ความคิดเห็นที่ 1 ฟงหล่านเห็นเขาโทรศัพท์ เดาว่าต้องโทร. ไปหาผู้ชายคนนั้นแน่ เธอนึกขอบคุณพจน์อยู่ในใจ ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่มีอะไรส่อไปในทางดี แต่อย่างน้อยความช่วยเหลือของเขาก็ทำให้เธอไม่รู้สึกเปล่าเปลี่ยวเคว้งคว้างมากไปกว่านี้ “ได้เรื่องแล้ว” เขาเก็บโทรศัพท์เครื่องเล็กลงกระเป๋า หันมาพูดกับสาวน้อย “เฮียแกกำลังปั่นราคาสุดฤทธิ์ คุณภูมิใจไว้เถอะว่าเทวดาดาวของคุณอาจมีราคาถึงห้าหมื่นเหรียญ แถมคนซื้อจะจ่ายเป็นเงินสดเสียด้วย” ฟงหล่านหน้าแดงก่ำ “ไม่เห็นจะน่าภูมิใจเลย! ปลาของฉัน เอาไปขายได้ยังไง ทุเรศที่สุด!” ชายหนุ่มรีบดึงข้อมือสาวน้อยออกมาให้ห่างจากร้านแฟนแทสติกอควาเรียม พาข้ามถนนไปนั่งในสวนสาธารณะ บอกให้เธอใจเย็นลงอีกนิดก่อน ฟงหล่านนั่งหมดอาลัย ซุกหน้าบนฝ่ามือสองข้างสะอื้นเบา ๆ  พจน์ยกมือจะแตะไหล่บาง ๆ ของเธอเพื่อปลอบใจแต่ก็คิดได้ว่าไม่ควร เขาปล่อยให้สาวน้อยร้องไห้อยู่นานจนเงียบไปเอง ฟงหล่านเงยหน้าขึ้น พบว่ามีกระดาษทิชชู่ขาวสะอาดถูกยื่นมาให้ทั้งห่อ “อ้ะ สะอาดกว่าผ้าเช็ดหน้าอีกนะ ผมวิ่งไปซื้อให้ตะกี้เอง” เขาพูดเขิน ฟงหล่านหัวเราะทั้งน้ำตา รับกระดาษทิชชู่แล้วกล่าวคำขอบคุณเป็นภาษาไทย “แล้วถ้าเป็นภาษาเวียดนามล่ะ” “กามเอิ้น” “กามเอิ้น...” พจน์พูดตามยิ้ม ๆ “ไม่เพราะเหมือนคุณพูดแฮะ ฟังดูแปลก ๆ” ฟงหล่านอมยิ้ม พูดภาษาเวียดนามยาวเหยียด พจน์นิ่งฟังตั้งอกตั้งใจ “แปลด้วยครับ” “ฉันบอกว่า คุณเป็นคนมีน้ำใจ ขอบคุณที่ช่วยเหลือฉัน เดี๋ยวเราก็ต้องจากกันแล้ว ฉันขอให้คุณโชคดีในงานทำนิตยสารด้วยค่ะ” ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ตื้นตันใจ “แล้ว...คุณจะทำยังไงต่อไป ฟงหล่าน” เธอก้มหน้า ส่ายศีรษะเศร้า ๆ  “ยังไม่รู้เลยค่ะ คงรอจนให้ได้พบเจ้าของร้านแฟนแทสติกแล้วขอร้องเขา ฉันเอาเงินสองร้อยเหรียญที่เขาจ่ายเป็นค่าปลามาคืนด้วย แต่ถ้าจะให้ต้องซื้อในราคาสูงขนาดนั้นฉันคงไม่มีปัญญา...” ประโยคสุดท้ายสั่นพร่า น้ำตาคลอขึ้นมาอีกแล้ว “ว่าแต่คืนนี้คุณมีที่พักหรือยัง” พจน์เอ่ยถาม สาวน้อยสั่นศีรษะ กระเป๋าเป้ยังวางข้างตัวเหมือนเหงา ๆ   “เอางี้ เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวแล้วจะแนะนำที่พักให้ด้วย ราคาไม่แพง” “คุณไม่ต้องไปทำงานแล้วเหรอคะ” ฟงหล่านอ้าปากหวอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมมาเสียเวลากับเธอ พจน์ยกมือเกาศีรษะ พยักเพยิดให้สาวน้อยแหงนดูเวลาจากหอนาฬิกา “เย็นป่านนี้แล้วใครจะมาอยู่รอให้สัมภาษณ์ อย่าห่วงเลย งานผมไม่มีกำหนดเวลาแน่นอน ทำวันพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็ยังไหว สบายมาก” พจน์พูดขณะลุกยืน สะพายกระเป๋ากล้องเฉียงไหล่ ตามด้วยกระเป๋าใส่อุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ใช้ในการทำงาน ฟงหล่านเพิ่งจะรู้สึกว่าเขาแบกข้าวของมากมายเหลือเกินจนดูเป้ของเธอเล็กไปถนัดตา ทั้งสองเดินออกจากประตูสวนสาธารณะ แสงแดดอุ่น ๆ กับลมโชยเย็นสบายทำให้สาวน้อยเริ่มคิดถึงบ้าน โดยเฉพาะบึงน้ำขนาดใหญ่ใจกลางสวนที่เดินผ่านทำให้เธอนึกถึงสระฮว่านเกี๋ยมกลางกรุงฮานอยที่ตัวเองกับยุบเพื่อนสนิทมักไปนั่งเล่นกินไอศกรีมกันเป็นประจำ พจน์เดินนำฟงหล่านกลับไปในตลาดนัดสวนจตุจักร ลานจอดรถเริ่มมีที่ว่างผิดกับช่วงเช้าและบ่าย เขาตรงไปยังรถเก๋งขนาดเล็กสีขาวรุ่นค่อนข้างเก่า ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจรถอ้อมไปไขเปิดฝั่งตรงข้ามคนขับก่อน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เชิญ ๆ” เขาผายมือ เด็กสาวก้มศีรษะเกรงอกเกรงใจมุดตัวเองเข้าไปนั่ง วางเป้ลงกับพื้นระหว่างขาเพราะไม่เห็นมีที่ว่างแม้กระทั่งเบาะด้านหลัง พจน์วิ่งอ้อมมาขึ้นฝั่งของตัว สตาร์ทเครื่องยนตร์ ค่อย ๆ ขับลัดเลาะออกจากเส้นทางแคบ ๆ จนถึงทางออกสู่ถนนใหญ่ “รกหน่อยนะคุณ รถเนี่ยเป็นทั้งพาหนะแล้วก็เป็นทั้งออฟฟิศของผมด้วย” เขาหันมายิ้มให้ฟงหล่าน เด็กสาวเอียงคอทำหน้าไม่เข้าใจ เขาใช้นิ้วโป้งชี้ไปยังเบาะด้านหลัง นอกจากมีกระเป๋าสองสามใบของเขาแล้วยังมีหนังสือหนา ๆ เกี่ยวกับปลาสวยงามทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษอีกหลายเล่ม มีถุงใส่แผ่นดิสค์ มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ แปะไว้ตรงโน้นตรงนี้เต็มไปหมด พจน์เล่าว่าเขาทำงานได้ทุกที่ไม่จำเป็นมีออฟฟิศเป็นหลักแหล่ง เขียนบทความลงบนคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค ถ่ายภาพด้วยกล้องดิจิตอล แต่งภาพและจัดหน้าตลอดจนถึงออกแบบปกด้วยคอมพิวเตอร์เครื่องเดียวเสร็จ ถึงเวลาก็ส่งไฟล์งานทั้งหมดไปโรงพิมพ์ ที่นั่นจะมีเพื่อนของเขาจัดเพลทและปรู๊ฟสีให้ ไม่กี่วันนิตยสารก็ถูกพิมพ์เสร็จมัดไว้เป็นตั้ง ๆ  รอให้รถของสายส่งมารับไปจัดจำหน่ายอีกที “ท่าทางจะเหนื่อยนะคะ” ฟงหล่านออกความเห็นเสียงอ่อย ๆ ในตอนท้าย พจน์พยักหน้ายอมรับ แต่บอกว่าสนุกดี “ที่โรงพิมพ์เขาให้เครดิตผมด้วยนะ ได้เงินจากสายส่งเมื่อไหร่ผมค่อยโอนค่าพิมพ์ให้เขาอีกต่อหนึ่ง อย่างนี้สะดวก ไม่จำเป็นต้องมีทุนมากก็ทำหนังสือได้” ฟ้าเริ่มอ่อนโรยแสง ความมืดค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาแทนที่ แสงสีสว่างไสวของเมืองหลวงกรุงเทพฯ พร่างพราวยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า เด็กสาวมึนงงกับมหานครกว้างใหญ่ ความกลัวคงแล่นเข้าจับจิตใจหากไม่มีเขาอยู่ด้วยในตอนนี้ พจน์จอดรถข้างทาง มีร้านอาหารเรียงรายทั้งร้านห้องคูหาและร้านรถเข็น คนเดินถนนขวักไขว่คึกคัก เขาถามสาวน้อยว่าอยากกินอะไร เธอชี้นิ้วไปยังรถเข็นขายบะหมี่ที่มีป้ายชื่อร้านเป็นสีเหลืองสด พจน์หัวเราะแล้วพาเธอไปเลือกหาโต๊ะว่างสั่งบะหมี่ปูหมูแดงมาคนละหนึ่งชาม คืนนั้นฟงหล่านได้พักในเกสต์เฮ้าส์เล็ก ๆ เงียบสงบและจัดได้ว่าสะอาดเรียบร้อยดีมาก เมื่อเขาเอ่ยคำลา ความรู้สึกเหงาก็เข้ามาเยือนฟงหล่านทันที แต่เธอมีหลายสิ่งต้องคิด จะต้องทำอย่างไรถึงจะได้ปลากลับคืน ควรจะพูดขอร้องผู้ชายคนนั้นอย่างไรดี หรือว่าควรเสนอเงินให้เขาเพิ่มอีกสักเท่าไร เด็กสาวนอนกระสับกระส่าย แต่แล้วก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เช้าตรู่ ฟงหล่านรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวสะพายเป้ออกจากเกสต์เฮ้าส์ มองหารถโดยสารไปตลาดนัดซันเดย์ แต่เหมือนได้ยินใครเรียกชื่อ มองไปเห็นพจน์กวักมือเรียกอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน ดีใจจนเผลอส่งยิ้มให้เขาเป็นการกล่าวคำอรุณสวัสดิ์ เขาเรียกให้เธอขึ้นรถ ขับออกไปช้า ๆ “เมื่อคืนผมโทร.คุยกับเฮียเจ้าของร้านแฟนแทสติก เขาเล่าให้ฟังว่าได้ปลาเทวดาดาวมาจริง ๆ  และก็มีคนให้ราคาตามที่เขาต้องการแล้วด้วย ตกลงซื้อขายกันเมื่อเย็นวาน” คำพูดของเขาทำเอาเด็กสาวหน้าถอดสี ใจแป้ว หดหู่อย่างที่สุด น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้าขึ้นมาอีกแล้ว “นี่ ยังพูดไม่จบเลย แล้วก็กรุณาอย่าเพิ่งร้องไห้ด้วย ผมมีข่าวดี” พจน์รีบพูด ฟงหล่านหูผึ่งหันมองหน้าเขา “คืองี้...” เขากระแอมสองสามครั้ง “เศรษฐีคนที่ขอซื้อเทวดาดาวของคุณผมเคยอ่านพบในนิตยสารบ้านและสวน มีรูปถ่ายบ้านของเขาทั้งภายในภายนอก ใหญ่โตยังกับวัง เลี้ยงปลาเป็นร้อย ๆ ตู้ ผนังห้องใต้ดินของเขาติดกับบ่อปลานอกบ้าน กั้นด้วยอะครีลิกหนาต่างกำแพง มองจากในบ้านเหมือนเห็นใต้แม่น้ำอเมซอน” “ไม่เห็นจะเป็นข่าวดีเลย!” ฟงหล่านเตรียมโวยแต่เขารีบยกมือห้าม “เดี๋ยวสิ คืองี้นะ...ผมคุยกับเฮีย ทำว่าอยากเห็นเทวดาดาวตัวจริงมาก ๆ  เอ่อ ความจริงผมก็อยากเห็นอยู่แล้วแหละ เฮียเขารู้ว่าผมทำนิตยสาร เลยติดต่อเจ้าเศรษฐีนั่นให้ผมเข้าไปสัมภาษณ์และถ่ายรูปช่วงบ่ายนี้” เด็กสาวก้มหน้างุด “ก็ยังไม่เห็นว่าจะเป็นข่าวดีตรงไหน ข่าวดีของคุณน่ะสิไม่ว่า” พจน์ยิ้มเมื่อเห็นฟงหล่านงอน “นี่ สาวฮานอยเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ...คืองี้ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่บ้านหลังนั้นด้วย พอผมเริ่มลงมือสัมภาษณ์คุณก็ทำเป็นเดินถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ  พอสบโอกาสเหมาะก็จัดการจับมันลงถุงซะ” ฟงหล่านชักตื่นเต้น มองเห็นความหวังอยู่ลิบ ๆ  แต่แผนนี้ใช่จะรัดกุม “แล้วถ้าเกิดเขาจับได้ล่ะ อย่าลืมสิว่าเทวดาดาวมีมูลค่าสูงขนาดนั้นเจ้าของคงต้องหวงมาก ๆ  ฉันว่าแผนนี้ไม่สำเร็จหรอก” “ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง ดีกว่ามานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งอย่างคุณนะฟงหล่าน” เขาตัดบท หักพวงมาลัยจอดรถริมบาทวิถีหน้าร้านอาหารเล็ก ๆ  พูดกับสาวน้อยว่าจะสอนให้เธอรู้วิธีใช้กล้องระหว่างกินอาหารเช้า ฟงหล่านยังไม่หิว แต่จำต้องกินเพราะพจน์ขอร้อง เธอตักข้าวเข้าปากสองสามคำก็วางช้อน จ้องมองดูปลาหางนกยูงในตู้กระจกด้วยสายตาเหม่อลอย คิดถึงเจ้าดาวเจ้าแดงสุดหัวใจ  พจน์เคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ  ฉีกกระดาษเปล่าออกจากหน้าสมุดหนึ่งแผ่น เขียนแผนผังห้องเลี้ยงปลาของบ้านที่กำลังจะไปคร่าว ๆ  ตู้ปลามีหลากหลายขนาดและวางไว้หลายตำแหน่งทั้งห้องรับแขก ทางเดิน แม้กระทั่งในห้องน้ำ แต่มากสุดคือห้องเลี้ยงปลาซึ่งจัดเป็นสัดส่วนอยู่ในห้องใต้ดิน เขาได้ข้อมูลเหล่านี้มาจากเจ้าของร้านแฟนแทสติกที่ได้พูดคุยกันทางโทรศัพท์เมื่อคืน   “ส่วนกล้องตัวนี้ใช้ไม่ยากหรอก เพียงแต่จะหนักสักหน่อย ผมเปลี่ยนเป็นเลนส์มาโครให้เลยก็แล้วกัน ส่วนขาตั้งก็กางออกอย่างนี้” เขาสาธิตโดยปลดล็อคยืดขาทั้งสามออกมา ฟงหล่านเกาศีรษะแกรก “ดูมันซับซ้อนจังเลยค่ะ” “ไม่ต้องถ่ายจริง ๆ ก็ได้แค่แอ๊คท่าให้เหมือนเขาจะได้ไม่สงสัย ส่วนถุงพลาสติกกับกระชอนตักปลาผมเตรียมไว้ในกระเป๋ากล้องแล้ว มีหนังยางพร้อม” พจน์แจกแจงอุปกรณ์ต่าง ๆ และอธิบายอย่างตั้งอกตั้งใจ ฟงหล่านพยายามจดจำเอาไว้ให้ได้มากที่สุด “เข้าใจแล้วนะคุณ” เขาสรุป ฟงหล่านพยักหน้า มองชายหนุ่มด้วยตาแดง ๆ “อ้าว ร้องไห้ทำไมอีก” พจน์หน้าเหรอหยุดพูดชั่วขณะ “คุณมาเสียเวลาช่วยฉันทำไม... และถึงทำสำเร็จคุณก็อาจจะโดนข้อหาลักทรัพย์ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักหน่อย คุณทำไปเพื่ออะไรคะ” เสียงของสาวน้อยสั่นพร่าแหบแห้ง น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงมาข้างแก้ม ชายหนุ่มเงียบพูดอะไรไม่ออก เขาบอกกับตัวเองอย่างใจหายว่าลืมนึกถึงผลลัพธ์อันร้ายกาจที่อาจตามมาหลังแผนช่วยเหลือเด็กสาวไปเลย แต่...อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดซีวะ เขาตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ยิ้มให้ฟงหล่านอย่างอบอุ่น “ถ้าปลาเทวดาดาวทั้งสองตัวเป็นของขวัญจากพ่อคุณจริง ๆ  ก็เท่ากับว่าผมแค่ทำให้มันกลับไปสู่มือเจ้าของที่แท้จริงตามเดิมเท่านั้นเอง ใครจะคิดยังไงก็ช่าง จริงไหม” ทว่าในใจของเขากลับพูดออกมาดัง ๆ ว่า ก็เพราะน้ำตาของเธอไงเล่ายายหนู ถึงทำให้ฉันกระโดดลงมาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้  ฟงหล่านซับน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้า มือข้างหนึ่งขยับแล้วหยุดนิ่ง แล้วขยับใหม่อีกครั้งก่อนหยุดไปอีก...สาวน้อยหลับตานึกถึงพ่อ ลืมตามาอีกทีมือของเธอก็เผลอไปวางบนมือของเขาเรียบร้อยแล้ว พจน์นั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก คำขอบคุณสื่อผ่านมาทางสัมผัสอ่อนโยนละมุนละไม หัวใจของเขาเต้นแรง ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย “เอ่อ ผมอิ่มแล้วล่ะ เดี๋ยวเราไปกันเลยดีกว่านะ” พจน์เปลี่ยนเรื่อง เรียกพนักงานมาคิดสตางค์ ฟงหล่านล้วงกระเป๋ากางเกงยีนแต่คราวนี้เขาไม่ยอม ขอเป็นฝ่ายเลี้ยงเธอบ้าง ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวนสาธารณะร่มรื่นด้วยแมกไม้ ม้านั่งตั้งห่าง ๆ กันหันหน้าเข้าหาบึงน้ำขนาดใหญ่ ลมโชยเอื่อยพัดผิวน้ำเป็นระลอกริ้ว พจน์ปล่อยให้ฟงหล่านศึกษาเรื่องการใช้กล้องถ่ายรูป ส่วนตัวเองจมอยู่กับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คและกองตำรา เขียนอะไรมาได้สักชั่วโมงเศษแล้ว “คุณเขียนอะไรคะ” เด็กสาวชะโงกหน้าดูจอสี่เหลี่ยม ไม่กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทเพราะถึงอย่างไรเธอก็อ่านไม่ออกอยู่ดี พจน์ยิ้ม ถือโอกาสยืดแขนขาแก้เมื่อยขบ “การวางไข่ของปลาสกุลซิมไฟโซดอน” เขาตอบช้าหน่อยเพราะต้องคิดคำเป็นภาษาอังกฤษ แล้วค่อยอธิบายความหมายต่อไปว่า “ปลาขยายพันธุ์ได้หลายวิธี มีทั้งออกลูกเป็นตัวเลยอย่างพวกปลาหางนกยูง ปลาเข็ม แต่ส่วนมากมักออกเป็นไข่ และวิธีการวางไข่ของมันก็หลากหลาย อย่างปลาในวงศ์ซิคลิเดที่อาศัยในทะเลสาบมาลาวีจะวางไข่ทีละฟองให้ตัวผู้ผสมน้ำเชื้อจนหมดแล้วค่อยอมเลี้ยงไว้ในปากจนฟักเป็นตัว ส่วนกลุ่มที่อาศัยในทวีปอเมริกาใต้ส่วนใหญ่จะใช้วิธีวางไข่ การวางไข่ก็ทำได้หลายแบบอีกเช่นกันเช่นวางติดก้อนหิน วางติดใบไม้ วางไข่ในถ้ำ หรือแม้กระทั่งวางแล้วกลบไว้ใต้ทราย  ผมเขียนถึงเรื่องปลาในสกุลซิมไฟโซดอนที่วางไข่กับวัสดุแนวตั้ง ปลาเทวดากลุ่มพเทโรฟิลลัมก็มีวิธีการแบบเดียวกัน” “ดูเป็นวิชาการจังเลยนะคะ” ฟงหล่านออกความเห็น รู้สึกทึ่งหน่อย ๆ  พจน์ยักคิ้วแล้วพูดต่อ “พอวางไข่ปุ๊บ พ่อแม่ปลาจะเริ่มทำหน้าที่ของตัว แม่ปลาจะเฝ้าไข่ คอยโบกครีบให้ไข่ตลอดเวลาเพื่อเพิ่มออกซิเจน พ่อปลาคอยระวังศัตรูอยู่รอบนอกและเข้ามาช่วยแม่ปลาเป็นระยะ ๆ  พวกมันจะคอยจิกเอาไข่ที่เสียออกไปเพื่อกันไม่ให้ติดเชื้อรา จนเวลาผ่านไปได้สักสามวันไข่ก็จะฟักเป็นตัว ลูกปลาช่วงแรกไม่ต้องกินอาหารเพราะมีถุงอาหารธรรมชาติติดมากับพุงของมันอยู่แล้ว” “น่ารักจัง” “อื้อ พอถุงไข่แดงยุบหมดพวกลูกปลาถึงค่อยเริ่มลอยตัวเป็นฝูงอยู่ใกล้ ๆ พ่อแม่จับเอาแพลงค์ตอนที่ลอยมาตามกระแสน้ำกินเป็นอาหาร ถ้าเป็นปลาในสกุลซิมไฟโซดอนก็จะจิกกินมิวคัสซึ่งก็คืออะไรบางอย่างคล้าย ๆ เมือกที่พ่อแม่ผลิตขึ้นบนลำตัวเป็นอาหารให้ลูกของมัน” “แปลกดีค่ะ ฉันก็เคยได้อ่านอะไรแบบนี้จากบันทึกของพ่อ พ่อพยายามเพาะพันธุ์เทวดาดาวด้วยตู้ปลาระบบน้ำหมุนเวียนสามชั้น ใช้เวลาหลายปีกว่าจะได้ลูกครอกแรก แต่ยังไงก็ไม่รู้ ปลาครอกหลัง ๆ มักไม่ยอมไข่ หรือไข่แล้วก็ไม่เป็นตัว เจ้าดาวกับเจ้าแดงก็ไม่เคยวางไข่เลยสักครั้งทั้งที่มันเป็นคู่กัน” “คงเพราะพ่อคุณพยายามพัฒนาสายพันธุ์เทวดาดาว จึงต้องอาศัยยีนเด่นของลูกปลาครอกเดียวกันมาผสมกันเองรุ่นแล้วรุ่นเล่า ลักษณะอย่างนี้เราเรียกว่าอินบรีดดิ้ง แน่นอนว่าลูกของมันแต่ละรุ่นจะมีบางตัวโดดเด่นกว่าเดิมอันเป็นเทคนิกการพัฒนาสายพันธุ์ปลาที่ใช้กันทั่วไป แต่ก็มีข้อเสียคือปลานั้นจะมีความต้านทานโรคต่ำ น้ำเชื้อไม่แข็งแรง และโดยมากมักเป็นหมัน” “แสดงว่าเจ้าดาวเจ้าแดงคงเป็นหมันอย่างนั้นสิ ใช่ไหมคะ” เด็กสาวคราง นึกสงสารปลาทั้งสองขึ้นมา พจน์พยักหน้าช้า ๆ  “ก็อาจเป็นได้ แต่ก็ไม่แน่ บางทีสภาพแวดล้อมก็มีส่วน เช่นเรื่องของอุณหภูมิและความเป็นกรดเป็นด่าง คุณรู้ไหมว่าถ้าอุณหภูมิของน้ำต่ำกว่า 28 องศาเซลเซียส ผิวของไข่ที่ปลาตัวเมียวางจะเหนียวมากจนน้ำเชื้อของตัวผู้ไม่สามารถเจาะเข้าไปถึงนิวเคลียสได้ แต่เทวดาดาวของคุณอยู่มาจนป่านนี้แล้วไม่เคยวางไข่เลยสักครั้งก็เป็นไปได้ว่าหมัน” ฟงหล่านถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถึงตอนนี้แล้วไม่สำคัญหรอกว่ามันจะวางไข่ได้หรือเปล่า ขอเพียงได้มันกลับไปเลี้ยงเหมือนเดิมก็พอแล้ว ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บ่ายเศษ พจน์ขับรถพาฟงหล่านไปถึงบ้านคนที่ซื้อเทวดาดาวไปจากร้านแฟนแทสติกอควาเรียม เด็กสาวมองคฤหาสน์หลังมโหฬารด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งทึ่งและสงสัยว่าจำเป็นเพียงใดถึงต้องอยู่ในบ้านหลังโตขนาดนี้  ชายเจ้าของบ้านอายุราวห้าสิบปี ท่วงท่าสง่างามไว้พุงเล็กน้อย เขาต้อนรับพจน์ด้วยอัธยาศัย คงเข้าใจว่าชายหนุ่มคือนักข่าวคนสำคัญ ฟงหล่านคล้องกล้องไว้ที่คอสะพายกระเป๋าด้วยไหล่ซ้าย หัวใจเต้นตึก ๆ ด้วยความตื่นเต้น ยิ่งเดินเข้าไปในบ้าน ทุกอย่างล้วนตระการตาจนตัวเด็กสาวหดลีบ พจน์บอกกับชายเจ้าของบ้านว่าอยากสัมภาษณ์เขาในห้องรับแขกก่อนแล้วทำทีไล่ฟงหล่านไปเก็บภาพบรรยากาศบ้านเป็นอันดับแรก “โอ้โฮ คุณพจน์มีผู้ช่วยเป็นชาวต่างชาติเสียด้วย เท่ไม่หยอก เป็นคนประเทศอะไรครับแม่สาวคนนี้ หน้าตาก็น่ารัก” ชายเจ้าของบ้านหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พจน์เกือบหลุดปากว่าฟงหล่านมาจากไหน แต่เขาโกหกไปว่าเธอเป็นคนสิงคโปร์ “อ้าวเหรอ ผมไปสิงคโปร์บ่อย เดี๋ยวต้องขอคุยด้วยหน่อยแล้ว” “เอ่อ เราเริ่มกันเลยไหมครับ จะได้ไม่เสียเวลาท่าน” พจน์รีบตัดบทด้วยการกดปุ่มเครื่องบันทึกเสียง เริ่มยิงคำถามแรกตามความเคยชิน ฟงหล่านแสร้งถ่ายรูปตรงนั้นตรงนี้ เมื่อพ้นสายตาชายเจ้าของบ้านก็รีบก้าวไว ๆ มองหาตู้ปลา มีตู้ขนาดใหญ่น้อยมากมายตามทางเดินระหว่างห้องรับแขกไปยังส่วนอื่นของบ้าน เธอเดินลงบันไดไปห้องใต้ดิน ความเงียบทำให้เสียงฝีเท้าดังชัดเจนจนน่าโมโห แค่ก้าวแรกเมื่อย่างเข้าห้องเลี้ยงปลา ฟงหล่านขนลุกซู่ ตะลึงกับภาพข้างในเหลือจะกล่าว ผนังห้องสองด้านคือชั้นวางตู้ปลาที่ได้รับการออกแบบเป็นอย่างดีจนดูเหมือนฝังอยู่ในผนังเลย ตู้ปลาทุกใบสว่างสดใสด้วยหลอดไฟที่มองไม่เห็น มีปลาหลากหลายสายพันธุ์ว่ายอยู่อย่างสุขภาพดีท่ามกลางวัสดุตกแต่งเลียนแบบธรรมชาติอันสวยงาม ส่วนผนังอีกด้านหนึ่งเป็นอย่างที่พจน์บรรยายเอาไว้ มันคือฉากใต้แม่น้ำอเมซอนอันน่าตระการตาเหลือจะกล่าว ฟงหล่านเห็นปลาอะราไพม่า ไจแกส ตัวใหญ่เกือบเท่าเธอหลายต่อหลายตัวแหวกว่ายไปมาเชื่องช้าทว่าทรงพลัง แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกระแอมของผู้ชายคนหนึ่งตรงประตู เขาตามมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ฟงหล่านหันกลับไปก้มศีรษะให้และกล่าวคำทักทายเป็นภาษาไทย ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ  ตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ “ได้ยินจากที่พ่อคุยกับนักข่าวว่าคุณเป็นคนต่างชาติ พูดภาษาอังกฤษกับผมได้ครับไม่มีปัญหา” เขาบอกกับเธอว่าเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านและอาสาพาชมห้องเลี้ยงปลาซึ่งเป็นห้องโปรดของทั้งเขาและพ่อ สาวน้อยเดินตามอย่างเป็นกังวล ชายหนุ่มแนะนำสายพันธุ์ปลาหายากชนิดต่าง ๆ จนกระทั่งมาหยุดยืนหน้าตู้กระจกใบหนึ่ง ภายในตกแต่งด้วยขอนไม้ที่มีกิ่งก้านแตกแขนงและพรรณไม้สกุลเอไคโนโดรัส “นี่เป็นปลาที่เราเพิ่งได้มาใหม่ พ่อผมทุ่มสุดตัวจ่ายไปสองล้านบาทตัดหน้าเศรษฐีญี่ปุ่นไปเฉียดฉิว” เขาเรียกให้เด็กสาวมายืนใกล้ ๆ ชี้เข้าไปด้านในตู้แล้วเล่าว่าเขาได้เทวดาดาวคู่นี้มาอย่างไร ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงไม่มีความรู้เรื่องปลามากนักจึงอธิบายความแตกต่างของปลาเทวดาทั่วไปกับเทวดาดาวอันล้ำค่า ราวสิบห้านาทีเขาจึงยกข้อมือดูนาฬิกา “ตามสบายนะครับ ผมต้องขอตัวไปทำงานก่อน เสียดายไม่มีโอกาสพาคุณชมส่วนอื่น ๆ ของบ้าน” แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องโดยปล่อยเด็กสาวไว้เพียงลำพัง ฟงหล่านหูอื้อตัวสั่นเทา ก้าวขาช้า ๆ  ทาบมือบนกระจก... ปลาเทวดาดาวทั้งสองซุกตัวเบียดกันแน่นิ่งอยู่มุมตู้ด้านในสุดหลังต้นเอไคโนโดรัส ดวงตาของมันหวาดวิตก ครีบที่เคยกางฟ้อสง่างามก็กลับหุบลู่เหมือนปลาไม่สบาย หัวใจของเด็กสาวแทบแหลกสลาย ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาเอ่อล้นไหลออกมาเป็นทาง... ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พจน์ถ่วงเวลาด้วยคำถามสารพัดจนกระทั่งคิดไม่ออก ดูเจ้าของบ้านก็อยากโชว์ห้องเลี้ยงปลาเต็มแก่ เกือบหนึ่งชั่วโมงในห้องรับแขกพจน์คะเนว่าฟงหล่านคงได้พบปลาของตัวเองแล้ว แต่จะมีโอกาสเอาใส่ถุงที่เตรียมมาหรือเปล่านั้นไม่รู้ ชายกลางคนเจ้าของบ้านเดินนำพจน์ออกจากห้องรับแขก สวนกับชายหนุ่มผิวพรรณดีตรงทางลงไปห้องใต้ดิน “อ้าว มากันพอดี นี่คุณนักข่าว ผู้ช่วยสาวของคุณเป็นอะไรไม่รู้ ดูปลาจนเป็นลม ผมให้แม่บ้านพาไปนอนพักผ่อนแล้ว เดี๋ยวคงดีขึ้น” ชายหนุ่มไม่ได้เล่าให้ฟังว่าเขาแอบเฝ้ามองฟงหล่านอยู่นานจนได้เห็นเธอทรุดลงไปนั่งกับพื้น “สงสัยคิดถึงบ้านเกิดมั้ง ยังเด็กอยู่เลยนี่นะ” ชายเจ้าของบ้านหัวเราะเสียงดัง ตบไหล่พจน์แรง ๆ เป็นเชิงสัพยอก พจน์รู้สึกไม่สบายใจ เขารีบขอตัวไปดูฟงหล่านทันที ศาลาริมน้ำอยู่ห่างจากตัวบ้านไปหลายสิบเมตร พจน์เดินตัดสนามหญ้าไปจนถึง เห็นร่างแบบบางนั่งหันหลังมองดูเวิ้งน้ำอย่างนิ่งสงบ “ฟงหล่าน คุณเป็นยังไงบ้าง” เด็กสาวยังคงเงียบไม่หันกลับมามอง พจน์ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ เขาเรียกชื่อเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันจะกลับฮานอยแล้ว...” ฟงหล่านพูดเรียบ ๆ  ทว่าคนที่ใจหายคือผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ทำไม? คุณยังไม่ได้เทวดาดาวเลยนี่นา” ความเงียบเข้ามาแทรกหลังจากนั้น ราวกับฟงหล่านจงใจให้เขานั่งลงเคียงข้างมองริ้วน้ำระยิบระยับด้วยแสงตะวันยามเย็น เธอผ่อนลมหายใจยาว หันหน้ากลับมาทางเขา ยิ้มอ่อนล้า “ฉันผิดมาตลอด ฉันได้แต่โทษคนอื่น โทษเสมียนโรงแรม โทษผู้ชายเจ้าของร้านแฟนแทสติกอควาเรียม โทษโชคชะตา โทษคนไทย คนไทยทั้งประเทศ...ยกเว้นคุณ...” สาวน้อยก้มหน้าหลบสายตาชายหนุ่ม “ฉันคิดไปเองว่าเป็นเจ้าของปลาเทวดาดาว แต่ไม่เคยคิดสักครั้งว่ามันมีความสุขหรือเปล่าที่มีฉันเป็นเจ้าของ บางที... คุณค่าของมันอาจทำให้เราสำคัญอะไรผิดไป ฉันได้เห็นเจ้าดาวเจ้าแดงในบ้านหลังใหม่ เขาทะนุถนอมมันเป็นอย่างดี ให้ความสุขแก่มันได้มากกว่าฉันหลายเท่านัก พจน์คะ...ฉันไม่เสียใจแล้วล่ะ สิ่งที่ต้องทำหลังจากนี้คือกลับบ้าน รอฟังผลสอบ และใช้ช่วงเวลาปิดเทอมทำงานที่โรงแรมของย่าให้ดีที่สุด...” “ฟงหล่าน...” เขาเรียกชื่อเธอ แต่กลับพูดอะไรไม่ออก เด็กสาวจับมือชายหนุ่ม บีบเบา ๆ “พจน์ ขอบคุณที่ช่วยฟงหล่าน ขอบคุณที่ต้องมาเสียเวลาช่วยเด็กขี้แยอย่างฉัน จากนี้ไประหว่างเราคงเหลือเพียงความทรงจำ เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานแต่ฉันกลับรู้สึกคล้ายกับว่าเราสนิทกันนานนับปี ฉันจะกลับเวียดนามแล้ว และเราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก...” พจน์นั่งซึม มองหน้าเด็กสาวให้นานที่สุดราวกับว่าพยายามจะจดจำเอาไว้ไม่ให้ลืมเลือน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:54:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เธอไปแล้ว...พจน์ได้แต่จ้องมองจอมอนิเตอร์บอกตารางเวลาเที่ยวบิน ชื่อสายการบินเวียดนามแอร์ไลน์ค่อย ๆ ถูกเลื่อนจนหายไปจากหน้าจอ เขาขับรถไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย วนไปตลาดนัดสวนจตุจักร เข้าไปนั่งคนเดียวในสวนสาธารณะ เปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุคเหมือนว่าจะทำงาน แต่มือทั้งสองก็ได้แต่นิ่งค้างไม่ได้กดอะไรสักตัว จนเข้ายามราตรี เขาจอดรถเทียบหน้าดงร้านอาหาร สั่งบะหมี่ปูหมูแดงจากร้านรถเข็นที่มีป้ายสีเหลืองสดมากินอย่างเหงา ๆ ก่อนกลับเข้าอพาร์ทเมนท์ อาบน้ำเย็น ๆ  ค้นข้อมูลจากตำราเพื่อมาประกอบในการเขียนบทความ พยายามเข้านอนให้เร็วกว่าปรกติ ทว่าทำได้แค่ลืมตาค้างจ้องเรื่องราวของฟงหล่านกับปลาเทวดาดาวจนกระทั่งฟ้าสาง เขารอให้พระอาทิตย์ขึ้นสูง เอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถือ กดหมายเลขลงไปช้า ๆ คฤหาสน์หลังเดิมต้อนรับรถสีขาวเก่า ๆ ของพจน์ด้วยท่าทีเป็นมิตรไม่ต่างจากวันก่อน ชายกลางคนในชุดลำลองตรงเข้ามาตบไหล่เขา “มา ๆ พ่อหนุ่ม วันก่อนมีเหตุนิดหน่อยเลยเป็นอันขาดช่วง วันนี้ฉันจะได้อวดห้องเลี้ยงปลาจริง ๆ เสียทีละ” เขายิ้ม นัยน์ตาเป็นประกาย พจน์กลืนน้ำลายเอื้อก คอแห้งอย่างบอกไม่ถูก เดินตามเจ้าของบ้านลงไปห้องใต้ดิน เสียงฟองอากาศผุดเบา ๆ ออกมาจากตู้ปลาที่ซ่อนความลึกเข้าไปในผนังคลอเคล้าเสียงลมจากเครื่องปรับอากาศ  พจน์หมุนตัวมองรอบห้อง ฉากชีวิตใต้ลำน้ำอเมซอนอันโอฬารไม่ได้อยู่ในความสนใจของชายหนุ่มแม้แต่นิดเดียว เขามองเพียงตู้เล็ก ๆ ที่ข้างในมีปลาเทวดาดาวสองตัวว่ายอยู่อย่างสงบนิ่ง ความสวยงามของมันช่างน่ามหัศจรรย์ สีแดงสดเข้มข้นไปจนจรดปลายครีบทุกครีบ และกลางลำตัวนั้นก็มีดาวห้าแฉกสีเหลืองประดับอยู่อย่างพอดิบพอดี เขานึกถึงหน้าสาวน้อยชาวเวียดนามขึ้นมา... “ท่านครับ” พจน์นั่งลงบนโซฟาตามคำเชิญของเจ้าของบ้าน “วันนี้ผมอยากจะเล่าเรื่องของคน ๆ หนึ่งให้ฟัง เขามีชื่อว่าฟานวินห์...” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อากาศในฮานอยเริ่มอุ่น สีของยามเช้าระบายเรื่อ ๆ ขึ้นมาริมหน้าต่าง ย่าตะโกนปลุกฟงหล่านจากนอกประตูห้องนอน เด็กสาวสะดุ้งตื่นรีบกระโดดจากฟูกนุ่ม ๆ  วันนี้เธอต้องไปทำงานที่โรงแรมแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัว หยิบเสื้อยืดแขนสั้นมาสวม วิ่งลงไปกินข้าวเช้า โดนย่าบ่นนิดหน่อยตามเคย ฟงหล่านหัวเราะ กอดเอวย่าแน่น หญิงชราหน้าเหรอแต่แล้วก็ลูบศีรษะหลานสาวด้วยความเมตตา ตู้ปลาซ่อมเสร็จแล้ว ลุงเจ้าของร้านขายปลาบอกว่าซิลิโคนที่ยึดกระจกบานล่างมันเสื่อมคุณภาพ เขามาซ่อมให้ถึงบ้าน ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ฟงหล่านปล่อยตู้ทิ้งไว้สองวันค่อยเริ่มลงมือเช็ดถูทำความสะอาด ตกแต่งด้วยก้อนหินและขอนไม้ให้เหมือนเดิมทุกอย่าง ย่าเห็นฟงหล่านจ้องตู้เปล่า ๆ ก็เอ็ดเอา สาวน้อยไม่สนใจ ซุกคางลงบนหลังมือมองเจ้าดาวกับเจ้าแดงในจินตนาการของตัวเองต่อไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า   ยุบมาทำงานพิเศษที่โรงแรมตามคำขอของฟงหล่าน สองสาวต้อนรับลูกค้า พาชมห้องพัก แนะนำแพ็กเกจทัวร์ในประเทศ ทั้งสองยังชอบไปนั่งเล่นริมสระฮว่านเกี๋ยมยามเย็น ซื้อไอศกรีมจากร้านแฟนนี่มากินพลางจ้องมองเจดีย์กลางน้ำผ่านม่านสีเขียว ๆ ของกิ่งหลิว เธอนึกถึงบึงน้ำในสวนจตุจักร นึกถึงม้านั่งมีพนักพิงผิวถลอก และนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาใช้เครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุคอย่างใจจดจ่อ “วันนี้มีแขกคนไทยมาเช็คอินด้วยนะ” ยุบเปรยขึ้นลอย ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ “บอกป้าเถอหรือเปล่าว่าห้ามแตะตู้ปลา” ฟงหล่านพูดเหมือนคนละเรื่อง แต่ยุบก็เข้าใจ เด็กสาวหัวเราะคิก เอามือบีบจมูกเพื่อนเบา ๆ แล้วล้อว่าฟงหล่านเจ้าคิดเจ้าแค้น “เปล่าซักหน่อย แค่กันไว้ดีกว่าแก้ไม่ใช่เหรอ” ฟงหล่านปัดมือเพื่อนออก ทำหน้าซึม นึกถึงเจ้าดาวเจ้าแดงขึ้นมาเหมือนสังหรณ์ใจ “ว่าแต่เธอพูดให้ฉันฟังทำไม ใครจะมาพักก็พักไปซี” “แหม ก็เพราะว่าฉันเห็นเขานั่งอยู่ตรงโน้น เลยนึกขึ้นมาได้” ยุบพูดเสียงยานคาง บุ้ยใบ้ให้เพื่อนหันไปดูชายหนุ่มชาวไทยที่นั่งห่างออกไปราวสิบเมตร เขานั่งบนม้าหินหันหน้าเข้าหาสระฮว่านเกี๋ยม ในมือมีสมุดเล่มเล็ก กำลังจดอะไรยุกยิกด้วยปากกาด้ามที่คุ้นตา ข้างตัวมีกระเป๋าสะพาย แค่เห็นเพียงด้านข้าง หัวใจของฟงหล่านก็เต้นแรง “พจน์!” เธอผุดลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มหันมาเมื่อได้ยินเสียงเรียก เขาปิดสมุดแล้วเดินตรงเข้ามาหา “ฟงหล่าน คุณยังจำผมได้ด้วยหรือ” เด็กสาวบอกกับตัวเองว่ารอยยิ้มแบบนี้ใครจะไปลืมได้ลง “คุณ...มาเที่ยวเหรอคะ” ฟงหล่านก้มหน้าพูดตะกุกตะกัก ภาวนาขอให้เขาตอบอีกแบบหนึ่ง “ผมมาหาคุณ” พจน์จ้องหน้าฟงหล่านเนิ่นนานจนเธอขวยเขินก้มหลบสายตา แก้มเปล่งปลั่งแดงระเรื่อ ยุบลุกขึ้นยืนเก้กังอยู่พักใหญ่ก่อนรีบเดินจากไป อ้างว่าจะข้ามถนนไปซื้อไอศกรีมร้านแฟนนี่ ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ได้ยินเพียงเสียงกิ่งหลิวลู่ในสายลม ชายหนุ่มเรียกชื่อสาวน้อยเบา ๆ  “นี่รู้หรือเปล่า ที่คุณพูดกับผมน่ะมันร้ายแรงมากเลยนะ” ฟงหล่านเอียงคอทำหน้างุนงง เขาหัวเราะก่อนทวนประโยคที่เธอพูดกับเขาบนศาลาริมน้ำ “ผมน่ะ ไม่ยอมให้คุณกลายไปเป็นแค่ความทรงจำง่าย ๆ หรอก” เด็กสาวเบือนหน้าไปอีกทาง แอบอมยิ้ม พึมพำว่าเธอก็นึกถึงเขาอยู่เสมอเช่นกัน “ว่าแต่คุณได้ไปดูเจ้าดาวเจ้าแดงของฉันบ้างหรือเปล่าคะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งเป็นเรื่องที่อยากรู้ที่สุด พจน์พยักหน้า “คุณคงคิดถึงมัน...” ฟงหล่านผงกศีรษะใบหน้าหมองเมื่อนึกถึงแววตาใส ๆ ของปลาเทวดาดาว แต่ถึงตอนนี้ ขอแค่เพียงมันมีความสุขเธอก็พอใจมากแล้ว เด็กสาวพูดอย่างนั้น “แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างที่คุณคาดหวังล่ะ” พจน์ลองตั้งคำถาม ฟงหล่านหน้ามุ่ย ขมวดคิ้วย่นขึ้นมาทันที “แสดงว่าเขาเลี้ยงมันไม่ดี ใช่ไหมคะ? งั้นฉันจะไปเอาคืน จะทำทุกวิถีทาง! จะแจ้งความ! จะแอบขโมย! จะ...” เด็กสาวชะงักคำพูด อ้าปากค้างเมื่อเห็นพจน์ล้วงมือลงในกระเป๋า หยิบถุงพลาสติกภายในบรรจุน้ำใสสะอาดขึ้นมา เธอเห็นปลาสีแดง ๆ ว่ายอยู่ในนั้นด้วย “เจ้าดาวเจ้าแดง!” เด็กสาวคว้าถุงปลาไปจ้องมองเสียให้เต็มตาแล้วกอดถุงใบนั้นด้วยความรักอย่างสุดแสน น้ำตาไหลพรากปล่อยเสียงโฮอย่างไม่อายใคร ชายหนุ่มปล่อยให้ช่วงเวลาดังกล่าวดำเนินไปโดยไม่ขัดจังหวะ ว่าไปแล้วนี่คือภาพที่เขาอยากเห็นนับตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์จากเจ้าของคฤหาสน์หลังโต “เทวดาดาวคือจิตวิญญาณของฟานวินห์ และจิตวิญญาณนั้นได้ถูกถ่ายเทมาให้ลูกสาวคนเดียวผู้มีนามว่าฟงหล่าน...ผมเล่าเรื่องพ่อของคุณให้เจ้าของบ้านหลังใหญ่นั้นฟัง... ฟงหล่าน คนไทยไม่ได้มีนิสัยแย่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ เมื่อเขารู้ว่าเด็กสาวที่สะพายกล้องเข้าไปยืนร้องไห้หน้าตู้ปลาเทวดาดาวคือลูกสาวของฟานวินห์ เขาก็บอกว่า ความยินดีอันสูงสุดของเขาตอนนี้คืออยากให้เทวดาดาวกลับสู่มือเจ้าของที่แท้จริง นั่นคือเหตุผลที่ผมมาตามหาคุณ” เด็กสาวตื้นตันใจเหลือจะกล่าว เธอวางถุงปลาลงบนตัก ยกมือปาดน้ำตา “ขอบคุณ...ขอบคุณจริง ๆ ค่ะพจน์” ริมสระฮว่านเกี๋ยมในยามสนธยานั้นอวลด้วยไอหมอก เจดีย์หง็อกเซินกลางน้ำดูราวจะหายไปกับความฟุ้งฝัน หลิวเรี่ยระปลายกิ่งของมันบนผิวน้ำเกิดเป็นริ้วคลื่นน้อย ๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสงบ และอบอุ่นจากความรู้สึกของกันและกันส่งผ่านทางสายตา “พจน์คะ คุณจะอยู่ฮานอยนานไหม” “ไม่รู้สิ ขึ้นอยู่กับว่าคนประเทศนี้อยากให้ผมอยู่นาน ๆ หรือเปล่า” “แล้วถ้าคนในประเทศนี้อยากให้คุณอยู่เท่าที่ใจคุณอยากอยู่ล่ะ” “งั้น...ผมคงอยู่หลายวันสักหน่อย” ฟงหล่านทำหน้าผิดหวัง “แล้วถ้าเจ้าของปลาเทวดาดาวอยากให้คุณอยู่นานกว่านั้นล่ะ” ชายหนุ่มนิ่ง ทำเป็นคิด “ถ้าเจ้าของปลาเทวดาดาวสั่งมา ผมก็จะอยู่นานเท่าที่เธออยากให้อยู่ แล้วหลังจากนั้น...” “หลังจากนั้นทำไมคะ?” “หลังจากนั้น...เจ้าของปลาเทวดาดาวคงต้องไปเมืองไทย แล้วก็อยู่เมืองไทยนาน ๆ ตามคำเชิญของเจ้าของนิตยสารไลฟ์อควาเรียมที่มีทีมงานอันแสนกะทัดรัด” เด็กสาวหัวเราะคิก ยกถุงปลาขึ้นมากอด แนบแก้มนุ่ม ๆ ลงไป “เจ้าของปลาเทวดาดาวตกลงตามนั้นค่ะ แต่เจ้าของนิตยสารไลฟ์อควาเรียมที่มีทีมงานกะทัดรัดต้องรอให้เจ้าของเทวดาดาวเรียนจบก่อนนะคะ” “เรื่องนี้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” “ใช่ค่ะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว...” จบแล้วครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 พ.ค. 49 23:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เทวดาดาวครึ่งแรก  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4398644/W4398644.html น้องปิยะรักษ์  ไม่รู้ใครจะเสียดุลให้ใครแล้วครับตอนนี้ oreocream  นั่นสิเนอะน้องอ้อม เป็นพี่จะตัดเงินเดือนร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะนั่น คุณspawn  อ่านตอนจบก็คงไม่ต้องลุ้นแล้วมั้งครับ เรื่องนี้ไม่มีหักมุมเสียด้วย เน้นแบบอ่านง่าย ๆ น่ะครับ ขอบคุณนะครับที่เข้ามาเยี่ยมเยียน อ่า...ของน้อง ๆ ท่านอื่นตอบไปในเทวดาดาวช่วงแรกแล้วนะครับ ไงก็ไปอ่านดูกัน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 31 พ.ค. 49 00:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 so sweet but i think เจ้าของนิตยสารไลฟ์อควาเรียมที่มีทีมงานกะทัดรัด look like you na ka my uncle ps. miss you ka จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 31 พ.ค. 49 01:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านต่อด้วยใจอยากรู้ อิอิ และแล้วก็จบลงด้วยความสุข เขียนบทพระ นาง ได้น่าจักจังครับ คือไม่หวานมากไป แบบพอดีๆ น่ะครับ รู้สึกอย่างนั้น จากคุณ : อนงค์นาง - [ 31 พ.ค. 49 09:56:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความรักและระลึกถึงพ่อ  ทำให้นางเอกถึงกับมาตามหาปลาที่เมืองไทย เจ้าของปลาที่เมืองไทยก็ซาบซึ้งในความรักของเธอ เลยยอมคืนปลาให้ ใจดีจัง พระเอกก็ใจดี  อุสาห์เอาปลาข้ามน้ำข้ามทะเลไปให้เธอ ไม่รู้จะวิจารณ์ว่ายังไง  เรื่องน่ารักดีค่ะ แล้วปลามันอยู่ในถุงนาน ๆ ไม่เป็นอะไรหรือคะ จากคุณ : วังวน - [ 31 พ.ค. 49 12:22:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศรษฐีคนไทยใจดีจริง อยากให้คนไทยเป็นแบบนี้หมดเลย จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 31 พ.ค. 49 12:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านต่อจนจบค่ะ ^__^   อ่านไปก็ลุ้นไปว่าฟงหล่านจะหาข้อพิสูจน์อย่างไรว่า ดาว-แดง เป็นของตน แต่ไม่มีอ่ะ และมหาเศรษฐีก็ ยกปลาราคาเป็นล้านคืนให้ง่ายจัง แหะ แหะ มันอด สงสัยไม่ได้นา ปล. โอ้โฮ สบายดีค่ะ ^__^ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ 31 พ.ค. 49 14:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีนะเนี่ย ที่เศรษฐีเข้าใจคนรักปลาด้วยกัน ไม่งั้นเรื่องไม่แฮปปี้เอนดิ้งอย่างงี้แหงๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 31 พ.ค. 49 17:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักมากๆ เลย จากคุณ : Roy_พิม - [ 31 พ.ค. 49 20:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอบครับ โอเลี้ยง  ก็เอาข้อมูลจากตัวเองมาส่วนนึงนั่นแหละ แต่ไม่มากเท่าไหร่หรอก คุณอนงค์นาง  ขอบคุณครับ ผมเองก็พยายามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน คือไม่ให้หวานมาก แต่ครั้นจะไม่มีเอาเสียเลยก็เกรงจะผิดคอนเซ็ปส์ทางสนพ. จึงเอาแต่เพียงปะแล่ม ๆ  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ วี(วังวน)  เวลาขนส่งปลาข้ามทวีปจะใช้วิธีพักปลาไว้หลาย ๆ วันเพื่อให้ปลอดโรค และก่อนส่ง 24 ชั่วโมงต้องทำการอดอาหารเพื่อให้ระหว่างเดินทางจะได้ไม่มีการขับถ่าย ปลาจากทวีปอเมริกาใต้ขนส่งมาถึงเมืองไทยใช้เวลา 48 ชั่วโมง การบรรจุจะใช้ถุงพลาสติกซ้อนแนบกันสองชั้น ใส่น้ำเพียงหนึ่งในสาม รัดยางให้แน่นแล้วซ้อนอีกชั้นหนึ่ง รัดหนังยางอีก แล้วค่อยบรรจุกล่องโฟม หุ้มด้วยถุงพลาสติกอีกชั้นเป็นชั้นสุดท้าย นี่คือการขนส่งที่ทำแบบทั่วไป เพราะฉะนั้นหิ้วปลาไปเวียดนามซึ่งใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงนั้นเด็ก ๆ มากครับ  ผมเคยไปซื้อปลาที่สิงคโปร์ ใช้เวลาจากร้านเขามาถึงบ้านก็ราว ๆ ห้าชั่วโมง ไม่มีปัญหาเลย คุณใบเตยหอม  ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน เรื่องนี้มีเวลาจำกัด แล้วก็เน้นประเด็นด้วยรักและรอยยิ้มตามคอนเซ็ปส์ จึงพยายามไม่ดึงเรื่องให้หดหู่นัก คุณโอ้โฮ  สวัสดีครับ ก็แหม อุตส่าห์ปูพื้นเพลักษณะเศรษฐีให้เป็นคนใจดีแล้วเชียวนา เดี๋ยวคราวหน้าค่อยแก้ตัวใหม่ก็แล้วกันครับ คุณซึรุกิ  คนรักปลามีหลายประเภท ประเภทรักตามแฟชั่น รักตามค่านิยม รักเพราะราคา แล้วก็รักเพราะรักจริง ๆ  ปลานี่ก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่ราคาสูงไม่ใช่เล่น อย่างเช่นปลาคาร์พ เศรษฐีบ้านเราเลี้ยงปลาคาร์พตัวละแสนเห็นอยู่ไม่น้อย หรือปลาหมอสีที่ซื้อขายกันราคาเกือบล้าน ปลาอโรวาน่าทองมาเลเซียตัวเดียวซื้อฮอนด้าแจ๊ซได้หนึ่งคันแถมล้อแม็กซ์ ปลาเทวดาอัลตัมไม่จัดว่าแพงตามค่านิยม แต่แพงเพราะหายาก ราคาตัวหนึ่ง ๆ ก็หลายพันบาท แถมยังเลี้ยงไม่ง่ายเลย  ผมเลี้ยงปลาด้วยเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่เป็นปลาถูก ๆ และมีหลายชนิดที่เพาะพันธุ์เอง เช่นตอนนี้ก็เพิ่งจะทำคลอดปลา Gymnogeophagus balzanii ได้ลูกมาราว ๆ สามร้อยตัว (ไม่ได้เพาะขายนะครับ)   เรื่องนี้ปูพื้นให้มีปลาพิเศษคือเทวดาดาว อันเป็นสีธงชาติของประเทศเวียดนาม ประเด็นคือสาวเวียดนามต้องไปตามหาปลาที่มีเครื่องหมายของชาติกลับคืน และเธอก็โชคค่อนข้างดีที่ได้พบหนุ่มไทย เขาช่วยเหลือเธอเต็มที่เพื่อให้ได้สิ่งที่รักกลับคืน เรื่องจึงจบแบบนี้แหละครับ แหะ ๆ คุณรอยพิม  ใช่น้องบอยน์หรือเปล่าเนี่ย คุ้น ๆ  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 31 พ.ค. 49 22:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 2 ล้าน เศรษฐีใจดีจัง ใจดีไป? จากคุณ : scottie - [ 31 พ.ค. 49 23:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เศรษฐีใจดี  คงจะเข้าใจหัวอกคนเป็นเจ้าของครับ แล้วก้อคงอยากทำเรื่องที่ใจสบายมากกว่าคิดเรื่องเงินครับ สาธุ๊...  ขอให้มีคนรวยแบบนี้ สักครึ่งนึงของคนรวยในประเทศไทย                     จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 1 มิ.ย. 49 12:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านไปก็ยิ้มไปค่ะ น่ารักจังเรื่องนี้ :) แต่รู้สึกว่างานนี้เศรษฐีน่าจะเป็นพระเอกตัวจริงนะคะ (ฮา) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 3 มิ.ย. 49 23:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พี่พิชิต หายเงียบเลยนะครับ พี่เพาะบัลซานี่ยังไงอ่ะ ผมก็เพาะอยู่ยังไม่ได้เลย ตัวเมียขี้ตกใจมากเลยครับ จากคุณ : offba - [ 9 มิ.ย. 49 19:33:12 A:58.9.96.84 X: ]