ความคิดเห็นที่ 1 โชคกับมงคล ฉันลองมานับไล่เรียงกันแล้ว   เท่าที่พอจะจำความได้  สัตว์เลี้ยงตัวแรกในชีวิตของฉันเป็นสุนัข . เพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดของมนุษย์ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าเกณฑ์  ไม่ใช่เกณฑ์ทหารหรอกนะ  แต่ถึงเกณฑ์เรียนหนังสือต่างหาก   แม่ได้ลูกหมามาสองตัว  ให้เราสองคนพี่น้องช่วยกันเลี้ยง โดยแบ่งความรับผิดชอบคนละตัว  ฉันเลือกตัวผู้ตั้งชื่อให้ว่าเจ้าโชค  น้องของฉันได้ตัวเมียชื่อเจ้ามงคล   มันสองตัวเป็นลูกหมาพันธุ์ทางธรรมดา ๆ เท่านั้นแหละ   แต่เราคนรักสัตว์คงต้องยอมรับนะว่า หมา..ไม่ว่าจะพันธุ์ดีเลิศหรือขี้เหร่แค่ไหน  ตอนเป็นเด็กมันจะน่ารักมาก ๆ ทั้งนั้น ตอนที่โชคกับมงคลมาอยู่บ้านเรามันยังเล็กมาก  อายุคงประมาณหนึ่งเดือนได้มั้ง  เราต้องหานมให้มันกิน ฉันยังจำความสุขในครั้งนั้นได้  เราคอยดูแลมัน  เล่นกับมันทุกวัน    เราได้เพื่อนเล่นเพิ่มมาอีก  2  ตัว   แล้ววันหนึ่ง มงคล  ก็ไม่สบาย  ในตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไร  อยู่ ๆ มันก็ท้องเสีย ทั้งถ่าย ทั้งอาเจียน  จนไม่มีแรง  และเราก็ยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจถึงการดูแลเอาใจใส่สัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่มันไม่มีแม่คอยดูแลตามธรรมชาติ  เราไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร  จะพามันไปรักษาที่ไหน เพราะตอนนั้น โรงพยาบาลสัตว์ หรือ           คลีนิกรักษาสัตว์ ก็ยัง    ไม่เป็นที่รู้จักแพร่หลายนัก   แล้วมงคลก็จากเราไปหลังจากนอนป่วยอยู่ได้ไม่กี่วัน ส่วนเจ้าโชคอยู่กับเราจนโต   เป็นเพื่อนเล่นกับฉันมันติดฉันมาก   เวลาฉันไป    โรงเรียนมันชอบวิ่งตามไปส่ง  แม่ต้องคอยไล่ไม่ให้มันตามมาเพราะจะโดนรถชนแต่มันก็ดื้อตามประสาหมา   คอยแอบตามไปอยู่เรื่อย ๆ  แถมตอนบ่าย ๆ  เวลา  โรงเรียนเลิก  มันก็แอบดอดมาคอยรับฉันกลับบ้านทุกวัน   ที่มันตามรับตามส่งฉันมันไม่ได้ไปจนถึงโรงเรียนหรอกนะ  เพราะโรงเรียนอยู่ไกลมาก  มันแค่ไปถึงจุดที่มันกำหนดไว้  แล้วก็กลับ  ตอนมารอรับมันก็มารออยู่ที่เดิมที่มันมาส่งนั่นแหละ  แม่ก็เบื่อที่จะคอยตามไล่มัน     เลยปล่อยให้มันทำตามใจชอบ   แล้วที่เรากลัวก็เป็นจริง เจ้าโชคหายไป  มันไปส่งฉันตามปกติ  แต่ไม่ได้กลับบ้าน  จนถึงเวลาที่ฉันกลับจากโรงเรียนมันก็ยังไม่มา  พ่อกับแม่ออกตามหามันตามเส้นทางที่มันเคยไปก็ไม่เจอ   วันรุ่งขึ้นพ่อไปหาที่เทศบาล  แล้วก็เจอมันถูกเขาจับ      ไปขัง  พ่อขอไถ่ตัวมันออกมาได้   พ่อบอกว่าพอมันเห็นพ่อ   มันดีใจกระโดด   โลดเต้นไม่หยุด  พอได้ขึ้นรถก็นั่งชูคอชมวิวมาตลอดทางจนถึงบ้าน  ฉันกับเจ้าโชคต่างฝ่ายต่างก็ดีใจกอดกันกลม  ฉันดูแล้วเหมือนมันยิ้มได้และกระดี๊กระด๊า  อยากเล่าให้เราฟังด้วยความตื่นเต้นว่ามันไปเจออะไรมาบ้าง  ไม่เห็นมันจะมีอาการตื่นกลัว หรือสลดเลย และเพราะความชอบเที่ยว  ความดื้อด้าน  ไม่ยอมจำของมันนี่แหละ  ทำให้เรา  ต้องเสียมันไป   มันตามไปส่งฉันเหมือนเคย  แล้วก็หายไปอีกครั้ง   เราพยายามตามหามันตามเส้นทางเดิมรวมทั้งไปดูที่เทศบาลด้วยแต่ก็ไม่เจอมัน ตั้งแต่วันนั้นฉันไม่ได้เจอมันอีกเลย  ฉันเสียใจอยู่พักหนึ่ง  แล้วชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป    แต่เจ้าโชคกับเจ้ามงคลก็ยังอยู่ในใจฉันเสมอถึงจะเลือนลางบ้างในบางครั้งเพราะมันนานเหลือเกินแล้ว    แต่ก็ยังพอจำได้นะหมาน้อยทั้งสองตัว ถุงเท้า หลังจากที่เราเสียโชคกับมงคลไป   เราก็ไม่ได้เลี้ยงสัตว์อีกเลยนานมาก  คงเป็นเพราะเรายังไม่อยากเสียใจกับการสูญเสียสิ่งที่รักไป   จนกระทั่งเราย้ายบ้านไปอยู่ที่ใหม่  มีคนเอาลูกแมวมาทิ้งไว้หน้าบ้าน  มันเป็น    ลูกแมวตัวเมีย  มีขนสีดำสนิทเป็นเงามันทั้งตัว  แต่ที่ขาทั้งสี่ข้างมีขนสีขาวเหมือนใส่ถุงเท้า  เราเลี้ยงมันไว้ในบ้านตั้งชื่อให้ว่าถุงเท้า   เราเลี้ยงถุงเท้าด้วยความรัก มันน่ารักมากอ้วนท้วนสมบูรณ์  ยิ่งอยู่ขนของมันก็ยิ่งดำเป็นเงางามสวยมาก ๆ  มีคนเคยบอกว่าแมวดำไม่ดีไม่ควรเลี้ยงไว้ในบ้าน  แต่สำหรับครอบครัวของฉันไม่เคยสนใจ  ถ้าเรามัวแต่คิดว่าสัตว์ตัวนั้นเลี้ยงแล้วจะดี จะเจริญ ก็เลือกเลี้ยง   สัตว์ที่ไม่ดีไม่สวยก็ไม่มีใครสนใจ  มันน่าเสียใจจริง ๆ  เพราะมันก็คือหนึ่งชีวิตเหมือนกัน ส่วนเจ้าถุงเท้าถึงมันจะเป็นแมวดำ  มันก็น่ารักและแสนรู้ช่างประจบนัก  ทุกคนในครอบครัวของเรารักมันมาก จากคุณ : najcha - [ 10 มิ.ย. 49 10:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากได้เจ้าถุงเท้ามาเลี้ยงได้ไม่นาน  เราก็ย้ายบ้านอีกครั้ง  ตอนขนของย้ายบ้านเราตามหาเจ้าถุงเท้าไม่เจอ  เรียกหากันอยู่นานก็ไม่เห็นมันมา แต่เราจำเป็นต้องไปแล้ว  เลยคิดว่าถ้าขนของไปเสร็จเรียบร้อยแล้วจะลองกลับมาดูที่บ้านเก่าอีกรอบ ไปถึงบ้านใหม่พวกเราก็ช่วยกันจัดของ  ถึงได้เจอเจ้าถุงเท้า  แหม! มันนอนหลับอุตุสบายอกสบายใจอยู่ในหมอน  ไม่รู้มันอยู่เข้าไปได้อย่างไร  ขนของก็ไม่เห็นมันร่วงลงมาเลย  แถมเวลาเราเรียกหา  มันก็ไม่ขานรับเหมือนอย่างเคย  คงเป็นเพราะนอนหลับสนิทฝันหวานอยู่มั้ง   ก็เป็นปกติของแมวอยู่แล้วชอบแอบไปหา ที่นอนที่คนกวนมันไม่ได้   แต่การขนย้ายข้าวของไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ต้องดังหนวกหูอยู่มาก  มันก็ยังนอนได้ไม่รู้สึกรู้สาเลย   ต่อมาลองสังเกตดูเห็นว่ามันเป็นแมวที่นอนขี้เซามาก  บางทีขึ้นไปนอนบนขอบบานประตูซึ่งกว้างแค่พอดีตัวมัน  มันยังนอนได้ไม่เคยตกสักครั้ง ก็เพราะเวลาเจ้าถุงเท้าแอบไปหาที่ซ่อนเพื่อนอนหลับแล้วเราเรียกหา   มันจะไม่ค่อยมาหา   ทำให้เราไม่รู้ว่าคราวนี้มันหายตัวไปจริง ๆ   พวกเราคิดว่ามันหลับอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้าน   จนเลยเวลาที่มันจะต้องมากินอาหาร เราถึงได้ตามหามันซะทั่วบ้าน    แต่ก็ไม่เจอ  ใจก็คิดว่ามันอาจจะยังไม่หิว  เดี๋ยวหิวมันก็คงจะมาเองนั่นแหละ  หรือไม่ มันก็อาจจะไปหาที่นอนแปลก ๆ ที่ไหนหรือเปล่า  อาจเป็นที่ที่เราคาดไม่ถึงอย่างคราวที่แล้วก็ได้   แต่พอผ่านไปคืนหนึ่ง  เราก็ชักแน่ใจแล้วว่ามันคงไม่ได้อยู่ในบ้านเราแล้ว    มันหายไปจริง  ๆ แล้วเราก็ได้รู้จากเพื่อนบ้านว่า  มันออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้านแล้วมีคนอุ้มมันขึ้นรถไป  เขาคงคิดว่ามันเป็นแมวถูกทิ้งไว้ข้างถนนมั้ง   ฉันก็ได้แต่หวังว่าคนที่เอา       เจ้าถุงเท้าไป  เขาคงจะเป็นคนใจดี  รักสัตว์  และเลี้ยงมันให้อยู่สุขสบายมากกว่าอยู่ที่บ้านของฉัน  ที่คิดอย่างนี้มันทำให้ฉันสบายใจไปด้วย   ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะ เจ้าถุงเท้า แม่แมวและลูก ๆ  กับจูดี้ อย่างที่เคยบอกว่าครอบครัวของฉันไม่ชอบรังแกสัตว์  และหากพอจะช่วยเหลืออะไรพวกมันได้ก็ช่วยตามอัตภาพ   อย่างเวลามีเศษอาหารเหลือเราจะไม่ทิ้งขยะ แต่จะเอาใส่จานวางไว้หน้าบ้าน  สัตว์ตัวไหนผ่านมาก็จะได้กินเพื่อประทัง     ความหิวไปได้บ้าง    บ้านฉันไม่ไปหาซื้อสัตว์เลี้ยงพันธุ์ดี ๆ  ราคาแพง ๆ  มาเลี้ยงหรอก  เพราะฐานะไม่ค่อยดี  คนยังไม่พอจะกินเลย  ที่เลี้ยงไว้ก็เพราะสงสาร   ส่วนใหญ่มันก็มาอยู่เองหรือคนอื่นให้มา วันหนึ่งมีแมวมาร้องขอข้าวกินอยู่หน้าบ้าน   แม่ของฉันก็ให้เศษอาหารกิน      แล้วมันก็เลยไม่ไปไหน เข้ามาอยู่ในบ้านเราซะเลย  แม่ก็เลี้ยงไว้เพราะเห็นว่า      แค่แมวตัวเดียวคงไม่เป็นไร  แต่ที่ไหนได้มันท้องมาเรานึกว่าอ้วนซะอีก  พออยู่ได้สักพักมันก็คลอดลูกออกมา 3 ตัว   เราตั้งชื่อให้ว่า เสือ สิงห์ สีสวาด  เป็นลูกแมวตัวเมียทั้งหมด     อธิบายไม่ได้นะคะว่าตอนนั้นใครเข้าฝันให้ตั้งชื่ออย่างนี้  แต่เราตั้งตามลักษณะสีและลายของมัน  และทุกคนในบ้านก็ยอมรับที่จะเรียกพวกมัน ตามนี้ ในช่วงที่แม่แมวเพิ่งคลอดลูกได้ซักเดือนกว่า ๆ   พ่อก็ได้ลูกหมามาอีก   1 ตัว  เป็นหมาพันธุ์ทางธรรมดานั่นแหละ  อายุคงประมาณซักเดือนกว่า ๆ เหมือนกันมันยังไม่อดนมเลย   พ่อให้มันชื่อ จูดี้  ทั้ง ๆ ที่มันเป็นตัวผู้  แถมยังรักมันมากประคบปะหงมยังกับมันเป็นลูกชายตัวโปรด   จนลูก ๆ อิจฉาหมา   พวกแมว ๆ ก็หวาดระแวง  เพราะตกอันดับไม่ได้เป็นตัวโปรดเหมือนเดิม พวกลูกแมวจะถูกแม่ของมันพาออกให้ห่าง ๆ   เจ้าจูดี้    ส่วนเราสองคนพี่น้อง     ที่อิจฉาหมาอยู่ก็คอยกลั่นแกล้งมัน  ทั้ง ๆ ที่มันไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย   แต่ที่เราแกล้งเราไม่ได้เกลียดมันหรอกนะ  แค่หยอกแรง ๆ ซักนิด  เพราะเราเอ็นดูมัน    ต่างหาก     อย่างเช่น เวลามันหิวนมเราก็ให้มันดูดนิ้วเราแทนสักพักใหญ่ ๆ  พอ ชงนมเสร็จค่อยให้มันกินนมจากขวดที่พ่อซื้อให้   เวลาอาบน้ำให้มันเสร็จแล้วก็จะเอามันใส่เปลที่ทำจาก  ผ้าขาวม้าของพ่อนั่นแหละ  มาผูกกับเสาบ้าน  พอเอามันลงนอนแล้วก็แกล้งแกว่งแรง ๆ ให้มันตกใจ ครอบครัวของฉันนอนรวมกันในมุ้งใหญ่ ๆ  มีพ่อ แม่ ลูก 2 คน  และแม่ก็ยอมให้แม่แมวพาลูกๆ เข้ามานอนด้วย พวกมันจะนอนที่ด้านปลายเท้า   ส่วนพ่อก็เอา   เจ้าจูดี้เข้ามานอนด้วยเหมือนกัน  กลายเป็นคน หมา แมว นอนรวมกันหมด   แต่ อยู่คนละมุมนะ  เพราะแม่แมวก็กลัวจูดี้จะทำร้ายลูกมันคอยขู่ตลอดเวลาที่จูดี้      เข้าใกล้   พ่อก็คอยระแวงกลัวว่าแม่แมวจะตบจูดี้เพราะมันยังเล็กอยู่ไม่รู้เรื่องอะไร  พ่อต้องคอยโอ๋ตลอด   มีอยู่คืนหนึ่ง ถึงคราวโชคร้ายของจูดี้  มันคงนอนละเมอเดินไปหาแม่แมวเลยโดนตบซะร้องเอ๋ง   พ่อตกใจตื่นขึ้นมาก็โกรธมากจะจับแม่แมวโยนออกไปข้างนอกเพราะบังอาจมาทำร้ายลูกชายตัวโปรดได้   แต่พ่อจับผิดตัวคว้าเอาเจ้าจูดี้โยนออกไปแทนงานนี้จูดี้เลยเจ็บสองต่อร้องไห้คร่ำครวญ ทั้งเจ็บ ทั้งตกใจ  น่าสงสารมาก พ่อต้องโอ๋อยู่สักพักถึงค่อยเงียบเสียง พอหายเจ็บมันก็เลิกคร่ำครวญ  สัตว์ก็เป็นอย่างนี้  ไม่มีมารยา  เจ็บก็ร้อง หิวก็ล่า รู้สึกอย่างไรก็ทำอย่างนั้น โดยเฉพาะหมา ซื่อสัตย์ รักเจ้าของโดยไม่มีข้อแม้   ถึงเจ้าของจะไม่รักมัน  มันก็ยังรักเสมอ  ตั้งแต่นั้นฉันกับน้องก็ไม่ค่อยแกล้งมันอีก    แต่ยังหมั่นไส้มันอยู่บ้างเวลาที่พ่อโอ๋มัน มาคิดดูแล้วตอนเป็นเด็กฉันนิสัยแย่มาก ชอบแกล้งสัตว์เหมือนกัน  แต่ไม่ถึงกับทำให้เลือดตกยางออกหรอกนะ   คงเป็นเพราะเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ  ชอบบังคับคนอื่น  เวลาไม่พอใจอะไรทำคนอื่นไม่ได้ก็มาลงที่สัตว์เลี้ยงของตังเอง    ก็เลยเหมือนมีเวรกรรมติดตัว  ที่ทุกวันนี้เห็นสัตว์ไม่ได้ต้องคอยห่วงใย  แต่ก็ทำได้แค่หาอาหารให้มันกินบางมื้อบางคราวเท่านั้น  ยังไม่ถึงกับต้องเก็บเอาหมาแมวข้างถนนมาเลี้ยงในบ้านเพราะรู้สภาพของตัวเองดีว่า ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ดูแลมัน ต้องทำงานข้ามจังหวัด บ้านก็ไม่ค่อยได้อยู่  ถ้าเก็บมันมาเลี้ยงมันจะลำบากกว่าอยู่ข้างถนนซะอีก แม่แมวอยู่กับเราสักพักพอลูก ๆ  อดนมกันหมดแล้วมันก็หายไป ทิ้งลูกทั้ง 3  ตัวให้อยู่กับเราจนโต   และสิ่งที่ฉันทำไม่ดีกับสัตว์เลี้ยงครั้งแรก ก็คือ ..วันนั้นฉันนึกอย่างไรไม่รู้อยู่ ๆ ก็เอาตะเกียบเคาะที่หลังของเจ้าเสือ โดยคิดว่าเราเพียงแค่เคาะไม่รุนแรงอะไร  แต่มันตกใจร้องด้วยความเจ็บปวดแล้ววิ่งลากขาหลังสองข้างเหมือนแมวพิการ  อย่างกระทันหัน แล้วมุดหนีเข้าไปใต้ตู้ทันที  ฉันก็ตกใจมาก คิดว่ามันจะพิการซะอีก    มันนอนร้องครางอยู่ใต้ตู้เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมา  แต่พอตอนเช้ามันก็มุดออกมาเดินได้เป็นปกติเหมือนเดิม   ฉันโดนแม่ดุซะ   กระบุงโกย .แล้วแม่ก็สอนว่าเวลาเราจะตีสัตว์เลี้ยงเพื่อสั่งสอนมัน ให้ตีเบา ๆ ในบริเวณต้นขาหลัง   อย่าตีที่กลางหลังหรือหัวแรง ๆ โดยใช้อารมณ์ เพราะมันตัวนิดเดียวจะเป็นการทำร้ายมันมากกว่าการตีสั่งสอน แล้วครอบครัวของฉันก็พบกับการพลัดพรากครั้งยิ่งใหญ่  แม่ฉันไม่สบายอยู่นานประมาณ 6 เดือนกว่า  ช่วงที่แม่ไม่สบาย  เจ้าเสือก็คลอดลูกออกมา 1 ครอกจำไม่ได้ว่ามีกี่ตัว  แต่มันเลี้ยงลูกไม่เป็น  แถมมันยังกินลูกของมันเองด้วย  พ่อมาเห็นเข้าก็เลยสั่งให้เอาแมวทั้งหมดไปปล่อยโดยบอกว่า โบราณเขาถือว่า..แมวที่กินลูก    ตัวเอง  เลี้ยงไว้ไม่ได้จะเป็นอัปมงคลแก่บ้าน ฉันคิดว่าพ่อคงกำลังเครียด กลุ้มใจ จากคุณ : najcha - [ 10 มิ.ย. 49 11:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่แม่ป่วย และไม่มีกะจิตกะใจจะดูแลเจ้าเหมียวพวกนี้  ส่วนลูก ๆ อย่างพวกฉันก็  มีหน้าที่ต้องเรียนหนังสือ ช่วยกันทำงานบ้าน และดูแลแม่ด้วย   เราเสียใจมากที่ต้องเอาพวกมันไปปล่อย สงสารตัวอื่น ที่ไม่มีความผิด  ต้องมาพลอยฟ้าพลอยฝน  โดนเอาไปปล่อยด้วย    แต่พ่อสั่งเราก็ต้องทำ เราเอาพวกมันไปปล่อยที่วัด ส่วนลูกของเจ้าเสือที่เหลืออยู่ 1 ตัวมันยังไม่ลืมตาเลย เราไม่รู้ว่าจะเลี้ยงมันยังไง แต่ฉันก็พยายามเอาเศษผ้าชุบนมคอยหยอดใส่ปากมันทุกครั้งที่ว่าง  แล้วมันก็ไม่รอดอยู่ดี คราวนี้บ้านเราก็เหลือ จูดี้  อยู่ตัวเดียว มันอยู่กับเรานานหลายปี แต่อยู่อย่างตามมีตามเกิด เพราะสภาพฐานะของเราก็ไม่ดีเท่าไหร่ และเราก็เสียใจที่เสียแม่ไป    พวกเราเหมือนเคว้งคว้างกันทั้งบ้าน  ทุกคนต่างอยู่กับความเสียใจ ได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองไป  โดยลืมคิดถึงเจ้าจูดี้  ไม่มีใครสนใจมัน  ก็แค่ให้ที่อยู่ที่กิน  พ่อก็ไม่สนใจดูแลมันอย่างใกล้ชิดเหมือนเมื่อตอนที่มันเป็นเด็ก ตอนนั้นฉันกลายเป็นเด็กเกเร ชอบรังแกจูดี้  แกล้งตี แกล้งดึงหู ดึงหาง ให้มันเจ็บ  มันก็อดทนเวลาเจ็บจะร้องคราง หงิง หงิง  แต่ฉันก็บ้าไม่สงสารมันแล้วยังแกล้งหนักขึ้นอีก พอมันเจ็บมาก ๆ เข้ามันก็แฮ่ใส่ซะทีนึง   แต่ไม่เคยกัดฉันเลย  แค่งับเบา ๆ แล้วก็ปล่อย เหมือนจะบอกว่า “ ผมเจ็บนะครับอย่าทำผมเลย ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกัน”      เขียนถึงตรงนี้แล้ว   ฉันรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายเหลือเกิน         สิ่งที่ฉันทำกับจูดี้    ช่างทำร้ายจิตใจมันนัก  ฉันเสียใจจริง ๆ   ในช่วงนั้นครอบครัวเราเหมือนแพแตก  ทุกคนละเลยจูดี้ แถมยังโดนฉันรังแก     อยู่เรื่อย ๆ  แต่มันก็ซื่อสัตย์กับเรา  อยู่กับเราด้วยความอดทน ช่วยเฝ้าบ้านไม่บ่นซักคำ  แต่แล้ววันหนึ่งมันก็หายไป  ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่หมาที่ชอบออกไปเล่นนอกบ้าน  วัน ๆ มันชอบนอนใต้บันไดหน้าบ้านคอยเฝ้ายาม  คนแปลกหน้าผ่านเข้ามามันก็จะเห่าเสมอ   ฉันไม่แน่ใจว่ามันโดนเทศบาลจับไปตอนที่ออกไปหาที่ปล่อยทุกข์หรือเปล่า   หรือว่าถูกคนใจร้ายที่ไหนรังแกแอบจับมันไปทำร้ายหรือไม่   เพราะช่วงนั้นพวกเราสับสนกันมาก เป็นช่วงชีวิตที่ลำบากสำหรับครอบครัวเรา ฉันก็ได้แต่หวังว่าจูดี้ คงไปสบาย  พ้นไปจากความทุกข์ที่ต้องอยู่กับพวกเรา .. ครอบครัวคนไร้หัวใจ (ยังมีเรื่องเล่าต่ออีกนะ แล้วพบกันค่ะ) จากคุณ : najcha - [ 10 มิ.ย. 49 11:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ้อ อ่านแล้วก็แอบคิดถึงเจ้าดอกรัก ลูกหมาที่เราเลี้ยงได้ไม่กี่วันเลยแฮะ อ่านค่อนข้างยากค่ะ ตัวหนังสือติดกันพรึดไปหมด แต่พอดูออกว่าอันไหนเป็นย่อหน้า เรื่องเคาะย่อหน้าเราก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน แต่ถ้าใช้วิธีเว้นสองบรรทัดอาจจะได้เหมือนกันลองทำดูนะคะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 10 มิ.ย. 49 15:25:35 A:124.120.204.101 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม น่าสงสารทั้งคนทั้งหมาเลย ที่สงสารคนเพราะแม่ตาย ทำให้แต่ละคนไม่มีจิตมีใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างปกติ ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลา พลอยทำให้ไม่สนใจหมาไปด้วย อืมนี่แหละคำว่าสงสารคนสงสารหมาของพี่ มันเกี่ยวกันไปหมดนั่นแหละ อืมแต่ถ้าตอนนี้ทำใจได้แล้วในเรื่องที่แม่เสียชีวิตความรู้สึกรักสัตว์ก็จะเข้ามาอีก พี่เชื่ออย่างนั้นนะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 10 มิ.ย. 49 15:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คราวหน้า เว้นบรรทัดหน่อยนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 11 มิ.ย. 49 14:09:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หมาตอนเด็กๆ น่ารักมากจริงๆ ครับ หน้างี้โง้โง่ อิๆๆ เจ้าจูดี้ตอนโดนคุณพ่อเหวี่ยงออกนอกหน้าต่าง น่าสงสารชะมัด คงงงน่าดูเลย โอ๋ๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 มิ.ย. 49 17:34:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ  คุณก๊อตซิลล่า คุณนัทตี้  คุณscottie คุณพีทคุง   ที่ได้อ่านและช่วยแสดงความคิดเห็น   ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ  คราวหน้าจะพยายามจัดหน้ากระดาษให้อ่านง่ายกว่านี้  แต่ตอนนี้ต้องขออภัยมือใหม่ด้วยค่ะ จากคุณ : najcha - [ 12 มิ.ย. 49 11:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โห เศร้าอ่ะ สงสารจูดี้ จากคุณ : Jannyfer - [ 13 มิ.ย. 49 22:38:06 ]