ความคิดเห็นที่ 1 2 ช่วงนี้ฆาตกรต่อเนื่องชำแหละศพก็ยังคงลอยนวลและเป็นข่าวใหญ่ในแทบจะทุกวัน ทุกรายการมีการเชิญตำรวจที่รับผิดชอบมาคุยมีการนั่งวิเคราะห์กันว่าฆาตกรน่าจะเป็นคนยังไงลักษณะไหน ฆ่าคนด้วยวิธีไหน รวมถึงมีการเชิญนักจิตวิทยามาพูดคุยถึงลักษณะการฆ่าอีก ผมเองก็ติดตามข่าวของฆาตกรต่อเนื่องรายนี้มาโดยตลอด ผมคิดถึงเวลาที่ไอ้ฆาตกรนี่ฆ่าคนมันจะเป็นยังไง ทุกครั้งที่ผมกลับมาถึงบ้านผมจะเปิดดูข่าวนี้ก่อนตลอดทั้งจากโทรทัศน์ วิทยุ หนังสือพิมพ์ หรือ บางทีก็อ่านบทวิเคราะห์จากอินเทอร์เนต จนบางครั้งแม่ก็บ่นกับผม “นี่ลูกจะสนใจอะไรกับฆาตกรนี่มากนักยังไงลูกก็ไม่ใช่กลุ่มเสี่ยงของฆาตกรอยู่ดี” ผมตอบแม่ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยต่อทุกสิ่ง ซึ่งเป็นสีหน้าที่ผมแสดงออกเวลาไม่ได้อยู่กับเพื่อน แม่คงจะรู้สึกรำคาญที่เห็นผมเอาแต่สนใจข่าวฆาตกรคนนี้มากกว่าจะตั้งหน้าตั้งตาเรียน แต่ทุกครั้งที่แม่บ่นผมก็จะนิ่งเงียบแล้วดำเนินกิจกรรมที่ผมกำลังทำต่อไป เรื่องที่ผมพยายามจะศึกษาเรื่องของฆาตกรคนนี้อาจเพราะว่ามันได้ทำในสิ่งที่ผมเคยคิดอยากจะทำก็เป็นได้ ผมเคยนึกถึงภาพเวลาที่ตัวเองเชือดคอคนแล้วชำแหละแยกส่วนออกมาเป็นชิ้น เริ่มจากชำแหละโดยหั่นส่วนหัวก่อน ผมจะเริ่มจากควักลูกตา แล้วผ่าเอาสมองออกมาดู แล้วก็จะทำการหั่นหัวเป็นสองซีก หลังจากนั้นก็จะเริ่มผ่าส่วนตัวโดยผ่าท้องแล้วควักอวัยวะภายในออกมาให้หมด ลำไส้ กระเพาะ ตับ ไต หัวใจ ปอด แล้วก็ตัดแขนตัดขาตัดส่วนต่างๆของร่างกายออกเป็นชิ้นๆ ผมจิตนาการว่าตัวผมเองทำการฆาตกรรมในห้องที่มืดมิดมีแต่ความดำมืดไม่มีทั้งทางเข้าและทางออก ผมมักจะคิดว่านี่คือการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะ ทุกครั้งที่ผมนึกถึงมันผมจะมีความสุขมากเหมือนกับเวลาที่คนเราอ่านนิยาย วาดรูป หรือทำในสิ่งตัวเองชอบหรือรักนะแหละ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดที่จะทำการฆาตกรรมจริงๆนะ แต่ผมมากลองนึกๆดูว่าแค่การที่เราอยากจะฆ่าคนแล้วก็ไปฆ่าเลยเนี่ย มันก็เสี่ยงต่อการถูกตำรวจจับน่าดูเลย ไหนจะทำการฆ่าที่ไหน จะนำตัวเหยื่อไปยังไง ยังจะต้องไม่ให้ใครเห็นผมอยู่กับเหยื่ออีก แล้วจะชำแหละที่ไหนจะทำยังไงกับผลงาน แล้วจะเก็บกวาดหลักฐานที่เชื่อมโยงสู่ผมยังไง ถ้าหากต้องให้การก็ต้องเตรียมไว้อย่าให้ขัดแย้งกับความเป็นจริงอีก ไหนจะการเลือกเหยื่ออีกถ้าเป็นคนที่มีคนรู้จักเยอะเป็นที่สนใจจะยิ่งอันตราย ดังนั้นการจะฆ่าคนให้เป็นศิลปะไม่ใช่ฆ่าแบบชุ่ยๆที่พวกป่าเถื่อนทำกัน เช่นว่าเอามีดเชือดคอแล้วจับฝังหรือใช้ปืนยิงทิ้งเลย มันยากเย็นเหลือเกิน แค่คิดก็ลำบากน่าดูแล้ว ผมก็เลยเลิกล้มความคิดที่จะทำการฆาตกรรมในชีวิตจริงไปนานแล้ว เหลือก็แต่ในจิตนาการเท่านั้นเอง แต่หรับเจ้าฆาตกรคนนี้ ผมเคยอยากจะชื่นชมเหลือเกินว่าเป็นศิลปินที่สร้างสรรค์งานได้ไร้ที่ติจริง ส่วนใหญ่มันมักจะเลือกเหยื่อที่เป็นนักเรียนมัธยม นักเรียนส่วนใหญ่ที่มันเลือกจะเป็นพวกที่เป็นเด็กใจแตก เด็กที่ทะเลาะกับพ่อแม่อยู่ พ่อแม่แยกทางกัน พ่อแม่เกลียดลูก พ่อแม่ชอบทำร้ายลูก หรือว่าจะเป็นพวกพ่อแม่ตายไปอยู่กับญาติ นั่นแสดงว่ามันต้องสืบเรื่องของเหยื่อเป็นอย่างดีก่อนจะลงมือแน่นอน นอกจากนี้การเลือกสถานที่ก็ดูจะไม่เคยซ้ำที่กันเลย ไม่ว่าจะหลังโรงเรียน ในป่า บนเขา และแต่ละที่ก็จะอยู่ห่างกันพอสมควร ไม่มีใครรู้ว่ามันลงมืออย่างไรโดยปราศจากแม้แต่พยานที่เห็นเหตุการณ์ แม้ว่าตำรวจจะพยายามสอดส่องบริเวณที่ต้องสงสัยแต่มันก็มักจะมีที่ใหม่ๆเสมอ การฆาตกรรมทุกครั้งนั้นไร้พยานผู้พบเห็นอย่างน่าประหลาด ส่วนเรื่องหลักฐานก็ไม่มีร่องรอยอะไรที่สาวถึงฆาตกรได้เลยแม้แต่อาวุธที่ใช้ฆ่าก็เถอะ ไม่มีใครสามารถคาดได้เลยว่าเจ้าฆาตกรคนนี้เป็นวัยรุ่น นักศึกษา หรือ วัยทำงาน เนื่องจากไม่มีทั้งพยานและหลักฐานที่เพียงพอจะบ่งบอกได้จนถึงขณะนี้ทุกอย่างก็ยังคงดำมืดอยู่ดี ผมเองถึงจะไม่รู้อะไรไปมากกว่านี้ แต่ผมไม่ได้สนใจอยู่แล้ว่าฆาตกรเป็นใครผมแค่อยากเห็นการฆาตกรรมนี้เกิดขึ้นกับตาของผมเอง เพราะ มันเป็นการสร้างสรรค์ที่ผมเฝ้าจิตนาการถึงมันมาโดยตลอด ผมอยากจะสัมผัสบรรยากาศในช่วงที่เจ้าฆาตกรมันทำการแยกชิ้นส่วนของซากมนุษย์เป็นชิ้นๆ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมเป็นอยู่มันอาจจะเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งก็ได้ ผมก็รู้ตัวดีว่าควรไปหาจิตแพทย์ แต่ดูเหมือนคนรอบข้างเองจะคิดว่าผมเป็นคนปกติ จนผมเองก็คิดว่าผมก็ปกติเหมือนกัน คงจะไม่แปลกถ้าใครอยากจะเห็นสิ่งที่ตัวเองชอบสักครั้งหนึ่งในชีวิต เหมือนกับว่าคนดูบอลก็ต้องอยากไปดูบอลโลกสักครั้ง ผมเองก็แค่อยากเห็นการสร้างงานศิลปะด้วยตาตัวเองสักครั้งเหมือนกัน แต่ถึงแม้ว่าผมจะชื่นชมเจ้าฆาตกรนี่ในฐานะศิลปินก็เถอะ มันก็กลับฆ่าฮินาตะของผมไปแล้ว ฮินาตะที่น่ารักสดใสและบริสุทธิ์ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันถึงได้เลือกฮินาตะ ฮินาตะเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าจะใช่กลุ่มเป้าหมายของมันเลย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องของครูใหญ่มีตำรวจ 2 นายมายืนข้างหน้าผม มีครูใหญ่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มีครูมินามิยืนมองอยู่ห่างๆในห้องที่ค่อนข้างใหญ่นั้น “เธออยู่กับฮินาตะครั้งสุดท้ายเมื่อวานนี้ใช่ไหม” “ใช่ครับ” ผมตอบแล้วมองหน้าตำรวจ แน่นอนว่าจากข่าวตำรวจเองสงสัยว่านี่จะเป็นเหยื่ออีกรายหนึ่งของเจ้าฆาตกรต่อเนื่อง แต่ดูเหมือนว่าการที่ฮินาตะไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเป็นเป้าหมายของมัน ตำรวจเองเลยจำเป็นต้องมองในมุมอื่นเอาไว้บ้าง เพราะมันอาจจะเป็นฆาตกรรมอำพรางก็เป็นได้ และคนสุดท้ายที่อยู่กับฮินาตะในคืนก่อนฆาตกรรมก็คือผมเอง เลยไม่แปลกที่ตำรวจจะสงสัยผม “เธอแยกย้ายกันกลับบ้านกี่โมง” ตำรวจถามผมด้วยคำถามที่ผมคิดอยู่แล้วว่าต้องโดน แต่ผมก็ไม่มีสาเหตุอะไรให้ต้องโกหกอยู่แล้วเพราะถึงแม้ว่าผมจะอยู่กับฮินาตะคนสุดท้ายแต่ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด “สองทุ่มครับ ผมไปส่งเธอถึงบ้านสองทุ่มแล้วถึงจะกลับบ้านผม” สองทุ่มเป็นเวลาที่เราแยกย้ายกันกลับบ้านในคืนนั้นแน่นอนว่าผมก็ไปส่งเธอถึงบ้าน แม่ของฮินาตะเองก็เห็นผม “เธอกลับถึงบ้านตัวเองกี่โมง” “สองทุ่ม สิบนาทีครับ” บ้านผมกับฮินาตะไม่ได้อยู่ห่างกันมากถ้านั่งรถไปก็จะใช้เวลาไม่กี่นาทีเอง นอกจากนี้เวลาที่ผมกลับถึงบ้านผมก็มีแม่ผมกับพ่อผมเป็นพยานได้ว่าผมอยู่บ้านตลอด ถึงตำรวจจะสงสัยผมแค่ไหนแต่ความจริงก็คือความจริงวันยังค่ำ “เธอรู้ไหมว่าฮินาตะถูกฆ่าเวลาประมาณกี่โมง" “ไม่รู้ครับ” “เธออยากเห็นสภาพของศพฮินาตะไหม” “ .ไม่ครับ ผมแค่อยากจะไปดูที่เกิดเหตุสักหน่อยจะได้ไหมครับ” “อ๋อได้ ไม่มีปัญหาเราเคลียร์พื้นที่เรียบร้อยหมดแล้ว” ตำรวจมองหน้ากันก่อนที่จะตอบคำถามของผม ผมเองก็ไม่รู้ว่าในคำตอบนั้นแฝงอะไรอยู่รึเปล่า “นี่เธอคงเสียใจมากสินะ” “นิดหน่อยครับ แต่ผมแค้นใจมากกว่า ยังไงก็ช่วยจับเจ้าฆาตกรนั่นให้ได้ด้วยนะครับ” ผมบอกตำรวจไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง แม้ว่าผมจะเสียใจแค่ไหนแต่ถ้าเทียบกับความแค้นที่ไอ้เจ้าฆาตกรนี้มันทำกับฮินาตะแล้ว ความแค้นของผมมันยิ่งใหญ่กว่าจนเทียบไม่ติด ท่าทางกับคำตอบของผมคงจะสร้างความแปลกใจให้ตำรวจไม่น้อย ตำรวจคงจะคิดว่าผมต้องเศร้าใจเสียใจมากกว่า ที่จริงถ้าผมร้องไห้เรื่องก็คงจะง่ายกว่านี้แน่ แต่ผมบีบน้ำตาไม่เป็น ในเมื่อผมยังไม่อาจแก้แค้นให้ฮินาตะได้น้ำตาของผมจะไม่มีทางไหลออกมาเด็ดขาด ‘ฉันจะไม่ร้องไห้ให้เธอเด็ดขาด จนกว่าฉันจะแก้แค้นให้เธอได้ฮินาตะ’ มันเป็นคำสัญญาที่ผมให้กับตัวเองและวิญญาณของฮินาตะเมื่อผมรู้ข่าวครั้งแรก ผมนั่งมองดูตำรวจปรึกษากันสักครู่ ดูเหมือนว่าผลที่ได้จะยังไม่เป็นที่พอใจของทั้งคู่นัก แต่เขาก็ยินดีจะปล่อยตัวผมออกไป ตำรวจยังไม่หายสงสัยผมแน่ แม้ว่าคำตอบของผมจะตรงประเด็นและมีพยานที่ยืนยันได้ แต่ว่ามันก็จะยังไม่ใช่จุดที่จะยืนยันว่าผมไม่ได้ทำการฆาตกรรมฮินาตะ 100% ผมคิดว่ายังมีบางคำถามที่ตำรวจควรจะต้องถามผม เช่นว่า ผมรู้ไหมว่าทำไมทั้งๆที่ผมไปส่งถึงบ้านแต่ฮินาตะกลับถูกฆ่านอกบ้านได้อย่างไร แน่นอนว่าผมเองไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย แต่ตำรวจคงต้องรู้แน่ๆ ผมเชื่อว่าที่ตำรวจยังไม่ถามผมลงลึกในรูปคดีมากนักอาจจะเป็นเพราะว่าเรานั่งอยู่ในห้องครูใหญ่ที่มีคนนอกซึ่งไม่ควรจะรู้เรื่องอยู่ก็เป็นได้ ผมเองก็อยากจะตามหาตัวคนร้ายนี่ให้ได้แม้ผมจะไม่รู้อะไรเลย ผมเองคงต้องเริ่มจากการไปดูสถานที่เกิดเหตุหลังเลิกเรียน ถึงตำรวจจะเคลียร์พื้นที่แล้วแต่ประเด็นของผมคือเรื่องเวลาต่างหาก ผมไปส่งฮินาตะที่บ้านตอนสองทุ่ม แล้วจากบ้านของฮินาตะไปถึงที่เกิดเหตุเดินทางไปวิธีไหนได้บ้างแต่ละวิธีใช้เวลาเท่าไร ตำรวจคงจะไม่ยอมเปิดเผยรายละเอียดให้ผมรู้แน่ผมก็คงได้แต่เดาสุ่มไปทุกวิธี แต่จุดสำคัญอีกจุดหนึ่งเลยก็คือผมอยากจะไปเห็นที่ตายของฮินาตะกับตา และผมอยากจะขอโทษเธอที่ผมไม่สามารถปกป้องเธอได้ จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 29 พ.ค. 49 21:10:28 A:58.9.76.83 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 2 3 หลังเลิกเรียนวันนั้นผมไปที่ๆฮินาตะทุกฆ่าตาย มันเป็นป่าลึกในภูเขาT จากบ้านของฮินาตะถ้าไปในเวลาประมาณสองทุ่มก็คงจะต้องนั่งรถไฟแล้วนั่งรถต่อไปที่ภูเขา ระหว่างทางขึ้นเขาสองข้างทางจะเป็นป่ารกทึบที่ดูเหมือนว่าจะลึกมาก แน่นอนว่าผมรู้ว่าที่เกิดเหตุอยู่ตรงไหนก็แค่คร่าวๆ ผมจึงต้องใช้เวลาเดินหาเกือบชั่วโมงถึงจะเจอเทปสีเหลืองที่ตำรวจใช้เพื่อไม่ให้มีคนเข้ามาที่เกิดเหตุ ผมลองคิดเวลาคร่าวๆก็คงใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีถ้าไม่เสียเวลาเดินหาทำเล ที่เกิดเหตุ มีหินขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางเป็นหินที่ใช้วางตัวมนุษย์ได้เลย ทั้งที่บริเวณนี้รอบๆมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดแต่ว่ารอบก้อนหินนั้นกลับเป็นพื้นที่โล่งขนาด ประมาณครึ่งสนามฟุตซอล ผมมองไปรอบๆนึกถึงภาพของการฆาตกรรมโดยสมมติว่าหากเป็นตัวผมเอง เพราะคนร้ายคนนี้ทำการฆาตกรรมในลักษณะตามจินตนาการผมมาตลอด ผมเดินรอดเทปสีเหลืองเข้าไปในที่เกิดเหตุ ผมเอนตัวนอนลงบนหินขนาดใหญ่กลางที่เกิดเหตุ “ถ้าฉันคิดไม่ผิดร่างไร้วิญญาณของเธอนอนอยู่ตรงนี้ก่อนจะถูกฆาตกรนั่นชำแหละสินะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆราวกับจะกระซิบให้ใครฟัง ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้า สายลมเอื่อยๆพัดผ่านตัวผมความอบอุ่นของสายลมได้แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายและจิตใจของผม ฮินาตะที่คอยมอบความอบอุ่นให้ผมมาโดยตลอดบัดนี้เธอได้จากไปอย่างไม่หวนกลับแล้ว ร่างของเธอต้องเคยอยู่ที่จุดนี้แน่ๆ ถ้าหากว่าเป็นผม ผมคงจะนัดเจอฮินาตะที่หน้าสถานีโดยผมจะใส่เสื้อที่มีฮู้ดคลุมหัว แล้วก็โบกรถขึ้นไปบนเขา พาฮานาตะเดินมาที่นี่ซึ่งผมได้สำรวจเตรียมสถานที่และอาวุธไว้พร้อมแล้ว ผมจะให้เธอหันหลังให้และเชือดที่คอทันที ผมจะวางร่างที่ไร้วิญญาณของเธอลงบนหินและจัดการชำแหละเธอให้เรียบร้อย สมมติฐานของผมนั้นยังมีจุดบกพร่องใหญ่ๆอยู่สองจุดนั่นคือ ฆาตกรเอาตัวฮินาตะมาที่นี่ได้อย่างไร และ ฆาตกรหลอกฆ่าฮินาตะด้วยวิธีไหน เพราะการฆ่าด้วยวิธีของผมต้องเป็นคนที่ฮินาตะเชื่อใจเท่านั้นถึงทำได้ มันเป็นสองคำถามที่น่าจะเป็นกุญแจไขไปสู่คำตอบทั้งหมดเลยก็เป็นได้ ผมยังคงนั่งคิดถึงวิธีการที่เป็นไปได้ในท่านอนเหยียดขาบนก้อนหินก้อนนั้น สายลมก็ยังคงพัดผ่านมาเรื่อยๆ “ฮินาตะ ไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินไหม ฉันรักเธอนะ รักจริงๆ รักที่สุด ทำไมแค่จะปกป้องคนที่ฉันรักแค่นี้ .” น้ำตามันไหลออกมาจากตาของผมมันค่อยๆไหลออกมาผ่านแก้มของผมไม่ยอมหยุด ทั้งๆที่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้จนกว่าจะแก้แค้นได้ แต่สุดท้ายผมก็รักษาสัญญานั้นไม่ได้ “ผมผิดเอง ผมขอโทษ คืนฮินาตะให้ผมเถอะ” ผมพูดทั้งที่ยังนอนอยู่ ผมไม่รู้ว่าผมกำลังขอร้องใครดูเหมือนว่าสติของผมจะควบคุมไม่ได้ ความเสียใจมันพุ่งมาถึงขีดสุด หน้าออกของผมมันอึดอัดมากๆ อีกทั้งน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุดถ้าผมไม่พูดอะไรออกมา ผมจะต้องตายตรงนี้แน่ “ฮินาตะ กลับมาเถอะ” ผมหลับตาที่มองท้องฟ้าลง แล้วสัมผัสถึงสายลมเบาๆที่พัดผ่านแก้มผม มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นคล้ายๆกับสิ่งที่ฮินาตะมอบให้ผม สายลมนั้นดูเหมือนจะปลอบโยนผม น้ำตาของผมค่อยๆแห้งลงเพราะลมที่พัดผ่าน แต่ถึงแม้สายลมนั้นจะแฝงด้วยความอบอุ่นมากแค่ไหนแต่มันก็ไม่สามารถจะปกปิดความเศร้าที่อยู่ในสายลมนั้นได้ “ฮินาตะ ผมขอโทษ” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพระอาทิตย์ก็ตกลงไปซะแล้ว รอบๆตัวมีแต่ความมืดแทบจะมองไม่เห็นสิ่งรอบตัวเลย ถ้าฮินาตะมาที่นี่คนเดียวคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ การที่เธอจะเดินเข้ามาในป่าลึกที่มืดมิดแบบนี้คงเดียวคงเป็นไปไม่ได้แน่ แม้แต่ในตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะลงจากเขาได้อย่างไร โชคยังดีที่ผมโทรบอกแม่ก่อนแล้วว่าวันนี้ผมจะค้างคืนข้างนอกแต่ยังไงถ้าผมไม่ได้โทรกลับบ้านแม่คงเป็นห่วงแย่ แต่เอาเถอะพรุ่งนี้พอเช้าแล้วรีบกลับบ้านเลยก็ได้ ในตอนนี้ผมก็ยังคงมองดวงดาวที่ส่องสว่างระยิบระยับอยู่ในความมืด แม้จะเป็นแสงสว่างที่น้อยนิดแต่ก็ดูช่างสวยงามและมีความหวังเหลือเกิน ‘ฆาตกรเอาตัวฮินาตะมาที่นี่ได้ยังไง’ เพียงแค่ผมตอบคำถามนี้ได้อีกคำถามหนึ่งก็คงจำเป็นต้องมีคำตอบแล้ว ผมนอนบนหินที่ฮินาตะถูกชำแหละเป็นชิ้นๆ ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ผมคิดว่ายังไงก็คงต้องรีบกลับบ้านก่อนไม่งั้นแม่จะเป็นห่วงได้ ผมจึงลงจากเขาแล้วเดินทางกลับบ้าน ระหว่างทางผมคิดได้ว่าเย็นนี้ควรจะไปที่บ้านของฮินาตะ ผมคิดว่ายังไงซะตอนนั้นฮินาตะจะต้องเข้าบ้านแล้วแน่ๆ ดังนั้นการจะเอาตัวฮินาตะออกมาได้นั้นมีอยู่สองทาง นั่นคือโทรเรียกออกมา หรือนำตัวออกมาจากห้องด้วยวิธีต่างๆ ในตอนเย็นผมก็ไปหาแม่ฮินาตะที่บ้าน ผมเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน แม่ของฮินาตะออกมาต้อนรับผม ด้วยน้ำตาที่คลอเป้า ฮินาตะเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านอุรุคาวะ ฮินาตะทีพี่ชายหนึ่งคนชื่อฮิวงะ พ่อของฮินาตะตอนในคืนที่เกิดเหตุอยู่ระหว่างไปดูงานที่ต่างประเทศ ทำให้ในคืนที่เกิดเหตุฮินาตะอยู่ที่บ้านกับพี่และแม่เพียงแค่สามคน “เห็นว่าจะมาเอาสมุดโน้ตวิชาเลขที่ฮินาตะยืมไปคืนสินะ” แม่ของฮินาตะพูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเศร้า แม่ของฮินาตะพาผมเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน แล้วเปิดประตูห้องฮินาตะให้ “ตามสบายเลยนะ” “ครับ” ผมตอบแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง ที่จริงแล้วผมไม่ได้มาหาสมุดโน้ตหรอกแต่ผมแค่อยากจะมาดูลักษณะห้องของฮินาตะ ผมเดินไปที่โต๊ะเครื่องเขียนที่มีรูปของผมตั้งอยู่ ผมเปิดลิ้นชักใหญ่แล้วหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเล่มหนึ่งซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสมุดอะไร ผมแค่จะเอาสมุดเล่มนั้นมาบังหน้าเฉยๆ ดูจากลักษณะห้องแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ผมเดินลงมาชั้นล่างแล้วเดินเข้าไปที่ห้องรับแขกซึ่งแม่ของฮินาตะนั่งรออยู่ ผมเดินไปนั่งที่โซฟายาวตรงกลาง ผมเห็นรูปของฮินาตะตั้งโชว์อยู่ตรงด้านผมข้างๆโทรทัศน์ จริงๆผมก็เห็นรูปฮินาตะตั้งโชว์อยู่มากมายตั้งแต่เข้ามา จริงๆแล้วจุดประสงค์สำคัญของผมที่มาครั้งนี้นอกจากว่าจะมาดูห้องของฮินาตะ เหตุผลอีกอย่างก็คือผมอยากจะถามเรื่องคืนนั้นกับคุณแม่ของฮินาตะ ‘เอ่อ .คุณน้าครับ คืนนั้นหลังจากฮินาตะเข้าบ้านแล้วเขาทำอะไรต่อครับ เขาโทรหาใครบ้างไหม’ ทั้งๆที่ผมอยากจะถามตรงไปตรงมาแบบนั้น แต่พอเห็นใบหน้าที่เศร้าและน้ำตาที่เหมือนจะเอ่อล้นมาได้ทุกเมื่อผมก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา “คุณน้าครับ ผมเสียใจด้วยจริงๆ ยังไงคุณน้าก็ต้องสู้ต่อนะครับ ยังไงเราก็ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่แทนส่วนที่หายไปของฮินาตะด้วยนะครับ” “เธอเองก็คงรักฮินาตะมากสินะ ฮินาตะเขาก็รักเธอมาเหมือนกันนะโทจิคุง เธอเองก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปในแทนส่วนที่ขาดหายของฮินาตะด้วยเหมือนกันนะ” “ผมจะไม่ไม่วันลืมเธอตลอดไปเลยครับ ยังก็สู้ๆนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมกล่าวลาแล้วก็เดินออกจากบ้านฮินาตะไป ผมอยากจะพูดคำขอโทษด้วยอีกคำ แต่ผมคิดว่าพูดไปก็มันก็แค่คำแก้ตัวของผม ให้ความผิดของผมมันถูกกักขังในจิตสำนึกของผม ให้ผมพร่ำขอโทษฮินาตะทุกวันๆ ให้มันเป็นบาปเป็นความทุกข์ทรมานที่ฝังในใจผม มันก็คงจะเหมาะสมกับความผิดของผมแล้ว ผมกลับถึงบ้านพร้อมกับสมุดโน้ตอะไรสักอย่างที่ผมหยิบมาจากลิ้นชักของฮินาตะ ผมเดินเข้าไปในห้องของผม ผมวางมันลงที่โต๊ะเครื่องเขียนของผม มันคงจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้รับจากฮินาตะ สมุดเล่มนี้ผมจะเก็บมันไว้อย่างดีเลย ผมคิดพลางมองไปยังรูปฮินาตะที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องเขียนของผม ผมพยายามนั่งคิดแล้วคิดอีกถึงเรื่องการฆาตกรรมที่เกิดขึ้น ผมคงไม่สามารถหาคำตอบได้ด้วยตัวผมคนเดียวอย่างแน่นอนแล้ว แต่จะให้ผมไปถามเรื่องจากตำรวจผมจะยิ่งถูกสงสัย จะถามแม่ของฮินาตะก็ยิ่งไม่ควรในที่สุดแล้วผมก็เดินมาถึงทางตันจนได้ ผมก็แค่เด็กมัธยมคนหนึ่งจะทำอะไรเกินตัวขนาดนี้มันก็คงยากที่จะสำเร็จอยู่แล้ว ผมหยิบสมุดโน้ตของฮินาตะขึ้นมา ผมค่อยๆบรรจงเปิดขึ้นมาอ่านหน้าแรก ลมแรงกรรโชกพัดเข้ามาในห้องผมผ่านทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ ลมแรงนั่นพัดกระดาษชิ้นเล็กๆปลิวออกมาจากสมุดโน้ตนั้น และปลิวลงมาบนตักของผม “multiple personality โรคคนหลายบุคลิก” นั่นคือหัวของกระดาษที่ดูเหมือนจะตัดออกมาจากนิตยสาร มันเป็นกรอบเล็กๆที่มีรายละเอียดของโรคนี้ สาระสำคัญก็คือการที่คนเรามีบุคลิกอีกบุคลิกหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาจะตรงข้ามกับบุคลิกหลักโดยสิ้นเชิง โดยคนที่เป็นโรคนี้จะมีมากกว่าสองบุคลิกขึ้นไป โดยบุคลิกที่ไม่ใช่บุคลิกหลักจะปรากฏออกมาเพียงชั่วระยะเวลาที่ไม่นานมากนัก ผมหยิบกระดาษเล็กที่ตัดจาดนิตยสารขึ้นมาแล้วใส่ไว้ในลิ้นชัก ผมมองดูสุดโน้ตที่ถูกลมพัด สมุดโน้ตเล่มนั้นมันคือไดอารี่ของฮินาตะนี่เอง ลมที่พัดเข้ามาทำให้สมุดนั้นพลิกไปที่หน้าๆหนึ่ง วันที่ 21มีนาคม 2xxx ในที่สุดโทจิก็ขอเป็นแฟนกับฉัน ฉันดีใจมากเลย แต่เพราะว่าฉันกลับดึกไปหน่อยเลยทะเลาะกับแม่ ฉันตะโกนใส่แม่ “ เรื่องของหนูแค่กลับดึกไปสามสิบนาทีเอง แม่ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของหนูมากได้ไหม” คงเป็นเพราะฉันไม่อยากให้แม่รู้เรื่องของฉันกับโทจิเลยตะโกนไปแบบนั้น ถ้าเป็นเวลาที่พ่ออยู่บ้านพ่อก็คงจะไกล่เกลี่ยไปแล้ว แต่วันนี้พ่อก็กลับบ้านดึกซะอีก ส่วนพี่ชายก็ไปงานวันเกิดเพื่อน ตอนที่ฉันทะเลาะกับแม่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องของแม่เลยที่จะรู้ว่าทำไมฉันถึงกลับดึก ก็แค่ดึกไปสามสิบนาทีเองจากเวลากลับบ้านปกติ แต่พอมาคิดถึงตอนนี้มันก็แค่เรื่องไร้สาระแม่ก็แค่เป็นห่วงตัวฉันเท่านั้นเอง ฉันอยากจะขอโทษแม่มากแต่ฉันไม่มีความกล้าพอฉันนี่มันน่าละอายจริงๆ ขอโทษค่ะแม่ ในทุกๆหน้าที่ผมเปิดอ่านไปเป็นบันทึกในทุกๆวันของฮินาตะ มีเรื่องของผมกับฮินาตะอยู่เต็มไปหมด บันทึกที่เขียนไว้มันยิ่งทำให้ผมเศร้าใจยิ่งขึ้นไปอีก มันเหมือนกับว่ามีเข็มหลายพันหมื่นทิ่มแทงเข้าไปในใจของผม อกของผมมันจะระเบิดออกมาให้ได้ ผมพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ผมยังคงอ่านต่อไปได้จนจบ สิ่งหนึ่งที่เด่นชัดมาคือฮินาตะยังไม่ได้คุยกับแม่เลยตั้งแต่ทะเลาะกัน นั่นอาจจะทำให้ฮินาตะเป็นหนึ่งในเป้าหมายของฆาตกรก็เป็นได้ ผมตัดสินใจได้ว่าผมควรจะเอาไดอารี่เล่มนี้ไปคืนให้กับคุณน้า ถ้าคุณน้าได้อ่านก็คงจะทราบถึงความรู้สึกของฮินาตะว่าอยากจะขอโทษคุณน้ามากแค่ไหน ผมจึงออกจาบ้านพื่อที่จะไปบ้านของฮินาตะ เวลาประมาณสองทุ่มครึ่งผมออกจากบ้านของผมเพื่อที่จะไปบ้านฮินาตะ ผมเดินตามทางที่มองเห็นด้วยแสงไฟสลัวๆจากเสาไฟที่ตั้งเรียงรายกันไป ผมกำลังจะเดินเข้าไปถึงบ้านฮินาตะ แต่ผมกลับก้าวเท้าต่อไม่ออก ในตอนนี้ผมหมดสภาพที่จะควบคุมร่างกายของผมได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว สติของผมก็เลือนรางไปทุกขณะ แบบนี้อีกแล้ว หรือว่านี่คือ multiple personality จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 29 พ.ค. 49 21:13:18 A:58.9.76.83 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 3 4 “ในที่สุดฉันก็ได้เจอกับนายจนได้นะโทจิ” ชายที่หน้าตาเหมือนผมพูดกับผม เขายืนอยู่หน้าผมแล้วมองผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วยความเศร้า “นายเป็นใคร” ผมถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ในห้องสีขาวแคบๆ “ฉันคืออีกบุคลิกหนึ่งของนาย ฉันอยากจะบอกนายเรื่องฮินาตะ จริงๆแล้วในคืนนั้นนะฉันได้ออกไปหาฮินาตะอีก” คนที่อยู่ตรงหน้าของผมคืออีกบุคลิกหนึ่งของผม จากที่ผมได้อ่านจากไดอารี่ของฮินาตะ หมอนี่ได้เคยปรากฏตัวต่อหน้าฮินาตะหลายครั้งแล้ว และหมอนี่ก็ได้บอกฮินาตะด้วยว่ามันเป็นอีกบุคลิกหนึ่งของผม จากที่ผมอ่านมาคิดว่าคงจะเป็นบุคลิกที่อ่อนโยนไม่ปิดบังอารมณ์ของตัวเองและชอบระบายความเศร้าออกมาให้คนอื่นฟัง “เพราะว่านายทะเลาะกับฮินาตะความเศร้าในใจของนายทำให้ฉันออกมาได้ ฉันเลยโทรไปนัดกับฮินาตะให้เจอกันที่สวนสาธารณะ ฉันไปยืนรอเธอที่นั่นฉันเห็นเธอกำลังเดินมาหาฉัน แต่แล้วครูมินามิก็เดินตัดหน้าเข้าไปหาฮินาตะ แล้วก็เดินไปด้วยกัน ฉันคิดว่าครูมินามิคงจะไปส่งฮินาตะที่บ้าน ฉันก็เลยเดินกลับบ้านแล้วก็กลับเขาไปอยู่ข้างในเหมือนเดิม” “นายกำลังจะบอกว่าครูมินามิเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดอย่างนั้นหรอ” “ฉันคิดว่าใช่ ฉันเห็นสิ่งที่นายทำมาตลอด ถ้าอ่านจากบันทึกแล้วฮินาตะทะเลาะกับแม่อยู่ ดังนั้นการที่จะออกจากบ้านโดยไม่บอกให้แม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ ส่วนฉันก็เดินออกมาไม่เห็นมีใครถามอะไรเลย แล้วคืนนั้นฮินาตะก็หายตัวไปเลย” “อืม แต่แค่นี้ยังไม่มีหลักฐานชัดเจนพอหรอกนะ” “แต่นายก็บอกเบาะแสตำรวจไปเดี๋ยวตำรวจก็ไปหาหลักฐานต่อจนได้เองแหละ” “อืม ขอบใจนายมาก” “ฉันก็คงต้องไปจากนายแล้วจริงๆแหละ ตัวฉันเองก็คงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องคงอยู่อีกแล้ว นายสามารถปลดปล่อยความทุกข์ออกมาได้แล้ว ร้องไห้ออกมาได้แล้ว จำไว้ว่าเวลาเราเศร้าใจเสียใจนะก็ปล่อยมันออกมาเถอะ อย่าเก็บมันไว้ไม่ดีกับตัวนายเองหรอกนะ” อีกบุคลิกหนึ่งของผมพูดจบ ร่างกายของเขาก็ค่อยๆจางหายไปกลายเป็นหิ่งห้อยนับร้อยนับพันตัว หิ่งห้อยเหล่านั้นบินกระจายกันออกไป มันบินไปที่กำแพงสีขาวทั้งที่ควรจะชนแต่กลับบินเลยไปเลย จนกระทั่งทุกตัวหายไปจากสายตาของผม ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล ผมเห็นแม่อยู่ข้างๆผม จากที่ผมทราบจากแม่ ผมเอาสมุดไดอารี่ของฮินาตะไปคืนให้คุณแม่ของฮินาตะ พอผมคืนให้แล้วผมก็สลบอยู่ตรงนั้นเลย แม่ของฮินาตะเลยเรียกรถพยาบาลมารับตัวผม วันรุ่งขึ้นผมสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ผมเลยไปแจ้งเบาะแสเรื่องนี้กับตำรวจ ตำรวจได้นำกำลังพร้อมหมายค้นไปค้นที่ห้องพักของครูมินามิ ผลคือครูมินามิไม่อยู่ซึ่งเมื่อสอบถามที่โรงเรียนก็เห็นว่าครูมินามิหายตัวไปสองวันแล้วโดยไม่ได้แจ้งอะไรไว้เลย อย่างไรก็ตามตำรวจก็พบหลักฐานเป็นสมุดบันทึกสองเล่มในห้องพักของครูมินามิ เล่มหนึ่งเป็นรูปของเหยื่อที่โดนชำแหละแล้วและก่อนชำแหละทุกคน อีกเล่มหนึ่งนั้นเป็นรายชื่อ รูป และประวัติพร้อมรายละเอียดทุกอย่างของเหยื่อทุกคนทั้งที่ถูกฆ่าไปแล้วและยังมีชีวิตอยู่ นอกจากนี้ยังบันทึกสถานที่และเวลาไว้ที่ชื่อแต่ละชื่อซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสถานที่ฆ่าและเวลาที่เหมาะสม แต่ตำรวจกลับไม่พบอาวุธที่ใช้ในการฆ่าและไม่ทราบว่าครูมินามิไปตั้งแต่เมื่อไรและไปที่ไหน ตำรวจจึงได้แค่ออกหมายจับ เรื่องทุกอย่างดูจะดำเนินไปด้วยดี แต่ผมก็ไม่สามารถรักษาคำสัญญาของผมได้ทั้งหมด ถึงผมจะหาตัวฆาตกรได้แต่ก็แก้แค้นไม่ได้ ฆาตกรยังไม่ได้รับการลงโทษผมก็ยังไม่สามารถชดใช้ความผิดทั้งหมดไปได้ เช้าวันถัดมาจากที่ตำรวจค้นห้องพักของครูมินามิ ที่โรงเรียนจัดพิธีมอบเกียรติบัตรนักเรียนดีเด่นให้กับผม ผมได้ขึ้นพูดต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียน “ก่อนอื่นผมต้องขอบอกว่าผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มาพูด แต่ผมเองก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ดันไปเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี หลายคนคงรู้ว่าผมสนิทกับฮินาตะมากแค่ไหน ผมเองอยากจะบอกว่าผมไม่ใช่แค่สนิทกับฮินาตะแต่ผมรักเธอมาก ผมแทบจะทนไม่ได้ที่ต้องเสียเธอไป แม้ในตอนนี้เรื่องทุกอย่างจะดำเนินไปในทางที่ดีแต่ผมก็อยากให้ตำรวจนำตัวฆาตกรมาลงโทษให้ได้ สุดท้ายนี้ผมอยากจะขอให้นักเรียนทุกคนมายืนไว้อาลัยให้กับฮินาตะอีกครั้ง ขอให้เราระลึกถึงฮินาตะยามที่มีชีวิตอยู่ และเราจะไม่ลืมเธอไปเลยเพราะถ้าเราลืมเธอไปแล้วก็เท่ากับว่าเธอได้ตายจากเราไปจริงๆ” ผมพล่ามไปเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเมื่อผมพูดเพื่อไว้อาลัยแก่มินามิ “เธอทำดีที่สุดแล้วฮินาตะคงดีใจ” ครูทาคาดะครูประจำชั้นคนใหม่เดินมาบอกกับผมพลางปรบมือให้หลังจากที่ผมพูดเสร็จ แล้วครูใหญ่ก็เดินมาจับมือแสดงความเสียใจ หลังจากนั้นมีครูอีกหลายคนที่เดินมาจับมือให้กำลังใจกับผม ผมเองจากที่เคยรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีมากๆเลยที่มีคนมาคอยปลอบใจและให้กำลังใจในยามที่เราเสียใจ เมื่อทุกคนเดินกลับไปเรียนกันหมด ผมเดินขึ้นไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียน ผมเดินไปยืนอยู่ในท่ากางแขนรับลมที่ขอบตึกโดยหันหน้าออกไปทางประตูโรงเรียน น้ำตาของผมก็ยังคงค่อยๆไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง “ฮินาตะ ฉันคงจะไม่สามารถทำให้คำสัญญาเป็นจริงได้ ฉันขอโทษ” ผมพูดเบาๆให้กับสายลมที่พัดผ่านตัวผมไป เป็นสายลมที่อบอุ่นและเปี่ยมด้วยความเศร้าอย่างเคย แน่นอนว่าฮินาตะเองคงไม่เคยคิดที่จะโกรธผมอยู่แล้ว แต่ผมเองก็ทำให้ตัวเองยอมรับแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะถ้าผมไม่สร้างความผิดขึ้นในจิตใจ มันจะต้องมีวันหนึ่งที่ผมจะลืมฮินาตะไปแน่ๆ ผมไม่อยากจะลืมเธอไปและจะไปลืมตลอดไปเลย “ไปขอโทษในยมโลกแล้วกัน” เสียงที่ได้ยินจากข้างหลัง มาพร้อมกับแรงผลักที่ทำให้ตกลงไปจากดาดฟ้า ร่างกายของผมหลุดพ้นจากตัวตึกและค่อยๆร่วงหล่นลงมาตามแรงดึงดูด ทุกอย่างที่ผมเห็นดูช้าลงไปหมด ทั้งร่างกายของผมที่ตกลงมาตามแรงดึงดูด สายตาของนักเรียนและอาจารย์ที่ตกใจในแต่ละห้องที่มองเห็นร่างของผมกำลังตกลงไป ที่สุดแล้วผมก็คิดผิดมาโดยตลอด คืนนั้นจริงๆแล้วครูมินามิคงตั้งใจจะพาฮินาตะไปส่งที่บ้านจริงๆ ทว่าคงไม่ได้ไปส่งถึงบ้านเพราะฮินาตะคงบอกครูมินามิว่าเธอกลับคนเดียวได้แล้วจึงกลับมาหาผมแน่ๆ แต่ดันเจอฆาตกรพอดี ส่วนครูมินามิไม่ได้หายไปไหนครูเองก็คงถูกฆาตกรฆ่าตายไปแล้ว ส่วนหลักฐานนั่นฆาตกรคงหาโอกาสที่ได้เข้าห้องครูแอบเอาไว้ในห้องครูโดยไม่ให้ครูรู้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าฆาตกรทำก่อนหรือหลังฆ่าครูแล้ว ‘ผมขอโทษนะฮินาตะ’ ร่างของผมที่ถูกผลักให้ตกลงมาได้ตกกระแทกพื้นอย่างแรง เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาจนนองอยู่เต็มพื้นรอบตัวผม ผมยืนขึ้นมองเห็นร่างกายของผมที่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่ มีนักเรียนและครูพากันมาล้อมดูศพของผม ผมเดินออกมาจากศพของผม ผมเดินทะลุผ่านฝูงชนตรงไปหาฮินาตะที่ยิ้มให้ผมและมายืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ผมมองกลับไปฆาตกรเป็นครั้งสุดท้าย “ครูใหญ่ค่ะโทรแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้วค่ะ” ครูคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกกับฆาตกรที่ฆ่าผมและทุกคน --- THE END --- จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 29 พ.ค. 49 21:15:12 A:58.9.76.83 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ****พูดคุยกันสักหน่อยช่วยอ่านด้วย*** : เรื่องนี้จริงๆแล้วเดิมเป็นเรื่องที่ผมตั้งใจจะเขียนเพื่อส่งประกวดเรื่องสั้นของ นิตยสาร j-light หรืออะไรสักอย่างเนี่ยแหละครับ ซึ่งเขามีข้อกำหนดว่าจะต้องแต่งเรื่องให้เกี่ยวกับวัยรุ่นญี่ปุ่น ตัวละครต้องญี่ปุ่นและเรื่องเกิดขึ้นในญี่ปุ่นผมเลยนั่งเทียนมั่วขึ้นมาเองเลย ก็ได้โปรดอย่าด่ากันเลยว่าทำไมต้องเป็นญ๊ปุ่นนะครับเพราะมันกติกาของเขา แต่พอเขียนเสร็จผมก็รู้สึกว่าเรื่องราวมันพิกลยังไงไม่รู้อาจเป็นเพราะการนั่งเทียนมั่วภาพญี่ปุ่นออกมาเองทำให้มันมั่วไปหมด ผมไม่รู้ว่าบ้านญ๊ปุ่นเป็นยังไงเขาเดินทางยังไงสภาพโรงเรียนการเรียนเป็นยังไง พอผมเขียนออกมามันเลยดูไม่รู้สิแต่ผมว่ามันไม่ดีเท่าที่ควร ส่วนเรื่องพลอตเรื่องที่แสนธรรมดาๆ หักมุมก็หักง่ายๆ ซึ่งผมมองว่าผมทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไรเลยอะครับ สรุป เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมคิดจะส่งแต่ก็ล้มเลิกไปเพราะโดยส่วนตัวคิดว่ามันไม่ดีเพียงพอที่จะไปประกวดกับใครเขาก็เลยเอามาให้ทุกๆท่านได้อ่านและมาวิจารณ์กัน กับพลอตเรื่องที่ธรรมดาและไม่มีอะไรเลยจริงๆ ยังไงก็วิจารณ์กันมาหน่อยทั้งในส่วนเนื้อเรื่องเองการใช้ภาษาและการจัดย่อหน้าด้วยนะครับ เพื่อที่ผมจะได้นำมาปรับปรุงในเรื่องสั้นเรื่องต่อไป ขอบคุณครับ จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 29 พ.ค. 49 21:22:46 A:58.9.76.83 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ออแล้วก็อีกอย่างผมคิดว่าเนื้อเรื่องมันค่อนข้างมั่วด้วยเพราะความคิดหลายตลบของผมเองเนื้อเรื่องมันเลยทั้งเบาทั้งโล่งแต่ก็ช่วยวิจารณ์หน่อยนะครับ จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 29 พ.ค. 49 21:23:50 A:58.9.76.83 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบสำนวนกับตอนหักมุมนะคะ แต่งงๆนิดหน่อยตอนหักมุมครั้งที่สามน่ะค่ะ เพราะปูมาแต่แรกคิดว่าตัว "ผม" ที่มีหลายบุคลิกเป็นคนทำ แต่กลับไม่ใช่ พอมาที่ครูมินามิแล้วก็หักมุมอีกรอบว่าเป็นอีกคนหนึ่งยังงงๆ อยู่น่ะค่ะ เหมือนไม่ต่อเนื่องกัน มันขาดอะไรไปน่ะค่ะ (ความรู้สึกตอนอ่านมันกระโดดๆ) แต่อ่านแล้วสนุกนะคะ คิดว่าน่าจะนำไปขยายเรื่องเป็นเรื่องยาวได้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : lynet - [ 29 พ.ค. 49 21:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วยังสะดุดๆอยู่ค่ะ เพราะอะไรหว่า ตอยไม่ได้อ่ะ รู้แต่ว่าสะดุด ไม่ลื่นไหลเท่าที่ควร แต่ค่อนข้างใช้ได้เลย ได้อารมณ์แบบเรื่องแนวฆาตกรรมของญี่ปุ่นที่อ่านอยู่บ่อยๆเลย ตอนจบที่เฉลยตัวคนร้ายมันห้วนไปนิดนึงอ่ะค่ะ แบบว่ารวบรัดตัดตอนมาก ถ้าใส่อารมณ์ความรู้สึกของ"ผม"เพิ่มเข้าไป อาจทำให้มองเห็นภาพชัดเจนกว่านี้ค่ะ เราก็เขียนไม่ค่อยเก่งเหมือนกัน ไม่รู้ว่าอ่านแล้วจะงงป่าว คือจริงๆมันมีอย่างอื่นอีกอ่ะ แต่ไม่รู้จะเขียนบอกยังไง จากคุณ : Bangkokian - [ 29 พ.ค. 49 22:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกับ #6 กับ #7 ครับ มันทั้งสะดุดๆ ผมพอนึกสาเหตุออกแล้วแหละครับคงเป้นเรื่องการเชื่อมต่อของเรื่องระหว่างวันแต่ละวัน ผมไม่รู้วิธีเชื่อมนะครับ จบวันนี้วันรุ่งขึ้นจะเชื่อมยังไงจะขึ้นวันใหม่ยังไงดี แล้วก็การข้ามฉากแต่ละฉากด้วย เข้าใจว่าผมคงทำได้ไม่ดีเพราะตอนเขียนผมก็ยังคิดหนักเรื่องนี้เหมือนกันว่าจะเชื่อมยังไง ส่วนเรื่องตอนเฉลยตอนท้ายมันห้วนๆจริงๆครับ ผมตั้งใจจะให้ได้อารมณ์หักมุมแบบงงๆ แต่ถ้างงแล้วไม่ GET ผมว่ามันก็ไม่ถือว่าประสบความสำเร็จอะ มันก็คงไม่สำเร็จจริงๆแหละ เหอ เหอ แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์นะครับ ปล.ยังเหลืออีก 2 เรื่อง เรื่องหนึ่งเป็นแนวลึกลับ แน่นอนว่าการลำดับเรื่องมันก็ยังมึนๆเหมือนเดิม เพราะผมไม่ค่อยโปรด้านหารลำดับรื่องอะ แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งเป้นเรื่องแรกสุดจริงๆที่จะส่งไปเรื่องเกี่ยวกับความรักแต่เรื่องนี้แย่มากเพราะความไม่ถนัดสุดๆในแนวนี้ก็คงจะเอามาให้ได้วิจารณ์กันนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 29 พ.ค. 49 23:08:56 A:58.9.76.83 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าพูดถึงว่าหักมุมไหม ก็หักมุมค่ะ เพียงแต่ว่าทำไมฆาตกรถึงต้องทำ แล้วมาผลักทำไม จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ค. 49 13:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ ^ ฆาตกรโรคจิตฆ่าคนด้วยความอยากฆ่าคิดว่ามันเป็นศิลปะ ไม่มีเหตุผลมากกว่านั้นครับ ส่วนเรื่องผลักพระเอกผมยอมรับว่าผมหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ เพราะถ้ามาคิดๆดูแล้วอยู่นิ่งๆเฉยๆเรื่องทุกอย่างก็จบลงด้วยดีแล้ว แต่ถ้าไม่ผลักพระเอกแล้วผมจะเฉลยๆยังไงให้รู้สึก shock ว่าฆาตกรเป็นใครล่ะครับ ตอนนั้นผมตันๆก็เลยหักมุมมมันแบบนี้ซะเลยแล้วกันครับผม จากคุณ : พระจันทร์สีเลือด - [ 30 พ.ค. 49 15:11:08 A:58.9.76.31 X: TicketID:006632 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามประสาคนชอบดูหนังฆาตกรลึกลับ แต่หลังจากไม่ได้อ่านเรื่องแปลของอากาทา คริสตี้นานแล้วก็เลยห่างหายจากแวดวงนิยายแนวลึกลับ ฆาตกรไปนาน   เท่าที่อ่านดูก็มีอารมณ์ตื่นเต้นค้นหาคำตอบเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็งงๆ ว่าทำทำไม ก็ไหนว่าอีกคนหายไปแล้ว ทำไมกลับมาอีก งงค่ะ ส่วนย่อหน้าข้างล่างนี้ เข้าใจว่าผู้แต่งคงเขียนเพลินเลยสลับชื่อตัวละคร  คนที่โทนิคุงควรจะไว้อาลัยคือ ฮานาตะ ไม่ใช่มินามิ ใช่ไม๊คะ "ผมพล่ามไปเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเมื่อผมพูดเพื่อไว้อาลัยแก่มินามิ" แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ  แล้วจะมาติดตามอ่านเรื่องต่อไปอีกนะคะ จากคุณ : Bell (sweetybell) - [ วันสุนทรภู่ 16:54:30 ]