เรื่องสั้น...แบ่งปันความสุข

เสียงที่เธอนั้นไม่เคยได้ยิน (ตอนที่ 1 )

ในขณะที่เราคิดถึงคนๆหนึ่งตลอดเวลา
เค้าคนนั้นก็อาจกำลังคิดถึงคนอื่นอยู่ก็เป็นได้
และบางที่อาจจะมีคนที่กำลังคิดถึงเราอยู่ก็เป็นได้
โดยที่เราไม่เคยสนใจเลยเช่นกัน

“มอง มองเธอมาแสนนาน...ฉันไม่กล้าต้องคอยหลบตาเธอเสมอ...กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน...ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้...ความลับที่ฉันซ่อนไว้...ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว”เพลงที่ดังมาจากห้องประชาสัมพันธ์ของคณะถึงกับทำให้ใครบางคนที่อยู่บริเวณนั้นต้องหยุดกิจกรรมที่ตัวเองกำลังทำอยู่ แล้วแอบเหม่อลอยคิดถึงใครบางคนไปชั่ววินาทีหนึ่งโดยไม่รู้ตัว...และหนึ่งในนั้นก็มีเธอคนนี้อยู่ด้วย สาวน้อยหน้าใส เธอชื่อ แสนรัก ถือได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่งเลยที่เดียว แต่ทะว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ดีพร้อมไปทุกอย่าง เมื่อได้สิ่งหนึ่งมาย่อมต้องเสียสิ่งหนึ่งไปเสมอ ก็เพราะสัจธรรมข้อนี้แหละที่ทำให้เธอไม่เคยมีแฟนเลย ถึงหน้าตาจะสะสวยแต่เธอก็มีข้อเสียที่ว่า เธอเป็นคนเฉิมเบอะ ซึ่งไม่ได้เข้ากันเลย ด้วยรูปร่างที่สูง เพรียว ได้สัดส่วนของเธอ น่าจะมีบุคลิกที่สง่างาม มีความมั่นใจสูงหยิ่งผยอง...ประมาณว่า สวย เชิด เริด หยิ่ง อะไรประมาณเนี๊ย... แต่ความจริงแล้วไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย นอกจากเฉิมแล้วเธอยังสุ่มซ่ามอีกต่างหาก และวันนี้ เธอกำลังนั่งเหม่อลอยคิดถึงใครบางคนอยู่ รายงานที่เพื่อนๆกำลังเร่งมือทำส่งอาจารย์กันอย่างขมีขมัน แต่ละคนหน้าตาเคร่งเครียดเพราะว่างานที่อาจารย์มอบหมายให้ทำต้องส่งภายในเย็นนี้ นะสิ แต่มุมหนึ่งตรงหินอ่อน ใต้ต้นชมพู่ ยังมีหญิงสาวนั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับเค้าเลย
“ยัยแสนรัก! รีบทำเข้าสิ....นี้นี้หล่อนนั่งทำมิวสิกเหรอยะ....เจ๊แหนม...เค้าให้ส่งเย็นนี้นะแก”
เจ๊แหนม เป็นฉายาของอาจารย์ภาควิชา บริหารธุรกิจ ที่นักศึกษาคณะศิลปกรรมศาสตร์ ตั่งให้แกตอนที่แกมาสอนนักศึกษาวันแรก เจ๊แกใส่เสื้อสีชมพู ลายดอกสีขาว เนื้อผ้าแนบเนื้อทำให้เห็นสัดส่วนเป็นลอนคลื่น หรือถ้ามองเป็นศิลปะก็คงคิดว่าแหนมเดินได้ ด้วยความที่แกอยากใส่เสื้อตัวใหม่ที่พึ่งซื้อตอนที่ไปเดินชอปปิงกับเพื่อนสาวของแก แล้วคาดว่าคงเดินผ่านร้านเสื้อผ้าที่กำลังลดราคา...อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะจริงหรือเปล่า ก็เห็นนักศึกษาเค้าว่ากันมา...แหมก็เค้าอุตส่าห์ฝ่าฝูงนักชอปเป็นร้อยที่กรูกันเข้ามาเลือกสินค้าลดราคาในร้านนี้นิคะ แกก็คงภูมิใจน่าดูกับเสื้อตัวนี้ก็เลยอยากใส่มาอวดใครต่อใครเค้าหน่อย คงมั่นใจน่าดูเหมือนกันแต่หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาก็ไม่เคยเห็นเจ๊แกใส่มาอีกเลย...แหม...ลูกศิษย์ชมนิดหน่อยเอง...
“แก...แก...แก...ขอฉันมั่ง...ขอฉันลอกมั่งสิ...ไม่ทันแล้ว...ไม่ทันแล้ว...โอ๊ย...เร็ว...เร็ว...ทำไมแกไม่เรียกฉัน...”
แสนรักกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ เพื่อนๆก็เกือบจะทำงานส่งอาจารย์เสร็จกันหมดทุกคนแล้ว “เห็นไหม๊ละ...ไหมเรียกแสนรักตั่งหลายที่แล้วนะ...ตัวเองมัวแต่เหม่ออยู่นั้นแหละ...แล้วหาว่าเพื่อนไม่เรียก ดู๊ดูละกัน เชื่อเค้าเลย”
ไหมเพื่อนซี๊ ค้อนแสนรักด้วยความน้อยใจที่เพื่อนไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่เธอบอก
“จ้าๆ ฉันรู้นะว่าเพื่อนรักคนนี้ ดูแลและเป็นห่วงฉันจ๊ะ...พูดได้เลยว่า...เป็นแม่คนที่สองได้เลยนะ...อิอิอิ...น่านะ อย่างอนแสนรักเลยนะ...ว่าแต่ว่า มาช่วยแสนรักทำงานส่งอาจารย์ดีกว่าเนอะ...”
เพราะความขี้เล่น และขี้อ้อนของเธอทำให้ไหมเพื่อนรักไม่เคยโกรธแสนรักจริงๆ จังๆ เลยสักที   หลังจากที่ทุกคนรวบรวมรายงานที่ปั่นกันตั้งแต่เช้าไปส่งบนโต๊ะอาจารย์โดยการเป่ายิ๊งชุ่ป ใครแพ้คนนั้นต้องเอาไปส่ง...และแล้วแสนรักก็คือผู้โชคดี...
“ฮา...ฮา...แสนรัก แกแพ้แล้วเอาไปส่งเลย...โชคดีนะ...แสนรัก”
เพื่อนๆในห้องช่างรักกัน...รักกัน...แต่ว่าแสนรักก็ไม่ได้ไปส่งงานเพียงลำพัง ยังมีไหมเดินเคียงข้างมาด้วยกัน...นี้แหละที่เค้าว่า เพื่อนรักกันไม่เคยทิ้งกัน...ระหว่างทางที่ทั้งสองจะเดินไปถึงห้องอาจารย์จะต้องผ่านสนามบาสเกตบอล และสิ่งที่แสนรักกลัวที่สุดก็คือ การที่ต้องเผชิญหน้ากับบาสนักกีฬาบาสเกตบอลที่เป็นถึงตัวมหาวิทยาลัย หนุ่มหล่อเนื้อหอม ถึงกระทั้งมีแฟนคลับกับเค้าที่เดียว บาสเป็นชายหนุ่มที่แสนรักแอบชอบเมื่อตอนเรียนมัธยมแต่ก็ไม่ได้คบกันจริงจัง อาจจะเรียกไดว่าเพื่อนสนิทมากกว่า หลังจากที่เรียนจบแล้วต่างคนก็ต่างไม่ค่อยได้เจอกันเลยอาจเป็นเพราะว่าเรียนต่างคณะกันและกิจกรรมก็เยอะด้วย นี้เป็นความคิดที่  แสนรัก ใช้ปลอบใจตัวเองเรื่อยมา แสนรักพยายามจะไม่คิดมากยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ทุกข์มากขึ้น ตลอดเวลาหนึ่งเทอมเต็มๆที่แสนรักแทบไม่เคยเจอหน้าบาสเลย ก่อนหน้านั้น บาส เคยบอกให้แสนรักหาแฟนได้แล้ว แต่แสนรักก็ไม่เคยโกรธเพราะเธอคิดว่าเค้าคงหยอกเล่นเท่านั้นเอง แต่ใครจะรู้ละว่านั้นจะเป็นสิ่งที่ บาส บอกอะไรกับเธออย่างอ้อมๆหรือเปล่า และวันนี้เธอเจอหน้ากับเค้าโดยบังเอิญ ตอนที่เธอกำลังเดินผ่านสนามบาศฯเพื่อที่จะไปส่งงานอาจารย์ ซึ่งพวกนักกีฬาก็กำลังซ้อมกีฬากันอยู่ หลังจากที่แสนรักไม่ได้เจอหน้าบาสมานานมากแล้ว จนเธอแทบจะจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่คุยกันนั้นมันเมื่อไหร่ บาสเหลือบเห็นแสนรักด้วยความบังเอิญเขาจึงเดินเข้ามาคุยด้วยและทักทายกันอย่างที่เคยเป็น ในใจแสนรักรู้สึกสับสนบอกไม่ถูกว่าเธออยากเจอกับบาสหรือเปล่า ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคิดถึงและเฝ้ารอคอยที่จะพบกับเขา แต่ทำไมวันนี้เธอถึงได้รู้สึกกลัวกับการที่จะต้องได้เจอหน้าเค้า แสนรักทำตัวแทบไม่ถูกสมุดรายงานของเพื่อนๆที่เธอถือมาหล่นลงมากองอยู่บนพื้น
“ยัยแสนรัก...เอาอีกแล้วนะเธอ หล่นหมดแล้ว”
แสนรักยืนตลึงอยู่พักใหญ่ เธอรู้สึกหูอือ และเหมือนกับว่ามีใครกำลังดึงแขนของเธอให้เดินเข้าไปในโรงยิม
 “แสนรัก...บาสไม่มีเวลาให้แสนรักเลยมัวแต่ซ้อมกีฬาหนักไปหน่อย แสนรักสบายดีไหม...ทำไมตัวร้อน หน้าแดงอย่างนั้นละ ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ”
แสนรักจับมือบาสไว้แน่นเหมือนกับว่าเธอกลัวว่าเค้าจะหายไปไหนอีก ใบหน้าขาวผ่อง แก้มสีชมพู ตอนนี้ได้กลายเป็นแดงกร่ำ ดวงตาที่อ่อนหวานเอ่อนองไปด้วยน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอร้องไห้ต่อหน้าเค้าหรือนี้ ถึงเธอจะพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลเท่าใดก็ไม่ได้ทำให้หยุดร้องได้เลย ยิ่งจะทำให้ร้องมากขึ้นด้วยซ้ำไป
“แสนรักร้องไห้ทำไมจ๊ะ...บาสทำอะไรให้แสนรักไม่พอใจหรือเปล่า”
มือที่ใหญ่ เรียวยาวของเขาแตะเบาๆที่แก้มอ่อนนุ่มของสาวน้อย ใช้นิ้วที่แข็งแรง อ่อนโยน ปาดหยดน้ำตาเล็กๆบนแก้มใสของเธอ ในขณะที่สาวน้อยกำลังร้องไห้กระซิกอยู่นั้น เธอปล่อยให้ ไหม เพื่อนรักยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอเลือกที่จะยืนดูอยู่ห่างๆ แทนการเข้าไปแทรกระหว่างพวกเค้าสองคน ไหมรู้ทันที่ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาของแสนรักอย่างแน่นอน เธอจึงปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกันต่อไปแล้วเธอก็เป็นคนเอางานไปส่งอาจารย์แทนเพื่อน ระหว่างนั้นแสนรักกับบาสก็ต่างไตร่ถามในช่วงที่ไม่ได้เจอกัน และความสัมพันธ์ระหว่างสองคนก็กลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อนยิ่งไปกว่านั้นมันมากขึ้น...มากขึ้น...
“แสนรัก...วันนี้เรากลับพร้อมกันนะ...เอวันนี้หนังเรื่องไหนเข้านะ งั้นเราไปดูหนังหันก่อนเนอะ บาสไปเรียนก่อนนะจ๊ะ”
ยิ่งนานวันแสนรักยิ่งรู้สึกรักบาสมากขึ้นทุกวัน
“จ๊ะไปเรียนเถอะ...เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะ แสนรักจะรอที่หน้าคณะนะ”
สาวน้อยเดินยิ้มกริ่มมาแต่ไกล ไหมเห็นเพื่อนอารมณ์ดีแต่เช้าก็รู้ทันทีว่าคงเพิ่งเจอกับบาสมาแน่นอน
“ไงจ๊ะ...แสนรัก...วันนี้อารมณ์ดีนะ ไปกินยาดีที่ไหนมาละ วันหลังมาเผื่อกันมั้งนะ”
เพื่อน สาวถึงกับหน้าแดง เดินอ้มยิ้ม แล้วก็เดินชนโต๊ะอีกตามเคย
“โอ๊ย! เจ็บ....เจ็บ เจ็บ...”
แสนรักเธอล้มทับร่างของใครบางอยู่ ชายหนุ่มรางกายสูงใหญ่ หน้าอกของเค้าช่างกว้างและอบอุ่นดีจัง อ่อนโยน นั้นเป็นความรู้สึกของแสนรักที่แว๊บเอามาแต่นี้ไม่ใช่บาสนิ...ใครละ... แสนรักคิดในใจ ในขณะที่กำลังพยายามยื่นขึ้น มือเรียวยาว ใหญ่ของเค้าจับมือเรียว เล็กของเธอขึ้นมาจากพื้น แสนรักเงยหน้ามองชายหนุ่ม
“นายก้อง! นี่นายมาทำอะไรแถวนี้นะ...อย่าบอกนะว่านายนะเรียนคณะเดียวกับฉันนะ”
ก้องเคยอยู่บ้านติดกับแสนรัก และก็เรียนที่เดียวกับแสนรักจนจบมัธยมที่สำคัญทั้งสองคนไม่กินเส้นกันอย่างแรง
“อ้าวมันเรื่องของฉันนิ ไม่เกี่ยวกับเธอ และเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันด้วย”
แสนรักทำตาโต คิ้วขมวด เดินตุ๊บป่องๆ เข้าไปข้างในทิ้งไหมยืนเหวออยู่ข้างนอก
“แสนรักรอด้วยสิ...อะไรกันทิ้งฉันอีกแล้วนะ”
ไหมรีบวิ่งตามแสนรักเข้าไปข้างในแต่ถูกนายก้อง ดึงกระเป๋าเธอไว้ ไหมเกือบหัวทิ้มลงไปกับพื้น ยังดีที่นายก้องยังจับเธอไว้แน่นไหมยืนงงว่าเขาเรียก...เรียกซะแรงเลย..เธอไว้ทำไม
“เธอเป็นเพื่อนสนิทแสนรักใช่ไหม...ตอนนี้นายบาส...เออ...กับแสนรักคบกับเหรอ”
ไหมก็ไม่แน่ใจว่าเค้าสองคนเรียกว่าคบกันได้หรือเปล่าเพราะไหมไม่เคยเห็นบาสจะจีบแสนรักจริงๆจังๆสักที เห็นก็แต่เพื่อนสาวของเธอคอยตามนายบาสอยู่ต๋อยๆ บาสสีหน้าเศร้าๆเพราะกลัวว่าคำตอบนั้นจะทำให้เขาเจ็บปวดเมื่อได้ยินว่าสองคนนั้นคบกันจริงๆ ความรู้สึกกระวนกระวาย  
“ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอก...แล้วนายทำไมเหรอ (ทำหน้างงๆ)...แต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบนายบาสเท่าไรหรอก ขี้เก๊ก คิดว่าตัวเองหล่อมากละสิ...หมั้นไส้นัก...อุ๊ย! ขอโทษนะ ความจริงไหมเป็นคนอ่อนหวานนะ...แฮะแฮะ”
ความรู้สึกของบาสเริ่มค่อยๆจางลง  อย่างน้อยก็ยังไม่ได้คบกัน นี้เค้ารู้สึกกับแสนรักมากมายขนาดนี้เลยเหรอ ระยะเวลาที่ผ่านมาเค้าแอบชอบแสนรักมาโดยตลอดแต่แสนรักไม่รู้ตัวหรอกว่ามีใครคนหนึ่งเป็นห่วงเป็นใยเธอและยืนดูเธออยู่ห่างๆแต่ในสายตาเธอมองแต่ บาส เพียงคนเดียวเท่านั้น

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 49 20:08:01

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 49 20:06:47