ตอนที่2 ยามเย็น-หญิงสาว

ยามเย็นแสงแดด ส่องแสงมาถึงหน้าต่างบานใหญ่ ในห้องนั่งเล่น อาจเพราะแสงแดด หรือ ความเบื่อหน่าย นกน้อยจึงบินมาหลบแดดที่อ่างบัว ใต้ต้นแก้ว...........

“แดดแรงจริง ยามเย็นแล้ว เหตุใดถึงร้อนเพียงนี้” นกกระจิบ เอ่ยกับตัวเอง
“ใจเจ้าร้อนมากว่า สหายน้อย” ดอกแก้วเอ่ย
นกน้อยหัวเราะ หันไปคุยกับดอกพุทธซ้อนในกระถาง
“พุทธซ้อนจ๋า เจ้าร้อนเหมือนข้าไหม ข้าอยากจะขับกล่อมลำนำเพลงซักเพลง เพื่อคลายร้อน ท่านยินดีฟังหรือไม่”
“ข้ายินดีนัก” พุทธซ้อนว่า พร้อมหันไปยิ้มให้ต้นแก้ว และ บัวหลวง

“ยามเย็นแล้วใยใจข้ายังไม่เย็น
ข้าเหินลมบินเล่นมาชมเจ้า
ดอกบานเช้า บานสาย ไม่เอ่ยเนา
เพราะพวกเจ้าคงไม่บานเมื่อยามเย็น

พวกดอกแก้ว พุทธซ้อน ต่างจากพี่
และบัวน้อยถ้อยที่ถ้อยอาศัย
งามตลอดทุกยามตลอดไป
ชื่น ฤทัยชมเจ้าไม่ห่างเลย”

“55 เจ้านกน้อย เจ้าร้องเพลงได้น่าฟังมาก” บัวหลวงเอ่ยชม
“ข้าด้อยประสบการณ์ เพียงลองแต่งดูเท่านั้น” นกน้อยถ่อมตัว
ขณะนั้นเสียง กร๊อบแกร๊บ ก้อดังเข้ามาแสดงถึง ฝีเท้าของมนุษย์

หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ มีใบหน้ารูปไข่ ผิวขาว และผมยาวประบ่า
หญิงสาวสวมชุดที่ไว้สำหรับใส่ยามอยู่บ้านเธอรดน้ำให้ต้นไม้ต่างๆ และกล่าวทักทายพวกมัน
อีกทั้งรำพึงความในใจเบาๆๆให้เหล่าต้นไม้และดอกไม้
ทุกถ้อยคำที่เธอเอย ดอกไม้สั่นไหวน้อยดั่งรับรู้เรื่องราวนั้นๆๆ

“แก้วจ๋า ช่อแก้วจ๋า กลิ่นเจ้าหอมชื่นใจเหลือเกิน เวลาอยู่ในสวนนี้ฉัน มีความสุขสงบใจอย่างไร เจ้าเข้าใจไหม.....” หญิงสาวเอ่ยขึ้น
“เธอมาแล้ว เธอมาแล้ว” นกน้อยตะโกนพร้อมทั้งกระโดด โลดเต้น ได้หญิงสาวได้ยินแต่เพียงเสียงดัง จิ๊บๆเท่านั้น
ดอกแก้วสั่นไหวตามแรงลม เหมือนจะเข้าใจถ้อยคำของหญิงสาว
"ฉันจะอยู่ที่นี้ตลอดไปไม่จากไปไหน หรืออาจจากไปไม่หวนกลับ ทางเลือกนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร  ฉันจะจำพวกเจ้าไว้ตลอดไป" เสียงของเธอไม่คล้ายจะเศร้านัก ดูเหมือนเธอจะเข้าใจดีในเรื่องราวชีวิตของตนเอง
"เธอจะอยู่ตลอดไป  ดังเกสรของดอกไม้ที่ล่องลอย ไปยังดินแดนใหม่  และเติบโตสวยงาม อยู่ที่นั้น จวบจนสายลมแห่งกาลจะพานพัด" ดอกแก้วสีขาว ไหวตามสายลม ส่งความเอื้ออาทรมาสู่เธอ เธอผู้มอบความอารี ความใส่ใจ ให้พวกมันเสมอ เหล่าดอกไม้และต้นหญ้าพร้อมใจขับขานลำนำเพลงให้เธอ โดยนกน้อยเป็นผู้ให้จังหวะ

ตะวันลับขอบฟ้าไป แสงสีทอกระทบน้ำบนใบบัว หญิงสาวก้าวเท้าเดินกลับไปในบ้าน ใบหน้าสงบสุข มีรอยยิ้มบางๆประดับไว้