PANTIP.COM : W4420142 <>~<> หัดเรียน... หัดลอง... <>~<> [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 3

พ่อเคยนึกสงสัย "แล้วโอลิเวียจะอยู่ได้ไหมนี่"

แต่แม่ตอบกลับ น้ำเสียงจริงจังมั่นใจ "โอ๊ย เขาอยู่ได้แน่ ยังไงก็มีดันแคน"

แต่ฉันเกรงว่า ดันแคนกำลังรู้สึกเบื่อที่ฉันต้องพึ่งพาอาศัยเขาในทุกเรื่อง ทำเหมือนเขามีค่าเท่ากับไม้เท้าเก่าๆ ที่ฉันแค่ใช้เพื่อพยุงร่างไว้ ฉันเลยต้องคอยเตือนตัวเอง ให้เพลาๆ ทำเรื่องที่มีแนวโน้มค่อนไปทางที่จะเกิดขึ้นอย่างทันทีทันใด และแบบที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องอาศัยผู้อื่นลงเสียหน่อย

ถึงจะแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวในบางครั้ง ดันแคนเป็นชายหนุ่มที่ดีและมีน้ำใจ ยิ้มของเขาทำให้ใจฉันละลายได้ทุกครั้ง หวังว่าเขาคงไม่หยุดรักฉันนะ

เพราะฉันรักเขา ถึงจะแสร้งบอกกับตัวเองว่า มันยากนะที่จะรักใครสักคนที่ทำใจลำบากที่จะรักฉัน

เจ้าน้องชายก็ - ถ้าไม่อ้าปากพูดอะไรเสียเลยจะดีกว่า "พี่ต้องไปหาพวกหนังสือฮาว ทู รับมือกับปัญหามานั่งอ่านสักเล่ม" แถมส่งเสียงหัวเราะมาตามสายโทรศัพท์ "อย่างเช่น จะรับมือกับชีวิตนี้อย่างไร"

"มีแบบอย่างที่ว่าขายที่ร้านหนังสือหรือเปล่า" ฉันถามกลับ เริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้าง

ทอมหัวเราะมากขึ้น ดังขึ้น "ผมว่า คงไม่มีหรอกพี่ แซวหน่อยเดียว คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้! ผมว่าพี่หาทางแก้ไขเอาเองดีกว่า"

ความหวังเลือนหาย "แล้วปกติ เธอจัดการกับปัญหายังไง"

"ดื่มเหล้าให้เมานะสิ" ทอมตอบทันที ก่อนที่จะวางหูไป

ฉันเอาสมุดออกมาเขียนไว้บนหัวหน้ากระดาษ "วิธีรับมือกับปัญหา" ตามด้วย "ดื่มเหล้าให้เมา" เป็นรายการแรก แล้วเริ่มกัดดินสอเล่น แล้วอะไรต่ออีกล่ะ? คิดไม่ออกจริงๆ รอไว้ปรึกษากับดันแคนคืนนี้ดีกว่า

"นึกได้แค่นี้เองเหรอ" แววตาขำๆ วับแวบไหวในดวงตาของเขา เมื่อฉันเอาสมุดที่เขียนอยู่รายการเดียวให้อ่าน ความเห็นของทอมนั่นแหละ

"ฉันกำลังสำรวจความคิดเห็นอยู่ต่างหาก" ตอบอย่างรักษาศักดิ์ศรี "คุณอยากจะเขียนความเห็นบ้างไหมล่ะ"

"ยินดีคร้าบ!" ดันแคนเขียนความเห็นที่ให้สาระมากพอๆ กับทอม เขาเขียนว่า 'ทำต่อไป'

ฉันกระชากปากกาคืน "แหมมมม ขอบคุณนะ! ช่วยฉันได้มากจริงๆ!"

และขณะที่เขายังยิ้มขำอยู่ ฉันเขียนบ้างว่า 'กินแฟลบแจ็คราดช็อกโกแลตกับถั่วบราซิล' เอาเหอะ ถึงจะช่วยไม่ได้มาก แต่รับรองได้ว่า ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดๆ ก็ตาม

ดันแคนเริ่มจริงจังขึ้นมานิดหนึ่ง เขียนเพิ่มให้ว่า 'พยายามเข้า' แล้วตามด้วย 'พยายามอีก' และ 'พยายามมากขึ้น' 'อย่ากลัวที่จะเรียนรู้!'

ฉันถอนใจ อยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยจัง ไม่ใช่กำลังขับรถแคมเปอร์แวนท่องเที่ยวทั่วยุโรปอยู่อย่างตอนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ท่านทั้งสองคงอ่านแผนที่ได้ไม่ผิดพลาด สามารถจัดการกับกิ่งไม้ระเกะระกะ วิ่งตามไล่ล่าหาเจ้าสัตว์ตัวอ้วนใหญ่ที่มีนามว่าแร่ด และซ่อมเครื่องยนต์ด้วยไม้ไอติมได้อย่างสบายๆ ทิ้งให้ฉันอยู่ดูแลบ้าน รถ และก็ตัวของฉันเอง อ้อ แล้วยังมีสวนอีกด้วย สวนที่มีต้นหญ้าโตไวอย่างกับต้นถั่ว

ดันแคนส่งหนังสือพิมพ์ฉบับบ่ายให้ฉันเปิดหาคอร์สฝึกอบรมต่างๆ ฉันก็เลยเขียนแปะท้ายในรายการหัดรับมือกับปัญหาว่า 'คอร์สฝึกอบรม' ซึ่งทำให้ได้รับรางวัลเป็นจุ๊บหนึ่งทีจากเขาก่อนที่จะเปิดสมุดแผนที่ แล้วเริ่มสอนให้ฉันหัดวางแผนการเดินทาง พร้อมกับสอนให้อ่านแผนที่ว่า ทางไหนคือทิศเหนือ

เขาอธิบายทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียดไม่มีตกหล่น ขณะเดียวกัน ฉันก็เริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย สมาธิค่อยๆ หลุดลอยไปคิดเรื่องอื่นแทน

แต่ก็ถูกกระชากกลับมา "โอลิเวีย คุณนั่งตาลอยเชียว! กำลังฝันถึงอะไรอยู่เหรอ?"

"ตึกมิลตี้" ฉันหลุดปากออกไป

ดันแคนนิ่ง พร้อมเลิกคิ้ว คิ้วของเขาทั้งได้รูป ทั้งหนาและดำ เป็นกรอบเน้นดวงตาสีเทาอมฟ้าคู่นั้น "ตึกนั้นมาเกี่ยวอะไรด้วยครับ"

"มันเป็นตึกที่สูงที่สุดในเมือง รูปร่างหน้าตาดูเหมือนกึ่งๆ ระหว่างกล่องไข่กับลังใส่นมขนาดยักษ์ ที่มีเสาอากาศตั้งอยู่บนดาดฟ้า เป็นตึกที่พ่อเคยทำงานไงล่ะ"

~~~~~~~~~ ป.ต.ต.ต.ป. ~~~~~~~~~

จากคุณ : 'ณวรา' - [ 1 มิ.ย. 49 13:42:56 A:203.113.32.8 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 8

.
.
.

คอร์สที่ฉันเลือกไปเรียนนั้น สนุกกว่าที่ดันแคนจะคาดคิดได้ เพราะอย่างน้อยที่สุด ครูฝึกก็เป็นหนุ่มล้ำบึกชื่อรอส อืมมม… แค่เรียกขานชื่อ ก็ทำให้ขนลุกซู่ไปตามสันหลังแล้วล่ะ แถมยังมีผมสีดำหยิกหยักโศก หน้าตาเข้มคม พร้อมกับดวงตาที่มีแต่แวววิบวับเกลื่อนยิ้มตลอดเวลานั้น เป็นแรงบันดาลใจ แรงกระตุ้นให้ฉันเข้าเรียนไม่เคยขาดสักครั้งเดียว

ให้สารภาพตามจริงก็ได้ว่า ฉันสนุกกับการได้เป็นผู้ควบคุมทิศทางมากกว่าที่จะเป็นผู้นั่งรอดูว่า จะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ฉันคิดว่า ตัวเองก็พอมีความสามารถบ้าง เพียงแต่ว่าระบบกลไกการบริหารในตัวนั้น ออกจะฝืดไปหน่อย เนื่องจากไม่ได้ใช้นานเกินไป แต่มาเดี๋ยวนี้ ฉันได้แสดงให้ดันแคนเห็นแล้วว่า ฉันเต็มใจที่จะฝึก จะเรียนรู้ จะพยายามทำแล้ว เขาจึงเลิกหงุดหงิดฉุนเฉียวกับฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างในสวนก็ดูงามไปหมด ถึงจะไม่ใช่สวนที่บ้านของฉันก็เถอะ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในสวนที่บ้านนั้นดูไม่จืด ฉันต้องเอาเคียวมาตัดหญ้าให้ได้สั้นระดับที่จะใช้เครื่องตัดหญ้าได้ และตอนวันหยุดสุดสัปดาห์ คุณบิล เพื่อนบ้านของเรา ก็จะมาชี้แนะให้รู้ว่า ต้นไม้ใบหญ้าที่กำลังแตกยอดงามบริเวณริมสนามนั้น มีต้นไหนบ้างที่ควรอยู่และต้นไหนควรไป แล้วจอน ลูกชายวัยรุ่นของเขา ก็จะหาเงินเข้ากระเป๋าด้วยการมาถอนต้นที่ควรไปทิ้งเสีย

แต่ก่อนที่จะถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ … ฉันต้องไปรับทอมกลับมาจากมหาวิทยาลัยวันศุกร์นี้แล้ว อึ๊ย.. ต้องขับรถทางไกลอีกแล้วหรือ! ฉันยังไม่ลืมความกลัวที่ต้องขับกลับคนเดียวเมื่อครั้งก่อนเลยนะ "ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิคะ" ฉันอ้อนดันแคน "อาทิตย์นี้ คุณได้หยุดตั้งสองวัน นะ นะ"

เขาอิงมาแนบศีรษะของเขากับของฉัน "โอลิเวีย อย่ามือไม้อ่อนกลัวไปเลย คุณอ่านแผนที่ได้แล้ว ไม่ใช่หรือ"

"ก็ใช่ล่ะ" ฉันพึมพำ

"ทางทั้งไปและกลับ ก็ตรงๆ ไม่ได้คดเคี้ยว วนเวียนเลยนะ ถ้าผมยอมไปกับคุณครั้งนี้ ก็เท่ากับว่า ทุกอย่างที่คุณกับผมทำกันมาเพื่อให้คุณพึ่งตัวเองได้ ก็เสียเปล่านะสิ ใช่มั้ย"

ฉันใช้เสียงออดอ้อน พยายามต่อ "แต่คุณไม่ห่วงฉันเลยหรือไงคะ"

"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนิ" น้ำเสียงแน่วแน่ ไม่สั่นคลอน

งั้นเหรอ? ถ้าคิดอย่างนั้น ก็ตามใจ

วันพฤหัสบดี ฉันจ้างจอน ลูกชายเพื่อนบ้าน ให้เอาจดหมายไปให้ดันแคนเวลาบ่ายโมงครึ่งตรง

หลังจากนั้น ก็ทำใจให้นิ่ง สลัดความกลัวให้หมดด้วยการไปเดินดูของตามร้านค้า ตามด้วยอาหารกลางวันแค่นิดเดียว - แฟลบแจ็กราดช็อกโกแลตกับถั่วบราซิล - แล้วก็เดินเข้าไปในตึกมิลตี้ ขึ้นลิฟท์ที่วิ่งเรียบนิ่งไปจนสุด ก่อนเดินขึ้นบันไดที่ไม่ค่อยมีคนใช้ ฉันรู้ทางเป็นอย่างดี เพราะเคยขึ้นมาบนนี้กับพ่อมาก่อน และอีกไม่กี่นาทีนับจากนี้ ฉันก็จะเดินออกไปสู่ดาดฟ้าของตึก

อู้ฮู้! อยู่บนนี้ ลมแรงดีจัง! เสียงลมพัดอึงก้องในหู จนเกือบไม่ได้ยินสียงรถแล่นไปมาที่ถนนต่ำลงไป ที่เบื้องล่างไกลโน้น

ฉันปล่อยให้ตัวเองชื่นชมกับความงาม มองสำรวจตัวเมืองไปทั่วอย่างช้าๆ โบสถ์ ยอดต้นไม้เขียว และอาคารสำนักงาน ตระหนักดีว่าเมื่อได้ทำสิ่งที่ตั้งใจจะทำแล้ว คงทำให้จราจรเบื้องล่างหยุดชะงักกันแน่ ถ้าเพ็งสายตาสักนิด ฉันก็น่าจะเห็นบ้านของดันแคน สงสัยจริงว่า เขายังอยู่ที่บ้าน หรือว่าจอนได้ให้จดหมายของฉันเกี่ยวกับตึกมิลตี้นี้แล้ว และตอนนี้ เขาก็ยืนอยู่เบื้องล่าง … กังวล เป็นห่วงฉัน

"โอลิเวีย!" เสียงชายหนุ่มตะโกนเรียก แต่เป็นเสียงของรอส ครูฝึกของฉัน ไม่ใช่ดันแคน
.
.
.

จากคุณ : 'ณวรา' - [ 2 มิ.ย. 49 18:44:10 A:203.113.32.11 X: TicketID:105137 ]