ความรักของผม

ดีใจนะที่ได้เจอเธอ
คิดถึงเธอเสมอ แม้ว่าเราจะไม่สามารถอยู่ด้วยกัน
แม้ว่า วันนี้เธอจะจากผมไปไกล
แต่ ผมจะจดจำมันไว้ตลอดไป

วันแรกที่ผมได้เจอเธอ เย็นวันพุธที่อ้างว้างของผม
จำได้ว่าหลังเลิกงาน ผมไม่รู้จะไปไหน เพื่อนๆก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
ไปพักผ่อน วันนี้งานเครียดมาก

แต่ผมกลับยังไม่อยากกลับบ้าน มีอะไรบางอย่างทำให้ผมอยากไปเดินเล่นที่สวนลุม
ผมเดินเอื่อยๆ ไปเรื่อยๆตามถนนปูน มีคนมาออกกำลังกายอยู่บ้างแต่ไม่มากนัก
กำลังคิดอะไรเพลินๆก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักไกลๆข้างหน้า

เด็กสาวคนนึงกำลังพยุงคนแก่คนนึงเดินเล่นอยู่   ยิ้มของเธอ ทำให้ผมอึ้งแทบลืมหายใจ
ผมเฝ้ามองเธอห่างๆอยู่นาน.. ทุกวัน..

ที่ทำงานแปลกใจกับการเปลี่ยนแปลงของตัวผม ผมทำงานอย่างมีความสุข บางครั้งก็อมยิ้มกับตัวเองเหมือนคนไม่เต็ม
พี่ผู้หญิงคนนึงแซวว่าผมอินเลิฟแน่เลย ผมว่าเฮ้ยบ้า ผมโดนผู้หญิงที่ผมคบมาตั้งแต่เรียนทิ้งไป เหมือนคนไม่มีค่า
ผมบอกเสมอ ว่ายังไม่พร้อมกับการเริ่มต้นใหม่กับใคร นี่คงเป็นสาเหตที่ทำให้ผมใช้ชีวิตเลื่อนลอยอย่างนี้เสมอมา

นี่ก็ 4 เดือนแล้วที่ผมไปแอบเดินตามเธอ หลังๆนี่เหมือนเธอจะรู้ เพราะหันมาที่ไรก็เจอผมไกลๆทุกที
เย็นวันนึง เธอหันมาเห็นผม เธอก็พยุงคนแก่ให้นั่งพัก และเดินมาหาผมเลย
เธอยิ้มให้และถามผมว่า อยากช่วยเธอนวดแขน-ขาให้คนแก่ไม๊ !

เธอไม่ใช่คนสะสวยอะไร แต่มีรอยยิ้มที่พิมพ์ใจผมเหลือเกิน เสียงหัวเราะของเธอทำให้คนรอบข้างมีความสุข
เธอเป็นพยาบาลฝึกหัดที่ร.พ.ใกล้ๆสวนลุมแห่งนี้

============
ผมกำลังกุมมือเธอไว้ เธอจะรู้ไม๊นะ เสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจกระพริบแผ่วเบา
หยดน้ำตาหยดนึงตกลงบนมือของผม ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
ทำไมชีวิตถึงได้โหดร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้นัก

เวลาที่เรามีโอกาสได้รู้จักกัน ได้อยู่ด้วยกัน มันช่างน้อยเหลือเกิน
ผมอยากช่วยอะไรเธอได้บ้าง แต่ได้แต่นั่งมองเธอต่อสู้กับโรคร้ายอยู่เพียงลำพัง
============

ตั้งแต่รู้จักกับเธอ ชีวิตผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากคนที่ใช้ชีวิตไปวันๆไร้จุดหมาย
ทำงาน กลับบ้าน นอน ตื่น ทำงาน กลับบ้าน เดินห้าง นอน ..บลาๆๆ
เธอสอนให้ผมรู้จักการมองโลกอีกมุมนึง มองสิ่งดีดีในชีวิตที่เกิดรอบตัวเราทุกวัน
รู้จักการให้ และประทับใจกับรอยยิ้มที่ได้รับกลับมาเสมือนกำลังใจให้เราอดทนทำต่อไป

คุณเคยรักใครสักคนจริงๆไหม
ผมเคย
แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่านี่คือความหมายของคำว่ารักที่แท้จริงรึเปล่า
ผมรู้จักกับเธอยังไม่ครบปีดี วันที่ 14 ก.พ. ที่กำลังจะถึงนี้ผมตั้งใจจะบอกความรู้สึกของผมกับเธอพร้อมกับดอกกุหลาบ

วันนึงขณะที่เราเดินเล่น กินไอติมกันอยู่ที่สวนลุม
เธอปล่อยมุขให้ผมหัวเราะก๊ากจนน้ำหูน้ำตาไหล
เธอหัวเราะจนเลือดกำเดาไหลออกมาทางจมูก
ผมยิ่งตลก แต่เหมือนกับฟ้าผ่าลงมาที่ผมตอนนั้น

..เธอทรุดตัวล้มลงไป ผมรีบอุ้มเธอขึ้น..วิ่ง..วิ่ง...และวิ่ง ไปยังร.พ.
ดีนะที่อยู่ใกล้ๆแค่นี้ เธอคงไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ ผมคิด

============
ทำไมผลการตรวจนานนักนะ ผมสงสัย นี่ก็ 3 วันแล้วทำไมหมอไม่สรุปซะทีว่าทำไมเธออยู่ๆก็เลือดกำเดาไหล และทำไมนานกว่าจะหยุด
ช่างเถอะ ผมไม่อยากเล่าหรอกว่าผมรู้ผลตรวจยังไงและเมื่อไหร่ สำคัญคือเธอจะหายเมื่อไหร่ ผมจะได้บอกความรู้สึกกับเธอ และขอให้ผมได้อยู่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต

============
เสียงพระสวดจบ ทำให้ผมรู้สึกตัว น้ำตาที่แห้งไปแล้วกลับไหลออกมาอีก

ผมตั้งใจจะยื่นใบลาออกจากงาน และไปทำงานที่บ้านบางแค ส่วนนึงผมอยากทำแทนเธอ เพราะเธอไม่สามารถทำได้ตามที่ตั้งใจไว้อีกแล้ว
อีกส่วนนึง ผมเต็มใจที่จะทำ ไม่ใช่เพราะผมอยากได้บุญ หรือผมเพี้ยน อย่างที่เพื่อนร่วมงานบางคนแอบนินทาลับหลังผม
แต่ผมคิดว่า ผมเต็มใจจะทำ และผมก็มีความสุข ผมคิดว่าสิ่งตอบแทนจากที่เราทำงาน ไม่ได้อยู่ในรูปของเงินเสมอไป รอยยิ้มและ
คำขอบใจกลับทำให้ชีวิตผมเต็มได้มากกว่า

ทุกวันนี้ผมมีความสุขกับงาน และผมก็รู้สึกว่าผมมีเธออยู่ใกล้ๆผมเสมอ