เภตราลอยลำผ่าน กาลสมัย
ธาราล่องรินไหล ไพศาล
กางใบแล่นลอยไป กลางธาร
ลิบลิบผ่าน เวิ้งเพลา หาแผ่นดิน
เวิ้งน้ำกว้างกว่ากว้างทางสงัด
เลาะเลี้ยวลัดผ่านแอ่งแก่งโขดหิน
ลึกกว่าลึก ลึกล้ำ ลำชีวิน
เรื่อยไหลรินเลาะเลียบถิ่นแห่งรินทราย
ณ ท่าแห่งเวิ้งน้ำอันล้ำลึก
ณ ท่าแห่งห้วงคิดนึกระลึกหมาย
หวังข้ามถึงฝั่งแสงจันทร์อันพราวพราย
ณ ท่าแห่งดารารายพริบพรายพราว
เรือลำน้อยลอยลำล่องท่องโลกกว้าง
พบเพียงฝั่งเคว้งคว้างขวัญอันเหน็บหนาว
พายุโหมโถมถั่งกาลอันยืนยาว
พบเพียงฝั่งปวดร้าวฝั่งเศร้าตรม
เภตราลอยลำผ่าน เวิ้งชีวิต
ธาราแห่งดวงจิต รินไหล
กางใบแล่นตามลิขิต ชะตา
เวียนว่ายแห่งหทัย ณ เวิ้งเพลา
คลื่นลมสาปสาดซ้ำย้ำย้ำคิด
คลื่นชีวิตซัดซ้ำใจไห้หวนหา
ใบเรือน้อยขาดวิ่น-รินน้ำตา
ใบวิญญาแหว่งวิ่นสิ้นหนทาง
ลอยลำล่องโล้เล้เห่เพลงเศร้า
รอนแรมร้าวหฤทัยในธารกว้าง
เรือชีวิตแตกดับ-อัปปาง
ณ ท่าแห่งความอ้างว้างอย่างเดียวดาย
เภตราลอยลำผ่าน กาลสมัย
คลื่นสาดสาปหทัย เหน็บหนาว
ขาดแหว่งวิ่นแล้วใบ ชีวิต
วิญญาณดั่งรานร้าว ดิ่งดับ เวิ้งกาล
.......................................................................
จากคุณ :
พิมปะการัง 
- [
6 มิ.ย. 49 12:08:51
]
นาฏกรรม ณ เวิ้งกาล
