PANTIP.COM : W4416774 Trip & Love ตามรอยแห่งรัก: เติมรักให้เต็มใจ...โดย วิรตี [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 3

วันที่... กุมภาพันธ์ พ.ศ...

รถตู้วิ่งฝ่าความมืดออกจากที่พักตั้งแต่ตีห้า พวกเรากำลังจะเดินทางไปดูทะเลหมอกตามโปรแกรม ครั้งนี้รถเต็มไปด้วยผู้โดยสาร ไม่ได้โหรงเหรงเหมือนตอนที่เดินทางปีนภูสูงขึ้นมา

นอกจากผู้โดยสารชุดเก่าทั้งสามคนแล้วยังพ่วงด้วยหนุ่มสาวอีกสองคู่ อลันกับลีลา และเบนกับปีบ รวมทั้งส่วนเกินที่ฉันไม่ค่อยอยากเจอในทริปนี้ ‘อังเคิ้ลทอม’

ฉันนั่งแถวเดียวกับระรินและคุณวัฒน์ แถวหลังถัดจากฉันไปคืออังเคิ้ลทอม อลัน และลีลา สำหรับแถวหลังสุดเบนนั่งคู่กับปีบ ซึ่งดูเหมือนคู่นี้จะนั่งคุยไปหยอกเย้ากันไปตลอดทาง

รถตู้แล่นไปบนถนนคดเคี้ยวได้พักใหญ่ก็มาถึงจุดชมทะเลหมอก ซึ่งกลายเป็นว่าวันนี้กระแสลมค่อนข้างแรงอาจจะไม่มีโอกาสได้ชมทะเลหมอก ช่างน่าเสียดาย!

ทว่าโอกาสยังพอมีบ้างหากพระอาทิตย์ยามเช้ายังไม่ขึ้นให้เห็น รถตู้วิ่งปีนสูงขึ้นเรื่อยๆ บนเส้นทางที่ไร้รถรา ดูเหมือนพวกเราจะเป็นกลุ่มแรกและกลุ่มเดียวที่เดินทางมา ในที่สุดก็ถึงจุดที่มีทิวทัศน์สวยงามอีกจุดหนึ่ง เมื่อมองผ่านกระจกด้านหน้ารถจะเห็นภาพไกลๆ ของสิ่งปลูกสร้างรูปสามเหลี่ยมสูงยอดแหลม รถตู้วิ่งไปตามถนนสีเทาหม่นและจอดนิ่งเมื่อถึงจุดหมาย

ท้องฟ้าบริเวณอนุสรณ์สถานผู้เสียสละ (เขาค้อ) ยังไม่สว่างดีนัก บนผืนฟ้าเป็นสีเทาหม่นๆ กับแสงสีส้มที่ปรากฏอยู่ด้านบนจางๆ มองไปอีกด้านจะเห็นเงาแบบจำลองของบังเกอร์และที่พักซึ่งทำอย่างแข็งแรงแน่นหนาเพื่อให้นักท่องเที่ยวมาชม ถัดไปในส่วนเวิ้งว้างใกล้ม่านหมอกที่ลอยต่ำก็จะเป็นพื้นลาดและหุบเหว มองเห็นเบื้องล่างไกลลิบกับลำต้นและกิ่งใบของสนสามใบซึ่งบ่งย้ำบอกว่ากำลังเดินอยู่บนภู...สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากนัก

แม้วันนี้ไม่ใช่ช่วงฤดูหนาวอากาศยามเช้าก็เย็นเฉียบ โดยเฉพาะเมื่อไม่ได้หยิบเอาเสื้อกันหนาวมาสวมทับอีกตัว ฉันเดินกอดอกห่อไหล่มองไปรอบๆ

ทั่วทั้งบริเวณช่างดูเงียบวังเวงเมื่อมีนักท่องเที่ยวเพียงแปดคน หนุ่มสาวสามคู่เดินกันไปเป็นคู่ๆ โดยไม่สนใจคนไร้คู่เช่นฉันเลย ใช่สิ! ตอนนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็นฉัน เมื่อแอบเหลือบไปครั้งใดก็จะพบดวงตาสีฟ้าอมเทาที่คอยจ้องไม่วางตา

“หนาวเหรอ? ไม่รอบคอบเลยนะ” เขาถอดเสื้อตัวนอกมาคลุมบนไหล่ฉันด้วยมาดเคร่งๆ ไว้ตัวเช่นเคย ฉันได้แต่งึมงำขอบคุณเขาไป แหม... เสื้อของอังเคิ้ลทอมใส่แล้วอุ่นสบายจัง!

แม้ปราศจากทะเลหมอก เพราะลมแรงจนพัดหมอกกระจัดกระจาย ทว่าท้องฟ้ายามใกล้สว่างก็งดงามจับตาโดยเฉพาะเมื่อมีคนยืนอยู่ข้างกาย

นึกสงสารผู้คนที่ต้องต่อสู้และล้มตายบนเขาค้อเพียงเพราะต่างอุดมการณ์ ทั้งๆ ที่ ณ สถานที่แห่งนี้มีบรรยากาศและธรรมชาติแสนสวยงาม

พระอาทิตย์สีส้มอมแดงดวงกลมโตเคลื่อนสู่ผืนฟ้าทางทิศตะวันออก แสงสีส้มบาดตาค่อยๆ ไล่เรียงลำดับลงมาบรรจบกับแผ่นฟ้าอมเทาด้านล่าง สีสันของแผ่นฟ้าสีเทาหม่นยามรุ่งอรุณดูไม่แตกต่างจากสีดวงตาของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันเลย

เหลือบไปมองครั้งใดเป็นต้องพบกับดวงตาสีฟ้าอมเทาที่ทอดมองมาจนฉันนึกสงสัย หน้าตาฉันคงแปลกประหลาดกว่าผู้คนทั่วไปถึงจ้องอยู่ได้ตลอดเวลา

จากอนุสรณ์สถานผู้เสียสละ (เขาค้อ) รถตู้ก็วิ่งผ่านไปอีกเส้นทางบนถนนคดเคี้ยวซึ่งตัดลัดเลาะขึ้นและลงเนินเขาสูงๆ ต่ำๆ ครู่ใหญ่รถก็จอดให้ทุกคนไปสักการะบูชาพระบรมสารีริกธาตุที่พระบรมธาตุเจดีย์กาญจนาภิเษก

เจดีย์สูงใหญ่สีขาวแม้ยังดูใหม่แต่บรรยากาศก็สงบร่มเย็น อังเคิ้ลทอมเดินดูและเมียงมองเงียบๆ ส่วนฉันหยิบเทียนจากเจ้าหน้าที่มาจุดเพื่อสวดอธิษฐาน ตลอดเช้าวันนี้ฉันจึงทั้งอิ่มบุญและอิ่มใจ ดูเหมือนหัวใจที่เคยเหงาหงอยว่างเปล่าเพิ่มทวีด้วยความสุขตามระยะทางที่กำลังเคลื่อนผ่านไป

คณะเดินทางกลับที่พักเพื่อรับประทานอาหารเช้าและเตรียมพร้อมจะเดินทางครั้งใหม่ จากเขาค้อ เพชรบูรณ์ สู่อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก กลุ่มพวกเราแปดคนจะเดินทางไปยังภูหินร่องกล้าด้วยกัน

ขณะอยู่บนรถระหว่างเส้นทางสู่ภูหินร่องกล้า คุณวัฒน์มัคคุเทศก์จำเป็นในทริปนี้เล่าให้ทุกคนฟังว่า บริเวณภูหินร่องกล้าเดิมเป็นฐานใหญ่ของผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ เนื่องจากภูมิประเทศตามธรรมชาติทำให้ฝ่ายรัฐบาลโจมตีได้ลำบาก ปัจจุบันภูหินร่องกล้าจัดเป็นอุทยานแห่งชาติที่เต็มไปด้วยความงามตามธรรมชาติและประวัติศาสตร์อย่างครบครัน ทำให้มีนักท่องเที่ยวจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา โดยเฉพาะฤดูหนาวที่นี่จะสวยงามเป็นพิเศษ

เมื่อรถตู้แล่นผ่านมาถึงจุดหมายก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี ทุกคนต่างรับประทานอาหารเที่ยงซึ่งจัดมาจากโรงแรมเพื่อเตรียมจะมุ่งหน้าสู่เส้นทางชมธรรมชาติที่ทางอุทยานแห่งชาติภูหินร่องกล้าจัดไว้ ระยะทางประมาณ 3.2 กิโลเมตร คาดว่าคงใช้เวลาเดินชมประมาณ 2 ชั่วโมง คณะเดินทางทั้งแปดค่อยๆ ทยอยออกเดินเป็นคู่ๆ ทำให้คนไร้คู่เช่นฉันและอังเคิ้ลทอมต้องเดินด้วยกันโดยปริยาย

คู่แรกคือคุณวัฒน์กับระรินเดินนำทางไปข้างหน้า ตามติดด้วยอลันกับลิล และเบนกับปีบ คงเหลือฉันกับเขาที่รั้งท้ายขบวน

ทางเดินสะดวกมีสัญลักษณ์ชี้ให้เห็นชัดเจน อากาศกำลังเย็นสบายไม่ร้อนจัด ต้นไม้ใบหญ้าแม้จะมีแห้งเหลืองไปบ้างแต่บางช่วงก็คงความเขียวชอุ่มน่ามอง แถมวันนี้เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดดังนั้นบนเส้นทางเดินจึงโล่งแทบไม่มีนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นเลย

“ร้อนไหม?” คนหน้าเคร่งไม่เคยยิ้มถามขึ้นลอยๆ

“ก็นิดหน่อยค่ะ เหนื่อยมากกว่า แล้วคุณล่ะ” ฉันพยายามเติมความหวานลงในน้ำเสียงอีกนิดเพื่อให้เพื่อนร่วมทางสบายใจ

“ร้อนนิดหน่อย” อังเคิ้ลทอมตอบพร้อมทำหน้าดุๆ เคร่งๆ เหมือนเดิม

ฉันเดินช้าลงทำให้สามคู่ที่เดินเบื้องหน้าไกลห่างออกไป

“ว้า...เราเดินไม่ทันคนข้างหน้าแล้ว” ฉันบ่นพลางเร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทันกลุ่มคนข้างหน้า

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเหนื่อยก็ค่อยๆ เดินไป” เขาดึงแขนฉันไว้แล้วส่ายหน้าช้าๆ “เดี๋ยวพวกเขาก็ต้องรอเรา”

ฉันกับเขาค่อยๆ เดินไปตามเส้นทาง ผ่านทั้งพื้นดินและช่องหินที่แตกออกจากกันเป็นร่องยาวลึกดูแปลกตาและน่าพิศวง ธรรมชาติช่างเป็นศิลปินฝีมือเลิศจึงสร้างสรรค์ความงามได้น่าประทับใจเยี่ยงนี้

ในที่สุดฉันกับผู้ร่วมทางซึ่งรั้งท้ายก็ตามทันหนุ่มสาวทั้งสามคู่บริเวณลานหินปุ่ม ทั้งลานกว้างเต็มไปด้วยหินตะปุ่มตะป่ำนูนสูงขึ้นมา

“มาถึงกันแล้วเหรอ?” ระรินหันมาทักพร้อมร้องชวน “มาทางนี้เร็ว มาถ่ายรูปด้วยกัน”

ฉันเดินไปหาเพื่อนสาวขณะเดียวกันอลันและเบนก็ลากโธมัสมา

“พวกเราถ่ายรูปกันจนหมดแล้ว เหลือธรากับอังเคิ้ลทอมเอาเป็นว่าถ่ายด้วยกันนะครับ” คุณวัฒน์จัดการพร้อมทำหน้าที่เป็นช่างภาพกิตติมศักดิ์ให้แก่เรา

ภาพคนสองคนที่ยืนใกล้กันบนแนวหิน มองเห็นความเวิ้งว่างเปล่าเปลี่ยวอยู่เบื้องหลังช่างงดงามติดตา

จากลานหินปุ่มจะมองเห็นทิวทัศน์ของขุนเขาโดยรอบ และเมื่อก้มลงจะเห็นเหวลึกลงไป ทัศนียภาพที่ทำให้ทุกคนหายเหนื่อยจากการเดินทางจนปลิดทิ้ง

ทั้งแปดคนเดินไปตามเส้นทางใกล้ริมผาก่อนจะป่ายปีนขึ้นสู่จุดหมายถัดไป คือ ผาชูธง ผาสูงที่มีธงชาติไทยโบกสะบัดบนหินผาใหญ่แสดงถึงประวัติศาสตร์ระหว่างกลุ่มผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์และฝ่ายรัฐบาลในขณะนั้น ช่างน่าเศร้าใจมีกี่คนที่ทิ้งร่างไว้ที่นี่บนภูหินร่องกล้า

แค่คิดถึงฉันก็เริ่มผวานิดๆ ดีที่มีผู้ร่วมทางหลายคน ขอร้องอย่าปล่อยให้ฉันเดินลำพังเพียงคนเดียวเชียว

โชคดีที่ทุกครั้งยามเหลียวไปข้างๆ จะเห็นนัยน์ตาสีฟ้าอมเทามองอยู่ตลอดเวลา เขาทำให้ฉันอุ่นใจ

พักใหญ่คณะเดินทางก็มาถึงลานอเนกประสงค์ จากที่นี่ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปชมสถานที่ต่างๆ ตามอัธยาศัย อันได้แก่ สำนักอำนาจรัฐ ที่หลบภัยทางอากาศ สุสานนักรบ

เมื่อฉันเหยียบย่างไปยังสถานที่ทั้งสามแห่งกลับทำให้ฉันรู้สึกเย็นวูบและไม่สบายใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ทั้งสำนักอำนาจรัฐอันเป็นสถานที่ดำเนินการปกครองพิจารณาลงโทษผู้กระทำผิดของกลุ่มคอมมิวนิสต์ในอดีต ไม่ไกลนักมีหินก้อนใหญ่เหมือนหลังคาขนาดยักษ์ซึ่งเคยเป็นที่หลบภัยทางอากาศยามถูกรัฐบาลโจมตี โดยเฉพาะสุสานนักรบฉันมองแล้วต้องรีบเดินหนีออกมา พร้อมๆ กับอังเคิ้ลทอมที่ก้าวยาวๆ ตามหลัง

“เป็นอะไรไปหรือ? คุณไม่สบายใจหรือกังวลใจอะไร?” ชายร่างใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“ฉันเห็นแล้วไม่สบายใจ แม้กระทั่งลานหินสวยๆ พวกนั้นคงเคยนองไปด้วยเลือด”

“ไม่มีที่ไหนจะปราศจากการตายหรือการพลัดพรากจากกันหรอกธรา มันเป็นเรื่องธรรมชาติ คุณน่าจะดีใจที่ขณะนี้ได้อยู่ในดินแดนที่สงบและมีความสุขแล้ว”

มืออุ่นแข็งแรงที่เอื้อมมาจับแขนพร้อมกับคำปลอบประโลมทำให้ฉันอบอุ่น ความเหงาได้ถูกเติมเต็มด้วยบางสิ่งซึ่งไม่สามารถจะอธิบาย แต่มันคงอยู่ที่นี่ตรงหัวใจของฉัน

ผู้ชายที่มีท่าทีถือตัวเย็นชา และเคร่งเครียด กลับมีความอบอุ่นและอ่อนโยนซ่อนอยู่ภายใน ฉันสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต็มไปด้วยความการุณย์

เมื่อก้าวมาใกล้ถึงลานจอดรถ อังเคิ้ลทอมก็ปล่อยมือ เขาช่างเป็นคนที่ระมัดระวังตัวและเต็มไปด้วยระเบียบแบบแผนตลอดเวลา

ภูหินร่องกล้ายังมีสถานที่งดงามให้เที่ยวชมอีกหลายแห่ง ทว่าด้วยเวลาที่จำกัดคุณวัฒน์จึงให้พวกเราแวะอีกเพียงสองแห่ง คือ โรงเรียนการเมืองการทหาร (Political and Military School) และลานหินแตก

สำหรับโรงเรียนการเมืองการทหาร เป็นสถานที่ให้การศึกษาเกี่ยวกับลัทธิคอมมิวนิสต์มีโรงเรือนและบ้านหลังเล็กๆ ประกอบด้วยที่พัก ตลอดจนสถานที่ต่างๆ มากมาย เช่น ฝ่ายสื่อสาร สถานพยาบาล กระจายอยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมของต้นไม้ขนาดใหญ่ให้ร่มเงาจนดูครึ้มสลัว พื้นด้านล่างเต็มไปด้วยใบไม้แห้งสีน้ำตาลทับซ้อนหนาราวกับปูลาดด้วยพรมนุ่ม ที่นี่ดูไม่น่ากลัวหรือบรรยากาศอบอวลด้วยอดีตที่น่าสะเทือนใจเทียบเท่าเส้นทางด้านบนที่ฉันแวะชมมา

พวกเรามาถึงลานหินแตกตอนบ่ายแก่ๆ แดดร้อนจัด ทุกคนเดินมาครึ่งทางก็ขอพักและไม่ยอมก้าวเท้าไปอีก แต่ฉันยังไม่คิดยอมแพ้ เมื่อจะมาดูก็ต้องไปให้ถึงให้ได้จริงไหม? ดังนั้นจึงเหลือเพียงอังเคิ้ลทอมคนใจดีที่ยอมเดินตามมาโดยไม่พูดไม่จา

แดดร้อนเปรี้ยงๆ กับทางเดินที่วกไปวนมาบนหินปุ่มป่ำและสะพานไม้ซึ่งทอดข้ามรอยแตกเป็นแนวร่องลึกแทบตลอดทางทำให้เหนื่อยจนพูดไม่ออก รู้สึกละอายใจที่ดื้อจะมาเพียงลำพัง

“ขอโทษนะ” ฉันบอกเขา และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นรอยยิ้มจากเขา รอยยิ้มจางๆ ที่แสดงความเห็นใจและเข้าใจ ทำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม

“ฉันไม่ดีที่ทำให้คุณพลอยเหนื่อยไปด้วย”

“ชู่ว์ ไม่ต้องพูด” เขาส่ายหน้าก่อนจะดึงแขนฉันแล้วจูงให้ก้าวต่อไป จุดชมวิวบนลานหินแตกร้อนอ้าวและแดดจัด ทิวทัศน์อาจสวยงามไม่เท่าบริเวณลานหินปุ่ม แต่ฉันรู้สึกตัวเบาหวิวเมื่อจูงมือเขาและก้มมองเหวลึกด้วยกัน แน่นอนมือที่จับแน่นของเขาทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย เพราะเขาจะคอยปกป้องดูแล

แต่ถ้าตกลงไปจริงๆ คงตายแหงแก๋พร้อมกับอังเคิ้ลทอม!

จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 31 พ.ค. 49 10:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4

ประมาณหกโมงเย็นขบวนเดินทางที่แสนเหน็ดเหนื่อยก็กลับมาถึงโรงแรม หลังอาบน้ำพวกเราทั้งแปดก็รับประทานอาหารร่วมกัน ทำให้ฉันทราบว่า อลันและเบนหมั้นกับแฟนสาวเป็นทางการแล้ว อีกไม่นานก็จะแต่งงาน ตอนนี้อลันพักห้องเดียวกับเบนหรือเบอร์นาร์ด ลิลหรือลีลาพักกับปีบหรือปีรยา ส่วนอังเคิ้ลทอมพักอยู่คนเดียว ห้องสามห้องอยู่ไม่ไกลจากล็อบบี้โรงแรม ที่พักส่วนนั้นจัดเป็นบ้านหลังเล็กๆ พรั่งพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก ไม่ต้องเดินขึ้นเนินสูงๆ เหมือนตึกที่พักของฉัน
หากไม่เป็นเพราะเหตุบังเอิญอีกครั้งทุกอย่างก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อังเคิ้ลทอมก็ยังคงเป็นหนุ่มถือตัวผู้เคร่งครัดในแบบแผนดั่งเดิม เขาคงไม่มีวันเปิดเผยใจตัวเองกับใคร

ระรินกับคุณวัฒน์ส่งฉันกลับห้องก่อนจะเดินลงเนินไปหากลุ่มของอลันกับเบน ฉันเหนื่อยและรู้สึกปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้าเพราะตากแดดจัดที่ลานหินแตกจึงขอตัวนอนพักผ่อน

โชคร้ายฉันนอนไม่หลับรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ เหมือนมีลมเย็นๆ พัดผ่านร่างจนขนลุกตั้งชัน จึงเปิดทีวีและอ่านหนังสือไปพร้อมๆ กัน หวังว่ากิจกรรมหนึ่งในสองอย่างนี้จะทำให้ฉันนอนหลับได้สักที

สักครู่ก็แว่วเสียงพระสวดเบาๆ ผ่านลอดเข้ามาทางบานเกล็ดห้องน้ำ ทำให้ฉันขนลุกเกรียวขึ้นมาอีกครั้ง รีบปิดประตูห้องน้ำโครมก่อนจะวิ่งกลับมาซุกตัวใต้ผ้าห่มบนเตียง

ดีนะที่ไฟสว่างทุกดวง! ฉันปลอบตัวเองตามประสาคนที่ไม่ชอบอยู่มืดๆ คนเดียว ขนาดบ้านเช่าท้ายซอยซึ่งเคยอยู่กับพ่อแม่ ยามพักอยู่ลำพังยังต้องเปิดไฟให้สว่างทุกดวงก่อนจะเข้านอน

ครู่เดียวเท่านั้นไฟทุกดวงก็ดับวูบ ฉันลุกขึ้นจากใต้ผ้าห่มวิ่งไปที่หน้าประตูห้องน้ำซึ่งมีไฟฉายประจำห้องพัก ว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่เลย หรือว่าระรินเอาติดตัวไป

ฉันเปิดประตูห้องพักออกไปที่ระเบียงด้านหน้า ชั้นที่พักอยู่เงียบกริบปราศจากผู้คน ไฟทุกดวงของตึกดับสนิท เสียงผู้คนพึมพำเบาๆ ที่ชั้นถัดไป ฉันจึงรีบกระโจนลงบันได ชั้นล่างมีคนมานั่งเปิดไฟฉายรออยู่สองสามคน

เฮ้อ... โล่งใจ!

ฉันใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่คลายความกลัว... กลัวความมืดและสิ่งที่มองไม่เห็น ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว

“ธรา!”

ฉันรีบหันขวับไปทางเสียงเรียกทันที

โอ...อังเคิ้ลทอมนั่นเอง ฉันดีใจแทบจะร้องไห้และกระโดดเข้าใส่เขา

“แล้วระรินกับคุณวัฒน์ล่ะคะ”

“ทั้งสองคนรออยู่ข้างล่าง ผมอาสาขึ้นมารับ เพราะทางโรงแรมก็ไม่รู้ว่าจะแก้ไขไฟเสร็จเมื่อไหร่ คิดว่าอีกพักใหญ่ๆ ทีเดียว ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบอยู่ในความมืดคนเดียวและกลัวแค่ไหน?”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันเกาะแขนเขาก้าวไปตามถนนบนเนินโค้งและลาดชันซึ่งนำไปยังห้องพักด้านล่างและล็อบบี้โรงแรม เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก็เห็นหมู่ดาวน้อยใหญ่ระยิบพราวเต็มแผ่นฟ้าสีนิล กลุ่มดาวอยู่ใกล้จนเหมือนจะคว้าลงมาด้วยมือตัวเอง

“อังเคิ้ลทอมคะ” ฉันกระตุกแขนของเขาพร้อมชี้ให้ดู

“หายกลัวแล้วล่ะซี”

“ค่ะ ไม่เคยเห็นดาวสวยอย่างนี้มาก่อนเลย”

เขาเงียบ ได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจยาวของเขาเท่านั้น เนิ่นนานกว่าเขาจะตัดสินใจพูดออกมา

“แล้วอยากจะมาดูดาวด้วยกันอีกไหมล่ะ”

“หือ...”

“จะโกรธผมไหมธราที่ตอนนั้นผมหายหน้าไป ผมไม่ชอบให้ใครมาหลอก”

“ธราหลอกอังเคิ้ลทอมหรือคะ ไม่เคยนี่” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“เพราะผมไม่เคยรักใคร?”

“...แล้ว…”

อังเคิ้ลทอมพูดสับสนไปมาจนฉันไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม

“ผมไม่เคยคิดจะชอบคนต่างชาติต่างภาษา คงเคยได้ยินที่ผมพูดกับอลัน”

ฉันไม่เข้าใจเลยเขาตั้งใจจะบอกอะไร

“ไม่เข้าใจ?”

“ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง ยิ่งจับโกหกอลัน เบน และคนอื่นๆ ได้ ผมยิ่งไม่พอใจ แต่กลับอึดอัดที่ต้องหนีหน้าคุณไป หลายครั้งที่ผมพยายามตัดใจ ทำงานหนักๆ ออกเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆ ห่างไกลผู้คนเพื่อจะได้ลืม จะได้ไม่คิดถึง และจะได้ไม่ต้องติดต่อกลับมาหาคุณอีก” แล้วเขาก็ถอนใจเบาๆ “คุณบอกผมสิ ผมควรทำยังไงดี ทำไมถึงลืมสายตาที่เหมือนเด็กหลงทางของคุณไม่ได้สักที”

น้ำเสียงเขาทดท้อจนฉันต้องไปยืนใกล้ๆ มองเขาให้มั่นใจ

“งั้น เราสองคนลองมาคุยกันตรงๆ สิคะ มารู้จักกันและทำความเข้าใจกัน” ฉันแกล้งคว้าแขนเขามาควง อุ่นใจจนเลิกหวั่นเกรงในทุกสิ่ง

“ผม... ผมแก่กว่าคุณมากเลยนะ”

อังเคิ้ลทอมจะเห็นไหมว่าฉันกำลังทำตาโตมองเขาอยู่

“ผมเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว เป็นน้องชายคนละแม่กับพ่อของอลัน และแม่ของเบน เป็นอังเคิ้ลของหลานตัวโตๆ หลานผมแก่กว่าคุณอีกนะ ผมอายุสามสิบหกแล้ว”

อืม...ก็แก่กว่าฉันสิบสี่ปี

“แล้วไงคะ แล้วคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นคนขี้เหงา ขี้กลัวแค่ไหน? ก่อนเรียนจบพ่อกับแม่ก็ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ต้องอยู่คนเดียว ฉันสนิทกับครอบครัวมาก ฉันไม่มีใครเลย ฉันกลัวที่ต้องอยู่คนเดียว กลัวจะต้องหลงทางอยู่ในความเหงาตามลำพัง”

คิดถึงเรื่องนี้แล้วน้ำตาก็พานจะไหลทุกที ความเหงาความอึดอัดจากที่ใดก็ไม่รู้ที่พรั่งพรูเข้ามาไม่มีวันหยุดหรือจบลง

“แสดงว่าเราสองคนคงมีเรื่องเล่ากันยาว ผมก็ต้องอยู่กับตัวเองคนเดียว เพราะความที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ในเรื่องของความคิดและการเรียนรู้ ผมต้องเรียนร่วมกับเด็กโตๆ คนที่โตกว่า พวกนั้นไม่มีใครชอบขี้หน้าผม เลย ตลอดเวลาผมจึงเหมือนอยู่ตามลำพังคนเดียว มีแค่อลันกับเบนที่พอเข้าใจ แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยมีเวลาต่างต้องทำงานและทำธุรกิจของตัวเอง”

“อยู่คนเดียวคงเหงาล่ะซี” ฉันแกล้งทำเสียงสูงๆ ล้อเลียน ก็สุ้มเสียงเหงาๆ โดดเดี่ยวของเขาฟังน่าสงสารจะตายไป อยากจะกอดและปลอบใจเขาว่า...ฉันก็คนเหงาอ้างว้างที่รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งยามเห็นเขามองมา

“ใช่ และใครๆ ก็ว่าผมเย็นชา เคร่งระเบียบ ไม่มีหัวใจให้ใคร”

“ไม่เชื่อหรอก”

ใครจะว่ายังไงฉันก็ขอปฏิเสธ อังเคิ้ลทอมใจดีจะตาย

“ผมดีใจที่มักมีเรื่องบังเอิญทำให้เราสองคนได้มีโอกาสมาเจอกันและคุยกัน แม้บางเรื่องจะเกิดจากฝีมือใครบางคนก็ตาม” น้ำเสียงในตอนท้ายของเขาฟังฉุนๆ พิกล

“ไว้อังเคิ้ลทอมว่างก็มาเที่ยวกรุงเทพฯ มาคุยกับธราอีกนะคะ แล้วที่สำคัญอย่าลืมส่งเมล์มาคุยกับธรา จะได้หายเหงากันสักที”

“อืม...แค่นั้นเองหรือ?” เขาถามเสียงสูง นิ่งเงียบไปชั่วแวบก่อนจะคว้าฉันมากอด รัดแน่นจนฉันตกใจ

“คุณไม่เข้าใจอีกหรือธราถึงสิ่งที่ผมอยากบอกคุณ”

เสียงเขาอู้อี้ใกล้หูทำเอาฉันสั่นไปทั้งตัว

“อังเคิ้ลทอม...”

ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็เชื่อมั่นและมั่นใจ... อ้อมแขนอบอุ่นของเขาจะไม่ปล่อยให้หัวใจฉันต้องเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยวอีกต่อไป ทุกครั้งที่อังเคิ้ลทอมมีเวลาก็จะบินมาหาราวกับว่าลอนดอน - กรุงเทพฯ ใกล้กันนิดเดียว ฉันคงต้องเชื่อแล้วว่าอำนาจแห่งความรักช่างทรงอานุภาพมหาศาล ความรักสามารถเติมเต็มให้กับทุกสิ่ง... ให้ชีวิตชีวา ให้ความสุขเข้ามาแทนที่ความเหงาและความว่างเปล่าในจิตใจ

มือและอ้อมแขนของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกินและคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป

.............................

ฉันรีบปิดสมุดบันทึกทันทีเมื่อเห็นร่างสูงๆ ของโธมัสเดินเข้ามาชะโงกมอง

“คุณอ่านอะไรหรือ?”

“บันทึกเกี่ยวกับอังเคิ้ลทอม” ฉันแกล้งยั่วเย้าเขา

“ทำไมไม่เอามาให้ผมอ่านบ้างล่ะ พรุ่งนี้เราก็จะแต่งงานกันแล้ว คุณยังจะปิดบังผมอีก” คนหน้าเคร่งทำเสียงดุใส่

โถๆ ๆ ๆ อังเคิ้ลทอมคิดว่าจะทำให้ฉันกลัวได้หรือไง? จริงๆ แล้วคุณใจดีและอบอุ่นจะตายไป

“พรุ่งนี้คุณจะได้อ่านค่ะ”

ฉันจับมือที่ยื่นเข้ามาคว้าสมุดบันทึกแล้วแนบแก้มลงกับมือข้างนั้น เขานิ่งเงียบก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างแก้มเบาๆ

“แล้วพรุ่งนี้ผมจะเอาคืน...”

ฉันอมยิ้มเมื่อหวนนึกถึงวันคืนเก่าๆ เมื่อสองปีที่แล้ว อังเคิ้ลทอมคนขี้เก๊กและเคร่งขรึม ฉันคงไม่รู้ว่าเขามีหัวใจอ่อนโยนแค่ไหน หากไม่เป็นเพราะเหตุบังเอิญที่สวรรค์แสร้งประทานและฝีมือป่วนของพ่อสื่อแม่สื่อสมัครเล่นหลายๆ คน

อลัน เบน คุณวัฒน์ และระริน พวกเขาทั้งหมดร่วมวางแผนกันตั้งแต่ต้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่บังเอิญเจอกันในรถไฟฟ้า รวมทั้งแผนสร้างโอกาสให้อังเคิ้ลทอมในหลายๆ ครั้ง การที่โธมัสแวะมาที่ร้านอาหารและที่บริษัท ตลอดจนการเดินทางไปเที่ยวเพชรบูรณ์และพิษณุโลกครั้งนั้นล้วนเป็นฝีมือของพวกเขา

แต่แน่นอนที่คนฉลาดอย่างอังเคิ้ลทอมย่อมจับพิรุธได้ตั้งแต่ครั้งแรก คงมีเพียงฉันเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว อย่างไรก็ตามฉันก็ต้องขอบคุณพวกเขาและความบังเอิญทั้งหลายซึ่งจงใจให้ฉันกับอังเคิ้ลทอมได้รู้ใจกัน ความเหงาและความโดดเดี่ยวอ้างว้างได้ลาจากฉันไปแล้ว เหลือเพียงความรักที่ต้องเติมเต็มให้แก่กัน และนับวันดูเหมือนจะท่วมท้นเต็มใจ

ใครจะเชื่อผู้ชายที่ดุเฮี้ยบเนี้ยบ เคร่งเครียด แถมบางครั้งก็เย็นชาขนาดนั้น จะยอมลงให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นธรา ผู้หญิงต่างชาติซึ่งเขาไม่เคยคิดจะชอบใจเลย

ครั้งนี้ธราคงต้องยอมขาดดุลและยอมอายที่ต้องควงฝรั่งหน้าบูดตัวโตคนนี้ แต่ก็เต็มใจเพื่อหัวใจแสนอบอุ่นที่มิอาจจะละทิ้งจากไป หัวใจเหงาๆ ของอังเคิ้ลทอม...

ในที่สุดทั้งธราและโธมัสก็ค้นพบเส้นทางความสุขของตนเองบนความแตกต่างที่มีระหว่างกัน ทั้งเชื้อชาติ ภาษา ศาสนา หรือแม้แต่อุดมการณ์ นั่นมิใช่เส้นที่จะมาขวางกั้นใจ หากละทิฐิละอคติยอมรับฟังทุกอย่างด้วยหัวใจที่แท้จริง ย่อมสุขล้นที่มีโอกาสเติมเต็มความรักให้แก่กันและกัน...

จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 31 พ.ค. 49 10:40:09 ]