ความคิดเห็นที่ 1 ตอน   10 หลังจากที่ชุนเรียนผ่านไปแล้วหนึ่งเทอม  วันหนึ่งเขาก็ได้รับโทรศัพท์ของชิน “การเรียนของนายตอนนี้เป็นยังไงบ้าง  ที่ผ่านมาทำข้อสอบได้มั้ย”   ชินถามอย่างเป็นห่วง “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะสอบใหม่น่ะ”   “นายไม่อยากเป็นทนาย  เอ หรือเป็นผู้พิพากษาแล้วเหรอ”   ชินแสร้งถาม “ไม่  ฉันไม่อยากเป็นผู้พิพากษา  ฉันไม่อยากตัดสินลงโทษชีวิตใคร  แม้ว่าเขาจะทำผิดจริงก็ตาม”   ชุนพูดเสียงจริงจัง “ฉันฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า  คิดดีแล้วเหรอ  เฮ้ย  นายเรียนอย่างเดิมก็ดีอยู่แล้วนะ  ฉันยังอยากเรียนเลย”   ชินให้กำลังใจ “ฉันไม่ไหวแล้วชิน  มันทรมานนะที่ฉันต้องพยายามอดทนๆ  มาตลอดแล้วสุดท้ายก็ต้องทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ  ใจฉันยังไงมันก็ไม่ไป  หัวมันก็ไม่แล่น  ยิ่งเรียนฉันก็ยิ่งรู้ว่าไม่ใช่” ชุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ท้อแท้เต็มทน “ถ้านายอยากเรียนนายก็ลองสอบใหม่เข้ามาเรียนสิ” ชุนพูดล้อเล่นชินบ้าง   “ โอ๊ย  ไม่ไหวหรอก   ฉันเห็นนายเรียนแล้วจะแย่  ฉันยิ่งไปกันใหญ่สิ”   “นายเคยบอกฉันเองนะว่าคนเราน่ะไม่เหมือนกัน  เพราะฉะนั้นนายก็ไม่ควรจะเชื่อฉัน  นายต้องไปเรียนด้วยตัวเอง  บางทีนายอาจจะชอบก็ได้นะ”   “นี่นายเป็นน้องไม่ต้องมาทำเป็นย้อนฉันเลยนะ  ชอบเอาคำพูดของฉันมาย้อนฉันตลอดเลย” ชุนหัวเราะขำชิน “จากที่ฉันฟังนายพูด  ฉันว่านายคงไม่ไหวจริงๆ แล้วล่ะ  ถ้าฉันจะผลักให้นายอดทนต่อไป  นายคงจะเหนื่อยมากสินะ  ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดไม่เท่ากัน  ฉันเข้าใจ  แล้วนายไม่เสียดายเวลาแล้วเหรอ  ไม่เลียดายสิ่งที่นายเรียนผ่านมาหนึ่งปีนั่นเหรอ”  ชินถามเพื่อความแน่ใจในการตัดสินใจของชุน   “ไม่เสียดายแล้ว  เพราะที่ผ่านมาฉันมัวติดอยู่ตรงเสียดายเวลา  จึงทำให้ฉันไม่กล้าตัดสินใจ  มัวลังเล  แต่ตอนนี้ฉันไม่เสียดายเวลาแล้ว” ชุนบอกเสียงหนักแน่น   “ถ้าอย่างนั้นนายก็คุยกับพ่อเลี้ยงกับแม่  อธิบายให้เขาฟัง   ครอบครัวนายเขาต้องเข้าใจนายในซักวัน  นายต้องทำให้ครอบครัวนายยอมรับในความเป็นตัวนายให้ได้นะ  อย่ากลัว   คิดเสียว่าพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้  ฉันเข้าใจนาย” “ฉันจะกล้าหาญอย่างนาย”  ชุนบอกกับชิน “แล้วพอจะบอกฉันได้มั้ยว่านายจะสอบอะไร”   ชินถาม “ฉันจะสอบเรียนวาดรูปน่ะ” “นี่มันคนละทางเลยนะ   เรียนนิติศาสตร์   จะสอบใหม่ไปเรียนศิลปะ”     ชินแสร้งขำ “ชอบเหรอ”   “ใช่  ฉันชอบและอยากเรียนด้วย”    ชุนบอกอย่างมั่นใจ “แล้วถ้าไม่ติดล่ะ” “อันดับสองสื่อสาร” “ก็แล้วแต่นายจะคิดละกัน   อย่าลืมปรึกษาแม่กับพ่อเลี้ยงนายก่อนล่ะแล้วถ้าผลสอบออกมาก็โทรบอกฉันด้วย”   ชินบอกชุน “ชินฉันจะกลับบ้าน  นายมีอะไรจะฝากบอกแม่บ้างรึเปล่า”     ชุนถามชิน “แล้วนายจะกลับมาเมื่อไหร่   เปิดเทอมเหรอ”   ชินถามชุน “คงจะอย่างนั้นแหละ  แล้วนายล่ะปิดเทอม  นายมีอะไรให้ทำบ้าง” “ฉันเหรอ  ก็ทำงานไง   ทำงานทุกวัน  ฉันเปลี่ยนเวลาทำงานด้วยเป็นสิบโมงเช้าถึงสองทุ่ม  คงต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นเยอะเลยล่ะ”    ชินบอก “เอาน่า  แต่นายก็ได้เงินเยอะขึ้นด้วยนี่   นายสู้ไหวอยู่แล้ว”    ชุนให้กำลังใจ “ขอให้รวยเร็วๆก็แล้วกันนะ”    ชุนหยอกล้อชิน ชุนได้ยินเสียงชินหัวเราะ “ชุน   ฉันจะได้เจอนายอีกที   ก็ตอนเปิดเทอม นายก็คงได้ตัดสินใจอะไรแล้ว  ผลสอบของนายก็คงออกมาแล้ว    จะทำอะไร คิดหน้าคิดหลังให้ดีๆ   จำไว้นะ นายยังมีเวลาคิดอีกนาน” “ครับผมจะจำไว้”   ชุนทำเสียงทะเล้น “แล้วเกรดออกก็บอกกันด้วยล่ะ    นายจะเดินทางพรุ่งนี้เหรอ” “ใช่ พรุ่งนี้เช้า”     ชุนตอบ “ฉันขอให้นายโชคดีละกัน  แล้วเจอกัน” “แล้วฉันจะกลับมาเจอนาย”   ชุนบอกกับชิน .......................................................................... “ชินหรือลูก  นี่แม่ดาภาเองนะจ๊ะ” ชินยืนนิ่งตกใจ เมื่อได้ยินประโยคแรกของต้นสายเมื่อเขาหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมารับ มือข้างที่ถือโทรศัพท์ไว้แนบหูนั้นแทบจะประคองไม่ไหว  ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เริ่มหายไป  เขาอ้ำอึ้งครู่หนึ่งก่อนเรียกสติเตือนตัวเองให้รู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ “ครับ....”  คำแรกที่เขาพูด   มันไม่ได้เป็นคำพูดที่ตั้งใจแต่ถูกสั่งงานจากระบบประสาทอัตโนมัติเสียมากกว่า “ชิน คือแม่ฝากเงินให้ชิน  ชุนเอาไปให้ลูกหรือยังจ๊ะ” ดาภาถามทั้งที่รู้เพราะชุนได้โทรบอกเธอก่อนแล้วเมื่อคืนนี้ “ครับ  ได้แล้วครับ  ขอบคุณครับ  แต่ว่าความจริงผมไม่จำเป็นต้องใช้เลย  และเงินจำนวนนั้นก็มากด้วย ผมไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี”     ชินพูดแล้วแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน “ตอนนี้ไม่ได้ใช้ก็เก็บเอาไว้ก่อนสิลูก  เผื่อวันหน้าได้ใช้”   ดาภาบอก ชินฟังน้ำเสียงแม่ของเขา  พลางรู้สึกว่าคำพูดของเธอฟังดูช่างอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติ  แตกต่างกับตัวเขา  แม่ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ  เขาคิด  เธอพูดกับเขาเหมือนสนิทสนม  ทั้งที่ในความรู้สึกของเขาเวลานี้ทั้งเขาและแม่ได้กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปแล้ว “ชินบอกที่อยู่ของลูกมาสิจ๊ะ” “ทำไมเหรอครับ”  ชินสงสัย “ลูกบอกแม่มาก่อนสิ  เดี๋ยวแม่จะบอก” ดาภาบอกน้ำเสียงสดใส “ที่อยู่ก็ตามที่อยู่ของมหาลัยนั่นแหละครับ  ผมอยู่หอพักชายเก่า  ห้อง312 ครับ”  ชินไม่พอใจบอกนัก  และเขาก็ยังคงสงสัยอยู่ “ชิน  แม่จะส่งเงินให้ชินทุกเดือนนะลูก” "ห้ามปฏิเสธ”  ดาภารีบพูดดักทาง “ห้ามส่งกลับคืนมาให้แม่ หรือเอาไปให้ชุนเด็ดขาด  ถึงลูกจะบอกว่าไม่ได้ใช้  แต่แม่ก็อยากให้  ลูกเอาไปทำอะไรก็ได้  ใช้จ่าย เที่ยวเฮฮากับเพื่อนๆ ไม่จำเป็นน้องใช้เกี่ยวกับการเรียน  แม่อยากให้ชินมีความสุขได้สนุกสนานบ้าง” “ผมก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่ครับ”  ชินรีบบอก “แม่อยากให้ชินมีความสุขกว่านี้  ได้พักผ่อนมีเวลาว่างได้ออกไปเที่ยวบ้าง  ชุนบอกแม่ว่าชินทั้งเรียนและทำงาน  ไม่ค่อยมีเวลาเลยนี่จ๊ะ  แม่ไม่อยากให้ลูกเหนื่อยมาก” น้ำเสียงของดาภาอ่อนโยนแสดงความเป็นห่วงและเห็นใจในตัวบุตรชาย “ผมไม่เหนื่อยมากหรอกครับ  การได้ทำงานมันก็สนุกดีเหมือนกัน  ถ้าไม่เหนื่อยก็แสดงว่าเราไม่ได้ทำอะไร”  ชินนึกถึงคำพูดของชุน   “ผมว่าผมพอใจแล้วล่ะครับ  เรียนตอนเย็นอย่างเดียวแล้วให้ว่างทั้งวันผมก็คงเบื่อแย่” "ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องส่งมาให้ผมหรอกครับ  ผมไม่ได้ใช้จริงๆ ชุนเรียนปีหนึ่งมีค่าใช้จ่ายเยอะแยะมากมาย ต้องใช้เงินเยอะ  ผมว่าเอาส่วนนี้ไปเพิ่มให้ชุนจะดีกว่ามั้ยครับ”  ชินเสนอความคิด “ไม่จะ ส่วนของชินก็ของชิน  ส่วนของชุนก็ของชุนสิลูก แม่จะไม่ทำอย่างนั้นแน่และจะสั่งชุนด้วยว่าถ้าชินให้เงินห้ามรับเด็ดขาด  ชินอย่าเกรงใจแม่สิจ๊ะ ผู้ใหญ่ให้ของไม่ควรปฏิเสธนะรู้มั้ย”   ชินไม่อยากขัดใจเธอจึงไม่ได้เอ่ยคำใดต่อไปอีก  เขาใช้วิธีนิ่งเงียบแทน “ชินเอาไว้ถ้าแม่ได้ขึ้นไปเชียงใหม่แม่จะไปหานะลูก  มีปัญหาอะไร ขาดเกินเรื่องเงินทองอย่าได้เกรงใจแม่” “เอ่อ  แค่นี้ก่อนนะครับ  คือที่ร้านห้ามเด็กรับโทรศัพท์เวลาทำงาน”   ชินสบตากับพนักงานรุ่นพี่ในร้าน  แล้วรีบหยิบเอาถาดรองจานอาหารเดินเข้าไปยังห้องครัวหลังร้าน “ชินวันนี้สบายดีรึเปล่า ดูท่าทางเหมือนใจลอยบ่อยนะ  พี่สังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว” บอยพนักงานและเป็นรุ่นพี่ที่ชักชวนชินให้มาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่เอ่ยถามขึ้น  ขณะที่ทั้งสองกำลังว่างจากการบริการลูกค้าในร้าน ชินเหลียวหน้ามายิ้มเจื่อนๆ “ เปล่าหรอก ผมสบายดี  เพียงแต่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย  ที่เห็นใจลอยก็คงเพราะเผลอคิดถึงมันอยู่เรื่อย” บอยเอื้อมมือมาตบบ่าของชิน  ทิ้งน้ำหนักของมือกดลงบนบ่านั้นก่อนยกขึ้นและวางลงอีกครั้ง “ทะเลาะกับพ่ออีกรึเปล่า”  บอยถาม “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกพี่บอย” “ อย่าคิดมากเลย  คนเรามันก็ต้องมีเรื่องราวมีปัญหาเข้ามาเรื่อยๆนั่นแหละ  ไม่ใช่ชินคนเดียวแต่เป็นทุกคน  วันนี้ถึงไม่ใช่ปัญหาแบบนี้  ก็ต้องเป็นอีกปัญหาหนึ่งอยู่ดี  ปัญหามีเข้ามาให้เราแก้  ไม่ใช่มีเข้ามาให้เราเป็นทุกข์หรือฟุ้งซ่าน  คิดกับมัน  แต่คิดหาทางออกให้ได้” ชินไม่ได้มองหน้าบอย  แต่เขาก็พยักหน้าเข้าใจ “ลูกผู้ชายมันต้องสู้สิน่า” ชินหันมาสบตาและยิ้มรับ “พี่มีข่าวดีของพี่จะบอกนายด้วย” บอยบอกท่าทางอารมณ์ดี “งานที่พี่ไปสมัครไว้เขาตอบรับมาแล้วนะ  เขาเรียกตัวให้ไปทำงานพรุ่งนี้เลย" ชินถอดสีหน้าลง “ผมคงคิดถึงพี่บอยมากเลยนะ”  เขาถอนหายใจ “ผมคงไม่ได้เจอพี่ทุกวันแบบนี้อีกแล้วสิ  แต่ผมก็ยินดีกับพี่ด้วยนะ  จะให้มานั่งฟูมฟายเสียใจก็คงแปลกพี่เราได้ไปในทางที่ดีกว่านี่นา”   ชินพูดแล้วเขาก็หันหลบไปอีกทาง  พยายามข่มความรู้สึกบางอย่างไม่ให้มันแสดงออกผ่านใบหน้าของเขาในเวลานี้ “โธ่ยังไงพี่ก็ต้องกลับมาเยี่ยมที่ร้านแน่นอน”  บอยพูดพลางหัวเราะปลอบใจ “ชินเองซักวันหนึ่งนายก็จะเป็นแบบพี่นี่แหละ”   “แต่มันก็อดที่จะใจหายไม่ได้นะพี่  เราเคยเล่นดนตรีด้วยกัน   ผมเคยมีพี่คอยแนะนำ  คอยให้คำปรึกษาให้กำลังใจ  กับพี่ผมคุยได้ทุกเรื่อง  พี่บอย พี่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ผมเคารพและไว้ใจ  ผมเพียงนึกเสียดายที่ช่วงเวลาเหล่านั้นมันสั้นเกินไป” “ชินมันไม่ได้สั้นหรอกนะ  ระยะเวลาไม่ได้ลำเอียงกับนายหรือกับใครเลย  เพราะมันถึงเวลาของมันแล้วจริงๆ มันถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วไง” จากคุณ : seem (seem) - [ 30 พ.ค. 49 19:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน  11 หลังจากที่เรียนเสร็จตอนหนึ่งทุ่มชินก็กลับมาที่หอพัก  เมื่อจอดรถและลงเดินตรงไปยังหอพัก  ชินก็ต้องหยุดเมื่อเห็นใครคนหนึ่งใส่ชุดกีฬานั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์ท่าทางเหมือนรอใครสักคน  ชินจึงเดินเข้าไปหา “ชุน”  ชุนหันหน้ามาทางเสียงเรียก “ชิน” “นายมาทำอะไร”  ชินถามชุน “มาหานายนั่นแหละ” “ฉันมาชวนนายไปกินข้าวนายยังไม่ได้กินใช่มั้ย”  ชินพยักหน้า  ชุนสังเกตเห็นท่าทางที่เหนื่อยของชิน “วันนี้นายเหนื่อยอีกเหรอ”   ชุนเปิดประเด็นข้อสงสัย เป็นคำถามแรกบนโต๊ะอาหารในร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง  ชินเหลือบตามองชุนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม “ฉันเซ็งๆน่ะ”  ชินถอนหายใจ “แล้วนายล่ะทำไมถึงมารอชวนฉันกินข้าว  แล้วเพื่อนนายล่ะ”   ชินเปลี่ยนเรื่องถามชุนบ้าง   ชุนถอนหายใจบอกกับชิน   “มันก็ไปกินข้าวกับแฟนมัน” “แล้วแฟนนาย” “แฟนฉันไม่ได้เรียนที่นี่” “แล้วเพื่อนคนอื่นๆล่ะ” “ก็อยู่กันสองคน เพื่อนคนอื่นๆก็อยู่ไหนกันมั่งก็ไม่รู้ไม่ค่อยสนิท”   ชุนตอบพลางยักไหล่ “ถ้าไม่มีฉันนายก็คงออกไปกินข้าวคนเดียว” “ชุนเพื่อนนายมีน้อยนะ”   ชุนหันมาสบตาชิน “อือ”  ชุนพยักหน้า “นายเป็นคนเลือกคบคนใช่มั้ย”   ชินถามสายตาจ้องมองชุน “ฉันยอมรับนะว่าฉันเป็นคนเลือกคบคน  แล้วไง  มีเพื่อนน้อยแต่จริงใจ  มีเพื่อนดีๆไม่กี่คน  กับมีเพื่อนเยอะแยะมากมายแต่หาใครเป็นเพื่อนจริงสักคนไม่ได้ มีเพื่อนน้อยแต่จริงใจมันไม่ดีกว่าเหรอ”   ชุนจ้องหน้าชินบ้าง การสนทนาที่กำลังเข้มข้นของทั้งสองหยุดลงไปชั่วขณะเมื่อมีคนเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ  ชุนยิ้มขอบคุณให้กับคนเสิร์ฟเมื่อเขาวางชามก๋วยเตี๋ยวแล้ว ส่วนชินยังคงนั่งนิ่งมองชุน เหมือนกำลังรอเวลาที่จะพูดบางสิ่ง “แล้วข้อเสียของมันคืออะไร”  ชินถามชุนต่อ “อะไรล่ะ ไม่รู้สิ”   ชุนก้มมองสนใจส่วนประกอบในชามก๋วยเตี๋ยวพลางใช้ช้อนเขี่ยไปมา “ข้อเสียของมันก็คือ  สังคมนายไม่กว้าง  พูดตรงๆก็คือสังคมนายแคบนั่นเอง” ชุนเละสายตาจากชามก๋วยเตี๋ยวมามองหน้าชินทันที “ทำไมนายไม่ลองเปิดใจคบคนอื่นๆดูบ้าง นายเป็นคนที่ปิดนะรู้มั้ย” “ก็คนอื่นๆหรืออย่างบางคนนายเคยรู้สึกมั้ยว่าไม่ชอบคนนี้ นิสัยมันไปกันไม่ได้  อะไรอย่างเนี้ย นายไม่เคยคิดบ้างเหรอ”  ชุนรีบเถียงชิน “มันก็ถูกของนายนะที่ว่าเพื่อนดีไม่กี่คนดีกว่าเพื่อนเยอะแต่ไม่มีเพื่อนจริง  กับคนอื่นที่นายไม่ได้สนิทด้วยนายไม่จำเป็นต้องคบเขาลึกซึ้งมากมาย  นายคบเขารู้จักเขาแค่เพียงผิวเผินก็ได้นี่ชุน” “เมื่อไหร่นายถึงจะเปิดตัวเอง เมื่อไหร่สังคมนายถึงจะกว้าง  นายไม่ชอบอยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียวแต่เพื่อนนายกลับมีน้อย” ชุนพยักหน้าเห็นด้วยในสิ่งที่ชินพูด “คนเราคบกันความจริงใจมีอยู่ในทุกคน  แต่มากน้อยไม่เท่ากันนะ”   ชุนมองหน้าชิน  เขาสงสัยในคำพูดนั้น “ขอโทษนะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่านาย  ฉันเพียงแต่อยากให้นายเปิดตัวเองมากกว่านี้  เปิดให้ทุกอย่างมันเข้ามาให้ตัวเราเองได้รู้ได้เห็น   แต่นายก็ต้องเลือกรับอีกที  ถ้านายคิดอย่างนี้นายก็ไม่ต้องไปกลัวหรอกว่าคบคนไม่ดีแล้วจะทำให้นายไม่ดีไปด้วย” ชินพูดเสียงเบาลง   เขาเกรงว่าคำพูดก่อนหน้านี้จะแรงเกินไป  จนทำให้ชุนไม่สบายใจ ชุนก้มพยักหน้าอีกครั้ง “ฉันก็กำลังพยายามอยู่  มันก็ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิ  ตั้งแต่เกิดมาจนโตจนป่านนี้ มันเป็นอย่างนี้มาตลอด  อยู่ๆจะให้เปลี่ยนมันไม่ได้หรอก”  ชุนแก้ตัวเขาพูดยังไม่ทันจบประโยคก็หลบสายตาชินเสียก่อน “อือ  พยายามให้สำเร็จเร็วๆละกัน”  ชินบอก  จากนั้นก็ใช้ตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี่ยวเข้าปากคำแรก “ก๋วยเตี๋ยวนี่รสชาดก็ใช้ได้นะ”   ชุนออกความเห็นหลังจากที่กินไปได้ครึ่งชามแล้ว “งั้นเหรอ  ฉันว่ารสชาด.....” ชินตักน้ำก๋วยเตี๋ยวคำสุดท้ายขึ้นซด  พูดพลางส่ายหน้า   ชุนมองอย่างงงๆ  ระหว่างคำพูดของเขากับหลักฐานในชามก๋วยเตี๋ยวมันช่างขัดแย้งกัน “แต่ก็ต้องกิน”  ชินพูดต่อ   ชุนเลิกคิ้วแสยะยิ้มที่มุมปาก “นายนี่กินช้านะ” ชินพูดขณะกำลังวางตะเกียบบนขอบชาม แล้วหยิบเอาแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ฉันก็กินธรรมดาของฉันนี่  นายนั่นแหละที่กินเร็ว”  ชุนเถียงชิน ท่าทางของชุนไม่ได้รีบขึ้นเลยซักนิด  เขาบรรจงค่อยๆคีบเส้นใส่ในช้อน  แล้วคีบเอาเนื้อวางบนเส้นนั้นอีกที  ก่อนตักน้ำก๋วยเตี๋ยวเป็นขั้นตอนสุดท้าย  หลังจากเคี้ยวได้สักพักเขาก็ทำหน้าตาราวกับมันสุดแสนอร่อย “เออ  ที่นายบอกว่าเซ็ง นายเซ็งอะไรเหรอ” ชุนฉุกคิดขึ้นมาได้จึงถามชินอย่างสงสัย "อ๋อ   ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ฉันรู้สึกแย่  มีพี่ที่ทำงานด้วยกันที่ร้าน  พี่เขาเรียนจบแล้วกำลังจะไปเป็นสจ๊วต  อย่างนี้แหละพอพี่เขาเรียนจบกันก็จะจากไปทีละคนๆฉันไม่อยากให้พี่เขาไปน่ะ” “หือ...นายคิดอะไรน่ะ ไม่อยากให้พี่เขาไป”   ชุนทวนคำพูดของชิน และจ้องหน้าอย่างสงสัยพลางวางช้อนกับตะเกียบไว้ที่ขอบชาม  เขาอิ่มทันที “ฉันคิดถึงพี่เขาว่ะ  ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันก็มีพี่ๆที่ร้านคอยห่วงใย  คอยแนะนำ   ให้คำปรึกษาฉัน  เวลาที่ไม่สบายใจพี่ๆก็จะคอยมาถามว่าเป็นอะไร  เหมือนเขาแคร์ฉันมันทำให้ฉันรู้สึกดีนะ”   ชินถอนหายใจเสียงดัง “ไม่รู้สินะฉันอาจจะเป็นคนแปลกก็ได้  ฉันไม่ชอบเลยไอ้การที่คนเราต้องจากกัน  ฉันไม่ชอบเวลาที่มันสิ้นสุดแบบนี้” “ชิน นายคิดอย่างนั้นมันไม่ถูกนะ  คนเรามีพบก็ต้องมีจากไม่ใช่เหรอ  นายไม่ได้สูญเสียอะไรเลยนี่  ทุกครั้งที่เสียไปเราก็จะได้สิ่งใหม่เข้ามาทดแทนเสมอ” “วันนี้นายเสียพี่เขาไป พรุ่งนี้นายก็ได้พบวันใหม่ที่ไม่มีพี่เขาอยู่อีกแล้ว  หรือนายอาจจะได้เริ่มต้นรู้จักกับพนักงานในร้านคนใหม่” ชุนมองหน้าชินที่นั่งนิ่งซึมไปหลังจากที่เขาได้บอกเรื่องที่ไม่สบายใจออกมา “แต่ฉันไม่ชอบเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ฉันขี้เกียจ  ฉันรู้สึกว่ามันเสียเวลา  จริงๆนะ” “ชิน ถ้านายไม่เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ แล้วจะมีอะไรเข้ามาในชีวิตอีกล่ะ  นายจะยอมอยู่กับสิ่งที่จำเจเก่าๆที่วนเวียนอยู่กับชีวิตอย่างนั้นเหรอ  ซึ่งนายก็รู้ดีนี่ว่ามันเป็นไปไม่ได้  ยอมรับความจริงข้อนี้เถอะ” “อือ  นั่นสินะ” ชินหายใจเข้าลึกเฮือกหนึ่งมองหน้าชุนเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาบอก “สักวันหนึ่งนายก็จะเป็นแบบนั้น  ถึงวันนั้นคงมีเด็กในร้านคนอื่นๆที่คงจะรู้สึกแย่กับการจากไปของนายบ้าง” “แล้ว...ถ้าสมมติว่าวันหนึ่ง  นายกับฉันเราต้องจากกันล่ะ  วันที่เราจะไม่ได้พบ  ไม่ได้เจอ ไม่ได้ติดต่อกันอีก  ซึ่งมันต้องมีวันที่จบ”ชินเอ่ยถามชุน “นายหมายถึงความรู้สึกของฉันน่ะเหรอ” ชินพยักหน้ารอคำตอบ “ฉันก็คงรู้สึกแย่มั้ง  มันเป็นธรรมดาน่ะเพราะมันเป็นเรื่องธรรมชาติ  การที่เราคุ้นเคยหรือชินกับการมีอะไรบางอย่างมาตลอดหรือทุกวัน  แล้ววันหนึ่งที่ไม่มีมันก็คงจะรู้สึกแย่นะ”   ชุนพูดแล้วเม้มริมฝีปากคล้ายกับยิ้ม  แต่ไม่ใช่ “ก็เหมือนเราเคยแปรงฟันทุกเช้า  แล้วมีเช้าหนึ่งไม่ได้แปรงฟัน  ความรู้สึกตอนนั้นก็คงจะคิดถึงแปรงสีฟันกับยาสีฟันนะ  และมันคงเป็นความรู้สึกที่ไม่ใช่ความสุขนักหรอก” ชุนนิ่งเงียบไป  ชินยังคงนั่งตั้งใจฟังคำพูดของชุน “แต่พอสี่วันผ่านไป  อาทิตย์หนึ่งผ่านไป  จนหนึ่งเดือนผ่านไปที่ไม่ได้แปรงฟัน ความรู้สึกอยากแปรงฟันมันก็จะหายไปทีละน้อยๆ  จนหลายๆเดือนเป็นหนึ่งปีเราก็จะคุ้นเคยกับการไม่ได้แปรงฟันและลืมนึกถึงแปรงสีฟันกับยาสีฟันไป” ชุนพูดจบ  เขาก็พยักหน้าให้กับชิน  และชินก็พยักหน้ารับเช่นกัน “แล้วนายล่ะถ้าเป็นนายบ้างล่ะชิน”  ชุนถามชินบ้าง “นายจะห้ามมั้ยถ้าฉันจะพูดเหมือนนาย” “ไม่หรอก ถ้านายคิดอย่างนั้นจริงๆ ก็พูดมาเถอะ” ชุนบอก “ฉันก็คงรู้สึกแย่พอๆกับนายนั่นแหละ  ความเคยชินของฉันมันไม่ได้ต่างอะไรไปจากความเคยชินของนายหรอก  และในวันหนึ่งถ้าหากเราต้องอยู่กับความไม่เคยชินขึ้นมาล่ะก็   ขอให้รู้ว่าสภาพที่ฉันอยู่กับสิ่งที่ยังไม่คุ้นเคยมันก็แย่พอๆกับที่นายเป็นนั่นแหละ” จากคุณ : seem (seem) - [ 30 พ.ค. 49 19:43:17 ]