ความคิดเห็นที่ 1 ครั้งที่เสียใจมากสุดก็ตอนวันหยุดยาว เป็นช่วงปีใหม่หรือไงเนี่ย แมนหายไปต่างจังหวัด ไปเที่ยวกับเพื่อนตำรวจโดยไม่บอกฉันซักคำ ไม่โทรหาฉัน แถมยังปิดมือถือ เวลาว่างของแมนที่ฉันตั้งตารอ แมนไม่ใช้มันกับฉัน ช่วงนี้ แม้ฉันจะยืนอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว (ซึ่งก็เป็นเพราะว่าฉันผู้ใหญ่ขึ้น รู้สึกว่าชีวิตเข้าที่เข้าทาง แล้วแมนก็ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวมากจนชิน อีกทั้งแมนเคยทำฉันแสบมากจนฉันไม่สามารถกลับไปให้ใจแมนเต็มร้อยได้เหมือนเดิม) แต่ยังไงฉันก็ยังรักอะนะ แล้วก็อดน้อยใจไม่ได้เมื่อเทียบพฤติกรรมแมน ณ.ปัจจุบัน กับแมนคนเก่าที่ฉันหลงรัก ช่วงที่ผ่านๆมา ตั้งแต่เพิ่งเริ่มคบกันจนถึงปีที่10 ถึงจะไม่ค่อยได้เจอ แต่ฉันรู้ว่า เมื่อมีธุระ หรือมีปัญหาอะไร ฉันจะสามารถพึ่งแมนได้เพียงคนเดียว เช่น รถเสีย ฉันก็โทรหาแมน มีธุระต้องกลับดึก ก็เรียกแมนมารับ ซึ่งเรื่องนี้ฉันภูมิใจมาก เวลาเห็นพี่ๆที่ทำงาน ทั้งที่มีแฟนแล้วและมีสามี ต้องหาทางกลับกันเอาเองเวลามีงานเลิกดึกๆ ฉันจะคิดตลอดว่า แฟนหรือสามีของพี่เหล่านี้ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่เคยโผล่หน้ามาเลย นี่หรือรักกัน สู้แมนไม่ได้ แม้ไม่มีเวลาให้ฉัน แต่ถ้าฉันต้องพึ่งพาเค้าเมื่อไหร่ เค้าจะเป็นที่พึ่งให้ฉันได้เสมอ เพียงแต่ว่าต้องบอกล่วงหน้า แมนจะได้แลกเวร แต่พอผ่านปีที่ 10 มา แมนก็เริ่มเปลี่ยนไปอีก จากที่ห่างเหินกับเพราะงานยุ่ง แต่ฉันยังพึ่งพาแมนได้ กลับกลายเป็นว่า นานๆทีที่ฉันจะพึ่งแมน ให้มารับมาส่ง แมนก็ต้องมีปัญหาอิดออดตลอด เช่น นัดให้มารับที่โรงแรม (มีงานของบริษัท เลิกดึก และอย่างที่บอกในบทแรกๆ ฉันมีปัญหาเรื่องการขับรถ จะไม่ขับไปที่ไม่รู้จักและหาที่จอดยาก) แมนก็จะมีปัญหา นอกจากจะมาสายประจำ และปิดมือถือไม่ให้โทรตามได้แล้ว ยังมารับแบบไม่ยอมมาให้ถึงที่อีกด้วย แมนมักใช้วิธีจอดรอที่หน้าตึก ไม่ยอมจอดให้เรียบร้อยแล้วเดินขึ้นมารับถึงที่เหมือนแฟนคนอื่น แต่กลับให้ฉันวิ่งลงไปหาแมนที่รถ แล้วบางครั้ง บางโรงแรมก็มีทางเข้าหลายทาง ฉันก็ไม่แน่ใจ แมนก็จะหงุดหงิด ตวาดฉันอีก เหมือนฉันโง่ซะเหลือเกิน แมนเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ฉันนัดให้มารับ จะต้องมีปัญหา ต้องบ่นว่ารถติด ไม่มีที่จอด ไม่ใช่เฉพาะเวลานัดที่โรงแรม แต่เป็นมันทุกที่ ไม่ว่าคาราโอเกะ โรงแรม แม้แต่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง (ซึ่งมีที่จอดมากมายช่วงหลัง 3 ทุ่ม) ทั้งที่น้องๆ เพื่อนๆที่ทำงานบางคน แฟนเค้ามารับได้หน้าตาเฉย แล้วแมนโทรมาบอกว่ารถติด ไม่มีที่จอด จะให้ฉันคิดยังไงล่ะ เรื่องเสียใจ น้อยใจมันก็ต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว แต่บางทีมีความอายผสมโรงเข้าไปอีก อายเพื่อน อายน้องที่ทำงานน่ะ ที่แมนไม่ยอมมาหา ฉันต้องวิ่งกุลีกุจอฝ่าความมืดไปหาแมนตามแต่ที่เค้าจะจอดรออยู่ (เหตุการณ์นี้คุ้นๆไหมคะ เหมือนตอนที่ฉันขับรถใหม่ๆแล้วไม่ยอมไปจอดที่ต่างๆที่แมนสั่งให้ไป แต่พอตอนนี้ แมนก็เป็นซะเอง ทั้งที่แมนไม่ได้มีปัญหาเรื่องขับไม่เก่ง จอดไม่เก่ง จำทางไม่ได้เหมือนฉันสักหน่อย) มันคงเป็นเพราะแมนชินที่จะขับรถนอกเมือง ละแวกบ้านและสน. ไม่ชอบที่จะขับเข้าใจกลางเมือง แมนจึงเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เรานัดกัน เวลามารับ นอกจากรับไม่ถึงที่แล้ว ยังอารมณ์เสียใส่อีกนะถ้ารถติด ทำให้ฉันรู้สึกแย่เหมือนเป็นความผิดของฉันที่รบกวนแมน แมนมักจะพูดแต่ว่า "เราเหนื่อย เอไม่เข้าใจหรอก" พอฉันบอกว่า “ทำไมเวลาไม่ได้นัดเรา แมนขับรถไปนู่นมานี่ได้ทั้งวัน ขับไปต่างจังหวัดเป็นว่าเล่น ปีนึงขับรถตั้ง 30,000 กว่าโล” แมนก็ทำเสียงรำคาญบอก "มันไม่เหมือนกัน ไปต่างจังหวัดหรือวิ่งแถวสน.รถมันไม่ติด" เฮ้อ.. จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจและไม่สามารถรับได้อยู่ดี เป็นคนกรุงเทพฯ กลัวอะไรนักหนากับเรื่องรถติด จะเป็นจะตายซะให้ได้ ด้วยความที่ฉันยังรักแมน ฉันก็ยอมปรับตัวบ้าง เช่น บางทีให้แมนไปรอในที่ที่แมนสะดวก (โลตัสแถวบ้านแมน) แล้วฉันจะหาทางขึ้นรถไฟฟ้าไปหาเอง มันก็พอกล้อมแกล้ม แก้ปัญหาไปได้บ้าง แต่ลึกๆฉันก็เศร้าใจในพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปมากมายของแมน เช่น แต่ก่อน ไม่มีมือถือ ไม่ได้รับอนุญาตให้โทรหาฉัน แต่ก็หาทางโทรมาจนได้เป็นประจำไม่ว่าลำบากแค่ไหน ตอนนี้ มีมือถืออยู่กับตัว แต่บอกว่าไม่มีเวลาโทร แค่ใช้นิ้วกดเบอร์ฉัน แค่นี้ยังสละเวลามาทำไม่ได้ แต่ก่อน ไม่มีรถ ต้องขึ้นรถเมล์ แต่ก็สามารถมาส่งได้ทุกครั้งที่นัดกัน แถมไม่เคยปริปากบ่นซักคำ ตอนนี้ มีรถ แต่ไม่อยากมา ถ้ามาก็บ่น ด่าตลอดทาง แต่ก่อน แมนภูมิใจในตัวฉันมาก แมนรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ฉันมารักแมน ตอนนี้ แมนชอบพูดทำนองว่าฉันโง่ ชอบตวาด ดุว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง แต่ก่อน เวลาว่างต้องนัดฉันเสมอ ฉันมาเป็นอันดับ1 ฉันเป็นคนขอกลับก่อนเสมอ แมนเป็นฝ่ายอยากอยู่กับฉันนานๆ ตอนนี้ พอว่างก็ทำอย่างอื่น นานๆทีถึงจะนัดฉัน พอนัดกัน แมนเป็นฝ่ายขอกลับ บางทีเจอกันแค่ 2-3 ชั่วโมง อย่างไรก็ดี ฉันก็ยังอดทนอยู่นะ เป็นแฟนตำรวจต้องอดทน อันนี้ยอมรับเลย ฉันพอจะทนได้เพราะว่าโดยพื้นฐานฉันเป็นคนไม่ติดแฟนเท่าไหร่ คือถ้าว่างก็อยากอยู่ด้วยหรอก แต่ไม่ใช่ตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าไม่มีแฟนแล้วอยู่ไม่ได้ ตอนไม่อยู่กับแมน ฉันก็มีกิจกรรมของฉันทำ เช่น ไปยิม ช็อปปิ้ง อ่านหนังสือ ฯ แถมฉันก็มีพี่สาวที่โสดอยู่ด้วย ฉันไม่เคยรู้สึกเหงา แต่แล้วพอคบกันเข้า 11 ปี ก็มีเหตุให้ฉันคิดจะเลิกกับแมนเป็นครั้งแรก.. จากคุณ : cute neko - [ 29 พ.ค. 49 08:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 11: เกินจะทน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อเดือนธันวาคม ปี47 ขณะที่ฉันคบกับแมนได้ 11 ปีเศษ ที่บริษัทฉันพาพนักงานไปเที่ยวต่างประเทศเพื่อฉลองยอดขาย เครื่องออกจากกรุงเทพฯตอนกลางคืนวันธรรมดา และกลับถึงกรุงเทพฯ ตอนกลางคืนวันอาทิตย์ ฉันเกรงใจพี่ก็เลยไม่ได้ขอให้พี่ไปส่ง ฉันหวังพึ่งแมนตามปกติ แมนก็เต็มอกเต็มใจเป็นอย่างดี ตอนไปส่ง ก็ไม่มีปัญหาอะไร แมนไปรับฉันที่บ้านและไปส่งที่ดอนเมือง หาที่จอดยากหน่อย แต่วันนั้นแมนอารมณ์ดี ไม่ได้อาละวาดอะไร แล้วยังตามขึ้นไปส่งได้เหมือนแฟนคนอื่นๆด้วย (ตอนแรกก็กลัวพี่แกจะปล่อยทิ้งไว้ ไม่ยอมเข้าไปในสนามบินเหมือนกัน แต่แกก็ไม่ทำ) ตอนไปเที่ยวฉันก็เดินช็อปปิ้ง ใจคิดถึงแมน เออ จะซื้ออันนี้ไปฝาก จะเอาอันนี้ไปให้ ขอตัดฉากอย่างรวดเร็วไปถึงตอนกลับ พอเครื่องลงสู่สนามบิน ฉันรีบเปิดมือถือทันที แมนโทรเข้ามาพอดี ฉันถึงได้รู้ว่า แมนไปงานแต่งงานเพื่อนอยู่ที่โรงแรมใกล้ๆสนามบินดอนเมือง แมนจะให้ฉันนั่งแท็กซี่ไปหา ฉันไม่ยอม เพราะกระเป๋าเยอะ+หนัก เลยบอกแมนว่าขอรอที่ดอนเมืองนี่แหละ แมนก็โอเค ตามใจฉัน รอไปรอมา แมนไม่มาซักที พักใหญ่ๆถึงโทรมาบอกว่า จอดรถรออยู่หน้าตึก(ตามเคย)เพราะไม่มีที่จอดและรถติดมาก อยู่ชั้น 2 นะ แบบมองไปเห็นสะพานลอย ตรงที่มีป้ายโฆษณาสินค้าเยอะๆ ฉันก็แบบ เอาละสิ ต้องหอบกระเป๋าใหญ่ 1 ใบ + กระเป๋าเล็กอีก 1 ใบ วิ่งรอกตามหารถแมน ฉันเองก็ใช่ว่าจะมาบ่อยนะ ดอนเมืองเนี่ย ประตูก็เยอะแยะ แล้วออกประตูไหนกันล่ะ ไอ้ชั้น 2 ที่ว่าก็ยิ่งทำให้งงเข้าไปใหญ่ ฉันพยายามลากกระเป๋าออกไปประตูนู้น ประตูนี้อย่างทุลักทุเล ออกประตูแล้วเดินไปตั้งไกลก็ไม่เจอ (สำหรับคนที่ไปดอนเมืองบ่อยๆคงรู้ว่า ป้ายโฆษณาเยอะๆที่แมนว่า มันยาวตลอดช่วงตึกเลย ฉันพยายามถามว่าป้ายโฆษณาอะไร แมนก็โมโหใส่อีก ความอดทนฉันเริ่มหมดแล้ว จนท้อ เมื่อไม่เจอก็เลยใช้มือถือโทรหาแมนอีก แมนก็โมโห ตวาดใส่ บอกว่า "ก็ป้ายโฆษณานาฬิกาไง โอ๊ย ทำไมมันโง่อย่างนี้วะ!" (ขอโทษ แถบนั้นน่ะ ป้ายโฆษณานาฬิกาล้วนๆ) ครั้งที่สองแล้วนะคะผู้อ่าน ที่ฉันได้ยินคำด่าคำนี้ ตอนนี้ฉันเริ่มโมโหมากแล้ว ทั้งโมโหและเสียใจที่แมนทำกับฉันอย่างนี้ การนำรถมาจอดเพื่อรอรับมันจะยากซักแค่ไหนเชียว ในเมื่อฉันเห็นคนอื่นๆเค้าก็มารอรับญาติกันจนเต็มดอนเมือง ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เดินขึ้นชั้น 2 มองออกไปก็เจอแต่โรงแรงอมารี ฉันงงว่าชั้น 2 มันมีประตูให้ออกตรงไหนกัน ก็พอดีพนักงานเดินมา ฉันก็เลยถาม เค้าก็บอกให้ลงไปข้างล่าง และเค้าเห็นของฉันเยอะมาก เลยช่วยเข็นและถือของให้ ค่อยยังชั่วหน่อยเพราะฉันไม่ไหวแล้วจริงๆที่ต้องกระเตงของเยอะแยะวิ่งไปมาขนาดนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมการที่แมนนั่งรออยู่ในรถ ถึงต้องเป็นฝ่ายโมโหสติแตกขนาดนั้น พอฉันเดินไปเจอรถแมนในที่สุด ปรากฏว่า ชั้น 2 ในความหมายของแมน จากถนนด้านนอกน่ะ มันก็คือชั้น 1 ของสนามบินนั่นแหละ การที่ฉันไม่เจอรถแมน เป็นเพราะเข้าใจไม่ตรงกัน และแมนไม่สามารถอธิบายให้ฉันรู้เรื่องได้ แล้วมาโทษว่าฉันโง่อีก เมื่อฉันขึ้นรถแมน ก็มีการระเบิดอารมณ์กันทันที ฉันบอกแมนว่าฉันเหนื่อย ฉันลำบากมากนะรู้ไหม ที่ต้องหอบของไปมาอย่างนี้ แมนตวาดกลับ "เราก็เหนื่อย ไม่คิดบ้างหรือไงว่าเราลำบาก" แล้วก็ทะเลาะกันไปตลอดทาง แมนด่าอะไรฉันบ้างก็จำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ฉันอัดอั้นตันใจจนร้องไห้ออกมาเลย สรุปว่าเรา 2 คนคิดแต่ในมุมของตัวเอง ฉันก็คิดว่าทำไมแมนทำให้ฉันแค่นี้ไม่ได้ ตั้งแต่คบกันมา 10 กว่าปีก็เพิ่งมีครั้งนี้ที่นัดมารับที่สนามบิน ทำไมต้องมีปัญหา ทำเหมือนไม่เต็มใจ ทำไมต้องด่าต้องตวาดใส่ฉัน แมนก็คิดว่าฉันทำให้เขาลำบาก ไม่เห็นใจเขา อันนี้ใครผิดใครถูกไม่รู้ ผู้อ่านต้องลองตัดสินกันเองนะคะ เราทะเลาะกันมาตลอดทาง ฉันก็ร้องไห้ด้วย แมนก็ไม่ได้อ่อนลงแต่อย่างใด ก็ยังโมโหฉันมาก จนถึงบ้าน ฉันคิดว่าไม่ไหวแล้ว ฉันทนรับสภาพแบบนี้ไม่ได้ ฉันเลยเอา ATM วางคืนให้แมนในรถ และบอกว่าลาก่อน พ่อแม่ฉันเดินออกมาจากในบ้าน แมนลงจากรถมาช่วยเอาของออกจากระโปรงหลังตามมารยาท ฉันปิดกระโปรงหลังแรงไปหน่อย (ไม่ได้ตั้งใจ รถแมนมันเบา ฉันคงยังไม่ได้เล่าว่าพอแมนทำงานได้ซักพักก็มีเงินซื้อรถใหม่ เป็นป้ายแดง แต่ซื้อต่อคนอื่นมาอีกทีแล้วมาผ่อนต่อ ซึ่งแมนเห่อมากช่วงแรกๆ) แมนอาจคิดว่าฉันแกล้งกระแทกกระโปรงระบายอารมณ์ก็ได้ เห็นเขามองฉันแบบสีหน้าบึ้งตึงมาก เมื่อเอาของลงจากรถแล้ว พ่อแม่ฉันยังยืนมองอยู่ ปรากฏว่า แมนออกรถไปเลยโดยไม่ไหว้พ่อแม่ฉัน ตอนนั้นเองที่ฉันคิดได้ว่า ฉันต้องเลิกกับคนๆนี้ ทำกับฉันยังไงก็ยังพอทน แต่ถ้าอารมณ์ร้ายขนาดควบคุมไม่ได้จนกล้าก้าวร้าว ไม่ให้เกียรติพ่อแม่ฉันขนาดนี้ ฉันคบไม่ได้แล้วจริงๆ พ่อแม่ฉันไม่ว่าอะไร ไม่ถามฉันซักคำด้วย แต่อาจจะแอบคิดตำหนิแมนในใจก็ได้ ฉันกลับเข้าบ้าน ใจบอบช้ำหนัก นึกถึงความรู้สึกตื่นเต้นดีใจตอนเดินช็อปปิ้งหาของฝากให้แมน นึกถึงตอนเครื่องลงถึงกรุงเทพฯและอุ่นใจที่มีแมนรออยู่ แต่แล้วกลับเจอเหตุการณ์แบบนี้ หลายวันต่อมาฉันก็ยังเฮิร์ทมาก คุยโทรศัพท์กับเพื่อน เล่าให้เพื่อนฟัง น้ำตาก็จะไหลซะให้ได้ เพื่อนก็เห็นด้วยว่าต้องเลิกแล้วล่ะ ถึงฉันบอกเลิกไปแล้วแต่ก็ยังพะวง ติดที่จะมองมือถือตลอดเวลา ใจลึกๆหวังว่าแมนจะโทรมาหา ทั้งที่สมองก็คิดว่า ฉันไม่มีเหตุผลใดๆที่จะคิดเข้าข้างแมนกับการกระทำของแมนในคืนนั้น ไม่มีเหตุผลใดๆที่ฉันจะสามารถไปคืนดีกับแมนได้อีก แต่หัวใจก็ไม่ค่อยจะฟังสมองหรอกนะ แมนเงียบหายไป 21 วัน (คิดดูสิ ฉันนั่งนับวันอะ แสดงว่าตัดไม่ขาดจริงๆ) คืนนึงแมนก็โทรมาหา แต่ใช้มือถือเพื่อนโทร พอฉันรับขึ้นมากลายเป็นแมน แมนบอกว่า กลัวใช้มือถือตัวเองแล้วฉันไม่รับสาย แมนถามฉันว่า "ตกลงเลิกแน่เหรอ" ฉันบอกใช่ แมนบอก "โอเค ได้" แล้วก็วางไป ฉันรู้ว่าแมนไม่อยากเลิก แต่ก็ไม่ยอมง้อฉัน คิดดูสิว่าฉันมีค่าน้อยแค่ไหน น้อยกว่าศักดิ์ศรีนายตำรวจของเค้ามากนักเหรอ หลังจากนั้น แมนก็โทรมาอีกเรื่อยๆ คุยปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็รับสายและคุยด้วยทุกครั้ง บางทีก็คุยถึงเรื่องเก่าๆ ฉันบอกว่า ฉันรักแมนคนเก่ามากๆ แต่ตอนนี้แมนเปลี่ยนไปจนแทบเป็นคนละคน แมนบอกว่า แต่ก่อนแมนเป็นเบ๊ แมนคนเก่าตายไปแล้ว หลังจากนั้นก็ส่ง message มาหาฉันบอกว่า "หลับตานะ แมนคนเก่า" ฉันจัดการเก็บข้าวของเก่าๆของแมนเพื่อจะเอาไปคืน (แมนและฉันเก็บของเก่าๆของกันและกันไว้เยอะแยะ ของที่มีค่าทางจิตใจ เช่น งานฝีมือสมัยประถมของแมน สมุดพกตั้งแต่อนุบาล รูปถ่ายตอนเด็ก ฯ ส่วนสมุดพกตอนมัธยมของฉันก็อยู่กับแมนเหมือนกัน) พอฉันหยิบจดหมายเก่าตอนวันครบรอบ 1 ปีที่แมนเขียนให้ กับจดหมายที่แมนเขียนหาฉันตอนอยู่โรงเรียนนายร้อย ฉันเผลอใจไปอ่านมันเข้า ถึงกับร้องไห้ออกมาอีกยกใหญ่ ตอนนั้นฉันช่างมีค่ากับแมนเหลือเกิน ฉันเหมือนเป็นโลกทั้งใบของแมน แต่ตอนนี้..... อารมณ์ของฉันในช่วงนี้ เรียกว่าค่อนข้างหดหู่ บางทีไปทำงาน พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานตามปกติ แต่น้ำตามันคลอตลอด หัวสมองส่วนหนึ่งของฉันคิดถึงแต่เรื่องแมน ช่วงนี้แมนโทรมาคุยเรื่อยๆ เช่น ตอนนี้ขับรถอยู่ กำลังไปงานรับปริญญาน้องคนนึง ฯ คุยเหมือนปกติ แต่ไม่ยอมง้อขอคืนดี จนสุดท้าย แมนงัดไม้เด็ดออกมา คืนนึงแมนโทรหาฉันบอกประมาณว่าจะทำเรื่องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด (บ้านเกิดพ่อแมน) แล้วถัดมา 2-3 คืนก็โทรมาบอกว่า โทรมาลา แมนจะย้ายแล้ว วันจันทร์นี้ ฉันใจอ่อนทันทีที่รู้ว่าแมนจะจากไปไกล (ตอนหลังมารู้ว่า นั่นเป็นลูกไม้ของแมนที่ทำให้ฉันใจอ่อน ความจริงแมนย้ายสน. แต่ไม่ใช่ไปต่างจังหวัด กลับกลายเป็นย้ายในกรุงเทพฯ แถมย้ายแบบสบายขึ้นด้วย คือเป็นพนักงานสอบสวนที่ทำคดีจราจรอย่างเดียว แต่ไม่ได้เรียกว่าเป็นตำรวจจราจรนะ) จากคุณ : cute neko - [ 29 พ.ค. 49 08:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้น พอดีว่าฉันต้องไปสัมมนาที่พัทยากับที่ทำงาน บรรยากาศยิ่งทำให้ฉันคิดถึงแมน (ในรถบัสก็เปิดแต่มิวสิควีดีโอที่ทำให้คนคิดถึงแฟน ทำเอาฉันน้ำตาจะไหลอีก) ระหว่างไปสัมมนาก็คุยกับน้องที่ทำงาน น้องที่ทำงานเค้านัดแฟนมารับ ทำให้ฉันคิดถึงแมนขึ้นมา อยากรู้ว่าแมนจะทำเพื่อฉันได้แค่ไหน ฉันเลยโทรหาแมน เล่าให้ฟังว่าน้องเค้ามีแฟนมารับ แมนถามฉันว่า "ถ้าเราไปรับเอ เอจะรักเราเหมือนเดิมไหมล่ะ" ฉันบอก "ก็ลองดูก่อน แล้วจะพิจารณาอีกที" แมนหัวเราะ แล้วก็รีบรับปากว่าจะมารับฉัน ตอนนี้ฉันใจอ่อนและคิดว่าฉันจะยอมคืนดีกับแมน 99%แล้วล่ะ ฉันเฝ้ารอวันกลับ เช้าวันนั้นฉันก็ติดต่อแมนไม่ได้ตามเคย แมนปิดมือถืออีกแล้ว ทำให้ฉันกังวลว่าแมนจะมาได้กี่โมง (เพราะมันต้อง check out เที่ยง) จนกระทั่งใกล้เวลาที่เค้าเรียกขึ้นรถบัสแล้ว แมนก็โทรมาบอกว่าเพิ่งอยู่แถวชานเมือง จะมาช้า ฉันก็โอเค รอได้ ใจก็คิดว่าเดี๋ยวแมนจะพาไปเที่ยว ไปกินของอร่อยๆ คงจะคุ้มที่ได้มา เพราะฉันคบกับแมนมา 10 กว่าปี ไม่เคยไปต่างจังหวัดด้วยกันเลย แปลกไหมคะ ฉันไม่เคยไปต่างจังหวัด ไม่เคยไปทะเลกับแมนเลย เพราะสำหรับที่บ้านฉัน การไปต่างจังหวัดกับผู้ชาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งไปแบบค้างคืนนั้นถือเป็นสิ่งต้องห้าม ฉันกับแมนเลยได้แค่ไปจังหวัดปริมณฑลแถวบ้านฉัน ฉันเคยขอให้แมนพาไปทะเลแบบไปเช้าเย็นกลับ แมนก็อิดออดบอก ไม่คุ้ม ขับรถเหนื่อย ถ้าจะไปต้องค้างคืน เลิกเป็นลูกแหง่ซะที ฯ เราก็เลยไม่เคยมาทะเลด้วยกันเลย ฉันรอด้วยความคาดหวังว่าจะได้เที่ยวสวีทกับแมน จนเที่ยงครึ่งก็แล้ว แมนยังไม่มา ฉันลงมานั่งอ่านหนังสือรอที่ Lobby จนกระทั่งบ่ายกว่าๆ อารมณ์ฉันบูดสนิทไปแล้ว แมนโทรมาบอกว่าหลงทาง แล้วน้ำเสียงแมนก็อย่างเนือยเลย เสียงเบื่อหน่ายมาก ฤกษ์ไม่ดีอีกแล้ว การคิดจะมาคืนดีกันมันพังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแล้วล่ะ เมื่อแมนมาถึง(จนได้) แมนก็มาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ฉันเองก็บึ้งไม่แพ้กัน จากคุณ : cute neko - [ 29 พ.ค. 49 08:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แมนอาจจะพูดจาโหดไปหน่อย แต่ตัวเองก็คิดว่าถ้าจอดรถข้างหน้ามันก็สะดวกดีนะ จากคุณ : scottie - [ 29 พ.ค. 49 18:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไปต่อที่บทที่ 12 ได้เลยค่ะ (มี 16 บท) จากคุณ : cute neko - [ 30 พ.ค. 49 08:29:22 ]