4...
ม.ค. 47
โชคร้ายมาเยือนฉันตั้งแต่เดือนแรกของปี เมื่อจู่ ๆ พ่อก็ปวดหลังจนต้องเข้าไปนอนเล่นในโรงพยาบาล
เอาล่ะสิ แล้วผู้หญิงหน้าหวานตัวเล็ก ๆ แบบฉันจะไปคุมงานก่อสร้างแทนพ่อได้ยังไง
คนที่ฉันกริ๊งกร๊างไปหาเป็นคนแรก แน่นอนว่าต้องเป็นคุณดำ ก็เขาเป็นวิศวกรนี่ เขาต้องช่วยฉันได้แน่นอนอยู่แล้ว
"คุณดำพอจะรู้จักวิศวกรที่กำลังว่างงาน หรือว่าอยากหารายได้พิเศษบ้างมั้ยคะ"
พอเขารู้ว่าพ่อป่วย บริษัทรับเหมาของพ่อต้องการคนช่วยดูแล คุณดำก็เลยทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าดำเข้ามาช่วยเหลือทันที
หลังจากฉันวางหูแค่ครึ่งชั่วโมง คุณดำโผล่ก็มาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล
จากนั้นพวกผู้ชายก็คุยกันเคร่งเครียด ก่อนคุณดำจะขอตัวไปดูที่บริษัทของพ่อ และก็ขลุกอยู่กับมันพร้อมลุงชูผู้ช่วยมือขวาของพ่อ
ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งกระพริบตาปริ๊บ ๆ อ้าปากค้างมองพวกผู้ชายคุยกันอย่างไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด
จากนั้นคุณดำจะเข้ามาที่บริษัททุกวันตอนหกโมงเย็น และจะอยู่จนถึงสามหรือว่าสี่ทุ่ม ส่วนวันเสาร์และอาทิตย์ ก็จะตามลุงชูไปดูงานที่ไซต์งานทั้งวัน
คุณดำทำแบบนี้เกือบเดือน ลุงชูและพ่อที่กลับมานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ที่บ้านได้แล้วก็ชมกันเปาะ
แถมพ่อยังร่ำ ๆ อยากจะได้คุณดำมาเป็นผู้ช่วยถาวรอีกต่างหาก
"คุณดำเค้ามีงานประจำอยู่แล้วพ่อ นี่เค้าก็แค่มาช่วยชั่วคราวเท่านั้นแหละ"
"เฮ้ย ! เป็นลูกจ้างคนอื่นมันจะไปดีอะไร มาเป็นเจ้านายตัวเองจะไม่ดีกว่ารึยายวาด"
"เอ๊ะ พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไง นี่พ่อเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าน่ะ"
"อ้าว...ดำไม่ใช่แฟนวาดหรอกเหรอ"
ฉันแทบจะกรี๊ดใส่พ่อ "ก็ไม่ใช่น่ะสิ"
บ้า ๆ ๆ ๆ ๆ บ้าที่สุด นี่ทุกคนคิดจริง ๆ น่ะเหรอว่า ฉันจะยอมเป็นแฟนกับคนดำ ๆ แบบนั้นน่ะ
โอ๊ย ! ฉันเสียหายหมด
- - - - - - - - - -
ก.พ. 47
คิดเอาไว้ตั้งแต่วันที่พ่อคิดว่าฉันเป็นแฟนนายนั่น ว่าถ้าปีนี้ นายดำนั่นให้ดอกกุหลาบฉัน ฉันจะกรี๊ดใส่หน้าให้หูดำ ๆ นั่นแตก แล้วก็จะเลิกคบกับมันไปเลย
แต่...ปีนี้ฉันไม่ได้ดอกกุหลาบ ทั้ง ๆ ที่นายนั่นรักฉัน (ดูตาตอนมองฉันก็รู้ย่ะ ไม่ได้โง่ !) แล้วทำไมมันถึงไม่ให้กุหลาบฉันวะ !
ฉันมารู้เหตุผลก็เมื่อต้องเข้าไปโบ๊ะหน้าในห้องน้ำ
"ตกลงว่าคุณดำเค้าโอเคกับเธอแล้วเหรอเปรี้ยว"
เสียงหวานจับจิตของน้ำผึ้งทำให้ฉันหูผึ่ง มือที่กำลังทาลิปสติกสั่นระริก...เอ่อ...สั่นด้วยความตกใจบวกอยากรู้อยากเห็นนะ ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่น
"โอไม่โอ คืนนี้ฉันก็มีนัดกับพี่ดำเค้าแล้วล่ะ"
กรี๊ด...กรี๊ด...กรี๊ด กล้าดียังไงถึงมาเรียกพี่ดำยะ !
เอ๊ะ ! แล้วทำไมฉันต้องโมโหด้วยล่ะ
ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไม แต่แค่คำว่า 'พี่ดำ' ที่ยายเปรี้ยวนั่นเรียก ก็ทำให้ฉันอารมณ์เสียไปทั้งวัน
กลางดึกคืนนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ยิ่งใกล้จะหมดวันวาเลนไทน์เท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งว้าเหว่ มันเหงา มันโหวงเหวงเสียจนน้ำตาจวนเจียนจะหยด
ป่านนี้อีตาดำนั่นคงจู้ฮุ๊กกรู้กับยายเปรี้ยวจนเต็มคราบไปแล้วล่ะมั้ง ฮึ...ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แค้นเสียจนเอาตุ๊กตามดดำมาตื๊บ ๆ ๆ แทนตัวนายบ้านั่น
นี่ฉันเป็นอะไร ฉันเป็นบ้าอะไร !
ยังไม่ทันได้หาคำตอบให้กับตนเอง โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงร้องจิ๊บ ๆ เสียงที่เคยคิดว่าน่ารัก แต่บัดนี้กลับน่ารำคาญสิ้นดี
"ฮัลโหล !" พอกรอกเสียงดุ ๆ ลงไป คนที่โทรมาก็รีบวางหูในทันที
หนอย...มันคิดจะโทรมาก่อกวนกันเหรอ
ฉันกดไปดูทันทีว่าใครมันบังอาจมาซ่าส์กับฉัน แต่...เบอร์โทรล่าสุดที่โทรมา...มันเป็นเบอร์ของคุณดำนี่
"เมื่อกี้คุณโทรมาหาฉันเหรอ"
"เอ่อ...ครับ"
"มีธุระอะไร"
"เอ่อ...เปล่าครับ ไม่มี..."
"ไม่มีแล้วโทรมาทำไม คิดจะโทรมาเยาะเย้ยที่ฉันหาคนไปกินข้าวใต้แสงเทียนเหมือนคุณไม่ได้รึยังไง !"
"ใคร...ใครไปกินข้าวใต้แสงเทียนกันครับ"
"คุณไง ยายเปรี้ยวเค้าป่าวประกาศไปทั่วตึก ว่าคุณกะเค้าน่ะดูใจกันอยู่..."
"ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่"
เอ๊ะ...เสียงเดือดเนื้อร้อนใจที่ละล่ำละลักตอบกลับมา ทำให้อารมณ์ร้อน ๆ ของฉันดีขึ้นนิดหน่อย
"คุณเปรี้ยวแค่นัดผมไปคุยกับพ่อของเค้า เรื่องอยากจะต่อเติมบ้านน่ะครับ เห็นว่าอยากฟังความเห็นจากวิศวกร ผมพอช่วยเค้าได้ก็ช่วย ๆ กันไป"
"อธิบายอะไรยืดยาว ฉันไม่ได้ถามซะหน่อย"
"อ้าว..."
"แล้วดันไปนัดวันพิเศษแบบนี้ คุณก็เลยไม่ได้ไปกินข้าวกับคนพิเศษของคุณเลยสิ"
"ผม...ไม่มีคนพิเศษหรอกครับ"
"โกหก !"
"ใครเค้าจะมาแลผม"
"ฉัน...ฉันว่ามันก็ต้องมีสักคนนั่นแหละ เอ่อ...ดึกแล้ว ไปนอนได้แล้วไป๊"
ฉันรีบปิดโทรศัพท์มือไม้สั่น นี่...นี่...นี่ฉันมีรสนิยมแปลก ๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ไม่นะ...ม๊ายยยยย
- - - - - - - - - -
มี.ค. 47
จู่ ๆ ที่โซฟาตัวสวยหน้าห้องของคุณพี ก็มีป้าแก่ ๆ ที่มองยังไงก็บ้านน๊อกบ้านนอกมานั่งตัวลีบ หน้าตาตื่นอยู่
เอ๊ะ ! นี่ญาติของแม่บ้านที่ชั้นนี้รึเปล่าน่ะ แล้วกล้าดียังไงถึงให้มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่หน้าห้องของผู้จัดการแบบนี้
ฉันวางกระเป๋าสะพายลงที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินไปหาป้าบ้านนอกคนนั้นด้วยท่าทีคุกคาม
ยายป้านั่นหน้าตาตื่นยิ่งขึ้น เธอรีบลุกแล้วพนมมือไว้ฉันเสียจนแทบจะรับไหว้ไม่ทัน
"ป้ามาหาใครจ๊ะ"
ถึงแม้จะไม่พอใจในตัวคนบ้านนอกนัก แต่กิริยามารยาทที่ฝึกมานานจนหาที่ติไม่ได้ของฉัน ก็ทำให้ฉันถามป้าคนนี้ด้วยน้ำเสียงสุภาพ
รอยยิ้มขลาด ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของป้า เสียงที่ตอบฉันทั้งเล็ก ทั้งเบาเสียจนต้องเงี่ยหูฟังจึงจะรู้เรื่อง
"ฉัน...ฉันมากับลูกจ้ะ"
อ้อ...แน่แล้ว แม่ของแม่บ้านแหง ๆ แหม...นี่คงต้องเรียกแม่บ้านคนนั้นมาอบรมเสียหน่อยแล้ว ที่เอาแม่มานั่งหน้าแป้นอยู่ที่โซฟารับแขก
"แล้วลูกของป้าอยู่ที่ไหนซะล่ะจ๊ะ"
มือแห้งกร้านชี้ไปที่ห้องของคุณพี "ดำอยู่ในห้องนั้นกับเจ้านายจ้ะ"
อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก โอ้แม่เจ้า...คุณแม่
"อ๋อ...คุณแม่ของคุณดำเหรอคะ" ฉันพนมมือไหว้งาม ๆ อีกครั้ง และคราวนี้ก็เป็นทีของคุณแม่ ที่ต้องยกมือรับไหว้ฉันอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ บ้าง
"ขอโทษด้วยนะคะพอดีวาดไม่รู้จักคุณป้าน่ะค่ะ ก็เลยเสียมารยาท เชิญค่ะ...เชิญนั่งก่อนสิคะ" ฉันช่วยพยุงคุณแม่นั่ง ก่อนจะขอตัวไปนำน้ำมาเสิร์ฟให้
จากนั้นก็จัดการนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อชวนคุณแม่คุยนั่นคุยนี่ รอเวลาให้คุณดำออกมาจากห้อง
ฮึ...เรื่องเข้าหาผู้ใหญ่เพื่อฝากเนื้อฝากตัวน่ะ ฉันถนัดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเพียงไม่นาน คุณแม่ของคุณดำก็เอ็นดูฉันราวกับเป็นลูกสาวแท้ ๆ เลย
พอคุณดำออกมาพบฉันนั่งคุยกับแม่ของเขาอย่างสนิทสนม เขาก็ยิ้มแป้น
"รู้จักกันแล้วเหรอครับ"
"ค่ะ คุณดำมีคุณแม่น่ารักนะคะ"
ยาหอมที่หยอดลงไป ทำให้ทั้งแม่ทั้งลูก ยิ้มปากแทบฉีกถึงใบหู
"แม่เพิ่งมาจากบ้านนอกน่ะครับ มาเยี่ยมผม"
"ก็พักนี้ดำไม่กลับไปเยี่ยมบ้านบ้างเลยนี่ลูก แม่คิดถึง...ก็เลยมาหา"
ในฐานะที่ที่ฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกสาวของคุณแม่ไปแล้ว ฉันจึงหันไปนิ่วหน้าใส่คุณดำ "เอ๊ะ...แล้วทำไมคุณดำถึงไม่กลับบ้านล่ะคะ"
สีหน้าของคุณดำดูเก้อเขิน แต่ก็เอ่ยปากตอบว่า "ผม...ต้องทำงานครับ"
"งานสำคัญกว่าครอบครัวอีกเหรอคะ"
คุณดำดูเก้อเขินกว่าเดิม เมื่อต้องตอบว่า "งานของบริษัทพ่อคุณวาดน่ะครับ"
อ๊าย ! เป็นเพราะงานของพ่อเองเหรอที่ทำให้คุณดำไม่ได้กลับบ้าน ต๊าย...แล้วฉันก็ดันหลงไปต่อว่าเขาอยู่ได้
สีหน้าของฉันมันคงน่าขำมากสินะ เพราะคุณดำหัวเราะหึ...หึ แหม...เสียฟอร์มหมดเลยฉัน
- - - - - - - - - -
จากคุณ :
(liz) 
- [
10 มิ.ย. 49 00:20:54
]
บันทึก (ไม่) ลับ--4--เรื่องสั้น 5 ตอนจบ--
[b]ในหลวง[/b]
