วันนี้ขอเอาเรื่องสั้นออกไปทางแนวจิตหน่อยๆ มาฝากค่ะ โปรดช่วยพิจารณาด้วยนะคะ


++++++++++

"..."

++++++++++

เช้าของวันที่สดใสของใครหลายคน แต่มันกลับมืดมิดเกาะกุมภายในหัวใจของฉัน หลายต่อหลายครั้งที่ฉันพยายามลืม ลืม และลืม แต่ก็ทำไม่ได้

เสียงแห่งความชั่วร้ายที่ฉันไม่เคยได้ยิน มันคอยตะโกนอยู่ทุกเมื่อ ฉันกลัว กลัว และกลัวจริงๆ

ฉันร้องไห้อีกแล้ว มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ฉันเองก็จำไม่ได้ รู้แต่เพียงน้ำตามันรินไหลออกมาเป็นสาย ฉันอยากจะหยุด หยุด และหยุด แต่ก็ทำมันไม่ได้เลยสักครั้งเดียว

ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปในวันนั้นได้ ฉันคงจะดีใจมาก ดีใจมากเลยทีเดียว แต่ก็ทำไม่ได้

ฉันได้ยินเสียงรถของแม่ขับออกไปจากบ้านของเช้าวันหนึ่ง ส่วนฉันยังคงนั่งจมกองน้ำตาเพียงคนเดียว ความอ้างว้าง ความเดียวดาย มันอยู่รอบข้างของฉัน ฉันหวาดกลัว ไม่มีใครอยู่เคียงข้างฉันสักคนเดียว

ฉันทะเลาะกับแม่มา 1 อาทิตย์แล้ว

เราต่างไม่พูดจากัน

ฉันไม่พูด

แม่ไม่พูด

ไม่มีใครพูดคุยก่อน

ฉันร้องไห้

ฉันเสียใจ . . .



ฉันเดินออกจากบ้านสีขาวที่ได้อาศัยหลับนอนตั้งแต่เล็กจนโต บ้านที่เคยให้ความอบอุ่นทั้งทางกายและจิตใจ บ้านที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายเมื่อยามที่ฉันไม่มีใคร บ้านที่เป็นที่สุดท้ายที่ฉันจะมา

แต่วันนี้บ้านที่ฉันอาศัยมาตลอด กลับเป็นสถานที่ที่น่ากลัวที่สุด มันมีแต่ความอ้างว้างครอบคลุม ฉันหวาดกลัว มีทางไหนบ้างที่ทำให้ฉันได้ออกไป

ฉันเดินออกไปตามถนนที่ทอดยาว มันไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนกับความคิดของฉัน

ฉันเดินออกมาจากบ้านที่ฉันรักกี่ชั่วโมงแล้วนะ หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง หรือสามชั่วโมง ฉันไม่รู้ ฉันไม่มีนาฬิกาสักเรือน แต่ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า มันมืดเสียแล้ว

ฉันเองยังสงสัยเลยว่าท้องฟ้ามันมืดมิดจริง หรือฉันมองผิดพลาดไป???

ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่สะพาน ขาน้อยๆมันเริ่มก้าวขึ้นบนขอบสะพานโดยที่ฉันยังไม่ทันสั่งการ  น้ำตายังคงรินไหลออกมาไม่ขาดสาย เสียงหัวใจที่เต้นโครมครามอย่างไม่เป็นจังหวะ

.
.

ตูม!!!


ร่างที่ไร้ความคิด จิตวิญญาณ ตกสู่เบื้องลึกแห่งห้วงธารา

ฉันจมหายไปกับความมืดมิด

หายไปกับแม่น้ำสีดำ








เช้าของวันที่สดใสของใครหลายคน แต่มันคงไม่ใช่สำหรับฉัน

ฉันยังคงทะเลาะกับแม่

แม่ไม่พูดกับฉัน

ฉันไม่พูดกับแม่



และคงไม่มีโอกาสได้พูดกับแม่ตลอดไป



ฉันเสียใจ . . .