคะ แนน: ใช่ค่ะ นั่นใครคะ ฉัน: แฟนแมนอะค่ะ แนน: (เงียบไปพักนึง) พี่ปูเหรอคะ ฉัน: (อึ้ง ปูไหนอีก) ไม่ใช่ค่ะ พี่เอค่ะ แนน: เอ๊ะ เหรอ พี่แมนเค้าบอกว่าเลิกกับพี่เอแล้ว และตอนนี้มีแฟนชื่อปู อยู่เภสัชจุฬา ฉัน: (ช้ำหนัก แต่เก็บอาการไว่ก่อน ขอคุยธุระก่อน)พี่แค่อยากรู้ว่า รักกันใช่ไหมคะ กับแมนน่ะค่ะ ถ้ารักกัน พี่หลีกทางให้ แนน: อุ๊ย ไม่ใช่ๆค่ะพี่ เปล่าเลย พี่แมนโทรมาคุยเฉยๆ แนนก็คุยด้วย ไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ ฉัน: หรือคะ พี่นึกว่ารักกัน แนน: ไม่ค่ะ ไม่เลย ก็แค่โทรมาคุย ฉัน: แล้วเคยเจอกันไหมคะ แนน: ไม่อะค่ะ พี่แมนเคยนัดเจอเหมือนกัน บอกจะเอาช็อกโกแลตมาให้ แต่ว่า ก็ไม่ได้ไปอะค่ะ ฉัน: ... ค่ะ โอเค พี่โทรมาก็ไม่ได้อะไรนะคะ แค่อยากถาม แนน: ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ แนนว่าผู้ชายคนนี้เค้าไม่ใช่คนดีอะค่ะพี่ ฉันวางสายเสร็จก็อึ้งไป ใจมันปวดร้าวมาก ไม่รู้จะทำไง ฉันเลยโทรไปหาแมน ซักไซร้ว่าแมนโทรไปหาแนนอีกหรือเปล่า แมนตวาด ทำเสียงรำคาญมาก บอกว่า "ไม่ได้โทร ก็บอกว่าไม่ได้โทรไงเล่า" สุดท้ายฉันก็เฉลยว่าฉันรู้ ทายสิคะ แมนพูดว่าอะไร "เอ เรามันเลว เลิกๆกับเราไปซะเถอะ" ฉันร้องไห้โฮ.. พฤติกรรมต่างจากตอนจับได้ครั้งแรกมากเลย ตอนนั้นแมนยังแคร์บ้าง วันรุ่งขึ้นฉันเครียดลงกระเพาะ ฉันไปทำงานได้ครึ่งวันก็ปวดท้องมาก ฉันโทรหาแมนเพื่อจะคุยต่อให้เสร็จ แมนรับสายแล้วก็นัดพาฉันไปหาหมอ อ้อ.. สำหรับเบอร์น่าสงสัยอื่นๆ ฉันทดลองเช็คโดยการใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรไปนะ ลองสุ่มอยู่2-3 เบอร์ (ฉันแกล้งทำเป็นโทรผิด) ทุกเบอร์เป็นเสียงผู้หญิงหมดเลย...แสบไหมล่ะ เวลาที่แมนบอกไม่ว่าง ตอนที่แมนไปต่างจังหวัด ฉันคิดถึงแมน เป็นห่วงแมน แต่แมนก็ไม่โทรมา ไม่เคยนึกถึงฉัน สละเวลาโทรหาฉันไม่ได้ แต่แมนกลับมีเวลามากมายไปโทรหาผู้หญิงอื่นเยอะแยะ คิดแล้วมันเจ็บเหลือเกิน พอเจอหน้าแมน ก็ทะเลาะกันอีก แมนโกรธมากที่ฉันโทรไปคุยกับแนน แมนทำหน้ารำคาญแล้วบอกฉันว่า "เรามันเลวเอง เอเลิกกับเราเถอะ" ฉันเงียบ ไม่ยอมเลิก ร้องไห้อีก จนตอนหลังแมนดึงมือฉันไปจับ แล้วก็ยิ้มให้ ง่ายๆแค่นั้น แมนพาฉันไปหาหมอด้วยอาการสงบ พยายามทำดีกับฉัน แต่ไม่พูดเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ (ที่ท้าให้ฉันเลิก) ฉันเองก็ไม่พูดเพราะฉันรู้ตัวว่าฉันเลิกกับแมนไม่ได้ ขาดแมนไม่ได้ ตอนหลัง รอให้อารมณ์สงบขึ้น ถึงได้คุยกัน แมนบอกว่า แมนแค่โทรไปคุยเล่น เรื่องปูเด็กเภสัชจุฬานั่นก็กุขึ้นมา ไม่มีอยู่จริง (ฉันเชื่อเพราะจากการโทรของแมน ไม่มีเบอร์ไหนเลยที่โทรสม่ำเสมอเหมือนคบเป็นแฟนอีกคน และอีกอย่างก็รู้ด้วยว่าแมนเป็นคนโกหกเป็นไฟ) แล้วแมนก็พูดไม่ตรงกับแนนอีก บอกว่าแนนเป็นฝ่ายอยากเจอ ผู้อ่านว่าฉันเชื่อใครคะ.. ฉันเชื่อแนนค่ะ ฉันรักแมน แต่ไม่ถึงขั้นตาบอด ฉันรู้ว่าแมนเป็นคนโกหก กะล่อนเอาตัวรอด ฉันรู้ว่าคนของเราไม่ดีเอง ฉันไม่โทษแนนเลยแม้แต่น้อย ฉันคบแมนต่อด้วยหัวใจที่ช้ำหนัก เจ็บไปเจ็บมาซ้ำๆ จากคุณ : cute neko - [ 26 พ.ค. 49 14:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คนบางคนบอกว่า ให้อภัย 1 ครั้งเรียกว่าให้โอกาส ให้อภัย 2 ครั้งเรียกว่าโง่ ฉันยอมโง่ เพราะฉันรักของฉันมาก หลังจากหาหมอแล้ว วันรุ่งขึ้นฉันก็ลาป่วย แมนโทรมาหาและขับรถมาเยี่ยมที่บ้าน พอมาถึง เราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องหึงหวงทันที ฉันแกล้งโทรเข้ามือถือแมน แต่พบว่าแมนปิดเสียง ฉันก็เลยอาละวาดแมน แมนโกรธมาก เดินไปขึ้นรถจะขับกลับ แมนบอกว่า มาเยี่ยมเพราะรัก เพราะเป็นห่วงแท้ๆ แต่เจอแบบนี้ ฉันตามแมนเข้าไปนั่งในรถ เราทะเลาะกันเสียงดัง ตะโกนใส่กัน ฉันดึงสติ๊กเกอร์รูปคู่ของเราที่ติดไว้ที่กระจกรถออก แมนตวาดให้ฉันลงไปจากรถเดี๋ยวนี้! ฉันกลับไปนอนร้องไห้ สักพักใหญ่ๆแมนโทรมาบอกว่า "เอ เราขอโทษนะ เราทนไม่ไหวแล้ว เลิกกันเถอะ" ฉันร้องไห้คร่ำครวญบอกว่าไม่นะ ก็เอหึงนี่ เอเสียใจ ไม่เอานะ ไม่เลิกนะ ฉันร้องไห้จนแมนบอกว่า "อืม ไม่เลิกก็ได้ แต่อย่าทำอย่างนี้อีก" ฉันตกเป็นรองในความสัมพันธ์ครั้งนี้แบบสุดๆ แต่ฉันยอมเพราะรู้ตัวเองว่าขาดแมนไม่ได้ ฉันคิดถึงอนาคตที่ไม่มีแมนไม่ออกเลย แต่หลังจากนั้นแมนก็ทำตัวอ่อนลง เช่น กลางดึกวันถัดมา 2-3 วัน จู่ๆแมนก็โทรมาบอกว่าอยู่หลังบ้าน (หน้าต่างห้องนอนฉันจะมองไปเห็นถนนหลังบ้านพอดี) ฉันโผล่หน้าไปมอง เจอแมนยืนอยู่ข้างรถ ใช้มือถือโทรมาหาฉัน ซึ่งฉันบอกว่าลงไปเจอไม่ได้ บ้านล็อกหมดแล้ว มันดึกแล้ว แมนก็บอกรู้แล้ว ไม่เป็นไร แค่ขับมาดู คิดถึงมาก นั่นทำให้ฉันใจอ่อนลงอีก อย่างไรก็ตาม ถึงฉันจะต้องง้อแมนอย่างเสียศักดิ์ศรีทั้งที่แมนผิด แต่ฉันก็มีสติที่จะรู้คิดเหมือนกันว่าฉันจะเอาใจออกห่างจากแมน ฉันรู้ว่าฉันเลิกกับแมนไม่ได้ในตอนนี้ เหมือนคนติดยานั่นแหละ จะหักดิบย่อมเป็นไปได้ยาก แต่ฉันไม่ปล่อยใจเชื่อแมนเต็มร้อยอีกแล้ว ฉันตั้งใจว่าจะคบแมนต่อแบบยั้งๆใจไว้ ถ้าแมนดีขึ้นก็แล้วไป แต่ถ้าแมนยังทำไม่ดีอีก ฉันก็เผื่อใจไว้ว่า อาจจะต้องเลิก (นี่คือแค่คิดไว้นะ แต่ทำจริงน่ะมันแสนยาก) เราคบกันต่อไป โดยฉันไม่เคยได้ยุ่งกับมือถือแมนอีกเลย เรื่องเก่าๆเราก็ไม่รื้อฟื้น ฉันเหมือนคนมีแผลในใจ ตอนดีกันใหม่ๆ ฉันเห็นนักศึกษาสวยๆแล้วดูถูกตัวเองตลอดเวลา คิดในใจว่า แบบนี้สินะที่แมนชอบ สักพักใหญ่ๆฉันถึงเลิกคิด พอแมนเรียนจบโรงเรียนนายร้อย และได้ประจำที่สน.แห่งหนึ่งใกล้บ้านแมน ชีวิตแมนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง จากคุณ : cute neko - [ 26 พ.ค. 49 14:19:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาติดตามต่อ และแอบลุ้นว่าแมนจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นสำหรับเอ จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ค. 49 16:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความรักมักเป็นเช่นนี้เอง ผมติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนถึงบทนี้ด้วยการลุ้นว่า ข้างหน้าจะแย่กว่านี้ไหมหนอ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 27 พ.ค. 49 06:17:56 ]