ตอน คนคุก
"มืงออกจากคุกไปแล้วมืงจะรู้ มืงจะทำมาหาแดกอะไรใครเค้าจะไปรับมืง ไอ้ขี้คุกอย่างกูกับมืงเนี่ย มันขยะสังคมดีๆนี่แหละโว้ย"
เสียงไอ้โชติดังก้องเข้ามาในความคิดก่อนที่เขาจะเป็นอิสระจากทันฑสถานแห่งนั้น
ไอ้นี่มีประวัติติดคุกมาโชกโชน พ้นโทษไปแล้วไม่เกินหนึ่งอาทิตย์..มันจะกลับมาติดคุกใหม่อีกครั้งอย่างหน้าชื่นตาบาน แถมด้วยการกลับมาป่าวประกาศกับทุกคนว่า 'กูไปพักร้อนกลับมาแล้วโว้ย'
เพื่อนๆในคุกพากันเรียกมันว่า 'ไอ้โชติสันดานโจร" ให้แม่งติดคุกสักกี่ร้อยรอบ ส่งไปฟังธรรมสักกี่ร้อยหน มันก็คงจะกลับไปเป็นโจรตามสันดานเดิมของมัน
ทั้งๆที่คนเก่าคนแก่ในคุกบอกกันว่า ครั้งแรกที่มันติดคุก..มันเป็นเพียงแพะรับบาปในคดีของบริษัทที่มันเคยทำอยู่เท่านั้น
ไม่มีใครเคยเชื่อ..แม้แต่ตัวเขาเอง คนไม่เคยคิดจะเป็นโจร..อยู่ดีๆจะอุตริเปลี่ยนใจมาเป็นโจรเล่นทำไม ถ้าหากมันเคยมีงานการดี การศึกษาดีขนาดนั้น
คนเป็นโจรอย่างเขา..ตัดสินใจทำเพราะหมดปัญญาแล้วต่างหาก
การออกจากคุก..ก็เหมือนการได้คืนสู่อิสรภาพ คราวนี้แหละ..เขาจะไม่มีวันหวนกลับไปที่กรงขังนั้นอีกแล้ว สาบานกับตัวเองไว้ตรงนี้ ว่าตราบใดที่เขายังมีหนึ่งสมองและสองแขน ลำบากให้ตายยังไง..ก็จะไม่ขอกลับมาที่นี่อีกแล้ว
-------------------------------------------------
สองขายังคงสั่งให้เขาวิ่งต่อไปอย่างไม่มีวันหยุดพัก เข้าไปในป่าลึกแห่งนี้ กี่ชั่วโมงแล้วนะ ที่สองขาของเขายังคงวิ่งหนีตำรวจพวกนั้นอย่างไม่หยุดหย่อนเช่นนี้
'บ้าจริงโว้ย จะไล่ตามจับกูทั้งคืนเลยรึไงเนี่ย อีคุณนายนั่นรวยจะตายห่าอยู่แล้ว แบ่งกันใช้บ้างไม่ได้รึไงวะเนี่ย'
เสียงของเขาสบถก้องอยู่ในใจตลอดเวลา สลับกับเสียงเหนื่อยหอบที่แสนอ่อนล้าของร่างกายตัวเอง
ถ้าเขาหนีไปได้ คราวนี้จะเอาไอ้พวกนี้ไปขาย หาเงินหาทองมาตั้งต้นชีวิตใหม่ได้เสียที
ออกมาจากคุกได้เกือบเดือน..ชีวิตบัดซบอย่างที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน
เมียหอบลูกหนีหายตายจากไปที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ห้องเช่าที่เคยอยู่ถูกอีเจ๊เจ้าของบ้านเช่ายึดคืนไปได้ห้าเดือนกว่า ตลอดเวลาที่ออกมาจากคุก..ไม่มีไอ้เพื่อนเวรคนไหนเปิดประตูรับสักราย บางคนปิดประตูใส่หน้า บางคนให้เมียมาบอกว่าไม่อยู่ มืงจะไม่อยู่บ้านมืงได้ยังไงทุกวัน ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดในใจ
เกือบเดือนมานี้เขากลายเป็นพวกไร้บ้านไร้ที่อยู่อย่างสิ้นเชิง ใส่ชุดเดิมมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน อาบน้ำในลำคลองให้รู้สึกว่าสะอาด ใช้มือเปล่าๆขัดถูตัวเองอยู่นานแทนสบู่ที่คงไม่ต้องนึกถึงว่าจะไปซื้อ
ขอข้าวก้นบาตรพระมากินอยู่แรมเดือน อยากจะบวชหนีชีวิตเฮงซวยอย่างนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แต่แม้แต่ปัญญาหาผ้าเหลืองขอออกบวชสักผืนเขายังไม่มี ละอายแก่ใจและละอายต่อพระพุทธศาสนา ที่คนอับจนหนทางอย่างเขาไม่ได้อยากบวชเพื่อพ้นทุกข์ แต่กลับอยากบวชเพื่อมีข้าวกินมีที่ซุกหัวนอนเท่านั้น คิดได้แค่นั้นก็เลยตัดสินใจได้แต่สู้ต่อไป
สองขาที่กำลังวิ่งหนีอยากสุดชีวิตคู่นี้นีแหละ ที่พาเขาเดินไปรอบเมืองเพื่อหางานให้กับตัวเอง พยายามดึงตัวเองให้กลายเป็นคนทำมาหากินสุจริตกับเขาบ้าง แต่เสื้อผ้าก็ไม่มีจะเปลี่ยนให้ดูดี ไปสมัครงานที่ไหนก็โดนเขาไล่ตะเพิด ยิ่งทำให้เขารู้สึกหมดค่าของความเป็นคนขึ้นทุกที ไปสมัครงานกับคนรู้จัก..มันก็มองเขาเป็นไอ้ขี้คุก
ถ้ารู้แบบนี้..ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงจะไม่พาตัวเองลงเหวที่ไม่มีวันขึ้นมาได้แบบนี้แน่ๆ
แต่ก็นั่นแหละไอ้เครื่องย้อนเวลามันมีจริงเสียที่ไหน เขาเลยต้องมาทนรับชีวิตเส็งเคร็งแบบนี้ ไหนผู้คุมบอกนักให้มืงกลับตัวเป็นคนดี สังคมจะให้โอกาสมืง ฮี่โธ่ โอกาสพระแสงของ้าวที่ไหนวะ ไม่เห็นจะมีจริงสักนิด
สองขาของเขาเริ่มวิ่งช้าลงแล้ว...ทั้งเหนื่อยล้าหมดกำลัง ทั้งร่างกายและจิตใจ
ถ้าเขารอดพ้นไปได้..เขาจะเอาของพวกนี้ไปขายที่ไหน ถ้าเขารวยแล้วคนอื่นจะมองเขาเปลี่ยนไปจริงหรือ ไอ้ขี้คุกยังไงก็ถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้ขี้คุกอยู่วันยังค่ำ
อย่าคิดไปไกลเลย ถ้าเขาจะต้องหลบซ่อนตัวสักพัก เขาจะพาตัวเองไปซ่อนที่ไหนยังไม่รู้ ที่ซุกหัวนอนตัวเองยังไม่มี จะหาบ้านที่ไหนให้ซ่อนวะ
เสียงรถตำรวจดังก้องขึ้นเรื่อยๆพร้อมๆกับตำรวจหลายนายวิ่งล้อม หึ จับโจรขโมยของ แห่กันมาเหมือนกูไปปล้นชาติ น่าจะเอากองกำลังขนาดนี้ไปล้อมจับไอ้พวกนักการเมืองที่มันยักยอกเงินประชาชนไปเป็นสิบล้านร้อยล้านไม่ดีกว่าเหรอ กูเห็นทีแบบนั้นพวกมืงนิ่งเงียบกันนัก กับอีแค่กูหยิบทองมาสองเส้นรีบแห่กันมาเชียวนะมืง
ตอนนี้เขาควรจะไปที่ไหน...ไปที่ไหนดี ที่ๆไหนบนโลกใบนี้ที่จะเป็นบ้านใหม่ให้กับเขา ควรจะวิ่งหนีไปที่ไหน...
----------------------------------------
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านโว้ยยยยย" ไอ้โชติตะโกนร้องเหมือนรู้ข่าวว่าเมียมันคลอดลูก วิ่งมากอดคอเขาอย่างสุดแสนยินดี แต่ตัวเขาเองนี่สิ ที่ไม่ยินดีเท่าไหร่นัก
"เป็นไรวะ หน้าบึ้งเชียว เอาเว้ย ในนี้กับข้างนอกก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอกวะ มืงไม่ต้องดิ้นรนอะไร เงินทองก็แทบไม่ต้องใช้ อย่าเครียดเว้ย"
"กูพลาดว่ะ"
"เฮ้ย พลาดเพลิดไร ผู้คุมเขาบอกว่าตอนเจอแกน่ะแกน่ะไม่หนีไอ้พวกตำรวจนั่นด้วยซ้ำ"
"เปล่าเว้ย กูพลาดที่หยิบทองมาแค่สองเส้น แม่ง โดนไปแค่ปีสองปี รู้งี้น่าจะขโมยแม่งมาเยอะกว่านี้"
ขาดคำสุดเจ็บใจของเขา ไอ้โชติถึงกับตกใจไปพักใหญ่ ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
"เอาวะ แบบนี้แหละ สะสมแต้มไปเรื่อยๆ หยิบทีละเส้นสองเส้น โดนทีละปีสองปี อย่าเสือกไปฆ่าใครตายเข้าล่ะ เดี๋ยวมืงสะสมแต้มเกินโดนประหารซะก่อนก็ได้ซวยจริงๆทีนี้"
ไอ้โชติตบไหล่เขาอีกครั้ง คราวนี้เขารู้ชัดแล้วล่ะว่าทำไมมันถึงกลับมาที่นี่...กลับมาบ้านหลังนี้ที่แม้จะไม่ใช่ที่ที่ดีนัก แต่ก็เป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับคนแบบพวกเค้า
เสียงหัวเราะของไอ้โชติยังคงก้องอยู่ในจิตใจเขา ทำให้ตัวเขาเองอดที่จะยิ้มไม่ได้ ยิ้ม..ให้กับโลกขมๆใบนี้
'เอาเว้ย อย่างน้อยๆหนึ่งปีต่อจากนี้ เขาก็มีข้าวให้กิน มีที่ให้ซุกหัวนอนแล้ว'
(จบค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 49 09:19:42
แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 49 08:42:08
จากคุณ :
ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว 
- [
31 พ.ค. 49 08:40:07
]
~~~[เรื่องสั้นคั่นบรรยากาศ] ทางเดินบนดวงดาวสีฟ้า ตอน คนคุก~~~
