ความคิดเห็นที่ 1 ...                                 ชอล์กวิเศษ              “ลูกชายของคุณต้องได้รับการดัดนิสัยโดยด่วน”   ครูคนหนึ่งโน้มร่างมาใกล้หน้าของพ่อผมอย่างเป็นกังวล  ในขณะที่พ่อหัวเราะร่วน              “จริงหรือครับ ฮะ ฮะ  ผมก็ดูแล้วแกไม่เห็นจะมีปัญหาตรงไหนเลย”              “ถ้าเขาไม่ได้รับการแก้ไข  เขาอาจเรียนไม่จบ” ครูคนหนึ่งเสริม  ทำให้พ่อเริ่มหยุดหัวเราะ              “บางทีเขาอาจจะเป็นอาชญากร”              “เขาจะติดคุก”              “เขาจะถูกประหารชีวิต”              “ความโดดเดี่ยวจะผลักดันให้เขาทำสิ่งเลวร้าย” รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของพ่อผมจนหมดสิ้น  พวกครูกำลังจะขู่ให้ท่านขวัญหนีดีฝ่อ   ผมรีบกระตุกแขนเสื้อของพ่อไว้ให้กลับมายืนข้างผมอีกที              “ไหนบอกพ่อซิลูก  ว่าลูกไปทำอะไรมา  ทำไมครูเขาถึงว่าอย่างนั้น” ผมส่ายหัวดิกปฏิเสธกระต่ายขาเดียว   “เปล่าครับ”              “เธอไม่มีเพื่อน!” เหมือนคำพิพากษาที่ตราหน้าผมไว้  ทั้งที่ผมมีเพื่อนตั้งสองคน  ทำไมถึงถูกต่อว่าอย่างนี้              “เขาชอบบ่นคนเดียวในห้องเรียน”  อาจารย์คณิตศาสตร์กล่าว              “แล้วก็เดินวนไปมาในวิชาพละ”  ครูพละว่าบ้าง              “พอชั่วโมงสังคมให้ทำงานกลุ่มทีไร  เขาจะหลบไปนอนหลับหลังห้อง”  ครูสังคมบ่น              “การบ้านภาษาไทยก็ไม่เคยส่งสักครั้ง   แล้วแก้ตัวว่าทำไม่เป็น  ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นล่ะ”              “โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ..”  อาจารย์คนแรกสุดคนเดิมซึ่งผมคาดว่าคงเป็นหัวหน้าฝ่ายวิชาการ              “เวลาพักเที่ยง  เด็กคนนี้จะไปนั่งอยู่กับสุนัขและตุ๊กแก   พลางพึมพำเหมือนคุยกับพวกมันรู้เรื่อง   ผมไม่รังเกียจที่โรงเรียนของเราจะมีผู้มีความสามารถพิเศษในการสื่อสารกับสัตว์  แต่เขาก็ควรจะมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์คนอื่นบ้าง” ผมจะร้องไห้แล้วนะ  ทำไมพวกเขาถึงเรียกบอยกับรุจิราด้วยถ้อยคำดูถูกดูหมิ่นขนาดนั้น ผมวิ่งลงจากเก้าอี้ข้าง ๆ พ่อ  แล้วผลักประตูออกไปจากห้อง  ท่ามกลางสีหน้าตะลึงพรึงเพริดของพวกผู้ใหญ่              “คุณเห็นมั้ย  ว่าเขาเกินจะเยียวยา” พ่อของผมส่ายหัวลูกเดียว              “ถ้าคุณไม่อยากให้ลูกของคุณเสียคน   ก็ฟังผมนะ   คุณต้องเข้าใจว่าโรงเรียนพร้อมจะให้ความช่วยเหลือแก่เด็กที่ผิดปกติเหล่านี้”              “ลูกผมไม่ผิดปกตินะ” สายตาที่หัวหน้าฝ่ายวิชาการมองเหมือนกับว่าพ่อผมเองก็ต้องได้รับการแก้ไข              “เอาล่ะ  ผมเข้าใจ  แต่อย่างไรเราก็มีวิธีช่วยเขาอยู่ดี  เรามียา..”              “ยาวิเศษ”  ครูสังคมกล่าวเสริม              “ที่จะช่วยแก้ไขเขาได้”              “ใช่  มันจะได้ผล”  ครูภาษาไทยสนับสนุน              “มันคือชอล์กบดเป็นผง   ป่นให้เขากินวันละสามเวลาหลังอาหาร”  ครูพละแย่งพูดด้วยนิสัยอดรนทนไม่ได้ของเขา ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินจนหมดสิ้น  อันที่จริงผมไม่ได้วิ่งหนีหายไปไหน  เพียงแต่แอบฟังอยู่นอกห้องเท่านั้น              “เขากินชอล์กไม่ได้  เขาไม่ชอบชอล์ก”              “คุณรู้ได้ไง  เขายังไม่เคยกินไม่ใช่เหรอ  เพราะเด็กทั่วไปที่กินชอล์กจะว่านอนสอนง่าย  ไม่ดื้อรั้นหัวแข็งแบบนี้” พ่อผมอึกอัก  เขาเถียงด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ              “ผมรู้ก็แล้วกันน่า   ผมเองก็ยังไม่อยากกินมันเลย”              “อย่าเอาบรรทัดฐานของคุณมาตัดสินลูกของคุณสิ   เขาต้องกินชอล์ก  หากว่าไม่อยากให้เขาเรียนไม่จบ”              “เป็นอาชญากร”              “ติดคุก”              “แล้วก็ถูกประหาร!” ผมไม่อาจทนฟังอีกต่อไป  ผมต้องรีบหนีไปก่อนที่พ่อจะตามตัวผมเจอ  แล้วบังคับให้กินอะไรขม ๆ เฝื่อน ๆ แบบนั้น ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 มิ.ย. 49 19:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..         “นายต้องช่วยฉันด่วนเลย”  ผมเขย่าร่างของบอยซึ่งนอนขดหลับกลางวันอยู่หลังตึกเรียน เขาอ้าปากหาวหวอดจนลิ้นกระดกเป็นวงโค้ง  รุจิราเองก็กระโดดจากต้นหูกวางมาเกาะที่ผนังตึกแล้วรีบรุดมาตรงผมและบอยอย่างรวดเร็ว         “พ่อฉันจะให้กินชอล์ก”         “อ้อ   ขนมเด็กดี”   รุจิราเอ่ยอย่างอวดรู้  “เธอไม่ควรจะกินเกินกว่าสามเวลา  ไม่เช่นนั้นเธอจะเหมือนหุ่นยนต์  ทำอะไรทุกอย่างตามที่ผู้ใหญ่สั่ง  เธอจะเรียนได้เกรดสี่ตลอด  อยู่ในกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด  ไม่ขัดคำสั่งของครูบาอาจารย์  แต่เธอจะหาตัวเองไม่เจอ  ไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วในชีวิตเธอชอบอะไรบ้าง”         “น่ากลัวชะมัด”         “แล้วทำไมพ่อของนายถึงจะให้กินชอล์กล่ะ” ผมนิ่งไปครู่           “เอ่อ..  ครูเขาไปฟ้องพ่อว่าฉันไม่มีเพื่อน   พวกเขาเรียกพวกนายว่า ‘สัตว์’ และ ‘พวกมัน’ ด้วยนะ” บอยยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ         “ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย  เรารู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าตัวเราเองเป็นอะไร   อีกอย่างคำว่ามนุษย์ก็ไม่ได้วิเศษวิโสไปกว่าคำว่าสัตว์ ในสายตาของพวกเราหรอก  นายไม่ต้องเป็นกังวลไป”         “แล้วถ้าฉันกินชอล์กเข้าไป  จะจำพวกนายได้มั้ย?”         “มันแน่อยู่แล้ว”  บอยอ้าปากหาวอีกครั้ง  สงสัยเมื่อคืนเขานอนดึกมาก   “เด็กทุกคนที่กินชอล์กจะไม่เข้าใจภาษาสัตว์  เขาจะลืมพวกเราไปในที่สุด   ดังนั้นในโลกนี้จึงหาเด็ก ๆ ที่เข้าใจคำพูดของพวกเราได้ยากมาก  ก็เพราะชอล์กนั่นล่ะ” ผมตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวต่อขนมมฤตยู  ทว่าบอยก็ยังคงไม่หยุดข่มขู่         “นายเคยได้ยินตอนครูเขาเอาชอล์กขีดกระดานมั้ย   มันจะดังเอี๊ยดอ๊าด ๆ  จนเสียวฟัน” ผมผงกศีรษะตอบรับ         “นั่นล่ะ  ถ้ามันลงไปขีดในกระเพาะของนายล่ะก็  เวลาที่นายอ้าปากพูดจะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังออกมาจากในท้อง”         “พอเถอะ  นายกำลังจะทำให้ฉันสำรอกอาหารเช้านะ  ว่าแต่นายไม่มีวิธีช่วยเลยเหรอ” รุจิราค่อยไต่ลงมาใกล้อีก         “วิธีช่วยน่ะฉันมี  แต่ต้องรอฟังจากบอยเขาก่อน”         “เป็นวิธีเตะถ่วงที่ดีนะรูจี้” บอยขัดคออย่างรู้ทัน         “แต่นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกณะ  ถ้าจะปรึกษาปัญหาหนักอกเกี่ยวกับที่บ้าน  มาหาฉันนับว่าถูกคนแล้ว ก่อนอื่น  นายต้องเริ่มจากการค้นหาแรงบันดาลใจ  แรงบันดาลใจที่จะทำให้พ่อนายบังคับให้นายกินชอล์ก” ผมนิ่งคิด..  แล้วก็โพล่งออกมา         “อ้อ  เพราะครูเขาขู่พ่อ  ว่าฉันจะเรียนไม่จบ  จะเป็นอาชญากรอะไรนั่น”         “นั่นล่ะ.. นายก็จะได้เหตุและผล    คือ                  1.) ถ้านายไม่มีเพื่อน  นายจะเรียนไม่จบ  กลายเป็นอาชญากรของสังคม                  2.) ถ้านายเป็นอาชญากรพ่อของนายจะเสียใจ                  3.) (ครูบอกว่า)ชอล์กช่วยป้องกันปัญหานี้ได้   พ่อนายจึงอยากให้นายกินชอล์ก         และเมื่อนำมาโยงกัน  ก็จะได้ว่า   นายไม่มีเพื่อน ~ พ่อของนายจึงอยากให้นายกินชอล์ก หรือ  นายจะกลายเป็นอาชญากร ~ พ่อของนายจึงอยากให้กินชอล์ก         งั้นก็ลองแก้ปัญหาตั้งแต่ต้นเหตุดูสิ  บอกฉันหน่อยว่าอะไรที่นายสามารถทำได้แต่เนิ่น ๆ” ผมชักปวดหัว  แต่ก็ยังแย้งออกไป         “ฉันไม่มีวันกลายเป็นอาชญากร  ฉันเป็นเด็กดี”         “นั่นล่ะปัญหา  คนที่บอกว่าไม่มีวันจะเป็นนั่นเป็นนี่  หรือจะทำนั่นทำนี่   เดี๋ยวอีกสักหน่อยก็ทำ” ผมตัวสั่นเมื่อบอยพูดเหมือนกับว่าอีกยี่สิบนาทีข้างหน้า  ผมจะกระทำการฆาตกรรมครูพละ ครูคณิตศาสตร์  ครูสังคม ครูภาษาไทย  และครูหัวหน้าฝ่ายวิชาการ         “ดูอย่างนายกรัฐมนตรีสิ  บอกว่าสภานี้ไม่มีวันยุบ  เดี๋ยวเดียว ก็ต้องยุบ” ผมปิ๊งไอเดียวิเศษขึ้นมาทันที         “เออ  โตขึ้นฉันจะเป็นนายกฯ  ดังนั้นฉันจะไม่มีวันเป็นอาชญากร” บอยกุมขมับด้วยความจนปัญญา  ปากจึงจำต้องยอมรับ         “เออ  ก็จริงของนาย   ถ้าเป็นนายกย่อมเป็นอาชญากรไม่ได้   งั้นเอางี้ดีกว่า   บอกพ่อนายไป  ว่านายจะเป็นนายกฯ  ดังนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องที่นายจะไม่มีเพื่อน  เพราะนายกฯไม่ต้องการเพื่อน  เขาต้องการเลขาธิการ   ต้องการโฆษก  ต้องการลูกพรรค  และแกนนำพรรคร่วมรัฐบาลเท่านั้น เห็นมั้ย  นายแก้ปัญหาด้วยตนเองได้  ไม่เห็นจะต้องพึ่งพาคนอื่นเลย”         “แต่นายเป็นแรงบันดาลใจ” ผมจับขาหน้าของบอยมาเขย่า ในขณะที่เจ้าตัวยิ้มแก้มปริ         “แค่เล็กน้อยน่ะ”         “ณะ  ณะ   อยู่ไหนลูก” ผมสะดุ้งเมื่อเสียงเรียกดังมาแต่ไกล   รุจิราเองก็ไต่เพดานไปแอบซ่อนเสียหลังหลอดฟลูออเรสเซนส์  แต่ก็ยังบังหางอ้วน ๆ ของเธอไม่มิดอยู่ดี  ส่วนบอย  หลบเข้าบังหลังขาของผมโดยอัตโนมัติ         “อ้อ  อยู่นี่นี่เอง  พ่อตามหาเสียแทบแย่” พ่อผมยิ้มให้  ในขณะที่ผมอึกอัก   บอยค่อยเยี่ยมหน้าออกมา  แล้วกระตุกขากางเกงของผม         “บอกพ่อนายไปซี่” พ่อผมทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก  เมื่อได้ยินบอยพูด  เขาชี้ไม้ชี้มือไปเบื้องหน้าอย่างตื่นตระหนกราวกับเด็กสมาธิสั้น         “นั่น  นั่น  นั่น  นั่น”         “เขาชื่อบอย  เพื่อนของณะเองครับ” แต่พ่อผมไม่หยุดกระสับกระส่าย  เขาเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจลึก  แล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจเพื่อนของผม         “เอาล่ะ   พ่อมีชอล์ก   หว้านหวาน  มาให้ลูกชิมสักนิด  แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง”         “เขาไม่ชอบชอล์ก!” บอยสอดแทรกอีกที  แท่งทรงกระบอกขนาดเล็กสีขาวนวลหล่นจากมือของพ่อในทันที   เขากุมขมับ  เดินวนไปมา  แล้วก้มหน้าลง  เงยหน้าขึ้นสลับกันอย่างนั้น         “พ่อต้องหูฝาดแน่ ๆ   ต้องหูฝาดเฝื่อนไปแน่ ๆ” เขาสะบัดหน้าเหมือนจะไล่อะไรออกไปจากหัว   ผมเบ้หน้าเมื่อคิดว่าบางทีอาจจะมีตัวเหายักษ์ที่เกาะพ่อไว้ไม่ยอมหลุด  สิบสองขางุ่มง่ามของมันจะจิกลงไปในหนังศีรษะ  ปากมันก็จะกัดเส้นผมจนขาดเป็นสองท่อน         ความคิดคำนึงของผมถูกทำให้สะเทือนเมื่อเห็นพ่อเริ่มกัดเล็บ  แม่ผมมักจะตีมือพ่อเวลาที่เห็นเขาทำแบบนั้น  แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่ที่นี่         “พ่อต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ  เบอร์โทร  เบอร์โทรอยู่ไหน” ผมเห็นเขากดโทรศัพท์จนวุ่น  เพื่อหา..         “จิตเวชก็ได้  ฮอตไลน์สุขภาพจิตก็ดี” ผมเกิดความคิดดี ๆ อีกครั้ง  จึงค่อย ๆ คีบชอล์กแท่งเล็กที่ตกอยู่บนพื้นอย่างรังเกียจ         “พ่อครับ   ลองกินนี่สิครับ  ครูเขาบอกว่าชอล์กมีผลช่วยระงับจิตใจ  และคลายเครียด”         เขามองหน้าผมด้วยแววตาซาบซึ้ง  แล้วค่อยรับมันไป  ผมพยายามปั้นสีหน้าขรึม  ทั้ง ๆ ที่ในใจลิงโลดอย่างที่สุดที่จะได้เห็นพ่อกินชอล์ก  มันจะเป็นการวิจัยที่วิเศษที่สุด  เมื่อผมได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของผู้ซึ่งได้รับชอล์กเข้าไป  วงการวิทยาศาสตร์ต้องบันทึกไว้ถึงวินาทีสำคัญนี้...         “อ้ำ”    เขาเคี้ยวมันอยู่ครู่หนึ่งในขณะที่ผมแหยง ๆ พิกล  เสียงกรุบ ๆ กรอบ ๆ ในปากฟังดูประหลาดราวกับเอากลองกระดูกของเผ่าตูนีเซียไปรัวในกระพุ้งแก้ม           “อืม...”  พ่อของผมยิ้มแฉ่ง  สงสัยรสชาติของมันคงไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ผมรีบย่อตัวลงกระซิบข้างหูบอย         “นายทำเสียงอะไรก็ได้หน่อย  ที่ไม่ใช่เสียงพูด” เขาอิดออดอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนเห่าออกมา   โฮ่ง ๆๆๆ พ่อผมค่อยมีสีหน้าสบายใจ         “ชอล์กนี่วิเศษดีจริง ๆ พ่ออยากให้ลูกได้ลองชิมดูบ้าง”   ..เอาแล้วไง         “เอ่อ  แต่พ่อครับ  ณะอยากเป็นนายกรัฐมนตรี”         “อ้าวก็เป็นสิลูก  ดีออก  พ่อจะได้เท่ห์ ๆ มีอวดชาวบ้านเขาว่าลูกพ่อได้เป็นนายกฯ”         “แต่นายกฯไม่ต้องกินชอล์กนี่ครับ” พ่อผมชักลังเล  เขาเกาหัวแกรก ๆ   “เอ่อ ..  จริงเหรอ  ลูกไม่กินก็ได้   แต่ต้องสัญญาว่าจะไม่ดื้อ”         “ได้ครับ  ณะสัญญา”         “และต้องไปบอกครูว่าลูกจะกินชอล์ก”         “พ่อ!”         “แค่จะกินน่า   เอามันมาให้พ่อเก็บไว้  แล้วหากลูกผิดสัญญาเมื่อไหร่  พ่อจะบังคับณะให้กินมันทันที” ผมหน้ามุ่ย  ที่กะไว้ว่าจะรับปากพอพ้น ๆ เป็นอันตกไป           ครูอาจารย์ล้วนมีสีหน้ายินดี  ที่ผมยอมออกปากรับคำว่าจะกินขนมเด็กดี  พ่อผมเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนกัน  สงสัยเขาอาจจะดีใจที่ร่วมมือกับผมเพื่อหลอกพวกครูได้สำเร็จ เรากลับบ้านไปพร้อมกับชอล์กหลากสีหนึ่งกล่องใหญ่  และผมกับพ่อก็วางมันไว้บนหลังตู้  แล้วก็ลืมมันไปในที่สุด         เย็นวันหนึ่งของหน้าร้อน   ผมนั่งเล่นที่หลังบ้านตรงใต้หน้าต่างบานเกล็ด   และได้ยินเสียงกรุบ ๆ ดังมาจากห้องครัว  ผมลุกขึ้นยืนแล้วมองลอดเข้าไปในหน้าต่างบานเกล็ดพลางตะโกนถาม         “พ่ออยู่นั่นหรือเปล่าครับ” ร่างที่หันหลังให้ผมถึงเมื่อครู่ก็หันกลับมา  เขาพยายามบังอะไรไว้ข้างหลังอยู่         “ยู่ ยู่อี้” เสียงของเขาอู้อี้  และแก้มก็ขยับไปมาเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรอยู่ตุ่ย ๆ         “ทำอะไรอยู่เหรอครับ”         “ไอ้ไย่ อัมไย” ผมผงกศีรษะช้า ๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ  แล้วทรุดตัวลงนอนงอกับพื้นหลังหน้าต่าง  เพื่อหัวเราะแบบไม่มีเสียง                           ดูท่าพ่อของผมจะติดใจชอล์กวิเศษเสียแล้วสิ... ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 มิ.ย. 49 19:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไงผมก็ไม่อยากกินชอล์กวิเศษอยู่ดีนะครับ เอาล่ะมาพบกับบทต่อไป              เมื่อบอยจะเขียนนิทาน   ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 มิ.ย. 49 19:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อบอยจะเขียนนิทาน           “ใช่แล้ว  นายได้ยินไม่ผิด  ฉันจะเขียนมัน” บอยยืนยันอยากหนักแน่นเมื่อผมถามซ้ำอีกครั้ง           “แต่นายเขียนไม่ได้   สภาพร่างกายของนายไม่เหมาะแก่การเขียน” ผมเลี่ยงใช้คำที่ไม่สะเทือนใจเขามากที่สุด  แต่บอยก็ยังโมโหฮึดฮัดอยู่ดี           “ทำไมจะไม่ได้   นายเริ่มมีหัวแบ่งแยกตั้งแต่เมื่อไหร่  มา!ฉันจะลองเขียน” เขาคว้าปากกาจากกระเป๋าเสื้อของผม  แล้วตวัดมันบนกระดาษ  ตัวอักษรโย้เย้ขนาดเท่าหม้อแกงจึงปรากฏ ผมแย่งปากกาคืน..           “เห็นมั้ย เขียนแบบนี้ใครเขาจะอ่านรู้เรื่อง” บอยคอตกหางลู่  แต่เขายังไม่ยอมแพ้           “งั้นให้นายเขียนให้ตามคำบอก” รุจิราเงยหน้าขึ้นทันที  เธอเห็นจังหวะที่จะสอดแทรกเข้ามาในวงสนทนา           “แต่นั่นจะเป็น‘เขา’เขียน ไม่ใช่‘นาย’เขียน  และนั่นก็จะไม่ใช่นิทานของนาย  แต่จะเป็นของณะ” คำพูดอย่างมีหลักการทำให้บอยคิดหนัก           “แต่..  ถ้าว่าตามหลักปรัชญาทางการเขียนแล้ว   เจ้าของความคิดคือผู้เขียนนี่นา  อย่างเช่น  เวลาพิมพ์หนังสือ  คนที่มีชื่อว่าเป็นผู้เขียนก็ไม่ได้เขียนเองกับมือ  แต่โรงพิมพ์ต่างหากล่ะที่คัดลอกให้”           “แต่นั่นมันหนังสือ  นี่มันนิทาน   ทั้งสองอย่างแตกต่างกันมาก  เป็นต้นว่าหนังสือจะเริ่มต้นด้วยคำนำ  แต่นิทานเริ่มด้วย  กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว”           “แต่ทั้งคู่อยู่ภายใต้ความหมายของคำว่า ‘งานเขียน’”  บอยท้วงอย่างมีชัย           “โอเค  นายถูก”  ผมยอมรับ   “แต่ทำไมนายถึงนึกอยากจะเขียน   เมื่อหลายวันก่อนนายเคยพูดถึงเรื่องว่าทุกอย่างต้องมีแรงบันดาลใจ”           “สองวันก่อน  ..ฉันเข้าไปนั่งเรียนแทนนักเรียนคนที่ไม่มาในคาบแนะแนว” ผมรู้สึกเศร้าใจแทนบอย  เมื่อเห็นความใฝ่รู้ของเขา  แต่ไม่มีใครสนับสนุน           “พอดีมีการทดสอบความถนัดทางอาชีพ   ฉันลองทำดู   แล้วได้อาชีพนักเขียน!”           “นักเขียนมักจะไส้แห้ง”   รุจิราว่า   “ต้องนักร้องหรือดาราสิ  สบายกว่ากันเยอะเลย”           “เนี่ย  ฉันก็ไส้แห้งอยู่แล้ว   เช้านี้ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”           “เพราะนายตื่นเกือบเที่ยง”  เธอเหน็บ           “เอาเถอะ”   ผมรีบห้ามวิวาทะ “นักเขียนเดี๋ยวนี้ไม่ไส้แห้งหรอก  ที่เขาห่วง ๆ กันคือเรื่องคุณภาพต่างหาก  บอย..  นายแน่ใจมากแค่ไหนว่านายพร้อมที่จะเป็นนักเขียนที่ดี”           “แน่สิ ”  เขาเชิดอกอย่างภาคภูมิใจ  “ฉันเต็มไปด้วยหลักการ   มีเหตุผล  รอบรู้  และชาญฉลาด”           “แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจินตนาการ  นายทำไม่ได้หรอกถ้านายไม่มีสิ่งนี้” เขานิ่งคิดใคร่ครวญ   ทว่ารุจิรากลับสนับสนุนโดยไม่คาดหมาย           “แต่บอยเขาชอบเล่านิทานให้พวกเราฟัง”           “มันคือเรื่องจริง  ไม่ใช่นิทาน”  ผมท้วงแทนบอย           “เออ นั่นล่ะ  แต่นั่นก็แสดงถึงอัจฉริยภาพเชิงจินตนาการของเขาได้นี่นา”           “ไม่หรอก”  ผมปฏิเสธ   “มีแต่แม่มด พ่อมด เจ้าหญิง เจ้าชาย ปราสาท ทองคำ มังกร ต้นไม้   มีแต่ของเก่า ๆ ไม่เห็นมีของใหม่ ๆ  จะเรียกว่ามีความคิดสร้างสรรค์ได้อย่างไร”           “ถ้าเป็นนาย  นายจะเล่าถึงมนุษย์ต่างดาวจากดาวคลิปตันที่กลายมาเป็นซูเปอร์ฮีโร่ในกรุงเมโทรโปลิสหรือไง”  บอยเหน็บ ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 มิ.ย. 49 20:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ..        “ไอ้นั่นมีคนเขาแต่งไว้แล้วน่า   ถ้าเป็นฉันนะ  จะเริ่มต้นด้วยอะไรที่ธรรมดา  แต่ไม่ธรรมดา  ฉันจะเริ่มต้นด้วย  มีครอบครัวไก่อยู่ฝูงหนึ่ง”        “เออ ๆ นั่นล่ะ ๆ จดเลย ๆ    ครอบครัวนั้นประกอบด้วยลูกไก่และแม่ไก่” ผมจดตามที่บอยบอก        “มีอยู่วันหนึ่ง  แม่ไก่ไปชมฟุตบอลโลก  เพราะส่งฉลากข้าวเปลือกชิงโชคได้ตั๋วมาหนึ่งใบ”        “ใช่ไก่คนที่รักโรนัลดินโญ่มั้ย?”  รุจิราถาม        “ไม่หรอก  คนนี้รักเบคแฮ่ม” ผมขมวดคิ้วเมื่อพวกนี้ชักจะออกนอกเรื่อง        “พอเหอะ  ไอ้เรื่องรายละเอียดปลีกย่อยพวกนั้นน่ะ   แต่ที่ฉันสงสัยคือลูกไก่จะอยู่กันยังไง   ในเมื่อประกันสังคม  สามสิบบาทรักษาทุกโรค  หรือนโยบายต่าง ๆ ยังไม่ครอบคลุมถึงลูกไก่กำพร้าชั่วคราว”        “แล้วพ่อไก่ไปไหนแล้วล่ะ”        “เออ  ใช่สิ    แต่ว่าพ่อไก่ต้องไม่อยู่   เพราะว่าหลักของการเขียนเราต้องบีบคั้นตัวละครให้เข้าสู่ตาจน  งั้นฉันจะเพิ่มว่าพ่อไก่ทิ้งแม่ไก่ไปในบรรทัดแรกนะ” ทั้งคู่พยักหน้าเห็นด้วยกับผม  ผมจึงค่อยเติมข้อความลงไป        “ให้มีลุงวัวด้วย    ลุงวัวเกิดสงสารลูกไก่พวกนี้  เลยไปขอให้คนอื่น ๆ ช่วยเลี้ยงเด็ก”                “ตอนแรกลุงวัวไปขอให้หมูช่วยเลี้ยง   แต่มันไม่รับ  มันบอกว่าอยู่เฉย ๆ มันก็มีกินอยู่แล้ว  มันเลยไม่สนใจค่าจ้างที่ลุงวัวให้”  บอยเพิ่มเติมให้        “เอ้า  งั้นลุงวัวก็ไปหาอึ่งอ่าง   แต่อึ่งอ่างกระโดดหนี  เพราะว่าลุงวัวเคยเหยียบแม่ของพวกมันตาย” บอยเอียงคอ  พลางเอ่ยวาจาอันลุ่มลึก   “แต่น่าสงสัยเสียจริง  ทำไมลุงวัวต้องไปหาคนอื่นมาด้วย  ในเมื่อลุงวัวก็น่าจะเลี้ยงลูกไก่แทนแม่ไก่ได้” ผมมัวแต่จดนิทานอยู่จนไม่ทันได้ตอบ  และรุจิราก็แย่งบทเด่นไป        “อ้อ  เพราะว่าบางคนถนัดการช่วงใช้ผู้อื่นมากกว่าลงมือทำเองไงจ๊ะ” บอยพยักหน้าอย่างพอใจต่อคำตอบที่สมเหตุสมผล        “นายจะต้องสร้างโลกให้ใหญ่เข้าไว้  แล้วสร้างเหตุผลสนับสนุน  รวมทั้งดำเนินเรื่องราวปลีกย่อยไปพร้อม ๆ กัน  อย่างเช่นเมื่อครู่  แม่อึ่งอ่างเคยถูกลุงวัวเหยียบตาย  เราจะต้องสร้างภาคพิเศษที่อธิบายถึงความเป็นมาอันนี้   บางทีนะ  ภายในสิบปี  ยี่สิบปี  ห้าสิบปี  หรือกระทั่งร้อยปี   เรื่องนี้จะกลายเป็นตำนาน   และจะมีคนนำไปสร้างหนังไตรภาค   ภาคแรกอาจจะกวาดตุ๊กตาทองคำไปสักสี่รางวัล  ภาคสองไม่โลภ  เอาแค่สองรางวัลพอ   ส่วนภาคที่สามขอกวาดเกลี้ยงล่ะกัน  สิบเอ็ดรางวัลไปเลย” ผมดับฝันของเขาด้วยข้อความอันชาญฉลาด “เรื่องที่เขียนไม่จบไม่มีวันได้กลายเป็นตำนาน  เลิกโม้  แล้วก็เล่าต่อไปว่าลุงวัวไปหาใครต่อ”        “อ้อ  เขาก็ไปหาสุนัขจิ้งจอก”        “มันต้องเป็นตัวโกงแน่ ๆ”  รุจิราโพล่งด้วยเสียงแหลมเล็กของเธอ        “ทำไมนะ  ทำไมกันผู้คนถึงชอบตัดสินอะไรโดยการมองลักษณะภายนอกเพียงอย่างเดียว  บางทีก็ว่าศาสนานั้นรุนแรง   บางทีก็ว่าประเทศโน้นชั่วร้าย   บางทีก็ว่าเพศสภาพนี้ศีลธรรมเสื่อมทราม   แต่จิ้งจอกตัวที่ว่าก็เป็นตัวโกงจริง ๆ นั่นแหละ” บอยแลบลิ้น  ผมล่ะงงกับประโยคที่ขัดกันเองของเขาจริง ๆ        “จิ้งจอกหาโอกาสกินลูกไก่มานานแล้ว  เขาจึงรับปากลุงวัวโดยไม่สนใจค่าจ้างเลย”        “แปลว่าจิ้งจอกไม่ฉลาด”  ผมสรุปให้  “ถ้าเขาฉลาดจริง  เขาต้องหาประโยชน์จากทั้งสองทาง  เคยได้ยินมั้ย  กำขี้ดีกว่ากำตด”        “เคยอยู่  และเคยได้ยินคำว่าจับปลาสองมือด้วย”   บอยเถียงอย่างไม่ลดละ        “เขาเรียกยิงนัดเดียวถูกนกสองตัวต่างหากล่ะ”        “เออ จะอะไรก็ตามแต่  สุนัขจิ้งจอกก็กลายเป็นพี่เลี้ยงของลูกไก่กำพร้าชั่วคราว” รุจิรารีบตัดบท        “จิ้งจอกก็ไปหาขนไก่มาคลุมตัว  เพื่อจะได้เข้ากับลูกไก่มากที่สุด เขาเดินนำลูกไก่เข้าไปในป่า”        “เดี๋ยวสิ”  ผมทักท้วง  “ทำไมลูกไก่ต้องเดินตามจิ้งจอกไปด้วยล่ะ”        “ก็เพราะว่าพวกมันคิดว่าจิ้งจอกคือแม่ไก่” ผมยังไม่พอใจอยู่ดี        “แล้วทำไมมันถึงต้องตามแม่ไก่”        “โธ่เว้ย!”  บอยชักหัวเสีย  แต่เขาไม่ยอมง่าย ๆ หรอก  “ก็เพราะลูกไก่ต้องเดินตามหลังแม่ไก่ไง อันที่จริงมันคือ‘ความเป็นแม่ไก่’ และ‘ความเป็นลูกไก่’  ที่เดินตามกัน  แล้วความเป็นนี้จึงชักนำให้ร่างกายดำเนินตามปรารถนาของการที่จะเข้าใกล้ ‘ความเป็นแม่ลูก’ ที่สมบูรณ์แบบ” ผมปวดหัวยิบ ๆ          “พูดอย่างนี้เด็กเขาจะเข้าใจเหรอ   นายจะเขียนนิทานให้ใครอ่านกันแน่  ปรัชญาเมธี  หรือเด็กอนุบาลวัยสามขวบ” บอยทรุดฮวบ  เขาคงตระหนักถึงความพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แบบ  หูที่เคยตั้งก็ตกตูบลงจนผมเศร้าใจตามไปด้วย                  ในที่สุด  เขาก็ครางออกมา        “เฮ้อ...   สงสัยแบบทดสอบนั้นผิดว่ะ  ฉันคงไม่เหมาะกับอาชีพนักเขียน” ..และแล้ว  นิทานของบอย ก็เอวังลงด้วยประการล่ะฉะนี้ .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 มิ.ย. 49 20:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทนี้แอบเหน็บ มายาเมริยาฯของตนนิด ๆ นะครับ  5555+ บางทีเพื่อนก็บอกผมว่า  ควรจะไปอยุ่กับเด็กอนุบาลสักปีสองปี  จะได้หัดนิสัยพูดจาให้คนอื่นเข้าใจได้หน่อย  =_=" ผมว่ามันนั่นล่ะต้องไปอยู่ศูนย์ฝึกการฟัง (โหะโหะ) .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 มิ.ย. 49 20:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอล์กวิเศษ..... .ไม่ชอบกินค่ะยืนยันไม่อร่อยแน่ นักเขียนก้ไม่เอา ไม่อยากเป็นนัก(อยาก)เขียน แล้ว อิ อิ อิ ขอสมัครตำแหน่งนักอยากอ่านดีกว่า จากคุณ : รติกาล - [ 11 มิ.ย. 49 22:22:16 A:81.106.206.0 X:62.252.224.18 TicketID:121654 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านช่วงแรก อย่างกะรายการ หลุมดำภาคโอตาคุ แหน่ะ เพิ่งมาเข้าใจช่วยท้าย  ฮ่า ฮ่า ฮ่า   มุก กินชอล์ก นี่ใช้ได้เลย   ว่าแต่ หมากะตุ๊กแกจะช่วยให้ครองโลกได้ เหร้อ --- L I N K ---------------------- มาแล้ว รายการหลุมดำ "โอตากุ" http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4424378/A4424378.html จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 12 มิ.ย. 49 11:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ข้องใจประโยคนี้ที่สุด หุๆ “เออ  โตขึ้นฉันจะเป็นนายกฯ  ดังนั้นฉันจะไม่มีวันเป็นอาชญากร” จากคุณ : scottie - [ 12 มิ.ย. 49 21:36:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห เฮียณะคับแค่คุยกับน้องหมาแล้วก็ตับแก๊ได้นี่ต้องรับประทานชอล์กบดเชียวหรือคับ(ถึงมันจะวิเศษก็เหอะ) แหม ชอล์กนะคับเฮียไม่ใช่ส้มเชียวหวานซะหน่อย จะได้ หว้านหวานอ่ะพูดซะน่ากินเชียว ไม่ไหวมั้ง กินอย่างอื่นแทนได้ป่ะ  (ถ้าสมัยนี้ไม่ต้องกินแผ่นใสกับปากกาเขียนไวท์บอร์ดเหรอคับนี่ 55555555) เฮอะ เฮอะ  ยังมีแอบกัดๆ การเมืองน้ำเน่าด้วย 555555555555555555 โถ่ นายบอยคนเก่ง แล้วตกลงนิทานที่แม่ไก่ไปดูบอลโลกมันจะจบไหมนี่ (แล้วลูกไก่ก็รุมจิกสุนัขจิ้งจอกอย่างเมามันจนตายคาป่า ......ตอนจบประมาณนี้ป่าวคับ ฮิ ฮิ) ปล.1 นี่ไม่ใช่เฮียณะกำลังเล่าเรื่องในวัยเด็กให้ผมฟังอยู่นะนี่ 55555555555 ปล.2 ไม่เป็นไรคับเฮีย ถ้ารูจี้ เธออยากมาหาผมที่บ้าน เธออาจจะได้เจอกิ๊กเก่าสถิตอยู่ที่บ้านผมก็ได้คับ เผอิญเลี้ยงไว้หลายตัวคับ วันดีคืนดีพวกเค้าชอบมารวมตัวกันที่หลังบ้านคับ แข่งร้องกันซะเพราะเชียว ผมจะเอาไบกอน(ยาฉีดยุง) ฉีดให้เค้าเมาจนตกลงมาแล้วเอาสีน้ำทาตัว เอาแบบที่เรืองแสงได้นะคับ พอตกกลางคืนเหมือนเท็คเลยคับ หนุกดี แหะ แหะ รูจี้ล่ะอยากลองเปลี่ยนสีตัวเองบ้างป่ะเดี๋ยวผมทำให้เอามะ เท่ห์จะตาย 555555555555555 ปล.3 เอารูปนายบอยมาฝากคับ ส่วนรูจี้ยังหาไม่เจอเลยจ๊ะรอไปก่อนนะจ๊ะที่รัก จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) - [ 15 มิ.ย. 49 09:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอล์กวิเศษ..... .ไม่ชอบกินค่ะยืนยันไม่อร่อยแน่         นักเขียนก้ไม่เอา ไม่อยากเป็นนัก(อยาก)เขียน แล้ว อิ อิ อิ         ขอสมัครตำแหน่งนักอยากอ่านดีกว่า         จากคุณ : รติกาล >>>>  อิอิ  มีพวกแล้น  ขอจับมือหน่อยครับ  ไม่ชอบกินชอล์กเหมือนกันเลย 55555+ <<<<                   อ่านช่วงแรก อย่างกะรายการ หลุมดำภาคโอตาคุ แหน่ะ                   เพิ่งมาเข้าใจช่วยท้าย  ฮ่า ฮ่า ฮ่า                     มุก กินชอล์ก นี่ใช้ได้เลย                     ว่าแต่ หมากะตุ๊กแกจะช่วยให้ครองโลกได้ เหร้อ                   จากคุณ : โก้ (เซโก้4)             >>>>  อยากบอกว่าฮามาก ๆ ครับ  รายการหลุมดำที่เฮียโก้แนะนำให้ไปดู  ผมอ่านรวดเดียวจบ  ขนาดไม่ค่อยโอตาคุเท่าไหร่  แต่พอดีมีเพื่อนคนหนึ่งโอตาคุจริง ๆ (หมอนี่คลั่งสาวแว่นกับสาวซุ่มซ่าม)  ผมเลยติดเชื้อคลั่งหนุ่มแว่นมาด้วย (หึหึ) ส่วนหมากับตุ๊กแกจะช่วยให้ครองโลกหรือไม่  ก็ลองไปสัมภาษณ์ตัวข้างล่างที่เอียงหน้ามองคิ้วเข้ม ๆ ตาดุ ๆ  เลยคร้าบ  จ้าวนาย<<<<         ข้องใจประโยคนี้ที่สุด หุๆ         “เออ  โตขึ้นฉันจะเป็นนายกฯ  ดังนั้นฉันจะไม่มีวันเป็นอาชญากร”         จากคุณ : scottie >>>>หุหุหุ  อย่าข้องใจเลยครับ  ขนาดข้อหาคดีซุกหุ้น  ข้อหาแปรรูปกฟผ.โดยไม่ถูกต้อง ข้อหาขนเงินไทยไปตั้งกองทุนแอมเพิลริชยังทำอะไรไม่ได้เลย    แล้วแบบนี้นายกฯจะเป็นอาชญากรได้อย่างไร  ฮ่าๆๆๆๆๆ<<<< โห เฮียณะคับแค่คุยกับน้องหมาแล้วก็ตับแก๊ได้นี่ต้องรับประทานชอล์กบดเชียวหรือคับ(ถึงมันจะวิเศษก็เหอะ) แหม ชอล์กนะคับเฮียไม่ใช่ส้มเชียวหวานซะหน่อย จะได้ หว้านหวานอ่ะพูดซะน่ากินเชียว ไม่ไหวมั้ง กินอย่างอื่นแทนได้ป่ะ  (ถ้าสมัยนี้ไม่ต้องกินแผ่นใสกับปากกาเขียนไวท์บอร์ดเหรอคับนี่ 55555555) เฮอะ เฮอะ  ยังมีแอบกัดๆ การเมืองน้ำเน่าด้วย 555555555555555555 โถ่ นายบอยคนเก่ง แล้วตกลงนิทานที่แม่ไก่ไปดูบอลโลกมันจะจบไหมนี่ (แล้วลูกไก่ก็รุมจิกสุนัขจิ้งจอกอย่างเมามันจนตายคาป่า ......ตอนจบประมาณนี้ป่าวคับ ฮิ ฮิ) ปล.1 นี่ไม่ใช่เฮียณะกำลังเล่าเรื่องในวัยเด็กให้ผมฟังอยู่นะนี่ 55555555555 ปล.2 ไม่เป็นไรคับเฮีย ถ้ารูจี้ เธออยากมาหาผมที่บ้าน เธออาจจะได้เจอกิ๊กเก่าสถิตอยู่ที่บ้านผมก็ได้คับ เผอิญเลี้ยงไว้หลายตัวคับ วันดีคืนดีพวกเค้าชอบมารวมตัวกันที่หลังบ้านคับ แข่งร้องกันซะเพราะเชียว ผมจะเอาไบกอน(ยาฉีดยุง) ฉีดให้เค้าเมาจนตกลงมาแล้วเอาสีน้ำทาตัว เอาแบบที่เรืองแสงได้นะคับ พอตกกลางคืนเหมือนเท็คเลยคับ หนุกดี แหะ แหะ รูจี้ล่ะอยากลองเปลี่ยนสีตัวเองบ้างป่ะเดี๋ยวผมทำให้เอามะ เท่ห์จะตาย 555555555555555 ปล.3 เอารูปนายบอยมาฝากคับ ส่วนรูจี้ยังหาไม่เจอเลยจ๊ะรอไปก่อนนะจ๊ะที่รัก จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) >>>>  ขอไปดิ้นปัด ๆ ด้วยความฮาจากนายบอยก่อน  ว้ากกกก  ฮ่าๆๆๆๆ  มันหน้าตาแบบนี้เองเหรอ   อ้ากกก  กั่กๆๆๆ โอยหัวล้านด้วย  สงสัยคิดมากล่ะสินี่ ชักอดใจไม่ไหวที่จะเห็นภาพรูจี้ของนายพีเสียแล้วสิ อยากเห็นจริง ๆ นะครับ  5555+ ส่วนวิธีทรมานรูจี้ T^T  ทาสารเรืองแสงแบบนั้นก็ถลกหนังมาทำลาบกินแกล้มน้ำอำพันอัมฤทธิ์ไม่ได้น่ะสิ  อาหารปนเปื้อนพอดี   ทีหลังอย่าใช้ยาฆ่าแมลงนะครับ  ให้ใช้  ข่าตะไคร้ใบมะกรูดหอมกระเทียมพริกคั่ว  โขลก ๆ พอเหมาะ  เข้าเครื่องให้เรียบร้อย  นำรุจิราที่ถลกหนังแล้วมาย่างพอเกรียบ ๆ แล้วสับแบบติดกระดูกให้ละเอียดพอสมควร  เหยาะน้ำปลานิดหน่อย  มะนาวพอประมาณ ๆ พอให้ชิมใล้วซี๊ดซ่า... อ้าว  ไม่ใช่รายการทำอาหารเหรอครับ  โต๊ดตีจ้า  รูจี้  ที่รักกก แล้วเจอกันใหม่นะ  เฮียติดใจความฮาของพีจังจริง ๆ ว่ะ  ฮ่าๆๆๆ<<<< จากคุณ : ปฤษณะ - [ 15 มิ.ย. 49 17:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาแล้วจ้า รูจี้ที่รักจ๋า เอารูปรูจี้ที่ร๊ากตอนกะลังนอนอาบแดดอยู่ที่ไหนไม่ปรากฎ (เพราะรูจี้เธอสงวนไวสำหรับตัวเองอย่างเดียวคับ) คงไม่งอนเค้านะจ๊ะตะเองที่มาช้า ฮิ ฮิ.... ปล.เฮียณะคับเผอิญผมชอบแบบว่ารูจี้ทอดกรอบอ่ะคับ ไม่รู้ว่าเค้าจะยอมให้ผมทอดหรือเปล่า เฮียช่วยกล่อมเธออีกแรงนะคับ (เผื่อจะสำเร็จ หุ หุ แจบๆ อาย่อย) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) - [ 17 มิ.ย. 49 12:15:42 ]