ความคิดเห็นที่ 4
เมื่อฉันผ่าตัด พี่สาวฉันเป็นคนพาไป ,อยู่ค้างด้วย และพากลับบ้าน ฉันเริ่มรู้สึกว่า ไม่มีความรักใดๆจะจีรังยั่งยืนเหมือนความรักที่บริสุทธิ์ใจของครอบครัวหรอก ความรักของครอบครัวไม่เคยทำให้เราเจ็บ ฉันเริ่มวางแผนว่าฉันจะอยู่ขึ้นคานไปอย่างนี้แหละ หลังจากแมนฉันก็คิดไม่ออกว่าจะรักใครได้อีก ฉันเป็นคนรักเดียวใจเดียว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรักใครนอกจากแมน แต่ถึงแม้จะรักขนาดนี้ก็ยังไปไม่รอด ฉันเข็ดจนไม่คิดจะพบเจอกับความรักอีกแล้ว
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ บางคืนฉันก็ยังฝันถึงแมน กลางวันฉันก็คิดถึงเรื่องฉันกับแมนตลอด แมนไม่ติดต่อมาเลย จนกระทั่งปลายเดือนมีนาคม แมนก็โทรหาฉันในที่สุด
แมนเปิดฉากการสนทนาด้วยเรื่องทั่วไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเป็นคนเข้าเรื่อง ถามแมนเกี่ยวกับเรื่องมือถือว่าจะเอายังไง แล้ว ATM ล่ะ แมนบอกว่า ให้เอาไว้อย่างนั้นก่อน ไว้ใจแมนไหมล่ะ เรื่องมือถือ ฉันบอกไว้ใจ เพียงแต่ไม่อยากจะเป็นคนดูแลเงินและไปจ่ายให้อีกแล้ว แมนถามว่า ตกลงเราต้องเลิกกันจริงๆเหรอ ฉันบอก ค่ะ มันไม่มีทางอื่นแล้ว แมนไม่โกรธเอใช่ไหม เราไปกันไม่ไหวแล้วจริงๆนะ คิดถึงภาพครอบครัวของเราสิ นึกออกไหมว่าจะเป็นยังไง ทะเลาะกันขนาดนี้ แมนบอก อืม เราไม่มีเวลาให้กันด้วยล่ะเนอะ เราอยู่ด้วยกันน้อยเกินไป ฉันบอก อืม แล้วคิดดูสิว่าเราเจอกันนานๆที แต่ 9 ใน 10 ครั้งเราต้องทะเลาะกัน เราจะเป็นครอบครัวแบบไหนเหรอ เราต้องเลิกกันตอนนี้แหละ ไม่ควรปล่อยให้ยืดเยื้ออีกแล้ว แมนเหมือนจะโกรธนิดๆ (หรือเสียใจก็ไม่รู้) ประชดฉันว่า อืม เอจะได้ไปหาคนใหม่ใช่ไหม เฮ้อ ทำไมถึงคิดแต่แบบนี้นะ ฉันน่ะ ไม่เอาอีกแล้วล่ะคนใหม่ คือมันคงไม่มีเข้ามาด้วยล่ะ นิสัยอย่างฉันเนี่ย สวยก็ไม่สวย แต่ถึงมี ฉันก็ไม่เอาแล้วล่ะ เข็ดจนตาย
เมื่อวางสายกันไป วันรุ่งขึ้น ตอนเย็น ขณะฉันขับรถกลับบ้าน แมนก็ยังโทรมาคุยอีก ถามว่าทำอะไรอยู่ แล้วก็คุยเรื่อยเปื่อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว ยังบอกอีกว่า ไหนว่าจะเอารูปไป crop ให้ไง (ก่อนเลิกกันแมนเคยจะเอารูปมาให้ฉัน crop ให้ เครื่องคอมฯแมนไม่มี photoshop แล้วแมนก็ทำไม่เป็นด้วย ไม่สันทัดเรื่องคอมฯ) แมนบอกว่า จะไปที่บ้านฉัน ฉันรีบห้ามบอกว่า แมนไม่ต้องมาที่บ้านฉันอีกแล้ว เรื่องรูปขอให้หัดทำเองบ้าง เอเองก็ต้องพึ่งตัวเองมากขึ้นเหมือนกัน เราจะเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ เราคบกันต่อเป็นเพื่อนได้ แต่ต้องมีขอบเขตบ้าง ทำเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว แมนก็รับคำ คุยเรื่อยเปื่อยต่อ ก่อนจะวางสายไป แต่ถึงแมนจะรับคำ แมนก็ยังไม่เลิกรา วันต่อๆมาแมนก็โทรมาหาฉันอีก ล่าสุด(ก่อนเขียนต้นฉบับนี้จบ)แมนยังถามว่าฉันว่างไหม จะพาไปเที่ยว ซึ่งแน่นอน ฉันก็ต้องปฏิเสธไป
ฉันรู้สึกว่า แมนกำลังทำแบบเดิมอีกแล้ว เหมือนตอนบอกเลิกกันหลังกลับจากสนามบินดอนเมือง คือเริ่มแรกแมนจะหายไปซักพัก พอเริ่มรู้สึกเหงา รู้สึกขึ้นมาว่าไม่อยากเลิกกับฉัน ก็ใช้วิธีโทรมาเรื่อยๆ ทำคุยปกติ หาทางทำให้ฉันใจอ่อน แล้วก็กลับเข้ามาในชีวิตฉันอีก
แต่คราวนี้มันคงจะไม่มีทางกลับไปเป็นแบบนั้นได้อีกแล้วล่ะ เมื่อคนเราเจ็บมากๆ ถึงจุดๆหนึ่ง มันจะลุกยืนได้เอง เหมือนอย่างฉันในตอนนี้ ฉันยังแคร์แมนอยู่เสมอ ไม่คิดจะเปลี่ยนเบอร์มือถือ หรือไม่รับสายแมน เพราะรู้ว่าทำแบบนั้นจะทำให้แมนโมโหและเจ็บใจ นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะทำ ฉันยังเป็นคนที่รักและหวังดีกับแมนเสมอ เพียงแต่เลือกที่จะไม่ใช้ชีวิตคู่กับแมนเท่านั้นเอง
ช่วงที่ระหองระแหงกับแมน เพลง รักไม่ช่วยอะไร ของนัท มีเรียเพิ่งออกและดังมากๆ ฉันแอบคิดว่า เนื้อหาของเพลงก็ค่อนข้างคล้ายกับชีวิตฉันเหมือนกัน แต่ตอนนี้ ฉันคิดถึงอีกเพลงหนึ่งมากกว่า เป็นเพลงเก่าของวงเฉลียงที่ตอนเด็กๆฉันชอบมาก ไม่เคยคิดว่าโตขึ้นมาแล้วจะมาเข้ากับชีวิตของเราได้ ฉันอยากจะบอกแมนว่า
เข้าใจฉันเข้าใจทุกอย่าง เลิกบังเลิกอำพราง ขอให้ฟังกันก่อน เรื่องเรา หากจะคิดไป จะอยู่ไปใยให้หมอง อยู่..เราสองก็คงปวดใจ
สองใจ คิดไปคนละอย่าง ต่างคนต่างมีทาง รักจำทนกันได้ สองคนไม่เคยเข้าใจ คนให้อภัยไม่มี.. อยู่อย่างนี้แล้วดีอย่างไร มันดีอย่างไร..
คงมีเพียงแค่รักกัน แล้วรักนั้นมันมีสุขไหม คงเป็นเพียงเราเผลอไป ไม่ตั้งใจจะรักกันให้มันยั่งยืน ฝืนไปตรมใจเปล่า อยู่เดียวอาจเปลี่ยวเหงา ขอเพียงเราเป็นเพื่อน เสียใจ อาจจะเสียใจ คงไม่นานไปก็เลือน อาจจะเหมือนเมฆลอยผ่านไป.. ทำใจก็ลืม
คงมีเพียงแค่รักกัน แล้วรักนั้นมันมีสุขไหม คงเป็นเพียงเราเผลอไป ไม่ตั้งใจจะรักกันให้มันยั่งยืน ฝืนไปตรมใจเปล่า เมื่อใดหากใจเหงา สองเรายังเป็นเพื่อน แยกไปใช่จะร้างกัน ยังผูกพันกันดั่งเหมือน.. เพื่อน.. จะรักดังเดิมได้ไหม
นะเธอ..
จากคุณ :
cute neko
- [
1 มิ.ย. 49 13:40:09
]
|
|
|