ในอดีตมาเรารับรู้อยู่แล้วว่ากฎหมายไทยเรานั้นสืบทอดมาจากระบบกฎหมายแบบ
จารีตประเพณีภายใต้รูปแบบการปกครองระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์
ซึ่งพระมหากษัตริย์ทรงมีพระราชอำนาจเป็นล้นพ้นทั้งในทางการบริหาร
การนิติบัญญัติ และการตุลาการ จวบจนกระทั่งมีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง
เป็นระบอบประชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ ตามระบบการตรากฎหมาย
รัฐธรรมนูญนั้น ย่อมกำหนดได้ว่า อำนาจอธิปไตยนั้นมีที่มาจากที่ใด
อย่างเช่นของประเทศฝรั่งเศส ที่มาของอธิปไตยมาจากประชาชน ก็ยังมีข้อ
ถกเถียงในระหว่างการตรากฎหมายว่าด้วยการกำหนดอำนาจของรัฐธรรมนูญว่า
แท้จริงแล้ว อำนาจในการปกครองประเทศของไทยนั้น แท้จริงเป็นของ
ประชาชน หรือแท้จริงได้รับพระราชทานมาจากองค์พระมหากษัตริย์
เพราะตามพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวในวัน
พระราชทานรัฐธรรมนูญแก่ปวงชนชาวไทย "ฉบับแรกอันเป็นฉบับถาวร"
เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2475 ซึ่งมีพระราชดำรัสในวันพระราชทานรัฐธรรมนูญ
ดังนี้
"ข้าพเจ้ามีความเต็มใจ ที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้า อยู่แต่เดิม
ให้แก่ราษฎรโดยทั่วไป แต่ข้าเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลาย ของข้าพเจ้าให้แก่
ผู้ใดคณะใด โดยเฉพาะเพื่อใช้อำนาจนั้นโดยสิทธิขาด และโดยไม่ฟังเสียง
อันแท้จริงของประชาราษฎร"
ส่งผลให้เกิด การเปลี่ยนแปลง การปกครอง จากระบอบสมบูรณา-
ญาสิทธิราชย์ มาเป็นประชาธิปไตย
แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 49 07:43:14
จากคุณ :
โตมิโต กูโชว์ดะ
- [
9 มิ.ย. 49 07:38:36
]