ความคิดเห็นที่ 1 "มานานรึยังเรา"   เสียงผู้มีศักดิ์เป็นน้าดังขึ้น ก่อนที่ร่างในชุดนุ่งขาวห่ม ขาวจะทรุดตัวลงนั่งบนแคร่หลังบ้านข้างๆหลานสาว พร้อม ส่งขันเงินใบใหญ่ใส่น้ำที่มีน้ำแข็งก้อนใหญ่ลอยอยู่ให้เธอ   "น้าก็เห็น ว่าหนูมาเมื่อไหร่"   หญิงสาวรับขันนั้นยกขึ้นจิบช้าๆ   "เฮ้ย..ก็น้า...."   "อย่ามาหลอกหนูเลยน้า หนูไม่ใช่คนพวกนั้น..ที่จะเชื่อ"       หญิงสาวเหยียดริมฝีปากออกอีกครั้งไม่รอให้หญิงวัย กลางคนตรงหน้าต่อคำพูดของตนเองให้จบ ทำให้ผู้มีศักดิ์ เป็นน้าต้องถอนใจช้าๆแทน   "เรายังเหมือนเดิมไม่มีผิด"   "ค่ะ คนที่นี่ก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย"   "แล้วเราจะให้คนพวกนี้เขาเปลี่ยนไปทางไหนล่ะ วิถีชีวิต ที่เคยทำมามันเป็นแบบนี้ แกเองก็เคยอยู่กับภาพแบบนี้มา ไม่ใช่เหรอไง"   "ค่ะ อยู่บ้านนอกแบบนี้กับภาพที่โดนหลอกกันมาโดย ตลอด"   "ถ้าเราไม่เชื่อ ก็อย่าดูถูกมัน ถึงความคิดแกจะเปลี่ยน ไป แต่แกเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้ แกอย่าลืมว่าจะ เมืองกรุงหรือบ้านนอก มันก็มีพื้นฐานมาจากสิ่งเดียวกัน สิ่ง พวกนี้มันทำให้สังคมเขาอยู่กันมาได้ เพียงแต่มันคงไม่สิวิ ไลซ์อะไรเหมือนตามตำราฝรั่งพวกนั้น แล้วทำให้แกมาดู ถูกบ้านเกิดแกแบบนี้"   ครั้งนี้เสียงหญิงสูงวัยกว่าเข้มขึ้นกว่าเดิม พร้อมด้วยดวง ตาคมกล้าที่สบตากับหลานสาวตรงหน้าอย่างไม่พอใจนัก หล่อนไม่เคยพอใจอะไรที่นี่นับตั้งแต่เข้าไปร่ำเรียนแพทย์ สมัยใหม่พวกนี้นั่นแหละ   "สังคมอยู่ได้ เพราะการหลอกลวงของหมอเทวดานี่น่ะ เหรอคะ อ้อ การนั่งเสกน้ำมนต์ให้ผู้หญิงที่ผัวหนีเอาไปให้ ผัวเป็นเสน่ห์ยาแฝดนี่น่ะหรือคะ แต่ก็น่าแปลกเหมือนกันนะ คะ ที่มันกลับได้ผล หนูถามจริงๆเถอะ น้าให้ผีตนไหนมา เสกน้ำมนต์ให้เหรอคะ ผัวป้าคนนั้นแกถึงกลับมา"   "น้ายอมรับ..ว่าไม่มีหรอก ผีตนไหนที่น้าอ้างขึ้นน่ะ น้า ไม่รู้หรอกนะว่าแม่เราหรือแม่หมอคนอื่นๆน่ะเขาใช้คาถา อะไรหรือให้ใครบันดาล แต่สำหรับน้า น้าว่าการที่น้าสืบต่อ ตำแหน่งของแม่เราก็ไม่ต่างอะไรไปจากที่เราทำอยู่ที่โรง พยาบาลนั่นสักนิด เพียงแต่มันต่างวิธีกัน"   "แน่ล่ะค่ะ หนูไม่เคยเสกน้ำมนต์ให้คนไข้ แล้วบอกว่า เอาให้ผัวดื่มทุกวันตอนที่กลับมาบ้าน"    หญิงสาวหัวเราะขื่นๆในลำคออย่างตลกขบขันเต็มที เรื่องตลกที่ใครหลายๆคนก็กลับจริงจังกับมัน ศรัทธามันซะ จนยอมแลกชีวิตเพื่อมันได้..เหมือนแม่ของเธอ   "ผู้ชายน่ะ ที่มันหนีไปมีคนอื่น โดยมากแล้วก็เพราะทน เมียไม่ไหวนี่แหละ ป้าสำลีแกนับวันยิ่งปากคอจัดจ้าน ด่า ผัว สั่งผัวอย่างกับอะไร เอาเจ้าที่ไหนมาช่วยก็คงไม่ไหว เหมือนกัน"    หญิงสูงวัยตรงหน้าหัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความรู้สึก ที่ต่างไปจากคู่สนทนาอย่างสิ้นเชิง   "แต่ผัวป้าแกจะว่ายังไง ถ้าอยู่ๆเมียที่ไม่เคยปรนนิบัติผัว อย่างแกหาน้ำหาท่าให้ดื่มทุกเย็นหลังเลิกงาน พูดจา ฉอเลาะเอาอกเอาใจเพื่อหลอกล่อให้ดื่มน้ำ ความรักความ ผูกพันยังไงมันก็ไม่ใช่ของที่จะจืดจางได้ง่ายๆ ไม่แปลก เลยที่ผัวป้าแกจะกลับมา"    ขาดคำของหญิงสาวมากด้วยประสบการณ์ตรงหน้า ผู้ เป็นหลานเลยได้แต่นั่งเงียบงันไปอย่างอธิบายหรือซักต่อ ข้อสงสัยต่างๆไม่ถูกไปชั่วครู่   "แต่ยังไงมันก็คือการหลอกลวง"    "เราไม่รู้เหรอว่าบางครั้ง การรักษาบางอย่าง มันก็ต้อง อาศัยการหลอกล่อด้วยกันทั้งนั้น มนุษย์ในโลกต่างคนก็ ต่างกันไป เพื่อจะแก้ไขปัญหาของเขา ด้วยเจตนาที่ดี จะ ด้วยวิธีไหนก็สมควรทั้งนั้นไม่ใช่หรือ น้าไม่ได้ไปบอกให้ เขาเอาปืนไปยิงผัวสักหน่อย จะว่าไป แพทย์แผนปัจจุบัน เนี่ย เค้าบอกกับคนไข้ทุกเรื่องเลยเหรอ คนไข้รับความจริง ได้ทุกเรื่องเหรอ ไม่เห็นจะจริง อย่างน้อยๆก็หลายเคสล่ะ ว้า ที่คนไข้จะตายอยู่รอมร่อแต่กลับบอกว่าเขาสบายดี"    หญิงสาวกลืนก้อนบางอย่างลงคอช้าๆ ก่อนหลบสายตา ของผู้เป็นน้ามองเหม่อไปไกลแสนไกล      "หลานรัก น้ายอมรับล่ะว่าสิ่งที่เราเรียนรู้มาน่ะมัน เจริญ มีเหตุผล และมีประสิทธิภาพแค่ไหน แต่ลองหันไปดู คนพวกนั้นสิ ชาวบ้านที่มาพึ่งพาน้าที่เป็นโรคร้ายแต่ละคน ก็ล้วนหมดอาลัยตายอยากกับค่ารักษาพยาบาลอันสิวิไลซ์ ของพวกฝรั่งมังค่ากันทั้งนั้น น้าไม่รู้หรอกว่าโรคต่างๆจริงๆ แล้วมันรักษากันยังไง รู้แค่ว่าถ้าคนเราจิตใจมันท้อแท้ถด ถอยซะแล้ว อะไรมันก็แย่ไปหมด ศรัทธาคือสิ่งเดียวที่ช่วย เขาได้ ความที่ไม่เป็นกังวลจนเกินไป หลานก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่ามันช่วยต่ออายุคนได้"   หญิงสูงวัยขยับตัวมานั่งใกล้หล่อนอีกครั้ง พร้อมๆกับจับ มือที่เย็นเฉียบคู่นั้นกุมไว้เบาๆ   "น้ารู้..ว่าหลานไม่ศรัทธาอะไรกับของพวกนี้หรอก แต่ เอาเถอะ ถือเสียว่าเราต่างศรัทธาในวิธีการของเรา เพื่อที่ จะช่วยเหลือคนในสังคมจริงไหม"   "ถึงน้าจะพูดยังไง หนูก็ยังรู้สึกว่าไอ้วิธีการพวกนี้มันผิด อยู่ดี หนูเห็นคนป่วยหลายคนแทนที่จะไปหาหมอกลับมา ขลุกอยู่แต่กับที่นี่ ใช่ค่ะเขาสบายใจขึ้น แต่ร่างกายของเขา ก็ไม่ใช่ว่าจะหายจากโรคนี่คะ"   "ต่อให้ไม่มีหมอเทวดาแบบน้า หลานคิดว่าคนที่เกลียด และกลัวสาธารณสุขพวกนั้นจะยอมเดินเข้าไปหาหลานแต่ โดยดีหรือ? น้าไม่ได้บอกให้เขามา แต่เขามาเพราะเขา เลือกแล้วที่จะไม่เชื่อทุกสิ่งที่นั่นไม่ใช่หรือ หลานจะชี้นำให้ คนทุกคนในสังคมคิดเหมือนกันไม่ได้หรอกนะ สังคมก็จำ เป็นต้องมีอะไรบางอย่างที่มารองรับความต้องการที่ต่างกัน ไปของผู้คนเหมือนกัน ทุกศาสนาทุกพื้นที่มีความเชื่อที่ฝัง แน่นอยู่ในจิตใจคนเราทั้งนั้น จะอ้างความเจริญแล้วเปลี่ยน เขาน่ะไม่ได้หรอก แต่เราต้องช่วยเขาด้วยความเข้าใจต่าง หาก"   "ทั้งที่เรารู้อยู่เต็มอกว่ามีสิ่งที่ดีกว่างั้นหรือคะ"    หล่อนถามออกไปเหมือนละเมอ...ใจหนึ่งอยากจะเข้า ใจ แต่ภาพของแม่เธอก็ยังคงตอกย้ำให้ปวดร้าวอยู่ในทุก วินาทีที่นึกถึง  คู่สนทนาต่างวัยจ้องมองหล่อนด้วยดวงตาที่ยากจะ อธิบาย ก่อนที่จะยกมือขึ้นใช้มือเคาะต้นไม้หลังใหญ่ที่อยู่ เคียงข้าง แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาแคร่ที่เธอและหล่อนนั่ง กันอยู่ในตอนนี้     "ต้นไม้นี่สีอะไรหรือ"     เสียงนั้นถามขึ้นเรียบแสนเรียบ แต่กลับทิ้งความ ประหลาดใจไว้ในใจคู่สนทนา     "เขียวสิคะ"     "เรารู้ได้ยังไงว่ามันเป็นสีเขียว เราคิดว่ามันเป็นสี เขียว...เพราะเราเห็นเป็นสีเขียวใช่ไหม" น้านิดจ้องมอง หล่อนเข้าไปในดวงตา ดวงตาที่เหมือนจะงุนงงของหลาน สาว     "หมามันมองเห็นเป็นสีดำ เทา ยิ่งคนตาบอดสีก็จะไม่ มองเป็นอย่างนั้น แล้วแน่ใจเหรอว่าต้นไม้สีเขียว"     "เราทุกคนรู้กันทั้งนั้นว่าต้นไม้เป็นสีเขียวเพราะสารที่ อยู่ในต้นไม้ ส่วนที่คนอื่นหรือสัตว์อื่นๆมองเห็นเป็นสีอื่นก็ เพราะความผิดปกติทางการมองเห็น"     "บางทีวิทยาศาสตร์นี่มันก็อีโก้ว่าไหม แค่เพียงเราเห็น ว่ามันเป็นสีเขียว คนอื่นไม่เห็นว่าเป็นสีเขียวก็โยนว่าพวก นั้นเป็นความผิดปกติ ผิดแผก ทั้งๆที่ต้นไม้จริงๆเป็นสีอะไร เราก็ยังไม่รู้ แต่เราแค่เห็นเป็นอย่างนั้นเท่านั้น"     น้านิดคลายยิ้ม เด็ดใบไม้สีเขียวเข้มลงมาพิจารณาอีก ครั้ง     "แต่ใครจะมองมันเป็นสีอะไรไม่เห็นสำคัญ แค่คนพวก นั้นรับรู้ตรงกันว่ามันคือต้นไม้ ให้ร่มเงาเราได้...ก็พอแล้ว ไม่ใช่เหรอ เราไม่เห็นต้องมองว่าเป็นสีเขียว หมามันไม่เห็น ต้องมองเป็นสีเขียว แต่ถ้ามันร้อนมันรู้แค่ว่าเดินมานอนใต้ ต้นไม้มันจะร่มก็แล้วกัน วิทยาศาสตร์กับไสยศาสตร์บางที มันก็เหมือนกันตรงนี้ ใครจะมองอะไรผิดอะไรถูกแล้วยัง ไง ถ้าคนที่เชื่อเขามองแล้วทำให้เขาสบายใจจะไปแย้งเขา ว่าไม่ได้นะ ไม่ถูกนะ ไม่ได้หรอก"       หญิงสาวนิ่งไปอีกครั้งอย่างจำนนในทุกคำพูด ใช่ วิถี ชาวบ้านที่ยึดปฏิบัติ ความศรัทธาที่มีอยู่ในความคิดของ มนุษย์เป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปได้ยากเหลือเกิน        หญิงสาวเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขา ปกคลุมหล่อนในตอนนี้ ถึงจะแปลก...แต่เธอก็เห็นมาแล้ว นี่ ต้นไม้สีอื่นอีกต้นที่คนอื่นเชื่อและศรัทธา กำลังแผ่กิ่ง ก้านให้ร่มเงาคนเหล่านั้นอย่างตั้งใจอยู่เช่นกัน เธอมีสิทธิ์ อะไรไปว่าเขาผิด...หากเขาเลือกที่จะเชื่อเช่นนั้น และมี ความสุขร่มเย็นภายใต้ร่มไม้ร่มนั้น   อาชีพหมออย่างเธอกับหมอเทวดาอย่างแม่และน้าเธอ.. น่าแปลกนัก ที่เหมือนยืนอยู่ ณ จุดที่ตรงข้ามกัน บนเส้น ขนานของสังคม   ใช่..เมื่อมีคนเช่นเธอที่ปฏิเสธทุกความศรัทธา ก็ต้องมี คนเช่นทุกคนในหมู่บ้านนี่ที่ศรัทธาในความศรัทธาอย่าง แรงกล้า หรือแม้กระทั่งมีคนที่ยืนอยู่ระหว่างเส้นขนานสอง เส้นนั้น ที่พร้อมจะเลือกเดินไปพร้อมๆกันระหว่างความจริง ที่ถูกอธิบายโดยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ และพร้อมจะเชื่อ ในความศรัทธาที่หาคำอธิบายไม่ได้ แต่เป็นความศรัทธาที่ นำมาซึ่งผลแห่งความต้องการที่จะพ้นทุกข์เฉกเช่นกัน  เส้นขนาน..ที่ไม่มีความผิดถูก  เส้นขนาน..ที่ต่างดำรงความเป็นสังคมไว้  เส้นขนาน..ที่เป็นทางเลือกสำหรับมนุษย์ที่จะเลือก ศรัทธา   เส้นขนาน..ที่ต่างมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่การแสวงหา ความสงบสุขด้วยกันทั้งนั้น   หญิงสาวคิดไว้ว่าพรุ่งนี้เช้า..จะออกไปเดินเล่นที่ทุ่งเขียว ขจีที่หล่อนเดินผ่านมาอีกครั้ง ด้วยความคิดและสายตาที่ ต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง   นึกย้อนไปถึงบ้านทรงไทยหลังนั้นที่เธอผ่านมา..บ้าน ทรงไทยที่โบกปูนอยู่ที่ชั้นล่างนั้น คิดอีกทีแล้วมันก็ยังคง ความอ่อนโยนของสิ่งเก่าๆและแข็งแรงด้วยวัสดุแบบใหม่ ไม่น้อย   การผสมผสานระหว่างสิ่งดั้งเดิมและสิ่งใหม่ที่ปะปนเข้า มา บางครั้ง..มันก็สวยงามเหมือนกันมิใช่หรือ (จบค่ะ) จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 7 มิ.ย. 49 11:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน พวงมาลัยและรอยยิ้ม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4371862/W4371862.html ตอน หัวใจที่เหมือนกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4396259/W4396259.html ตอน คนคุก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4416493/W4416493.html ---------------------------------------------------------------- แจ้งข่าว เนื่องด้วยนามแฝง "ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว" เป็นนามแฝงที่ใกล้เคียงและ คล้องกับชื่อว่า "ฟองคลื่น" ซึ่งเป็นนามแฝงของนักเขียนท่านหนึ่งที่มีผลงาน ออกมามากแล้ว จึงขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ชี้แจงว่าไม่ใช่คนเดียวกันแต่ประ การใดนะคะ ^^ ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว ยังเป็นนักเขียนหน้าใหม่เดินเตาะ แตะอยู่ค่ะ และไม่ได้มีเจตนาจะให้เกิดความเข้าใจผิดใดๆเลย จากการได้พูด คุยกับพี่ฟองคลื่นแล้วพบว่าตอนนี้จะขอใช้ log in ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว นี้ต่อไปก่อนเพื่อไม่ให้คนอ่านเกิดความสับสนค่ะ ส่วนจะมีเรื่องเปลี่ยนแปลง นามแฝงที่ใช้ยังไงหรือไม่นั้นจะขอแจ้งให้ทราบอีกครั้งนะคะ ^^ ขอบคุณค่ะ สนทนา สวัสดีค่ะ ขอชี้แจงอีกครั้งว่าเรื่องสั้นชุด(ทั้ง 2 ชุด) เป็นเรื่องสั้นจบในตอนนะคะ ไม่ต่อกันค่ะ ^^ สำหรับเรื่องสั้นเรื่องคนคุกนั้นได้กำลังใจจากการได้สัมภาษณ์พูดคุยกับเหล่า นักโทษหญิงที่เรือนจำค่ะ ทุกคนพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่าสิ่งที่อยากได้ที่สุด หลังจากพ้นโทษคือการได้รับ "โอกาส" จากทุกๆคนค่ะ ก็เลยถือโอกาสขอใช้ เรื่องสั้นเป็นกระบอกเสียงกระตุกในใจใครหลายๆคนค่ะ ขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านและทุกคอมเมนต์ที่เป็นกำลังใจอย่างดีค่ะ คุณwhitespace ^^ แหะๆ ไม่มีใครอยากอยู่ในคุกแน่ๆค่ะ คุณอนงค์นาง ขอบคุณค่ะที่ติดตาม ถึงแม้จะเขียนได้หลายแนวแต่ก็ยัง ต้องฝึกปรืออีกค่อนข้างมากเลยล่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจจริงๆ ส่วนเรื่อง เนื้อเรื่องนั้น ฉันชอบคำว่า "ยิ้มทั้งน้ำตา" ค่ะ คนหลายคนบนโลกนี้กำลังยิ้มทั้ง น้ำตาค่ะ เมื่อชีวิตไม่เป็นดั่งที่หวัง การปลอบประโลมตัวเองคือสิ่งที่ทำได้ที่สุดค่ะ คุณ Bangkokian โลกใบนี้หมุนได้ด้วยอำนาจเงินตราจริงๆค่ะ บางทีมัน ก็น่าเศร้านะ... คุณลูนาติก ไม่รู้สำหรับตัวละครในเรื่องแล้วนั้นโลกภายนอกอาจจะเป็น กรงขังกรงใหญ่ก็ได้นะคะ อยู่ก็เหมือนตาย ตายก็เหมือนอยู่ ชีวิตอาจไม่ต้องการ อิสรภาพ มากเท่ากับต้องการโอกาสและใครสักคนที่จะเข้าใจก็ได้ อิอิ คุณก๊อตซิลล่า แต่มันก็มีเรื่องน่าดีใจอยู่นะคะ เพราะอย่างน้อยถึงจะเพื่อ แค่เอาหน้าก็ตาม ก็ยังมีคนจำนวนเล็กๆจำนวนหนึ่งบนโลกนี้ได้รับ "โอกาส" จริงๆ คุณPsycho man :) ถ้าไปที่มิติอื่นจริง คงเป็นเรื่องน่าเศร้ากว่านี้จริงๆค่ะ คุณpeiNing เรื่องข้าวแดงนี่ก็น่าสนใจค่ะ เห็นว่าเรื่องผลประโยชน์ภายใน นี่แหละนะ แม้การที่จะช่วยตอบสนองความต้องการของนักโทษจะทำให้อิ่มใจได้ ก็ตามที แต่สำหรับคนบางคนแล้วเขาอาจต้องการ "อิ่มท้อง" ก่อนก็ได้ นานาจิตตัง ค่ะ เราเองก็ไม่อาจบอกได้เช่นกันว่าการกระทำเช่นนั้นผิดหรือถูกนะ (ปล.ฉันเปล่า พาดพิงถึงคดีนะคะนี่ จะโดนลบหรือเปล่านะ) คุณสัมผัสรักในใจเรา ขอบคุณนะคะ คุณเจียวต้าย ไม่มีใครอยากกลับไปแน่ค่ะถ้าไม่จำเป็น แต่เรื่องมันเศร้า ตรงที่ว่าคำว่า "ความจำเป็น" ของใครหลายๆคนมีขีดจำกัดไม่เท่ากัน และมีทาง ออกที่แตกต่างกันเหลือเกินค่ะ คุณว่าไหม :) คุณAmeliaM ^^ เริ่มจากที่ตัวเราก็ได้ค่ะ มือน้อยๆของเราสองมือนี้ ให้ โอกาสกับใครสักคนได้ไหมนะ คุณscottie แอบมายิ้มให้กับคอมเมนต์ของคุณค่ะ ^^ ขอบคุณนะคะ คุณใบเตยหอม บางทีดวงดาวสีฟ้าใบนี้อาจมีเรื่องจริงที่โหดร้ายอยู่มาก เกินไปที่ใครจะยอมรับว่ามันเป็นจริงก็ได้ค่ะ :) ขอบคุณทุกคอมเมนต์และคนอ่านทุกท่านอีกครั้งค่ะ พบกับเรื่องสั้นชุดนี้ได้อีกครั้งในวันพุธหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 49 11:54:45 จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 7 มิ.ย. 49 11:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องนี้ได้ปรัชญาดีจังเลยค่ะ จากคุณ : ^Sea^ (suvimon) - [ 7 มิ.ย. 49 11:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนเริ่มเรื่อง กล่าวถึง 'จิตวิทยา' การ 'อุปทาน' ของคนไข้ เพื่อเอามาเชื่อมกับเรื่องการทำเสน่ห์ ของน้าสาว ให้กับป้าคนนั้น ว่าทั้งสองสิ่ง วิทยาศาสตร์และไสยศาสตร์ บางครั้งมันก็ไม่มีคำอธิบายเหมือนกัน ตอนที่สองน้าหลานคุยกัน ตัวหลานน่าจะนึกถึงกลวิธีที่ตัวเองเพิ่งทำไป ก่อนที่มาบ้านนะ คือคนอ่านอาจคิดเองได้ มองเห็น แต่การย้ำอีกครั้ง มันจะช่วยให้ เรื่องมีน้ำหนักมากขึ้น เพราะได้ปูพื้นมาตั้งแต่ต้นแล้ว บอกกล่าวตามความรู้สึกครับ โปรดอย่าคิดเป็นอื่น **เรื่องบ้าน ชั้นบนยังคงเป็นความโบราณเอาไว้ ส่วนชั้นล่างโบกปูน ต่อเติม เสริมเข้าไปใหม่ อันนี้เห็นบ่อยๆ ครับ ยามที่กลับบ้านเหมือนกัน อีกหน่อยก็คงกลืนหายไปกับกาลเวลา เหลือเพียงเหล็กกับปูน จากคุณ : อนงค์นาง - [ 7 มิ.ย. 49 13:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้ากี่พันปีมาแล้วที่มนุษย์ยึดถือโชคลาง ลัทธิ ศาสนา น่าจะเรียกได้ว่านับตั้งแต่มนุษย์ยังระหกระเหินเลยมั้ง ในคณะที่วิทยาศาสตร์เพิ่งมาเจริญเอาก็แค่สองสามร้อยปีเอง จะกลบความเชื่อทั้งหมดได้อย่างไร แต่หลายคนที่ "ศรัทธา" ในวิทยาศาสตร์ไม่เข้าใจความ "ศรัทธา" ในสิ่งที่วิทยาศาสตร์ไม่อาจจับต้องได้ของคนอื่นเขา และมีปฏิกิริยาตอบสนองต่างๆกันไป บ้างก็เปิดใจรับความแตกต่างได้ บ้างก็หมิ่นแคลน หลายครั้งที่เพื่อนคณะทีเรียนวิทยาศาสตร์มักจะไม่เข้าใจว่าทำไมหนิงต้องเรียนเรื่องในจินตนาการของคนที่นั่งเทียนเขียนหนังสือด้วย ซึ่งเราก็ยิ้มๆ บอกไปว่า "ก็แบบนี้ล่ะ" เพราะเคยตั้งใจจะอธิบายเหมือนกัน แต่กับคนที่ไม่ต้องการรับฟัง พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่แน่ใจว่าเป็นของศาสนาพุทธหรือเปล่าที่เปรียบความรู้ในโลกนี้เป็นใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ ถ้าจะอุปมาแบบนั้นจริง วิทยาศาสตร์ก็เป็นแค่ใบไม้ใบหนึ่งของทั้งหมดกี่ร้อยกี่ล้านใบนั่นเท่านั้นเอง พลังของมนุษย์เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่ว่าศาสตร์แขนงไหนก็ยังไม่สามารถอธิบายได้ แต่มันก็มีปรากฎอยู่ทั่วไป เช่น พลังชี่ (qi) ซึ่งถ้าตามความเข้าใจของคนไทยก็คือกำลังภายในดีๆนี่เอง มีหลายคนที่พยายามจะหาที่มาที่ไปของมัน แต่ก็หาไม่ได้เสียที รู้ก็แค่คร่าวๆว่ามันทำอะไรได้บ้าง แต่ไม่อาจเจาะลึกได้ ^^ มีข้อสังเกตอยู่อย่างหนึ่ง คือ ในขณะที่ซีกโลกตะวันออกกำลังกระตือรือร้นกับความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ของโลกตะวันตก แต่ทว่าคนซีกโลกตะวันตกกลับให้ความสนใจกับภูมิปัญญาตะวันออกมากขึ้นทุกที ไม่อาจบอกได้ว่าทำไม แต่พอสันนิษฐานได้คร่าวๆว่า วิทยาศาสตร์พิสูจน์เฉพาะสิ่งที่จับต้องได้ มนุษย์จึงว่างเปล่า และสิ่งนี้ยิ่งทวีมากขึ้นจนเกิดปรัชญาของ existentialism ขึ้นมาว่า "มนุษย์ถูกสาปให้มีอิสระ" ซึ่งโลกแห่งตะวันตกอาจเห็นจริง แต่คนทางโลกตะวันออก เราเห็นด้วยหรือเปล่า หนิงก็ไม่รู้สิ พล่ามยาวมากกลับไม่ยอมจับสาระของตัวเนื้อเรื่องเลย ขออภัย ^^' คุณพยาบาลเป็นตัวละครที่น่าเห็นใจ ถ้าเธอเติบโตขึ้นมากับวิทยาศาสตร์ เธอก็คงไม่ทุกข์ใจมากขนาดนี้ แต่ในเมื่อเธอเติบโตมากับความเชื่อโชคลาง ก็ต้องรับความขัดแย้งในตัวเองต่อไป (หัวก็คิดเรื่องวิทยาศาสตร์ แต่ในใจก็ยังมีความเชื่อเรื่องศรัทธา เช่น การที่เธอแกล้งทำเป็นฉีดยาลงในน้ำเกลือ) ขัดแย้งในตัวเองสูงจริงๆ แต่การได้คุยกับน้าก็ทำให้เปิดใจยอมรับมากขึ้น อาจไม่เต็มร้อย แต่เธอก็จะไม่ทรมานเหมือนตอนแรกอีกละนะ แต่ชอบความคิดของคนฟองคลื่นที่ให้วิทยาศาสตร์ และไสยศาสตร์ไปด้วยกันในสังคม (จริงๆมันเป็นเรื่องการเปิดใจยอมรับละนะ) ถ้ามันเป็นแบบนั้นได้คงจะดี ^^ จากคุณ : peiNing - [ 7 มิ.ย. 49 13:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 i agree with this very much. but there are always more than two ways to look at everything. it is up to you which way you look at it. keep up the good work. i like it. thank you จากคุณ : ked-usa (ked-usa) - [ 7 มิ.ย. 49 18:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มองในแง่จิตวิทยาเนี่ยจริงค่ะ แล้วหมอเทวกากับวิทยาศาสตร์มันด้วยกันได้ ยิ่งดี แต่อดตั้งคำถามไม่ได้ว่าหมอเทวดาบางคน เอาจิตวิทยามาหากินอย่างไม่จริงใจหรือเปล่า จากคุณ : scottie - [ 7 มิ.ย. 49 23:01:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แม้จะเป็นเส้นขนาน แต่ปลายทางของเส้นขนานคือจุดหมายเดียวกัน คมคายมากครับ จากคุณ : eisuke - [ 8 มิ.ย. 49 09:34:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านเรื่องแล้วไม่ผิดหวังจริง ๆค่ะ ในขณะที่คนบางคนมองสิ่งรอบตัวตามสายตาที่เห็น ก็มีอีกบางคนที่มองลึกยิ่งกว่านั้น ได้อะไรดี ๆ เยอะเลยค่ะ คนเป็นน้านี่ ความรู้และการมองมีมากกว่าหลานอีกแหนะ หุหุ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 9 มิ.ย. 49 16:14:43 A:124.120.208.155 X: TicketID:117619 ]