ความคิดเห็นที่ 1
ปรัชญ์เดินเข้ามายืนข้างๆผิง ก่อนจะบอกเสียงเบา สบายใจขึ้นหรือยัง คุณยายไม่เป็นอะไรแล้ว
ผิงเหลือบตามามอง เห็นสายตาที่เป็นประกายวิบวับกำลังมองมา สายตาที่แฝงความรู้สึกมากมาย ทำเอาต้องเบนหลบก่อนที่หน้าจะร้อนผ่าวมากไปกว่านี้ รีบพยักหน้าแล้วเบือนสายตากลับมาทันที
ชายหนุ่มมองยิ้มๆ เขาเห็นซีกแก้มข้างนั้นระเรื่อขึ้นมาก็ใจเต้นแรง รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่น่ามองที่สุดในเวลานี้ อยากจะมองอยู่อย่างนี้ต่อไปแต่นึกขึ้นได้ว่าในห้องมีคนอยู่กันมาก จึงรีบห้ามความรู้สึกนั้น หันไปหาพิมพ์จันทร์
น้าพิมพ์ครับ ตอนนี้คุณยายคงต้องพักยาวเลยใช่ไหมครับ
น้าคิดว่า อย่างน้อยก็คงอีกหลายชั่วโมงแหละจ้ะ พิมพ์จันทร์ตอบ
งั้นก็ต้องให้คุณน้าพักผ่อนให้เต็มที่ก่อน ปีย์พูดขึ้นมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาในห้อง ตามองไปที่พิมพ์จันทร์แต่ฝ่ายนั้นไม่สบตาด้วย ปีย์จึงหันกลับมาหาน้องสาว
ไป ปิยา กลับก่อนเถอะ
แต่ว่า ปิยามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณพิมพ์ ปิยาพูดขึ้นมาเสียงอ่อน มองพี่ชายอย่างขอร้องและมองพิมพ์จันทร์ด้วยสายตาเดียวกัน
นะคะ คุณพิมพ์ ขอปิยาคุยกับคุณพิมพ์สักครู่ได้ไหมคะ
พิมพ์จันทร์มองปิยา ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงตรงหน้าอะไร แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ความโกรธ เกลียด หรือรู้สึกไม่ดี แม่สอนว่า การที่เรารู้สึกไม่ดีกับใคร คนๆนั้นไม่ได้รับรู้ด้วย มีแต่เราเท่านั้นที่จะจิตใจขุ่นมัวและไม่มีความสุข แม้ตอนแรกพิมพ์จันทร์อาจจะทำอย่างที่แม่สอนไม่ได้ แต่ตอนนี้ เวลาผ่านไป จิตใจก็โตขึ้น และเข้มแข็งขึ้น จนความรู้สึกในตอนนี้ของพิมพ์จันทร์ไม่มีคำว่าโกรธ เกลียดหลงเหลืออยู่
แต่ความรู้สึกในตอนนี้ก็บอกไม่ได้อยู่ดี ว่ามันคืออะไรกันแน่ มันเศร้า และออกจะปลงๆ เมื่อได้รับรู้เรื่องราวของปิยา และสุดท้าย พิมพ์จันทร์ก็เกิดความสงสาร คนที่คิดจะทำร้ายคนอื่นนั้น จิตใจของเขาเองคงต้องร้อนรุ่มและไม่มีความสุข มันคงจะมาก อย่างน้อยก็มากพอที่จะทำให้ใจเป็นทุกข์
และจนถึงบัดนี้ ความทุกข์ของคนที่ทำร้ายก็ยังไม่หายไป กลับเพิ่มมากขึ้น และไม่รู้ว่า จะต้องอยู่กับความทุกข์ไปอีกนานแค่ไหน
คิดแล้วน่าสงสาร พิมพ์จันทร์คิดในใจ ก่อนจะรับคำปิยาเบาๆ แล้วชวนออกไปคุยกันที่สวนหย่อมเล็กๆ ของโรงพยาบาลที่อยู่ชั้นเดียวกับห้องคุณยาย ปีย์เดินตามไปด้วย
จากคุณ :
ชมเช้า  
- [
28 พ.ค. 49 16:50:32
]
|
|
|
