ความคิดเห็นที่ 1 ทันใดนั้น พี่ภูก็เปิดประตูเข้ามา แพมใจหายวาบเกือบจะร้องออกมา ดีที่ปิดปากตัวเองไว้ทัน แพมหลบวูบเข้าไปอยู่หลังฉากกั้นสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างหวุดหวิด            แพมไม่เคยเข้ามาในห้องพี่ภูเลย นี่เป็นครั้งแรก “ห้องแห่งความลับของผู้ชาย” (ตามที่พี่ “ต้นหอม” บอก)  วันนี้แหละจะได้เห็นซะที แต่ก็ไม่ค่อยจะเห็นอะไรเลย เพราะพี่ภูไม่เปิดไฟ          พี่ภูดื่มนมจนหมดแก้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง แถมหันหน้ามาทางที่แพมหลบอยู่ แพมนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาไม่กล้าขยับเขยื้อนอยู่ในความมืดและเงียบสนิท เวลาผ่านไปพักใหญ่จนแพมคะเนว่าพี่ภูน่าจะหลับแล้ว จึงค่อยๆย่องจะออกจากห้อง แต่ก็เปลี่ยนใจ ย่องกลับเข้าไปที่เตียงที่พี่ภูกำลังหลับอยู่ ยังไม่เคยเห็นตอนนอนหลับ จะต้องแอบดูซักหน่อย          ไม่เคยพินิจพิศดูหน้าพี่ภูใกล้ๆแบบพินิจพิเคราะห์อย่างนี้มาก่อน ถ้าใครมาถามแพมว่า พี่ภูหล่อมั้ย แพมคงจะตอบไม่ได้ พี่ภูก็คือพี่ภูไม่ใช่พระเอกที่ไหน ครอบครัวคนจีนอย่างเราก็ไม่ค่อยนิยมชมลูกหลานว่าสวยว่าหล่อกันซะด้วยสิ ตัวแพมเองพ่อแม่ก็ไม่เคยชมเลย แพมไม่รู้จริงๆนะว่าหน้าตาตัวเองเป็นยังไง ส่วนญาติๆก็เคยชมเป็นภาษาจีนตอนแพมยังเป็นเด็กเท่านั้น ซึ่งคำชมนั้นแปลว่าน่ารักไม่ได้แปลว่าสวย          ดูใกล้ๆอย่างนี้เห็นขนตาพี่ภูดกงอนเชียว หยั่งกะขนตาผู้หญิง เออ! ทำไมเวลาจะบอกว่าผู้ชายคนนี้ขนตาดกงอน ต้องบอกว่าเหมือนขนตาผู้หญิง ทั้งๆที่เท่าที่แพมสังเกต ผู้ชายล้วนขนตาดกสวยกว่าขนตาผู้หญิงทั้งนั้นเลยอ่ะ แต่เอ๊ะ! นั่นอะไร          ทำไมแพมไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน ว่าพี่ภูมีแผลเป็นเล็กๆอยู่ตรงเหนือคิ้วข้างซ้าย รู้สึกสะดุดใจขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ก็นึกไม่ออกว่าเพราะอะไร แพมเอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัว...ปลายนิ้วใกล้จะแตะถูกแผลเป็นนั้น          พี่ภูดีดตัวขึ้นคว้าตัวแพม แพมร้องว้ายด้วยความตกใจ พี่ภูพลิกตัวทีเดียวแพมก็ตกอยู่ใต้พันธนาการกายของพี่ภูอีกครั้ง พี่ภูแนบหน้าลงมา แพมเบนหลบ รู้สึกแก้มและซอกคอร้อนไปหมด เพราะแรงเสียดสีจากจมูกและปากของพี่ภู  ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แพมรีบถามว่า ทำไมพี่ภูรู้ว่าแพมอยู่ในห้อง เป็นการถ่วงเวลาไว้ก่อน พี่ภูบอกกลิ่นน้ำปรุงสวนจิตรลดาจากตัวแพม ยังติดอยู่ตรงนี้อยู่เลย พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งแตะจมูกตัวเอง          คำว่า “ตรงนี้”ของพี่ภู ทำให้แพมหลงกลทันที เบนหน้ากลับมาโดยอัตโนมัติ นึกเจ็บใจที่ห้ามตัวเองไม่ทัน ใบหน้าของเราจึงตรงกันพอดี สบตากัน พี่ภูยิ้มกริ่มจนน่าหมั่นไส้มากๆ ในขณะที่แพมทำปากยื่นด้วยความขัดใจ แต่ก็มองเห็นแผลเป็นเล็กๆตรงเหนือคิ้วซ้ายของพี่ภูอีกครั้ง แผลนั้นเล็กนิดเดียวจนถ้าไม่จ้องใกล้ๆจริงๆ ก็คงไม่เห็น          แพมถามพี่ภูอย่างอยากรู้จริงๆ ว่าพี่ภูได้แผลนี้มาจากไหน พี่ภูกลับถามกลับมาว่า แพมจำไม่ได้จริงๆเหรอ นึกแล้วไม่มีผิด...แผลนี้ต้องเกี่ยวกับตัวเองแน่ๆ แพมจ้องที่แผลนั้น ตอนแรกที่เห็นนึกว่ามันเป็นขีดเดียว แต่เมื่อมองใกล้ขนาดนี้ ถึงเห็นว่ามันไม่ใช่ขีดเดียว แต่เหมือน...เส้นประมากกว่า เส้นประเล็กๆที่มีเพียง 2-3 ขีด เรียงตามแนวนอน....เหมือนรอย.... แพมใช้ปลายนิ้วไล้ที่แผลเป็นนั้นเพียงแผ่วๆ แล้วแพมก็นึกออก...ราวกับว่าการได้แตะที่แผลนั้น เป็นการนั่งไทม์แมชชีนย้อนกลับไปในวัยเด็ก          ไม่รู้ว่าเป็นหนังจีนเรื่องไหน แต่ที่แน่ๆคือสร้างจากหนังสือของกิมย้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นมังกรหยกภาค 2 หรือภาค 3 ตั้งแต่ยังเด็กมากๆ แพมกับพี่ภูต่างเป็นเด็กที่คลั่งไคล้หนังจีนกำลังภายในเอามากๆ ไม่ว่าจะเป็นท่าวิทยายุทธ์แปลกพิสดารอะไร ต่างก็จำเอามาเล่นกัน          จำได้ว่า หนังจีนเรื่องนั้นมันแปลกมากๆในความรู้สึกของเด็กหญิงแพมกับเด็กชายภู ไม่รู้ว่านางเอกโกรธอะไรพระเอก อยู่ดีๆก็ฉวยมือพระเอกมากัดเต็มแรงจนเลือดกระฉูด แล้วบอกพระเอกหน้าตาเฉยว่า กัดให้เป็นแผลเป็น พระเอกจะได้ไม่ลืมเธอไปตลอดชีวิต          จำได้ว่า เด็กหญิงแพมกับเด็กชายภูที่แม้จะโตกว่าน้องหลายปีแต่ก็ยังเป็นเด็ก ดูฉากนั้นแล้วก็อ้าปากค้างทั้งคู่ การกระทำและคำพูดของนางเอกในเรื่องนั้น มันคงจะเป็นการกระทำที่แปลกประหลาดเอามากๆในความรู้สึกของเด็ก พอหนังจบก็มาเล่นกันต่อ ระหว่างที่เล่นกันอยู่นั้นเอง ไม่รู้ว่าสาวน้อยวัยไม่ครบ 5 ขวบเธอนึกยังไง อยู่ๆก็ลุกขึ้นยืน ทำให้พี่ชายต้องเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวอย่างแปลกใจ แพมยังจำได้ดีว่า พี่ภูร้อง “โอ๊ย!” ดังลั่นบ้านขนาดไหน จนพวกผู้ใหญ่ต่างพากันวิ่งมาดูด้วยความตกอกตกใจ          ภาพที่พวกผู้ใหญ่ได้เห็นในวันนั้นก็คือ เด็กชายภูยกสองมือกุมคิ้วซ้ายที่กำลังมีเลือดซึมลอดนิ้วออกมา หลังจากถูกเด็กหญิงแพมกัดขม้ำเข้าให้จนจมเขี้ยว!          นึกมาถึงตอนนี้ แพมอดหัวเราะไม่ได้ ตลกจริงๆ เสียงร้องดังลั่นของพี่ภูในวันนั้น รู้สึกจะยังดังติดหูแพมอยู่เลย เสียงพี่ภูถามอย่างเอาเรื่องว่า ขำอะไรไม่ทราบ แพมถามกลับว่า แล้วแพมทำอย่างงั้นทำไม “จำไม่ได้หรือไง” แพมส่ายหน้า พี่ภูเองก็อดยิ้มไม่ได้ แล้วพี่ภูก็เฉลยว่า เด็กหญิงแพมจีบปากจีบคอพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า กัดเป็นแผลเป็น...พี่ภูไม่ลืมแพมตลอดชีวิต...มาเล่นกับแพมทุกวัน          คุยกันถึงตอนนี้ พี่ภูก็ทำท่าไม่อยากคุยต่อละ แต่แพมยังติดใจอยู่ สองมือยันอกพี่ภูไว้ “แพมพูดงั้นจริงๆเหรอ ทำไมแพมจำไม่เห็นได้” พี่ภูบอก จำไม่ได้ก็ช่างมัน แต่ขอให้แพมรู้ว่า มันได้ผลจริงๆก็แล้วกัน ฟังอย่างงี้ แพมก็เลยพูดต่อไม่ถูกแล้วอ่ะค่ะ         แพมยังคงปัดป้องหลบหลีก แต่แท้จริงซ่อนหน้าแอบยิ้มกับตัวเอง พี่ภูไม่รู้หรอกว่า แพมแอบถอนใจโล่งอกแค่ไหน ที่ไม่ต้องปวดหัวคิดแผนพังฝากั้นที่แยกห้องนอนของเราแบบเนียนๆ ไม่ให้เสียชื่อกุลสตรี         ผ่านคืนนี้ไป แพมคงไม่มีวันกลับไปเป็นเด็กได้อีกแล้ว เฮ้อ! พรุ่งนี้..พรุ่งนี้ชีวิตของแพมจะเป็นยังไงต่อไปนะ แพมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้แน่ๆคือ แพมคงไม่มีวันลืมคืนวันนี้ไปตลอดชีวิต พี่ภูจะคิดบ้างหรือเปล่านะ ว่าพี่ภูกำลังจะทำให้ "คืนวันนี้" เป็น "แผลเป็น" ของแพมไปชั่วชีวิต แก้แค้นที่แพมกัดพี่ภูวันนั้น กัดให้เป็นแผลเป็น...พี่ภูไม่ลืมแพมตลอดชีวิต...มาเล่นกับแพมทุกวัน....เล่นกับแพมทุกวัน...***(จบ) งานเขียนทุกชิ้นของ galdewis ไม่ว่าที่อยู่ในถนนนักเขียน หรือปรากฏในที่อื่นใด ไม่ว่าในโลกจริงหรือโลกไซเบอร์ เป็นงานเขียนอันมีลิขสิทธิ์ และสงวนลิขสิทธิ์ อนุญาตให้อ่านเท่านั้น[u/] ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำไปเผยแพร่ต่อ ด้วยวิธีใดๆ [u]ไม่ว่าจะใส่ชื่อผู้เขียนหรือไม่ มิฉะนั้นอาจเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ อันเป็นคดีอาญา และต้องได้รับโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด ไม่ว่าจะมีข้อความคุ้มครองลิขสิทธิ์นี้กำกับไว้หรือไม่ก็ตาม แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 49 17:29:02 แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 49 18:22:31 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 49 21:38:25 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 49 21:22:19 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 49 15:33:09 จากคุณ : galdewis - [ 3 มิ.ย. 49 15:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น่ารักจังงงงงง จากคุณ : pp - [ 3 มิ.ย. 49 15:17:55 A:203.113.34.7 X:203.151.140.117 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอิ๊กกก ในที่สุด ก็ไม่ต้องพังฝากั้นห้อง ในที่สุดก็จบ แต่รู้สึกว่าตัดจบแบบห้วน ๆ อ่ะค่ะ แล้วจะรอเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 3 มิ.ย. 49 15:21:38 A:124.120.198.178 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบเหมือนไม่จบเลยครับ ^_____^..... จากคุณ : Psycho man - [ 3 มิ.ย. 49 15:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ นั่นนะดิ น่าจะมีต่ออีกนิดนะ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 3 มิ.ย. 49 16:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมตั้งใจรออ่านทีเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ เพื่อจะดู"ฝีมือ"ของผู้เขียน ว่าจะจับใจคนอ่านเหมือนเรื่องก่อนหรือไม่ ผลก็เป็นอย่างที่คุณสก็อตตี้เธอวิจารณ์จริง ๆ และจริงดังที่ผมคาดไว้ แต่ก็นับว่าดีมากที่มีความพยายาม ข้อสำคัญคือนำเสนอเร็วเกินไป ผู้อ่านยังไม่ลืมความซาบซึ้งที่ได้รับจากตอนก่อน แต่จบแบบนี้ก็ดีแล้วครับ นักเขียนระดับศิลปินแห่งชาติท่านกล่าวไว้ว่า จงเขียนแต่เรื่องที่เรารู้จริงถ่องแท้ อย่าเขียนเรื่องที่เรารู้ไม่จริงหรือรู้เพียงผิวเผิน ท่านคงไม่ได้พูดอย่างนี้หรอก ผมเอามาสรุปเองครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 มิ.ย. 49 16:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านภาคแต่งงานแล้วค่ะ แหม...ชอบจัง กัดให้เป็นแผลซะเธอจะได้ไม่ลืมฉัน อิอิ จากคุณ : Bralee - [ 3 มิ.ย. 49 16:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว้า/ เลยไม่ได้ไปช่วยพังข้างฝาเลย ยังไงแพมก็ย้ายมาอยู่ห้องพี่ภูได้แล้วนะ ส่วนห้องนั้นก็เก็บไว้เป็นห้องลูกไง...เพื่อคุณgaldewis จะเขียนภาคต่อตอน "แพมท้องแล้วค่ะ" จริง ๆ เนื้อเรื่องน่ารักนะคะ อ่านไปก็ยิ้มไป แล้วจะคอยตามอ่านผลงานอื่น ๆ อีกนะคะ ขอบคุณที่ทำให้มีความสุข..... จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 3 มิ.ย. 49 16:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจังค่ะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 3 มิ.ย. 49 16:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จบห้วนๆจริงด้วยๆ อย่างงี้นี่เอง ที่เขาเรียกว่า “จบแบบดื้อๆ”  (ปลอมตัวมาเป็นคนอ่านค่ะ) จะลองกลับไปแก้ย่อหน้าสุดท้ายใหม่นะคะ คุณเจียวต้าย... ขอบพระคุณจริงๆค่ะ สำหรับคำวิจารณ์ ที่จะต้องนำไปเคี้ยวเอื้องต่อไป คุณกรุณามากๆค่ะ คือถ้าถามตัวเองตอนนี้ มองไม่ออก ตอบไม่ได้ ว่าภาค 1 ภาค 2 ภาค 3 ดีหรือไม่ดีแตกต่างกันยังไง แต่ถ้าถามว่าตัวเองชอบภาคไหนที่สุด ตอบได้ทันทีว่า ชอบภาค 1 ที่สุด เพราะเขียนได้อย่างที่ใจตัวเองคิด เหมือนมันไหลออกมาจากใจลงเครื่องคอมเลย เขียนรวดเดียวจบ ไม่มีการมาแต่งเพิ่มทีหลัง ส่วนภาค 2 เป็นลูกตามต่อเนื่อง มีการแต่งเนื้อเรื่องเพิ่มนิดหน่อย ภาค 3 ไม่ได้มีความตั้งใจจะเขียนมาก่อนเลย เกิดจากการคิดเล่นๆและพูดเล่นๆในระหว่างที่ตอบความเห็นคนอ่านตอนภาค 2 ตอนแรกไม่กล้าเขียนภาค 3 กลัวใจตัวเองจะเขียนไม่จบ แต่ไม่อยากจะไม่กล้าเขียนอีกแล้ว ไม่อยากจะถอยกลับไปที่จุดเดิม...ก่อนหน้าที่จะแต่งภาคแรก ที่เคยแต่งอะไรๆก๋ไม่จบ ก็เลยท้าทายตัวเอง ด้วยการลงมือแต่งภาค 3 ทันที โดยแค่วางพล็อตไว้คร่าวๆ อยากรู้ว่าตัวเองจะเขียนได้มั้ย ที่สำคัญคือ ไม่เคยเขียนเลิฟซีนเลย เขียนไม่เป็น แต่ตั้งใจว่าจะต้องทำให้ได้ ภาค 1 ภาค 2 นี่แต่งออกมาได้อย่างไม่ยากเย็นเลย (แต่กระนั้นก็เกลาจนนับรอบไม่ได้ กว่าจะรู้สึกว่าพอจะอ่านได้ (แม้กระทั่งแปะเสร็จแล้ว ก็ยังเข้ามาแก้อีกจน "แก้ไขเมื่อ..."จะยาวกว่าเนื้อเรื่องแล้ว) ส่วนภาค 3 เหนื่อยสุด ขุดเค้นจิน(ตนาการ)ที่แอบๆอยู่ตามซอกหลืบของรอยหยักในสมองแทบจะทุกซอกทุกมุม (จนหมดมุขแล้วอ่ะ) เกาแล้วเกาอีก(จนแทบถลอก) ยิ่งกว่า 2 ภาคแรกหลายเท่า มีคำถามจะถามคุณเจียวต้ายด้วยค่ะ ได้อ่านเรื่อง "ทิศ" ของคุณเจียวต้าย ตรง "ทิศเบื้องหลัง" คือสามีหรือภรรยา ที่บอกว่า ควรช่วยสงเคราะห์ญาติของอีกฝ่าย อยากรู้ว่า ที่แพมทำใจกว้างให้พี่ภูไปช่วยแฟนเก่านี่ เข้าข่ายสงเคราะห์ญาติด้วยมั้ย คุณ pp คุณก๊อตซิลล่า คุณ Psycho man คุณ chocolate-gateau ...ขอบคุณมากๆค่ะ คุณ Bralee...ขอบคุณจริงๆที่ตามมาอ่าน โชคดีที่ "มุข"(ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร)นี้ผุดขึ้นมาเอง ตอนกำลังแต่งตอนจบ ไม่รู้ว่าอยู่ในซอกหลืบไหนของสมองเหมือนกัน ดีใจที่มันผุดขึ้นมา ไม่งั้นเนื้อเรื่องมันโหวงๆชอบกล คุณทิวลิปสีน้ำเงิน...สงสัยเลิฟซีนไม่ถูกใจหรือไม่จุใจแน่ๆเลย จนด้วยเกล้าจริงๆ ได้แค่เนี้ยอ่ะค่ะ ขอบคุณที่ชมว่าคนแต่ง เอ๊ย! เนื้อเรื่องน่ารักนะคะ คุณ Kwan (1688tkw)...คนแต่งก็อ่านความเห็นคุณไปยิ้มไป และมีความสุขจังค่ะเหมือนกัน ขอบคุณนะคะ จากคุณ : galdewis - [ 3 มิ.ย. 49 18:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แฟนเก่าของสามีไม่นับเป็นญาติของสามีครับ แต่ก็ไม่ควรพยาบาทอาฆาตจองเวรต่อไป ปล่อยเขาไปตามกรรมเถิดครับ แต่ถ้าหวนมาคิดแย่งคนที่เรารัก ก็ต้องต่อสู้จนสุดชีวิต แนะนำตามประสาคนโบราณ เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร......ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 มิ.ย. 49 18:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แห..ม........(กรุณาลากเสียงยาว ๆ)...รู้ใจ..แหะ แหะ จริง ๆ แล้วไม่ได้รอลุ้นฉากเลิฟซีนหรอกคะ รอลุ้นคนเขียนมากกว่า ว่าจะเขียนออกมาแบบไหน แต่คุณgladewis ก็สามารถนะคะ เอาตัวรอดไปได้แบบใจหายใจคว่ำ...ชื่นชมในความพยายามค่ะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 3 มิ.ย. 49 19:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาแก้ย่อหน้าสุดท้ายค่ะ คุณทิวลิปสีน้ำเงิน...สงสัยแต่งจบเพราะแรงลุ้นของคุณทิวลิปมีส่วนสำคัญ...สรุปว่างวดนี้ข้าพเจ้าได้คะแนน "เอาตัวรอด" กับ "ความพยายาม" นะคะ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 49 20:50:32 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 49 22:17:42 จากคุณ : galdewis - [ 3 มิ.ย. 49 21:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยว่าอาจจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้ และก็อาจจะฟังดูแรง แต่ว่ากระทู้นี้ อ่านแล้วรำคาญหนูแพมค่ะ อย่างช่วงแรกที่ลังเลก่อนแต่งงานนั่นเข้าใจ แต่นี่แต่งงานแล้ว วันหนึ่งต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เลยคิดว่ากระทู้นี้ แพมช่างหน่อมแน้ม เป็นเด็กเหลือเกิน จากคุณ : scottie - [ 4 มิ.ย. 49 13:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณ scottie ที่เข้ามาอ่านอีก และกรุณาวิจารณ์นะคะ จากคุณ : galdewis - [ 4 มิ.ย. 49 14:20:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกๆ จะมีเรื่องต่อไปอีกไหม จากคุณ : nana_naas - [ 4 มิ.ย. 49 19:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณคุณ nana_naas ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ (และเราก็แอบรอคุณอยู่ค่ะ) ขอกระซิบว่ามีนะคะ แต่ไม่รู้จะสนุกหรือเปล่านะคะ กำลังวางพล็อตอยู่อย่างขะมักเขม้น คืบหน้าไปพอสมควรค่ะ แต่ทีนี้คือจะข้ามขั้นไปเขียนเป็นนิยายน่ะค่ะ ซึ่งมันยากกว่าเรื่องสั้น แต่ก็ยังไม่แน่อ่ะค่ะ ถ้าทำไม่ไหว ก็คงจะต้องเขียนเป็นเรื่องสั้นไปก่อน ถ้ายังไงก็ ขอเชิญล่วงหน้าไว้เลยนะคะ สำหรับเรื่องใหม่น่ะค่ะ จากคุณ : galdewis - [ 4 มิ.ย. 49 20:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาอ่านจนจบแล้วค่ะ น่ารักทั้งคนแต่ง หนูแพม แล้วก็พี่ภูเลยค่ะ รออ่านนิยายนะคะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 5 มิ.ย. 49 03:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณธราธร! ...แอบรอคุณอยู่ค่ะ ขอบคุณค่ะ ที่ตามมาอ่านจนจบ และขอบคุณที่ชมค่ะ นิยายยังไม่แน่ว่าจะได้เป็นนิยายหรือเป็นเรื่องสั้นนะคะ วางโครงไว้คร่าวๆแล้ว กำลังจะลงมือแต่งตอนที่ 1 (รู้สึกตื่นเต้นจังเลยค่ะ) รู้สึกเหมือนกำลังจะได้ผจญภัย ไปในจินตนาการของตัวเอง เมื่อก่อนไม่กล้าลงมือแต่ง จะต้องวางโครงเรื่องให้เพอร์เฟ็คท์เสียก่อน ไม่เชื่อมั่นในจินตนาการของตัวเองเลย แต่เดี๋ยวนี้ แค่วางโครงคร่าวๆ แล้วจะพยายามเริ่มลงมือเขียนทันที ปล่อยให้จินตนาการมันทำงาน แต่งเสร็จยังงงตัวเอง ว่าเนื้อเรื่องที่ตัวเองเพิ่งแต่งออกมานี่ มันมาจากส่วนไหนของสมองตัวเองนะ เหมือนเราไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอยู่ข้างในตัวเรา หรือเราเคยคิดแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเราเก็บมันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แปลกใจจริงๆ จากคุณ : แก็ล-เดอ-วิส (galdewis) - [ 5 มิ.ย. 49 06:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 5 มิ.ย. 49 15:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านค่ะ...เกือบขาดอากาศตายแน่ะ คำแนะนำ 1. ลองหัดเขียนบทสนทนาดูค่ะ ประเภทที่มีเครื่องหมายอัญประกาศแบบนั้นน่ะ จะช่วยให้คนอ่าน (หนิงเอง ^^') มีอากาศหายใจมากขึ้น 2. ถ้าเป็นไปได้ อย่ามีตัวพิมพ์ใหญ่เน้นข้อความสำคัญเลยค่ะ เพราะคนอ่าน (หนิงอีกแหละ ^^') กำลังถูกตัดอากาศหายใจอยู่ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสไตล์ของแต่ละคน ข้างบนนั้นเป็นสไตล์ส่วนตัวของหนิงที่นำมาแชร์ให้ฟัง (ถ้าไม่เข้าใจข้างบนถามหลังไมค์ค่ะ จะอธิบายให้ฟัง) ซึ่งฟังหูไว้สองหูก็ได้ค่ะ ^^ จากคุณ : peiNing - [ 7 มิ.ย. 49 00:03:58 ]