ความคิดเห็นที่ 1 “จอดตรงนี้แหละ” เสียงชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถทางเบาะหลัง ออกคำสั่งอย่างเร่งรีบ ด้วยกลัวคนขับรถจะพาเลยจากจุดที่ต้องการ เขาไม่ได้มาที่นี่ประมาณห้าปีแล้ว จึงต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมาก คอยหันซ้ายแลขวามาตลอดทาง ตรงนี้เป็นจุดที่ดูคุ้นตาเป็นที่สุด หมายตาเอาทิวเขาที่เห็นลิบ ๆนั่นเป็นที่สังเกต ทันทีเมื่อลงเครื่องที่สนามบินดอนเมือง ชายหนุ่มก็ให้คนขับรถบึ่งตรงมาที่ลพบุรี ยังไร่ดอกทานตะวันอย่างไม่ลังเล เขาวางแผนในใจมาตลอดตอนเรียนอยู่ที่อเมริกา หากได้กลับมาเหยียบพื้นแผ่นดินเมืองไทย สถานที่แรกต้องเป็นที่แห่งนี้ ‘ไร่ลุงสิน’ ชื่อนี้จำติดใจไปตลอดไม่เคยลืม บุรุษหนุ่มเจ้าของเรือนร่างสูงสง่า หน้าตาคมคาย ภายใต้อาภรณ์เสื้อเชิ้ตแขนยาวเนื้อดีสีขาวนวล สวมกางเกงยีนส์ และรองเท้าหนังเงาวับ ก้าวเท้าไปตามช่องทางเดินแคบ ๆ ทุกฝีก้าวเหมือนย่ำซ้ำประทับตามร่องรอยของอดีต ตอกย้ำความทรงจำแต่หนหลัง ‘พี่ตะวัน ฟ้าเหนื่อยแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะถึงซะทีคะ’ ปลายฟ้าบ่นพึมพำพร้อมเดินกะปลกกะเปลี้ย เหมือนหมดแรง ‘ทำไมต้องเข้ามาไกลขนาดนี้ด้วยคะ’ ‘อยากเห็นดอกทานตะวันสวย ๆ ล่ะก็ ต้องอดทนหน่อยสิ ลงทุนเดินเข้าไปลึกสักนิด เห็นแล้วรับรองหายเหนื่อยแน่ ๆ’ ชายหนุ่มหันมาจูงมือ เพื่อช่วยฉุดพาเดินไปด้วยกัน ต้องยิ้มออกมาเมื่อเจอสายตาออดอ้อน หวานเชื่อมของสาวคนรัก ‘ขี่หลังพี่ไหมล่ะ’ แทนคำตอบหญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ ไม่คิดปฏิเสธเดินให้เหนื่อย รีบกระโดดเกาะหลังชายคนรัก อย่างไม่ลังเล ‘พี่ตะวันร้องเพลงให้ฟ้าฟังหน่อยสิคะ’ ‘จะดีเหรอ’ ‘ดีสิคะ พี่ตะวันร้องเพลงเพราะจะตาย ยังจำได้ไหมคะตอนรับน้องที่มหาวิทยาลัย พี่ตะวันเป็นรุ่นพี่รหัสของฟ้า แล้วเราเล่นเกมกันหากฝ่ายไหนชนะ ต้องทำตามที่อีกฝ่ายขอร้องให้ทำ’ ปลายฟ้าเจื้อยแจ้วเสียงใส เพราะไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินอีกแล้ว ‘จำได้สิ งานนั้นฟ้าชนะพี่’ ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อนึกภาพตัวเองต้องเล่นเกมแพ้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แหม....ก็เขาไม่ถนัดเอาเสียเลย ไอ้เกมหมากเก็บ เลยต้องแพ้ตั้งแต่ยกแรกด้วยซ้ำ ‘ใช่ค่ะ แล้วจำได้ไหม ว่าฟ้าให้พี่ตะวันทำอะไร’ ‘จำได้สิ ก็ให้พี่ร้องเพลงไง ยังจำได้ด้วยว่าพี่ร้องเพลงอะไรให้ฟัง’ ‘อืมม์...ฟ้าอยากฟังเพลงนั้น ร้องให้ฟ้าฟังอีกสิคะ นะ นะ’ หญิงสาวคะยั้นคะยอ แกมขอร้องอย่างออดอ้อนเสียงหวาน เธอชอบฟังเสียงของชายหนุ่มคนรัก ทุกครั้งเมื่อมีโอกาสเป็นต้องให้เขาร้องเพลงให้ฟังอยู่เรื่อย ‘โอเค....ก็ได้ พี่เคยขัดใจฟ้าได้ที่ไหนล่ะ’ เสียงกระแอมในลำคอของชายหนุ่มเหมือนจะต้องการวอมเส้นเสียง ก่อนจะขับกล่อมท่วงทำนองไพเราะเพราะพริ้ง เสียงนุ่มทุ่มกังวานอย่างกับนักร้องมืออาชีพ ปลายฟ้านิ่งฟังอย่างมีความสุข ตอบใจตัวเองมานาน...แอบรอคอยเธอก็รู้ อยากให้เธอลองตรองดู...ในความทรงจำเก็บไว้ ต่างคนมีทางต้องเดิน...อาจมีเวลาต้องไกล หนึ่งคนยังคงคอยใจ...ยังคงคอยไปอย่างนั้น อยู่ไกลจนเกินครึ่งฟ้า... แต่ยังมีใจถึงกัน จะโยงใยความสัมพันธ์...จนมาพบกันใกล้ตา ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ...แบ่งปันในยามทุกข์ตรมไม่หวั่น ต่างคนเติมใจให้กัน...เติมใจซึ่งกันจนเต็ม (เพลงเติมใจให้กัน ขับร้องโดย ก้อง สหรัฐ) ตะวันทอดถอนหายใจยาว เมื่อร้องเพลงจบลง เพลงนี้ที่เคยขับร้องให้หญิงสาวคนรักฟัง โดยไม่คิดจะใส่ใจเนื้อหาความหมายของมันอย่างจริงจังมากนัก แต่บัดนี้มันกัดกร่อนความรู้สึกของเขาได้ชะงัด หัวใจเขาเฝ้ารอเธอ ความทรงจำคอยเรียกร้องให้เขากลับมาที่แห่งนี้อีกครั้ง วันนั้นมีร่างของเธอมาร่วมรับฟังบทเพลง แต่วันนี้เขาต้องขับกล่อมอยู่เพียงลำพัง ไร้ซึ่งคนมาเติมพลังใจ ไหนสัญญาว่าจะไม่พรากจากกัน แล้วทำไมเธอถึงต้องเป็นฝ่ายทิ้งเขาไป ปล่อยให้เขาต้องทรมานอยู่กับความทรงจำที่ไม่เคยลืม และหัวใจที่ยังรักไม่เปลี่ยน ชายหนุ่มมาหยุดยืนเท้าเอว อยู่ตรงกอต้นกระเจี๊ยบป่า มองเห็นร่องรอยการขุดดินใหม่ ๆ เหมือนจะเพิ่งผ่านมาไม่นาน เอื้อมมือไปปลิดมาหนึ่งผล เดาะเล่นในมือก่อนลองกัดกินชิมดู รสชาติก็ไม่เปลี่ยนไปจากห้าปีที่แล้ว กระเจี๊ยบป่าก็ยังคงเป็นกระเจี๊ยบป่าอยู่วันยังค่ำ เห็นทีคงมีแต่ชีวิตเขากระมังที่เปลี่ยนไป นับตั้งแต่เธอคนนั้นเดินไปจากชีวิต ตะวันหันหลังผละมาจากกอต้นกระเจี๊ยบป่า แล้วพาตัวเองไปนั่งบนแคร่ไม้ในเพิงหลังน้อยมุงด้วยหญ้าคา สถานที่แห่งความหลังเคยมานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันกับปลายฟ้าสาวคนรัก หรืออดีตคู่หมั้นในช่วงระยะสั้น การที่ต้องเลิกรากับปลายฟ้า มันเหมือนระเบิดปรมาณูลูกใหญ่ ทิ้งลงกลางหัวใจ ความเจ็บปวดไม่สามารถบรรยายได้ ตะวันนั่งชื่นชมธรรมชาติรอบตัว อย่างทอดถอนใจ ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะบอกลาอยู่ที่ปลายขอบฟ้า ดูระเรื่อเป็นสีแดงอมเทา อีกไม่กี่นาทีจากนี้ ทุ่งดอกทานตะวันก็จะถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ทำให้เขาเริ่มรู้สึกตัวจากการนั่งนิ่งเงียบคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่คนเดียว ชายหนุ่มเหลือบสายตามองขึ้นไปบนฟากฟ้าไกลเห็นฝูงนกต่างจับกลุ่มบินกลับรังเป็นทิวแถว ตัวเขาเองก็สมควรกลับได้แล้วเช่นกัน ผ่านไปตรงจุดไหน ดอกทานตะวันรอบกายล้วน เหี่ยวเฉาคอตกตาม ๆ กันไป ทันทีที่ขาดลำแสงมาหล่อเลี้ยงชีวิต จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 26 พ.ค. 49 21:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่างเหมือนกับความรู้สึกของเขาตอนนี้เสียเหลือเกิน ชายหนุ่มเห็นแล้วยิ่งหดหู่ในหัวใจ แต่เขายังรู้สึกอิจฉาดอกทานตะวัน เพราะมันไม่ได้ถูกทอดทิ้ง อย่างไรเสียพรุ่งนี้ก็ยังมีแสงอาทิตย์ แล้วเมื่อไรหญิงอันเป็นที่รักจะหวนคืนกลับมาหาเขาบ้าง “นี่..นี่ พวกเธอรู้ไหม ฉันได้ข่าวมาว่าลูกชายท่านประธาน เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก เห็นว่าจะมาทำงานในตำแหน่งรองประธานคนใหม่” “เหรอเธอ ตายแล้วไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวเที่ยงนี้ฉันจะแวบไปเข้าร้านเสริมสวยดีกว่า” “เฮ้ย! นี่หล่อน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรองประธานคนใหม่ยะ” “เธอจะรู้อะไร เผื่อบุญพาวาสนาส่ง ฉันอาจจะกลายเป็นคุณนายรองประธานบริษัทก็ได้” “แหม..หล่อนนี่หวังสูงนะยะ เป็นแค่พนักงานบัญชีกระจอก ๆ วัน ๆ หมกตัวอยู่แต่กับตัวเลข แทบจะไม่ได้โงหัว เขาจะมาเจอหล่อนได้ไงเลิกหวังไปเถอะ” “อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ เธอจะไปรู้อะไร ฉันอาจจะได้ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกับเขา หรือไม่เขาอาจจะมาจ๊ะเอ๋ สบตาปิ๊งปี๊ง กับฉันก็ได้ เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่าโลกมันกลม” เสียงฮัมเพลงที่มีเนื้อหาประมาณว่าหากเป็นเนื้อคู่กันแล้วไม่มีทางที่จะพรากจากกันได้ หลุดออกมาจากปากคนที่อยากจะเป็นคุณนายรองประธานบริษัท ปลายฟ้าได้ยินแล้วต้องกลั้นยิ้ม กับท่าทางลอยหน้าลอยตา และแววตาเพ้อฝันของเจ้าหล่อน วันนี้หันไปทางไหนล้วนแต่เห็นบรรดาสาวในสำนักงานจับกลุ่มพูดถึงลูกชายท่านประธานจะเข้ามารับตำแหน่งวันนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งฝ่ายการเงินและบัญชีที่ปลายฟ้าร่วมทำงานอยู่ด้วย รู้สึกทุกคนจะตื่นเต้นกันน่าดูโดยเฉพาะเหล่าสาวโสดทั้งหลาย ต่างกระวีกระวาดหยิบตลับแป้ง ลิปสติกมาแต่งสวยกันใหญ่ ทั้งที่ปกติแล้วแผนกของเธอ ไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้มาก่อน วัน ๆ นั่งคิดตัวเลขจนหัวฟู ปลายฟ้ามิได้ตื่นเต้น ไปกับคุณสมบัติรองประธานบริษัทคนใหม่ ที่เพื่อนร่วมงานรอบตัวต่างพากันประกาศว่า เป็นหนุ่มรูปหล่อ เรียนจบปริญญาโทจากอเมริกา และที่สำคัญโสดสนิท ต่อให้มีผู้ชายเลิศเลอสักแค่ไหน หญิงสาวไม่เคยที่จะเปิดประตูต้อนรับ ในชีวิตเธอมีตะวันอยู่เต็มหัวใจ จนไม่เหลือที่ว่างให้ใคร ปลายฟ้าสมัครใจที่จะมีความสุขอยู่กับความรักที่จับต้องไม่ได้ ป้ายพลาสติกใสอย่างดีบนโต๊ะทำงาน มีตัวอักษรระบุ นายตะวัน การัณย์พงศ์ กรรมการและรองประธานบริษัท ถูกเจ้าของหยิบมาอ่านดูผ่าน ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนวางกลับลงไปที่เดิม เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งต้องหยุดชะงักเท้า แล้วหันกลับไปมองที่ประตูพร้อม ๆ กับมีผู้ชายลักษณะท่าทางอายุไล่เลี่ยกับเขา เดินเข้ามา “สวัสดีครับผมนรา ท่านประธานได้มอบหมายให้ผมมาดูแลคุณตะวัน และผมจะทำหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวให้ด้วยครับ” ตะวันพยักหน้ารับรู้ “ยินดีที่ได้รู้จัก แล้ววันนี้ผมมีโปรแกรมอะไรบ้าง” “เดี๋ยวจะมีการประชุมกรรมการบริษัทกับผู้ถือหุ้น งานนี้มีการแนะนำตัวรองประธานบริษัทคนใหม่ในที่ประชุมด้วย จากนั้นทีมงานจะพาท่านไปแนะนำตัว และเยี่ยมชมแผนกต่าง ๆของบริษัทครับ” “อืมม์..งั้นเดี๋ยวถึงเวลา ก็เข้ามาตามแล้วกัน” หลังจากที่เลขานุการออกจากห้องทำงานไป ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะพาตัวเองไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เหมือนที่ตั้งใจไว้แต่แรก กลับก้าวเท้าไปยืนชิดกับผนังกระจกใส เหม่อมองไปยังท้องฟ้าสีคราม หัวใจเหมือนจะกู่ร้องเรียกหา.... ปลายฟ้าคุณอยู่ที่ไหน.... ผมคิดถึงคุณ ปลายฟ้าเงยหน้าจากสมุดบัญชีตรงหน้า เมื่อฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง หันไปคว้ากระเป๋าสะพายใบใหญ่ในลิ้นชัก แล้วหยิบของที่ต้องการออกมาวางไว้บนโต๊ะ ยิ้มให้กับที่ทับกระดาษงานประดิษฐ์ฝีมือของตัวเอง ลักษณะเป็นพลาสติกสีใสทำจากเรซิ่น แต่ข้างในบรรจุด้วยผลกระเจี๊ยบป่า ดูเผิน ๆ เหมือนดอกกุหลาบตูมอยู่ภายในนั้น ยังไม่หมดเพียงแค่นั้นหญิงสาวหยิบกระติกทรงกระบอกใบเล็กพาชนะที่เก็บความเย็นได้ดี รินน้ำกระเจี๊ยบป่าสูตรพิเศษของเธอเอง ปั่นกับน้ำแข็งใส่นมสด ผสมน้ำเชื่อมลงไป อร่อยอย่าบอกใครเชียว รินใส่แก้วและยกขึ้นจิบแก้กระหาย แล้ววางไว้ทางขวามือข้างตัว เพื่อสะดวกในการหยิบมาดื่มต่อ จากนั้นก็หันไปสนใจกับงานตรงหน้า แต่เพราะความซุ่มซ่าม เลยเผลอเอามือไปปัดโดน ทำให้เลอะกระดาษบิลค่าใช้จ่ายหลายรายการ “ว้าย!! ตายแล้ว” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ พร้อมนึกตำหนิความประมาท และซุ่มซ่ามไม่ระวังของตัวเอง ปลายฟ้ารีบฉวยกระดาษที่เปรอะเปื้อน วิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วใช้น้ำราดลงบนบิลค่าใช้จ่ายหลายรายการ เพื่อล้างคราบน้ำหวาน จากนั้นที่เป่ามือให้แห้งตรงริมผนัง ก็กลายเป็นที่เป่ากระดาษ ปลายฟ้าอดทนรออย่างใจเย็น ค่อย ๆ เป่าทีละใบ ขณะที่ปลายฟ้าอยู่ในห้องน้ำ หญิงสาวไม่รู้เลยว่าบัดนี้รองประธานบริษัทคนใหม่ได้เดินมาเยี่ยมและตรวจงานถึงแผนกของเธอแล้ว ซึ่งเป็นส่วนสุดท้ายของการเยี่ยมชม “นี่เป็นแผนกในส่วนของฝ่ายการเงินและบัญชีครับ ห้องนี้เราจะห้ามผู้เกี่ยวข้องเช้ามาวุ่นวายครับ เราจึงจัดแยกอยู่ไกลจากทุกแผนก จะสังเกตได้ว่าประตูทางเข้าต้องใช้คีย์การ์ดและรหัสในการเข้ามา” นราที่ทำงานกับบริษัทมาเป็นเวลานาน จนได้รับมอบหมายให้เป็นเลขานุการส่วนตัวของลูกชายเจ้าของบริษัท บอกกล่าวข้อมูล จากนั้นก็แนะนำหัวหน้าฝ่าย ตามด้วยพนักงานฝ่ายการเงินและบัญชีให้ผู้บริหารคนใหม่รู้จัก ตะวันกลั้นยิ้ม เมื่อเห็นบรรดาสาว ๆ ต่างโปรยยิ้มชม้ายชายตามาให้ แล้วยื่นมือมาเพื่อหวังจะขอจับมือเหมือนเห็นดารามายืนอยู่ตรงหน้าไม่มีผิด หรือคิดว่าเขาเพิ่งจบมาจากเมืองนอกคงจะลืมวิธีการไหว้อย่างไทย ๆ ไปแล้วเสียแล้วกระมัง แต่ชายหนุ่มมิอาจปฏิเสธความต้องการของสาว ๆ ได้ เพราะไม่อยากให้พวกเธอต้องหน้าเสีย เลยยื่นมือไปจับด้วย และแล้วก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าด จนโดนหัวหน้าแผนกผู้สูงวัยภายใต้แว่นหนาส่งสายตาคมดุไปมอง พวกเจ้าหล่อนทั้งหลายเลยสงบเสงี่ยมลงได้ จากนั้นเขาก็ก้าวเดินต่อไปกวาดสายตามองผ่าน ๆ พอเป็นพิธี แต่ต้องมาสะดุดตาแล้วหยุดชะงักเท้าที่โต๊ะทำงานตัวหนึ่ง “ไม่ทราบว่า ใครนั่งทำงานอยู่โต๊ะตัวนี้ครับ” ตะวันเอ่ยปากถาม แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ภาพตรงหน้ามันเป็นคำตอบที่ดีอยู่แล้ว ทันทีที่เขาหันหน้าไปมองเสียงคนเดินมาจากทางด้านใน ชายหนุ่มเกิดอาการตัวชาหัวใจเต้นเร็วรัวถี่ขึ้นมากะทันหัน หญิงสาวที่อยู่ในใจเขามาตลอดไม่เคยเปลี่ยน กำลังเดินตรงมา ดูเหมือนเธอมัวแต่เดินก้มหน้าก้มตาตรวจดูอะไรบางอย่างในมือ จนเดินมาถึงโต๊ะถึงเงยหน้าขึ้นมอง จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 26 พ.ค. 49 21:33:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วินาทีที่ดวงตาของคนทั้งคู่จ้องมอง ต่างคนต่างนิ่งงัน เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ต่างคนต่างก็เอาแต่จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง หลังจากรู้สึกตัวจากภวังค์ ทั้งคู่ต่างรีบย่อตัวลงเก็บเอกสาร ที่หญิงสาวเป็นคนปล่อยร่วงจากมือด้วยความตกใจ แต่ชายหนุ่มไวกว่า มือของปลายฟ้าเลยได้สัมผัสกับมือของเขาแทนที่จะเป็นกระดาษ เหมือนกระแสบางอย่างส่งผ่านความรู้สึกร้อนวูบวาบจากปลายนิ้วแล่นสู่หัวใจ ทั้งคู่สบตากันอีกครั้ง ความรู้สึกหวั่นไหวปรากฏชัดในแววตาของปลายฟ้า ‘นี่เธอ ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม’ ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเอง พร้อมกับสายตาที่บังเอิญเหลือบไปเห็นนิ้วเรียวงามปราศจากแหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย...เธอยังไม่แต่งงาน.... แล้วภาพวันนั้น ที่เขาเห็นเธอไปยืนกอดผู้ชายคนหนึ่ง ต่อหน้าต่อตา อย่างตั้งใจให้เขาเห็น พร้อมกับกล่าวแนะนำว่าเป็นคนรักคนใหม่ของเธอ แล้วกำลังจะหมั้นกัน ‘ลักษณ์’ ชื่อไอ้หนุ่มคนนั้นเหมือนกาฝากที่เกาะแน่นในหัวใจ เขาไม่มีทางลืมชื่อนี้ไปได้ เพราะเป็นตัวต้นเหตุ ที่ทำให้ทุกวันนี้ เขาเหมือนมีชีวิตอยู่ได้ไปวัน ๆ โดยไร้หัวใจ “คุณยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะ” ชายหนุ่มพูดขณะยื่นเอกสารในมือ ส่งคืนให้หญิงสาวตรงหน้า ซึ่งเธอก็รับไว้โดยไม่พูดไม่จา อาการแปลก ๆ ของคนทั้งคู่ ตกอยู่ในความสนใจ และใคร่รู้ของเหล่าบรรดาพนักงานรอบกาย จนตะวันเริ่มสังเกตได้ จึงรีบเดินผละจากไปทันที แต่ก่อนจะหันหลังก้าวเดินชายหนุ่มทิ้งสายตาไปที่ปลายฟ้าแวบหนึ่ง สังเกตได้ว่ามือเธอสั่น “คุณช่วยจัดการเอาแฟ้มประวัติของพนักงานทั้งหมด ให้ผมดูหน่อยสิ” ตะวันกล่าวกับเลขานุการทันที เมื่อกลับเข้ามาในห้องทำงาน บัดนี้แฟ้มหลายเล่มมากองอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มไม่เสียเวลาและปัดความสนใจแฟ้มอื่น มุ่งหน้าควานหาแฟ้มรายชื่อบุคลากรจากแผนกบัญชีทันที ในที่สุดมันก็อยู่ในมือของเขา จึงรีบเปิดและพลิกหา “นางสาวปลายฟ้า ชนาทิพย์ สถานภาพโสด” เหมือนมีรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนริมฝีปากของตะวัน ชายหนุ่มรีบหยิบปากกากับกระดาษมาจดที่อยู่ของเธอ รู้สึกเธอจะย้ายที่อยู่ใหม่...จะหนีเขาอย่างนั้นหรือ...ชายหนุ่มคิดขณะมือจรดปากกาเขียนยิก ๆ จากนั้นก็บันทึกเบอร์มือถือของเธอไว้ในเครื่องของเขา ตะวันตั้งใจจะค้นหาสาเหตุที่เธอพยายามบอกเลิกกับเขาให้ได้ และมันก็สำเร็จเพราะเธอเล่นมากอดผู้ชายต่อหน้าต่อตาเขาเสียขนาดนั้น ปลายฟ้ารู้สึกตกใจไม่น้อย...ที่ได้ทราบว่ารองประธานคนใหม่ที่แท้ก็เป็นผู้ชายที่เธอยากจะลืมไปจากหัวใจ พนักงานชั้นผู้น้อยอย่างเธอย่อมเป็นปกติอยู่แล้วที่จะไม่ค่อยได้เจอะเจอคนที่อยู่ในตำแหน่งระดับผู้บริหาร ถ้าอย่างนั้นประธานบริษัทก็เป็นพ่อของเขาล่ะสิ หญิงสาวจำได้เพราะเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่งโดยที่ท่านเป็นฝ่ายนัดไปเจอ เป็นการพบปะที่ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ ‘ชีวิตลูกชายฉัน ยังมีอนาคตอีกไกล เธอปล่อยลูกชายฉันไปเสียเถอะ เขาไม่ยอมไปเรียนต่อเมืองนอก ถ้าเธอไม่ไปด้วย อีกอย่างผู้หญิงของเขาต้องเป็นคนที่จะมาส่งเสริมเขาได้ แล้วเธอล่ะมีอะไรที่จะช่วยลูกชายฉันได้’ มันเป็นประโยคที่ปลายฟ้าจำได้ติดใจ ไม่เคยลืม ความรู้สึกในช่วงวินาทีนั้น เหมือนมีมือมัจจุราชมากระชากหัวใจออกไปจากร่าง ความเจ็บปวดไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ หญิงสาวรักตะวันด้วยหัวใจ มิใช่ด้วยฐานะทางสังคม ปลายฟ้าไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาคือทายาทมหาเศรษฐี ต่อให้เขาเป็นยาจกเธอก็จะรักไม่เปลี่ยน ‘เงินแค่นี้ คงพอจะทำให้เธอไปตั้งตัว กับผู้ชายคนไหน ๆ ก็ได้ ไปให้พ้นจากชีวิตลูกชายฉันซะ’ เช็คจำนวนหลักแสนยื่นมาตรงหน้า พร้อมกับคำพูดที่เป็นเหมือนน้ำกรดราดลงบนหัวใจ ปลายฟ้าจำได้ว่าเธอมิได้ยื่นมือไปรับแต่อย่างใด ทำเพียงแต่รีบผุดลุกขึ้นไหว้ทำความเคารพ อย่างไรเสียเธอก็ยังนับถือเพราะท่านคือพ่อของชายคนรัก ก่อนผละจากมาโดยไว เนื่องด้วยน้ำตาพานจะไหลต้องรีบออกไป ก่อนที่มันจะหยดไหลริน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอทำงานที่นี่โดยไม่รู้ว่าที่แท้เจ้าของบริษัทคือพ่อของเขา โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเธอเหลือเกิน หลังจากนั้นตลอดการทำงานในช่วงสามวันที่ผ่านมา ปลายฟ้าต้องรู้สึกอึดอัดกับสายตาเพื่อนร่วมแผนกที่จ้องมอง เพราะเกือบทุกวัน จะมีดอกกุหลาบสีขาววางอยู่บนโต๊ะเธอทุกเช้า พร้อมกับการ์ดใบเล็ก ๆ มีข้อความว่า กุหลาบสีขาวเขาว่าเหมือนกับความรักที่บริสุทธิ์ มันเหมาะกับคุณมาก และทุกครั้งจะลงชื่อเป็นลายเส้นตวัด ๆ ว่า ตะวัน ณ ปลายฟ้า หญิงสาวน้ำตาไหลรินจนต้องรีบใช้มือปาดเช็ด เพราะไม่อยากให้ใครมาเห็น “ฉันเกือบจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีคุณแล้วนะคะ...คุณทำแบบนี้ทำไม” ปลายฟ้าพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง สะอื้นไห้ในหัวใจ แล้วเมื่อไหร่เธอจะลืมเขาได้ล่ะ เมื่อเขาดีกับเธอขนาดนี้ ในจิตส่วนลึกตอนนี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกหวั่นไหวหวาดกลัว เธอกลัวใจตัวเองที่จะใจอ่อนกลับไปรักเขา แล้วถ้าเกิดมีอันต้องเลิกกันอีก ความเจ็บปวดที่ได้รับคงมากทวีคูณ แล้วเธอจะรับมันไหวหรือ คิดได้ดังนั้นปลายฟ้าจึงพยายามทุกวิถีทางในการหลีกเลี่ยงที่จะต้องพบเจอกับเขา หญิงสาวมักจะเกาะกลุ่มกับเพื่อนร่วมงาน ไม่ยอมแยกตัวออกห่าง เหมือนเช่นเคยที่มักชอบแยกตัวอยู่ตามลำพัง ดูเหมือนยิ่งเธอพยายามหลีกเลี่ยงเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพยายามใกล้เธอเท่านั้น แต่ทำได้เพียงแค่สบตาทุกครั้งที่ได้เจอ แล้วเธอจะทำเป็นไม่สนใจ เขาเองคงทำอะไรได้ไม่มากนักเพราะยังคงต้องวางตัวเป็นผู้บริหารที่ดี จนกระทั่งวันหนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ เป็นวันที่ถึงจุดเดือด ปรอทจึงแตกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ระหว่างที่เธอกับเพื่อน ๆ กำลังจะเดินเกาะกลุ่ม เพื่อจะออกไปรับประทานอาหารกันข้างนอก แทนที่จะเป็นห้องอาหารสวัสดิการของบริษัทเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา กำลังจะก้าวเดินออกจากประตูบริษัทแล้วเชียว ภาพที่เธอเห็นตะวันเดินมากับประธานบริษัทซึ่งเป็นพ่อของเขา ผ่านประตูสวนเข้ามาพอดี ปลายฟ้าถึงกับหน้าซีด และดูเหมือนพ่อของเขาจะเห็นเธอเข้าให้แล้ว แต่หญิงสาวทำได้แต่เพียงก้มหน้าแล้วรีบเดินสวนออกไป “นรา..คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม” ทันทีที่ประธานบริษัทเข้าห้องทำงาน ก็เรียกหาแฟ้มประวัติของพนักงานทั้งหมด และต้องมานั่งเสียเวลาเปิดดูทีละแฟ้ม เพื่อล่ารายชื่อปลายฟ้า ในที่สุดก็เจอ จึงเรียกหานรา ชายหนุ่มที่เขาส่งไปเป็นเลขาส่วนตัวของลูกชาย “อ๋อ..ครับ ผมเคยเห็นเธอ..ท่านมีอะไรหรือครับ” “ลูกชายฉัน ได้ติดต่อเจ้าหล่อนไหม เฮ้อ..ตอนนี้เขาคงรู้แล้วสินะว่าเธอมาทำงานที่นี่” “ครับ...แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรมากนี่ครับ แค่เคยให้ผมสั่งดอกไม้ไปให้เธอสองสามครั้งเอง” นราบอกไปตามความจริง เพราะเห็นว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรง และแปลกประหลาด กับการที่ผู้ชายคนหนึ่งจะนึกหลงใหลผู้หญิงสักคน อีกอย่างนราคิดว่า เจ้านายคนใหม่ของเขาคงไม่ถึงกับจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มากนัก โดยไม่รู้ถึงเรื่องลึกตื้นหนาบางที่ผ่านมา “เรียกผู้จัดการแผนกบุคคลมาพบฉันด่วน” นรามองประธานบริษัทคนใหม่กดโทรศัพท์บนโต๊ะ เพื่อให้เลขานุการหน้าห้อง เรียกผู้จัดการฝ่ายบุคลากรมาพบ ด้วยสีหน้าสงสัย แต่ในเวลาต่อมาก็หายสงสัยเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้รับคำสั่งด่วนราวกับฟ้าผ่า “ไล่ผู้หญิงคนนี้ออก ไปจัดการโดยเร็ว และให้เงียบที่สุด เข้าใจไหม” นรามองตามผู้จัดการฝ่ายบุคลากรออกไปจากห้อง แล้วหันกลับมาเห็นท่านประธานเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ อย่างถอดถอนใจ แล้วหลับตาเหมือนจะเหนื่อยล้า เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น นราจึงก้มศีรษะโค้งคำนับก่อนตัดสินใจเดินออกมาอย่างเงียบกริบ แต่ต้องชะงักเท้าเมื่อถูกเรียกตัวไว้เสียก่อน “นรา คุณช่วยไปตามผู้หญิงคนนี้มาพบฉันหน่อย ให้ไปพบที่ห้องประชุมผู้บริหาร และระหว่างที่ฉันคุยกับเธอ ห้ามให้ใครไปรบกวนล่ะ” “ครับท่าน” หลังจากที่ไปตามตัวและส่งปลายฟ้าที่ห้องประชุมผู้บริหาร นราก็เดินจากมาแต่ทันได้ยินเสียงท่านประธานล็อกประตูห้องประชุม นรารู้สึกแปลกใจและสงสัยปะปนกับความกังวล แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทำงานตำแหน่งเจ้าหน้าที่ระดับล่าง ทำไมท่านประธานบริษัทต้องรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อน ถึงกับไล่ออก ตะวันก้มหน้าจรดปากกาเซ็นลงนามในเอกสารสำคัญของบริษัทที่เลขานุการส่วนตัว ยื่นมาให้เซ็น และต้องแปลกใจกับท่าทางรุกรี้รุกรน ดูมีกังวลอย่างไรชอบกลของนรา จนต้องเอ่ยปากถาม “คุณมีอะไรหรือนรา มีอะไรจะพูดกับผมไหม” นราแสดงท่าทางอึก ๆ อัก ๆ ไม่กล้าพูด แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกไป เพราะถึงแม้ท่านประธานส่งเขามาดูแลลูกชาย ให้เป็นหูเป็นตาแทน แต่เมื่อเขาได้ตะวันเป็นเจ้านายคนใหม่ เขาก็ต้องซื่อสัตย์ในหน้าที่ ถึงแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตามมากับเขาก็ตาม ทุกเรื่องราวที่เขาได้ยินและได้รับรู้จึงถูกถ่ายทอดไปให้เจ้านายหนุ่มตรงหน้าฟัง “อะไรนะ! คุณพ่อจะไล่เธอออก” ตะวันเปล่งเสียงดังด้วยความตกใจ “ครับ” ไม่รอช้า ตะวันรีบผุดลุกจากเก้าอี้ หมายจะไปขัดขวางการกระทำของพ่อตัวเอง แต่ถูกนราเลขานุการส่วนตัวฉุดรั้งไว้เสียก่อน “คุณตะวันใจเย็น ๆ นะครับ อย่าเพิ่งวู่วาม คุณตะวันไม่อยากรู้หรือครับว่าท่านประธานเรียกเธอไปพบด้วยเรื่องอะไร” นราถาม “ก็อยากรู้น่ะสิ ฉันจึงจะไปประจันหน้าสอบถามให้รู้แล้วรู้รอดไง ว่ามันเรื่องอะไรกัน” “งั้น..ถ้าคุณตะวันอยากรู้ความจริงทั้งหมด ก็รบกวนอยู่ในนี้ดีกว่าครับ ผมมีอะไรจะให้ดู” จากนั้นนราก็เดินไปหยิบรีโมท เปิดสัญญาโทรทัศน์วงจรปิด ที่ติดตั้งอยู่ในห้องของตะวัน แล้วหันกลับไปบอกกับเจ้านายหนุ่มว่า เขาได้จัดการเปิดเสียงไมค์ขยายเสียงในห้องประชุมและระบบวงจรปิดก่อนออกมา เมื่ออธิบายเสร็จ นรา ก็หลีกเลี่ยงจากไป ทิ้งให้เจ้านายหนุ่มอยู่ในห้องเพียงลำพัง ภาพหญิงสาวคนรักนั่งเผชิญหน้าใกล้กันกับพ่อของเขา ปรากฏในจอโทรทัศน์ ตะวันค่อย ๆ ก้าวเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้ทำงานตัวเดิม สายตาเพ่งมองส่วนหูคอยรับฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “เธอมาทำงานที่นี่ทำไม ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้ไปให้พ้นจากชีวิตลูกชายฉัน เธอฟังไม่เข้าใจหรือไง” ประธานบริษัทขึ้นเสียงด้วยความโกรธกับปลายฟ้า “หนู ไม่ได้ตั้งใจค่ะ หนูไม่ทราบจริง ๆ ว่าที่นี่เป็นบริษัทของท่าน” “อ๋อ...นี่เธอจะบอกว่าที่คบกับลูกชายฉันที่ผ่านมา เธอไม่รู้จริง ๆ หรือว่าเขารวยขนาดไหน” ปลายฟ้าไม่ตอบ เธอไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว จึงทำได้แต่ก้มหน้าเงียบ “เอาเถอะ...เมื่อไม่รู้ก็แล้วไป แต่ฉันขอร้องให้เธอยื่นใบลาออกซะ ไม่งั้นฉันจะเป็นคนไล่ออกไปเอง นี่ฉันยังมีเมตตาอยู่บ้างนะ ถึงให้เธอเขียนใบลาออก อย่าให้ฉันต้องเป็นฝ่ายไล่เธอออกเลย” ปลายฟ้าน้ำตาปริ่มล้นขอบตา ก่อนจะร่วงหล่นไหลริน สองมือกำแน่นกดตรึงอยู่บนตัก เพื่อปกปิดอาการมือสั่น ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆขนาดนี้ หากเธอต้องตกงานในยามนี้ชีวิตเธอคงลำบากหน้าดู หญิงสาวตั้งใจไว้แล้วเมื่อได้บรรจุเข้าทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ มีรากฐานทางการเงินที่มั่นคงแห่งนี้ จะขอฝากชีวิตไว้กับที่นี่ไปจนปลดเกษียณ “ท่านคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ให้หนูทำงานที่นี่ต่อนะคะ หนูสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับลูกชายท่านอีก” ปลายฟ้ารีบขอความเมตตา แต่เมื่อเห็นแววตา สีหน้าของคนตรงข้าม เธอก็รู้ได้ทันที ว่าไม่มีหวัง “เธอไปซะเถอะ” ประธานบริษัทพูดพร้อมยื่น ของสิ่งหนึ่งมาตรงหน้า หญิงสาวมองนิ่ง ไม่ใช่ไม่เคยพบ แต่เธอเห็นจนชินชา มันเป็นครั้งที่สองแล้ว ที่ผู้ชายสูงวัยคนนี้หยิบยื่นมันมาให้เธอ ขอบตาปลายฟ้าร้อนผ่าวปากเริ่มสั่นจนต้องกัดมันไว้แน่น มองเช็คฉบับนั้นด้วยสายตาขุ่นเคืองไม่คิดจะยื่นมือไปหยิบ เธอเกลียดเจ้าสิ่งนี้เสียเหลือเกิน ทำไมต้องดูถูกกันถึงขนาดนี้ “ทำไมไม่เอาไป...หรือมันไม่มากพอ...อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง ที่ครั้งที่แล้วเธอไม่ยอมเอาไปเพราะว่ามันน้อยไปใช่ไหม เอาล่ะฉันจะให้เธอเพิ่ม” “ใช่ค่ะท่าน มันน้อยไปจริง ๆ ค่ามันเทียบไม่ได้เลยกับหัวใจรักของหนู ความรักของหนูที่มีต่อลูกชายท่านมันมากมายเหลือเกิน ต่อให้ท่านเสียทุกอย่างที่ท่านมีให้หนู มันก็ซื้อความรักไปจากหนูไม่ได้ ท่านเก็บเช็คฉบับนี้ไว้บริจาคให้กับเด็กด้อยโอกาสเถอะค่ะ หนูยินดีไป ไปเพราะว่าหนูรักเขาไงคะ ไม่ใช่ไปเพราะว่าเงินก้อนหนึ่ง หนูฝากลาเขาด้วยนะคะ บอกให้เขาลืมหนูซะ และเจอคนที่คู่ควรกับเขา ลาล่ะค่ะ” จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 26 พ.ค. 49 21:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปลายฟ้าพูดทั้งน้ำตา แล้วรีบเดินจากมา ก่อนเปิดประตูออกไปรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ลาก่อนค่ะ ถึงคุณจะลืมฉัน แต่ฉันจะไม่ลืมคุณ ดวงตะวันถึงอยู่บนฟากฟ้าไกลแค่ไหนก็ยังส่องแสงมาถึงพื้นดิน ถึงไม่มีคุณอยู่ใกล้ รู้ไหมคุณก็ยังเป็นแสงสว่างส่องนำทางชีวิตของหญิงสาวอาภัพรักคนนี้ “คุณพ่อ..คุณพ่อ ทำกับผมแบบนี้ได้ไง” ทันทีที่ปลายฟ้าพูดจบถ้อยความชายหนุ่มก็ไม่รอช้า รีบเร่งออกจากห้องทำงานของตัวเองโดยไว เพื่อจะได้เจอกับปลายฟ้า รู้ว่าเธอไม่อยู่ในห้องประชุมแล้ว ก็วิ่งตามหาให้วุ่นทั้งบริษัท หลังจากได้พาตัวเองไปยังแผนกบัญชี พนักงานที่นั่นบอกว่าเธอมาฉวยกระเป๋าและของใช้ส่วนตัวอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกไปเมื่อสักครู่โดยไม่พูดไม่จากับใคร นี่เธอไปอยู่ที่ไหนของเธอกันนะ ตะวันรู้สึกกระวนกระวายใจ รีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์หน้าบริษัทก็ไม่เจอตัว สุดท้ายก็ขึ้นมาหาผู้ที่ทำให้เขาต้องผลัดพรากจากเธอมาหลายปี “ทำอะไรของแก อยู่ๆ ก็มาขึ้นเสียงกับฉัน” ผู้เป็นพ่อก็ตวาดเสียงดังพอ ๆ กัน “ปลายฟ้าไงครับ ทีนี้คุณพ่อพอจะเข้าใจบ้างหรือยังครับ” “อ๋อ..นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องผู้หญิงที่มีแต่ตัวคนนั้น” “คุณพ่อไม่มีสิทธ์ ดูถูกเธอแบบนั้นนะครับ คุณพ่อดูถูกเธอ เท่ากับดูถูกผมด้วย คุณพ่อรู้ไหมครับว่าผมรักเธอมากแค่ไหน คุณพ่อฆ่าผมทั้งเป็น หัวใจผมต้องแตกสลายห้าปีเต็ม ๆ ผมอยู่ได้โดยไม่เคยลืมเธอเลย ยกเธอให้ผมเถอะครับ คุณพ่ออย่าพรากเธอไปจากผมอีกเลยนะครับ” น้ำตาลูกผู้ชาย มันหลั่งไหลออกมาจากหัวใจ อย่างสุดจะกลั้น พร้อมย่อตัวคุกเข่าตรงหน้าผู้เป็นพ่อ เพื่อวิงวอนขอร้อง “ได้โปรดเถอะครับพ่อ ผมขอร้อง คุณพ่อเป็นเหมือนขาสองข้างของผม หากผมขาดคุณพ่อไป ผมก็ก้าวไปไหนอีกไม่ได้ และคุณพ่อก็ยังเป็นดวงตาของผม เป็นแสงสว่างให้กับลูกชายพ่อไงครับ เพราะฉะนั้นคุณพ่อช่วยเป็นแสงสว่างให้ผมต่อไปเถอะครับ อย่าปิดตาคู่นี้ด้วยมือของพ่อเองเลยนะครับ ตอนนี้หัวใจของผมอยู่ในกำมือพ่อเรียบร้อยแล้ว พ่อจะบีบมันให้ละเอียดหรือพ่อจะส่งคืนมาให้ลูก อยู่ที่พ่อจะตัดสินใจ ได้โปรดตัดสินใจเพื่อลูกเถอะครับ” ตะวันก้มหน้ายอมรับผลที่ตามมา หากพ่อยังยืนยันความคิดเดิม เขาก็จะขอเอาแรงกายเท่าที่มันสามารถคงอยู่ได้ เพื่อตอบแทนพระคุณผู้ให้กำเนิดต่อไป แต่หัวใจเขาจะอยู่เพื่อรอเธอ เธอคนเดียวเท่านั้น ปลายฟ้าฉันจะไม่ลืมเธอไปตลอดชีวิต และแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนมีมือของพระผู้เป็นเจ้าดึงเขาขึ้นมาจากขุมนรก เมื่อได้ยินประโยค ที่เขาคาดหวังจะได้รับฟัง “ถ้าอย่างนั้น ลูกก็เอาหัวใจลูกคืนไปเถอะ พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องเจ็บปวดขนาดนี้” “พ่อครับ ผมรักพ่อ” ชายหนุ่มโผเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อด้วยความรัก นานเท่าไหร่แล้วที่ลูกผู้ชายสองคนห่างเหิน จากการสวมกอดกัน สองปีผ่านไปทุ่งทานตะวันแห่งนี้ ก็ยังคงเหลืองอร่ามสดใสไม่มีเปลี่ยน แม้บางอย่างจะดูแปลกตาไป เพิงไม้เล็กๆ บนเนินแห่งนั้น บัดนี้ถูกรื้อทิ้ง แต่กลับมีบ้านไม้หลังงามขนาดย่อมไม่เล็กและไม่ใหญ่เกินไปขึ้นแทนที่ รอบตัวบ้านอุดมไปด้วยต้นกระเจี๊ยบป่า ที่เจ้าของจงใจปลูกมันขึ้นมาดูแดงเถือก เหมือนถูกแต่งแต้มตวัดด้วยปลายพู่กัน หน้าบ้านมีป้ายขนาดใหญ่ปักไว้ แกะสลักเป็นลายลักษณ์อักษรว่า รีสอร์ท ตะวัน ณ ปลายฟ้า “ปลายฟ้า คุณชอบมันไหม ผมทำมันเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยนะ” ตะวันพูดกับตัวเองเพียงลำพัง ไร้ซึ่งเงาของหญิงสาวคนรัก ดูเหมือนสวรรค์จะลงโทษเขายังไม่พอ ทันทีที่เขาไปตามหาเธอ ปรากฏว่าเธอได้ย้ายออกไปเสียแล้ว นัยว่าเป็นบ้านเช่าขณะทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ เขาพยายามติดต่อกลับไปที่บ้านเกิดของปลายฟ้าที่กาญจนบุรี ได้รับทราบจากครอบครัวของเธอว่า ปลายฟ้าได้เดินทางไปทำงานอยู่ที่เชียงใหม่ โดยปกปิดทางบ้านว่าอยู่ที่ไหน ทำเพียงโทรศัพท์มาคุย และโอนเงินให้ทางบ้านทำเหมือนต้องการหนีเขาอย่างนั้น เขาเชื่อเหลือเกินหากเธอยังรักเขา สักวันหนึ่งปลายฟ้าจะกลับมาที่นี่ ตะวันกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อาณาเขตของไร่อันกว้างขวางที่เขาลงทุนขอซื้อต่อมาจากลุงสิน ไร่แห่งนี้ไม่เคยต้อนรับนักท่องเที่ยวคนไหน นอกจากรอคอยเธอคนนั้นเพียงผู้เดียว มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอไม่เคยเหยียบย่างมาที่แห่งนี้ มาคราวนี้ปลายฟ้าต้องรู้สึกแปลกใจ แทนที่จะต้องเดินลุยไปตามร่องของทุ่งดอกทานตะวัน แต่กลับมีถนนสายเล็กเชื่อมต่อจากถนนใหญ่ตรงไปยังไร่ของลุงสิน แต่ที่ยิ่งแปลกใจไปกว่านั้นกับป้ายบอกว่าถนนส่วนบุคคลห้ามบุคคลภายนอกผ่านโดยไม่ได้รับอนุญาต หรือว่าไร่แห่งนั้นไม่ได้เป็นของลุงสินแล้ว หญิงสาวคิดพลางก้าวเท้าเดินผ่านป้ายห้ามเข้า จะโดนข้อหาบุกรุกก็ยอม ต้องไปให้เห็นกับตา บัดนี้ปลายฟ้ามายืนอยู่หน้าบ้านไม้หลังงาม ชะงักเท้ายืนตะลึงอยู่ตรงนั้น รู้สึกหวิว ๆ เหมือนเธอจะเป็นลม กระบอกตาร้อนผ่าวมีน้ำใส ๆ คลอหน่วย รีสอร์ทตะวัน ณ ปลายฟ้า จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “ตะวัน” คำพูดหลุดออกมาจากปากที่สั่นระริก พร้อม ๆ กับร่างของชายคนรัก ออกมายืนตรงระเบียงหน้าบ้าน “ปลายฟ้า ในที่สุดคุณก็มา ทำไมมาช้านัก ปล่อยให้ผมรอตั้งสองปี” “มาช้า แต่ก็มาแล้วไงคะ ขอโทษนะคะที่ฟ้าตามหัวใจของตัวเองมาช้าเหลือเกิน” หญิงสาวพูดเสียงสั่น และแล้วทั้งสองก็วิ่งถลามาสวมกอดกัน ด้วยความรักและคิดถึง ปลายฟ้าร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เธอจะไม่ยอมพรากจากเขาอีกแล้ว ต่อให้ฟ้าไม่ได้ลิขิตเขามาให้คู่กับเธอก็ตาม เธอจะไม่หนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว ปลายฟ้าผละออกมาเพื่อจะเงยมองหน้าชายคนรักทั้งน้ำตา ตะวันจ้องมองหน้าหญิงสาวคนรัก แล้วใช้นิ้วมือกรีดน้ำตาให้เธอ สัญญากับตัวเองว่า ต่อไปปลายฟ้าจะต้องไม่ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว เขาจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก ชายหนุ่มค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าไปหาจูบซับน้ำตายังเปลือกตาทั้งสองข้าง จากนั้นริมฝีปากของเขาก็สัมผัสกับเรียวปากสั่นระริกของเธอ จูบปลอบขวัญครั้งนี้แสนจะเนิ่นนาน ลิ้นอุ่นซ่านแทรกไปดื่มชิมความหวานดุจดังน้ำผึ้ง ดูเหมือนชิมเท่าไหร่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเขา ราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่แห้งแล้งมาเนิ่นนาน พอเจอแอ่งน้ำก็ต้องตักตวงดื่มกินอย่างกระหายหิว เสียงหอบหายใจแรงของปลายฟ้าทำให้ตะวันเริ่มรู้สึกตัว จึงผละออกมาอย่างเสียดาย “ปลายฟ้าคุณหายไปไหนมา รู้ไหมผมตามหาคุณจนแทบพลิกแผ่นดิน” “พอดีธราเพื่อนสมัยเรียนของเราไงคะ เขาแนะนำให้ฟ้าไปทำงานกับคนรู้จักที่เชียงใหม่ แต่ถึงตะวันจะได้เจอธรา เขาคงไม่บอกหรอกค่ะ เพราะฟ้ากำชับว่าห้ามบอกให้ตะวันรู้” ตะวันพยักหน้ารับรู้ “ปลายฟ้าต่อไปคุณห้ามหนีผมไปไหนอีกนะ สัญญากับผมสิ” ตะวันพูดเสียงนุ่มพร้อมดึงเธอมากอดไว้แน่น เหมือนกลัวว่าเธอจะหายตัวไปอีก “ค่ะ ฟ้าสัญญา คุณเห็นนั่นไหมคะ ดวงตะวันที่อยู่บนท้องฟ้า มันยังคงเป็นแสงสว่างให้กับท้องฟ้า ไม่เคยหนีหายไปไหน เพราะมันรู้ว่าท้องฟ้าขาดแสงตะวันไม่ได้ ฟ้าก็เช่นกันค่ะ ฟ้าไม่อาจขาดคุณได้” ชายหนุ่มยิ้มรับ กับคำพูดนิ่มนวลของหญิงอันเป็นที่รักตรงหน้า เขาต้องใช้ระยะเวลายาวนานเหลือเกิน ที่จะได้รักเธออย่างสมใจ มันคงไม่มีวันนี้หากคนสองคนไม่มั่นคงในรักซึ่งกันและกัน ต่อไปนี้จะไม่มีรักที่ต้องพลัดพราก นอกจากรักนี้นิรันดร์ ถ้อยความของเธอช่างเหมือนน้ำทิพย์มาชโลมหัวใจที่แตกระแหง เขารักผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจ รักมากเหลือเกิน ตะวันโน้มใบหน้าลงไปหา จุมพิตริมฝีปากเธอแผ่ว ๆ พึมพำชิดเรียวปากหญิงอันเป็นที่รัก “ยอดดวงใจของผม ผมรักคุณ” จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 26 พ.ค. 49 21:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หุหุ...ตะลุยทุ่งทานตะวันก็จบไปแล้วนะคะ...ทริปต่อไปจะบุกขึ้นเชียงใหม่อีกครั้ง ((หุหุ ไม่รู้เป็นอะไร สส. = สาวสวย ทั้งหลายถึงชอบขึ้นกันนะ อิอิ)) เตรียมพบกับ... เติมรักให้เต็มใจโดย วิรตี สำหรับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาใหม่ ลองไปมองหาความรักกับทริปก่อนๆ ของเราได้นะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html หัวใจรักฤดูเหงา #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4316993/W4316993.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4325989/W4325989.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4336842/W4336842.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4340548/W4340548.html ให้ใจบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4355884/W4355884.html ให้ใจบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363493/W4363493.html ให้ใจบอกรัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4375271/W4375271.html เมื่อตะวันเคียงดาว #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4384052/W4384052.html เมื่อตะวันเคียงดาว #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4395471/W4395471.html แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 49 21:59:07 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 49 21:46:44 จากคุณ : samita - [ 26 พ.ค. 49 21:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอเลี้ยงแก่ๆ ...ดีใจที่สามารถทำให้มีความสุข...ค่ะ ปัณณ์...miss you also ka pajan รอแป๊บนะ...แล้วจะรู้เอง AmeliaM (AmeliaM)...hu hu waiting your story also na ka (the last chapter) หนูเก๋ (หนูเก๋) ดีใจที่ทำให้คนน้ำตาไหลเพราะความซึ้งใจ อิอิ burin piggypink..ขอบคุณค่ะ...รีสอร์ตในฝันน่ะเนี่ย Kwan....ว้าว ในที่สุดก็เขียนหวาน ๆ กับเขาได้เสียที Honey P ^_____^ nongwin.. so sweet you are อาราเร่ 55555555555555 scottie...me too มิรันดา...i agree ka แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 49 21:57:13 จากคุณ : samita - [ 26 พ.ค. 49 21:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หุหุหุ เวียงก็เขียนซึ้งเป็นนิ ถึงจะกินแรงเยอะ ไปหน่อยก็ตาม อิอิอิ จากคุณ : pajan - [ 26 พ.ค. 49 21:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแล้วค่ะ...มาตามสัญญา เรามาติดตามสถานการณ์การประชุมลับของคณะทัวร์กันตั้งแต่เริ่มต้นนะคะ อะแฮ่ม...มองซ้ายมองขวา จะมีใครมาแอบดักตีหัวมิมิบ้างไหมนา... ~*~*~ การประชุมที่แสนจะไฮเทคโนโลยีเพราะผู้เข้าร่วมการประชุมแต่ละคนไม่จำเป็นต้องเห็นหน้ากัน เพียงแต่มีแค่จอสี่เหลี่ยมที่เรียกว่า คอมพิวเตอร์ และโปรแกรมที่สามารถใช้ติดต่อกันได้ที่เรียกว่า MSN เมื่ออุปกรณ์พร้อม ผู้ร่วมประชุมพร้อม เวลาการประชุมก็จะเริ่มขึ้น ซึ่งจะอยู่ในช่วงเวลา 8.00 - 17.00 ซึ่งเป็นเวลาทำงานปกติ (แอบใช้เน็ตที่ทำงานกันค่ะ) อาทิตยา: นี่...เพื่อน ๆ เรามีความคิดอย่างหนึ่งง่ะ เมื่อมีฝ่ายเสนอ ผู้ร่วมประชุมทุกท่านก็เป็นฝ่ายสนองขึ้นมาด้วยความอยากรู้: ไรง่ะ อาทิตยา: เราว่ามาช่วยกันเขียนเรื่องสั้นกันไหม แบบว่าอยากเก็บเรื่องที่เพื่อน ๆ เขียนไว้ด้วยกันน่ะ และแล้วทุกเสียงก็ประสานเป็นเสียงเดียวกันว่า: อืมม์ เอาสิ...ท่าทางน่าสนุกนะ ว่าแต่จะเป็นแนวไหนล่ะ อาทิตยา: เราว่าน่าจะเป็นเรื่องเศร้า ๆ น่ะ จบแบบเศร้า ๆ มันแปลกดี...ไม่มีใครเหมือน ปัณณ์: เห็นด้วยค่ะ (ยกมือเห็นด้วยคนแรก) ส่วนคนอื่น ๆ ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า: ไม่เอาเรื่องเศร้า ๆ ง่ะ...ไม่เอ๊า ไม่เอา (เสียงส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วย) อาทิตยา: แล้วเอาแนวไหนง่ะ เนื่องจากว่ามิมิจังมีเหตุต้องออกจากที่ประชุมอย่างเร่งด่วน จึงไม่สามารถทราบได้ว่า เหตุการณ์ในการประชุมครั้งนี้ จะจบลงเช่นใด รู้แต่เพียงว่าในการประชุมครั้งที่สองก็เริ่มต้นอย่างนี้ อยากเขียน: ไอ้ตัวแสบ รู้ยัง...ว่าเขียนแนวไหน มิมิ: ไม่รู้เจ๊ ฟ้าใส: เขียนเกี่ยวกับ ความรักกับการท่องเที่ยว น่ะ เขียนได้ไหม มิมิ: ว้าว ๆ ๆ ๆ  บ่มีปัญหา ข้าเจ้าชอบ อยากเขียน: แต่ว่าต้องเป็นสถานที่ไม่ซ้ำกันนะ...เข้าใจไหม มิมิ: กี่หน้าล่ะคะ ปัณณ์: เรื่องสั้นก็น่าจะไม่เกิน 25 หน้า กระดาษ A4 น่ะ ฬีฬา: จะบ้าเหรอ เขียนตั้งหลายคน เยอะขนาดนั้นไม่กลายเป็นตำราเรียนไปเหรอ แค่ 10 หน้าก็พอ แล้วก็มีหลายเสียงประสานขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายว่า : ไม่พออออออออออออออออ และแล้วการถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นจนสรุปได้ที่ เขียนกันคนละ 20 หน้า ห้ามเกิน (ซึ่งความเป็นจริงแล้ว...หุหุ ไม่อยากจะบอกเลย เกิน ๆ ๆ  กันทั้งนั้น) วิรตี: มาตั้งชื่อกลุ่มกันดีกว่า มิมิ: มหัศจรรย์เพื่อนกันออนไลน์ รัมย์: ไม่ชอบคำว่า มหัศจรรย์ ง่ะ เปลี่ยนได้ไหม มณีธรย์: ไม่ชอบคำว่า ออนไลน์ น่ะ พี: งั้นก็ Miracle of friends เป็นไง เวียงแก้ว: แปลว่าไรง่ะ เอมี่: มหัศจรรย์ แปลกประหลาด ปาฏิหาร ของเพื่อนน่ะ ประมาณนั้นแหละ และเมื่อผ่านมติในที่ประชุมชื่อนี้จึงถูกนำมาตั้งเป็นชื่อกลุ่มของพวกเรา ก่อนที่จะเริ่มตั้งต้นยกเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง โดยที่มีผู้ร่วมขบวนดังนั้น ชามี ฟ้าใส ปัณณ์ อาทิตยา อยากเขียน มิมิ เวียงแก้ว วิรตี รัมย์ เกียรตินำ อัมพวา ฬีฬา โดย พี รับหน้าที่เป็นฝ่ายพิสูจน์อักษร ส่วนมณีธรย์ รับหน้าที่เป็นผู้แบกกรรม เอ๊ย...เป็น บก.ค่ะ แต่เพราะเช็คอักษรเป็นงานหนัก เจ้าหน้าที่ของเราจึงของลาออกจากงานที่ทำ มารับหน้าที่นำเที่ยวอีกคน โดยทิ้งภาระทั้งหมดให้ บก.มณี (แบกกรรม)คนเดียว วิรตี: แล้วชื่อหัวข้อล่ะ ใช้อะไรดี พี: การเดินทาง กับ ความรัก งั้นก็ Trip & Love เป็นไง เวียงแก้ว: แต่เวียงอยากให้คำว่า เลิฟขึ้นก่อนง่ะ Love & Trip อย่างนี้น่าจะดีกว่านะ มิมิ: งั้นก็ Trip&Love:ตามรอยแห่งรัก หรือไม่ก็ Love&Trip:รักตามรายทาง เอ๊ย...รักตามทางเดิน ชามี: หุหุ...จอมซน พูดอย่างนั้นระวัง เห๊อะ...เดี๋ยวก็โดนหรอก อยากเขียน: ไอ้ตัวแสบ คิดอะไรให้มันมีสาระหน่อยสิ ชามี: นั่นไง...ว่าแล้ว มิมิ: แหม เจ๊ก็พูดความจริงง่ะ ผิดด้วยเหรอ อยากเขียน: รัมย์ มาพอดีช่วยเลือกหน่อยสิ เอาชื่อไหนดี รัมย์: ชื่อไหนล่ะ มิมิ: ก็ trip&love ตามรอยแห่งรัก กับ love&trip รักตามทางเดิน ไง รัมย์: ก๊ากกกกกกกกกกก ไอ้ชื่อหลังนี่ใครคิดง่ะ อยากเขียน: จะมีใคร (ถามเสียงสูงแกมประชด) ชื่ออย่างเนี้ย...ใครจะคิดได้ รัมย์: มิมิเหรอ อยากเขียน: เห็นไหม ขนาดรัมย์มาทีหลังยังรู้เลย...ไอ้ตัวแสบ มิมิ: ((อะไรเนี่ย...แค่พูดตามความจริง ผิดด้วยหรือไงนะ)) เมื่อสรุปชื่อหัวข้อ ชื่อกลุ่มได้แล้ว แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปเขียนและกำหนดวันส่งเรื่องให้ บก.อย่างชัดเจน โดยมี อยากเขียน (บก.ร่างใหญ่ ก๊ากกกกกกกก ไม่ใช่ พนักงานทวงหนี้ เอ๊ย...เจ้าหน้าที่เร่งรัดต้นฉบับ) ฟ้าใส: มิมิพาไปเที่ยวไหนล่ะ มิมิ: ยังคิดไม่ออกเลยค่ะว่าจะพาไปเข้าคาสิโนที่ เกาะสน ประเทศพม่า หรือว่าจะพาไปหมดตัว ไม่มีเงินจ่ายที่ เกาะเต่า หรือว่าจะพาไปตะลุยหิมะที่ Tredbo ดี อยากเขียน: เลือกเอาสักที่สิไอ้ตัวแสบ มิมิ: งั้นพาไปเกาะเต่าก็ได้ มีเรื่องให้เขียนเยอะ และแล้วเวลาก็ผ่านไป แต่ละคนต่างรีบปั่นพร้อมกับส่งงานไปเป็นระยะ ๆ จนกระทั่งเรื่องสั้นของข้าเจ้า เกินจากกำหนดไปมากจาก 20 หน้า กลายเป็น 48 หน้า (โอ้...เขียนได้ไงเนี่ย) ก่อนจะทำการตัดแล้วตัดอีกจนกระทั่งเหลือแค่ 18 หน้า (ว้าว...ทำได้ไงเนี่ย) มิมิ: เจ๊ ขอเลื่อนวันกำหนดส่งนะ จะเปลี่ยนเรื่อง...ไม่พาไปเกาะเต่าแล้ว อยากเขียน: ทำไมง่ะ มิมิ: ต้องตัดตัวอิจฉาทิ้ง ไม่ชอบ...เรื่องนี้จะเอาไปเขียนเป็นเรื่องยาว เวียงแก้ว: เวียงก็เปลี่ยนเหมือนกัน จะเอาไปเขียนเป็นเรื่องยาวเหมือนกัน วิรตี: วิก็เปลี่ยนเรื่องแล้วนะ เรื่องที่พาไปเที่ยวภูเก็ตจะเก็บไปเขียนเป็นเรื่องยาวเหมือนกัน อยากเขียน: อะไรย่ะ มีแต่เปลี่ยนเรื่องกัน พวกหล่อนเอาเรื่องที่ไหนมาเขียนกันย่ะ ของฉันถูก บก.มณี สั่งแก้สองรอบยังไม่ผ่านเลย ระวังเห๊อะ...เดี๋ยวก็ไม่ได้ส่งตามกำหนดหรอก มิมิ: เค๊าเรียกว่าคนมันโม้เก่งค่ะ...เจ๊ ชามี: ของเค๊าก็เขียนเสร็จแล้วนะ ((สร้างความริษยาให้กับใครบางคนเป็นอย่างมาก ก๊ากกกกกกกกก...สำหรับสาวขยันคนนี้)) ฟ้าใส: แล้วพาไปไหนกันล่ะ คราวนี้ มิมิ: ขึ้นดอยตุงค่ะ ((เปลี่ยนโปรแกรมลงทะเล ขึ้นดอยได้อย่างรวดเร็ว)) วิรตี: ขึ้นเขาค้อค่ะ ((หุหุหุ...เปลี่ยนทะเล ขึ้นเขาอีกเช่นกัน)) ชามี: ฬีเขียนเสร็จหรือยัง ฬีฬา: ((ทำหน้าเจ้าเล่ห์)) ไม่ถึงเส้นตายก็ไม่ต้องถามค่ะ หุหุหุ มณีธรย์: แล้วป๋าล่ะ เกียรตินำ: ((ป๋า ของ สส.= สาวสวย)) หุหุ...ส่งตัวประกันไปให้แล้วห้าหน้าครับ อยากเขียน: จะยังไงก็แล้วแต่ ส่งวันพุธนี้เข้าใจไหม...โดยเฉพาะ ไอ้ตัวแสบ ไม่ส่งล่ะก็ โดน มิมิ: วันศุกร์ไม่ได้หรอก คนมันบ้านไกลง่ะ อยากเขียน: ก็ได้ และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปจน มิมิก็สามารถปั่นงานส่งได้ทันตามกำหนดโดยมีกลิ่นธูปและเสียงแช่ง ของใครบางคน แว่ว ๆ มาว่า "ขอให้ได้แก้ทีเถอะ...อย่าให้เรื่องผ่านเลย เจ้าประคุณ" แต่ดูเหมือนว่า สวรรค์จะเมตาและสงสารคนดีอย่างเรา เรื่องที่เขียนใหม่จึงผ่านฉลุย ก๊ากกกกกกกก (บก.ลำเอียง เสียงใครบางคนบ่น ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก) เวียงแก้ว: ขอตัวไปทำงานก่อนนะ อยากเขียน: อืมม์ ไปด้วย...หัวหน้าเขม้นแล้วหลายรอบ พี: ไปเข้าห้องแล็บก่อนนะ หมดเวลาพักแล้ว ฯลฯ เหตุผลที่ขอตัวไป เนื่องจากว่า...มันเป็นชั่วโมงทำงาน ก๊ากกกกกกกกกกกก (อยากให้เน็ตฟรี ต้องเสี่ยงได้รับ ซองขวาเป็นรางวัล ก็อย่างนี้แหละค่ะ) ~*~*~ ปิดม่านการประชุม เพียงแค่นี้...ก่อนจะโดนรุม ตั้งแต่ก้าวแรกเมื่อเหยียบบ้านเกิดเมืองนอน (ซึ่งเรื่องนี้ผ่านสายตาทุกท่านในขณะนี้ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ) ((อ้อ...ขาดตก หัวข้อสำคัญอะไรไป ต้องขออภัยด้วยนะคะ)) จากคุณ : mimi (samita) - [ 26 พ.ค. 49 22:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความจำเยี่ยมมาก 555 นี่ภาคสรุปแบบตัดทอนแล้วค่ะ ฉบับจริง 555 ไม่ค่อยจะมีใครฟังใครหรอก 555 สังเกตุจากคำว่า ได้ไหม เมื่อไร อะไรประมาณนี้ 555 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 49 12:39:55 จากคุณ : pajan - [ 26 พ.ค. 49 22:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 so cute and sweet ka จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 26 พ.ค. 49 22:31:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านเบื้องหลังแล้วก็ต้องขอบคุณนักเขียนทุกคนนะคะที่คิดโครงการนี้ขึ้นมากัน ดีนะคะที่ไม่ได้เขียนเรื่องเศร้ากัน ไม่งั้นได้น้ำตาท่วมแน่เลย มีตั้งสิบกว่าเรื่องแน่ะ จากคุณ : nongwin - [ 27 พ.ค. 49 04:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สำหรับเบื้องหลังนี่บรรยายได้เห็นภาพจริงๆเลย จากคุณ : กระต่ายน้อยตัวจ้อย - [ 27 พ.ค. 49 04:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องนี้มีตอนเดียวจบใช่ป่ะคะ เบื้องหลังนี่สนุกดีค่ะ อิอิ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 27 พ.ค. 49 08:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวานแบบรวดเดียวจบเลยนะจ๊ะเวียงแก้ว ^ ^ (กระซิบๆ มิมิ ตอนหน้าของพี่วิรตีอ่ะ ไปเขาค้อย่ะ ไม่ใช่เชียงใหม่) กลับมาแล้วเจอกันนะมิมิ ฮึ่มๆ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 49 11:33:23 จากคุณ : พี(อดีตเจ้าหน้าที่พิสูจน์อักษร (Honey Pee) - [ 27 พ.ค. 49 10:18:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^_________^ จากคุณ : Bangkokian - [ 27 พ.ค. 49 11:50:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แหม นึกว่าเรื่องนี้จะเศร้า ไม่เศร้าแฮะ จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ค. 49 15:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หุๆๆตามลุ้นทริปต่อไปค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 28 พ.ค. 49 23:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาแจ้งชื่อเป็นผู้เข้าชมค่ะ...ภาพยนต์เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ...มีเบื้องหลังให้ดูด้วย...มันส์พะย่ะค่ะ 55555555555 จากคุณ : รัมย์ (แก้วชิงดวง) - [ 29 พ.ค. 49 14:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนเดียวจบก็ดีเหมือนกันนะคะ ไม่ต้องรอลุ้น ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 29 พ.ค. 49 14:37:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20  ไปรออ่านทริปหน้าดีกว่า เอ่อ ไปเขาค้อ ป่ะ  ไม่ใช่ "เขาข้อ"  มั้ง  เอ หรือเป็นที่เที่ยวใหม่ จากคุณ : burin piggypink - [ 29 พ.ค. 49 16:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เอ่อ เขาค้อ ค่ะคุณburin piggypink แหะๆ ไม่ใช่เขาข้อ ว้า มิน่าล่ะเพื่อนๆถึงไล่เราออกจากตำแหน่งพนง. พิสูจน์อักษร แหะๆ -_-" จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 29 พ.ค. 49 17:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านช้าไปหน่อย มั้วไปขุดกระเจี๊ยบ เอ๊ย ไปเที่ยวทะเลมา อิอิ จากคุณ : ปัณณ์ (LonelySeason) - [ 1 มิ.ย. 49 13:50:35 ]