ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13: ทัศนคติไม่ตรงกัน ระยะหลังๆ ฉันกับแมน ไม่ว่าคุยอะไรกัน เป็นต้องขัดใจ ขัดหูกันตลอดเวลาแฮะ พอนัดเจอกัน ทุกครั้งก็มีอันต้องทะเลาะ ทั้งที่เจอกันน้อยมากๆแล้วนะ ปลายปีที่แล้วนี่ก็มีการบอกเลิกกันอีกแล้ว คราวนี้แมนเป็นฝ่ายเริ่มต้น เรื่องมันเริ่มมาจากแมนนัดเจอฉันโดยมารับฉันที่บ้าน มาถึงแมนก็หน้าบึ้งบอกว่าเหนื่อย รถติดเหมือนเคยแหละ แถมซ้ำร้าย นัดไว้เที่ยงๆ แมนมาบ่าย ฉันหิ้วท้องรอแมน แมนกลับบอกว่า แมนกินข้าวมาแล้ว ฉันเลยโกรธที่แมนไม่ได้นึกถึงฉันเลย แต่แป๊บนึงแมนก็พูดคุยยิ้มแย้มเหมือนปกติ ฉันก็เลยดีด้วย แมนแวะห้างแถวบ้านฉันเพื่อให้ฉันแวะกินข้าว พอเสร็จ ก็ไม่รู้จะไปไหน แรกๆแมนจะขับรถเล่น ขับออกไปชานเมืองแถวบ้านฉัน อาจจะออกไปจังหวัดใกล้ๆ แต่ไปๆมาๆ แมนก็เริ่มอารมณ์ไม่ดี แมนวนรถกลับบอกไม่เอาแล้ว เดี๋ยวคนจะกลับเข้าเมืองกันแล้วรถจะติดมาก ฉันรู้สึกโมโหอยู่แล้วตั้งแต่แรก เราเลยทะเลาะกันอีก พอขับมาถึงแถวบ้านฉัน แมนก็แวะกินกาแฟที่ร้านในปั๊มน้ำมันแถวบ้าน แมนพูดขึ้นมาอีกแล้วว่า "เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม" ฉันเสียใจ หน้าชาเลย แต่ก็รู้สึกเหมือนกันว่าถ้าแมนรู้สึกแบบนี้ ฉันเลิกก็ได้ ใครจะคบต่อได้ล่ะ กับคนที่ไม่รักน่ะ ฉันบอก "ก็ได้" แล้วก็คืน ATM แมนบนโต๊ะ แล้วลุกหนี คือไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากอะไร กะจะเดินกลับบ้าน แต่แมนก็ดึงมือไว้ ยิ้มให้ แล้วก็พาฉันขึ้นรถ แมนไปจอดในโรงเรียนแถวบ้าน บอกว่าอยากคุยให้รู้เรื่องก่อน แมนบอกฉันว่า ดูๆแล้ว ท่าทางเราจะไปกันไม่รอดนะ เพราะว่าฉันทนอะไรแมนไม่ได้เลย ถ้าแต่งงานกัน อีกหน่อยมีอะไรนิดๆหน่อยๆ ไม่กี่วันขี้คร้านฉันจะรีบหนีกลับบ้าน ฉันก็ยอมรับ แล้วก็ร้องไห้ ฉันระบายความในใจทั้งหมด (อย่างที่เขียนให้คุณๆอ่านน่ะแหละ เกี่ยวกับแมนคนเก่า คนใหม่) แมนดึงฉันไปซบอก แล้วบอกว่า นี่แหละ แมนคนเก่า จากนั้นจู่ๆ แมนก็ยื่นนิ้วก้อยออกมา และบอกว่า "สัญญานะ ว่าเราจะไม่มีวันเลิกกัน" ฉันถามแมนว่า "อ้าว แล้วถ้าแมนนอกใจเอล่ะ" "ไม่นอกใจ สัญญา ถ้ามีใหม่จะบอก" แมนว่า ซึ่งฉันก็โอเค ฉันรับได้มากกว่าถ้าผู้ชายมีคนใหม่แล้วเลิกกับคนเก่า ในเมื่อไม่รักกันแล้วนี่นะ มันก็เป็นวิธีที่ถูกต้อง ฉันเกลียดมากๆกับพวกที่จะเอาทั้งใหม่ทั้งเก่า โกหก หลอกลวงเหมือนกับเราเป็นคนโง่ แล้วเราก็เกี่ยวก้อยคืนดีกัน ฉันเริ่มรู้สึกว่า ความรักของเรามันระหองระแหงเหลือเกิน ผลัดกันบอกเลิกจนมันไม่ใช่คำศักดิ์สิทธิ์ซะแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ ฉันเลยตั้งใจมั่นว่า ต่อไป จะไม่บอกเลิกแมนเด็ดขาด ถ้ารู้ตัวว่าไม่สามารถจะเลิกได้จริงๆ เมื่อมาดีกันแล้ว ก็ยังไม่ค่อยจะลงรอยกันเหมือนเดิม ฉันมักไม่ชอบคำพูดบางอย่างของแมน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงทัศนคติที่คับแคบ มองโลกในแง่ร้าย ฉันไม่แน่ใจว่า มันแอบซ่อนอยู่ในตัวแมนนานแล้ว หรือว่าเพิ่งมาเป็นเพราะอีโก้ที่เพิ่มสูงขึ้นทุกวันๆ เช่น ดูข่าวบันเทิง มีดาราหญิงคนนึงให้สัมภาษณ์อยู่ แมนดูทีวีอยู่ที่สน.แล้วก็โทรมาหาฉัน ถามว่าดาราคนนี้ แร่ดไหม แร่ดมากเลยเนอะ เอ.. ฉันก็งง ดาราคนนั้นไปทำอะไรให้ ถึงได้ไปว่าเขาขนาดนี้ ตอนแรกนึกว่าดาราคนนี้เคยไปแจ้งความแล้วแมนเลยรู้จักตัวจริงซะอีก แต่ก็ไม่ใช่ หรือบางทีก็ชอบบอกว่า "เด็กม.นี้น่ะเหรอ เอว่าเราจะจีบได้ไหม โธ่เอ๊ย จีบติดอยู่แล้ว" ฉันฟังแล้วไม่ชอบมากๆ แต่เก็บไว้ในใจ ไม่อยากทะเลาะในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเรา แต่ฉันเริ่มรู้สึกว่า แมนเลยเถิดจากที่แค่ "ภาคภูมิใจในตัวเอง" กลายไปเป็น "หลงตัวเอง" ซะแล้ว หลงตัวเองจนถึงขั้นดูถูกคนอื่นเขาไปทั่ว คิดว่าตัวเองดีกว่าเขาไปซะหมด ด้วยความที่ฉันรู้จักแมนมาตั้งแต่ยังวัยรุ่น ฉันก็พอเข้าใจนะว่าทำไมแมนเป็นแบบนี้ แมนภูมิใจในตัวเองมาก เพราะโดยพื้นฐานแล้วแมนไม่มีอะไรเลย ฐานะทางบ้านก็ไม่ดี พ่อแม่ไม่ได้สนับสนุนด้านทุนทรัพย์หรือให้กำลังใจอะไรทั้งสิ้น ที่แมนได้ดี ไม่เสียคนก็เป็นเพราะแมนใฝ่ดีเอง และกระเสือกกระสนดิ้นรนทำทุกอย่าง ทุกวันนี้ แมนอาจเป็นแค่ตำรวจคนหนึ่งในสายตาคนทั่วไป ยศยังไม่ได้ใหญ่โต แต่แมนก็ถือว่าตัวเองมั่นคงมาก มีอำนาจ บารมี เป็นผู้รักษากฎหมาย อนาคตก็ต้องเป็นใหญ่เป็นโตขึ้นตามลำดับ แก่เฒ่าแล้วก็ไม่ต้องห่วงเพราะมีบำเน็จ บำนาญ แมนยังชอบแซวเรียกฉันว่าคุณนาย แถมเคยบอกว่า ฉันน่ะโชคดีนะ ที่ได้แฟนอย่างแมน ฉันได้แต่คิด โอเค ภูมิใจในตัวแมนน่ะใช่ แต่..โชคดีเหรอ โชคดีตรงไหนหว่า ลาภยศ สรรเสริญของแมนไม่มีผลอะไรกับฉันเลย ฉันไม่เคยสนใจ ฉันรักแมนที่ตัวแมน และเท่าที่รู้ แมนก็เป็นแฟนที่ไม่เคยให้เวลากับฉัน ไม่แคร์ฉันเท่าที่ฉันต้องการ แบบนี้ถือว่าโชคดีหรือ อย่างไรก็ตาม ฉันได้แต่คิดนะ ไม่ได้พูดออกมา แต่ล่าสุดก็อดรนทนไม่ได้ เผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปจนทะเลาะกันเรื่องคนอื่นซะงั้น จากคุณ : cute neko - [ 31 พ.ค. 49 10:33:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันนั้นฉันขับรถกลับบ้าน แมนโทรมาคุยตามปกติ จู่ๆก็เข้าเรื่องว่า "เอว่าไหม พวกสาวออฟฟิศน่ะ มันพร้อมจะเป็นเมียน้อยกันทุกคนแหละ" ฉันโมโหจี๊ดเลย ขอโทษ ฉันก็สาวออฟฟิศคนหนึ่ง พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆที่ทำงานก็ไม่มีใครเค้าเป็นอย่างที่แมนพูดซักคน ไม่เข้าใจว่าเอาอะไรมาพูด ฉันพยายามทำใจเย็น ตอบไปว่า "ไม่นี่คะ (ฉันหัดพูดคะขากับแมนตั้งแต่คบกันได้ 6-7 ปีแล้วแหละ พยายามปรับตัวไง ลดความกระด้างของตัวเองลงหน่อย บางทีเรียกตัวเองว่าน้องด้วย :P แต่น้ำเสียงยังแข็งเหมือนเดิม อันนี้มันแก้ลำบาก) เพื่อนที่ทำงานน้องเอไม่เห็นเป็นเลย ทำไมแมนถึงพูดอย่างนี้ล่ะคะ" แมนบอก "ก็มีเพื่อนที่เรียนโท เค้าเล่าให้ฟัง" ฉันบอก "แมนพูดอย่างนี้ ดูถูกผู้หญิงนี่คะ" .... (เงียบ) ฉัน: โกรธเหรอคะ แมน: แค่นี้ก็แล้วกัน ไม่อยากคุย ไม่อยากทะเลาะ แล้วแมนก็วางไป ฉันน่ะ นอกจากจะเป็นคนแข็งๆแล้ว ยังออกแนวเฟมินิสต์นิดๆด้วย รับไม่ได้เอาเลยที่แมนพูดในเชิงดูถูกผู้หญิง มันแสดงให้เห็นถึงทัศนคติที่คับแคบของแมน และอีโก้ที่สูงสุดกู่ นอกจากทะเลาะกันด้วยคำพูดเชิงดูถูกผู้หญิงแล้ว ยังมีอีกครั้งที่เราทะเลาะจนเกือบจะเลิกกันด้วยสาเหตุ"ทัศนคติไม่ตรงกัน" ก็ประเด็นร้อนทางการเมืองตอนนี้ยังไงล่ะ แรกๆที่คุยกันก็ยังคิดตรงกันอยู่ แต่อยู่ๆมาวันนึง ไม่รู้แมนไปฟังใครมา กลับเปลี่ยนไปเข้าข้างอีกฝ่ายนึง อันที่จริงฉันไม่สนเลยนะว่าแมนจะเข้าข้างใคร ฉันไม่คิดจะก้าวก่ายด้วย  ถ้าเข้าข้างกันคนละฝ่ายก็เงียบๆไปซะดีกว่า แต่แมนดันเปิดประเด็นนี้ขึ้นมาถก พอฉันพูดความคิดของฉันแมนกลับโจมตีว่าฉันคิดผิด พอฉันเถียงก็กลายเป็นโมโห ฉันโกรธที่แมนทำเป็นพูดกลั้วหัวเราะเหมือนความคิดของฉันมันโง่เสียเต็มประดา ฉันบอกแมนว่าคิดไม่เหมือนกันก็ไม่เห็นเป็นไรเลย แมนบอก "ไม่ได้ อีกหน่อยเป็นครอบครัวเดียวกัน มันต้องเลือกให้เหมือนกัน มันถึงจะเป็นเอกภาพ" อะไรกันนี่ ความคิดเห็นส่วนตัวของฉันแมนก็จะเข้ามาครอบงำให้เป็นไปอย่างใจแมนเหรอ นอกจากคำพูดที่ไม่น่าฟัง(สำหรับฉัน)แล้ว การกระทำบางอย่างของแมนก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี บางครั้งฉันรู้สึกว่าแมนเป็นคนหน้าใหญ่ อาจเป็นเพราะแมนมีคนมาพินอบพิเทามากหรือไงก็ไม่รู้ ท่าทีก็เลยเปลี่ยนไปในแบบที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวเอง แต่ฉันน่ะสังเกตเห็น เช่น เวลาไปกินข้าวด้วยกัน กินเสร็จแมนจะควักเงินจ่าย พอเค้ามาให้ตังค์ทอน แมนจะเดินนำหน้าลิ่วๆไปเลย ให้ฉันเป็นคนเก็บเงินทอนเอง ตัวเองไม่กล้าเก็บเพราะกลัวเสียหน้าถ้าให้ทิปน้อย (แต่จริงๆก็อยากได้ตังค์ทอนนะ) นอกจากนี้ แต่ก่อนเวลาไปกินข้าวด้วยกัน แมนจะมานั่งฝั่งเดียวกับฉัน กินเสร็จก็เดินไปพร้อมกัน จับมือกัน เดี๋ยวนี้แมนจะลุกไปเลย ไม่รอ ให้ฉันเก็บเงินทอนแล้ววิ่งตาม คิดดูว่ามันเป็นภาพที่ดูดีไหม ผู้หญิงที่ไหนจะชอบที่ต้องเป็นแบบนี้ พอไปไหนด้วยกัน ตอนจะกลับ แมนจะเดินลิ่วๆไปที่รถเลยโดยที่ไม่บอก ประมาณว่ารออะไรไม่ได้เลย ถ้าฉันเดินไปเข้าห้องน้ำ หรือมีคนโทรมาแล้วมัวรับสาย ฉันจะมองไม่เห็นเลยว่าแมนอยู่ไหน บางทีโทรตามก็ไม่ได้ ปิดมือถืออีก (เวลาแมนอยู่กับฉันชอบปิดมือถือเพราะขี้เกียจรับสายเรื่องงานมั้ง เท่าที่รู้ ช่วงหลังๆนี้ไม่มีผู้หญิงอื่นจริงๆ) ฉันต้องเดินหาแมนตลอด พอฉันบ่นแมนก็โมโห แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องหลักที่ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยนะ เรื่องหลักๆยังคงเป็นเรื่องไม่มีเวลาให้ ในช่วงหลังๆมานี้ ตั้งแต่แมนเรียนโท คบกันมาได้ 12 ปี นอกจากแมนไม่มีเวลาให้แล้ว คำพูดยิ่งทำร้ายความรู้สึกมากขึ้นด้วย เวลาแมนหายไปไม่ค่อยโทรมา พอโทรมาปุ๊บฉันจะโกรธๆ แมนก็จะเซ็งที่ฉันงอน (ฉันเป็นโรคจิตอย่างหนึ่ง ถ้าแมนไม่โทรหาฉัน ฉันจะไม่โทรตาม ผู้หญิงบางคนพอแฟนหายไปจะโทรๆๆๆ แต่ฉันไม่ ฉันจะนิ่ง รอจนเค้าโทรมาเอง แต่พอเค้าโทรมาฉันก็จะระบายความรู้สึกให้เค้ารู้ว่าฉันไม่พอใจนะ) แมนพูดออกมาคำนึงทำให้ฉันเสียใจมาก "เรามีเรื่องอื่นเยอะแยะให้คิดนะ เครียด เหนื่อย ไม่มีเวลากับเรื่องไร้สาระอย่างนี้หรอก" การที่ฉันเสียใจ น้อยใจที่แมนเงียบหายไป นั่นก็เป็นเพราะฉันแคร์ แล้วการที่ฉันแคร์ ก็เพราะฉันรักแมน แต่แมนกลับเห็นว่าไร้สาระเหรอ ฉันทนประโยคนี้ไม่ได้จริงๆ ฉันก็พอเข้าใจนะว่าแมนทั้งทำงาน ทั้งเรียน แต่แค่พูดดีๆกับฉันนิดๆหน่อยๆเวลาเงียบหายไป ทำไม่ได้เหรอ ทำไมต้องพูดเหมือนเหยียบย่ำน้ำใจ ซ้ำเติมให้ฉันรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญขนาดนี้ด้วย จากคุณ : cute neko - [ 31 พ.ค. 49 10:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันเองก็มีเรื่องงานให้คิดให้เครียดเหมือนกันแหละ ใช่ว่าฉันจะนั่งจ้องจับผิดว่าทำไมแมนไม่โทรมา ฉันเป็นแฟนที่ปล่อยที่ว่างให้แฟนตัวเองมากที่สุดแล้วนะ เจอกันแค่ 1-2 เดือนครั้ง ครั้งละชั่วโมง สองชั่วโมง (แมนแวะมาเจอที่ทำงาน เพราะอย่างที่บอก เสาร์ อาทิตย์ไม่ได้เจออยู่แล้ว) ฉันก็โอเค อยู่ได้ แต่การคาดหวังให้แมนโทรมาหาสม่ำเสมอเนี่ย มันหวังมากไปเหรอ แมนจะไม่ง้อฉันด้วยนะ พอโทรมาแล้วคุยไม่ดีต่อกัน นอกจากจะว่าฉันไร้สาระแล้ว ยังบอกว่า "ถ้าโทรมาแล้วไม่มีความสุข เป็นแบบนี้ก็จะไม่โทร รู้ไว้ด้วย" แล้วก็เงียบหายไป เว้นช่วงวันสองวัน ถึงโทรมาใหม่ ทำคุยปกติ ถ้าฉันคุยดีก็โอเค แต่ถ้าฉันยังโกรธอยู่ พูดไม่ดี แมนก็จะหายไปอีก ฉันรู้สึกว่าแมนไม่แคร์ฉันเลย เมื่อดีกัน ฉันเคยบอกแมนนะว่าประโยคนี้ขอที ฉันรับไม่ได้ ที่มาบอกว่าฉันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ แมนก็รับฟัง แต่แล้วก็พูดอีกทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แถมยังมีคำพูดอื่นหลุดตามมาด้วย ประมาณว่าฉันน่ะเรียกร้อง ฉันโมโหแทบจะกรี๊ด เรื่องก็มีอยู่ว่า เมื่อเดือนกุมภาที่ผ่านมา มีวันหยุดมาฆบูชาใช่ไหม ฉันก็ถามแมนว่านัดไหม แมนก็แบบ "เอ วันไหนนะ วันจันทร์เหรอ อืม เสาร์เรียน อาทิตย์ไม่ได้ จันทร์เข้าเวร อืม.." ทำแบบว่า ตารางเวลาเต็มมากกกกกกกกก ฉันเริ่มรู้สึกแย่อีกแล้ว เพราะว่าเป็นฉันทุกครั้งที่คอยรอวันหยุดยาว ฉันทุกครั้งที่เป็นคนบอกแมน แล้วก็เกือบทุกครั้ง แมนจะปล่อยให้วันเวลาที่ฉันว่างนั้น ผ่านไปโดยไม่ได้สนใจจะนัด ฉันเริ่มน้อยใจ แมนก็หลุดประโยคเด็ดออกมาให้ฉันโมโหกหนักกว่าเดิม "อย่าเรียกร้องดิ" แมนว่า ฉันโวยทันที "เอน่ะเหรอเรียกร้อง เอน่ะเป็นผู้หญิงที่เรียกร้องน้อยที่สุดแล้ว ไม่ค่อยได้เจอกันเอไม่ว่า แต่ทำไมต้องเป็นเอตลอดเลยที่คอยดูว่าวันไหนหยุด แมนเคยคิดจะนัดเจอเอก่อนบ้างไหม แล้วคำว่าเรียกร้องเนี่ย อย่างกับว่า เอเป็นฝ่ายรักแมนข้างเดียว ต้องคอยขอให้แมนเจียดเวลาให้" แมนตอบว่า "เออ อยากจะแปลไทยเป็นไทยยังไงก็ตามใจ ถ้าเอคิดว่าเราไม่รักเอแล้วก็วางหูไปเลยไป" เฮ้อ.. ทะเลาะกันหนักจนเหนื่อย หลังจากนั้นเราก็ตึงๆกัน ฉันหยุดโทรหาแมนไปช่วงนึง ทีนี้ มันมีธุระอย่างนึงเข้ามา คือฉันมีปัญหามีเนื้องอกซึ่งตรวจต่อเนื่องมา 2 ปี ปีนี้ฉันจะเปลี่ยนไปตรวจกับหมอผู้เชี่ยวชาญที่โรงพยาบาลดังแห่งหนึ่ง ฉันเคยคุยกับแมนไว้ แต่ยังไม่ระบุว่าวันไหนจะไปหาหมอดี แมนเคยบอกว่าจะพาฉันไป ฉันยังบอกแมนว่า แล้วถ้าเอต้องผ่า ต้องค้างคืน เอเกรงใจที่บ้านไม่อยากให้มาค้าง (เพราะโรงพยาบาลมันไกลบ้านด้วย แล้วกลัวว่าพี่จะต้องทำงาน ไม่สะดวกค้าง) แมนจะมาค้าง มาดูเอไหม แมนบอก ได้สิ รับปาก พอกลางๆกุมภา แมนก็โทรหาฉัน ทั้งที่เรายังตึงๆกันอยู่ แมนถามฉันว่า เมื่อไหร่ฉันจะไปตรวจ ฉันดีใจมากที่แมนยังห่วง ยังจำได้แม้ว่าเราจะมึนตึงต่อกัน ฉันบอกว่า ฉันนัดหมอได้วันจันทร์ที่ 27 กุมภา แมนบอก โอเค วันจันทร์นะ จะได้แลกเวร ฉันรู้สึกชุ่มชื่นใจขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ได้คาดคิดเลยว่าการไปหาหมอครั้งนี้จะเกิดเหตุการณ์สำคัญซึ่งกระทบอย่างรุนแรงกับความสัมพันธ์(ที่ระหองระแหง)ของฉันกับแมน จากคุณ : cute neko - [ 31 พ.ค. 49 10:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 14: ใคร่ครวญ วันจันทร์ที่ 27 กุมภาพันธ์ 49 แม้ว่าจะต้องไปหาหมอเนื้องอก แต่ฉันก็อารมณ์ดีมากๆ ไม่ได้กลัวอะไรเลย นั่นเป็นเพราะแมนว่างทั้งวัน ฉันลาพักร้อนครึ่งบ่ายเพื่ออยู่กับแมนก่อนที่จะไปหาหมอในตอนเย็น ฉันรีบเคลียร์งาน Happyสุดๆเพราะว่าไม่ได้อยู่กับแมนนานๆมาหลายเดือนแล้ว (ล่าสุดก่อนหน้านี้ ประมาณเดือนที่แล้วเจอกันแค่ชั่วโมงเดียว) เคลียร์งานเสร็จฉันก็รีบขึ้นรถไฟฟ้าไปหาแมนที่โลตัส จุดนัดพบดั้งเดิม เมื่อเจอกัน หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จแมนก็พาไปนวดที่สปาแห่งหนึ่ง ไปด้วยรถคันใหม่ เป็นกระบะเกียร์ธรรมดาซึ่งแมนซื้อต่อคนอื่นเค้ามา ส่วนรถคันเดิมแมนขายต่อลูกน้องไปแล้ว ฉันดูแล้วก็เหมาะกับแมนดี เพราะแมนขับรถสมบุกสมบันและใช้รถเยอะมาก แมนเองก็ดูมีความสุข เห่อรถใหม่ แม้ฉันจะทักว่า เกียร์ธรรมดา รถติดจะไหวเหรอ ขนาดเกียร์ออโต้ รถติดแมนยังแทบทนไม่ได้เลย แล้วขับคล่องเหรอ แมนก็คุยว่า อยู่โรงพัก ขับรถของสน.ก็เกียร์ธรรมดาอยู่แล้ว ขับคล่องอยู่แล้ว ไม่เคยทำรถดับ เราไปถึงสปาตอนเกือบๆบ่าย 2 ฉันดูเวลาแล้ว นวดเสร็จไปหาหมอก็คงจะทัน หมอนัดตั้ง 17.30 น. เราใช้เวลานวด 2 ชั่วโมง พอนวดเสร็จ จู่ๆบรรยากาศก็เริ่มไม่ดี เหมือนแมนเหนื่อยๆ เซ็งๆ และดูง่วงๆ (ตอนนวดคงจะนอนสบายยังไม่อยากตื่น) ตอนจะขึ้นรถก็มีเคืองกันเล็กๆอีก เพราะมีคนที่ทำงานโทรมา ฉันโทรกลับเผื่อเพื่อนจะถามงาน พอวางสาย หันไปอีกทีไม่เจอแมนเลย ฉันนึกว่าแมนเข้าห้องน้ำ เลยยืนรออยู่นาน ไม่เห็นมีวี่แววเลยโทรถาม ปรากฏว่าเดินไปขึ้นรถโดยไม่รอและไม่บอกฉันอีกแล้ว ตอนอยู่ในรถ แมนก็ท่าทางเซ็งๆ รถค่อนข้างติด เราออกจากสปาประมาณ 4 โมง ยังเหลือเวลาก่อนถึงเวลานัดประมาณ 1 ชั่วโมงเศษ ฉันคิดว่าทันถมเถ ตอนแรกแมนบอกว่า ไปจอดโลตัสแล้วขึ้นรถไฟฟ้าไปนะ ฉันก็ถามว่าทำไมล่ะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น ถ้าจะไปรถไฟฟ้า ฉันก็ไม่ต้องไปกับแมนสิ ฉันแวะไปหลังเลิกงานเองได้นี่นา แต่นี่ แมนเสนอว่าจะมาพาฉันไป แล้วไหงให้ขึ้นรถไฟฟ้า ฉันก็ไม่ค่อยพอใจ แต่ไม่กล้าพูดมาก แมนหันมามองฉัน แล้วก็บอกว่า เออ ขับรถไปก็ได้ พอใจยัง.. แล้วแมนก็ขับรถต่อไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง เหตุการณ์ก็เริ่มเลวร้ายลงเมื่อแมนเริ่มหลงทางอีกแล้วครับท่าน ตอนแรกก็ไม่เชิงหลงหรอก แต่ว่าแมนไปคนละทางกับที่ฉันเคยไป ฉันเงียบเพราะแมนไม่ถาม ฉันเลยคิดว่าแมนไปถูก ฉันไม่อยากจะพูดมากเหมือนสอนจระเข้ว่ายน้ำ เดี๋ยวแมนจะโมโหอีก แต่ปรากฏว่าแมนไม่ได้รู้อย่างที่ฉันคิด แมนไม่ได้เข้าเส้นที่จะเข้ารพ.ได้ ก็เลยต้องขับเลยไปเลย พอเลยไปแล้วคราวนี้มั่วหนักกว่าเก่า แมนก็โมโหมากขึ้นตามลำดับ เริ่มมาโทษฉันแล้วว่าฉันไม่บอกทาง ฉันก็เถียงบอกนึกว่าแมนรู้ มั่วไปมั่วมา ไปขึ้นทางด่วนซะอีก แมนยิ่งโมโหหนัก พอลงมาได้ก็เจอรถติดสาหัส เห็นตึกโรงพยาบาลอยู่ลิบๆ แต่หาทางเข้าไปไม่ได้ บรรยากาศมาคุสุดๆแล้วตอนนี้ พอหาทางเข้าโรงพยาบาลไปจนได้ ก็เจอรถติดในซอยอีก แมนก็ด่าว่าไปตลอดทาง บอกว่าจะไม่ยอมขึ้นลานจอดรถเพราะว่ารถเกียร์ธรรมดายังขับไม่แข็ง (ทีตอนนี้ละยอมรับออกมา ตะกี้บอกขับคล่องแล้ว) รถติดค้างอยู่มันจะร่วง ตอนนั้นจวนเจียนจะ 5 โมงครึ่งเต็มทีแล้ว แมนบอกให้ฉันลงไปก่อนเดี๋ยวไม่ทันนัดหมอ ฉันเลยต้องวิ่งลงจากรถ พอจะเดินเข้า lobby โรงพยาบาล หันไปก็เห็นรถแมนเลี้ยวเข้ามาพอดี คิดในใจว่าขอให้แมนหาที่จอดได้เร็วๆด้วยเถอะ เพราะแมนอารมณ์เสียมากแล้ว ฉันเข้าไปติดต่อด้านใน รอเจอหมอ พอเจอแล้วก็ต้องไปทำอุลตร้าซาวด์ต่ออีก พอซักทุ่มกว่าๆ พ่อก็โทรตามเข้ามือถือฉัน ห่วงที่ฉันไม่เอารถมา ทำไมกลับมืด จะกลับยังไง ฉันก็บอกไปว่า ฉันจะกลับกับแมน แมนมาส่ง พ่อฉันก็เบาใจ จากคุณ : cute neko - [ 31 พ.ค. 49 10:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อรอแล้วรอเล่าเป็นชั่วโมงก็ยังไม่ได้ตรวจอุลตร้าซาวด์ซะที ซักพักแมนก็โทรเข้ามาอาละวาด บอกว่าไม่มีที่จอดเลย ไม่เอาแล้วนะ จะขับกลับไปที่โลตัสอ่อนนุช ฉันก็อึ้งๆไปเหมือนกัน แต่ก็แบบ อืม ได้ เดี๋ยวไปหา แล้วก็ปะทะคารมกันอีก แมนอธิบายว่าไม่มีที่จอด แล้วขึ้นลานจอดรถไม่ได้เข้าใจไหม รถติดต่อๆแถวกันมันจะร่วง เกียร์ธรรมดา ฉันบอก เหรอ ก็ไม่รู้นี่ว่าจะไม่มีที่จอดขนาดนี้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าแมนจะขึ้นที่จอดรถไม่ได้ เกียร์ธรรมดาก็จอดรอได้นี่นา แบบไม่ต้องขึ้นทางชัน รอให้คันหน้าพ้นไปก่อน แมนก็โมโหหนักกว่าเดิมที่ฉันเถียง แล้วแมนก็พูดออกมาประโยคนึง ทำให้ฉันเหมือนถูกตบหน้าก็ไม่ปาน "ไอ้เฮี่ย.. นัดเอาแต่ได้นี่หว่า" .............................. อึ้งสนิทค่ะ ฉันเคยโดยแมนด่าแรงที่สุดคือ ทำไมโง่ขนาดนี้วะ โง่ชิบหายเลยโว้ย ฉันก็ว่ารับไม่ได้แล้วนะ แต่ความที่ยังรัก ฉันก็พยายาม(อย่างมาก)ที่จะลืมมัน แต่เจอประโยคนี้เข้าไป....แทบจะพูดไม่ออก ตั้งสติได้ ฉันก็ถามแมนเสียงดัง (ด้วยความโมโห)ว่า "เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ แมนบอกว่า ไอ้เฮี่ยเหรอ แมนด่าเอว่าไอ้เฮี่ย เอาแต่ได้เหรอ" คนที่นั่งรอทำอุลตร้าซาวด์อยู่ รวมทั้งพยาบาล เริ่มแอบเงี่ยหูฟังแล้วล่ะ แต่ตอนนั้นโมโหจนไม่อายแล้ว สติหลุด แมนก็เงียบไป แล้วไม่พูดเรื่องที่ด่าฉันคำหยาบ แต่ยังด่าต่อว่า ฉันเอาแต่ได้ นัดกันมันต้องฟังกันบ้าง บอกจะจอดโลตัสให้ขึ้นรถไฟฟ้ามาก็ไม่เอาๆ สบายกว่าตั้งเยอะ ฉันบอก “ก็แมนมาเองนี่ แล้วเอก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้” แมนก็โทษว่า ฉันทำหน้าบูดไม่พอใจ เลยต้องมา ตอนหลังฉันเป็นคนขอวางสาย บอกว่าไม่อยากทะเลาะกับแมน แค่นี้ก่อนแล้วกัน หลังจากนั้นฉันก็ไปกินอะไรรองท้อง แล้วมารอต่อ จน 2 ทุ่มเพิ่งจะได้ตรวจ (คนรอตรวจเยอะมากราวกับโรงพยาบาลของรัฐเลย โรงพยาบาลดังก็อย่างนี้แหละ) พอตรวจเสร็จ ก็ไปนั่งรอพบหมออีกรอบ คราวนี้ก็นานมากๆเพราะต้องรอหมออุลตร้าซาวด์ส่งผลไปให้หมอวินิจฉัยอีก แมนโทรเข้ามือถือฉันอีกครั้ง บอกว่า "ไม่รอแล้ว ไม่สบาย ปวดหัว เอขึ้นแท็กซี่กลับเองก็แล้วกัน.." ฉันก็อึ้งไปอีก โดนด่าแรงๆ ยังไม่ทันรู้สึกดีขึ้น ยังจะโดนปล่อยเกาะชนิดไม่ห่วงกันอีก 2 ทุ่มกว่าแล้วฉันยังไม่ได้ตรวจ กว่าจะเสร็จคงเกิน 3 ทุ่ม ฉันไม่ชอบขึ้นแท็กซี่ตอนกลางคืน แถมซอยบ้านฉันก็ลึกประมาณ 1 กิโล รถสองแถวเข้าซอยก็หมดตอน 4 ทุ่ม ถ้ากลับเองฉันก็ต้องขึ้นแท็กซี่เข้าซอย ฉันไม่อยากเอามากๆ (ผู้อ่านอาจเริ่มเห็นฉันน่ารำคาญ เป็นตัวถ่วงแล้วก็ได้ ใช่มะ.. อันนี้ฉันก็ยอมรับนะ ก็ฉันมันคุณหนู ลูกคนเล็กหนิ..) อีกอย่าง ฉันบอกพ่อ แม่ และพี่ๆที่บ้านหมดทุกคนแล้วว่าแมนมาส่ง ถ้าแมนไม่มา ฉันบอกตรงๆว่าฉันห่วงภาพลักษณ์ของแมนในสายตาครอบครัวฉัน แม้ว่าแมนจะไม่ดีกับฉันยังไง แต่ฉันก็ไม่อยากให้ที่บ้านคิดว่าแมนไม่ดี ไม่อยากให้ที่บ้านไม่ยอมรับแมน เหตุการณ์เมื่อปลายปี 47 เพิ่งจะเริ่มลืมๆกันไป ฉันก็ไม่อยากให้เกิดเหตุอย่างนี้อีก คิดได้ดังนั้น ฉันเลยตัดสินใจว่ายังไงซะวันนี้ก็ต้องกลับกับแมนให้ได้ล่ะ ฉันก็เลยอธิบายกับแมนไป ขอร้องให้แมนรอ ฉันต้องขอร้องแมน ทั้งที่ใจก็ยังทั้งเจ็บทั้งโมโหกับสิ่งที่แมนทำกับฉัน ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันขับรถเองยังดีกว่า ถ้าขับมาไม่ถูกอย่างมากก็ทิ้งรถไว้ที่ออฟฟิศ อย่างน้อยก็ไม่ต้องกระเสือกกระสนขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าแมนจะพูดออกมาได้แบบนี้ทั้งที่แมนอาสามาเอง จากคุณ : cute neko - [ 31 พ.ค. 49 10:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จนในที่สุดก็ได้พบหมอ หมอบอกว่าฉันต้องเอาเนื้องอกออก แม้ว่าดูแล้วจะไม่น่าเป็นอันตราย แต่ก็ใหญ่เกินไปจนไม่ควรเอาไว้ การผ่าตัดนี้จะใช้วิธีดมยา ค้าง 1 คืน พอพบหมอเสร็จ ความโกรธ ความเจ็บใจ พักไว้ก่อนเลย รีบโทรบอกข่าวแมนว่าต้องผ่า ตอนนี้ก็เหมือนพักรบ แมนก็ท่าทางเป็นห่วงหน่อยๆ ฉันรอจ่ายเงิน กว่าจะเสร็จจริงๆก็ 3 ทุ่มครึ่ง ฉันลงมาข้างล่าง ไม่อยากเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้ว มันมืดมาก ต้องเดินผ่านรางรถไฟประมาณครึ่งป้ายรถเมล์ ฉันก็เลยตัดสินใจรอแท็กซี่ดีกว่า จะให้ไปส่งโลตัส แต่แท็กซี่ยังไม่ยอมไปเลย ฉันโทรหาแมนบอกว่ารอหน่อยนะ แท็กซี่ไม่ยอมไป ซักพัก เจอแท็กซี่มาอีกคัน ฉันเลยเปลี่ยนให้แท็กซี่ไปจอดที่ป้ายรถไฟฟ้าแทน แท็กซี่ยอมไป (มันเร็วกว่ากันด้วย) เมื่อไปถึงโลตัสฉันก็โทรศัพท์อีก แมนบอกว่า จะไปขับรถเลย ให้ฉันลงไปที่ทางออก ด้านสุขุมวิท 50 ฉันก็แบบ เอาอีกแล้วนะ ฉันเลยบอกแมนว่า "เดี๋ยวเอหารถไม่เจอแมนก็โมโหว่าเอโง่อีก" แมนก็ตวาด บอกว่า "ฟังเซ่ อย่าโมโห (ตัวแมนเองแหละโมโหแล้วเนี่ย) ตรงที่เคยออกไงเล่า ที่มี KFC อะ อยู่ไหน ลงมาเลยนะ ไม่ต้องเข้าห้างก่อน" ฉันก็ลงไป มองไปเจอรถแมน เออ ค่อยยังชั่ว ฉันวิ่งไปที่รถ ใจก็คิดว่าทำไมต้องขนาดนี้ รอในโลตัส เจอกันแล้วค่อยมาที่รถด้วยกันจะเป็นไรไป ทำไมต้อง repeat เหตุการณ์แย่ๆแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก (เหตุการณ์จอดรถไว้ให้ฉันวิ่งไปหา แล้วทะเลาะกันก่อนพอเป็นกระษัยเวลาที่ฉันหารถไม่เจอ) ขึ้นรถแมนมาได้ก็เจอแมนหน้าบูดหน้าบึ้ง แล้วแมนก็เปิดฉากด่าฉันตลอดเส้นทางตามเคย.. ฉันพยายามทำใจเย็นมากแล้ว แต่แมนก็ไม่หยุดจนฉันเครียดมาก บอกแมนว่า "จะให้เอทำยังไงถึงจะหยุดด่าอะ เอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ให้กราบก็ได้ หยุดทีได้ไหม เอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้เลย เอขอโทษ" แต่แมนก็ไม่ได้เย็นลง ก็ยังทำเย็นชา และหาเรื่องด่าฉันเป็นระยะ พอใกล้ถึงบ้าน รถก็เริ่มติด เพราะมีชุมนุมประท้วงแถวบ้านอีก ถือว่าแมนซวยมาก ฉันก็ค่อนข้างเห็นใจ คือใจฉันก็ยังช้ำกับสิ่งที่แมนทำกับฉัน แต่ฉันก็รู้ว่าฉันมีส่วนผิดเหมือนกัน ก่อนลงจากรถ ฉันบอกแมนเป็นครั้งสุดท้ายว่าขอโทษ ฉันหันไปหอมแก้มแมน แมนอ่อนลงนิดนึงบอกว่า "เราก็ขอโทษ เราเครียด เหนื่อยน่ะ" หลังจากแยกกัน ตอนนอนฉันก็ใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ความรู้สึกของฉันแย่มากๆ แต่ฉันจะไม่ทำอะไร ไม่บอกเลิก เพราะบทเรียนที่ผ่านมาสอนให้ฉันรู้ว่า ถ้าทำไม่ได้จริงๆ อย่าพูด ถ้ายังโกรธ ยังเจ็บช้ำ อย่าขอเลิก รอให้ใจตัวเองนิ่งจริงๆก่อน คิดด้วยเหตุและผล ไม่คิดด้วยอารมณ์ เราถึงจะรู้ว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไร.. จากคุณ : cute neko - [ 31 พ.ค. 49 10:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie - [ 1 มิ.ย. 49 12:51:23 ]