ความคิดเห็นที่ 1
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เพียงสองปีเท่านั้น ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น มันมาก และร้ายแรง
ร้ายแรงเสียจนอาจารย์หมอเองก็อดใจหายไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ จึงสงสารเด็กน้อยเสียนักหนา คอยแวะเวียนไปเยี่ยมเสมอ จนกระทั่งเมื่อพิมพ์จันทร์รับเอาหลานชายไปอยู่ด้วยที่อิตาลี และอาจารย์หมอเองก็ต้องย้ายไปสอนที่มหาวิทยาลัยแถบภาคอีสานที่อาจารย์จบมา จึงไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวบ้านสีขาวอีก นึกแล้วเวลาก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน ผ่านไปเกือบสิบปีแล้วสินะ อาจารย์หมอยิ้มบางๆ
แต่ยังไงพิงก็ยังคิดถึงพี่เขากับคุณยายเสมอนี่ จะเจอกันหรือไม่เจอกันเราก็คิดถึงกันได้ และความรักที่มีให้กัน มันก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปนี่ ใช่ไหม
เด็กน้อยพยักหน้าทันที ผมคิดถึงผิงกับคุณยาย ไม่เคยลืมเลย แล้วมี้ก็ชอบเล่าเรื่องคุณยายกับผิงให้ผมฟัง ชอบอ่านจดหมายของคุณยายกับผิงให้ผมฟังตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้ผมเป็นคนอ่านให้มี้ฟังแล้ว พิงพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ นั่นทำให้พิมพ์จันทร์ที่กำลังมองมาต้องอดยิ้มตามไม่ได้ แต่ในใจนั้นนึกสะท้อนใจด้วยความสงสาร
ย้อนไปเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่เด็กน้อยคนนี้มีอายุแค่สองขวบ
แค่สองขวบเท่านั้น ก็ต้องเสียทั้งพ่อและแม่ไป จากที่เคยมีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า ก็ต้องเหลือเพียงคุณยายและพี่สาวเท่านั้น ทำให้พิมพ์จันทร์ต้องบินกลับมาเมืองไทยโดยด่วนและมารับเอาเด็กน้อยผู้น่าสงสารมาโอบอุ้มไว้ในอ้อมอก ทะนุถนอมเลี้ยงดูราวกับเป็นผู้ให้กำเนิด ด้วยสงสารหลานชายตัวน้อยจับใจ พิมพ์จันทร์ตัดสินใจได้ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่า ต่อไปนี้ จะต้องทำหน้าที่แม่ให้กับเด็กชายตัวน้อย เพราะในตอนนั้นคุณยายเองก็ต้องดูแลเด็กหญิงอายุสิบกว่าขวบผู้เป็นพี่เช่นเดียวกัน
พี่น้องทั้งสองต้องพรากจากกันตั้งแต่เด็ก ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าเหมือนเมื่อก่อน แต่ทั้งสองยังเป็นสุดที่รักของกันและกัน และเฝ้าคิดถึงกันเสมอด้วยความผูกพันธ์ที่นับวันจะทวีขึ้นเรื่อยๆ
จนถึงวันนี้ วันที่ครอบครัวเราจะได้กลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง วันที่เราจะกลับมาอยู่ร่วมกันเพื่อคุณยาย คนที่เป็นคนสำคัญที่สุดของพวกเราทุกคน ตอนนี้ พิมพ์จันทร์ต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างเสียแล้ว
บางที
บางทีมันอาจจะนานเกินไป มันนานเกินไปแล้วจริงๆ พิมพ์จันทร์คิดแล้วถอนหายใจ เมื่อมองเห็นสองพี่น้องกอดกันด้วยความรัก ว่าที่จริง น่าจะตัดสินใจได้ตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ
จากคุณ :
ชมเช้า  
- [
3 มิ.ย. 49 17:54:53
]
|
|
|
