ความคิดเห็นที่ 1 “ได้ครับ  เดี๋ยวผมจะพาไปกินเจ้าประจำครับ  เจ้านี้ทำอร่อย” และแล้วเขาก็พาเธอออกจากห้างไปตลาดแทน  เดินผ่านร้านขนมไทย ๆ  น้ำแข็งใสสีหวาน  ขนมปังนึ่งไส้สังขยา  ร้านกาแฟ  ร้านข้าวแกง  ร้านขนมจีน  เป็นต้น รวิวารมองขนมปังในมือที่มีไอติมกระทิสดสีขาวอยู่ 5 ลูก  แถมด้วยลูกชิด  มันเชื่อม  และถั่วลิสง  มองไอศกรีมตรงหน้าอย่างงง ๆ  เธอเคยกินแต่ไอสกรีมที่หน้าตาเหมือนขนมเค้กที่ตกแต่งหน้าตาอย่างสวยงามด้วยครีมและช็อคเกอร์แลต “ลองทานดูสิครับ”  เขาเห็นเธอยังเอาแต่มองอยู่ “อร่อยแน่นะ”   ชายหนุ่มพยักหน้า “เป็นไงครับ  ใช้ได้มั้ย”  เมื่อเห็นเธอกัดเข้าไปคำหนึ่ง “อืม ๆ ก็โอเคนะ”  กินไปพลางส่งยิ้มให้ผู้จัดการหนุ่มที่ยืนกินไอติมอยู่ข้าง ๆ  เธอรู้สึกว่าไอติมไม่ค่อยอร่อยอย่างที่เธอเคยกินหรอก  แต่การได้มีเขาอยู่ข้าง ๆ มองดูเขาเป็นกันเองกับเธอ   ไม่รู้ทำไมรู้สึกดี  รู้สึกสนุก  และมีความสุขที่มีเขาคอยดูแลแบบนี้ เดินเลยไปหน่อยมีถังกลม ๆ  ทรงสูง  พอคนขายเปิดฝาใบโตขึ้นมา  จะมีช่องกลม ๆ เล็ก ๆ มีไม้เสียงอยู่ทุกช่อง  คนขายกำลังเขย่าถังกลม ๆ ไปมา “ตอนเด็ก ๆ ผมได้กินแต่ไอติมแบบนี้นะครับ  เขาเรียกว่าไอติมหวานเย็น”  เขาซื้อไอติมหวานเย็นสีส้มมาสองอันยื่นให้เธออันหนึ่ง “กินแล้วทำให้นึกถึงตอนเด็ก ๆ ครับ”   “คนเยอะจัง”  เธอมองเห็นผู้คนเริ่มมากขึ้นเมื่อตะวันใกล้ลับฟ้ามากเท่านั้น “วันนี้มีตลาดนัดด้วยครับ  คนเลยเยอะเป็นพิเศษ”  เขามองดูผู้คนตามที่เธอบอกแล้วหันกลับมาตอบเธอ  แต่ปรากฏว่าเธอเหายไป!! อ้าว!  ตายล่ะ!  หายไปไหนเนี่ย! เขารีบเดินตามหาเธอด้วยความกระวนกระวายใจ   เดินหาอยู่นาน .ใจรู้สึกไม่ดีเลย   ทั้งเป็นห่วงทั้งกังวลใจสาระพัด  คิดไปต่าง ๆ นา ๆ  แต่ในที่สุดก็มองเห็นเธอ  หลานสาวเจ้าของไร่หน้ายุ่ง  ชะเง้อคอมองหาเขาไปมา  สีหน้าหงุดหงิดเอาการ รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม   สิ่งที่คิดกังวลอยู่ในใจเริ่มผ่อนคลายลง   เมื่อใกล้ถึงตัวเธอรีบวางสีหน้าเคร่งขรึม   รวิวารมองเห็นผู้จัดการไร่เดินมา  สีหน้ายุ่ง ๆ หงุดหงิดจางไปในทันที   มีรอยยิ้มเข้ามาแทนที่  พลางจ้ำอ้าวเดินเข้าไปหา “นายไปไหนมา  ไม่รอกันบ้างเลย  ฉันนึกว่านายจะทิ้งฉันได้ลงคอ”  เกือบเผลอเข้าไปจับมือชายหนุ่มเอาไว้ด้วยความดีใจซะแล้ว  ดีที่รู้ตัวทัน ชายหนุ่มมองเด็กสาวกระเง้ากระงอด  ทำตาแดง ๆ เชียว  ดูน่าสงสาร “ไม่กล้าทิ้งหรอกครับ  ว่าแต่เรากลับกันเถอะ” “อะไรกัน  จะให้กลับแล้วหรอ”  เสียงอ่อย ๆ เปลี่ยนเป็นโวยวายขึ้นมาทันควัน “ผมไม่อยากให้กลับค่ำครับ” เด็กสาวจึงพยักหน้าตามเขากลับแต่โดยดี ท้องฟ้าเริ่มโพล้เพล้ใกล้ค่ำ  แสงสีส้มจางกำลังจะจางไปจากขอบฟ้า  ระบิลขับมอร์เตอร์ไซด์อย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ  ระหว่างทางมีอุบัติเหตุ   ทำให้รถบนถนนชะลอตัวและเคลื่อนตัวได้ช้าสลับกับการหยุดนิ่ง  เมื่อเขาขับมาถึงจุดเกิดเหตุ  จึงพบรถบรรทุกพลิกคว่ำอยู่กลางถนน 2 คัน  พืชไร่ที่บรรทุกมากระจัดกระจายเต็มพื้นถนน   ตำรวจกำลังเคลียร์ถนนหนทาง   รถจึงวิ่งได้แค่เลนเดียว   คนซ้อนท้ายกระตุกชายเสื้อยืดของเขา  พร้อมกับละล่ำละลักบอกด้วยเสียงสั่น ๆ “ระบิลรีบไปจากตรงนี้เถอะ” ระบิลทำตามที่หลานสาวเจ้าของไร่บอก  เพราะเธอคงเห็นผู้ตายที่นอนเลือดอาบอยู่กลางถนน  เข้าใจว่าแรงเหวี่ยงจากการกระแทกคงทำให้ร่างของหนุ่มใหญ่กระเด็นออกมาศีรษะน็อคกับพื้นถนนตายค่าตายที่  แถมใบหน้าเหวอะหวะของผู้ตายนั้นดันหันออกมาทางด้านที่เขากำลังขับรถผ่านพอดี ความมืดโรยตัวไปทั่วสารทิศ  อุบัติเหตุทำให้การเดินทางกลับไร่ตะเกียงไพรเป็นไปอย่างล่าช้า  ถนนหนทางมืดมิด  ที่ผู้จัดการหนุ่มหวั่นใจที่สุดคือ  เคยมีข่าววัยรุ่นมาดักจี้คนที่ขับรถผ่านไปมาเส้นนี้บ่อย ๆ  ได้แต่ภาวนาขอให้อย่าเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นขึ้นกับเลย   แต่มันกลับผิดคาด  เมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มสามสี่คนยืนอยู่กลางถนนในความมืดและพวกนั้นโบกให้เขาจอดรถ ตายล่ะ!  ไอ้พวกเวรเอ๊ย! เขาสบถอยู่ในใจ “คุณตะเกียงครับระวังตัวนะ  จับแน่น ๆ นะครับ”  ผู้จัดการไร่หันมาบอกคนซ้อนท้ายให้เตรียมพร้อม เกิดอะไรขึ้น! ความสงสัยเกิดขึ้นในสมอง  เธอยังไม่ได้ถามเขาในทันที  พลางชะเง้อมองไปข้างหน้า  รู้ว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องถาม  เธอควรทำตามที่เขาบอกอย่างเคร่งครัด  และควรมีสติตื่นเต็มตลอด เป็นไงเป็นกัน!   จอดให้โง่สิ!   เขาตัดสินใจตบเกียร์บิดเร่งคันเร่ง  แล้วดับไฟหน้าทันที  เอาเท้าถีบพวกที่ยืนเซ่อเกะกะอยู่กลางถนนให้พ้นทาง   รถกระชากเมื่อเขาบิดคันเร่ง  ร่างเล็กแทบปลิวไปกับแรงกระชากนั้น   แต่เนื่องจากเธอมีสติตลอดเวลา  มือจับเหล็กด้านหลังเบาะมอร์เตอร์ไซด์แน่น  กลัวจะตกใจเผลอกอดคนที่อยู่ข้างหน้าเหมือนครั้งก่อนอีก เมื่อรถวิ่งไปไกลระยะหนึ่ง  จนมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว  จึงลดความเร็วลง  ก่อนเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนทางเข้าบ้านไร่ตะเกียงไพร “คุณตะเกียงไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ”  เขาถามคนซ้อนท้ายที่นั่งเงียบกริบ “ฉันไม่เป็นไร” เมื่อเขาได้ยินเสียงเธอค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น รถเลี้ยวเข้าสู่ไร่ตะเกียงไพร  ผู้จัดการหนุ่มรู้สึกโล่งใจ  แต่โล่งใจได้ไม่นานอยู่ ๆ  รถก็ดับไปเฉย ๆ  แล้วสตาร์ทไม่ติด  ทั้งคู่ตกอยู่ในความมืดมิดทันทีเมื่อไร้แสงไฟหน้ารถ เป็นอะไรอีกเนี่ย! ผู้จัดการหนุ่มเริ่มหงุดหงิด  ผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ  ก่อนเพ่งสายตาไปที่พลายน้ำของหน้าปัดรถมองเห็นขีดน้ำมันหมดถังเลย   ระบิลเอ๊ย !!   ให้มันได้ยังงี้สิ! เขาลืมสนิทเลยว่าน้ำมันใกล้หมดถัง “เป็นอะไรหรอ  ระบิล” “น้ำมันหมดครับ  เราคงต้องเดินแล้วล่ะ”   “อีกไกลไหม”  เธอถามพลางก้าวลงจากรถ “เกือบ 2 กิโลครับ”  เขาเปิดเบาะรถคลำหาอะไรบางอย่างไปมา เด็กสาวมองรอบตัวมืดสนิทไม่มีแสงอะไรเลยนอกจากความมืดและมืด  มืดตึ๊ดตื๋อ  มืดอย่างที่มองไม่เห็นอะไรเลย  เธอไม่เคยอยู่กับความมืดมิดขนาดนี้เลย  แถมอยู่กลางป่ากลางสวนอีกต่างหาก  ใจคอหวั่น ๆ รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ  ภาพของคนตายที่เห็นตอนขับรถผ่านยังติดตาติดใจติดอยู่ในสมอง  ทำให้รู้สึกยิ่งกลัวเข้าไปกันใหญ่ “มืดจังเลย ระบิล ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย” ผู้จักการหนุ่มฟังเสียงหลานสาวเจ้าของไร่ก็รู้ว่าเธอกำลังกลัว สาวน้อยใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นแสงสว่างจากไฟฉาย “ดีจังเลยมีไฟฉายด้วย” ชายหนุ่มแกล้งเอาไฟฉายมาจ่อที่ปลายคางของตนเอง “บ้า!!  ไม่เอานะ  อย่าแกล้งกันดิ”  เด็กสาวตะโกนลั่น ระบิลหัวเราะเบา ๆ  แล้วลดไฟฉายลง “ความมืดก็มีความสวยงามนะครับ  ถ้าเรามองให้เห็นความสวยงาม  ความเงียบ  และความสงบ” สวยตรงไหน?   เธอยังคิดไม่ออก  มองยังไงมันก็น่ากลัวอยู่ดี   แต่ไม่อยากจะเถียงเขา  ได้แต่เงียบ ทั้งคู่เดินผ่านสวนท่ามกลางความมืดที่มีเพียงลำแสงของไฟฉาย  สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นมะม่วง  มะละกอ  สลับกับต้นกล้วย  เป็นต้น ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนท้องฟ้า   ม่านราตรีกาลประดับประดาด้วยดวงดาวนับล้านดวงส่องแสงระยิบระยับวับวาวสุกใส  คืนนี้ฟ้าเปิด  เป็นข้างแรม  ไม่มีแสงจันทราคอยเป็นเพื่อนดาวเหมือนอย่างเคย “มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสิครับ” คุณหนูตะเกียงละสายตาจากพื้นดินที่คอยจดจ่ออยู่กับลำแสงของไฟฉายขึ้นมามองท้องฟ้ากว้างของราตรีกาล “โอ้โห สวยจังเลย .”   น้ำเสียงเธอดูตื่นเต้น  เมื่อเห็นนทะเลดาวบนท้องฟ้าอันงดงาม เธอนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้  ความสวยงามของความมืด  ถ้าไม่มีความมืดก็ไม่อาจเห็นดาวสวยงามอย่างนี้  อีกมุมหนึ่งของความมืดมีความสวยงามซ่อนอยู่  ถ้าเธอมัวแต่กลัวคงไม่มีโอกาสได้เห็นความงดงามละลานตาอย่างนี้ได้เลย   แค่รู้จักเปลี่ยนความคิดก็จะได้เจออีกมุมหนึ่งที่งดงาม “นั่นอะไรน่ะ  ระบิล”  รวิวารมองเห็นแสงสีส้มเล็ก ๆ ลอยไปมาในอากาศ “หิ่งห้อยใช่มั้ย ”  น้ำเสียงเธอตื่นเต้นมาก   เพราะอยู่ในเมืองการจะได้เห็นหิ่งห้อยนั้นเป็นไปได้ยากยิ่ง “ใช่ครับ” “สวยจัง .”  เด็กสาวมองหิ่งห้อยตัวน้อยบินไปบินมาในอากาศ  ตามต้นหญ้าข้างทาง ผู้จัดการไร่ตะเกียงไพรปิดไฟฉาย ทันทีที่เขาปิดไฟฉาย  สาวน้อยข้าง ๆ ก็ตกใจร้องเสียงหลง  เข้ามาเกาะแขนเขาแน่นแจ “ปิดทำไม!”  เธอถามเสียงดัง ชายหนุ่มตกใจเช่นกันที่อยู่ ๆ เธอก็โดดเข้ามากอดแขนในระยะประชิดตัวขนาดนี้  มือรีบกดสวิชต์เปิดไฟฉายทันที “ผม อยากให้คุณได้ดูหิ่งห้อยสวย ๆ กับทะเลดาวอย่างชัดเจนไงครับ” “จะปิดก็ไม่บอกซักคำตกใจหมดเลย”  เธอละมือจากแขนชายหนุ่มเมื่อมีแสงสว่างจากไฟฉาย  สายตาจดจ่ออยู่บนฟ้ากว้าง “ลองปิดดูก็ได้”  เธออยากรู้เหมือนกันว่า  ถ้าไม่มีแสงอะไรรบกวนเลย  หมู่ดาวกับฝูงหิ่งห้อยตัวน้อย ๆ  จะสวยงามขนาดไหน   เขาจึงปิดไฟฉายตามที่เธอบอก ดาวน้อยใหญ่เด่นอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของม่านราตรีกาล  ช่างงดงามเหลือเกิน  หิ่งห้อยตัวน้อย ๆ  บินไปมาพร้อมกับแสงสีทองเล็ก ๆ  ช่างน่าอัศจรรย์ “อยากดูตัวหิ่งห้อยมั้ย  ว่าเป็นตัวยังไง” “อยากสิ” ทั้งคู่นั่งลงมองตามหิ่งห้อยที่บินร่อนลงจอดบนพื้นดิน  ผู้จัดการหนุ่มเปิดไฟฉายส่องตัวหิ่งห้อยที่มองเห็นเป็นแมลงสีน้ำตาล “อ๋อ ตัวเป็นแบบนี้เอง” แสงไฟจากไฟฉายค่อย ๆ หรี่แสงจางลง “ถ่านจะหมดหรอ”  คนที่อยู่ข้าง ๆ ใจเสีย “สงสัยครับ  เพราะตั้งแต่ผมใช้มายังไม่เคยเปลี่ยนถ่านเลย”  พูดพลางเขย่าไฟฉายไปมา  แต่ทว่ายิ่งเขย่ากับยิ่งทำให้ไฟฉายดับไปเฉย ๆ รวิวารแทบจะกระโดดเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่น  ถึงความมืดจะมีความสวยงาม  แต่เธอก็ยังกลัวความมืดอยู่ดี  และตอนนี้เป็นความมืดที่จะไม่มีแสงสว่างอีกแล้ว “ดับจริง ๆ หรอ”  เธอมองไม่เห็นแสงจากไฟฉายอีกเลย  ได้ยินเสียงเขาพยายามเขย่าให้มันติด  แต่มันยังไม่ยอมติด “ฉันขอ จับแขนนาย ได้รึเปล่า ”  เธอรู้สึกกลัวจริง ๆ  และรู้สึกว่า  เธอต้องพึ่งเขาแล้วตอนนี้ ผู้จัดการไร่รู้สึกลำบากใจ  ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยยอมให้ผู้หญิงคนไหนมาเกาะแขนแจขนาดนี้เลย  แต่มือของเธอที่จับแขนเขาไว้แน่นส่งผ่านความรู้สึกกลัวมาถึงเขา   และน้ำเสียงของเธอที่ขอร้อง   ทำให้เขาได้แต่นิ่งเงียบไม่อาจบอกปฏิเสธ  และไม่ได้ดึงแขนคืนเป็นการอนุญาตอยู่ในที “คุณตะเกียงรู้จักดาวอะไรบ้างครับ”   ชายหนุ่มชวนเธอพูดคุย ให้เธอเลิกจดจ่อกับความมืด  และคลายจากความกลัวลงบ้าง “ไม่ค่อยรู้จักดาวอะไรเลย   แล้วนายรู้จักดาวอะไรบ้างล่ะ” “ก็ไม่ค่อยรู้จักเหมือนกันครับ” เด็กสาวหัวเราะเสียงดัง  “โธ่เอ๊ย!  นึกว่ารู้ซะอีก” ระบิลหัวเราะตามเบา ๆ  เขารู้สึกว่ามืออุ่น ๆ ที่จับแขนเขาเอาไว้เริ่มผ่อนคลายจากความกลัวลง   “ระบิลดูดาวกลุ่มโน้นสิ  นายว่ารูปร่างเหมือนอะไรเหรอ”  เธอเริ่มเป็นฝ่ายชวนเขาพูดคุย เขาตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าการที่มีเธออยู่ข้าง ๆ เกาะแขนไว้แบบนี้รู้สึกอย่างไร  เป็นความรู้สึกแปลก  ที่ยังค้นหาคำตอบไม่ได้  ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ๆ  คุณหนูตะเกียง  รู้สึกมีชีวิตชีวา   เพราะเธอทำให้ชีวิตเรียบ ๆ สงบ ๆ ของเขาวุ่นวายเหลือเกิน   เรือนไม้สักสีทองเด่นตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของยามราตรีกาล  กลางหุบเขาที่ยังเป็นป่าอุดมสมบูรณ์  แสงโคมไฟรูปตะเกียงสว่างจ้ามองเห็นแต่ไกล   เมื่อใกล้ถึงเรือนใหญ่แห่งบ้านไร่ตะเกียงไพร  เริ่มมีแสงสว่างสลัว ๆ  หลานสาวเจ้าของไร่จึงละมือจากแขนชายหนุ่ม   “ขอบใจนายมากเลยนะ  ที่พาฉันไปเที่ยววันนี้  สนุกมากเลย”   เธอบอกเขาเมื่อเดินมาถึงเรือนไม้สัก “ไม่เป็นไรครับ  ผม ”   เขายังพูดไม่ทันจบ  เธอก็พูดทับขึ้นมาอย่างรู้ทัน “ถึงนายจะทำไปตามคำสั่ง  ตามหน้าที่ก็ตามเถอะ   ถ้าฉันทำให้นายลำบากไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องขอโทษนายด้วยนะ”   “ไม่เป็นไรครับ” “ราตรีสวัสดิ์นะ”  เด็กสาวยิ้มให้แล้วหันหลังกลับเดินไปยังห้องอย่างร่าเริงมีความสุข ============   คุยกันหลังกระทู้ สวัสดีค่า ไม่ได้มาลงเรื่องนานมาก  งานยุ่งๆ ค่ะ  ก็เอาตอนใหม่มาลงซักที  สบายดีกันรึเปล่าคะ  หลังจากบ้านเมืองวุ่นวาย  ภัยธรรมชาติก็ซ้ำเติมกันเป็นระรอก ๆ เลย  เป็นกำลังใจให้ต่อสู้ต้องไปนะคะ ลูนาติก คุณอาทราบหรือเปล่าคะ  ว่าอาจารย์จี  ขอเป็นปู่เองค่ะ  อิอิ  ก็เลยต้องเป็นหลานไงคะ   งานยุ่งมากหรือเปล่าคะ   scottie ผู้หญิงเราให้เป็นพี่ไว้ก่อนค่ะ อิอิ เม-ดา แสดงว่าน้องเมร์เคยใช้ด้วยใช่ป่าว อิอิ W i n t e r b e r r y ขอบคุณค่า ที่ยังติดตามอยู่นะคะ :::อาราเร่::: มาอ่านตอนกลางคืนหรอจ๊า . รียา-อารียา ขอบคุณค่า ..อย่าเพิ่งลืมนะคะ  ขอร้อง  ^ _ ^ นกยูง พูดเหมือนใจนี่ประเด็นไหนล่ะจ๊ะ GTW ว่าแล้วปู่หายไปนาน ๆ ต้องไป ตจว.มา  ปู่ไม่ทำเรื่องย้ายไปสอน ตจว.ละคะ  จะได้อยู่กับธรรมชาติ  แล้วที่สำคัญเด็ก ๆ ตจว. จะได้มีโอกาสเรียนกับคุณครูดีดีไงละคะ เปิดเทอมแล้ว  รบกับเด็ก ๆ ไปถึงไหนแล้วคะ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 49 23:35:29 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 30 พ.ค. 49 23:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รู้สึกเหมือนตะเกียงทำตัวเด๊กเด็กอ่ะ เด็กขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ดูน่ารักใสๆดี ^^ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 31 พ.ค. 49 07:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมหายไปนานเลยหล่ะค่ะ คิดถึงตะเกียงแทบแย่ จากคุณ : มิรันดา (แสนเหงา) - [ 31 พ.ค. 49 08:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^_________^ จากคุณ : Bangkokian - [ 31 พ.ค. 49 09:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นานเลย กว่าพี่ริจะมาลงตอนนี้ แถมมีฉากน่ารักๆ มาให้หวานเล่นอีกต่างหาก จากคุณ : เม-ดา - [ 31 พ.ค. 49 10:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 31 พ.ค. 49 10:30:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลานริ ป฿อยากไปชนบท อยากทำงานอยู่ชนบท เพียงรอโอกาสและเวลาที่เหมาะสมเท่านั้ล่ะจ๋ะ แต่แหม 2 คนในเรื่องนี่ ตกที่นั่งลำบากก้ยังมีอารมณ์ชมดาวและความงามยามราตรีเนอะ น่ารักดี จากคุณ : Psycho man - [ 31 พ.ค. 49 12:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไมต้องปิดไฟหน้ารถ ยันเด็กออกไปล่ะ จากคุณ : scottie - [ 31 พ.ค. 49 23:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ท่ามกลางความมืดก็โรแมนติกเนอะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 3 มิ.ย. 49 00:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยากกินไอติม คิดถึงทะเลดาวและเจ้าหิ่งห้อยดาวบนดิน เผอิญว่า บ้านอยู่ไกลแสงสี จึงเคยเห็นทั้งดาวและดาวบนดินท่ามกลางความมืด(สนิท) สวยสงบ ...ถ้าคุณไม่กลัวความมืดนะ 555 ก็ประเด็น.... ค่ะ แหะๆ เราคงเข้าใจกัน เนอะ คุณ winterberry จากคุณ : นกยูง - [ 7 มิ.ย. 49 20:10:01 A:161.200.83.138 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4526916/W4526916.html ตอนที่ 7 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ วันเข้าพรรษา 23:50:43 ]