ความคิดเห็นที่ 1 ในทันทีที่ข้าพเจ้าคืนขวานให้กับอัมสโลโปกาส         คุณหนูฟลอสซี่ออกมาพาข้าพเจ้าไปดูดอกไม้สะสมของเธอ        พวกอาฟริกาลิลลี่และดอกไม้พุ่มที่กำลังเบ่งบาน       บางดอกสวยงามมากหลากหลายสายพันธุ์ที่ข้าพเจ้าไม่รู้จักและข้าพเจ้าเชื่อว่ารวมถึงพวกนักพฤกษศาสตร์ด้วย          ข้าพเจ้าถามเธอว่าเคยพบเห็นหรือได้ยินชื่อ “โกย่า” ลิลลี่บ้างไหม        ซึ่งพวกนักสำรวจแถบอาฟริกากลางเคยบอกข้าพเจ้าว่าเขาเคยพบเห็นเป็นบางครั้งความสวยงามน่ารักของมันทำให้เขาต้องตื่นตะลึง        ต้นลิลลี่สายพันธุ์นี้พวกชาวพื้นเมืองบอกว่าออกดอกเพียงครั้งเดียวในสิบปี      เจริญงอกงามดีในที่แห้งแล้งมาก       เปรียบเทียบกับขนาดของดอก    หัวของมันเล็กมากโดยทั่วไปมีน้ำหนักประมาณสี่ปอนด์         สำหรับดอกของมัน (ข้าพเจ้าได้เห็นหลังจากนั้นภายใต้สถานการณ์ที่จะประทับไว้ในความทรงจำไม่ลืมเลือน) ข้าพเจ้าไม่รู้จะอธิบายความสวยงามความเลอเลิศและกลิ่นหอมหวานอันเหลือที่จะพรรณนาได้อย่างไร       ดอกของมัน---เพราะมันบานเพียงดอกเดียว---แทงขึ้นมาจากส่วนยอดของหัวที่มีลำต้นอวบหนาแบนออกทางด้านข้าง        ต้นที่ข้าพเจ้าเห็นวัดเส้นผ่าศูนย์กลางได้สิบสี่นิ้ว       ดอกเป็นรูปปากแตรตั้งตรงขึ้นไปเหมือนกับพวกดอกลิลลี่โดยทั่วไป        ประการแรกมันมีเปลือกหุ้มสีเขียวในชั้นแรกไม่เหมือนกับพวกดอกบัว        กลีบดอกแยกเป็นสี่ชิ้นโค้งงออย่างสง่างามเข้าหาก้านดอก        จากนั้นเป็นตัวดอกมีกลีบสีขาวสดใสล้อมรอบรูปถ้วยกำมะหยี่สีแดงเข้ม           ตรงกึ่งกลางเป็นเกสรตัวเมียสีทอง       ข้าพเจ้าไม่เคยพบเห็นดอกไม้ที่งดงามและมีกลิ่นหอมเหมือนอย่างนี้        แม้ข้าพเจ้าเชื่อว่ารู้จักมันเพียงแค่เล็กน้อยแต่ข้าพเจ้าก็ถือสิทธิ์ที่จะอธิบายอย่างยืดยาว         มองไปที่มันเป็นครั้งแรกข้าพเจ้ายังจำได้ถึงความรู้สึกสง่างามที่รังสรรค์มันขึ้นมา          ข้าพเจ้ามีความปิติยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อคุณหนูฟลอสซี่บอกว่าเธอรู้จักมันเป็นอย่างดีและเคยพยายามที่จะปลูกมันในสวนของเธอแต่ไม่ประสบผลสำเร็จ       เธอยังกล่าวต่อไปอีกว่าพวกมันจะออกดอกในช่วงนี้ของปี      เธอคิดว่าน่าจะหาให้ข้าพเจ้าได้สักต้นหนึ่ง หลังจากนั้นข้าพเจ้าทำสิ่งร้ายกาจถามเธอว่าไม่รู้สึกเหงาที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางคนป่าเถื่อนและไม่มีเพื่อนเล่นในวัยเดียวกันบ้างหรือ “เหงาอย่างนั้นหรือ ?”    เธอพูด    “โอ  ไม่เลยจริง ๆ !    หนูมีความสุขกับวันอันยาวนาน      นอกจากนั้นหนูมีเพื่อนของหนูเอง         ทำไมนะหรือหนูเกลียดที่จะอยู่ท่ามกลางเด็กผิวขาวที่ทุกคนเหมือนกับตัวของหนูเองจนไม่มีใครสามารถบอกความแตกต่างได้ !     ที่นี่”    เธอพูดพร้อมกับสะบัดศีรษะไปข้างหลังเล็กน้อย      “ฉันเป็นตัวของฉัน       ที่นี่คนพื้นเมืองเป็นไมล์โดยรอบรู้จัก “วอเตอร์-ลิลลี่”---พวกเขาเรียกหนูว่าอย่างนั้น---และพร้อมจะทำทุกอย่างที่หนูต้องการ        แต่ว่าในหนังสือที่หนูอ่านเด็กผู้หญิงที่ประเทศอังกฤษไม่เหมือนอย่างนั้น         ทุก ๆ คนคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง        และจะทำทุกอย่างตามที่คุณครูต้องการ        โอ !  หัวใจของหนูต้องสลายแน่ที่ต้องอยู่ในกรงแบบนั้นและไม่มีอิสสระ---อิสสระเหมือนกับสายลม “หนูไม่อยากเรียนหนังสือหรือ ?”  ข้าพเจ้าถาม “หนูได้เรียนหนังสือ       คุณพ่อสอนภาษาลาตินและฝรั่งเศสกับคณิตศาสตร์ให้หนู” “และหนูไม่เคยกลัวที่ต้องอยู่ท่ามกลางคนป่าเถื่อนพวกนี้เลยหรือ ?” “กลัวนะหรือ ?   โอ  ไม่เคยเลย !       หนูคิดว่าพวกเขาเชื่อว่าหนูเป็น ‘นางฟ้า’  เพราะว่าหนูเป็นคนขาวและมีผมสวย       และดูนี่   เธอล้วงมือเล็ก ๆ เข้าไปในเสื้อที่อยู่ใต้ชุดที่สวมอยู่ดึงเอาปืนเดอรินเจอร์ลำกล้องแฝดขนาดจิ๋วชุบนิเกิลขึ้นมา       หนูบรรจุลูกปืนพร้อมอยู่เสมอ       ถ้าใครแตะต้องตัวหนูจะยิงมันทันที        ครั้งหนึ่งหนูเคยยิงใส่เสือดาวที่มันกระโจนเข้าใส่ฬาของหนูเมื่อหนูขี่มันไปตามลำพัง         มันทำให้หนูกลัวมากแต่หนูยิงใส่มันที่หู     มันตายสนิท   หนูเอาหนังของมันไปไว้บนเตียงนอน      ดูนั่นซิ !”     เธอพูดต่อโดยเปลี่ยนน้ำเสียงไป      จับแขนข้าพเจ้าแล้วชี้มือไปยังบางสิ่งไกลออกไป      “หนูขอบอกว่าตอนนี้หนูมีเพื่อนแล้ว     นั่นคือเพื่อนคนหนึ่งของหนู” ข้าพเจ้ามองตามไป      ภูเขาคีเนียที่มีชื่อเสียงเลื่องระบือก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของข้าพเจ้าเป็นครั้งแรก        ก่อนหน้านี้มันจะถูกปกคลุมด้วยสายหมอกอยู่เสมอ        แต่ในตอนนี้ประกายงดงามของมันเผยโฉมออกมามองเห็นได้ไกลหลายพันฟุต         แม้ว่าส่วนฐานจะมีหมอกปกคลุมอยู่       แต่ส่วนยอดอันสูงตะหง่านของมันเหยียดขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสูงสองพันฟุต         ทำให้ปรากฏภาพอันงดงามแขวนอยู่ระหว่างสรวงสวรรค์กับพื้นพิภพ         ความสง่าอย่างน่าเกรงขามกับความงดงามของยอดอันขาวกระจ่างสองอย่างนี้รวมกันปลายปากกาอันต่ำต้อยของข้าพเจ้าสุดที่จะบรรยายได้       ที่ตรงนั้นมันตั้งตรงขึ้นไปส่องประกายรัศมีขาวเรืองรอง        ส่วนยอดของมันเสียดแทงขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม         ขณะที่ข้าพเจ้าเพ่งดูพร้อมกับสาวน้อยผู้นั้นข้าพเจ้ารู้สึกว่าหัวใจข้าพเจ้าทั้งหมดล่องลอยไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้        เป็นเวลาชั่วครู่ความคิดฝันอันยิ่งใหญ่ดูเหมือนกับว่าจะจู่โจมเข้ามาสู่จิตใจของข้าพเจ้า       เช่นเดียวกับลำแสงยามอาทิตย์อัสดงจู่โจมเข้าสู่หิมะบนยอดเขาคีเนีย         พวกพื้นเมืองของคุณแมคเคนซี่เรียกภูเขานี้ว่า “ดรรชนีของพระเจ้า”         สำหรับข้าพเจ้ามันดูเหมือนจะโน้มน้าวใจให้นึกถึงความสงบอันนิรันดร์และความเยือกเย็นอันบริสุทธิ์ซึ่งปกคลุมอยู่เหนือพื้นโลกอันป่วยไข้อยู่นี้        ที่ไหนสักแห่งข้าพเจ้าเคยได้ยินบทกวีบรรทัดที่กล่าวว่า สิ่งสำคัญของความสวยงามก็คือสิ่งที่จะยังความรื่นรมย์ได้ตลอดกาลนาน และตอนนี้มันหวนคืนกลับมาสู่จิตใจของข้าพเจ้าและเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าเข้าใจความหมายของมันได้อย่างถ่องแท้        ที่จริงแล้วคงจะเป็นชายผู้ซึ่งมองขึ้นไปยังกองหิมะจำนวนมหาศาลที่ทับถมกันอยู่---ป้ายบอกชื่อหน้าหลุมศพเก่าแก่สีขาวนานนับปี---โดยไม่รู้สึกถึงความไร้ความหมายอย่างที่สุด      ไม่ว่าในจิตใจของเขาจะเรียกชื่อของพระเจ้าที่นับถือว่าอย่างไร      เช่นเดียวกับภาพที่มองเห็นเหมือนกับจิตวิญญาณ      ผู้เปิดหน้าต่างห้องขังอันเห็นแก่ตัวของเราให้กว้างขึ้น        แล้วปล่อยให้อากาศซึ่งคือลมหายใจเร่งรุดไปรอบโลกที่หมุนคว้างอยู่        และจุดดวงโคมให้สว่างขึ้นในความมืดมิดของเราอยู่ชั่วครู่ด้วยแสงกระจ่างสีขาวเปล่งออกมาจากบัลลังก์จากที่ห่างไกล ใช่แล้วสิ่งสำคัญของความสวยงามที่จริงแล้วคือความรื่นรมย์ชั่วนิรันดร์         และข้าพเจ้าเข้าใจได้อย่างกระจ่างที่หนูน้อยฟลอสซี่หมายถึงเมื่อเธอพูดว่าภูเขาคีเนียคือเพื่อนของเธอ         สำหรับอัมสโลโปกาส ซูลูเฒ่าผู้ดุดันพูดขึ้นเมื่อข้าพเจ้าชี้ให้เขาดูยอดเขาที่ส่องประกายแปลบปลาบอยู่กลางฟ้า   “คนเราอาจจะเห็นมันมานับพันปี     แต่ก็ยังกระหายที่จะดูมันอีก”      แต่เขายังให้สีสันอย่างอื่นอีกในเชิงกวีเมื่อเขากล่าวเพิ่มเติมด้วยบทเพลงสวด     ด้วยจินตนาการณ์ประหลาดว่าคนเราควรจะตั้งความปรารถนาว่าเมื่อเขาตายไปวิญญาณจะไปนั่งอยู่บนยอดเขาที่มีแต่หิมะแห่งนั้นตลอดกาล        แล้วไถลตัวลงมาตามเชิงผาสีขาวอันสูงชันในสายลมหมุน     หรือบนสายฟ้าที่ฟาดลงมา     แล้วเข่นฆ่า    เข่นฆ่า   เข่นฆ่า “เข่นฆ่าอะไรกัน    เจ้าหมาแก่กระหายเลือด ?   ข้าพเจ้าถาม คำถามนี้ทำให้เขาค่อนข้างงุนงง       แต่ในที่สุดเขาก็ตอบว่า “เงาของคนอื่น” “แกยังจะฆ่าคนอยู่อีกหรือแม้ว่าจะตายไปแล้ว ?”     ข้าพเจ้าพูด “ฉันไม่ได้ฆ่า”    เขาตอบกลับอย่างฉุนเฉียว     “ฉันสังหารด้วยการต่อสู้อย่างยุติธรรม      คนเราเกิดมาเพื่อฆ่า     เขาจะไม่ฆ่าอย่างนั้นหรือเมื่อเลือดของเขาร้อนระอุ       คนที่ไม่ฆ่าต้องเป็นทาส       ฉันบอกว่าฉันฆ่าในการต่อสู้อย่างยุติธรรม        และเมื่อฉันไปอยู่ “ในเงามืด” อย่างที่ท่านคนขาวพูด       ฉันหวังว่าจะถูกฆ่าในการต่อสู้อย่างยุติธรรม        มิฉะนั้นเงาของฉันจะสาปแช่งให้หนาวสั่นจนถึงกระดูกถ้าเป็นการลอบสังหารเหมือนกับพวกบุชแมนกับลูกศรอาบยาพิษของมัน”       แล้วเขาเดินจากไปอย่างองอาจด้วยท่าทางผึ่งผายเป็นอย่างมาก        ทิ้งให้ข้าพเจ้าหัวเราะอยู่คนเดียว จากคุณ : Sv - [ 31 พ.ค. 49 21:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะนั้นคนสอดแนมที่เจ้าบ้านส่งออกไปตอนเช้าเพื่อหาร่องรอยพวกมาไซเพื่อนของเรากลับมาพอดี       และรายงานว่าได้ตรวจอย่างละเอียดในรัศมีสิบห้าไมล์โดยรอบไม่มีวี่แววพวกนักรบมาไซให้เห็นสักคนเดียว        พวกเขาเชื่อว่าเจ้าพวกวายร้ายเลิกการติดตามและกลับไปยังถิ่นของพวกมันแล้ว         คุณแมคเคนซี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ฟังข่าวนี้        และพวกเราก็เช่นเดียวกันเพราะเราได้พบกับพวกมาไซมาพอแล้ว          ที่จริงแล้วในความเห็นโดยทั่วไปเป็นเพราะว่าเมื่อพบว่าพวกเรามาถึงสถานีปฏิบัติงานอย่างปลอดภัยแล้ว        และรู้ถึงความแข็งแกร่งเป็นอย่างดีจึงเลิกการติดตามถือว่าเป็นการทำงานที่ล้มเหลว         เป็นความเห็นที่ผิดพลาดอย่างร้ายแรงซึ่งจะแสดงให้เห็นในบทต่อไป หลังจากที่คนสอดแนมกลับไปแล้ว       คุณนายแมคเคนซี่และคุณหนูฟลอสซี่ขอตัวไปเข้านอน          อัลฟองเซชาวฝรั่งเศสร่างเล็กโผล่หน้าออกมา       เซอร์เฮนรี่ ซึ่งรู้ภาษาฝรั่งเศสเป็นอย่างดีขอให้เขาเล่าว่ามาที่อาฟริกาได้อย่างไร      ซึ่งเขาเล่าด้วยภาษาเลิศหรูอย่างที่สุด        ข้าพเจ้าไม่ขอเอาทั้งหมดมาเล่าใหม่ เขาเริ่มต้นว่า    “ปู่ของผมเป็นทหารรักษาพระองค์     ของจักรพรรดินโปเลียน      ล่าถอยมาจากกรุงมอสโคว       รอดอยู่ได้สิบวันด้วยสนับแข้งของท่านเองกับอีกหนึ่งคู่ที่ขโมยมาจากเพื่อน        ท่านเป็นคนชอบดื่ม---ตายเพราะดื่มเหล้า       ผมยังจำได้เมื่อเล่นกลองหน้าโลงศพของท่าน       บิดาของผม----“ ถึงตรงนี้เราบอกให้เขาควรจะข้ามเรื่องบรรพบุรุษของเขาไปแล้วเข้าเรื่องเสียที 'Bien, messieurs!'   เป็นคำตอบจากชายตลกร่างเล็ก      พร้อมกับค้อมกายอย่างสุภาพ     “ผมเพียงจะแสดงให้เห็นว่าภารกิจของกองทัพไม่ได้สืบทอดต่อกันมา       ปู่ของผมท่านเป็นคนรูปหล่อ      สูงหกฟุตสองนิ้วรูปร่างสมส่วน     นักกินไฟและสนับแข้ง       อีกทั้งท่านมีหนวดที่สะดุดตามาก       หนวดนั้นได้ตกทอดมาถึงผมนอกจากนั้นไม่มีสิ่งใดอีก “ตัวผมนั่นหรือครับ     นายท่าน     ผมเป็นพ่อครัวเกิดที่เมืองมาร์เซล        ที่เมืองนั้นผมใช้ชีวิตในวัยเยาว์อย่างมีความสุข       ปีแล้วปีเล่าผมล้างจานที่โรงแรมคอนติเนนตัล       ช่วงนั้นเป็นวันคืนอันแสนสุข !”     เขาหยุดถอนหายใจ    “ผมเป็นคนฝรั่งเศส       จำเป็นหรือเปล่านายท่าน  ว่าผมเป็นพวกชื่นชมในความงาม ?     ไม่ใช่เลยผมบูชาในความสวย   นายท่าน       เราชื่นชมดอกกุหลาบหมดทั้งสวนแต่เด็ดมาเพียงดอกเดียว        ผมเด็ดมาดอกหนึ่ง นายท่าน      แต่ว่าอนิจจามันตำนิ้วผม      เธอเป็นสาวใช้ในโรงแรมชื่อว่า แอนเนต      รูปร่างของเธอบาดหัวใจ     ใบหน้าของเธอเหมือนกับนางฟ้า       หัวใจของเธอ----โอ้ว่าอนิจจานายท่าน    ที่ผมได้ครอบครองเป็นเจ้าของ !--- ดำสนิทและลื่นเหมือนกับรองเท้าหนัง        ผมรักที่จะเสี่ยงชีวิต      ผมหลงใหลเธอจนสิ้นคิด     เธอทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม---ในทุกความรู้สึก      เธอเป็นแรงบันดาลใจของผม        ไม่เคยมาก่อนเลยที่ผมจะปรุงอาหารได้อย่างนั้น (เพราะผมได้เลื่อนตำแหน่งที่โรงแรม)       เมื่อแอนเนตที่ผมบูชายิ้มเยาะให้กับผม       ไม่มีอีกแล้ว---ถึงตรงนี้น้ำเสียงแบบลูกผู้ชายของเขากลับเป็นเสียงสะอื้น---ผมปรุงอาหารให้อร่อยไม่ได้อีกแล้ว”      ถึงตรงนี้เขาหลั่งน้ำตาออกมา     “เอาน่า   ทำใจดี ๆ”    เซอร์เฮนรี่พูดด้วยภาษาฝรั่งเศส      ตบหลังเขาอย่างปลอบโยน   “นายก็รู้นี่นาว่าไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น     ตัดสินจากอาหารวันนี้      ฉันบอกได้ว่าฝีมือของนายกลับคืนมาแล้ว” อัลฟองเซหยุดคร่ำครวญเอื้อมมือไปถูหลังของเขา     “นายท่าน”    เขาพูดขึ้น    “เป็นการปลอบใจอย่างไม่ต้องสงสัยเลย      แต่มือของท่านหนักเหลือเกิน      ขอเล่าต่อ    เรามีความรัก     เรามีความสุขในความรักของเรา        นกในรังน้อยของมันก็ยังมีความสุขไม่มากไปกว่าอัลฟองเซกับแอนเนตของเขา       จากนั้นก็มาถึงเรื่องร้าย---sapristi!---เมื่อผมนึกถึงเรื่องนี้       นายท่านโปรดยกโทษให้ด้วยถ้าหากว่าผมต้องหลั่งน้ำตาออกมา       ผมโชคร้ายถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร      เทพเจ้าแห่งโชคลาภต้องมาแก้แค้นผมแน่ที่ชนะหัวใจของแอนเนต ช่วงเวลาร้ายกาจมาถึง      ผมต้องหนี      ผมพยายามจะหลบหนีแต่ถูกทหารโหดร้ายจับตัวเอาไว้ได้       เขาทุบตีผมด้วยพานท้ายปืนคาบศิลาจนกระทั่งหนวดของผมม้วนงอด้วยความเจ็บปวด      ผมมีญาติเป็นคนขายผ้าฐานะมีอันจะกินแต่น่าเกลียดมาก         เขายื่นข้อเสนอที่ดีและแสดงความเห็นใจเมื่อพวกเขาโกหกผม      “รับเอาไว้ด้วย   ญาติของฉัน”   ผมพูดขึ้น   “รับภาระให้ด้วย    เพื่อเห็นแก่สายเลือดสีน้ำเงินจากท่านปู่ผู้เป็นวีรบุรุษของเรา       ช่วยเป็นภาระให้ด้วย      ฉันขอมอบแอนเนตเอาไว้          ดูแลเธอให้ดีขณะที่ตัวฉันไปตามล่าหาความรุ่งโรจน์ในสมรภูมิเลือด”   “ ทำใจให้สบาย”  ญาติของผมตอบ   “ฉันให้สัญญา”      เขาทำจริง ๆ  จะได้เห็นในตอนต่อไป “ผมเข้าสู่สมรภูมิ       อยู่ในโรงครัวกับหม้อซุปสีดำ      ผมเป็นผู้ดีเป็นกวีโดยธรรมชาติ       ผมต้องอดทนทรมานจากความขยะแขยงอย่างร้ายกาจที่อยู่ล้อมรอบตัวผม         มีนายสิบเป็นครูฝึกทหารและเขามีไม้เรียว     อาห์ ไม้เรียวร้ายกาจมันช่างตวัดได้อย่างรวดเร็ว      โอ้ว่าอนิจจาเอ๋ยผมจะไม่มีวันลืมมันเลย” “เช้าวันหนึ่งมีข่าวเข้ามาว่า       ให้กองพันของเราเคลื่อนกำลังไปยังเมืองตองเคียน       นายสิบครูฝึกกับพวกโหดร้ายคนอื่น ๆ ดีอกดีใจกันยกใหญ่        ผม---ผมถามพวกเขาว่าเมืองตองเคียนเป็นอย่างไร        พวกเขาไม่พอใจ       บอกว่าเมืองตองเคียนมีพวกคนจีนดุร้ายคอยผ่าท้องแก        ความรู้สึกแบบศิลปินของผม---เพราะผมก็เป็นศิลปินด้วยเช่นเดียวกัน---เสียวไส้กับความคิดที่ว่าจะถูกแหวะท้องออกมา         คนยิ่งใหญ่ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว      ผมตัดสินใจ      ผมตั้งใจแน่วแน่ไม่ยอมให้ถูกชำแหละท้อง        ผมหนีทหารทิ้งกองทัพมา” ผมมาถึงเมืองมาร์แซลปลอมตัวเป็นคนแก่         ผมตรงไปบ้านญาติ---ผู้มีสายเลือดวีรบุรุษของปู่ผมอยู่ในตัว---แอนเนตนั่งอยู่ที่นั่น        ช่วงนั้นเป็นฤดูกาลของลูกเชอร์รี่      พวกเขาหยิบขึ้นมาก้านหนึ่งมีสองลูก       แต่ละลูกอยู่ตรงปลายก้าน      ญาติของผมเอาลูกหนึ่งใส่เข้าปาก      แอนเนตเอาอีกลูกหนึ่งใส่เข้าปากของเธอ        จากนั้นเขาค่อย ๆ กลืนมันเข้าไปจนดวงตาประสานกัน---อนิจจา     โอ้ว่าอนิจจาเอ๋ย ผมต้องพูดถึงมัน !---พวกเขาจุมพิตกัน       ช่างเป็นการแสดงที่สวยงาม      แต่มันทำให้ผมโกรธเป็นไฟ          สายเลือดวีรบุรุษของปู่ผมเดือดพล่านอยู่ในตัว       ผมพุ่งพรวดเข้าไปในห้องครัว      ฟาดญาติของผมด้วยไม้ยันของคนแก่       เขาล้มลงไป---ผมฆ่าเขาไปแล้ว        อนิจจา ผมเชื่อว่าผมฆ่าเขา     แอนเนตส่งเสียงหวีดร้อง      ตำรวจมา       ผมเผ่นหนี      ผมไปถึงท่าเรือ      ผมซ่อนตัวไปกับเรือ      เรือมุ่งออกสู่ทะเล      กัปตันพบผมและทุบตีผม       เขาถือโอกาสส่งจดหมายจากท่าเรือต่างชาติไปยังตำรวจ        เขาไม่ได้ส่งผมขึ้นฝั่งเพราะผมปรุงอาหารได้ดี        ผมทำอาหารให้เขาตลอดทางจนถึงแซนซิบาร์         เมื่อผมถามถึงค่าจ้างเขาเตะผม       เลือดวีรบุรุษของปู่ผมเดือดพล่านอยู่ในตัว       ผมกำหมัดชูใส่หน้าเขาแล้วสาบานว่าจะมาแก้แค้น     เขาเตะผมอีก        ที่แซนซิบาร์มีโทรเลข       ผมขอสาปแช่งคนที่ประดิษฐ์โทรเลขขึ้นมา      ตอนนี้ผมขอแช่งเขาอีกครั้ง         ผมถูกจับข้อหาหนีทหารเป็นฆาตกรนั่นเท่าที่ผมรู้ ?      ผมหนีจากที่คุมขัง      ผมเผ่นหนี     ผมอดอาหาร      ผมพบกับคนของเจ้านายท่าน      พวกเขาพาผมมาที่นี่     ผมมีแต่เคราะห์ร้าย      แต่ผมจะไม่กลับไปฝรั่งเศส        ผมขอเสี่ยงชีวิตในสถานที่น่ากลัวที่นี่ดีกว่าไปเข้าคุก เขาหยุดพูด     และพวกเราแทบจะสำลักด้วยการหัวเราะ     จึงหันหน้าหนีไปทางอื่น “อาห์  นายท่านร้องไห้ !”    เขาพูดขึ้น    “ไม่น่าประหลาด     เรื่องมันเศร้ามาก” “บางทีนะ”   เซอร์เฮนรี่พูดขึ้น     “สายเลือดวีรบุรุษของปู่แกคงนำชัยชนะมาให้ในที่สุด      บางทีแกจะได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่      ถึงอย่างไรเราก็จะได้เห็นกัน       และตอนนี้ขอให้เราไปนอนกันดีกว่า       ผมเหนื่อยจะตายอยู่แล้วพวกเรานอนไม่พอบนก้อนหิน++เมื่อคืนนี้ เราจึงพากันไปนอน      และเป็นเรื่องน่าแปลกที่ห้องเล็ก ๆ กับผ้าคลุมขาวสะอาดรับรองเราเป็นอย่างดีหลังจากประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมา จบบทที่ ๔ แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 49 21:16:41 จากคุณ : Sv - [ 31 พ.ค. 49 21:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนตัวผมก็ชอบตั้งชื่อให้กับสิ่งของเหมือนกัน อย่างคอมพ์ที่ใช้ตอนนี้ ชื่อ ทันย่า จากคุณ : GTW - [ 1 มิ.ย. 49 08:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4335010/W4335010.html บทที่ ๑ ข่าวลือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4352812/W4352812.html บทที่ ๒ มือมรณะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4372654/W4372654.html บทที่ ๓ สถานี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4398018/W4398018.html จากคุณ : อันธิกา - [ 1 มิ.ย. 49 17:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว่างมาอ่านแล้ว สงสารชีวิตอัลฟองเซอยู่เหมือนกัน แต่ก็นะ ... ผู้ชายมักเป็นอย่างนี้ ชอบไปหลงรักผู้หญิงไม่ดี เหอๆ พูดถึงชำแหละท้อง คิดถึง Hanibal เลย ^^' จากคุณ : อันธิกา - [ 1 มิ.ย. 49 23:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๕ อัมสโลโปกาสให้สัญญา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4434918/W4434918.html จากคุณ : อันธิกา - [ 7 มิ.ย. 49 22:45:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอน3 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4398018/W4398018.html ตอน2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4372654/W4372654.html ตอน1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4352812/W4352812.html บทนำ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4335010/W4335010.html จากคุณ : ลูนาติก - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 10:18:23 ]