เสียงรัวของเม็ดฝนตกลงมากระทบกับบานหน้าต่างแรงขึ้นเรื่อยๆ ฟ้าครึ้มส่งเสียงเสียงคำรามกึกก้องไปทั่ว ส่วนตัวฉันคงยังนอนนิ่ง ซุกตัวในผ้าห่มผืนนุ่ม ขดตัวบนฟูกเตียงอันแสนคุ้นเคย...
ไร้เรี่ยวแรง...
แม้ไม่ได้ง่วงนอน แต่ก็ไม่อยากจะทำอะไร แม้แต่ลมถอนหายใจยังแค่เล็ดลอดออกมาจากลำคอด้วยเสียงอันแผ่วเบา...
เบื่อจัง... เหนื่อย... ท้อใจ... กังวล... ทุกอย่างสับสนปนเปอยู่ในใจ สิ่งต่างๆมันตอกย้ำความรู้สึกและเบียดเสียดความรู้สึกให้ฉันอยากจะหนีไปไกลๆ
ฉันต้องลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง... มีกองหนังสือเป็นตั้งอยู่บนหัวเตียง... เอกสารที่ยังไม่ได้จัดการอีกกองบนโต๊ะอ่านหนังสือ...
งานที่ผิดพลาด และ งานที่ไม่มีวันเสร็จ...
แต่...
ฉันกลับไม่อยากจะทำอะไร... อยู่เฉยๆมันซะดื้อๆ
ข่มตาหลับ อยากหยุดเวลาไว้แบบนี้ หรือตื่นขึ้นมาในอีกโลกใหม่... โลกที่ไม่มีการแข่งขัน โลกที่สงบสุข โลกที่ไม่มีความกดดัน... โลกที่ไม่มีวันมีอยู่จริง
สุดท้าย...
ฉันก็พยามยามผลักดันตัวเองขึ้นมา ปาดน้ำตาแห่งความเหน็ดเหนื่อย ซ่อนความเศร้าหมองไว้ภายใน และเริ่มทำงานอย่างไร้ชีวา เพราะนี่คือโลกแห่งความจริง...
ได้แต่หวังว่า...
สักวัน ความรู้สึกนี้จะหมดไป สักวัน ฉันจะพบแสงสว่างอยู่ปลายทางที่ฉันเดิน
เธอเคยเป็นแบบฉันบ้างไหม?
จากคุณ :
Melody
- [
28 พ.ค. 49 09:23:04
A:125.24.75.93 X: TicketID:022491
]
ไร้เรียวแรง...
