ความคิดเห็นที่ 1 6. “มานะ หลานจะได้กลับไปอยู่กับอาแล้วนะ” “แต่ว่า.. ผมอยากอยู่ที่นี่ต่อนี่ครับคุณอา” “ไม่ได้หรอก หลานเองก็แข็งแรงขึ้นมากแล้ว ต้องกลับไปเรียนหนังสือ” “คุณอา.. ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำน่ะสิครับ ผมไม่อยากไปเลย ที่นั่นคงมีแต่คนรังแกผม ล้อผมเรื่อง.. เรื่องที่ผมพิการ..” “ไม่หรอกน่ามานะ หลานอย่าคิดมากสิ แล้วถ้าไม่อยู่โรงเรียนประจำ มานะจะมาอยู่กับอาได้อย่างไร หลานก็น่าจะรู้ งานของอาเยอะจะตาย ไม่มีเวลาดูแลหลานหรอก” เสียงมานะเงียบไป อาตบไหล่ของเขา แล้วช่วยเก็บข้าวของใส่กระเป๋า มานีแอบมองลอดช่องประตู เธอถอยออกมายืนพิงกำแพง รู้สึกหวิวในอก ต้องจากกันแล้ว และคงไม่ได้เจอกันอีก แต่อย่างนั้น เธออยากหาของขวัญอย่างหนึ่งให้กับเขา ก่อนลากัน มานีปีนป่ายขึ้นไปตามลำต้นที่โยกง่อนแง่น สูงขึ้นไป สูงขึ้นไปเรื่อยๆ จากพื้น เด็กหญิงหลับตาปี๋เมื่อเผลอมองลงไป แข็งขาสั่นอย่างช่วยไม่ได้ แต่อีกเพียงแค่นิดเดียว แค่เอื้อมมือคว้าก็จะได้มา ตุ่มดอกชมพูพันธุ์ทิพย์เล็กๆ น่ารักรอเธออยู่ที่ปลายกิ่ง แต่ทว่า.. เท้าของเธอเหยียดพลาด ทำให้เด็กหญิงร่วงดิ่งลงมา จากความสูงเกือบสิบเมตร! 7. “มานี!” มานะร้องลั่นด้วยความตกใจ เขาเข็นรถด้วยตัวเองเข้ามาในสวน ตั้งใจจะมาลาเด็กหญิงเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่นึกว่าพอมาถึงกับพบภาพที่ทำให้หัวใจเขาร่วงหล่นตาม มานีตกลงไปในสระน้ำ สำลักและพยายามตะกุยตะกาย เธอว่ายน้ำไม่เป็น! “มีเด็กตกน้ำ” เสียงตะโกนโหวกเหวกรอบข้าง แต่ว่ามานะอยู่ใกล้กับมานีที่สุด กลัวไม่ทันการณ์ เขาจึงตัดสินใจกัดฟันยืนขึ้นด้วยขาที่สั่นระริก แล้วพุ่งหลาวกระโจนลงไปในสระ ถึงขาจะพิการ แต่เขาก็เคยเป็นนักว่ายน้ำของโรงเรียนมาก่อน! เด็กชายว่ายไปในน้ำที่เย็นจัด แม้จะลำบากแต่ก็ว่ายได้ เขาคว้าตัวเด็กหญิงมา “อยู่เฉยๆ นอนหงาย เดี๋ยวฉันจะพาขึ้นฝั่งเอง” แม้จะหวาดกลัว แต่ยังมีสติดีอยู่ เด็กหญิงทำตามที่เขาบอก ในที่สุดมานะก็พาเธอขึ้นฝั่ง มีบุรุษพยาบาลยืนรอรับและอุ้มเธอขึ้น “เก่งมากไอ้เสือ” ผู้ชายคนหนึ่งชม ขณะที่อุ้มเด็กชายขึ้นจากฝั่ง มานีปลอดภัย และเขาก็แสดงให้เห็นว่า เด็กชายขาพิการคนนี้ก็สามารถช่วยชีวิตเธอได้ 8. “ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้หนูช่วยไว้ มานีคงจะแย่” มาหยากล่าวชมเชยเด็กชายตรงหน้า เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่ที่เขาเข็นรถเข็นเข้ามาในห้อง เพื่อเยื่ยมดูอาการของมานี เด็กซนไม่เป็นอะไรมาก เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ และนอนขดตัวอยู่ข้างๆ มารดา ดวงตากลมโตจับจ้องที่มานะ “เธอขึ้นไปปีนต้นไม้นั่นทำไม รู้ไหมว่ามันอันตราย” “ก็..” เธอพูดไม่ออก คุณแม่เลยต่อว่า “ซนจริงๆ เลยลูกคนนี้ ทีหลังอย่าทำนะ อยากให้แม่หัวใจวายตายหรือไง” มานีน้ำตาคลอ มานะเห็นแล้วก็สงสาร “อย่าไปว่าแกเลยครับ มานีคงมีเหตุผล ใช่ไหม..” “เหตุผลอะไร หาเรื่องน่ะสิไม่ว่า คงนึกว่าตัวเองเป็นลิงหรือยังไง” “นะ หนูแค่จะเอาไอ้นี่ไปให้นายจืดเท่านั้น” เด็กหญิงร้องไห้ แต่ก็แบมือออก มีตุ่มดอกสีชมพูเล็กๆ นอนอยู่บนนั้น ที่แท้เธอกำมันไว้ตลอดมา เด็กชายรับมันไว้แล้วทำหน้างงๆ สักพักก็ยิ้มกว้างอย่างซาบซึ้ง “นี่มัน.. ดอกชมพูพันธุ์ทิพย์นี่นา ขอบใจนะ” “ไม่เป็นไร” เธอยิ้มตอบ “วันนี้เธอจะกลับบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันให้เธอเป็นของขวัญ” “มานี.. นี่มันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ ขอบใจจริงๆ จริงสิ ฉันเองก็มีของให้เธอเหมือนกัน” มานะหยิบม้วนกระดาษบนตักส่งให้ มานีคลี่เปิดดูก็เห็นว่ามันคือภาพต้นตาเบบูญ่าที่มีเขาและเธอยืนจับมือกันอยู่ใต้ต้น “มานะ เธอให้ฉันจริงๆ เหรอ” ถามน้ำเสียงตื่นเต้น เขาพยักหน้า “แน่นอน ฉันตั้งใจวาดให้เธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว อ๊ะตะกี้เธอเรียกชื่อฉันว่ามานะเหรอ ไม่เรียกนายจืดๆ แล้วเหรอ” มานียิ้มทั้งน้ำตา และลุกขึ้นมากอดเด็กชาย “ไม่แล้วหละ ออกจะกล้าหาญอย่างนี้จะให้เป็นนายจืดได้ยังไง เธอคือฮีโร่ของฉันนะ” เด็กทั้งสองยิ้มให้แก่กัน เป็นรอยยิ้มที่จริงใจและบริสุทธิ์ มาหยาอมยิ้มพร้อมกับมองพวกเขาอย่างเอ็นดู แต่แล้วเธอก็ขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เดี๋ยวก่อน หนูชื่อมานะหรอกเหรอ” “ใช่แล้วค่ะแม่ เขาชื่อมานะ ทำไมเหรอคะ” มานีตอบแทนพลางมองแม่อย่างสงสัย “แล้วพ่อของหนูชื่อ มานพ สุขวัฒนะ หรือเปล่า!” “คุณน้า..” เด็กชายกะพริบตาปริบๆ  “น้ารู้จักคุณพ่อของผมด้วยเหรอ” 9. มานะไม่ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำอีกแล้ว และไม่ต้องไปอยู่อาศัยกับคุณอาด้วย เพราะเขามีบ้านใหม่ ครอบครัวใหม่ ไม่ใช่สิ.. ครอบครัวเดิม เขามีแม่ แม่ของเขาไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุอย่างที่คุณพ่อโกหก และเขายังมีน้องสาวที่น่ารักอีกด้วย ครั้งแรกที่รู้ พวกเขากอดกันกลม ร้องไห้และยิ้มทั้งน้ำตา น้ำตาที่พอใจหลั่งออกมาด้วยความปีติยินดี   มาหยาสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งเขาอีก จะรักและห่วงใยเขา ให้เหมือนกับน้องสาวของเขา หรือก็คือมานี สามคนแม่ลูก ยืนล้อมวงกันอยู่ในสวนหลังบ้าน เดี๋ยวนี้มานะพอเดินเหินได้บ้างแล้ว แม้ต้องมีไม้ค้ำช่วย แต่ถึงจะไม่มีไม้ค้ำ เขาก็ยังมีน้องสาวและแม่เป็นผู้ค้ำชูและให้กำลังใจเสมอ “เท่านี้ก็เสร็จแล้วละ ต่อไปนี้บ้านเราก็จะมีต้นชมพูพันธุ์ทิพย์บานสะพรั่ง” มานีลุกขึ้นยืนพร้อมกับเสียมด้ามเล็กในมือ เธอ แม่และพี่ชาย ช่วยกันลงมือปลูกต้นตาเบบูญ่า ต้นอ่อนใบเขียวได้รับน้ำจนดินฉ่ำชุ่ม “ใช่แล้ว บ้านเรา..” มานะกล่าว แล้วพวกเขาก็ยิ้มให้แก่กันอย่างมีความสุข แต่ละคนได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมาอีกครั้ง ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องรอให้ดอกไม้บานในปีหน้า เพราะดอกไม้นั้นพร้อมจะดอกไม้เบ่งบานอยู่ในหัวใจของพวกคุณทุกคนเสมอ.. บางอย่างสูญเสียไป แต่รอบข้างตัวเรา มีครอบครัว มีเพื่อนให้กำลังใจ เธอต้องผ่านทุกข์ไปให้ได้ มองออกไปสิ ก้าวไปให้ถึงจุดหมาย บนถนนสีชมพูที่ทอดยาวออกไป อีกไม่นานตาเบบูญ่าจะบานใหม่ ตราบเท่าที่โลกยังไม่ดับสลาย ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ.. ฤดูกาลของตาเบบูญ่ากลับมาอีกครั้ง.. จากคุณ : ณัฐกร - [ 5 มิ.ย. 49 11:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงจะอดคิดว่ามันบังเอิญเกินไปนิด แล้วก็เดาทางง่ายไปหน่อย แต่อ่านแล้วก็อุ่นในใจได้เหมือนกัน ^^ จากคุณ : jengly - [ 5 มิ.ย. 49 12:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วรู้สึกดีจัง ณัฐกร อาจจะบังเอิญจริงอย่างที่คุณเจงลี่ว่า แล้วก็พอเดาได้ แต่ก็คาดว่าณัฐกรตั้งใจทิ้งปมไว้ให้เดา มันเลยมาถึงว่า แล้วความจริงจะเปิดเผยได้ยังไงมากกว่า เขียนเรื่องนี้ได้เรียบ ง่าย และอุ่น ชอบเวลาณัฐกรลุกขึ้นมาเขียนเรื่องแบบนี้จัง ตาเบบูญ่า... เรียกเอาความทรงจำเก่าๆ กลับมาแฮะ หนังสือเล่มนั้น ใช่ของเพื่อนเก่าพวกเราคนนึงรึเปล่า ที่เราไปนั่งเฝ้าซื้อหนังสือด้วยกันเมื่อปี 46 อ่านจบแล้ว ร่ำๆ อยากจะปลูกชมพูพันธุ์ทิพย์ แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวตาย เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 มิ.ย. 49 12:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 jengly ก็เป็นเรื่องที่ไม่ต้องขบคิดเดามากมาย อ่านง่ายๆ ยิ้มอุ่นๆ เชื่อไหม คำว่า บังเอิญ กับพรหมลิขิต มันคือสิ่งเดียวกัน แน่นอนเรื่องนี้เขียนให้จงใจบังเอิญครับ.. ^___^ คุณพีธคุงเพื่อนเก่า ถูกต้อง ก็ทิ้งไว้ให้เดาง่ายๆ เน้นอ่านแล้วอุ่นๆ มากกว่า ไม่ชอบแต่งแล้วต้องอ่านหลายรอบถึงจะเข้าใจเหมือนอีตายู อ้อ..หนังสือเล่มนั้น กับข้อขวามที่ยกมา เข้าใจถูกแล้วละ ของพันธุ์พิรมย์ หรือ เจ้าหญิงน้อยของเรานั่นเอง เห็นว่ามันเข้าบรรยากาศดี จากคุณ : ณัฐกร - [ 5 มิ.ย. 49 12:47:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 5 มิ.ย. 49 12:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนได้ดีครับ ตงิดๆตั้งแต่ชื่อแล้ว มานะแล้วก็มานี เหอๆ ที่แท้ก็..... จากคุณ : ลูนาติก - [ 5 มิ.ย. 49 16:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “อย่าไปว่าแกเลยครับ มานีคงมีเหตุผล ใช่ไหม..” มานะอายุมากกว่ามานีเท่าไหร่? ถ้าคนไม่รู้ คงงงว่าตกลงต้นไม้ไหนกันแน่นะ จากคุณ : scottie - [ 5 มิ.ย. 49 17:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อุ่นๆใสๆง่ายๆสวยๆ อ่านแล้วนึกถึงเด็กชายเรณู เด็กหญิงปัญญา (สมัยก่อนแบบเรียนเด็กๆ จะมีเด็กชายเรณู เด็กหญิงปัญญา เป็นตัวเดินเรื่อง ทำนองเดียวกับ ป้ากับปู่ กู้ออิจู้ ป้าดูปู่ กูเอิจู้ ยายมายายด่า ตามาตาตี ประมาณนั้นครับ ^______^........ กลางๆเดือนจะติดต่อส่งแค้นจนรักให้นะคับ ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : Psycho man - [ 5 มิ.ย. 49 19:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .. a c c i d e n t a l    f i n d i n g i n   t h e   a c c i d e n t s w h a t   a   b e a u t i f u l   w o r l d a   w o n d e r f u l   f a m i l y .. I  l i k e  t h i s   s t o r y จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 5 มิ.ย. 49 22:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านแล้ว เรื่องนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นน่ารักดีครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 5 มิ.ย. 49 22:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มานะ มานี ... บ่งบอกความแก่ของคนแต่งได้นะเนี้ย ฮี่ๆๆๆ ^___________________^ จากคุณ : i_tua_yung - [ 6 มิ.ย. 49 00:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อบอุ่น รู้สึกดี จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 6 มิ.ย. 49 01:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เคราะห์ดีที่ชมพูพันธ์ทิพย์ต้นนั้น ปลูกอยู่ใกล้สระน้ำครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 6 มิ.ย. 49 09:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอบครับ พี่กริช เหมือนของจิรนันท์เลย นึกถึงนิยาย ดอกไม้ ดอกไม้จะบานของลุงอันโตนิโอ ลูนาติก ขอบคุณครับ ตั้งใจให้ชื่อคล้องแต่แรก จะได้จับสังเกตง่ายๆ พี่รักษ์ ก็ตั้งใจไม่บอกอีกเหมือนกัน ว่าเป็นแฝดหรืออายุห่างกันเท่าไร ไซโคแมน ได้เลยครับจารย์ ตกลงส่งนะ แค้นแบบหลอนๆ ยิ่งดี ผมเรียนแบบเรียนที่เป็นมานีมานะชูใจน่ะครับ ชอบมากๆ เลย วรุณนฤมล ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจได้ดีเลย โลกนั้นสวยงาม อุบัติเหตุและเหตุบังเอิญ พี่อันโตนิโอ เป็นอะไรที่ชอบเหมือนกัน อุ่นๆ ยิ้มน้อยๆ i_tua_yung ยอมรับ แก่ก็แก่ อิอิ โอเลี้ยงแก่ๆ โอ้...มาเป็นภาษาไทย อึ้งๆ เจียวต้าย ใช่แล้ว ก็นะ บังเอิญๆ อิอิ จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 มิ.ย. 49 20:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านแล้วก็ยิ้ม ^____^ จากคุณ : Roy_พิม - [ 7 มิ.ย. 49 21:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ได้อยากรู้อายุหรอก สะดุดคำว่าแกที่มานะใช้น่ะ คนอื่นไม่รู้ แต่ถ้าเด็กใช้ โดยที่ไม่ได้มานะไม่ได้โตกว่ามานีมากๆ นะ มันดูหยาบคาย จากคุณ : scottie - [ 8 มิ.ย. 49 00:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่ารักและอบอุ่นค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 8 มิ.ย. 49 17:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณ น่ารักมากเลย แอบบอกว่าเราอ่านแล้วน้ำตาซึมนิดนึง ... อย่าหัวเยาะเราะเรานะ.. จากคุณ : เข้มแข็ง - [ 8 มิ.ย. 49 23:36:01 A:212.76.250.188 X: TicketID:097310 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วอบอุ่นมากเลยค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 9 มิ.ย. 49 00:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักจัง ว่าแต่มานะกะมานี เก๊าะ ตัวการ์ตูนในหนังสือเสริมการอ่านตอนเราเด็ก ๆ นี่นา มีตัวตนในเรื่องอื่นด้วยวุ้ย น่ารักเชียว หุหุ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 9 มิ.ย. 49 14:19:57 A:124.120.208.155 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 21 .^ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _^ ชอบค่ะ ชอบคนเขียน เอ๊ย ชอบเรื่องที่เขียนค่ะ เหมือนล่องลอยไปเรื่อย และจบแบบให้กำลังใจ รู้สึกเหมือนว่า ต้นหรือดอกตาเบบูญ่า จะกลายเป็นสัญลักษณ์ ของความทรงจำ หรือ ความหลัง ของการเขียนหนังสือ เพราะเคยอ่านเรื่อง "คิดถึงทุกปี" ก็ใช้ดอกนี้เป็นสัญลักษณ์ เรื่อง "เวลาในขวดแก้ว"  ก็ใช้ชมพูพันธุ์ทิพย์เหมือนกัน by the way, อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 มิ.ย. 49 21:07:27 ]