ความคิดเห็นที่ 1 ********************************* เปรี้ยง! ฟ้าลงอีกแล้ว อ่อนอรรีบปิดป้องหูแล้วหมอบ ลงข้างหน้าต่างทันที ตัวระรัวสั่นไปหมด ทว่า ก่อนที่เธอจะ หมอบลงนั้น เธอแน่ในว่าเธอเห็นเงาตะคุ่ม ๆ สองเงาอยู่ หน้าบ้านข้างต้นไม้ลำใหญ่เอาแล้วสิ อ่อนอรรวบรวม ความกล้าใหม่ ชะเง้อแลออกไปนอกหน้าต่างอย่างขลาด ๆ แล้วเหมือนฟ้าฝนเป็นใจ ทำฟ้าแลบให้เธอเห็นได้ถนัด เงาจริง ๆ ด้วย! ผีเหรอ ขนทั่วตัวลุกซู่ กลองหัวใจรัวเร็ว เหมือนกลองของเผ่าคนป่าในแอฟริกา แต่มีอะไรบางอย่าง มาสะกิดใจ ทำให้เธอต้องลองเหลือบไปดูอีกรอบ ทีนี้เธอ เห็นชัดว่าเงาราง ๆ นั้นต้องเป็นคนแน่ เพราะผีที่ไหนจะมีเงา ให้เห็นล่ะ เออ เธอนี่ก็เบลอไปแล้วจริง ๆ แต่ถ้า ถ้าสิ่งที่ เธอเห็นเห็นคน แล้วคนที่ไหนจะมายืนตากฝนอยู่อย่างนี้ล่ะ? เป้ง! เป้ง! นั่นเสียงนาฬิกาโบราณตีบอกเวลา เที่ยงคืน ชัด ๆ คนที่ยืนดูเหมือนไม่สะทกสะท้านกับความหนาวรอบ กายเสียเลย เป็นเช่นนี้คงไม่ประสงค์ดีเป็นแน่ หรือว่าจะ เป็นขโมย อ่อนอรขยับตัวเข้าใกล้หน้าต่างเพื่อดูให้ถนัด นัยน์ตา ลืมเสียงฟ้าฝ่าฟ้าร้องไปเลย ไม่ผิดแน่ เป็นคนจริง ๆ แถมมีตั้งสองคน คน แรกมองดูสูงชะลูด แต่อีกคนสิเตี้ยม่อต้อเป็นมะขามข้อ เดียว สองคนนั้นท่าจะกำลังปรึกษากันแน่ ๆ ว่าจะเข้าบ้าน ทางไหนดี แย่แล้ว ก็เพราะบ้านเธออยู่ห้างจากรัศมีของ บ้างหลังอื่นหลายกิโลเมตรนั่นเอง จึงเป็นที่หมายตามหมาย ใจของพวกมิจฉาชีพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบ้านนี้ก็เหลือแม่ กับเธออยู่เพียงลำพังสองคนเท่านั้น อ่อนอรเกือบเต้นเป็น คนบ้าทีเดียว เมื่อความจริงที่นึกมาทั้งหมดเข้าจู่โจม ทำไงดี? แม่...ต้องปลุกแม่ เร็วกว่าความคิด ขาของเธอก็วิ่งเหมือนจะลอยได้ โลดออกจากห้องตน พรวดเข้าห้องผู้เป็นแม่อย่างงง ๆ เหมือนทะลุได้ แต่เธอไม่ มีเวลามามัวขบคิด สิ่งที่ต้องรีบทำคือปลุกแม่ ทว่า จน แล้วจนรอดเธอก็ไม่สามารถทำให้แม่ปลือตาได้เลยแม้แต่น้อย “แม่ ๆ ตื่น ๆ โจรขึ้นบ้านค่ะ แม่ตื่นสิค้า ตื่น” จนปัญญาแล้วที่จะปลุก เมื่อเหลือบเห็นยานอนหลับในขวด สีชาที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงและแก้วน้ำก็ไม่มีน้ำเหลืออยู่ เลยสักหยดเดียว ให้ตายสินี่เธอจะทำยังไงดีนี่! เด็กสาวตัวสินใจอย่างเด็ดเดี่ยววิ่งลงมาจารก ชั้นสองของตัวบ้าน ก็อีกนั่นแหละ ความรีบร้อนผสมกับ อารามตกใจกลัวทำให้ไม่รู้ว่ามาถึงชั้นล่างอย่างรวดเร็วราว ใจนึก พลางภาวนาขอให้พ่อมาช่วย “พ่อจ๋า พ่ออยู่ไหนช่วยอ่อนกับแม่ด้วย โอ้ ย จะทำยังไงดีเนี่ย” เด็กสาวมองซ้ายมองขวา สติ สัมปชัญญะที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเตือนให้เธอต้องหา อาวุธ! เธอเดินพร่านซ่านไปทั่วในความมืดเหมือนคน เซ่อทีเดียว อาวุธ อยู่ไหนล่ะเนี่ย พ่อจ๋า อ่อนจะทำไงดี เอาอาวุธที่ไหนดี ปืน ปืนเหรอจะอยู่ในบ้านนี้ เด็กสาวยัง คงเดินมะงุมมะงาหลาคล่ำทางเดินไปมาอย่างไร้ทิศ แล้วก็ คว้ามีดปลายแหลมได้ที่ห้องครัว แต่ดูเหมือนว่ามีดนั้นจะ ทื่อเสียคมไปนานแล้ว เด็กสาวคิด ไม่เป็นไรคมไม่คนก็ แทงเข้าแล้วกัน แล้วเราจะกล้าพอที่จะสู้กับมันเหรอนี่ เด็ก ตัวน้อย ๆ เพียงคนเดียว แต่มันมาถึงสองคน พ่อจ๋าช่วย ด้วย ช่วยอ่อนด้วย พ่ออยู่ไหน แล้วเธอก็คลำทางกลับไป ยังหน้าบ้านด้วยการก้มศีรษะต่ำ ๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต ของพวกโจร เพราะบ้านกรุกระจกของเธอสามารถมอง ผ่านออกไปข้างนอกได้ และแน่นอนว่าคนข้างนอกก็มอง ผ่านเข้ามาได้เช่นกัน แล้วเธอก็ต้องตระหนกใจยิ่งขึ้น เมื่อลอบแอบ มองดู มันกำลังเดินใกล้เข้ามา ทำไงดี ๆ ทีนี้ เด็กสาวได้ แต่ท่องภาวนาหาผู้ที่ล่วงลับ พ่อจ๋า ๆ ๆ พลันเธอก็นึกขึ้นได้ โทรศัพท์ เธอซ่านไปหาโทรศัพท์ทันที กดหมายเลขฉุก เฉินด้วยมือที่สั่นเทา “ฮัลโหล ๆ ช่วยด้วยค่ะช่วย ” เด็กสาว พยายามรวมรวมสติกรอกเสียงลงไป นานทีเดียวกว่าที่อีก ฝ่ายจะตอบกลับมา “คะ? คุณอยู่ที่ไหนคะ เกิดอะไรขึ้น ” เสียง ซ่า ๆ จากฝ่ายนั้นตอบมาอย่างกระตือรือร้น “ขโมยค่ะ ขโมยมันจะเข้าบ้านได้ยินมั้ยคะ ฮัลโหล ฮัลโหล ได้ยินมั้ยคะ ” แล้วความจริงอันน่ากลัวก็ได้มาเยือนเด็กสาว เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย ไม่แม้กระทั้งเสียง ตืด ตืด สั้น ๆ เพื่อให้ทราบว่าสายหลุด แต่นี่กลับไม่มี เสียงอะไรเลย สายโทรศัพท์ถูกตัด! นั่นก็แปลว่ามันเข้ามาประชิดตัวบ้านแล้วสิ อ่อนอรเหลือบตาชะเง้อมองไปทางหน้าบ้าน แล้วก็ ต้อง ตกใจอีกครั้ง เพราะคนทั้งสองนั้นหายไปจากภาพเมื่อครู่ที่ เธอเห็น เด็กสาวเกือบหวีดร้องออกมาทีเดียว แต่ยังทัน ที่อุดปากตนเองไว้ได้ไม่ให้เสียงใดเล็ดรอดออกมา เธอ ร้องสะอื้นเบา ๆ อีกครา แต่ไม่ใช่เพราะคิดถึงพ่ออีกแล้ว ทว่า เพราะความกลัวสุดขีดต่างหาก เด็กสาวออกวิ่งพร้อม คว้ามีดแหลมหมายจะไปหามุมหลบ แต่เธอก็สะดุดชุดนอน ยาวรุ่มร่ามของเธอล้อมลงตรงพื้นกระเบื้องอย่างแรง มีดที่ เธอถืออยู่เกือบจะทิ่มทะลุตัวเธอเองอย่างไม่ได้ตั้งใจเสีย แล้ว ความจุดเสียดเบียดขึ้นมาที่ลิ้นปี่ เธอได้แต่เพียงกุม มันไว้ แล้วคลานอย่างลุกลี้ลุกลนไปแอบอยู่ที่มุมตู้ข้าง นาฬิกาโบราณรุ่มลูกตุ้มตั้งพื้น เหงื่อกาฬเกาะพราวไปทั่วใบหน้า ทั้ง ๆ ที่ อากาศหนาวพัดมาห่อระรึงร่างน้อย ๆ ของเธออยู่ตลอด เวลา เธอถือมีดนั่งอยู่ที่มุมนั้น และสั้นเทิ้มด้วยความกลัว พลางพร่ำเพรียกหาพ่อในใจเบา ๆ แสนแผ่วเบา พ่อจ๋า ช่วยอ่อนด้วย เด็กสาวสะอื้น ปากขยับเบา ๆ เป็น เพลง “จังหวะแห่งสายฝน” ที่พ่อชอบ คล้ายปลอบใจให้ หายตื่นกลัว ดวงตาทั้งคู่สอดส่ายไปมาราวสุนัขป่าจนตรอง มองหาศัตรูอย่างระแวดระวัง Listen to the rhythm of the falling rain เป็นห้วง ๆ ที่เด็กสาวกลัวจับขั้วหัวใจ แต่ก็ คล้าย ๆ ว่าความกลัวจะแปรเปลี่ยนเป็นความกล้า แต่ก็ กลับหาดหายไปอยู่เช่นเดิม พ่อจ๋า ช่วยมาไล่ได้พวกโจรพวกนี้ไปหน่อยสิ จ๊ะ ไม่รักอ่อนกับแม่แล้วหรือไง พ่อช่วยมาหลอกมัน ทีสิ จ๊ะ มันจะได้กลัววิ่งเตลิดหนีไป พลันเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หลังบ้านคล้ายใครสัด คนพยายามจะเข้ามาภายในบ้าน พร้อม ๆ กับความคิดหนึ่ง ก็สว่างวาบขึ้นในสมองที่ตื่นตระหนกของเด็กสาว ทำไมเธอถึงไม่ทำผีหรอกมันล่ะ ไม่ยาก หรอกที่มันจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง เพราะบ้านนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่ามี อะไรเคยเกิดขึ้น ก็การตายของพ่อไงล่ะ ไวกว่าความคิด เด็กสาวรวบรวมความกล้าทั้ง หมดเท่าที่มี เอื้อมมือไปเปิดไฟดวงหลังบ้านที่มีสวิชอยู่ตรง นั้นพอดี เธอหลบเข้ามุมที่มั่นใจว่าเจ้าโจรวายร้ายสองคน นั่นไม่มีวันเห็นแน่นอน แล้วก็ปิดไฟลงอีกครั้ง แล้วก็เปิด แล้วก็ปิด เปิดปิดอยู่อย่างนั้นเรื่อย ๆ เธอแอบมองจากช่อง ระหว่างตู้ประดับกับตู้นาฬิกาโบราณ เห็นว่าเจ้าโจรสองคน ที่มันเพิ่งเข้ามาถึงกับผงะ ถอยกรุเข้าไปประชิดกันตรง ประตูทางที่มันเข้ามา เธอได้ยินมันสองคนพูดออกมาอยู่ ขลาด ๆ ว่า “อะไรวะ ?” คนตัวเตี้ยกว่าถามพลางสอด ส่ายสายตาลอกแลก “จะไปรู้ได้ไงวะ ข้าก็อยู่กับเอ็งตรงนี้แหละ” “ไปเหอะว่ะ ข้าว่ามันชักจะยังไง ๆ อยู่นะโว้ย โธ่เอ้ย ข้าบอกแล้วก็ไม่เชื่อว่าอย่ามา ๆ บ้านผีตายโหง อย่างงี้ ตายหมู่ซะด้วย” “อย่าปอดแหกไปหน่อยเลยน่า กะอีแค่คน ตายเอ็งกลัวอะไรวะ” เด็กสาวสังเกตได้ยินว่านั่นน่าจะเป็นคำปลอบ ใจตัวเองมากกว่าจะเป็นคำปลอบประโลมเพื่อน เธอคิดว่า เธอต้องทำอะไรสักอย่างมากกว่านี้ เพราะลำพังแค่เปิดปิด ไปคงยังไม่ทำให้มันหวาดกลัวเพียงพอ ดังนั้น เธอจึงขว้าง มีดที่ถืออยู่ไปฟากตรงกับข้ามกับเธอ เป็นการข่มขวัญและ หันเหความสนใจไปคนละทางกับเธออย่างได้ผลทีเดียว โจรทั้งสองคนต่างหันไปทางมีดที่ถูกขว้าง เมื่อมันไปกระทบกระจกตู้ที่อยู่ข้างฝาแตกละเอียด “เฮ้ย ไม่ไหวแล้วนะโว้ย ทำไมเฮี้ยนอย่างงี้วะ” อ่อนอรไม่รอให้โอกาสทองหลุดมือ เธอเดินช้า ๆ ไปมา ตรงด้วยที่เจ้าโจรร้ายไม่สามารถมองเห็นตัวเธอได้ เห็น แต่เพียงเงาของเธอ! สุนัขทึ่ไหนไม่รู้ช่างเป็นในเสียเหลือเกิน มันส่ง เสียงโหยหวน ผ่าแทรกสายฝนที่กระหน่ำเข้ามาอย่างได้ ยินถนัดทีเดียว เด็กสาวเดินวกวนไปมาพลางนึกสนุกขึ้น เป็นครั้งแรก ทว่า เธอไม่ทันได้ระวังชายกระโปรงชุดนอน ที่รุ่ยร่าย ทำให้เธอเหยียบสะดุดถลาหน้าคว่ำไปตรงหน้า ของเจ้าสองโจรพอดิบพอดี ตายแน่ ๆ คราวนี้เธอต้องตายแน่ ๆ พวกโจร มันเห็นเธอแล้ว อย่างนี้มันคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ ทว่า การณ์กลับไม่เป็นเช่นที่เธอคาด เมื่อ พวกโจรเห็นเด็กสาวอย่างจังในท่าทางที่ถลาเข้าไปหา อย่างนั้น มันกลับผงะหวีดร้องเสียงหลง แล้ววิ่งป่าราบ หนี ไปอย่างตกใจ เธอได้แต่ยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างงง ๆ มันเป็น อะไรของมัน หรือว่าพ่อมาช่วย พ่อมาช่วยอ่อนกับแม่ใช่ ไหมจ๊ะ เธอเดิมมายังประตูที่มันพังเข้ามาเพื่อลอบดู อย่างเงอะงะ ว่ามันหนีไปจริง ๆ แล้วก็ถอนหายใจอย่าง เหนื่อยแรง พลางเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูแม่ว่าเป็นอย่างไร บ้าง แต่เท้าเจ้ากรรมสิมันยังไม่หายสั่นเสียที เด็กสาวเข้าไปในห้องแล้วโดยมิได้รู้ตัว มอง เห็นแม่ยังคงนอนอยู่อย่างสงบนิ่ง คราบน้ำตายังเกาะพราว อยู่บนในหน้า อ่อนอรค่อยใช้นิ้วปาดออกอย่างเบามือ เธอ หยิบหนังสือพิมพ์ที่แม่กอดอยู่มาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง โคมไฟยังเปิดสว่างเรือง ๆ อ่อนอรชักผ้าห่มขึ้นคลุมให้แม่ แล้วพูดขึ้น อย่างแผ่วเบาราวกับสายลม “แม่จ๋า นอนหลับให้สบายนะจ๊ะ ไม่ต้องเป็น อ่อนหรอก อ่อนคิดถึงพ่อ อ่อนตัดสินใจแล้วว่าจะไป ตามหาพ่อ ” เด็กสาวค่อย ๆ หันกลับออกไปแล้วลับหายไป ในความมือ พร้อม ๆ กับเสียงร้องเพลง “จังหวะแห่งสาย ฝน” ที่ลอยเรื่อยหายไปตามร่างของเธอ ***************************** ที่โต๊ะหัวเตียง หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นวางอยู่อย่างเยือกเย็น ราวกับว่ากระหยิ่มยิ้มย่องในสิ่งที่ตนเองเป็นพยาน และหัว ข้อข่าวสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา “ที่กลางป่าข้างโครงการบ้านจัดสรรพฤกษ์ สันต์ นายอนลิศ วิศวกรวัยสี่สิบเศษเครียดหนัก หลัง โครงการล้มและถูกกล่าวหาว่ารับสินบน จับเด็กหญิงอ่อนอร บุตรสาววัยสิบสี่ปีผูกคอ แล้วแขวนคอตัวเองตามตาม ทาง ด้านนางปณยาภรรยาผู้ตายไม่อยู่บ้าน จึงรอดพ้นจากการ ฆาตกรรมหมู่ครั้งนี้” ************************* จากคุณ : Roy_พิม - [ 10 มิ.ย. 49 21:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โอย ตื่นเต้นและน่ากลัวปนสงสาร แล้วก็นึกถึง the other อยู่หน่อย ๆ  น่าสงสารแม่ของอ่อนอรนะครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 10 มิ.ย. 49 22:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^_^ มาอ่านค่ะ จากคุณ : mAlipA (ละมุนใจ) - [ 10 มิ.ย. 49 23:05:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 งือ... มัยมะเตือนกันก่อนอ่ะ เค้ามาอ่านหลังเที่ยงคืน น่ากลัวอย่างแรง .. จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 11 มิ.ย. 49 01:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สุนัขทึ่ไหนไม่รู้ช่างเป็นในเสียเหลือเกิน มันส่ง >>>> สุนัขที่ไหนไม่รู้ช่างเป็นใจเสียเหลือเกิน มันส่ง หรือเปล่าเอ่ย น่ากลัวจังเลย.... แต่ก็น่าสงสารไปด้วย จากคุณ : เม-ดา - [ 11 มิ.ย. 49 10:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เคยอ่านแล้วครั้งนึง แต่ไม่ใช่นามปากกานี้นะ อ่านที่เว็บพี่หนูนา ตอนแรกจำไม่ได้หรอก แต่พออ่านๆมา มันสะดุด แล้วก้อจำได้ ** เหมือนแมวเอาขาหน้าหยั่งเชิง*** อันนี้จำได้ติดตาเลย   จากคุณ : อนงค์นาง - [ 11 มิ.ย. 49 11:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดีนะคะ แต่ก็น่าสงสารด้วย.. จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 11 มิ.ย. 49 12:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอย ลุ้นระทึกแล้วตื่นเต้นดีค่ะ ถ้าเป็นเราตอนต้นเรื่องนะ ฟ้าผ่าไม่เท่าไร แต่กลัวผีที่โผล่มานอกหน้าต่างนี่สิ คิดหนัก จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 11 มิ.ย. 49 12:41:42 A:124.120.207.173 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากเรื่องที่แล้ว มาเป็นเรื่องนี้ ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทันเลยนะนายจ๋า - - จากคุณ : iNt_GaL - [ 11 มิ.ย. 49 15:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แย่แล้ว หนูอ่อนยังไม่รู้ตัวอะ จากคุณ : scottie - [ 11 มิ.ย. 49 15:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ง้าก มิน่า ทะลุห้องได้ด้วย แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 มิ.ย. 49 16:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^___^ จากคุณ : Roy_พิม - [ 11 มิ.ย. 49 21:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ช่ยด้วย ผีหลอก! เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 15 มิ.ย. 49 11:35:59 ]