ความคิดเห็นที่ 1 มาตอบคอมเม้นต์ค่ะ ^ ^ >>> คณิตยา <<< หุหุ พี่อุ๋ยขา ไม่อยากบอกความจริงเลยว่าไม่ได้เป็นเพราะขยันตื่นมาโพสต์แต่เช้านะ หากแต่หนูยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก เหอๆ เรื่องการแต่งกลอนมันเป็นเรื่องของความฟุ้งซ่านน่ะพี่ อารมณ์ฟุ้งซ่านเมื่อไหร่ จะเป็นเจ้าสำบัดสำนวนขึ้นมาเชียวล่ะ อิอิ แต่อะนะพี่อุ๋ย น้องกะให้เป็นเรื่องเศร้า ไหงพี่มาแอบขำงี้ล่ะ เฮ้อ สงสัยจะไม่มี พรสวรรค์ทำให้คนอ่านอินแหงมๆ แต่แอบดีใจที่พี่รู้ใจเกดเรื่องชื่อนะ ตั้งใจแบบนี้ จริงๆ น่ะแหละ ^ ^ >>> หมูน้อยแก้มแดง <<< เอ่อ.. เจ้าหมูน้อยฯ เรารู้ตัวไหมเนี่ยว่าทำให้กระทู้พี่กลายเป็นกระทู้ฮาไปแล้ว เรื่องเศร้านะเฟ้ย - -" >>> silverqueen <<< ตามสะดวกนะขวัญ แต่ยังไงอย่าลืมกลับมาอ่านน้า เราสองคนคือมนุษย์ผู้ไม่หวาน แห่งถนนฯ ร่วมกันนี่เนอะ อิอิ >>> กริชครับผม <<< 555 พี่ดิน อันนี้คือความบังเอิญ ไม่ได้ตั้งใจอะครับ แต่เรื่องจะให้เลี้ยงนี่ พี่มัดมือชกนิ อ่านดูก็พอเดาออกกันแล้วไม่ใช่เหรอ งือ.. >>> iNt_GaL <<< หุหุหุ มีคนมาขำพี่ดินล่ะ มาตามเก็บได้แล้วนะจ๊ะโรส ^ ^ >>> คุณพีทคุง (พิธันดร) <<< แง๊.. หนูถูกแช่งอะ แต่ยอมคับ เพราะตั้งใจไว้แล้ว ไม่ยอมเปลี่ยนใจเด็ดขาด มาขำพี่ดินอีกหนึ่ง อิอิ >>> เส้นขอบฟ้า  <<< ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ คุณเส้นขอบฟ้า ชอบกลอนที่คุณแต่งจัง หากเป็นตัวเอง คงเศร้าพอดูเช่นกัน ความรักเข้ามาทายทัก.. หากแต่ก็เพียงสายลมพัดผ่าน เข้ามาแล้วก็จากไป งือ.. T^T >>> scottie <<< หากแต่ชีวิตของปฏิพัทธ์กับธัญมล ถูกเจ้ามะกอกช่อนี้เองที่ลิขิตให้ต้องโดดเดี่ยว นะสิคะพี่รักษ์ เหอๆ >>> รียา-อารียา <<< ใช่แล้วค่ะพี่ชมพู่ แต่ก็ต้องการให้กินใจนะ ไม่รู้จะทำได้แค่ไหนด้วยสิ สงสารรัก อยู่เหมือนกัน แต่สงสารตัวเองด้วยอะค่ะ กลัวว่าคนอ่านจะรุมตัวเองเพราะที่ ซาดิสต์ เหอๆ >>> nongwin <<<   หุหุ เดาถูกจริงๆ ด้วยแหละพี่เอ๋ แต่พี่เอ๋จะเดาได้หมดหรือเปล่าน้า ขอบคุณสำหรับเรื่องคำผิดด้วยนะคะ มีคนช่วยดูความหลงตาแบบนี้ เกดจะได้ผิดน้อยลงเนอะ >>> โอเลี้ยงแก่ๆ <<< อืม.. ไมเหรอคะพี่จ๊ะ อิอิ ไงก็กลับมาอ่านตอนจบน้า >>> Bangkokian <<<     ธัญมลมาตอบเหตุผลให้แล้วนะคะ เศร้าเหมือนกันเนอะ (แต่มะกอกช่อซาดิสต์อะ อิอิ) >>> W i n t e r b e r r y <<<   ดีใจที่จำได้ค่ะ ^ ^ ยังไงกลับมาอ่านครึ่งหลังด้วยนะคะ >>> อุรัสยา <<< ยินดีค่าพี่เปี๊ยก ยังไงกลับมาอ่านนะคะ แล้วดูสิว่าเศร้าสมใจหรือเปล่า ^ ^ >>> ธาราฝัน <<< ไม่รู้ว่าจะเศร้าได้ใจคนอ่านไปสักแค่ไหนน่ะสิค่ะ คุณธาราฝัน ดีใจที่ชอบนะคะ ^ ^ >>> มิรันตี (Lady Virago) <<< ใช่แล้ว น้องมิรันจ๋า พี่โดนกลั่นแกล้งน่ะ งือ.. หุหุหุ แล้วมิรันสงสัยว่ายังไงล่ะจ๊ะ >>> ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว <<< อืม.. เดาว่ายังไงเอ่ย บอกมะกอกช่อได้ไหมล่ะคะ ยังไงก็ขอบคุณมากที่มาอ่านนะคะ ไม่รู้ว่าจะจูงใจคนอ่านได้อย่างที่คิดไหม >>> กรุ่นกลิ่นแก้ว <<< จ้าเอ๋.. ขอบคุณที่มาอ่านนะ แต่ว่ายังไงก็เศร้าอะ คงไม่ว่ากันเนอะ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 22:34:06 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:53:09 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 10 มิ.ย. 49 20:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ระหว่าง..สองเรา บทจบ.. มากกว่าความรัก..คือนิรันดร '..เสียใจที่ถูกหลอก ..อับอายขายหน้าคนอื่น จนมันเจ็บไปหมด.. เจ็บ..จนไม่คิดว่าตัวเองจะทนอยู่ได้มาจนกระทั่งถึงวันนี้ด้วยซ้ำ..' เสียงพูดของตัวเองที่ดังก้องอยู่ในความทรงจำมันได้ปิดกั้นหัวใจจนฉันไม่คิดที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครอีก ฉันปิดกั้นความรู้สึกรักฉันท์หนุ่มสาว พยายามบอกตนเองว่าความสัมพันธ์นั้นมันไม่ยืนยาวมั่นคงเช่นมิตรภาพของความเป็นเพื่อน ไม่ได้ปรารถนาดีต่อกันเช่นความผูกผันฉันท์ญาติมิตรพี่น้อง ถึงขนาดบอกกับตัวเองว่าจะไม่คบใครในฐานะคู่รักอีก.. หากแต่แล้วฉันกลับถูกใครบางคนทำให้ความตั้งใจของตัวเองสั่นคลอน.. ความผูกผันแบบเพื่อน แบบพี่น้องระหว่างกันที่มีมันแปรเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเองก็สุดรู้ หรือไม่..ก็เพราะบอกกับตัวเองว่าไม่คิดจะรักใครอีกแล้วก็เป็นได้ ฉันจึงไม่พยายามรับรู้.. ไม่พยายามทำความเข้าใจ.. จนไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า สุดท้าย..ความรู้สึกแบบนั้นมันก็ได้เกิดขึ้นมาอีกครั้งเพราะใครบางคนจนได้ .. ความบังเอิญทำให้ฉันได้มาเจอ มารู้จักกับปฏิพัทธ์..ชายหนุ่มรุ่นน้องอายุอ่อนกว่าฉันสองปี หากแต่เขาเหมือนเป็นเพื่อนเป็นพี่มากกว่าน้อง เขาไม่มีนิสัยแบบคนในวัยเดียวกันที่มักจะทำทุกอย่างตามใจตัวเอง นั่นอาจเป็นเพราะโอกาสของเขาไม่ได้เอื้ออำนวย เพียงแต่ฉันก็รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเสียจนบางทีฉันดูกลายเป็นเด็กกว่าไปเลย ..ปฏิพัทธ์ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นยามที่อยู่ใกล้เขา ปลอดภัย..แม้ตัวเองจะเคยผิดหวังกับคนเพศเดียวกับเขาที่เคยคิดว่าได้มอบสิ่งอ่อนหวานที่เรียกว่า 'รัก' ให้ตัวเองมาก่อน ซึ่งพอไม่ใช่มันก็คือความขมปร่าที่ติดอยู่ในใจมาโดยตลอด จนแทบจะกลัวความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง ..หากฉันก็ปล่อยให้เกิดขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่ไม่แน่ใจนักว่าเผลอไผลปล่อยให้ระยะห่างระหว่างเราสองคนหดสั้นลงมากเกินไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ..จากเพื่อนที่รู้จักกันแค่ฉาบฉวย ก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิท กลายมาเป็นดั่งคนในครอบครัว ..ความรู้สึกผูกผันค่อยๆ ซึมลึกเข้ามา นานวันเข้าก็เริ่มแปรเปลี่ยน หากเพียงแต่กำแพงชั้นสุดท้าย..ใจที่เคยบอบช้ำ มันก็ได้สร้างเกาะกำบังทันทีที่เริ่มรู้สึกตัว 'รักดีใจที่เห็นธัญประสบความสำเร็จ.. ดีใจ.. แต่..ก็ตามไม่ทัน.. รักไม่ได้อยากเป็นน้องชาย.. ไม่อยาก..เลยสักนิดเดียว..' ..เสียงอ้อแอ้เช่นคนเมาสุราละเมอลอดออกจากริมฝีปากบางราวกับผู้หญิงของปฏิพัทธ์ในคืนที่ฉลองตำแหน่งใหม่ของฉัน.. ตอนที่ขอตัวไปทำธุระส่วนตัวก็เห็นอยู่ว่าปฏิพัทธ์กำลังกรึ่มๆ ได้ที่ หากแต่ก็ไม่ทันเฉลียวใจว่าเขาจะเมาหนักจนกระทั่งไม่ทันรู้ตัวเองถึงขนาดพร่ำรำพันความรู้สึกในใจได้แบบนี้ พอฉันกลับมาเห็นว่าเขาคอพับ หลับไปเสียแล้ว ก็กำลังคิดว่าจะปลุก.. หากแต่ไม่ทันได้ทำตามความตั้งใจ ถ้อยคำน้อยเนื้อต่ำใจก็พรั่งพรูออกมาเสียก่อน.. แรกทีเดียวฉันชะงัก พร้อมๆ กับความหวั่นไหวลึกๆ ที่มันแอบแฝงอยู่ในใจฉันก็สั่นคลอนขึ้นมา แต่ความไม่แน่ใจ ความไม่มั่นใจ ความกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมามันก็ย้อนเข้ามาเตือนตัวเอง.. ฉันกลับไปเป็นเต่าหดหัวในกระดอง อ่อนแอ.. ไม่กล้าเผชิญโลกภายนอก ปิดกั้นไม่ยอมออกมาค้นหาความจริงใจจากผู้ชายคนนี้ ทั้งที่ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่าตลอดเวลา..ดวงตาแสนซื่อสัตย์ของเขามันก็ได้เผยบอกสิ่งนั้นจนหมดแล้วแท้ๆ ..แถมไม่น่าเชื่อว่าฉันจะสามารถตีหน้าตาย หลอกตัวเอง ทำเป็นไม่ได้ยิน สามารถเดินตรงเข้าไปปลุกให้เขาลุกจากโซฟารับแขกเพื่อให้กลับเข้าไปนอนในห้องตัวเองได้ง่ายๆ  ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. ทำทุกอย่างเมื่อเดิม จะต่างไปก็แค่คำพูดตอกย้ำความสัมพันธ์ของเราทั้งสองที่ฉันพูดซ้ำๆ ย้ำๆ กับทั้งเขาและตัวเองมาขึ้น พยายามตอกย้ำเสมอๆ .. ย้ำ..ว่าเราสองคนคือเพื่อน คือพี่ คือน้อง.. ย้ำ..แม้จะเห็นแววหม่นเศร้าที่เขาเผลอแสดงออกเพราะไม่ปรารถนาที่จะเป็นแค่น้องชายอย่างที่ฉันย้ำให้เป็น ย้ำ.. แม้จะไม่แน่ใจนักว่ามันคือความต้องการจริงๆ ของใจตัวเองหรือเปล่า.. ย้ำ.. เพราะความกลัว.. ฉันกลัวว่าสักวันหนึ่ง.. หากฉันตอบรับความรู้สึกนี้ไปแล้ว เขากลับได้พบใครที่ดีกว่าและทิ้งฉันไป ฉันก็จะเจ็บอีก.. 'แน่ใจนะว่ามันเป็นความต้องการของธัญจริงๆ .. ธัญหลอกใครก็หลอกได้ทั้งนั้นแหละ แต่น้อยเชื่อว่าธัญไม่สามารถหลอกตัวเองได้แน่.. คิดดูให้ดีนะธัญ.. อะไรคือสิ่งที่ธัญปรารถนาจริงๆ กันแน่..' คำพูดของเพื่อนตอกย้ำความเป็นจริงจนฉันไม่อาจปฏิเสธใจของตัวเองได้ ..ฉันรู้ว่าความรู้สึกลึกๆ ในใจของตนเองคืออะไร หากกลับปฏิเสธ พยายามบอกว่ามันไม่ใช่อยู่ตลอดเวลา '..เพราะธัญมัวแต่จมปลักอยู่กับความผิดหวังของรักครั้งเก่า จนกลัวที่จะกลับมารักใครอีก กลัว..แม้กระทั่งไม่กล้าจะรับความรักจากใครด้วยซ้ำ ..' ฉันสะอึกกับการถูกมองออกลึกถึงจิตใจ ท้ายที่สุดเมื่อกลับมานั่งทบทวนใจตัวเอง ถึงได้รู้ว่ามันก็แค่ความขี้ขลาด หวาดกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง พอลบมันออกไปได้ ก็ง่ายที่จะมองเห็นความจริงที่ปรากฏอยู่นั่นเอง ฉันไม่ได้เอ่ยบอกตรงๆ .. แต่ไม่ปฏิเสธท่าทีที่แสดงออกว่ารัก คลอเคลีย.. อิงแอบ.. โอบกอดและยอมให้ปฏิพัทธ์แสดงความรักตอบ ..ไม่มีคำว่า 'พี่สาว' และ 'น้องชาย' ซึ่งเดิมทีฉันเคยใช้เป็นข้ออ้างยามแสดงความใกล้ชิดสนิทสนม แต่ก็ใช้มันเป็นช่องว่าง ขีดเส้นระยะห่างระหว่างกันด้วยเช่นเดียวกัน ..หากแต่ต่อจากนี้ไป มันจะไม่มีอีกแล้ว ฉันจะตักตวงคืนวันแห่งความสุขที่ได้ทำหายไปกลับคืนมา จะชดเชยวันคืนที่ต่างก็เก็บงำความรู้สึกซึ่งกันและกันเอาไว้ให้ได้มากที่สุด.. เพียงแต่โลกความเป็นจริงมันช่างโหดร้ายกว่าที่คิดเสมอ.. ..ชีวิตมนุษย์ไม่ได้ยืนยาวได้ตราบเท่าที่ใจปรารถนา เวลาแห่งความสุขที่ปรารถนาให้ยาวนาน มันก็กลับสั้นแค่เพียงน้อยนิดด้วยเช่นกัน ยังมีต่อ.. จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 10 มิ.ย. 49 20:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ.. 'ครับ.. ลูคิวเมียหรือมะเร็งเม็ดเลือดขาว..' หากขอพรพระผู้เป็นเจ้าได้ ฉันอยากให้สิ่งที่ตัวเองได้ยินจากบุรุษในเครื่องแบบชุดขาวตรงหน้าเป็นเพียงเรื่องโกหกหรือล้อกันเล่นจากรายการทีวีที่เคยฮิตกันในสมัยหนึ่ง เพียงแต่มันเป็นไปไม่ได้ว่ามนุษย์ผู้ต้องมีจรรยาบรรณวิชาชีพจะพูดล้อเล่นว่าคนไข้ของตนเป็นโรคร้าย หากมันไม่ใช่ความจริง.. นายแพทย์คนเดิมยืนยันอยากให้ฉันเข้ารับการรักษา อธิบายวิธีการรักษาแบบต่างๆ กระทั่งผลข้างเคียง อาการที่อาจจะเกิดขึ้น ระยะเวลาที่ใช้รักษาตัว รวมไปถึงค่าใช้จ่าย.. เพียงแต่สมองฉันไม่อาจจะรับรู้ ไม่อาจจะประมวลคำบอกเล่าใดๆ ได้อีกต่อไป ความกลัวกับสิ่งที่เรียกว่า 'ความตาย' มันจู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน หากเป็นก่อนหน้านี้ที่ไม่มีผู้ชายที่ชื่อปฏิพัทธ์ ผู้ชายที่เวลานี้ฉันยืนยันได้เต็มปากเต็มคำว่าเขาคือความอบอุ่น คือแสงสว่างในชีวิต ฉันก็คงไม่กลัวกับการที่ต้องตายจากโลกมนุษย์ที่อ้างว้างโดดเดี่ยวของตัวเองได้มากมายถึงเพียงนี้ สายน้ำอุ่นร้อนอาบนัยน์ตาสองข้างตลอดเส้นทางจากโรงพยาบาลถึงคอนโดมิเนียมที่อาศัยอยู่ ร้องไห้ให้กับโชคชะตาที่ราวกับชีวิตถูกบททดสอบกลั่นแกล้งจนแทบจะเจียนตาย เสียใจกับเคราะห์กรรมที่เวียนมาหาไม่รู้จักจบสิ้น หากรู้ว่าชีวิตมันแสนสั้น ฉันจะไม่ปรารถนาแสวงหาความรักเพื่อจะพบว่ามันเหลือเวลาแห่งความสุขแค่เพียงไม่นานแบบนี้เลย.. "ธัญรักเธอนะรัก.." เสียงกระซิบเพียงแผ่วเบา เพราะฉันไม่ต้องการให้เจ้าของอ้อมกอดอุ่นข้างตัวคนนี้ได้ยิน  แม้เขาจะหลับสนิทไปจนสังเกตได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอแล้วก็ตาม.. ค่ำคืนแห่งความทรงจำ..คืนที่ตัดสินใจว่าจะให้เป็นคืนสุดท้ายที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่รู้แล้วว่ารักสุดหัวใจ ฉันก็ปล่อยตัวปล่อยใจตามปรารถนาเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ซึ่งหากไม่ล่วงรู้ถึงชะตาชีวิตของตัวเอง คืนนี้มันคงเป็นความทรงจำอันแสนหวาน บรรยากาศคงตลบอบอวลไปด้วยไอรัก ไม่ใช่ปกคลุมด้วยเมฆหมอกหม่นเทาจนแทบจะมองไม่เห็นแสงสว่างในจิตใจเช่นนี้ .. นับเวลาถอยหลังลงเรื่อยๆ เหลืออีกแค่ไม่ก็ชั่วโมงก็จะรุ่งเช้าแล้วสินะ ..จะถึงเวลาจากลาแล้ว ..ยิ่งเข็มวินาทีหมุนไปเรื่อยๆ ฉันก็ยิ่งไม่อาจจะข่มตาหลับได้ตลอดทั้งคืน.. ฉันได้แต่ข่มใจที่คอยแต่จะไหววูบ ระงับนัยน์ตาที่ร้อนผ่าวราวกับของเหลวอุ่นร้อนภายในจะหลั่งรินมากลบสองตาไม่ให้ได้มองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดนัก พยายามจ้องมองใบหน้าที่ยามหลับสนิทของปฏิพัทธ์ซึ่งดูอ่อนเยาว์สมตัวมากกว่าเวลาปกติที่แววกร้านในดวงตาของเขาทำให้แก่เกินวัย ฉันได้แต่จ้องมองมันตลอดทั้งคืนอย่างเงียบๆ พยายามจดจำภาพนี้เอาไว้ จารึกมันลงบนจิตใจ.. เก็บมันไว้ข้างในลึกสุดใจ.. เก็บไว้ไปตลอดจนลมหายใจสุดท้ายของตัวเอง.. ยามฟ้าสาง..หากเป็นราวกับเวลาชี้ชะตา.. ฉันค่อยๆ ปลดอ้อมแขนหลวมๆ ที่เขาตระกองกอดฉันมาทั้งคืนออก ขยับมันอย่างเบามือด้วยกลัวว่าหากอีกฝ่ายรู้ตัวตื่นขึ้น แล้วจะทำให้ความตั้งใจทุกอย่างของตัวเองสูญสลายไป .. ใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ราวกับเจ้าตัวกำลังฝันดี ซึ่งหากเป็นไปได้ ต่อจากนี้ไป ฉันก็อยากให้เขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นนี้ อย่าได้หมองหม่นเศร้าซึมอีกต่อไปเลย.. "ธัญไปนะรัก.. ดวงใจ..ของธัญ" ฉันเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อย โดยมีภาคินีซึ่งแม้เจ้าตัวจะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของฉันนัก แต่เธอก็ยอมเป็นผู้ช่วยเหลือ ทำตามคำขอร้องของเพื่อนผู้เอาแต่ใจเช่นฉัน ข้าวของต่างๆ ถูกทยอยขนถ่ายไปเรียบร้อยแล้วโดยที่คนอยู่ร่วมห้องไม่ได้ผิดสังเกต เช้านี้จึงเหลือเพียงกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่พอไว้เก็บเสื้อผ้าที่ยังพอหลงอยู่อีกไม่กี่ชุด และก่อนที่จะก้าวเดินออกจากห้อง ฉันก็ยังคงขอเอาแต่ใจตัวเองอีกเป็นครั้งสุดท้าย ..ก้มลงสัมผัสริมฝีปากตัวเองกับเปลือกตาหลับพริ้มนั่น..แผ่วเบาราวกับลมพัดผ่าน หากแต่ปฏิพัทธ์ยังคงหลับสนิท ฉันปิดประตูอย่างเบามือที่สุด จากนั้นจึงลงไปหาเพื่อนซึ่งรออยู่บริเวณลานจอดรถแล้ว พร้อมๆ กับหยาดน้ำที่มันได้ไหลคลอออกมาอีกครา.. "เจอเขาหรือเปล่า.." เพราะพรวดพลาดรีบลุกขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ฉันจึงเกือบจะซวนเซล้มลงถ้าไม่ทันคว้าพนักโซฟาไว้ได้ก่อน ซึ่งก็พอดีกับการตกใจของคนเป็นเพื่อน รีบรุดเดินตรงเข้ามายังตำแหน่งที่ฉันอยู่ ค่อยๆ ประคองร่างกายที่ซูบซีดไร้ซึ่งเรี่ยวแรงไปแทบทุกวัน ลงบนโซฟารับแขกตัวเดิม "น้อยบอกกี่ครั้งแล้วนะธัญว่าอย่าฝืนร่างกายตัวเอง ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง.." หญิงสาวตรงหน้าคงอยากจะต่อว่าฉันมากกว่านี้ ถ้าไม่เห็นสีหน้าที่ซีดเซียวหากแต่ก็แฝงด้วยความร้อนรนเป็นกังวลของตัวฉัน คนเป็นเพื่อนคงทั้งสงสาร เห็นใจ แต่ก็คงสมเพชเวทนาไม่ต่างกัน "เจอ.. แต่ก็เหมือนเดิม กินเหล้าเมาหยำเป กว่าจะกลับห้องตัวเอง ไม่สว่างก็เกือบสว่าง.. นี่คงไม่ได้เข้าเรียนเลยมั้ง.." ฉันไม่คิดว่าภาคินีจะไปเห็นด้วยตาตัวเองหรอกนะ หากแต่หญิงสาวน่าจะสอบถามเอากับยามที่ดูแลห้องพักเดิมของฉันมากกว่า เพราะถ้าปฏิพัทธ์เห็นหน้าเธอ เขาคงพอเดาออกว่าฉันหายไปอยู่กับใคร "โธ่..รัก..น้อยช่วยให้ใครไปเตือนเขาทีสิ น้อยรู้จักพี่ที่ทำงานในบริษัทที่รักทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ วานให้เขาช่วยไปเตือนรักให้ที..ธัญไม่อยากเห็นรักเป็นแบบนี้.." เหมือนบังเอิญว่าภาคินีทำงานที่บริษัทเอเจนซี่แห่งหนึ่งซึ่งติดต่องานกับบริษัทโฆษณาที่ปฏิพัทธ์ทำงานอยู่ และเจ้านายโดยตรงของเขาก็เป็นเพื่อนกับเพื่อนฉันด้วยเช่นกัน "ถ้า..พี่ภัทร์เตือนเอง.. เขาอาจ..จะเชื่อ..ก็ได้นะน้อย.. ให้เขากลับ..เป็นคนเดิม..คนที่ขยัน..ขันแข็งตามเดิม..นะ.." เสียงพูดเริ่มจะขาดหายเพราะความเหนื่อยจากการฝืนร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย ภาคินีจึงรีบรับปากว่าจะช่วยพูดกับประภัทร์..เพื่อนของเธอหรืออีกนัยคือเจ้านายของปฏิพัทธ์ จากนั้นก็คะยั้นคะยอบังคับให้ฉันเข้าไปนอนพักในห้องนอนที่เธอยกให้มาเป็นเวลานับเดือนตั้งแต่ที่ฉันตัดสินใจย้ายออกจากบ้านตัวเอง.. ย้ายออกจากชีวิตของผู้ชายที่รักเพียงเพื่อหวังให้เขาพบคนที่ดี ที่เหมาะสมกับเขา โดยที่ฉันไม่ทันได้นึกเลยว่าเขาจะจมปลักอยู่กับความเสียใจ กระทั่งทำลายอนาคตตัวเองกับคนไม่มีอนาคตอีกต่อไปแล้วเช่นฉัน หากแต่ก่อนที่คนเป็นเพื่อนจะทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวในห้อง เธอก็หันกลับมาพูดกับฉันด้วยประโยคเดิมๆ ที่เคยพูดมาก่อนหน้านี้ ด้วยน้ำเสียงที่เครือลงอีกครั้ง "น้อยก็ยังยืนยันอยากให้ธัญกลับไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขานะ บางที..เขาจะได้เป็นกำลังใจให้ธัญ..มีชีวิตยืนยาวต่อไปได้นะ.." ฉันรู้ว่าคนเป็นเพื่อนหวังดีและปรารถนาให้ฉันได้พบความสุข อย่างน้อยก็แค่เท่ากับเวลาที่เหลืออยู่ ถ้าฉันจะได้กลับไปใช้ชีวิตกับคนที่รัก เพียงแต่พอตัวฉันเองก้มลงมองเป็นเห็นสภาพร่างกายที่แค่ระยะเวลาเพียงเดือนเดียว มันก็แทบจะเหลือแต่เนื้อหุ้มกระดูก ผมยาวที่เคยนุ่มสลวยที่มาบัดนี้ก็แห้งแล้ง หลุดร่วงง่ายเช่นเดียวกับใบไม้แห้งที่รอเวลาถูกลมพัดปลิดลงจากขั้ว มิหนำซ้ำเรี่ยวแรงก็อ่อนล้าลงแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซึ่งถ้าภาคินีไม่ใช่เพื่อนรักที่สนิทกันมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ เธอก็อาจรังเกียจและปฏิเสธที่จะต้องมาคอยดูแลฉันเช่นนี้ ให้ภาพฉันในความทรงจำของปฏิพัทธ์ดูดีอย่างที่เขาเคยเห็น.. อย่ามาเจอกันในเวลานี้เลยดีกว่า.. "ไม่หรอกน้อย.. จะเร็วหรือช้า ธัญก็..ต้องจากไป..อยู่ดี.. จากเป็นกันตอนนี้ ให้เขาคิดว่าธัญทิ้งเขา ทำร้ายเขา พอรักเขาทำใจได้ เขาก็จะลืมธัญได้เอง.. แต่ถ้าจากตาย.. ธัญเชื่อว่ารักจะไม่มีทางลืมธัญได้ง่ายๆ เขาคงจะจมปลักอยู่กับผู้หญิงที่ตายไปแล้ว ..ไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับใครแน่.." ลืมธัญเถอะนะรัก.. อย่าให้ได้ชื่อว่าธัญต้องทำร้ายรักไปตลอดชีวิตเลย... ย่างเข้าเดือนที่สอง ผลจากการรักษาด้วยเคมีบำบัดก็ไม่ได้ทำให้ฉันดีขึ้นเท่าไหร่เลย ร่างกายที่ได้รับยากดการสร้างเม็ดเลือด ทำให้ภูมิคุ้มกันก็ถูกกดลงไปมาก ฉันอ่อนแอและติดเชื้อโรคได้ง่าย จากที่อ่อนเพลีย เบื่ออาหารอยู่แล้ว ผลข้างเคียงของยาที่ทำให้คลื่นไส้อาเจียนก็ยิ่งทานอะไรไม่ได้ ผมก็ร่วงเอาร่วงเอา จนตอนนี้ฉันไม่กล้าที่จะส่องกระจกดูหน้าตาตัวเองอีก อาการเจ็บปวดทั่วสรรพางค์กาย แม้แต่ยาระงับปวดที่เป็นอนุพันธ์ของสารเสพติดบางตัวก็แทบจะเอาไม่อยู่ ฉันแทบอยากจะหมดสิ้นลมหายใจไปซะ เพื่อจะได้ไม่ต้องทนกับความทรมานแบบนี้ หากแต่เจ็บปวดกาย มันก็ยังไม่เท่ากับความเจ็บร้าวในใจที่ยังคงร้อนรนเพราะเป็นห่วงใครบางคน เพียงแค่ได้ยินว่าเขาดีขึ้นจนกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิม ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ้านายเขาไปพูดอะไรให้เขาสำนึกได้ ความรู้สึกดีใจ สุขใจ มันก็แทบจะกลบความทรมานเพียงกายนี้เสียสิ้นไป "จริงๆ นะน้อย.. น้อยไม่ได้หลอกให้ธัญดีใจเล่นใช่ไหม.." "อืม.. เรื่องจริง.. นายรักกลับมาทำงานกับพี่ภัทร์แล้ว คิดว่าอีกไม่นานก็น่าจะกลับไปเรียนเหมือนเดิมแล้วด้วย ธัญสบายใจแล้วก็พยายามรักษาตัวเองให้หายนะ.. จะได้เห็นความสำเร็จของคนที่ธัญรักไง.." ฉันไม่ได้เอะใจสักนิดว่าคำบอกเล่าของเพื่อน มีบางสิ่งที่ปิดบังฉันอยู่ "ดีแล้ว... ต่อไปไม่นาน.. เขาก็คงลืมธัญได้.." ฉันพึมพำประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะตัดบทเพื่อนเพราะความง่วงงุน จากนั้นก็หลับไปด้วยฤทธิ์ยา ขอโทษนะรัก.. ขอโทษที่ไม่สามารถอยู่มอบความรักให้กับรักได้.. แต่ธัญจะรักเธอนะ จะรักเธอตลอดไปจนแม้แต่ความตายก็จะมาพรากความรักของธัญไปจากรักไม่ได้ ธัญสัญญา.. ยังมีต่อ.. แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 20:59:27 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 10 มิ.ย. 49 20:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อค่ะ.. "ป้านิ่มบ่นกับน้อยว่าธัญไม่ยอมทานอะไรเลยอีกแล้วนะ.." น้ำเสียงเหมือนจะดุเล็กน้อยหากฉันรู้ว่าทั้งหมดมันเจือด้วยความเป็นห่วงดังมาจากคนเป็นเพื่อน ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงยังเตียงนอนภายในห้องนอนส่วนตัว ..วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันฝังตัวเองอยู่บนที่นอน ไม่อยากที่จะขยับเขยื้อนเนื้อตัวไปรับรู้ความเปลี่ยนแปลงภายนอก เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับตัวเองอีกต่อไป ฉันพยายามขยับตัวให้ลุกขึ้นนั่ง หากมันทำด้วยตนเองได้ยาก ภาคินีจึงเข้ามาช่วยพยุงให้ง่ายขึ้น พอนั่งเอนพิงกับหมอนหนุนเรียบร้อย อีกฝ่ายก็ทรุดนั่งลงบนเตียงด้านข้าง "แล้วแบบนี้น้อยจะปล่อยธัญไว้คนเดียวได้ยังไงล่ะเนี่ย ตอนกลางวันน้อยก็ต้องทำงาน กลับมาก็เกือบค่ำแทบทุกวัน ป้านิ่มเองก็มีหน้าที่มาดูแลห้องให้เราสองคนได้เฉพาะตอนกลางวัน.. น้อยว่าจะหาคนมาดูแลธัญอีกสักคน เวลาน้อยไปทำงาน กลับดึกๆ จะได้สบายใจ.." "อย่าเลยน้อย แค่นี้ธัญก็รบกวนน้อยมากแล้ว ตอนนี้ธัญยังไหว พอดูแลตัวเองได้.. ไว้ถึงเวลาที่ธัญไม่ไหว แล้วธัญจะบอกนะ.." ฉันทนฝืนไม่แสดงให้เพื่อนเห็นถึงความเจ็บปวดทรมานที่มันรุมเร้าอยู่ทุกวัน ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ตอนที่ตัวเองจะจากไป แค่นอนหลับ..หมดลมหายใจไปเฉยๆ ไม่ต้องรับรู้อะไรเลยคงจะดี "เรื่องเงินในบัญชี.. น้อยจัดการให้ธัญแล้วใช่ไหม.." พอนึกได้ ฉันก็ถามเรื่องนี้กับภาคินีอีกครั้ง เพราะโชคดีที่เงินเก็บของตัวเองมากพอที่จะไม่รบกวนให้คนเป็นเพื่อนต้องมาออกค่าใช้จ่ายในการรักษาตัวของฉันให้ และถึงแม้จะต้องใช้เงินจำนวนมาก แต่มันก็ยังคงมากพอที่จะเหลืออยู่ตอนที่ฉันไม่ได้อยู่ใช้มันแล้ว ฉันก็เลยตัดสินใจวานเพื่อนให้ทำบางอย่างให้ "อืม.. กำลังติดต่อสำนักงานทนายความให้ .." เหมือนฉันเห็นคนเป็นเพื่อนนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะพยักหน้ารับคำ ..ฉันรู้ว่าภาคินีไม่ค่อยจะเห็นด้วยนักที่ฉันตัดสินใจจะโอนเงินที่ฝากธนาคารในชื่อของตัวเองหลังจากที่มันเหลือจากหักค่ารักษาตัวแล้ว ทั้งหมดให้กับปฏิพัทธ์.. เธอยังคิดว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานพอที่จะมีสิทธิ์ใช้สมบัติส่วนนี้ที่มันมาจากมรดกของพ่อแม่และน้ำพักน้ำแรงที่ตัวเองหามาได้ แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น.. ร่างกายตัวเองย่อมรู้ดีว่ามันคงจะไม่ยืนนานพอจะใช้ทรัพย์สินที่พอตายก็เอาไปไม่ได้อีก ซึ่งฉันคงจะดีใจมาก หากมันยังพอมีประโยชน์สำหรับคนที่รัก ..แม้ไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยรักกับเขา ก็ขอให้เขาคงอยู่ด้วยความสุขแม้จะมอบให้ได้เพียงสิ่งของ เงินทองนอกกายก็ตาม "ธัญ.. ถ้าเรื่องบางอย่างที่น้อยรับปากธัญ แต่น้อยทำให้ไม่ได้ ธัญจะว่าน้อยไหม.." จู่ๆ เพื่อนที่นั่งนิ่งอยู่สักพักก็เอ่ยพูดขึ้นมา ฉันไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่เท่าที่รู้ เรื่องที่ขอร้องคนเป็นเพื่อน ไม่เคยพ้นเรื่องของปฏิพัทธ์เลย "..อะไรหรือน้อย ..หรือว่ารักเขากลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว.." "ไม่ใช่หรอก.. พี่ภัทร์ช่วยพูดให้จนเขาสำนึกได้แล้ว แต่ว่า.." "แต่อะไรน้อย.. รักเขาทำไม.." ตื้ด..ตื้ด.. หากแต่ก่อนที่ฉันจะรู้เรื่องอะไรจากปากคนเป็นเพื่อน เสียงโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายก็ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน "สวัสดีค่ะ.. ภาคินีพูดค่ะ.. อะไรนะ!.. ว่ายังไงนะคะ!" น้ำเสียงตกใจจนฉันรับรู้ได้ ก่อนที่คนเป็นเพื่อนจะจบบทสนทนากับคนอีกฝั่งของสายโทรศัพท์ ฉันก็เห็นดวงตาแดงกล่ำของเธอเสียแล้ว พอวางสายได้ ภาคินีก็โผเข้ากอดฉันแทบจะทันที "ม..มีอะไรหรือน้อย.. ใครเป็นอะไรหรือเปล่า.." "ทำใจดีๆ นะธัญ.. นายรักประสบอุบัติเหตุ.. ระหว่างทางที่เขาจะมาที่นี่ รถกระบะแหกโค้งวิ่งเข้ามาเสยรถมอเตอร์ไซค์ของเขา.. ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว.." คนเป็นเพื่อนผละออกจากตัวฉัน ดวงตายิ่งแดงกล่ำขึ้นเหมือนเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะฝืนไม่ให้น้ำตาแห่งความสงสารฉันไหลออกมา อะไรกัน.. ที่ฉันได้ยินมา มันไม่เป็นความจริงใช่ไหม ..ภาคินีพูดเล่นกับฉันอีกแล้วใช่ไหม.. "ไม่.. ไม่นะรัก.. ไม่จริงใช่ไหมน้อย น้อยบอกธัญสิว่ามันไม่จริง.. ไม่ใช่เรื่องจริง.." แล้วภาพในความฝันเมื่อคืนวาน มันก็ย้อนกลับมาในสำนึกของฉันอีกครั้ง '..เราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือ รักอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีธัญ.. กลับมาเถอะนะ มาอยู่ด้วยกัน.. กลับมาเถอะนะธัญ..' ยังมีต่อ.. แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:16:13 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:06:09 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 10 มิ.ย. 49 20:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อค่ะ.. "อย่าเป็นอะไรนะรัก.. ธัญจะไปหารัก.. จะไปหารักเดี๋ยวนี้แล้ว.." น้ำซึมคลอขอบตาก่อนจะค่อยๆ ไหลรินออกมา ฉันพร่ำบอกให้เพื่อนพาฉันไปยังโรงพยาบาลที่รักถูกส่งไป จากที่เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่เจอหน้าเขาอีกจนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต มาตอนนี้ฉันลบมันไปเสียสิ้น ภาคินีพยักหน้ารับปาก โทรหาประภัทร์เพื่อให้เขามารับฉันไป เพราะตัวเธอที่ตกใจไม่แพ้กัน คงไม่สามารถประคับประคองพาคนเจ็บอย่างฉันไปเป็นภาระได้ตามลำพัง รอนะรัก.. รอธัญก่อนนะรัก.. "รัก.." สายระโยงระยางตรงหน้าบอกฉันเป็นอย่างดีถึงสิ่งที่ต้องเผชิญ ฉันเกือบจะไม่ได้เข้ามาเจอปฏิพัทธ์ในห้องผู้ป่วยหนักแบบนี้ได้แล้ว หมอเจ้าของไข้เขาเป็นคนห้ามพอรู้ว่าฉันกำลังป่วยเป็นอะไร เขากลัวว่าตอนกลับไปฉันจะทรุดหนัก เพราะร่างกายที่รักษาด้วยยากดภูมิ มันทำให้ภูมิคุ้มกันต่ำ ฉันอาจจะติดเชื้อโรคได้ง่ายๆ แต่ฉันดื้อดึง ไม่ว่าใครห้ามฉันก็ไม่สนใจ อ้อนวอนขอร้อง จนหมอพยาบาลคงได้แต่ใจอ่อน ยอมตามใจฉัน "ธัญกลับมาหารักแล้วนี่ไง.. รักฟื้นขึ้นมาพูดกับธัญสิ.. มาฟังคำขอโทษจากธัญ.. มาฟังทุกอย่างที่ธัญอยากจะบอก อยากจะสารภาพกับรักนะ.." เขาไม่ตอบสนองอะไรกับฉัน แม้ว่าฉันจะยกลำแขนข้างตัวมาแนบใบหน้าที่ซูบผอมของตัวเองก็ตาม "ธัญรู้ว่ารักอยากได้ยินคำว่ารักจากปากธัญ.. ธัญจะบอกแล้วนะรัก.. หากแต่ถ้ารักไม่ตื่นขึ้นมาฟัง รักจะรับรู้ได้งั้นหรือ.." ถึงมันจะเป็นไม่ได้ตามที่หวัง ฉันก็อยากจะพูดออกมาอยู่ดี "ธัญรักรักนะ..รักเหมือนกับที่เธอรักธัญ.. รักมากกว่าชีวิตของตัวเอง.." ฉันก้มลงกระซิบข้างใบหู หวังให้มันใกล้พอที่เขาได้ยินและรับรู้ความรู้สึกทั้งมวลของตัวเอง ร่างใต้สายน้ำเกลือกระตุกราวกับจะรับรู้ ก่อนจะนิ่งสนิทลงแทบจะทันทีด้วยเช่นกัน หากแต่ฉันก็เห็นใบหน้าที่ซีดขาวนั้นมีรอยยิ้มจางๆ ทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท หัวใจเขารับรู้ข้อความที่ฉันส่งไปให้แล้วสินะ.. ความเปียกชื้นกลบสองตาฉันหลังจากที่ก่อนหน้านี้มันแห้งผากไร้น้ำมาหล่อเลี้ยงตอนที่รู้จากแพทย์ว่าอาการของเขาหนักเกินกว่าจะรักษาได้ จะยื้อชีวิตเขาไว้แค่ยามมีเครื่องช่วยหายใจ หากถอดออกเขาก็จะไป คนเป็นเพื่อนที่อยู่เคียงข้างเสียอีกที่เป็นฝ่ายร้องออกมาแทน หลับให้สบายเถอะนะรัก.. สักวันธัญจะตามเธอไป.. รอก่อนนะ.. สักวัน.. เราจะได้พบกันอีกแน่นอน.. ...... แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:15:13 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:11:12 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 10 มิ.ย. 49 20:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อค่ะ.. ควันไฟที่ลอยขึ้นจากยอดเมรุ บ่งบอกให้ภาคินีรับรู้ว่าต่อจากนี้กายเนื้อของชายหญิงที่ชื่อปฏิพัทธ์กับธัญมลจะไม่มีหลงเหลืออยู่ในโลกภพนี้อีกต่อไป หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาอีกครั้งก่อนที่คนรักจะดึงตัวเธอไปซุกอกอุ่น กอดปลอบประโลมเงียบๆ จนน้ำตาเธอค่อยๆ หยุดไหล เงียบลงได้ในที่สุด "ถ้าน้อยไม่บอกให้นายรักไปหาธัญที่บ้าน เขาคงไม่ตายใช่ไหมพี่ภัทร์.. แล้วธัญก็คงไม่ตรอมใจจนจากไปเร็วแบบนี้.." ภายหลังจากที่ปฏิพัทธ์จากไปด้วยอุบัติเหตุเพราะรีบร้อนรุดมาหาธัญมล ไม่นานคนเป็นเพื่อนก็ทรุดหนักลง  หญิงสาวตัดสินใจพาธัญมลเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล แต่เธอก็รู้ว่ามันสายไป เพื่อนเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเพราะดวงใจของตัวเองจากไปก่อนแล้ว ..คำขอร้องสุดท้ายของคนเป็นเพื่อนคือ.. แม้ไม่ได้เกิดมาเพื่อที่จะเคียงคู่กับคนที่รัก เธอก็อยากจะได้ตายเคียงคู่กับเขา หญิงสาวจึงตัดสินใจเก็บร่างของทั้งสองไว้จัดพิธีเผาศพไปพร้อมๆ กัน ซึ่งเพราะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย เธอกับประภัทร์จึงเสมือนเป็นญาติที่ใกล้ชิดที่สุดของพวกเขา "ไม่หรอกน้อย.. ต่อให้น้อยไม่ตัดสินใจบอกนายรัก พี่ก็เชื่อว่าสักวันเขาก็ต้องตามหาน้องธัญจนเจออยู่ดี.. พี่เองก็มีส่วนผิดด้วยที่ตอนไปพูดเตือนเขา ก็เผลอบอกเรื่องน้อยกับน้องธัญเอง.." ประภัทร์เป็นอีกคนที่พอรู้ความเป็นไปของคนสองคน ชายหนุ่มรุ่นน้องที่มีศักดิ์เป็นลูกน้องเขาพร้อมๆ กับเป็นคนที่เพื่อนของคนรักเขาเองมีใจให้ แต่เพราะความโชคร้ายในชีวิตที่ทำให้ธัญมลตัดสินใจออกจากชีวิตของปฏิพัทธ์ แม้เขาจะรู้ดี แต่ก็ไม่อาจบอกความจริงกับอีกฝ่ายเพราะภาคินีขอร้องเอาไว้ หากแต่ตอนที่เขากล่าวเตือนสติแล้วอีกฝ่ายไม่เชื่อ เขาก็โมโห จนเผลอพูดราวกับรู้จักธัญมลให้ปฏิพัทธ์สะกิดใจ 'ถ้ายังมัวแต่ทำตัวไร้สาระแบบนี้.. น้องธัญจะเสียใจแค่ไหน หา!.. นายไม่ได้รักเขาจริงๆ ใช่ไหมรัก..แค่คิดว่ารัก แล้วก็มาโทษแต่ว่าเขาทิ้งนายไปหรือไง..' '..พี่ภัทร์รู้เหรอว่าธัญเขาอยู่ไหน.. พี่บอกผมนะ ผมอยากเจอเขา ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา..' ตอนนั้นประภัทร์ได้แต่ตกใจกับความเผอเรอของตัวเอง แต่ก็ยังเลี่ยงที่ไม่ได้บอกอะไรกับปฏิพัทธ์มากไปกว่านั้น หากแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้ พยายามสืบหาความจริงจากเขา จนกระทั่งมาเจอเขาอยู่กับภาคินีและอีกฝ่ายก็พอจำเพื่อนของธัญมลได้พอเลาๆ นั่นแหละ สุดท้ายความใจอ่อนและสงสารเพื่อนจึงทำให้ภาคินีตัดสินใจให้ที่อยู่ของตัวเองกับชายหนุ่ม ให้พวกเขาสองคนเจอกันเพื่อจะได้รู้ความจริงด้วยตัวเองดีกว่า หากแต่ทุกอย่างก็สายเกินไป.. "น้อยไม่คิดเลยว่าชีวิตคนเราจะสั้นได้ถึงเพียงนี้.. หากเป็นตัวน้อยเอง น้อยก็คงจะเสียใจไม่ต่างจากธัญหรอกพี่ภัทร์.. ถึงรู้ว่ารัก.. แต่ก็ไม่อาจอยู่คู่กันได้.." "แต่พี่ไม่คิดแบบนี้นะน้อย.. พี่กลับคิดว่าความรักของพวกเขาทั้งสองช่างยิ่งใหญ่จนเกินกว่าความตายจะมาพรากมันจากไปได้.. แม้ตัวจะตาย หากแต่ความรักก็ยังคงอยู่.. ชั่วนิรันดร.." ใช่สินะ.. ต่อให้ความตายก็ไม่อาจพรากความรักของทั้งคู่ได้แน่ๆ.. น้อยหวังว่าตอนนี้ธัญคงได้พบกับเขาแล้วสินะ.. หากว่าชาติหน้ามีจริง แล้วฟ้ายังปราณีอยู่บ้าง พวกเธอคงจะได้เกิดมาคู่กันแล้วไม่ต้องพรากจากกันไปเร็วแบบนี้อีก.. ..แม้ไม่อาจเคียงคู่เพราะฟ้ากั้น ถูกขีดคั่นด้วยชะตามิอาจฝืน สองชีวิตมิอาจเรียกให้กลับคืน ไม่ยาวยืนตราบชั่วกาลเวลา หากแต่จงรู้ไว้เถอะว่าความรัก จะประจักษ์ตราบสิ้นจนดินฟ้า แม้ความตายจะมาพรากจากชีวา แม้จากลาแต่รักอยู่คู่นิรันดร์..                                                                                                                                  มะกอกช่อ                                                                                                                                  10/06/06 ...... ในที่สุดก็แต่เรื่องนี้จบจนได้ ไม่อยากจะบอกเลยว่าต้องสารภาพตรงๆ ว่าที่หายไปนานเพราะอินกับเรื่องที่แต่งเองจัดทำให้แต่งต่อไม่ออก จบไม่ได้สักที บวกกับเวลาที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว ก็เลยยิ่งไม่ได้แต่งต่อ ผลัดไปอาทิตย์ก็แล้ว สองอาทิตย์ สามอาทิตย์ จนกระทั่งอาทิตย์ที่สี่นี่แหละ (เกือบเดือนพอดี) ซึ่งถ้าวันนี้แต่งไม่จบ คงเป็นอาทิตย์หน้าแน่ๆ เลยนะคะ เพราะพรุ่งนี้มะกอกช่อก็ไม่ว่าง ต้องทำงานค่ะ ติดเวร แถมยังไม่มีวันหยุดกับใครเขาด้วยว่าที่ทำงานไม่ได้อยู่ในเขตกรุงเทพและปริมณฑลน่ะ แง๊.. (ทั้งที่บ้านอยู่กทม.แท้ๆ เศร้าเนอะ งือ..) อ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างก็คอมเม้นต์กันได้เลยนะคะ แล้วยังไงมะกอกช่อจะเข้ามาตอบในกระทู้นี่แหละค่ะ แล้วเจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการน้า อิอิ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 23:27:23 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 49 21:17:50 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 10 มิ.ย. 49 21:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จริงๆซะด้วยซิ - -" ไม่อยากสปอล์ยเพราะงั้น  ไปก่อนดีกว่า.. ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 10 มิ.ย. 49 21:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หายไปนานเลยน้องเอ้ย... จนลืมของเก่าไปแล้วล่ะ ^ ^" จากคุณ : คณิตยา - [ 10 มิ.ย. 49 21:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาบอกว่า... ลูคิเมีย โป๊ะเชะกับที่คิดไว้ค่ะ :) แต่รู้เพราะเคยหาข้อมูลโรคนี้ประกอบเรื่องที่แต่งไว้เช่นกัน มันเจ็บๆในใจยังไงก็ไม่รู้นะคะ... ...จากทั้งๆที่ยังรัก ไม่รู้จะเจ็บกว่าจากเพราะไม่รักหรือเปล่าก็ไม่รู้ :) จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 10 มิ.ย. 49 22:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รู้สึกเศร้าตามเลยค่ะ T^T .. ประทับใจในความรักจังเลย แต่งเรื่องต่ออีกสักชาติดีมั้ยคะ << ยังอยากจะให้สมหวังอยู่ .. ฮือออ .. ปล. คุณมะกอกช่อแต่งกลอนเพราะมากๆ ^_^ จากคุณ : เอมิ_ยัยร้อยรัก (iomamm) - [ 10 มิ.ย. 49 23:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มันเศร้าอ่ะ.. ช่วงนี้ติดหวานคับน้อง เรื่องนี้เลยกระชากใจอย่างแรง.. จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 11 มิ.ย. 49 01:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12     จากคุณ : nongwin - [ 11 มิ.ย. 49 01:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลืมของเก่าไปแล้ว ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ เศร้าจัง แต่ชอบนะเศร้าๆ อย่างนี้น่ะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 11 มิ.ย. 49 01:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อเป็นกำลังใจก่อนนะเกดเอ๊ย แล้วจะกลับไปตามอ่านตอนเก่า ลืมไปแล้วว่าถึงไหนละ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 11 มิ.ย. 49 09:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มะกอกช่อ (makokchor) คือใคร? ใครคือมะกอกช่อ (makokchor) ? 5555  แล้วจะตามไปอ่านตอนเก่าครับ --------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 11 มิ.ย. 49 10:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮ้อ .. จากคุณ : scottie - [ 11 มิ.ย. 49 15:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ง่ะ... มีแต่คนบอกว่าเศร้า เราขอให้กำลังใจห่างๆ ดีกว่า แง้... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 มิ.ย. 49 16:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เฮือก เจ้าเกดใจร้าย เจ้หนีไปร้องไห้ก่อนดีกว่า ฮือๆๆๆๆ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 11 มิ.ย. 49 22:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตายกันหมดเลยหรอ พี่เกดใจร้ายจริงๆๆๆ เอาลิวคีเมียก้องี้แหล่ะ คนเดาทางได้ จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 11 มิ.ย. 49 22:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่าทางเกดจะเครียดมากเกินไปมั้งนะ ... ตายหมดเลย เฮ้อ ... จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 มิ.ย. 49 00:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านครึ่งหลังแล้วจ้า จากทั้งที่ยังรัก ดีกว่าจากกันไปเพราะไม่รักนะ แต่แบบไหนก็ทรมานคนอ่านเหมือนกันอยู่ดี T_T จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 12 มิ.ย. 49 15:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอบกระทู้ค่ะ ^ ^ >>> มิรันตี (Lady Virago) <<< หุหุ จริงตามที่คิดหรือจ๊ะน้องมิรัน แต่แหม.. กลัวสปอยด์หรือ ไม่รู้จะเม้นต์อะไรด้วยความหมั่นไส้คนเขียนหรือเปล่าเอ่ย >>> คณิตยา <<< อ่านะ พี่อุ๋ยปลาทองแหงมๆ ฮี่ฮี่ แต่แหมพี่ ลืมก็กลับไปอ่านใหม่ได้ ไม่กี่หน้าเอ้ง ^ ^ >>> ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว <<< ใช่แล้วค่า.. แบบอยากเขียนเรื่องเศร้า ฉะนั้นต้องให้ใครสักคนเป็นโรคร้าย แล้วโรคนี้ โอเคสุดแล้วด้วย (พบได้ในคนอายุน้อย) ส่วนเรื่องเจ็บปวดใจ เรื่องเศร้ายังไงก็ปวดใจอยู่ดีแหละค่ะ หากแต่ว่า อย่างน้อย ก็รู้ว่ายังมีใครสักคนในโลกที่รักเราจริง ต่อให้ต้องจากกัน ก็ยังเหลือความรักอยู่ไม่ใช่หรือ >>> เอมิ_ยัยร้อยรัก (iomamm) <<< ดีใจที่เศร้าตามค่ะ ไม่ใช่ว่ามะกอกช่อซาดิสต์นะคะ เพียงแต่มีคนอิน ไปกับเรื่องที่เขียน เลยปลื้มน่ะค่ะ ส่วนเรื่องแต่งต่อ คงไม่มีแล้วค่ะ จบแค่นี้ น่าจะซึ้งใจกว่านะคะ ขอบคุณสำหรับคำชมเรื่องแต่งกลอนค่ะ พยามแต่งให้เข้ากับเนื้อเรื่องที่สุด ก็เลยออกมาแบบนี้แหละค่ะ ^ ^ >>> Gracie Lou Freebush <<< มันพลิกอารมณ์ใช่ไหมล่ะพี่นก อิอิ หนูเอง แต่งเอง กลับมาอ่านเอง บางประโยคก็สะเทือนเหมือนกันน้า >>> nongwin <<<   ง่า.. พี่เอ๋พูดอะไรไม่ออกเลยเหรอคะเนี่ย >>> ชมสิจ๊ะ  <<< เออ..พี่ชม หนูเข้าใจว่าพี่ก็ซาดิสต์พอกะหนูเลยนะ เศร้าแต่ก็ชอบเนี่ย เหอๆ >>> ต้นข้าว (tonkho-w) <<<     ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะพี่ข้าว แต่แหม หายไปแค่เกือบเดือนเอง พี่ลืมแล้วจริงๆ อะ งือ.. >>> นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) <<< งือ..พี่ตั๋ม หมายความว่าไงเนี่ย พี่ไม่รู้จักหนูหรือจำหนูมะด้ายแล้วเนี่ย (ทำเป็นไม่รับมุขเรื่องตัวเองหายหัวไปจากถนนฯ กรั่กๆ) ยังไงก็ลองอ่านดูนะคะ ดูสิว่าเศร้าสู้เรื่องของพี่ได้ป่าว อิอิ >>> scottie <<< พี่รักษ์พูดอะไรไม่ออกนอกจากถอนหายใจอย่างเดียวเลย แล้วตกลงพี่คิดว่าไงอะคะ >>> คุณพีทคุง (พิธันดร) <<< ง่า.. ตกลงว่าเฮียไม่อ่าน มาเศร้าอย่างเดียวเลยใช่ไหมคะเนี่ย เอาน่าๆ คราวหน้าจะชดเชยด้วยเรื่องหวานๆ เอาแบบให้เลี่ยนตาย กันไปข้างเลยนะเฮียพีท ^ ^ >>> รียา-อารียา <<< ง่าพี่ชมพู่.. เกดว่าใจดีระดับหนึ่งแล้วนะ คิดดูสิ ถ้าให้ตายแค่คนใดคนหนึ่งอีกคนที่เหลือ ก็น่าสงสารแย่สิเนอะ (ไม่รู้ตัวว่าตัวเองซาดิสต์) โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องน้า >>> หมูน้อยแก้มแดง <<< เจ้าแพร เราน่ะไม่ต้องมารุมว่าพี่อีกคนเลย ตัวเองก็ช่วยคิดไม่ใช่เหรอไง ฮึ >>> iNt_GaL <<< เปล่านะโรส ไม่ได้เอาอารมณ์ความเครียดตัวเองมาระบายกับตัวละครเลย ไม่มี๊ไม่มี (จะมีใครเชื่อไหมเนี่ย - -) แบบเกดตั้งใจจะแต่งเรื่องเศร้าๆ เอาแบบให้อินไงจ๊ะ มันก็เลยออกมาแบบนี้น่ะแหละ ตกลงโรสว่าเศร้าพอมะ >>> W i n t e r b e r r y <<<   ใช่แล้วเนอะ เกดว่าจากกันโดยที่รู้ว่ารักก็ยังดีกว่าจากเพราะไม่รักหรือ เกลียดเนอะ (ตกลงว่าเกดทำให้พี่อิ๊งค์ร้องไห้ได้แล้วใช่มะเนี่ย อิอิ) ในที่สุดก็กลับมาตอบกระทู้แล้วค่า.. เท่าที่ดูโดยรวมสรุปว่ามะกอกช่อทำให้เศร้าไปตามๆ กันแล้วใช่ไหมคะเนี่ย อืมๆ แสดงว่าประสบความสำเร็จ เอ้ย มะช่ายๆ แต่ก็นะ อยากเขียน เรื่องเศร้าแล้วให้คนอินค่ะ แต่ชั่วโมงบินตัวเองก็ยังน้อยอยู่ เลยได้แค่นี้แหละ แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ ตอนนี้ก็ยังวุ่นๆ อยู่ค่ะชีวิตช่วงนี้ เลยหายหน้าหายตาไปนานหน่อย อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ไม่มีวันหยุดเลย เรื่องยาวเลยต้องดองไปเรื่อย เฮ้อ ชีวิตของคนทำงานก็นะ ตอนนี้เลย รู้สึกอยากให้วันหนึ่งมีสัก 48 ชั่วโมงจังค่ะ แต่ขอให้ทำงานเท่าเดิมนะ ไปก่อนแล้วค่า ถ้ามีใครมาเม้นต์เพิ่มก็จะมาตอบเพิ่มอีก ในกระทู้เดิมนี่แหละนะคะ ^ ^ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 13 มิ.ย. 49 22:01:56 ]