ความคิดเห็นที่ 1         พี่ภูอึ้ง ตัดพ้อว่า ไหนแพมบอกว่าไม่โกรธ แพมยืนยันว่า ไม่ได้โกรธพี่ภูจริงๆ และแพมไม่ได้ขอยกเลิกการแต่งงาน แค่เลื่อนเท่านั้น แพมอยากให้โอกาสพี่ภูอีกครั้ง และให้โอกาสตัวเองด้วย แพมขอให้พี่ภูทำทุกอย่างที่พี่ภูต้องการหรืออยากจะทำเกี่ยวกับเธอคนนั้น ไม่ต้องเกรงใจแพมเลย และถ้าหากผลของการที่พี่ภูทำอย่างนั้น จะเป็นการยกเลิกการแต่งงาน และพี่ภูจะกลับไปรักเธอ แพมก็จะไม่ว่าพี่ภูเลยซักคำ และจะไม่โกรธด้วย เราจะยังคงเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม            แพมยืนยันว่า แพมไม่ได้พูดด้วยความน้อยใจหรือประชดประชัน แต่แพมต้องการให้พี่ภูได้อยู่กับคนที่พี่ภูรักจริงๆ แพมต้องการเห็นพี่ภูมีความสุข เพราะตอนนี้เธอคนนั้นก็เป็นอิสระแล้ว ถึงแม้เราจะกำหนดวันแต่งงานกันแล้ว แต่แพมไม่ต้องการการแต่งงานเพื่อรักษาหน้าหรืออะไร แพมไม่สนใจใครจะนินทาหรือคนอื่นจะคิดกับเรายังไง แพมขอให้พี่ภูมีความสุขเท่านั้น ...แพม...          พี่ภูรวบตัวแพมไปกอดไว้แน่น บอกให้แพมหยุดพูดได้แล้ว เขารักแพมคนเดียวเท่านั้น และจะไม่มีวันรักใครได้อีก แพมร้องไห้ ปล่อยให้พี่ภูจูบซับน้ำตา ปล่อยให้พี่ภูกอดและจูบซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เนิ่นนาน         ตลอดเวลานั้น แพมรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพี่ภูกำลังดีใจอย่างมาก เพราะทึกทักเอาว่า การที่แพมไม่ปัดป้องหรือห้ามปรามไม่ให้พี่ภูใกล้ชิดแบบนี้ เหมือนกับที่เคยห้าม แสดงว่าแพมเปลี่ยนใจไม่เลื่อนการแต่งงานแล้ว          แต่เมื่อเราสบตากัน รอยยิ้มที่ระบายอยู่เต็มหน้าพี่ภูก็ค่อยๆเลือนหายไป แววตาของแพมยิ่งหนักแน่นกว่าคำพูด          พี่ภูกลับไปแล้วด้วยความผิดหวังเสียใจอย่างที่สุด อาการของพี่ภูเหมือนนกปีกหัก หรือคนที่ได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส จนแพมแทบจะรั้งตัวเองไว้ไม่ได้ ที่จะไม่วิ่งไปกอดเขาด้วยความสงสารอย่างสุดหัวใจ และบอกเขาว่าแพมยอมทุกอย่างแล้ว แพมยอมทำทุกอย่าง          แต่แพมก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น ขณะที่มองพี่ภูเดินจากไปนั้น ใจแพมเหมือนจะขาดเสียให้ได้ งานเขียนของ galdewis สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อ ไม่ว่าจะใส่ชื่อผู้เขียนหรือไม่ มิฉะนั้นอาจเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์อันเป็นคดีอาญา และต้องได้รับโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 49 17:59:01 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 16:22:44 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 19:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2         ตั้งแต่วันนั้นเราก็ขาดการติดต่อกัน ช่วงแรกๆพี่ภูพยายามติดต่อมาตลอด แต่ก็เจอกับความใจร้ายใจดำของแพม สุดท้ายพี่ภูไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยประกาศต่อหน้าพ่อแม่ญาติพี่น้องว่า จะรอจนกว่าแพมจะหายโกรธ และยกโทษให้ ไม่งั้นชาตินี้พี่ภูจะไม่แต่งงาน          แม้แพมจะสงสารพี่ภูจับใจ แต่แพมต้องใจแข็ง ขณะเดียวกันก็ภาวนาขอให้พี่ภูอดทน แพมเชื่อมั่นว่า เราสองคนจะต้องผ่านบททดสอบความแข็งแกร่งของความรักของเราอันโหดร้ายนี้ไปได้แน่ๆ แล้วแพมจะชดเชยให้กับพี่ภูทีหลังนะคะ พี่ภู          แม้จะเหมือนว่าเราขาดการติดต่อ แต่ความจริงแพมมี “สาย” ชั้นดีอยู่ที่บ้านพี่ภูตลอด นั่นก็คือคุณแม่ของพี่ภู แพมจึงรู้ความเคลื่อนไหวของพี่ภูทุกระยะ แต่คุณแม่พี่ภูไม่รู้หรอกนะคะ ว่าแพมแอบใช้ท่านเป็นสายน่ะค่ะ(ขอโทษนะคะคุณแม่) เพราะท่านเองที่เป็นฝ่ายติดต่อแพมมาเอง ทั้งโทรศัพท์และนัดพบ เพราะท่านรักและเป็นห่วงแพมเหมือนลูกท่านคนหนึ่งทีเดียว          ยิ่งเกิดเหตุการณ์นี้ ท่านสงสารแพมก็เลยยิ่งรักแพมมากขึ้นใหญ่เลยค่ะ เพราะแพมบอกท่านไปตามความจริงว่า แพมรักพี่ภู และแพมต้องการให้พี่ภูได้อยู่กับคนที่รักจริงๆ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร แต่ถ้าเป็นแพม แพมคงจะดีใจแล้วก็มีความสุขที่สุดในโลก คุณแม่ถึงกับร้องไห้เลยค่ะ ด้วยความสงสารแพม (แอบใช้มารยาหญิงนิดหน่อยนะคะ ก็อยากมัดใจว่าที่แม่สามีไว้เป็นทุนก่อนนี่คะ แต่งงานไปจะได้ไม่มีปัญหากับคุณแม่สามี ถึงแม้ว่าท่านจะกรุณาแพมอย่างมากอยู่แล้วก็ตาม)           คุณแม่พี่ภูคอยมารับแพมพาไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่อยู่เรื่อยๆ เพราะความสงสารแพมนั่นเอง ซึ่งก็ทำให้แพมรู้สึกรักท่านและสำนึกในพระคุณของท่านมากๆ และก็เพราะอย่างนี้ แพมจึงไม่พลาดความเคลื่อนไหวของพี่ภูเลยแม้แต่ช็อตเดียว          คุณแม่พี่ภูบอกว่า พี่ภูเงียบขรึมลงอย่างมาก และเก็บความรู้สึก เพราะไม่ต้องการให้คุณพ่อคุณแม่ไม่สบายใจ (นี่แหละพี่ภูคนดีที่หนึ่งของแพม) ซึ่งทำให้คุณแม่สงสารพี่ภูมากๆ (คุณแม่แอบไซโคแพม ด้วยการเน้นคำว่า “มากๆ”) เพราะคุณแม่รู้ดีว่า อาการอย่างนี้แหละที่แสดงว่าพี่ภูกำลังมีความทุกข์อย่างแสนสาหัส เพราะปกติพี่ภูจะเป็นคนอารมณ์ดี และมีอารมณ์ขัน ชอบทำให้ท่านหัวเราะอยู่เสมอ          แต่ขณะนี้บ้านของพี่ภูไม่มีเสียงหัวเราะอีกเลย จะพูดจะคุยอะไรกันก็เพียงเบาๆ และคุยกันแค่สองสามคำเท่านั้น พี่ภูก็จะแยกตัวไปเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง          คุณแม่พี่ภูยืนยันว่า พี่ภูไม่เคยไปพบผู้หญิงคนนั้นอีกเลย เพราะพี่ภูไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากที่ทำงาน นอกนั้นก็อยู่บ้านตลอด คุณแม่บอกว่า พอพี่ภูรู้ว่า แพมไปไหนมาไหนกับคุณแม่พี่ภูเสมอ สีหน้าของพี่ภูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และค่อยพูดคุยกับคุณพ่อคุณแม่มากขึ้น          คุณแม่พี่ภูจะเล่าให้ลูกชายฟังตลอดว่า วันนี้ไปไหนกับแพม ทำอะไรกันบ้าง ซึ่งคุณแม่บอกว่า ทำให้พี่ภูยิ้มได้ พลอยทำให้คุณแม่สบายใจขึ้นด้วย และวันแต่งงานของแพมกับพี่ภู คงจะเป็นวันที่คุณแม่มีความสุขที่สุดในโลก (คุณแม่ไซโคอีกแล้ว แต่แพมเพียงแต่ยิ้มตอบท่านเท่านั้น)          โถ! ไม่ใช่แต่คุณแม่หรอกค่ะ แพมเองก็เหมือนกัน ตอนเนี้ยะ แพมอยากแต่งงานเต็มประดาแล้ว อยากแต่งซะยิ่งกว่าพี่ภูเสียอีก แพมกำลังรอเวลาให้มันสุกงอมเท่านั้นเอง          แล้วเวลานั้นก็มาถึง คุณพ่อคุณแม่พี่ภูชวนครอบครัวแพมไปเที่ยวชะอำด้วยกัน นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนหลังจากที่แพมขอเลื่อนการแต่งงาน ที่เราสองครอบครัวจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกครั้งเหมือนเมื่อก่อนนี้ (แต่ที่ไม่มีใครรู้ก็คือ แพมเองที่เป็นคนทำให้คุณแม่พี่ภูคิดชวนไปเที่ยว โดยที่คุณแม่ไม่รู้ตัวหรอกนะคะ เจ้าเล่ห์จริงๆเรา)          แต่ถ้าใครคิดจะเป็นจอมวางแผนแสนเจ้าเล่ห์อย่างแพม ก็พึงสังวรณ์ไว้ว่า อะไรๆมันมักจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดหรอกค่ะ คนคำนวณ มิสู้ฟ้าลิขิต คนที่อหังการ์อย่างแพมจึงต้องได้บทเรียน          เพียงวันเดียวก่อนวันที่เราจะไปเที่ยวกันนั่นเอง แพมก็ได้รับข่าวร้าย พี่ภูประสบอุบัติเหตุ! งานเขียนของ galdewis สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อ ไม่ว่าจะใส่ชื่อผู้เขียนหรือไม่ มิฉะนั้นอาจเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์อันเป็นคดีอาญา และต้องได้รับโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 49 18:01:34 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 16:26:21 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 19:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3         ตอนที่คุณแม่พี่ภูรีบไปบอกพี่ภูว่า แพมตกลงจะไปเที่ยวด้วย พี่ภูกำลังปีนอยู่บนบันไดเปลี่ยนหลอดไฟอยู่ พอได้ยินคุณแม่บอก พี่ภูก็หันขวับมาทางคุณแม่แบบไม่เชื่อหูตัวเอง แล้วกระโดดพรวดลงมาจากบันได         คุณแม่ร้องกรี๊ดสุดเสียง ประสานกับเสียงพี่ภูที่ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด คุณแม่ร้องเสียงหลงเรียกคุณพ่อพี่ภูมาช่วยพาพี่ภูไปโรงพยาบาล คุณแม่พี่ภูเล่าว่า แม้ตอนพี่ภูหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่ขาหัก แต่ก็ยังจับไหล่คุณแม่เสียแน่น ละล่ำละลักถามว่า แพมจะไปด้วยจริงๆใช่มั้ย เขาไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย (ตอนคุณแม่มาเล่าให้ฟังทีหลัง แพมน้ำตาแทบร่วง โถ! พี่ภู)         แพมรู้ข่าวในวันรุ่งขึ้น หลังจากพี่ภูกลับบ้านแล้ว แพมจะรีบไปหาพี่ภูแทบว่าจะเหาะไป แต่คุณแม่พี่ภูบอกว่าจะส่งรถมารับ ห้ามแพมขับรถเอง          ระหว่างที่นั่งรถที่บ้านพี่ภูส่งมา แพมนึกโกรธโทษตัวเองจนอยากจะซ้อมตัวเอง จอมวางแผนดีนัก เป็นไงล่ะ  สุดท้ายก็ตัวเองนั่นแหละที่จะต้องเสียใจที่สุด ถ้าเกิดพี่ภูเป็นอะไรไป แล้วแพมจะทำยังไง          พอแพมเข้าไปในบ้านพี่ภู เห็นพี่ภูนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา ที่ขาเข้าเฝือกอันใหญ่ไว้เท่านั้นแหละ แพมก็โถมเข้าไปกอดพี่ภู จนนอนทับพี่ภูไปทั้งตัว ร้องไห้โฮๆ จนอกเสื้อพี่ภูเปียกชุ่มไปหมด ทำเอาพี่ภูตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่กอดปลอบลูบหลังลูบไหล่แพมใหญ่ แล้วยังบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า พี่ภูไม่เป็นอะไร แพมไม่ต้องร้องไห้ แพมถามว่าพี่ภูเจ็บมากใช่มั้ย แพมขอโทษ ยกโทษให้แพมด้วย พี่ภูฟังแล้วคงจะงงๆ อยู่เหมือนกัน          เพิ่งเห็นหน้าพี่ภูครั้งแรกในรอบหลายเดือน พี่ภูดูผอมไปมาก หน้าตาก็เศร้าสร้อย จนทำให้แพมรู้สึกผิดขึ้นมาอีก แพมรู้สึกว่า จะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วแม้แต่นาทีเดียว แพมจูบพี่ภูอย่างแสนรัก พี่ภูดีใจมาก บอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่แพมจูบพี่ภ... แพมไม่รอให้พี่ภูพูดจบ ก็จูบพี่ภูอีกทีแล้วบอกว่า ครั้งที่สองค่ะ คราวนี้ก็เลยโดนครั้งที่สาม..สี่...ห้า...ขี้เกียจนับแล้วอ่ะค่ะ งานเขียนของ galdewis สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อ ไม่ว่าจะใส่ชื่อผู้เขียนหรือไม่ มิฉะนั้นอาจเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์อันเป็นคดีอาญา และต้องได้รับโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 49 18:02:58 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 16:28:28 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 19:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (บทส่งท้าย)          เป็นอันว่า เราก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม โดยไม่มีใครเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นแม้แต่คำเดียว บางครั้งแพมก็นึกอยากรู้เหมือนกัน ว่าพี่ภูไปรู้จักกับเธอได้อย่างไร แต่ก็ต้องห้ามความอยากรู้นั้นเอาไว้ เพราะรู้ดีว่า นอกจากไม่มีประโยชน์ที่จะรู้แล้ว ยังอาจจะกลายเป็นการเพิ่มปัญหาอีกด้วย          อย่างไรก็ตาม แพมต้องยอมรับอยู่ในใจว่า ปัญหาที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้จะยังไม่จบแน่นอน และมันอาจจะโผล่มามารบกวนเราเมื่อไหร่ก็ได้ เหมือนกับที่เราต้องเจอเส้นผมในจานข้าว หรือเจอผงเข้าตาบ้างเป็นบางครั้ง แต่แพมกลับสามารถยอมรับความจริงอันตะขิดตะขวงใจนี้ได้อย่างสงบ จนแม้แต่ตัวแพมเองก็ยังแปลกใจตัวเอง          เมื่อก่อนตอนที่แพมยังไม่เคยมีความรัก เคยนึกเล่นๆมาก่อนถึงปัญหาที่คล้ายๆกับที่แพมกำลังเจออยู่ตอนนี้ ตอนนั้นแพมคิดว่า แพมจะต้องยื่นคำขาดให้คนรักของแพมตัดเยื่อใยกับคนรักเก่าของเขาให้เด็ดขาด และถ้าเขาไม่ทำ แพมก็จะขอเลิกกับเขา ไม่ง้อหรอก ผิดนักฉันก็อยู่คนเดียวก็ได้ ไม่เห็นจะแคร์          แต่พอมาเจอของจริง แพมถึงได้รู้ว่า พี่ภูมีค่าและสำคัญกับแพมยิ่งกว่าสิ่งใด ที่สำคัญคือแพมรู้ว่าพี่ภูรักแพม และไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นแล้ว ถึงแม้ว่าถ้าเป็นไปได้ แพมอยากจะขอให้พี่ภูไม่เคยเจอไม่เคยรักเธอมาก่อนเลยก็ตาม แพมคงจะมีความสุขเต็มที่มากกว่านี้ และไม่ต้องแอบหวั่นใจอยู่ลึกๆ แต่นี่แหละคือความจริงของชีวิต ที่แพมจะต้องกล้าเผชิญ ถ้าอยากจะเติบโตและไม่เป็นลูกแหง่ติดพ่อติดแม่ตลอดไป          แต่การแต่งงานก็ยังคงเป็นอะไรที่ยุ่งยากมากๆเลยล่ะค่ะ เรื่องนึงที่ต้องคิดคือ หลังแต่งเราจะอยู่ที่ไหน          เราสองคนเห็นตรงกันว่า จะยังอยู่กับพ่อแม่ค่ะ เพราะอยากให้พ่อแม่ของเราทั้งสองยังมีลูกอยู่ใกล้ๆ ซักคนนึง หลังจากที่พี่น้องของเราทั้งหมดที่แต่งไปก่อน ส่วนใหญ่จะแยกบ้านออกไป แต่ปัญหาคือ เราจะอยู่บ้านใครดี ระหว่างบ้านแพมกับบ้านพี่ภู          ตอนนี้ เราตกลงชั่วคราวก่อนว่า จะอยู่ทั้งสองบ้านสลับกัน แต่ยังตกลงเรื่องเวลาไม่ได้ แพมเสนอว่าสลับกันคนละอาทิตย์ แต่พี่ภูแย้งว่า ช่วงสั้นเกินไป น่าจะซักสองอาทิตย์ขึ้นไป หรือซักหนึ่งเดือน แต่แพมว่าหนึ่งเดือนนานเกินไป กลัวพ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายจะเหงาค่ะ คิดว่า ปัญหานี้คงจะลงเอยที่สลับกันอยู่บ้านของแต่ละฝ่ายบ้านละสองอาทิตย์          แล้วยังมีเรื่องแยกห้องนอน ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เรื่องแพมจะขอแยกห้องนอน เรื่องนี้ทำให้พี่ภูค่อนข้างหงุดหงิด ซึ่งน้อยครั้งที่จะได้เห็นคนอย่างพี่ภูหงุดหงิดนะคะ ซึ่งแพมรู้สึกเป็นเกียรติมากเลย ที่สามารถทำให้พี่ภูคนดีหงุดหงิดได้          แล้วยังมีอีกหลายเรื่องเลยล่ะค่ะ ที่แพมกับพี่ภูจะต้องตัดสินใจก่อนวันแต่งงาน เอ!ชักไม่อยากแต่งขึ้นมาอีกแล้วสิ มันยุ่งจริงๆ ไม่เหมือนอยู่คนเดียวสบายใจเฉิบ นี่แพมยังต้องคิดแผนสำหรับคืนวันแต่งงานอีก          อย่างที่บอกนะคะ วันนั้นเราจะมีอาหารการกินกันอย่างอุดมสมบูรณ์ที่สุด คล้ายๆจะเป็นงานออกร้านเลยอ่ะค่ะ ไม่มีโต๊ะจีนพวกหูฉลามอะไรอย่างนี้นะคะ (พวกเราแอนตี้การกินหูฉลามค่ะ) จะมีหมูสะเต๊ะ กระเพาะปลา เนื้อสวรรค์ แกงกะหรี่เอ็น และอีกมากมายจาระไนไม่ไหวเลยค่ะ          วันแต่งงานของแพมกับพี่ภู พวกเราทุกคนคงจะพุงกางไปตามๆกัน โดยเฉพาะ...เจ้าบ่าวค่ะ ก็แพมอยากให้เขาอิ่มหมีพีมันที่สุด จะได้นอนหลับฝันดียังไงล่ะคะ (จบ) งานเขียนทุกชิ้นของ galdewis ไม่ว่าที่อยู่ในถนนนักเขียน หรือปรากฏในที่อื่นใด ไม่ว่าในโลกจริงหรือโลกไซเบอร์ เป็นงานเขียนอันมีลิขสิทธิ์ และสงวนลิขสิทธิ์ อนุญาตให้อ่านเท่านั้น[u/] ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำไปเผยแพร่ต่อ ด้วยวิธีใดๆ [u]ไม่ว่าจะใส่ชื่อผู้เขียนหรือไม่ มิฉะนั้นอาจเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ อันเป็นคดีอาญา และต้องได้รับโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด ไม่ว่าจะมีข้อความคุ้มครองลิขสิทธิ์นี้กำกับไว้หรือไม่ก็ตาม ขอเชิญติดตามภาคต่อไปของ "แพม" กับ "พี่ภู" ใน "Just Married!!! แพมแต่งงานแล้วค่ะ!!! แต่..." http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4411998/W4411998.html แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 49 17:39:03 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 49 11:31:35 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 16:31:40 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 19:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปล้ำฟัดจนจบจนได้อ่ะค่ะ ดีใจจังที่แต่งจบ เพราะมีหลายเรื่องที่เคยแต่งไม่จบ ความจริงเรื่องนี้แต่งเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ถูกใจก็เลยทิ้งไว้เป็นปีล่ะมัง พอดีไม่มีเวลาไม่มีอารมณ์ด้วย แต่ตอนนี้มีสิ่งพิเศษเกิดขึ้นในชีวิต เลยเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาใหม่ เลยหยิบเรื่องนี้มาปัดฝุ่น ปรากฏว่าแต่งไปแต่งมา แตกต่างกับที่แต่งไว้เดิมเยอะเลย และไม่นึกว่าแค่การเขียนเรื่องสั้นๆจะเหนื่อยมากๆอย่างนี้ หวังว่าเรื่องนี้จะสร้างความสำราญให้ผู้อ่านได้บ้างนะคะ สิ่งที่แอบหวังเอาไว้คือ ขอแค่คนที่อ่านอ่านแล้วอมยิ้มก็พอ อ้อ! จะเอาตอนก่อนหน้านี้ของ "แพม" กับ "พี่ภู" ที่เคยแปะไว้นานแล้ว มาสมนาคุณเป็นของแถมนะคะ ลองอ่านความน่ารักของ "พี่ภู" กับความป่วนของยัย "แพม" ตัวแสบดูนะคะ ฮู้ย! รับรองสนุกค้า! แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 49 20:27:36 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 19:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบจังค่ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 27 พ.ค. 49 19:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (นี่เป็นตอนก่อนหน้านี้ที่บอกน่ะค่ะ) แพมกำลังจะหมั้นค่ะ!          แพมกำลังจะหมั้นค่ะ! ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก จนแม้ตอนนี้ แพมก็ยังงงๆอยู่เลย          แต่อันที่จริง ต้องบอกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างช้าๆ ค่อยๆสะสม โดยที่เราไม่รู้ตัวตังหาก พอรู้ตัว ก็นี่แหละค่ะ แพมกำลังจะหมั้น!          ว่าที่คู่หมั้นของแพม เป็นคนที่แพมรู้จักมาตั้งแต่เด็กๆ เขาเป็นญาติผู้พี่ของแพมเองค่ะ พ่อแม่เรารู้จักและชอบพอกันดี นอกจากเพราะเป็นญาติกันแล้ว ยังเพราะถูกอัธยาศัยใจคอกันด้วย          เราไม่ค่อยเจอกันบ่อย แต่ก็เจอกันในวันสำคัญต่างๆ ที่ญาติๆจะมาเจอกันตามธรรมเนียมจีน หรือนานๆก็ไปเยี่ยมกันด้วยความคิดถึง แพมก็คุยกับเขาเหมือนเป็นพี่ชาย และคุยถูกคอกันดี เรียกว่าในบรรดาญาติๆ แพมสนิทกับพี่ชายคนนี้มากที่สุดแล้ว          แต่ถึงแม้เราจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อย แต่เราต่างฝ่ายต่างก็ได้ข่าวคราวของอีกฝ่ายอยู่เสมอ จากพ่อแม่ของเราและจากญาติๆนี่แหละค่ะ แพมเลยรู้ความเป็นไปในชีวิตเขาทุกระยะ          เช่น ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ที่แพมรู้ว่าเขาเป็นเด็กดีที่สุดในบ้าน จากที่พ่อแม่และญาติๆมาเล่าหรือชื่นชมเขาให้ฟัง รู้ว่าเขาจบวิศวจุฬาฯ ต่อมาก็รู้ว่าเขาทำงานได้เงินเดือนแพงๆ และเป็นคนที่กตัญญู เขาเป็นลูกคนเดียวที่ยังอยู่กับพ่อแม่ และคอยดูแลพ่อแม่เสมอ ซึ่งแพมก็ได้เห็นด้วยตนเอง เมื่อครอบครัวของเราทั้งสองได้มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น เขาดูแลทุกคน ทั้งพ่อแม่ของแพม และตัวแพมด้วย เป็นคนที่ nice มากๆ          ส่วนเขาเองก็รู้ข่าวคราวของแพมอยู่เสมอในทำนองเดียวกัน รู้ว่าแพมเป็นคนยังไง เรียนจบอะไร ทำงานที่ไหน          ถึงเราสองครอบครัวจะค่อนข้างสนิทสนมกว่าญาติบ้านอื่นๆนิดหน่อย แต่ปกติแล้วก็จะต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของกันและกันมากแบบครอบครัวคนจีนสมัยเก่า เพราะเราค่อนข้างจะเป็นจีนกลายปนฝรั่งไปแล้ว จากการศึกษาในบ้านเราที่เลียนแบบตะวันตก ถึงญาติคนอื่นๆก็เช่นเดียวกัน          แต่มาระยะหลัง ครอบครัวแพมกับพี่ชายคนนี้เริ่มมีกิจกรรมด้วยกันบ่อยขึ้น โดยที่แพมเองก็ไม่ทันได้สังเกต จนในที่สุดกลายเป็นว่า ครอบครัวของเราพบกันแทบทุกอาทิตย์ บางทีก็มีญาติบ้านอื่นๆมาแจมบ้าง แต่ที่พบกันประจำก็คือครอบครัวของเราทั้งสอง ทานข้าวกันบ้าง ไม่ก็ขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัด หรือไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ          ปรากฏว่าเราสองครอบครัวมีอะไรคล้ายๆกันมาก ชอบอะไรคล้ายๆกัน และคุยกันถูกคอทั้งระดับพ่อแม่จนถึงลูก แต่แพมก็ยังไม่เคยคิดอะไรเลย เพราะไม่เคยคิดมาตั้งแต่ต้น และพี่ชายก็ไม่มีท่าทีอะไรเลย หรือแพมดูไม่ออกเองก็ไม่รู้ เพราะเกิดมาก็ยังไม่เคยมีแฟน หรือมีประสบการณ์เกี่ยวกับความรักมาก่อน          แพมยังเคยบอกพี่ชายคนนี้ด้วยซ้ำไปว่า แพมไม่เคยคิดจะแต่งงาน ไม่เคยนึกอยากแต่งงาน ไม่เคยนึกอยากใส่ชุดเจ้าสาว หรืออะไรอย่างที่เห็นผู้หญิงโดยทั่วๆไปเขาเป็นกัน ทั้งๆที่ครอบครัวแพมก็อบอุ่น และพี่น้องทุกคนก็แต่งงานไปหมดแล้ว มีปัญหาบ้างมีความสุขบ้างคละเคล้ากันไป          แล้วจู่ๆวันนึง พี่เขาขอคุยกับแพมตามลำพัง บอกว่ามีเรื่องสำคัญ แต่แพมก็ยังไม่ระแคะระคายอะไรซักนิด ว่าพี่เขาจะพูดเรื่องที่แพมไม่เคยนึกไม่เคยฝันมาก่อนว่าจะได้ยิน          พี่เขาขอแพมแต่งงาน! เล่นเอาแพมตะลึงจังงังไปเลย รู้สึกมึนๆงงๆเหมือนได้ยินอะไรที่มันเหลือเชื่อที่สุดในโลก แล้วไม่เชื่อหูตัวเอง แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 49 11:52:30 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 17:37:14 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 20:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8          แพมเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ตาก็จ้องอยู่ที่พี่เขา แต่มองไม่เห็นหน้าเขา เราสบตากันอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ได้ยินเสียงแม่เรียกเพราะเราสองครอบครัวกำลังจะออกไปทานข้าวนอกบ้านกัน แพมถึงกับสะดุ้ง หลบตาเขา แล้วรีบผลุนผลันออกไปจากตรงนั้นทันที โดยไม่มองหน้าพี่เขาเลย          วันนั้น แพมรู้สึกว่ารสชาติอาหารไม่เป็นสับปะรดเลยซักอย่าง ทั้งๆที่ปกติร้านนี้เป็นร้านอาหารจีนร้านโปรดของพวกเราทั้งสองครอบครัว แต่แพมรู้สึกว่ามันฝืดคอกินอะไรก็ไม่อร่อย และแพมก็ไม่คุยกับพี่ชายเลย ไม่มองหน้าด้วยซ้ำ          แพมกระซิบบอกแม่ว่า รู้สึกไม่ค่อยสบาย จะขอกลับก่อน แต่แพมจะเรียกแท็กซี่กลับเอง แต่พ่อแม่ของเขาไม่ยอม ให้เขาขับรถไปส่งแพม แพมอยากจะปฏิเสธ แต่ก็รู้สึกว่าไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้น แพมไม่อยากทำอะไรเลย รู้แต่ว่าอยากหนีไปให้พ้นๆเท่านั้น ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องมาเห็นหน้าพี่ชายคนนี้          แพมนั่งหลับตาอยู่ที่เบาะหลัง ไม่ยอมพูดกับพี่เขาเลยซักคำ พอถึงบ้าน แพมก็วิ่งลงจากรถทันที ขึ้นห้องปิดประตูล็อค รู้สึกว่าใจสั่น หัวใจเต้นเร็วมาก        แพมได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันได แล้วพี่เขาก็มาเคาะประตูห้องอย่างรัวเร็ว พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า แพมไม่สบายมากหรือเปล่า แต่แพมไม่ตอบ พี่เขาพยายามถามอีก แต่แพมก็ไม่ตอบ เขาเลยบอกว่า เขาจะอยู่ที่หน้าห้อง ถ้าแพมเป็นอะไรมาก ให้รีบบอกเขา เขาจะรอจนกว่าพ่อแม่แพมจะกลับมา          แพมไม่พูดอะไรกับเขาซักคำเดียว พอเขาเงียบไป แพมก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง นอนนิ่งอยู่อย่างงั้น ในหัวไม่มีความคิดอะไรเลย ไม่มีซักอย่างเดียว มันว่างเปล่าไปหมด แพมไม่เคยเป็นอย่างงี้เลย แพมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป          แพมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าพี่เขาอาการหนักกว่าแพมซะอีก แม่บอกว่า พี่เขาหน้าแดงก่ำและหน้าเศร้ามากๆและห่วงอาการแพมมากๆ จนแม่เองยังตกใจนึกว่าแพมเป็นอะไรไป          แพมรู้สึกสมน้ำหน้าเขาในใจ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมาเหมือนกัน แพมไม่รู้ว่าแพมเป็นอะไร รู้แต่ว่าโกรธ แต่ก็ไม่รู้ว่าโกรธใครหรืออะไรและโกรธทำไม          หลังจากนั้น เราก็ไม่ได้พบกันอีกหลายอาทิตย์ เพราะแพมหาเรื่องเลี่ยงตลอด แต่พ่อแม่ก็ยังคงไปทานข้าวไปเที่ยวกับครอบครัวของเขาตามปกติ แพมไม่รู้ว่าพ่อแม่รู้หรือเปล่า ว่าเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นระหว่างแพมกับพี่ชาย แต่พ่อแม่ก็เฉยๆไม่ได้ซักไซร้ไล่เลียงอะไร          แพมคิดว่าเรื่องคงจะจบเพียงเท่านี้ แต่มันก็ไม่ใช่ แถมยังลุกลามใหญ่โต จนแพมนึกไม่ถึงจริงๆ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 17:40:14 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 20:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9          หลังจากที่เราไม่ได้พบกันหลายอาทิตย์ วันนึง พี่เขามาที่บ้านแพมคนเดียวโดยไม่มีพ่อแม่เขามาด้วย เหมือนกับรู้ว่าแพมอยู่บ้านพอดี แพมกำลังนั่งเล่นคอมอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น ส่วนแม่นอนกลางวันอยู่ในห้องนอน ส่วนพ่อไม่อยู่          พอแพมเห็นหน้าเขาที่ประตูรั้ว ก็ตั้งใจว่าจะไม่เปิดประตู พอดีแม่ตื่นลงมาเห็นเขาพอดี ก็รีบออกไปเปิดประตูเสียเอง แพมกำลังจะเลี่ยงขึ้นห้องตัวเอง แต่แม่เรียกไว้ให้คุยกับพี่เขา แพมอยากจะแก้ตัวว่าไม่สบายก็พูดไม่ออก เลยต้องจำใจนั่งอยู่กับเขาในห้องนั่งเล่น ส่วนแม่กลับหายไปข้างไหนก็ไม่รู้          แพมเมินหน้าให้เขา และเราก็นั่งเงียบกันอยู่อย่างนั้น จนแพมชักรำคาญ ก็เลยเบือนหน้ากลับมาจะไล่เขากลับ แต่แพมก็ต้องอุทานเรียกชื่อเขาออกมาด้วยความตกใจสุดขีด! เมื่อได้เห็นหน้าเขาเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่วันนั้น          หน้าของพี่เขาดูคล้ำเกรียมอย่างกับคนไปตากแดดจัดๆ และเศร้าหมองอย่างบอกไม่ถูก ใจแพมอ่อนลงโดยไม่รู้ตัวด้วยความสงสารจับใจ          แพมลุกเดินตรงไปนั่งข้างๆพี่เขา จับแขนของเขาแล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า เขาไม่สบายเป็นอะไรไป          พี่เขาไม่ตอบเอาแต่มองหน้าแพม ยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาจับมือแพมเอาไปกุมไว้ มือพี่เขาเย็นมาก จนแพมต้องใช้สองมือไปกุมมือพี่เขาเอาไว้ คลึงไปคลึงมาให้มันอุ่นขึ้น          นิ่งกันไปอีกพักหนึ่ง แล้วพี่เขาก็พูดขึ้นเป็นครั้งแรกว่า “เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย” แพมถอนใจรู้สึกโล่งอกยังไงบอกไม่ถูก ก่อนจะตอบไปว่า “ค่ะ” พร้อมกับเงยหน้ามองพี่เขา          คุณเคยเห็นดอกไม้ตูมที่ขยายกลีบเบ่งบานต่อหน้าต่อตา ราวกับได้รับน้ำวิเศษมั้ย มันเหมือนกับหน้าพี่เขาในตอนนั้นจริงๆ พี่เขาค่อยๆคลี่ยิ้มให้แพม จนแพมต้องยิ้มตอบโดยไม่รู้ตัว รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก          ตั้งแต่วันนั้น เราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมจริงๆ แพมกลับไปพูดคุยอย่างถูกคอกับพี่เขาเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทำไมไม่รู้ ในใจลึกๆของแพมรู้สึกว่ามีบางอย่างมันเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น          ความจริงจะว่ากลับไปเหมือนเดิมทุกอย่างก็ไม่ใช่หรอก ที่เหมือนเดิมคือ เราสองครอบครัวยังคงมีนัดไปทำกิจกรรมร่วมกันไม่ขาด แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ แพมรู้สึกมีความสุขมากขึ้น คุยกับพี่เขาสนุกมากขึ้นด้วย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่ดีที่สุดก็คือ พี่เขาไม่พูดเรื่องนั้นอีก และแพมก็มั่นอกมั่นใจเอามากๆด้วยว่า พี่เขาคงจะไม่พูดอีกตลอดไป และแพมก็คงจะมีความสุขอย่างนี้ตลอดไป แต่แพมคิดผิดถนัด          จู่ๆวันนึง แม่ก็มาบอกแพมว่า พี่เขากำลังจะแต่งงาน แพมตกตะลึงจังงัง ไม่ผิดอะไรกับวันที่พี่เขาพูดกับแพมวันนั้น แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 17:43:18 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 20:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10          แพมจำไม่ได้เหมือนกันว่า แพมตอบแม่ไปว่ายังไง พอรู้ตัวก็มานอนอยู่บนเตียงในห้องตัวเองซะแล้ว ในหัวสมองว่างเปล่าเหมือนวันนั้นไม่มีผิด ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่เศร้า ไม่สุข  ไม่รู้สึกอะไรซักอย่าง          นอนอยู่อย่างนั้นซักพัก แพมก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้เราสองครอบครัวจะออกไปทานข้าวกันเหมือนเคย แพมทำทุกอย่างไปตามอัตโนมัติ ไม่รู้สึกอะไร          พอแต่งตัวเรียบร้อย แพมก็ลงมาข้างล่าง แต่ปรากฏว่าไม่มีใครเลยที่ชั้นล่าง แพมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก็ไม่มีใครอีก แต่พอหมุนตัวกลับจะเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ก็ชนกับใครคนหนึ่งอย่างจัง จนแพมเซเกือบล้ม ถ้าคนๆนั้นไม่รวบตัวไว้ทัน          แพมจ้องอยู่ที่หน้าของเขาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน จ้องอยู่อย่างนั้น นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ริมฝีปากถูกล่วงเกิน          แพมตกใจและโกรธมาก โกรธอย่างที่ไม่เคยโกรธเท่านี้มาก่อน แพมผลักไสเขา และทุบเขาแรงๆ นึกเกลียดเขาขึ้นมาอย่างมากมาย จนแทบว่าจะฆ่าเขาให้ตายคามือ แต่เขาก็ไม่ตอบโต้ ปล่อยให้แพมดิ้นรนผลักไสจนเหนื่อยหอบ ก็ยังไม่หลุดจากวงแขนและอ้อมอกของเขา          แพมต่อว่าเขาว่า คุณกำลังจะแต่งงานนะ มาทำยังงี้ได้ยังไง แพมไม่เคยเรียกเขาว่า "คุณ" เลย  เขากลับย้อนถามว่า แพมรู้แล้วเหรอ แพมฉุนกึ้กขึ้นมาทันที มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เผยอปากจะตอบโต้ออกไปด้วยถ้อยคำที่รุนแรงที่สุด          แต่แล้วก็ฉุกใจคิดขึ้นมา เมื่อเห็นรอยยิ้มกริ่มอย่างน่าหมั่นไส้ของเขา ไม่นะ ไม่ เขาจะแต่งงานกับ...          “แพมจะว่ายังไงจ๊ะ” แพมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เหมือนโดนน้ำเย็นเฉียบราดรดใส่จากศีรษะลงไปทั่วทั้งตัว ขนลุกซู่จนต้องห่อตัวด้วยความหนาวสะท้าน เบียดกายเข้าไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว          เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าแพมรู้สึกค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ จนร้อนที่ตา แล้วแพมก็ร้องไห้          แพมร้องไห้เสียมากมาย โดยที่ไม่รู้ว่าร้องทำไม พี่เขาก็ทำอะไรไม่ถูก จนในที่สุด เมื่อแพมตั้งสติได้ และน้ำตาค่อยๆเหือดแห้ง แพมก็บอกว่า แพมไม่อยากแต่งงาน พร้อมด้วยเหตุผลสารพันที่พรั่งพรูออกมาราวกับทำนบแตก แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 17:46:03 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 20:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11          แพมไม่มีวิธีพิสูจน์ว่าใครจะรักแพมดีกับแพมตลอดไป แพมไม่อยากมีลูก แพมกลัวเลี้ยงลูกไม่ดี  แพมไม่อยากหมดความสุขเพราะการแต่งงาน แพมไม่ต้องการสูญเสียชีวิตที่มีความสุขในขณะนี้ไป เพื่อแลกกับอนาคตที่แพมไม่รู้อะไรซักอย่าง ไม่สามารถคาดการณ์ได้ แพม.... และแพม... และแพม...          พี่เขาฟังแพมพูดจนจบ โดยไม่ขัดแม้แต่คำเดียว เมื่อเห็นว่าแพมพูดจนไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว พี่เขาก็พูดบ้างว่า เขาจะขอพิสูจน์หนึ่งปีให้แพมมั่นใจในตัวเขา ส่วนเรื่องมีลูก เขาคิดว่า แพมอาจจะเปลี่ยนใจหลังจากแต่งงานไปแล้ว เพราะทั้งเขาและแพมรักเด็ก และถึงจะไม่มีลูกจริงๆ แต่เราสองคนก็ยังมีหลานอีกหลายคนให้รัก และเขารู้ดีว่า แพมมีชีวิตที่มีความสุขมาก เขาจะไม่มีวันทำให้ชีวิตของแพมมีความสุขน้อยกว่านี้ แต่จะพยายามทำให้แพมมีความสุขมากขึ้นๆ          คืนนั้น แพมนอนคิดทั้งคืน ใช้พลังความคิดทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ในตัว และคิดอย่างละเอียดรอบคอบที่สุดเท่าที่เคยคิดมาในชีวิต ถึงการเปลี่ยนเส้นทางชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตแพม          สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่แพมคิดได้ ก็คือ ถ้าเกิดเราต้องเลิกกัน โดยที่มีลูก แพมจะทำยังไง คำตอบที่แพมคิดว่าใกล้เคียงความจริงที่สุดแล้วก็คือ แพมเลี้ยงลูกโดยลำพังได้อย่างแน่นอน หรือถ้ามีเหตุให้แพมเลี้ยงลูกไม่ได้ แพมเชื่อว่า ญาติพี่น้องไม่ทิ้งหลานแน่ เหมือนที่แพมก็จะไม่มีวันทิ้งหลานซึ่งเป็นลูกๆของพวกเขาเช่นเดียวกัน          พอคิดแก้ปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้ตกทุกปัญหาแล้ว โดยเฉพาะปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือเรื่องลูก แพมก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจไร้ซึ่งความกลัวใดๆอีก          นี่แหละค่ะความรักของแพม ไม่หวือหวา หวานแหวว หรือรุ่มร้อน แต่เรื่อยๆเย็นๆ เหมือนสายน้ำที่ไหลรินๆ และหอมรวยรินเหมือนกลิ่นมะลิซึ่งเป็นดอกไม้โปรดของเราสองคน          ต่อไปนี้แพมคงจะไม่ได้เข้าไปตอบกระทู้พวกทำไมคุณถึงเป็นสาวโสด ทำไมไม่อยากแต่งงาน ทำไมขึ้นคานอะไรพวกนี้อีกแล้ว          แต่ตอนนี้แพมกำลังคิดว่า เรื่องนี้พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายจะต้องรู้เห็นเป็นใจกันแน่ๆ แต่แพมไม่รู้ว่าพี่เขารู้ด้วยหรือเปล่า แต่เดี๋ยวแพมจะต้องคาดคั้นเค้นความจริงให้ได้ อ้อ! เขามาพอดี แพมคงต้องขอตัวไปเป็น "เชอร์ล็อคแพม" สืบสวนเรื่องนี้ก่อนนะคะ*** แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 17:48:12 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 20:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณธราธร อ่านจบแล้วเหรอคะ อ่านเร็วจังเลยค่ะ ดีใจจังค่ะที่คุณชอบ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 49 21:09:38 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 20:30:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืมม์ สนุกครับ แต่ขออนุญาตแสดงความเห็นส่วนตัวนิดหนึ่งนะครับ อาจจะถูกหรือผิดก็ได้ แต่อยากตั้งข้อสังเกตในฐานะคนอ่านคนหนึ่งเท่านั้น ^____________^.. เริ่มเรื่อง แพม ทำตัวเหมือนกล้องที่จับภาพและความคิดของตัวเอง แต่ตอนนี้ แพม " ทำตัวเหมือนเป็นคนเขียนเอง" ตัวอย่าง ++++ กลับมาเข้าเรื่องต่อนะคะ ตอนนี้ที่แพมอยากรู้ที่สุดคือ พี่ภูกำลังทำอะไรกับเธอคนนั้น แล้วแพมก็ได้รู้จากปากของพี่ภูเอง พี่ภูพาเธอไปฝากงานกับคนรู้จักค่ะ ให้เธอมีที่อยู่ที่กิน เพราะพี่ภูไม่สามารถที่จะไม่ช่วยเธอได้ ซึ่งแพมก็เชื่อตามที่พี่ภูบอกทุกอย่างค่ะ ถ้าพี่ภูไม่ช่วยเธอสิคะ ถึงจะแปลก ++++ และ แพมเข้าใจความคิดของพี่ภูนะคะ และก็เชื่อว่าพี่ภูคิดอย่างนั้นจริงๆ พี่ภูถามว่าโกรธหรือเปล่า แพมบอกว่า ไม่โกรธ  พี่ภูมองหน้าแพมเหมือนไม่เชื่อ แต่พอแน่ใจว่า แพมไม่โกรธจริงๆ พี่ภูเลยยิ้มออก แต่ที่พี่ภูไม่รู้คือ แพมได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่ในใจแล้ว +++ ซึ่งอ่านแล้วขัดกับความรู้สึกจากที่ปูเรื่องมาตั้งแต่ตอนแรก วึ่งไม่เน้นมุมมองของบุรุษที่ 1 จนชัดเจนแบบนี้ ไม่เชื่อคุณ galdewi ลองกลับไปอ่านแบบรวดเดียวสิครับ จะเห็นความแปลกๆ แพม เป้นตัวละคร(ในช่วงแรก)ที่ทำหน้าที่ถ่ายทอดเรื่องราวและมุมมอง แต่ตอนจบดูเหมือนเธอจะกลายเป็นคนเขียนเอง แฮ่ะๆๆ  เป็นเพียงการตั้งข้อสังเกตของคนอ่านคนหนึ่ง อาจผิดก็ได้ อย่าเครียดนะครับ แต่หากเป้นผม ผมจะกลับไปปรับปรุงตัวอย่างที่ยกมาให้ดูครับ อ่านยังไงมันก็แปลกๆ และเป็นจุดแปลกๆ นิดเดียวในเรื่อง ส่วนใหญ่ OK แล้วครับ จากคุณ : Psycho man - [ 27 พ.ค. 49 21:56:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แฮ่ะๆ ไหนๆก็ไหนๆ สองตัวอย่างที่ยกมา มันทำให้โทนของเรื่องแกว่งครับ แพม ไม่ใช่มุมมองของสรรพนามบุรุษที่ 1 ตั้งแต่ตอนแรก เพราะคล้ายกับว่าเป็นเรื่องเล่าของใครบางคนก้ไม่รู้ แต่ไม่น่าจะเป็นแพม แต่พอถึงตอนจบ กลับเป้นว่าเรื่องทั้งหมด มาจากมุมมองของแพม (ตามที่ยกตัวอย่าง) หรือบางที่คนเขียนอาจจงใจให้งานออกมาในลักษณะนี้ ถ้าเป้นอย่างอย่างนั้น ต้องขอยกเลิกความเห็นทั้งหมดที่ผ่านมาของผมนะครับ ^______^..... (ด้วยรักและชื่นชม เด้อ.........) จากคุณ : Psycho man - [ 27 พ.ค. 49 22:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืมม! ก่อนอื่น ขอบคุณคุณ Psycho man ที่กรุณาสละเวลาเขียนคอมเม้นท์ให้อย่างดีนะคะ และอดทนอ่านเรื่องจนจบด้วย เราว่าเราคงเขียนไม่สื่อพอนะคะ "แพม"เล่าเรื่องของตัวเองตั้งแต่แรกอ่ะค่ะ(ตั้งแต่ภาคแรกตอนหมั้นเลยค่ะ) ไม่ได้เป็นคนอื่นพูดถึง "แพม" อ่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วพบกันใหม่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 09:53:53 จากคุณ : galdewis - [ 27 พ.ค. 49 22:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาอ่านต่อจนจบค่ะ เรื่องน่ารักดีนะคะ สงสัยว่าแพมจะเป็นโรคกลัวการแต่งงาน เห็นกลัวสารพัดเลยอิอิ อิจฉาจัง มีแบบนี้สักคนก็ดีจิ 555 จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 27 พ.ค. 49 23:37:19 A:124.120.196.126 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านจบแล้วค่ะ หนูแพมโชคดีนะคะ   ที่ได้เจอผู้ชายมั่นคงแบบพี่ภู... ได้แต่งงานซะที ดีใจด้วยนะจ๊ะหนูแพม จากคุณ : Bralee - [ 28 พ.ค. 49 02:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องนี้ถ้าไม่ยืนยันว่าเป็นเรื่องที่แต่งทิ้งค้างไว้เป็นปีแล้ว น่าเชื่อที่สุดว่าเป็นเรื่องจริง ที่เขียนจากใจของผู้หญิง ที่กำลังจะแต่งงานจริง ๆ ปมปัญหาของเรื่องเหมือนเรื่องจริงมาก คือเป็นปัญหาธรรมดาของโลก แต่ผู้หญิงที่จะแต่งงานต้องคิดมากที่สุด และการให้แพมอดทนสู้ปัญหาด้วยการนิ่ง เป็นวิธีสามัญที่สุดสำหรับผู้ที่สมัยก่อนเรียกตนว่า ผู้ดี แล้วก็มาถึงตอนสุดท้ายของเรื่อง ถ้าผมเป็นญาติผู้ใหญ่ในตระกูลใดตระกูลหนึ่งในเรื่อง ผมจะบอกว่า แพมเอ๋ย อย่านอนแยกห้องเลยลูก ปัญหามันจะเกิดขึ้นในภายหน้าแน่ ๆ เชื่อปู่เถอะ ! จากคุณ : เจียวต้าย - [ 28 พ.ค. 49 04:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณก๊อดซิลล่า...ขอบคุณที่ชมว่าเรื่องน่ารักนะคะ ดีใจมากจริงๆค่ะ "แพม"เป็นโรคกลัวการแต่งงานหรือเปล่า เราก็ไม่แน่ใจนะคะ รู้แต่ว่า "แพม" เป็นคนรอบคอบมากๆ และมีชีวิตที่ค่อนข้างปลอดภัยเกินไปหรือเปล่าไม่รู้ ที่สำคัญคือ "แพม"ไม่รู้ว่าจะแต่งงานไปทำไม ในเมื่อ "แพม" มีชีวิตที่มีความสุขมากๆอยู่แล้ว แล้ว "แพม" ก็พอใจกับมัน เธอจึงไม่ยอมที่จะแลกความสุขที่มีอยู่ไปกับอนาคตที่ไม่แน่นอนง่ายๆค่ะ แต่จริงๆเรื่องเดิมที่แต่งไว้ไม่รันทดเท่านี้นะคะ ไม่มีเรื่องคนรักเก่าน่ะค่ะ มาแต่งเติมทีหลัง (ถ้าตัดช่วง "อดีต" ของ "พี่ภู" ออกไป ก็คือเรื่องเดิมที่แต่งไว้) เพราะตั้งแต่ตอนที่แต่งเสร็จทีแรก ก็ยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ตอนนั้นยังไม่รู้จะแก้ยังไง พอดีไม่มีเวลาด้วย ทีนี้พอเอามาอ่านใหม่หลังจากทิ้งไว้เป็นปี รู้สึกว่าเรื่องมันน่ารักก็จริง แต่มันจืดไป  ก็เลยตั้งโจทย์เรื่องแฟนเก่าของ "พี่ภู" ขึ้นมา คุณ Bralee ขอบคุณมากๆนะคะ ที่มาติดตามอ่านจนจบ เห็นด้วยว่า "แพม"โชคดีจริงๆ เราคิดว่าถ้าไม่มี "พี่ภู" ยัย "แพม" ชาตินี้ไม่ได้แต่งงานแน่ๆ ก็คุณเธอดูจะเตรียมขึ้นคานอย่างเดียว คุณเจียวต้ายคะ...ดีใจที่คุณคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แต่ตอนให้ "พี่ภู" ตกบันไดนี่ ยังรู้สึกว่าไม่เหมือนจริงเท่าไหร่ รู้สึกเป็น "มุข" ที่แหววไปหน่อย คล้ายๆละครน้ำเน่า แต่คิดมุขอื่นไม่ออกจริงๆ ไม่งั้นก็คงจะแต่งไม่จบ แต่ไม่อยากแต่งค้างคาไว้ เดี๋ยวจะไม่จบเหมือนที่เคยแต่งไม่จบมาก่อน บังคับตัวเองให้แต่งให้จบให้ได้ ดีไม่ดีค่อยว่ากันทีหลัง แต่ยังไงต้องจบ ขอบคุณจริงๆนะคะ คุณเจียวต้าย ที่อุตส่าห์อ่านจนจบ แล้วยังกรุณาชื่นชมอีก (อยากบอกด้วยว่า คุณเป็นหนึ่งในหลายๆคนใน "ห้องสมุด" นี่ ที่เราแอบหวังให้เข้ามาอ่านเรื่องเราน่ะค่ะ) ส่วนตอนสุดท้ายของเรื่อง พอจะเข้าใจนิดๆว่า ทำไมคุณถึงจะเตือนเรื่องแยกห้องนอน แต่เอาเข้าจริงก็ยังไม่ค่อยเข้าใจจริงๆเท่าไหร่ (โง่อ่ะค่ะ) ถ้าจะให้ช่วยอธิบายเพิ่มเติมหน่อยจะได้มั้ยคะ (เพราะเคยคิดว่า ถ้าตัวเองได้แต่งงานจะขอแยกห้องนอนเหมือน "แพม" นี่แหละค่ะ) แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 49 14:02:05 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 09:51:28 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 09:40:41 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 09:27:03 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 09:25:36 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 09:23:41 จากคุณ : galdewis (galdewis) - [ 28 พ.ค. 49 09:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ(ผมอ่านชื่อไม่ออกอีกคนแล้ว) ทำให้ผมปลื้มเหมือนกัน ที่กรุณาหวังจะให้ผมเข้ามาอ่าน เพราะเรื่องหวานแหววที่มีหลายตอนนี่ ผมอ่านไม่ค่อยจบครับ จึงไม่ค่อยได้เข้าไปวิจารณ์ ผมไม่ใช่ผู้ชำนาญเรื่องสั้น แต่ผมว่าถ้าพี่ภูถูกรถชนนี่ซิครับ ถึงจะเป็นนิยายน้ำนิ่ง ตกบันไดนี่ธรรมดาธรรมชาติที่สุดครับ เป็นไปได้พัน % เรื่องสุดท้ายมันยาวครับ เกี่ยวข้องกับจิตวิทยา มานุษยวิทยา สรีรวิทยา และเพศวิทยา (พูดให้มันขลังครับ) บอกอย่างง่ายที่สุดว่า อยู่ไปนาน ๆ ก็ย่อมมีงอนมีเคืองกันบ้าง ถ้าแยกห้องนอนมันคืนดียาก เข้าใจมั้ย ๆ ๆ แพม ! (อยากให้เจ้าของกระทู้ชื่อ แพม จริง ๆ ครับ.) จากคุณ : เจียวต้าย - [ 28 พ.ค. 49 10:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นด้วยกับคุณเจียวต้ายค่ะ พร้อมกับสงสัยว่าจะแยกห้องนอนทำไม หรือจะมีแพมภาคต่อไป เป็นภาคหลังจากแต่งงานแล้ว ซึ่งคาดว่าจะมีเรื่องราวที่มากมายอย่างคาดไม่ถึงเลยล่ะ แต่ถ้าคุณแพม(หมายถึงเจ้าของกระทู้ ขออนุญาตนะคะเพราะเรียกง่ายดี)ยังไม่ได้แต่งงาน ไม่แนะนำให้เขียนต่อนะคะ เพราะเนื้อเรื่องที่ได้อาจไม่สมจริง ยังไงก็ขอบอกว่าสนุก และน่ารักดี แล้วเขียนมาให้อ่านอีกนะคะ จะคอยค่ะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน (ทิวลิปสีน้ำเงิน) - [ 28 พ.ค. 49 14:04:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เหมือนบันทึกของคนจะเป็นเจ้าสาวจริงๆ เลย :) จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ค. 49 15:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ scottie ขอบคุณจริงๆที่เข้ามาอ่านอีกนะคะ ดีใจจริงๆ ที่มีคนเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง คุณเจียวต้าย....... คุณตอบได้น่ารักจังเลยค่ะ อ่านแล้วชอบจัง (เรื่องแยกห้องนอน) แพม เอ๊ย! ม่ายช่าย (จริงๆก็อยากเป็น “แพม” จริงๆนะคะ ถ้าจะมีคนอย่าง “พี่ภู”มารักจริงหวังแต่งอย่างงี้) เรารู้สึกปลื้มไปแปดตลบเลยค่ะ อ้อ! ชื่อเราอ่านว่า (ขออนุญาตนะคะ) “แก็ล-เดอ-วิส” ค่ะ คุณทิวลิปสีน้ำเงิน....เรียกเราว่า “แพม” ก็ได้ค่ะ กำลังคิดอยู่เหมือนกันค่ะ ว่าเหตุผลเรื่อง “แพม”ขอแยกห้องนอน จะเฉลยในภาคต่อไป (แต่ตอนนี้ในหัวยังโบ๋อยู่เลย)  ดีใจมากๆที่คุณบอกว่าเรื่องสนุกและน่ารักนะคะ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆค่ะ แค่มาอ่านจนจบก็รู้สึกเป็นพระคุณแล้ว ยังสละเวลาให้ความเห็นอีก ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดีให้สมกับที่รู้สึกอยู่ในใจ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ อ้อ! เข้ามาจัดหน้าจัดวรรคตอนใหม่ เผื่อจะอ่านง่ายขึ้นด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 49 14:04:50 จากคุณ : galdewis - [ 28 พ.ค. 49 17:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แล้วก็ได้แต่งซะที ดีใจกับพี่ภูด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 29 พ.ค. 49 13:57:51 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จบซะแล้ว ดีใจด้วยนะคะ ที่เขียนได้จบและสนุกค่ะ เเถมมีนักอ่านอาวุโสมาให้คำแนะนำด้วย น่ายินดีนะคะ ขอให้มีผลงานดีๆมาให้นักอ่านในห้องสมุดอ่านอีกนะ จะรอค่ะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 29 พ.ค. 49 14:11:36 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณอาราเร่! ดีใจจังค่ะ ที่คุณเข้ามาอ่านต่อ (คือแบบว่าแอบๆรอคุณอยู่น่ะค่ะ จำได้แม่นว่าคุณคือคนแรกที่เข้ามาอ่าน) แต่ช้าก่อนนะคะ แน่ใจเหรอคะว่า “แพม” กับ “พี่ภู” จะได้แต่งงานกัน (กำลังจะใจร้ายให้คู่นี้แคล้วคลาดกันอยู่ เกิดนึกหมั่นไส้อีตา “พี่ภู” ขึ้นมา) คือว่าตอนนี้กำลังวางพล็อตตอนต่อไปอยู่อ่ะค่ะ ตอนใหม่นี่ “พี่ภู”อาจต้องมีคู่แข่งบ้างซะแล้ว จะได้เข้าใจความรู้สึกของ “แพม” ตอนที่ตัวเองไปอยู่กับแฟนเก่าน่ะ ว่าแฟนตัวเองเขาจะช้ำใจแค่ไหน ฮึ! (โกรธแทน "แพม") จากคุณ : galdewis - [ 29 พ.ค. 49 14:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณต้นหอม เราก็ดีใจจริงๆค่ะ ที่เขียนได้จบ เป็นเรื่องที่สองในชีวิตนะคะเนี่ย (ห่างจากเรื่องแรกเป็นปี) ขอบคุณที่ชมว่าสนุกค่ะ เราก็หวังเหมือนกัน ว่าจะมีความสามารถถึงขั้นมี “ผลงานดีๆ”มาฝากนักอ่านในห้องสมุดได้บ้าง (กลัวจะเป็นตรงข้ามมากกว่า แต่ดีไม่ดีก็จะต้องเขียนต่อไป สู้เขา ไอ้มดแดง เอ๊า! เพี้ยนไปแล้วค่ะ)  ขอบคุณจริงๆที่บอกว่าจะรอ (ถึงจะรู้ว่า คงจะเป็นการพูดด้วยมารยาทอันดี แต่ขอคิดเข้าข้างตัวเองละกันนะคะ) คุณต้นหอมเป็นอีกคนหนึ่งที่เราก็แอบรอๆอยู่ด้วยเหมือนกันค่ะ จากคุณ : galdewis - [ 29 พ.ค. 49 18:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สนุกจริงเล้ย จากคุณ : nana_naas - [ 2 มิ.ย. 49 11:20:29 ]