ความคิดเห็นที่ 1 ..          รุจิราสวยมาก  ตลอดทั้งร่างของเธอเป็นสีเขียวตุ่น ๆ  มีจุดสีแดง ๆ ล้อมด้วยวงสีเหลืองอ่อนจนเกือบขาวประปรายทั่วลำตัว  ผมไม่แน่ใจว่าอันที่จริงเธอมีสีอะไรกันแน่  เพราะจุดตามร่างของเธอมันจะเปลี่ยนไปมาอยู่บ่อยครั้ง          ผมเรียกเธอว่า รุจิรา  ตามที่บอยเรียก  แต่เธอกลับบอกผมว่า  การเรียกชื่อเธอให้ถูกต้องก็เป็นสิ่งสำคัญ  โดยเธอจะสาธิตให้ผมลองพูดตาม          “หระหระหระหระหระหระร่า   หระหระหระหระหระหระร่า   รุจิหระ” เธอรัวลิ้นอย่างรวดเร็วเป็นเสียงสลับกันเป็นจังหวะฟังไพเราะและกึกก้องไปทั้งห้อง  จนผมหวั่นไหวว่าเพดานจะร้าวปริแยกลงมาด้วยพลังอำนาจ          บอยยักคิ้วทีนึงแล้วกล่าวปฏิเสธว่าวันนี้เขาเป็นหวัด  ไม่สามารถทำเสียงแบบนี้ได้  ในขณะที่ผมพยายามเลียนแบบแต่ก็ไม่เหมือนสักที          “ไร้พรสวรรค์จริง ๆ”  รุจิราพูดลอย ๆ  ร่างของเธอเกาะติดกับเพดานให้ผมต้องแหงนหน้ามองจนเมื่อยคอ          “เธอคงไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นจริง ๆ ใช่มั้ย”   บอยรีบออกหน้าเมื่อเห็นผมหมดความมั่นใจ          “อ๋อ ใช่สิ  ฉันหมายความว่าอย่างนั้นจริง   ฉันไม่เคยคาดหวังในตัวมนุษย์มานานแล้ว  นับตั้งแต่พวกนายไปพลิกโลกให้กลับตารปัด” ผมจ้องบอยตาแป๋ว  เพราะรู้ว่าเขาต้องทราบว่าพวกเราไปพลิกโลกกันยังไงเป็นแน่          “อะแฮ่ม”  บอยกระแอมด้วยมาดนักวิชาการ  “หลังจากที่เราช่วยกันปราบพ่อมดชั่วร้าย”          “ไม่ไม่  ฉันปราบคนเดียว  นายแค่คอยช่วยเฉย ๆ” เขาถลึงตาใส่  ให้ผมหุบปาก          “..หลังจากที่นายปราบพ่อมดชั่วร้าย   เราก็ได้เดินทางไปยังหุบเขาหลังปราสาท   มันเป็นดินแดนมหัศจรรย์  ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ใบไม้อันทำจากอัญมณี  แต่ละกลีบแต่ละใบส่องประกายระยิบระยับด้วยเหลี่ยมพลอยเจือมรกต  ต้นไม้เหล่านั้นขึ้นกอแตกแขนงอยู่ริมธารน้ำสีทองอร่าม”          “เป็นการเริ่มต้นที่ดี  แต่น่าเบื่อไปนิด” รุริราคงไม่ได้หมายความอย่างที่เธอพูดเป็นแน่  เพราะขณะนี้เธอไต่ลงมาจากเพดานเกาะอยู่ข้างฝาผนังในจุดที่จะได้ยินเสียงบอยชัดที่สุด          “ธารน้ำทำจากทองคำที่ใสแจ๋ว   พวกนายคงรู้จักทองคำใส”          “อ๋อ  รู้จักสิ  ที่บ้านฉันมีโหลนึง   มันใส ๆ เพราะเขาเอาทองแช่ในน้ำ  แล้วก็คน คน คน ให้ละลายออกมา” รุจิราโอ้อวดด้วยท่าทีหยิ่ง ๆ  เชิงว่าบ้านเธอมีบ้านฉันก็มี          “แต่อันนี้พิเศษกว่า  เพราะว่าธารน้ำเกิดจากการละลายทองคำของแม่มด” ผมชักงุนงง          “อ้าวก็ฉันกำจัดพ่อมดไปแล้วนี่”          “แต่คนนี้เป็นแม่มดไง”   บอยรีบอธิบาย  “แม่มดก็ต้องคู่กับพ่อมด  เพราะเป็นสิ่งที่คู่กันมาแต่ดึกดำบรรพ์  เหมือนอย่างที่ไม้ขีดย่อมคู่กับไฟแชค  หรือไม่ก็น้ำปลาจะคู่กับน้ำพริก” ผมค่อยเข้าใจขึ้นมานิดหน่อย  แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดี          “แล้วพ่อมดคู่กับพ่อมดไม่ได้เหรอ”          “ไม่ได้เด็ดขาด  มันผิดธรรมเนียม  ไม่เคยมีใครทำแบบนั้นมาก่อน  ไม่ว่าเรื่องไหนไหน  ไม่เชื่อนายลองค้นคว้านิทานเก่า ๆ ดูสิ  ถ้ามีแม่มดก็จะไม่มีแม่มดคนที่สอง  ถ้ามีพ่อมดก็จะไม่มีพ่อมดคนที่สอง   ถึงจะมีก็จะถูกเรียกว่านางฟ้าหรือผู้วิเศษ  เพราะพวกเขาจะถูกชี้วัดด้วยความดีหรือคุณภาพ  และถูกจำแนกชนิดโดยคนเล่านิทานเสมอ” ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 9 มิ.ย. 49 17:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อืมเข้าใจล่ะ”   ผมยอมรับในที่สุด  เมื่อคำกล่าวของบอยฟังดูมีเหตุผล   “รุจิรา  แล้วบ้านเธอมีแม่มดมั้ย” เธออ้าปากหวอแล้วตวัดลิ้นเอาแมลงเข้าปาก   พลางปรือตาเล็กน้อย  แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ          “ที่บ้านของฉันมีทุกอย่าง    ..ยกเว้นแม่มด”          “แล้วทองคำใสล่ะ  เธอได้มายังไง”          “เรื่องมันยาว  แต่ถ้าจะให้เล่าจริง ๆ นะ    ก็เมื่อแม่มดบุกถ้ำมังกร  แล้วกวาดทรัพย์สมบัติทั้งหมดมากองไว้ที่กระท่อมผุพังของหล่อน   เมฆฝนซึ่งเป็นเพื่อนกับมังกรไฟก็บันดาลให้ฝนตกลงมา   มันท่วมหลากจากหุบเขา  พัดเอาซุงมากมายมากับสายน้ำ  แล้วก็ถล่มกระท่อมของแม่มดจนพัง  ทองคำที่หล่อนขโมยมาได้ก็ถูกละลายออกไป   กลายเป็นธารทองคำใส”          “แล้วซุงล่ะ  ทำไมถึงมีซุงถล่มใส่แม่มดได้ ?”          “อันที่จริงเรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้แน่  เพราะฟังมาจากยายของย่าของแม่อีกที”   รุจิราออกตัว  “แต่ว่าที่ยายของย่าของแม่ของฉันเล่าให้ฟังก็คือ  แม่มดตนนี้ใจร้ายมาก   ทุกเย็นหล่อนจะเข้าไปเดินในป่า  พร้อมกับไม้อันใหญ่   พอหล่อนเจอต้นไม้  หล่อนจะเอาไม้ทุบใส่  ตีจนต้นไม้เจ็บปวด  ทั้งเกลียดและกลัวหล่อนมาก    จนเมื่อสบโอกาสที่ฝนตกมาเยอะ ๆ  ก็ได้ถอนโคนออกเองแล้วไหลไปกับน้ำเพื่อแก้แค้น”          “ความจริงเรื่องนี้ได้มีการค้นคว้าวิจัยมาแล้ว  โดยปู่ของฉันที่เป็นนักวิทยาศาสตร์อันลือลั่น”   บอยขัดจังหวะและสอดแทรกเรื่องเล่า   “ปู่ของฉันค้นพบว่าธรรมชาติมีจิตใจ  ถ้าเราทำดีด้วย  มันก็จะดีตอบ  และให้แต่ความร่มเย็นเป็นสุข   แต่ถ้าเราทำร้ายธรรมชาติ  มันก็จะแก้แค้นให้เราต้องยากลำบาก          ตอนนี้ถึงไหนแล้วนะ  อ้อ  พอถึงริมธาร  ฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะแหบแห้งดังมาจากบนหน้าผา  มันแตกพร่าจนน่าขนลุก”          “ใช่ใช่ ฉันก็ได้ยิน”  ผมรีบเสริมเมื่อพอจำเหตุการณ์ได้ราง ๆ  “เสียงของแม่มดน่ากลัวมาก   พวกเราเลยวิ่งหนี”          “ฉันไม่เคยวิ่งหนี”  บอยรีบขัดด้วยท่าทีโมโห   “เป็นแค่กลลวงล่อให้แม่มดคิดว่าเรากลัวแล้วก็ตามมา          แล้วแม่มดก็ตามมาจริง ๆ ด้วย   ฉันหันกลับไปสู้ด้วยความกล้าหาญ    ฉันตวัดดาบซ้ายป่ายขวา  ปาดจนแม่มดไม่กล้าเข้ามาใกล้  พอมันร่ายคาถาใส่  ฉันก็กระโดดหลบ  จนพื้นถูกละลายด้วยคาถาดำจนเป็นรูทะลุลงไป          แม่มดกรีดร้องอย่างเกรี้ยวกราด  แล้วสะบัดปลายไม้วิเศษให้คาถาพุ่งใส่ฉันราวห่าฝน   ทว่าจู่ ๆ  รากไม้ก็งอกออกมาจากพื้น  แล้วยึดขาของแม่มดเอาไว้   ต้นไม้กระซิบกระซาบระหว่างกันว่าจะฉีกเนื้อแม่มดให้เป็นชิ้น ๆ   เป็นคลื่นทำนองที่เต็มไปด้วยความคั่งแค้น   รากไม้ไหวลู่เอนสะบัดแม้ไร้แรงลม   แม่มดกรีดร้องดังขึ้นทุกทีด้วยความเจ็บปวด   ฉันเห็นแขนของแกถูกยึดจับไว้ด้วยรากไม้สีเขียวเข้มคล้ำ  มันดึงลากกดร่างของแม่มดให้จมลงไปในผืนดิน   แล้วแม่มดก็ถูกสูบหายลงไปใต้ผิวใบไม้กองทับถมของป่าในทันที” ผมใจเต้นระทึกด้วยความตื่นเต้นของเรื่องราว  จนแทบหยุดหายใจ          “สรุปว่ารอบนี้นายไม่ได้กำจัดแม่มด”          “เปล่า  ฉันนี่ล่ะกำจัด  ถ้าไม่ใช่ฉันที่ล่อแม่มดมาตรงจุดนี้  แล้วถ้าไม่ใช่ฉันที่ล่อให้แม่มดใช้คาถาจนเหนื่อย  แล้วใครจะทำ  ทุกสิ่งที่ดำเนินไปย่อมมีจุดมุ่งหมายแต่แรก  ไม่มีสิ่งใดที่ก้าวไปโดยมิได้สวมแบบของการเปลี่ยนแปลง   ฉันจะได้เป็นคนกำจัดแม่มดเป็นอัศวินที่เก่งกาจ   ความเป็นอัศวินซุกซ่อนอยู่ในตัวของฉันแต่แรก  เพียงแต่รอเวลาให้ปรากฏ  ไม่ว่าแม่มดจะอยู่ตรงนี้หรือไม่  ไม่ว่าฉันจะวิ่งหนีหรือท้าสู้กับแม่มด   แม่มดก็จะถูกกำจัดอยู่ดี  นั่นคือความจริง”          “สรุปว่าจุดหมายปลายทางของแม่มดก็คือการถูกกำจัด  อย่างเช่นที่เม็ดมะม่วงมีจุดหมายปลายทางคือต้นมะม่วงที่ออกผลได้  หรือไม่ก็ไข่ไก่มีจุดหมายปลายทางที่การเจริญเป็นไก่เต็มตัว   หรืออย่างนายที่เกิดขึ้นมาเพื่อดำเนินไปสู่การเป็นอัศวินแต่แรก”          “ใช่  ฉลาดขึ้นเยอะเลยนะณะ  ไม่มีแม่มดตนไหนที่จะไม่ถูกกำจัด   เพราะว่าการกำจัดแม่มด  นำเข้าใกล้หนทางของความดีเลิศอย่างถึงที่สุดของนิทานเรื่องใดใดก็ตาม  เนื่องจากเจ้าหญิงกับเจ้าชายจะครองคู่อย่างเป็นสุขไม่ได้หากว่ายังมีแม่มดคอยกวนใจ  แม่มดจะถูกกำจัด  ไม่ว่าด้วยการฆ่า   การจับขัง  การเนรเทศ   หรือการลืมเลือน  โดยเฉพาะการลืมเลือนจะเป็นสิ่งที่ร้ายกาจที่สุด  ซึ่งคนหนึ่งจะใช้กับอีกคน   หรือว่าสังคมหนึ่งใช้กับคนอีกกลุ่ม   เขาจะลืมเลือน  โกหกตัวเอง  และปฏิเสธการดำรงอยู่    เขาอาจจะเลี่ยงที่จะพูดถึงนายโดยพูดว่า  ‘คุณจะเป็นอะไรก็เป็นไปเถอะ  ขอให้เป็นคนดีต่อสังคมก็เพียงพอแล้ว’  ” ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย  เพราะผมก็ไม่อยากให้แม่ของตนลืมว่ามีลูกชื่อณะเหมือนกัน .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 9 มิ.ย. 49 17:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ เดี๋ยวมาใหม่ ขอบคุณเรื่องดี จากคุณ : time - [ 9 มิ.ย. 49 17:58:37 A:81.106.206.0 X:62.252.224.18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ..        “หลังจากที่แม่มดหายไป  เราก็บุกขึ้นไปบนภูเขาซึ่งแม่มดสร้างปราสาทหลังใหม่แทนกระท่อมที่ถูกพัดไปกับสายน้ำ  แล้วก็เจอย่าของย่าของแม่ของรุจิรา  ปู่ของตาของแม่ของรุจิรา  รวมทั้งญาติตนอื่น ๆ ที่ลำดับยากของเธออีกมากมาย  พวกเขายืนชูคอสลอนกับพื้นราบเรียบหน้าปราสาท”       “ห๊ะ  นายจะบอกว่าพวกรุจิราเคยยืนบนพื้นได้มาก่อน” เธอตวัดหางตาค้อนเมื่อถูกผมพาดพิง       “ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ  พวกเราคือสิ่งมีชีวิตที่ทรงภูมิปัญญา  และสามารถจดจำสภาพของโลกก่อนที่จะเกิดการพลิกกลับตาลปัดได้  ดูอย่างพวกเธอสิ  ไต่เพดานก็ไม่ได้  ขึ้นผนังก็ไม่เป็น  ถึงจะเป็นอัศวินอัศเวินปราบแม่มดอะไรก็เหอะ  นับว่าเก่งน้อยกว่าฉันอยู่ดีล่ะ”       “เอาเถอะ เรารู้ดีว่าเธอเก่ง   แต่ยังไงเธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่าโลกมันเกิดพลิกกลับด้านได้อย่างไร” รุจิราสะบัดหน้าเชิดด้วยรู้ว่าข้อนี้เธอไม่สามารถเถียงได้       “บรรพบุรุษของรุจิราต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี  ให้เข้าไปในปราสาท   และพวกเราก็ได้เข้าไปข้างในเดินลึกถึงห้องทำงานของแม่มด ในห้องที่ก่อจากอิฐหินสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำนั่นเอง   เราได้พบกับสมุดบันทึกเวทมนต์เล่มหนึ่ง”       “มันต้องบันทึกถึงเวทมนต์ที่ใช้พลิกโลกได้”  ผมโพล่งขึ้นมาอย่างตื่นเต้น       “ใช่  แต่มันไม่ได้ใช้ง่ายขนาดนั้น   พวกเราช่วยกันค้นหามนต์บทนั้นในหนังสือเล่มหนา  และก็พบมันในที่สุด  แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อนะ...”       “ใช่  พอเราเจอนะ  เราก็เอามือแตะ   แล้วมันก็มีแสง วู้มออกมา”   ผมวาดไม้วาดมือเป็นวงเหนือหัวประกอบคำพูด  แสดงความยิ่งใหญ่ของเวทมนต์       “แล้วคราวนี้โลกก็พลิกกลับ  จากพื้นดินเป็นท้องฟ้า  จากท้องฟ้ากลายเป็นพื้นดิน   พื้นดินผืนเดิมลอยห่างออกไปในทุกที   มันแตกแยกออกเป็นเสี่ยง ๆ   ส่วนที่สว่างมากก็กลายเป็นดวงอาทิตย์  ส่วนที่สว่างน้อยก็กลายเป็นดวงจันทร์  ส่วนที่มีแค่แสงระยิบระยับก็กระจัดกระจายเป็นดวงดาวนับล้าน       แล้วท้องฟ้าเดิมที่เรารู้จักก็กลายเป็นมหาสมุทรสีฟ้าครามกว้างสุดลูกหูลูกตา  พวกเราว่ายข้ามน้ำทะเลเค็มปี๋ไปเรื่อย ๆ  ต่อสู้กับปลาฉลามหิวโหย  และแมงกะพรุนไฟตัวยักษ์   มันดุร้ายมาก  แต่ละหนวดโปร่งแสงพองบวมเป่ง  ซ้ำเปล่งแสงสีแดงจัดจ้าออกมา  แล้วยังปลาหมึกตัวใหญ่เท่าภูเขา   หนวดแต่ละเส้นสูงเทียมเมฆ  ดวงตาของมันเขียวเรืองราวกับตาปีศาจ   น่ากลัวมาก ๆ”       “เดี๋ยวสิ  ตาฉันเล่าแล้ว”   รุจิรารีบขัดจังหวะ  เมื่อเห็นผมชักจะพูดนานไป       “พอย่าของยายของแม่ของฉันรู้ว่าโลกกลับตาลปัด  ท่านก็ยึดเกาะพื้นดินที่ลอยหลุดออกไปไว้แน่น   แต่ปู่ของยายของแม่รีบช่วยท่านไว้ไม่ให้หลุดหายไปกับท้องฟ้าใหม่  โดยเหยียดยื่นหางยาวมาก ๆ  ให้ย่าของยายของแม่เกาะ   แล้วทั้งคู่ก็รอดมาได้โดยยึดเหนี่ยวไว้ที่พื้นปราสาทอันถูกพลิกกลับเป็นเพดาน   พวกเราเคยพยายามจะออกไปสู่ท้องฟ้า   เพราะเชื่อว่ามีดาวของพวกเราอยู่ที่นั่น  รอให้เรากลับไปหา  แต่ไม่มีใคร  ที่บินออกไปสู่ท้องฟ้ากลับมาเล่าให้ฟังได้สักคน  บางทีอาจจะใช้เวลาเดินทางนานมากก็ได้”       “ฉันก็อยากลองไปค้นหาดาวนั้นดู  แต่ฉันบินไม่ได้นี่”  ผมโอดครวญ       “นั่นมันเรื่องของเธอ   เรื่องที่ฉันทำได้ไม่ใช่ว่าเธอจะทำได้ไปเสียทุกอย่างนี่”       “และในที่สุด  รุจิราและเผ่าพันธุ์ของเขาก็เลยเกาะอยู่กับเพดาน  เพราะคุ้นเคยกับพื้นโลกก่อนสภาพกลับตาลปัด”  บอยกล่าวสรุปให้ในตอนท้าย อื้ม  ผมเริ่มเข้าใจโลกนี้ขึ้นอีกอย่างล่ะ  มิน่านกถึงบินได้  สงสัยว่ามันยังจำวิธีเคลื่อนไหวในโลกเก่ามาก่อน       “เริ่มแรกมาไม่มีใครรู้อะไร” บอยขึ้นเรื่องใหม่ในท่ายกขาหลังเกาใบหูแกรก ๆ  ดูท่าเขาจะคันน่าดู       “แต่เพราะความไม่รู้นี่ล่ะ  ทำให้เกิดความสงสัย   เมื่อสงสัยก็มักจะแสวงหาคำตอบซึ่งอาจจะได้มาด้วยวิธีอะไรก็ตามแต่  ต่อมาก็คือการหาเรื่องราวมาสนับสนุนความเชื่อ   ช่องโหว่ของภาษาก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ดี  และในท้ายที่สุด  ความเชื่อก็จะถูกพิสูจน์   แต่เราก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าการพิสูจน์คือการกระทำที่ดีที่สุดหรือไม่”       “สรุปว่าเราไม่ควรพิสูจน์?”       “เปล่าหรอก  เพียงแต่ฉันอยากจะบอกว่า  การพิสูจน์หรือทดลองก็เป็นกระบวนการหนึ่งในการแก้ไขปัญหา  แต่ไม่ใช่ทั้งหมด   กระบวนการใดใดไม่มีใครบอกได้ว่าถูกต้อง  ขึ้นอยู่กับว่าเราจะสามารถแสวงหาประโยชน์จากวิธีแก้ปัญหามาประยุกต์ใช้งานได้หรือไม่” เสียงออดเข้าเรียนดังพอดี  ผมจึงจำใจลาเพื่อน ๆ สองตนไปด้วยความเสียดาย       “คราวหน้าฉันจะเล่าเรื่องกำเนิดตะวันให้นายฟัง” บอยตะโกนไล่หลังด้วยเสียงแหลมดังของเขา .. แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 49 18:04:41 จากคุณ : ปฤษณะ - [ 9 มิ.ย. 49 17:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อะโห จินตนาการลึกล้ำเหลือเกิน ที่แท้โลกมันก็กลับตาลปัตรไปนี่เอง ตกลงว่าพื้นดินเดิมแตกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นฟ้า แล้วชิ้นสว่างที่สุดเป็นพระอาทิตย์ เรื่องของชิ้นนี้เปล่าหว่า ที่น้องบอยจะเล่าคราวหน้า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 มิ.ย. 49 20:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โลกพลิกกลับ น่าสนดีแฮฺะ แล้วเจ้าบอยจะมาเล่าเรื่องกำเนิดตะวัน รออ่านค่ะ จากคุณ : รติกาล - [ 9 มิ.ย. 49 23:47:02 A:81.106.206.0 X:62.252.224.18 TicketID:121654 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีนะนี่ที่ผมเกาะเพดานที่บ้านไม่ได้ ไม่งั้นได้เป็นคนยุคเก่าแน่ๆ แต่ไม่มีทางเด็ดๆเพราะผมชอบเป๊บซี่รสชาติของคนรุ่นใหม่ (เกี่ยวกันป่ะเนี่ย แหะ แหะ) นิทานสนุกจังคับ ดัน ดัน ดันคับ รอนายบอยเล่าเรื่องกำเนินตะวันให้นายณะฟังคับ เร็วนะคับจะรออ่าน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : คนชอบนิยายคับ(นิทานด้วย) (yamapeejang) - [ 10 มิ.ย. 49 11:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นิยายแฟนตาซี ชุดกำเนิดจักรวาล? ตอนนี้กำเนิดปฐพี มหาสมุทรแล้วอ่ะ อือ มีการผจญภัยไปด้วย  อย่างกะนิทานไซอิ๋วน่ะ รออ่านกำเนิดตะวันต่อ     :) จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 10 มิ.ย. 49 23:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จินตนาการสุดยอด แต่ก็ควรทำงานกลุ่มอยู่ดีนะ จากคุณ : scottie - [ 10 มิ.ย. 49 23:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องการมือกลอง มาร่วมทำวง บันทึกเสียงปลายเดือนมิถุนายน 2006 มีconcert กับขายcd สิงหาคม2006 สนใจติดต่อมาที่เบอร์ Tel.01-912-4124(นายบัญชา) ขอให้พักอยู่ในย่านกรุงเทพฯ ขอบคุณ จากคุณ : serrealism - [ 15 มิ.ย. 49 05:05:05 A:210.86.204.175 X: ]