ความคิดเห็นที่ 1 ตอน   13 ชินรู้ว่าพ่อจะมาในวันนี้เขาจึงตัดสินใจกลับไปนอนที่บ้าน   เมื่อมาถึงชินขี่มอเตอร์ไซด์เข้าไปจอดในบ้าน  เขาเห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ก่อนแล้ว  มันไม่ค่อยคุ้นตาเขาเท่าไหร่ ชินจึงรู้ว่าต้องเป็นรถของพ่อ    เขารู้สึกตื่นเต้นแต่ไม่อาจบอกได้ว่ามันคือความรู้สึกดีใจ  เขาตื่นเต้นกับการที่จะได้พบพ่อ   แต่อีกหนึ่งใจเขาก็กลัวว่าจะต้องทะเลาะกับพ่ออีก   เขาไม่อยากเจอหน้าแม่เลี้ยงกับน้อง  เมื่อนั่งทำใจอยู่บนมอเตอร์ไซด์สักพักเขาก็เดินตรงเข้ามาในบ้าน ทุกคนหันหน้ามามองชินซึ่งกำลังเดินเข้ามา  เขายืนตกตะลึงเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าทุกคนในบ้านจะอยู่กันพร้อมหน้าเช่นนี้ ชินกวาดสายตามองทุกคน  แล้วก็มาหยุดสบตากับพ่อ  ทัศน์ดนัยหันหน้ากลับไปหลบสายตาเขา  ส่วนคนอื่นๆก็เช่นกัน  ชินจึงเดินเลี่ยงผ่านไป พลันเล็กผู้เป็นอาก็เรียกเขาไว้  “ชินมานั่งนี่ก่อนสิ  พ่อเขาเพิ่งมาเมื่อกี้นี้เอง” ชินจึงเดินมานั่งลงข้างๆเล็ก “พ่อสวัสดีครับ” ชินยกมือไหว้  แต่เขาก็ไม่กล้ามองหน้าพ่อมากนัก   ทัศน์ดนัยพยักหน้ารับไหว้  ชินลอบชำเลืองมองหน้าของพ่อที่ไม่เปื้อนยิ้มแม้แต่น้อย  เขากวาดสายตามองไปรอบๆ   ชินไม่ได้หยุดสายตาตรงแม่เลี้ยง  แต่ก็รู้ว่าเธอนั่งอยู่ข้างๆพ่อของเขา  ชินมองจนสุดหางตาไปที่น้องซึ่งนั่งอยู่กับย่า  ทั้งสองคุยกันสนิทสนม  ชินหันกลับมานั่งก้มหน้านิ่ง พวกผู้ใหญ่ก็คุยกันไป  ไม่มีทีท่าว่าพ่อจะเอ่ยอะไรกับเขาบ้าง   ชินไม่ต้องการนั่งบื้อใบ้เป็นตัวตลกให้แม่เลี้ยงและน้องชายหัวเราะเยาะ   เขารู้เสมอว่าตัวเองไม่ใช่สมาชิกคนสำคัญของครอบครัว  จะมีเขาหรือไม่มีมันก็ไม่สำคัญ  ชินคิดดังนั้นเขาจึงไม่อยากนั่งอยู่ต่อไปอีกแล้ว "ผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ”   ชินหันไปบอกกับเล็ก   คล้ายกับว่าเขาคงจะพูดเสียงเบาเกินไป  เล็กจึงไม่ได้หันมาสนใจกับสิ่งที่เขาบอก ชินลุกเดินออกมา  เขารีบจ้ำเท้าขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว  ทันทีที่ปิดประตูห้องชินก็ถอนหายใจยาวยืนเอาศีรษะพิงกับประตูราวกับคนสิ้นคิด เขาโยนกระเป๋าลงบนเตียงแล้วกระโดดตามลงไป  และเผลอหลับไปโดยไม่ตั้งใจ ......................................................................... “พี่รองน่าจะคุยกับเขาเองนะครับ  ตั้งแต่พี่มายังไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย”   เล็กบอกกับทัศน์ดนัย  “ก็มันหายหัวไปไหนเสียล่ะ  คงกลัวได้พูดกับพ่อมันมั้ง”   ทัศน์ดนัยพูดถึงชินอย่างหัวเสีย เล็กพยายามยิ้มเพื่อให้พี่ชายอารมณ์ดีขึ้น   “ความจริงชินมันเป็นเด็กดีนะพี่  เพียงแต่มันเป็นเด็กผู้ชายแล้วก็โตแล้วด้วย  มันก็อาจจะดื้อบ้างไปตามวัย  วัยรุ่นน่ะพี่ใจร้อนไปว่าอะไรมันไม่ค่อยจะฟังกันหรอก” “แต่กับพ่อมันล่ะถียงได้เถียงดี  อยู่บ้านมันเถียงใครบ้างหรือเปล่า” ทัศน์ดนัยถาม   “ก็ไม่มีเถียงใครนี่ครับ  ตั้งแต่เรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน  ตัวผมเองก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน  รุ้สึกว่าเขาพูดน้อยลง  สงบลงมาก  แต่ชินเป็นเด็กสุภาพมากนะพี่” แม้ว่าเล็กจะพยายามเอ่ยถึงด้านดีของชินให้ทัศน์ดนัยฟังแต่เขาก็ยังมีสีหน้าไม่พอใจ “ผมว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยนะ  เป็นผู้ใหญ่เกินตัว  แล้วชินมันก็เป็นคนสู้งาน  ได้ยินบอกว่าทำงานด้วย เป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารอะไรนี่แหละ  มันก็รู้จักคิดนะ  ไม่ได้เอาเวลาไปเถลไถล”  เล็กพูดชม “แต่เดือนๆหนึ่งมันก็ใช้เงินทำไมเยอะแยะนัก  อย่างเดือนที่แล้วก็ขอฉันเพิ่มไม่รู้เอาไปจ่ายอะไรกันนักหนา” ทัศน์ดนัยยังแย้งเสียงหงุดหงิด “ผมว่าชินมันคงไม่ได้เอาไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายฟุ่มเฟือยหรอกครับ  การเรียนสมัยนี้พี่ก็รู้นี่ว่ามันสิ้นเปลืองค่านั่นค่านี่เยอะแยะไปหมด”   “ค่าเทอมมันอีกทำไมมันแพงขึ้นๆทุกเทอมอย่างนี้นะ  เรียนก็ภาคพิเศษไม่เหมือนชาวบ้านเขา  มันไม่คิดบ้างว่าพ่อมันส่งเงินให้มันใช้ทุกเดือนๆเนี่ยปีๆหนึ่งมันเท่าไหร่” “เฮ้อ  นี่ขนาดฉันไม่ได้อยู่กับมันนะ ฉันยังเหนื่อยใจขนาดนี้  ยังไงก็ฝากช่วยดูแลสั่งสอนมันด้วยก็แล้วกัน”   “เอ่านาพี่รองอย่าไปดุมันเลย  ผมก็เห็นว่าชินมันเป็นเด็กที่มีความตั้งใจ” “หึ  ตั้งใจ....”  ทัศน์ดนัยส่ายหน้า “ตั้งใจกับไอ้กีตาร์ดนตรีบ้าบอของมันน่ะสิ  การเรียนไม่สนใจ  มัวแต่สนใจกับอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ  เพื่อนมันพวกนั้นด้วย  คบเพื่อนแต่ละคน.........” ทัศน์ดนัยกัดฟันแน่น   เล็กหันไปเห็นชินกำลังเดินลงบันไดมาพอดี “ชินกินข้าวรึยัง”  เล็กร้องถาม ทัศน์ดนัยหันไปมองชินอย่างสำรวจ “ยังเลยอา”   ชินตอบพลางเดินเข้าไปยังห้องครัวหลังบ้าน “ดูสารรูปมันสิ”  ทัศน์ดนัยหันกลับมาพูดกับเล็ก “สงสัยเพิ่งตื่น” เล็กพูดยิ้มๆ “ผมไปอาบน้ำก่อนนะพี่รอง” จากนั้นเล็กก็เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน  ทิ้งทัศน์ดนัยไว้เพียงลำพังที่โซฟาห้องรับแขก ชินกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในห้องครัว  เขาไม่ได้รีบกินจึงตักข้าวคำละครึ่งช้อนค่อยๆกินช้าๆ  ทัศน์ดนัยเดินมายืนพิงอยู่ตรงประตู  มองดูชินสักพักก็เอ่ยขึ้น “มัวทำอะไรอยู่ข้างบน  ถึงเวลากินข้าวเย็นทำไมไม่รู้จักลงมา  ชอบทำตัวมีปัญหา” ชินไม่ได้หันไปมองพ่อ เขาลอบถอนหายใจและทำตัวเหมือนปกติเหมือนไม่สนใจฟัง ทัศน์ดนัยรู้สึกโมโหขึ้นมาทันทีกับท่าทีที่เฉยเมยของชิน “แกอย่ามาทำอวดดีกับพ่อแกนะ  คิดว่าเก่งคิดว่าแน่นักเหรอไง  ทุกวันนี้ ฉันที่เป็นคนส่งเงินให้แกเรียนทำเหมือนพ่อแกเป็นหัวหลักหัวตอ  พูดอะไรว่าอะไรแกถึงได้ทำเป็นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาแบบนี้”   ทัศน์ดนัยเริ่มตะคอกเสียง ชินเดินเอาจานไปล้างตรงอ่างล้างจาน  หลังจากที่เก็บจานเสร็จแล้วเขาก็เดินมาหยุดยืนเผชิญหน้ากับพ่อ “แล้วพ่อต้องการให้ผมว่ายังไงล่ะ   ผมพูดพ่อก็หาว่าผมเถียง  ผมไม่เถียงพ่อก็หาว่าผมไม่ฟังพ่อ  อะไรล่ะที่พ่อต้องการพ่อต้องการให้ผมทำยังไง” ชินพูดเสียงดังบ้างด้วยความอัดอั้นใจ “แกก็ยังตะคอกใส่หน้าพ่อแกเหมือนเดิม  ไอ้ชิน” ชินหลุบสายตาลงมองที่พื้นเขาเม้มริมฝีปากแน่น “แล้วดูสารรูปแกซิดูไม่ได้  ผมเผ้าแกไม่รู้จักตัด  ใส่เสื้อผ้าบ้าบออะไรของแกทำตัวเหมือนจิ๊กโก๋” “แกไม่อายใคร แต่ก็คิดบ้างว่าฉันจะอาย  คนที่บ้านนี้เขาจะอาย  ทั้งลุง อา แล้วก็ย่าเขาจะอายชาวบ้านแถวนี้มั้ยที่มีหลานอย่างแก  แต่งตัวให้มันดูเหมาะสมหน่อยสิเสื้อผ้าดีๆไม่รู้จักใส่  คิดว่าดูดีนักหรือยังไง” “ทำไมเหรอ   แต่งตัวแบบนี้มันดูไม่เหมาะสมกับฐานะลูกนายอำเภอเหรอ  ใส่เสื้อผ้ามือสองสีซีดๆ  ไว้ผมยาวขับมอเตอร์ไซด์คันเก่าๆ  มันดูไม่ดีใช่ไหม” “ผมก็มีปัญญาหาเงินซื้อเองได้แค่นี้  ไม่เหมือนลูกที่มีพ่อมีแม่บางคนหรอก  ต้องใส่ต้องนุ่งแต่ของมียี่ห้อ  เสื้อผ้าต้องซื้อจากในห้าง  ต้องนั่งเบนซ์เหมือนเมียเหมือนลูกพ่อใช่มั้ยมันถึงจะเหมาะสม”   ชินพูดเสียงกร้าว ทัศน์ดนัยหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห  เขากำมือแน่นอยากเข้าไปกระชากไหล่ลูกชายนัก “แกว่าฉันเหรอไอ้ชิน  แกไม่ต้องเอาคนอื่นมาแดกดันฉัน  คนอื่นเขาไม่เคยทำตัวมีปัญหาให้ฉันต้องเดือดเนื้อร้อนใจเหมือนแก” “เงินทองที่เสียไปกับการส่งเสียแกร่ำเรียนฉันหวังว่ามันคงจะคุ้มกับผลการเรียนที่ได้มา  เวลาเรียนน่ะให้รู้จักนึกถึงคนที่ส่งเงินให้แกเรียนบ้าง  ว่าฉันเหนื่อยกายแล้วอย่าให้ต้องมาเหนื่อยใจกับแกอีก” “ผมไม่ลืมหรอกน่าว่าที่พ่อทำอยู่เนี่ยเพราะมันเป็นหน้าที่  พ่อว่าผมไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้  แล้วพ่อได้ทำหน้าที่ของพ่อดีแล้วเหรอ” “แกไม่ต้องมาย้อนฉัน  ที่ฉันทำอยู่ทุกวันนี้ยังไม่ดีอีกเหรอไง  แกอยากอดๆ อยากๆ เหรอยังไง  ฉันเคยไม่ส่งเงินให้แกซักเดือนมั้ย  ฉันเคยเบี้ยวค่าเทอมตอนแกขอกี่ครั้ง  อย่างนี้แกยังหาว่าพ่อแกทำหน้าที่ได้ไม่ดี  แล้วยังไง บอกมาซิที่แกว่าดี”   ทัศน์ดนัยยืนเอามือท้าวสะเอวจ้องหน้าชินเขม็ง   ชินหลบสายตาหันไปทางอื่น   “พูดไปก็เท่านั้น  พ่อก็ไม่เข้าใจอยู่ดี  เราพูดกันก็เถียงกันทะเลาะกัน  เอาเป็นว่าพ่อไม่ต้องใส่ใจกับผมนักหรอก  ไม่ต้องกลัวว่าผมจะทำให้พ่อเสียชื่อเสียงหรอก” ชินเดินผละออกไปจากห้องครัว “นั่นแกจะเดินหนีไปไหน” ทัศน์ดนัยรีบร้องถาม “คืนนี้ผมจะไปนอนบ้านเพื่อน”   ชินบอกแต่เขาไม่ได้หยุดเดิน ทัศน์ดนัยเดินตามออกมา   “  บ้านตัวเองมีไม่นอน  ทำตัวเป็นคนจรไปขออาศัยบ้านคนอื่นเขานอน  เขาจะคิดยังไง  ไม่ต้องไปฉันไม่ให้ไป”   ชินหยุดขาที่กำลังก้าวขึ้นบันได  ยืนนิ่งฟังคำพูดของพ่อ   “เขาจะคิดว่าบ้านนี้เลี้ยงลูกยังไงปล่อยให้ลูกหลานไปนอนบ้านของคนอื่น  เขาไม่ว่าแกหรอก  แต่เขาจะว่าผุ้ใหญ่บ้านนี้ ทำอะไรไม่รู้จักคิดมีสมองหัดคิดซะบ้าง” ชินยังคงยืนหันหลังให้กับพ่อ “ผมจะไปซ้อมดนตรีนัดเพื่อนไว้” ชินบอกเสียงเรียบ เขาไม่อยากทะเลาะกับพ่ออีก “เหอะ”  ทัศน์ดนัยหัวเราะเยาะ “อยากเป็นศิลปินเหรอ ฉันจะบอกแกให้  อย่างแกไม่มีทาง”   ชินเดินดุ่มขึ้นไปไดไปเหมือนไม่สนใจฟังคำพูดของทัศน์ดนัย  แต่ความจริงแล้วเขารู้สึกเจ็บปวดกับประโยคสุดท้ายที่ได้ยินไล่หลังมา เขาพยายามกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้กลัวว่ามันจะไหลให้ใครเห็น  แต่แล้วพลันมันก็หยดลงบนพื้นก่อนที่เขาจะทันได้ก้าวถึงประตูห้องของตัวเอง “เข้ามาทำอะไรในห้องของฉัน  โชกุน”   ชินถามอย่างไม่พอใจนักที่เห็นโชกุนอยู่ในห้องนอนของเขา คนถูกถามสะดุ้งตกใจทำอะไรไม่ถูกรีบวางกีตาร์ไฟฟ้าลงบนพื้น  เสียงกระแทกของมันดังชัดเจน   โชกุนรีบยืนขึ้นและก้าวไปหลบอยู่อีกมุม ชินเดินเข้ามาใกล้เขาพลางมองสำรวจภายในห้องเหมือนต้องการจับผิด “เอ่อ...ผม..” โชกุนอึกอักด้วยความกลัว   ชินจ้องหน้าเขาเหมือนเอาเรื่อง   โชกุนไม่กล้าสบตากับชินนัก  เขายืนก้มหน้าตัวสั่น “นายเข้ามาทำไม  เข้ามาวางแผนแกล้งใส่ร้ายป้ายสีฉันหรือไง”  ชินตะคอกเสียง “เปล่าๆ  ครับ”  โชกุนรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ผม...ผมอยากเล่นกีตาร์ไฟฟ้าเป็น แต่คุณแม่ไม่ซื้อให้”   เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัว พลางเอามือขึ้นขยับแว่นตาให้เข้าที่  โชกุนค่อยๆเงยหน้าชำเลืองมองชิน “ผมขอโทษที่เข้ามาในห้อง  ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะครับ”   ชินยืนนิ่งมองโชกุน “ผมแค่อยากเล่นกีตาร์เก่งเหมือนพี่ชินบ้าง  ผมหัดเล่นกีตาร์โปร่งกับเพื่อน  แต่คุณพ่อกับคุณแม่บอกว่ามันไม่ดีทำให้เสียการเรียน ก็เลยไม่ยอมซื้อให้” “ผมเดินผ่านมาเห็นประตูห้องมันเปิดแง้มเอาไว้  เลยเปิดเข้ามาดู  มองรูปพี่ชินเล่นกีตาร์แล้วเห็นว่ามันเท่ดี  แล้วกีตาร์มันก็วางอยู่บนเตียงผมก็เลยหยิบเอามาดีดเล่นๆ  แค่นั้นจริงๆนะครับ”  โชกุนบอกตามจริง “แม่นายคงไม่ชอบหรอกถ้ารู้ว่านายเข้ามาในห้องฉัน  ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ฉันไม่อยากต้องเดือดร้อน  ฉันเบื่อกับการที่นายขี้ฟ้อง  แล้วฉันก็เป็นคนที่ถูกดุ  เพราะฉะนั้นออกไปจากห้องฉันซะ” “เมื่อก่อนผมเคยทำอย่างนั้นผมขอโทษครับ  ตอนนั้นผมยังเด็กมากเลยไม่รู้เรื่องอะไร  ตอนนี้ผมรู้สึกผิดมากที่รู้ว่าเมื่อก่อนผมนิสัยไม่ดี  ผมขอโทษครับพี่ชิน”   โชกุนยังคงยืนนิ่ง “แล้วนั่นนายร้องให้ทำไม  ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย  เดี๋ยวแม่นายก็หาว่าฉันทำร้ายลูกเขาหรอก” โชกุนรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่แก้ม “ผมเสียใจผมรู้สึกผิดจริงๆครับ  ผมขอโทษ” พูดจบเขาก็รีบเดินไปยังประตูห้อง “โชกุน” เขารีบหันกลับมาตามเสียงเรียกของชิน “ถ้านายอยากหัดกีตาร์  เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาละกัน” “ครับ” โชกุนรับคำแล้วเปิดประตูห้องเดินออกไป ชินยืนคิดทวนสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกไป  เขาไม่แน่ใจว่ามันจะทำให้ตัวเขาเองต้องเดือดร้อนหรือเปล่า จากคุณ : seem - [ 31 พ.ค. 49 19:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน  14 ชุนได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น  เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือกฎหมาย  แต่ไม่ทันที่ชุนจะลุกไปเปิด  ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน ชินมุดหน้าเข้ามามองสำรวจไปทั่วห้องก่อนก้าวเข้ามา “รูมเมดนายไปไหนล่ะ” ชินถามชุนเมื่อเห็นเขาอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง “กลับไปบ้านน่ะ”  ชุนตอบ ชินถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงซึ่งเจ้าของไม่อยู่   ชุนหันมาเห็นชินกำลังนั่งครุ่นคิดจ้องมองธนาณัติที่อยู่ในมือ  แล้วเขาก็ตัดสินใจฉีกมันขยำใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ชินยังคงรู้สึกไม่สบายใจที่ปฏิเสธเงินที่แม่ให้เพราะเขาอยากถนอมน้ำใจของแม่ไว้  แต่ขณะเดียวกันเขาก็ลำบากใจเกินกว่าหากต้องรับเงินนี้ไว้ “นายไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ชิน  ธนาณัตินั่นมันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรอีกแล้ว  ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายนะ”   ชุนพยายามพูดปลอบใจ “ฉันรู้สึกเหมือนฉันทำร้ายแม่  ฉันใจร้ายเกินไปหรือเปล่า  แต่ฉันก็ไม่อยากรับเงินแม่” ชุนปิดหนังสือเขาหันมามองชินอย่างเข้าใจ “ไม่หรอก  ไม่มีใครว่านายใจร้ายหรอก  ฉันเคลียร์ให้นายแล้วล่ะ  รับรองว่าแม่ต้องเข้าใจ”  ชินเหลียวมามองหน้าชุนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม “แต่เมื่อเช้าที่แม่โทรมา  ฉันรู้สึกว่าฉันพูดกับแม่แรงไปนะ”   ชินยังมีสีหน้ากังวลใจ "งั้นนายก็โทรไปขอโทแม่ซะ  แม่ไม่โกรธนายหรอก”   ชุนแนะนำพลางล้มตัวลงนอนเหยียดยาวบนเตียง   เขาเอามือขึ้นก่ายหน้าฝาก “แล้ววันนี้นายมาหาฉันถึงที่ห้องมีอะไรหรือเปล่า” ชุนถามแต่สายตายังคงมองที่เพดาน “นายบอกว่าพ่อจะมาวันเสาร์วันนี้ก็วันอาทิตย์แล้ววันไหนล่ะที่นายจะพาฉันไปเจอพ่อ”   ชุนยังนอนท่าเดิมเขาไม่ได้หันไปมองหน้าชินแต่หลับตาลง “วันอังคารก็แล้วกัน”   ชินบอกแล้วนอนลงบนเตียงบ้าง “พรุ่งนี้นายไม่ว่างเหรอ” “พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างไม่มีอารมณ์ด้วย”   ชุนลืมตาขึ้นหันไปมองชิน “ทำไม”  ชุนทำเสียงแปลกใจ “ช่วงนี้ชีวิตฉันวุ่นวายมีแต่เรื่องไม่สบายใจ  ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น  พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวลืมมันให้หมด” “นอกจากเรื่องแม่แล้วนายยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ”   เสียงชินถอนหายใจ “ฉันทะเลาะกับพ่ออีกแล้ว  ฉันไม่ชอบเลยเวลาที่พ่อด่าฉันต่อหน้าแม่เลี้ยง  มันเหมือนเยาะเย้ยฉันเลยนะโว้ย”   ชินขมวดคิ้วอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีที่เอ่ยถึงเรื่องนี้ “นายกับพ่อนานๆถึงได้เจอกัน  ทำไมถึงไม่คุยกันดีๆ”  ชุนพึมพำ “นายก็ไปถามพ่อเองสิว่าทำไมเขาถึงไม่คุยกับฉันดีๆ  คอยแต่หาเรื่องทะเลาะฉันอยู่นั่นแหละ” “ฉันไม่เข้าใจพ่อเลยจริงๆ นอกจากพ่อจะห้าม  ไม่ให้กำลังใจแล้วพ่อยังจะคอยบั่นทอนฉันอีก”  ชินบ่นกับชุนอย่างน้อยใจ “นายหมายถึงเรื่องอะไร” “ก็ตัวฉันไงทุกเรื่องที่ฉันทำ  โดยเฉพาะเรื่องดนตรี” “ชินแต่พ่อก็เป็นแรงสนับสนุนให้นายนะ  ถึงเขาจะว่าจะด่าจะบ่น  แต่เขาก็ส่งเสียเงินให้นายได้เรียนในสิ่งที่นายเลือก  ถามว่าการที่พ่อว่านาย แล้วนายยังได้เล่นกีตาร์มั้ย  นายก็ยังได้เล่นนี่” ชุนเปลี่ยนท่านอนตะแคงหันมาทางชินเอามือข้างหนึ่งยันศีรษะไว้ “นายจะคิดมากไปทำไม  พ่อบ่นก็เพราะเขาเป็นห่วงหรอกน่า  ถ้านายเห็นว่าการที่นายเล่นดนตรีมันไม่ผิดอะไร  นายก็ยังคงทำสิ่งนั้นต่อไปได้เพียงแต่นายก็ไม่ต้องบอกพ่อ  จะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกัน” “ฉันไม่ได้แนะนำให้นายเป็นคนโกหกหลอกลวงหรอกนะ  แต่ว่าบางทีการโกหกเพื่อให้ทุกคนสบายใจ  โกหกแล้วมีประโยชน์ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน  มันก็ไม่ผิดนี่” “นายพูดมันก็ง่ายหรอก แต่เรื่องจริงมันทำยาก” “เพราะมันเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วใช่มั้ย”   ชินไม่ตอบเขาใจลอยมองไปที่เพดาน “นายจำที่นายเคยบอกฉันได้มั้ยว่าฉันควรเปิดตัวเองสังคมจะได้กว้างขึ้น” “นายชอบจำคำพูดของฉันเสมอนะ” “ตอนนี้นายก็กำลังเป็นแบบฉัน มันเหมือนกันตรงไนล่ะ  ก็คือเพราะเราเป็นแบบนี้มานานแล้ว  เราเคยทำอย่างนั้นมาตลอด  อยู่จะให้เปลี่ยนมันไม่ได้  ฉันบอกกับนายว่ายังไงจำได้มั้ย  มันต้องใช้เวลามันต้องค่อยๆเปลี่ยน  ฉันกำลังพยายาม” “ฉันไม่ได้แนะนำให้นายเปลี่ยนในทันที  ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้หรอก  หรือถ้าทำอย่างนั้นพ่อก็คงจะรู้สึกแปลกๆอยู่  เพราะปรับตัวรับไม่ทัน  นายได้พยายามหรือยังชิน  ฉันรู้สึกว่านายไม่คิดจะทำมันเสียด้วยซ้ำ” ชินหันมาสบตากับชุน “นายก็พูดเรื่องจริงที่ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้น” “ใช่  มันเป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้  ทุกคนรู้แต่ไม่ทำ แล้วรู้ไปทำไมไม่เห็นเกิดประโยชน์อะไรกับตัวเอง” ทั้งสองคนต่างเงียบไป  ชุนเกรงว่าสิ่งที่เขาพูดไปจะทำให้ชินไม่สบายใจ  เขาจึงชวนคุยเรื่องอื่น “พรุ่งนี้นายจะไปเที่ยวกับเพื่อนของนายเหรอ  แต่พรุ่งนี้วันจันทร์แล้วนายไม่ไปทำงานหรือไง”  ชุนสงสัย “พรุ่งนี้ฉันจะหยุดหนึ่งวัน  ฉันอยากพักผ่อนไม่อยากทำงาน”   ชินถอนหายใจอีกครั้ง “ฉันนัดแฟนเอาไว้”  เขาหันมายิ้มให้ชุน “อือนะ  ที่แท้ก็...”   ชุนเลิกคิ้วเบ้ปาก  เขาคิดไว้ว่าชินจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้ “เรื่องแฟนมาก่อน  เรื่องฉันเอาไว้ทีหลังใช่ม่า” ชุนพูดค่อนแคะชิน  เขาทำเสียงน้อยใจ  ชินหันมายิ้มกว้าง “ใช่”  ชินตอบ “เออวะ”   ชุนสบถอย่างเสียไม่ได้  เขามองชินด้วยอารมณ์แสนหมั่นไส้ “มีแฟนมันก็ดี  แต่นายก็ไม่ควรจริงจังกับความรักมากจนเกินไปนะ”  ชุนพูดเตือนชิน “ทำไม นายเป็นห่วงฉันเหรอ”  ชินหันมาถาม "ฉันก็แค่ไม่อยากให้นายอกหักเป็นครั้งที่สองก็แค่นั้นแหละ” “หึ  ทำไมล่ะ  ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะอกหัก”  ชินยิ้มเยาะ  เขาจ้องหน้าชุนรอคำตอบ “นายเป็นคนที่ไขว่คว้าหาความรักนะ  นายอยากได้มันเพราะนายคิดว่าตัวเองขาดมัน”   ชุนจ้องหน้าชินบ้าง “ฉันพูดถูกใช่ไหม” ชุนถามเสียงหนักแน่น  แววตาของเขาบอกให้รู้ว่ามั่นใจในคำพูดของตัวเอง ชินหันหน้าไปทางอื่น  เขาหลบสายตาชุนและแสร้งหัวเราะเบาๆ “งั้นเหรอ” “ฉันเชื่อว่าทุกคนมีความรักอยู่กับตัวเองด้วยกันทั้งนั้น  แต่มีบางคนที่มองไม่เห็นมัน  มีบางคนเห็นมันไม่หมดก็เลยเข้าใจว่ามันน้อยเกินไป” ชุนสบตากับชินซึ่งมองเขาด้วยแววตาสงสัย “ช่างเถอะ  ฉันพูดพร่ำอะไรไปก็ไม่รู้  เอาเป็นว่านายเผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะ ถึงจะมีคนเคยบอกว่าทำอะไรควรให้ใจกับมันเต็มร้อย  แต่ฉันว่าซักเก้าสิบเปอร์เซ็นก็คงพอมั้ง  ที่เหลือสิบปอร์เซ็นเก็บไว้ปลอบใจตัวเองเมื่อมันไม่เป็นดั่งใจ  หรือจะเก็บไว้ดีใจในตอนหลัง  มันก็น่าจะให้ความรู้สึกที่ดีกว่านะ” “เพราะนายทำอะไรไม่เต็มร้อยไงชุน   มันถึงออกมาไม่เป็นดั่งใจ  ทำอะไรต้องทำด้วยความมั่นใจ ถ้าไม่มั่นใจแล้วจะทุ่มไปเต็มร้อยทำไม  ถ้าฉันไม่มั่นใจฉันก็ไม่ทำหรอก”   ชินสบตาชุน “นายไม่ต้องมาทำเป็นสอนฉัน  ฉันเป็นพี่นาย  ประสบการณ์เรื่องความรักฉันมากกว่านายอยู่แล้ว”  ชินคุยโม้  จากนั้นเขาก็เอาหมอนขว้างไปที่เตียงของชุนถูกตัวเขาอย่างจัง “ฉันไม่ได้สอนนายซะหน่อย  ฉันไม่ได้บอกให้นายต้องเชื่อต้องทำตามในสิ่งที่ฉันพูด  แต่ฉันพูดให้นายคิด  อยู่ที่ตัวนายเองว่าจะคิดยังไง” “ในความคิดของฉัน  ฉันเห็นว่าอย่างนี้น่าจะดีกว่า  และฉันก็พูดให้นายฟังเผื่อนายจะเห็นตรงกันเผื่อมันจะเป็นประโยชน์กับตัวนายเอง” “นี่ๆ  นายไม่ต้องพูดจริงจังอะไรขนาดนั้นก็ได้  ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย  ฉันไม่ใช่ผู้พิพากษา  นายไม่ต้องอธิบายสาวความยืดยาวหรอกนะ” ชินรีบพูดประชดชุน “นายเป็นผู้พิพากษาชีวิตนายเองไง” หมอนใบที่สองถูกขว้างมาโดนใส่หัวของชุน  เสียงหัวเราะของชินดังลั่นไปทั่วห้อง  ชุนลุกขึ้นนั่งขว้างหมอนเหล่านั้นกลับไปบ้างอย่างไม่ยั้งมือ  ชินยกแขนยกขาขึ้นกำบังเป็นพัลวัน ชุนถือหมอนใบสุดท้ายเดินตรงไปยังเตียงที่ชินนอนอยู่จากนั้นเขาก็จัดการฟาดมันลงไปยังหัวชิน  ขณะเดียวกันเขาก็ถูกชินฟาดหมอนเข้าที่หน้าเช่นกัน “โอ๊ย” “นี่แน่ะ” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงร้องของทั้งสองดังสลับกับเสียงหัวเราะ จากคุณ : seem - [ 31 พ.ค. 49 19:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอน  15 ชินขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามาจออดในบ้าน  เขารู้สึกสบายใจขึ้นหลังจากที่วันนี้ได้ไปเที่ยวผ่อนคลายความเครียดมา “ชิน” เสียงเล็กเรียก “สวัสดีครับอาเล็ก” ชินหันไปยกมือไหว้ทักอย่างอารมณ์ดี “ชินมาก็ดีแล้วรีบเข้าไปในบ้านเร็ว  พ่อเขากำลังจะกลับ” “หา  พ่อจะกลับแล้วเหรอครับ” เสียงชินตกใจ  เขารีบลงจากรถวิ่งเข้าไปในบ้านทันที เมื่อเข้ามาถึง  ชินก็พบทัศน์ดนัย  อรสุนีย์  โชกุนและย่ากำลังร่ำลากัน “พ่อจะกลับแล้วเหรอ” ชินเอ่ยถามเขาจ้องหน้าทัศน์ดนัย ทัศน์ดนัยหันมาสบตาและพยักหน้า   “พ่อจะกลับแล้ว” อรสุนีย์พาโชกุนเดินออกไปมีย่าเดินตามไปส่ง   ทัศน์ดนัยก้าวมายืนใกล้ชิน  เขาหยุดยืนมองหน้าลูกชายคนโต   ชินยังคงมองหน้าที่พ่อซึ่งตอนนี้ไร้ร่องรอยของความเกรี้ยวกราดแล้ว “อยู่บ้านดูแลย่าด้วยเราโตแล้วนะ”   ทัศน์ดนัยบอกพลางล้วงเอากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงออกมา  แล้วหยิบเอาธนบัตรใบละพันออกมานับ  ก่อนยื่นเงินห้าพันบาทให้กับชิน “ขอบคุณครับ”  ชินยื่นมือไปรับ “พ่อให้ไว้ล่วงหน้าสำหรับเดือนหน้าเหรอ”  ชินสงสัย “อันนี้ต่างหาก  ให้แกเอาไว้ใส่ออมสิน” ทัศน์ดนัยพูดแต่เขาไม่ได้หันมามองหน้า   ชินก้มพับเงินในมือใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเขาแอบยิ้มดีใจ    แต่ทัศน์ดนัยก็หันมาเห็นรอยยิ้มนั้นเช่นกัน “แต่พ่อบอกจะกลับมะรืนนี้ไม่ใช่เหรอ  ทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ” “จะแวะไปธุระต่อน่ะ” “พ่อไปนะตั้งใจเรียนล่ะ” ทัศน์ดนัยสั่งก่อนเดินไปที่รถซึ่งจอดอยู่ด้านนอก “เอ่อ พ่อ!”  ทัศน์ดนัยหันมามอง ชินหลบสายตาเขาอยากเอ่ยในบางสิ่งแต่ก็อึกอัก “ขับรถดีๆนะ” “อือ” ชินเดินตามไปส่งทัศน์ดนัยขึ้นรถ   มองจนรถแล่นออกจาบ้านไปจนสุดสายตา   ชินถอนหายใจเขาทอดสายตาเหม่อลอยออกไปสักพักก่อนเดินกลับเข้าบ้าน หลังจากที่กินข้าวเย็นเสร็จชินก็ขึ้นมาอาบน้ำและปิดประตูห้องเงียบเขาไม่ได้คุยกับใครอีกเลย  ชินเอากีตาร์มานั่งแกะเพลงได้สักสองเพลงเขาก็วางมันลงเพราะไม่มีอารมณ์จะเล่นต่อ หยิบเงินที่พ่อให้เอามานั่งนับดูอีกครั้ง   ลุกเดินไปเปิดไขกุญแจลิ้นชักแล้วเอาเงินนั้นใส่ไว้ในกล่องที่มีเงินของเขารวมกับเงินที่แม่ให้ ชินตั้งใจว่าพรุ่งนี้เขาจะเอาเงินนี้ไปฝากธนาคาร พระจันทร์คืนนี้สวยดี  ชินคิด ขณะที่เขากำลังยืนมองมันจากหน้าต่างห้องนอน  พระจันทร์คืนนี้มันไม่ได้เต็มดวงหรอก  รูปร่างของพระจันทร์ที่เขาเห็นมันเป็นเสี้ยวไม่ใหญ่มาก ชินไม่ได้ใส่ใจหรอกว่าว่าคืนนี้เป็นคืนแรมหรือขึ้น  ใครจะมาคอยนั่งนับปฏิทินกันเพราะมันไม่ได้มีประโยชน์สำหรับเขา แต่ถึงอย่างนั้นการที่เขาชอบมองพระจันทร์ก็ทำให้เขามีความรู้อย่างหนึ่งว่าถ้าเป็นวันขึ้น  พระจันทร์จะขึ้นทางทิศตะวันออกตั้งแต่ตอนค่ำ   แต่ถ้าวันแรมเวลานี้เขาก็จะเห็นพระจันทร์อยู่กลางท้องฟ้า ชินเคยนึกสงสัยว่าทำไมใครต่อใครต่างเฝ้ามองและรอคอยที่จะได้ชื่นชมกับพระจันทร์เต็มดวงด้วย สำหรับชินทุกคืนที่มองเห็นพระจันทร์มันก็สวยทั้งนั้น  ไม่ว่าจะเว้า  ครึ่งดวงหรือเต็มดวง   เขาเคยพูดกับชุนว่า  มันสวยไม่เหมือนกัน  ถ้าทุกคืนมีแต่พระจันทร์เต็มดวง  มองทุกวันมันก็คงจะน่าเบื่อไม่ต่างจากมองดวงไฟดงหนึ่งที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง สำหรับคนที่มีความคิดแบบเขาก็จะมีความสุขกับการชื่นชมจันทร์ในทุกๆคืน  แต่สำหรับคนที่ชอบมองพระจันทร์เต็มดวง  ก็จะรู้จักการอดทนและเฝ้ารอที่จะได้ชมมันอย่างรู้ค่า เมื่อคิดถึงสิ่งที่เคยพูดไว้กับชุน  ชินก็นึกถึงชุนขึ้นมาทันที  เขาเป็นห่วงความรู้สึกของชุนที่ต้องรับรู้กับการผิดหวังในวันพรุ่งนี้อย่างจับใจ ความคิดที่จะโทรบอกกับชุนเกิดขึ้นมาแวบหนึ่ง  แต่ชินก็เปลี่ยนใจ  เขาคิดว่าควรบอกกับชุนพรุ่งนี้ด้วยตัวเขาเองคงจะดีกว่า   พลันความรู้สึกผิดและกล่าวโทษตัวเองอยู่ในใจก็เกิดขึ้น  ชินรู้ว่าชุนจะบอกเขาว่าไม่เป็นไรแต่ชุนก็ย่อมต้องเสียใจเป็นธรรมดา   ทุกอย่างเป็นเพราะตัวเขาเองที่ผิดพลาด  และเหมือนธรรมชาติได้ลงโทษเขาแล้วโดยการทำให้เกิดความไม่สบายใจจากการสำนึกในความผิดของตัวเอง .......................................................................... “ฉันกลับมาแล้ว”   เสียงต้นตะโกนเข้ามาในห้อง  พลางโยนเป้ลงบนเตียง   “เฮ้ย  หมอนฉันหายไปไหนหมด” ต้นหันมามองที่เตียงของชุน  เขาพบว่าที่เตียงของชุนก็ไม่มีหมอนเช่นกัน ชุนเดินออกมาจากห้องน้ำ  เขาทักทันทีที่เห็นต้น “กลับมาแล้วเหรอ  เป็นไงพ่อแม่นายสบายดีเหรอ” “เออ  แล้วหมอนหายไปไหนหมดล่ะ  นายเอาไปตากหลังหลังเหรอ”  ต้นสงสัย “เปล่า   ฉันเอาไปให้ร้านข้างล่างซ่อมน่ะ  ขอโทษนะฉันทำมันพัง”  ชุนสารภาพ “หา  นายทำหมอนพังทุกใบเลยเหรอ”  ต้นทำหน้าสงสัย “อือ”  ชุนพยักหน้าเดมานั่งลงที่เตียง “เฮ้ย  แล้วนายไปทำยังไงมันถึงพังได้วะ”  ต้นยิ่งสงสัยหนักขึ้น “ฉันซ้อมมันมั้ง”  ชุนแกล้งล้อเล่น “เออ   นายซ้อมมัน  ฉันไม่อยู่นี่นายอ่านหนังสือเครียดมากจนต้องลงไม้ลงมือกับหมอนเลยเหรอเนี่ย   ถ้าฉันกลับมาพรุ่งนี้มันไม่เหลือแต่เตียงเหรอไง  ฟูกก็คงจะโดนซ้อมด้วยล่ะมั้ง”   ชุนหัวเราะตลกคำพูดของต้น “บอกความจริงมาว่านายทำอะไรมัน”  ต้นซัก “บอกก็ได้    ฉันพาเพื่อนเข้ามาในห้องแล้วเล่นต่อสู้กันโดยใช้หมอนเป็นอาวุธ  พอใจรึยังผู้พิพากษา” “เออ  ก็บอกแค่นี้  ตั้งแต่ตอนแรกก็จบ” “นี่ฉันออกไปก่อนนะนัดเพื่อนไว้  เดี๋ยวมันจะรอ  ตอนกลับมาจะแวะเอาหมอนขึ้นมาให้ละกัน”   ชุนบอกพร้อมกับเปิดประตูเดินออกไป ต้นรื้อเสื้อผ้าในเป้ออกมากองบนเตียง  แล้วจึงได้ยินเสียงเคาะประตู  ต้นเดินไปเปิด “ชุนอยู่มั้ย”  ชินถามต้น “ชุนไม่อยู่ครับไปเตะบอล” “เหรอ  แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่” “คงซักทุ่ม  สองทุ่มโน่นแหละ   เตะบอลเสร็จมันคงแวะหาข้าวกินก่อนกลับหอน่ะพี่”ต้นบอก “ถ้าชุนมาบอกให้ด้วยนะว่าสามทุ่มพี่จะมาหา  มีเรื่องจะคุยด้วย” “เออ...คือผมจะออกไปข้างนอกไม่แน่ใจว่าจะกลับมากี่โมง  มือถือมันก็ไม่ได้เอาไปเสียด้วยสิ”  ต้นทำท่าคิด “เอางี้ละกัน  ผมจะเขียนโน้ตไว้ให้  กลับมามันคงเห็น”  ต้นเสนอความคิด  ชินพยักหน้าและยิ้มก่อนเดินจากไป ........................................................................... “นายโทรหาฉันบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย  ว่ามาสิ ฉันมีเวลาไม่มากนะเดี๋ยวต้องขึ้นไปท่องหนังสือต่อ” ชุนบอกกับชิน “นายสอบเมื่อไหร่”   ชินถามกลับบ้าง เขายังไม่อยากเอ่ยถึงธุระของตัวเอง “อีกสามวัน  นายล่ะ”   “อาทิตย์หน้าน่ะ”   ชินมองหน้าชุนสักพักเขาก็หลบสายตามองที่พื้น “นายไม่มีเรื่องจะคุยกับฉันเหรอ”  ชินถามชุน “เรื่องอะไรล่ะ  ไม่มีเรื่องอะไรนี่” “นายไม่ถามฉันเรื่องพ่อเหรอ  วันนี้นายไม่ได้เจอพ่อนะ”   “อ๋อ  เรื่องนั้น”   ชุนทำเสียงปนหัวเราะ “ฉันขอโทษ”   ชินเม้มปาก  เขามีทีท่าวุ่นวายใจ “พ่อกลับไปแล้วเมื่อวาน” ชินหันมามองหน้าชุน   “ฉันทำให้นายไม่ได้เจอพ่อ  เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลย”   ชินบอกกับชุน “นายเป็นอะไร”  ชุนเอ่ยถาม “ฉันคิดถึงแต่เรื่องของนาย” ชินเงียบไปก่อนที่จะพูดต่อ “ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่ที่แย่มาก  นายโกรธฉันก็ได้นะ  ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงที่จะทำให้นายได้มีโอกาสเจอกันกับพ่ออีก   คงอีกนานกว่าพ่อจะกลับมา  อาจจะเป็นปีหรือมากว่านั้น” ชุนมองหน้าชิน  เขายิ้มเพื่อให้ชินรู้สึกดีขึ้น “ฉันรู้ว่านายไม่ได้ลืมเรื่องนี้  นายไม่ได้ผิดสัญญาเสียหน่อย  แล้วทำไมนายต้องว่าตัวเองผิดล่ะ  ฉันไม่ได้โทษนาย  นายไม่ต้องโทษตัวเองหรอก” ชุนพูดปลอบใจชิน “แต่นายเสียความตั้งใจ  นายตั้งใจไว้ว่าจะได้เจอพ่อ แต่ความตั้งใจของนายก็ต้องพังลง  ถ้าเป็นฉันๆก็เสียใจนะ”   ชุนสูดหายใจเข้ายาวเฮือกหนึ่ง  เขาเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงให้มันอุ่น “ขอบใจนะที่นายเป็นห่วงฉัน  ขับรถตอนกลางคืนหนาวนะ  หมอกลงหนาอย่างนี้เดี๋ยวนายจะไม่สบายเอาได้  นายน่ะหัวไม่แข็งไม่สบายช่วงสอบจะแย่นะ” “ฉันไม่สบายใจมากกว่า  ฉันขอโทษจริงๆชุน” ชินยังคงรู้สึกผิด “หึๆ”  ชุนหัวเราะเบาๆ “ฉันไปเจอพ่อแล้ว” ชินมองหน้าชุน  เขาทำหน้าแปลกใจ “นายพูดอะไร  นายบอกว่าไปเจอพ่อแล้ว”   ชินทวนคำพูดของชุน เขาทำหน้าสงสัยในคำพูดนั้น ชุนยังคงยิ้มขบขันท่าทีวุ่นวายใจของชิน “พ่อไม่ได้บอกนายหรอกเหรอ  ว่าเมื่อวานฉันไปพบพ่อมา  ฉันนึกว่าพ่อจะเล่าให้นายฟังเสียอีก” “นี่นายพูดจริงๆเหรอ”   ชินยังไม่อยากเชื่อคำพูดของชุนนัก  เขาสงสัยว่าชุนกำลังล้อเล่น “ฉันจะโกหกนายทำไม  ก็พูดจริงๆน่ะสิ”   ชุนยืนยัน “นายไปกับใคร” “ก็ไปคนเดียวสิ  บ้านนายหาไม่ยากหรอก”   “แล้วพ่อว่ายังไง”ชินซัก “ก็ไม่ว่ายังไงนี่” “อยู่ๆนายไปปรากฏตัวบอกว่าเป็นลูกแล้วพ่อก็เชื่ออย่างนั้นเหรอ” “อือ  ก็เห็นพ่อเชื่อนี่  ทุกคนที่บ้านก็เชื่อกันหมดเลยนะ”   ชินขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ   “นี่ท่าทางนายไม่ได้จริงจังน่าเชื่อถือเลยนะ  ไม่ต้องมาโกหกฉันเลย” ชินส่ายหน้า “เอ้า  หาว่าฉันโกหกอีก  นี่ฉันพูดจริงๆนะเนี่ย” “ก็ดูหน้านายดิ  จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง  นายไม่ต้องทำเป็นกุเรื่องพูดเพื่อให้ฉันสบายใจหรอก” “เปล่าเลยนะชิน  ฉันพูดจริงๆ  ความจริงฉันสาบาน”   เสียงชุนเน้นหนักเพื่อยืนยันในคำพูดของเขา “แล้วทำไมพ่อถึงเชื่อนาย  ทุกคนเชื่อนายง่ายๆอย่างนั้นเหรอ  แล้วอย่างนี้จะให้ฉันเชื่อนายได้ยังไง” ชินยังคงแย้งอย่างมีเหตุผล “บัตรประจำตัวประชาชนฉันก็มีฉันก็ให้ทุกคนดูสิ  ลุงโตยังบอกเลยว่าฉันหน้าคล้ายนายมาก  แต่หล่อกว่า”   ชุนทำเสียงล้อเล่นแล้วเขาก็หัวเราะ “เป็นไปได้ยังไงแล้วแม่เลี้ยงล่ะ เขาเชื่อนายยังงั้นเหรอ” “แม่เลี้ยงฉันก็เห็นเขาดีนี่  ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่นายบอกซักหน่อย  เขาออกจะนิ่งเฉยไม่ยุ่ง ไม่เอ่ยอะไรซักคำ”   ชินทำท่าคิดหนัก “แล้วพ่อพูดกับนายว่ายังไงบ้าง” “ก็ถามเกี่ยวกับตัวฉันน่ะแหละ  พ่อบอกว่าฉันเรียนนิติศาสตร์น่ะดีแล้ว  ไม่เหมือนชินเรียนอะไรก็ไม่รู้ไม่เข้าท่า” “นี่ถ้านายไม่เชื่อกลับไปถามคนที่บ้านนายดูสิ  หรือนายจะโทรถามพ่อก็ได้นะ”   ชุนยักคิ้วยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่ชิน “หือ  ไอ้น้องตัวแสบ”   ชินเหวี่ยงเท้าไปเตะก้นชุน ด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางกวนโมโหของเขา  แต่โชคดีที่ชุนกระโดดหลบทัน “ก็ถ้าให้ฉันรอนาย  ฉันคงไม่ได้เจอพ่อกันพอดี”  ชุนว่าชิน “นายเห็นรึยังล่ะว่าฉันทำได้แล้ว  ก็แค่ไปพบพ่อ  แล้วนายล่ะเมื่อไหร่จะไปเจอแม่ซักที”   ชินยืนมองหน้าชุนนิ่งๆ “เอาล่ะๆ นายกลับไปได้แล้วฉันจะขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ  ขับรถดีๆล่ะ  ฝันดีนะ”   ชุนพูดจบก็เดินหันหลังเข้าหอไป  ชินหันมายิ้มให้กับตัวเองเขาหายใจเข้าอย่างโล่งอก จากคุณ : seem - [ 31 พ.ค. 49 19:46:08 ]