ความคิดเห็นที่ 1 “ฟังนะ  สิ่งที่นายทำเมื่อคืนมันมาก มากเกินไปจริง ๆ”   ฉันทำหน้าเจ็บปวดรวดร้าว  เค้นน้ำเสียงเศร้าโศกสุดชีวิต  คริสเห็นอาการฉันเป็นอย่างงั้นยิ่งหน้าเสียมากขึ้นอีก “เมื่อคืนผมเมามาก จำได้แค่ว่าผมดึงคุณมากอด  หลังจากนั้นเราก็จูบและมีเซะ ” “ทุเรศ !  ยังไม่ถึงขั้นนั้นย่ะ อีตาบ้า !” ฉันตวาดทั้งที่หน้าแดงแปร๊ดไปหมดแล้ว ( สมคิดจินตนาการไปถึงไหนของเค้าเนี่ย )   “เฮ้อ ดีแล้ว”     นายคริสผิวปากทำท่าโล่งอก  ฉันเลยรีบพูดดักคอไว้ก่อน “ แต่ที่นายทำน่ะ  ถ้าเป็นแถวบ้านฉัน   มันร้ายแรงขนาดที่เราสองคนต้องโดนผู้ใหญ่จับแต่งงานกันแล้ว  รู้รึเปล่า !!”   “ผมจะได้แต่งงานกับคุณหรือครับ !”   แววตาคริสเป็นประกายแพรวพราวขึ้นมาแวบหนึ่ง  แต่พอเห็นตาที่เหลือกถลึงโตของฉัน   เขาก็รีบสงบเสงี่ยมเจียมตัว  หน้าหดเหลือสองนิ้วเหมือนเดิม     “ผมเสียใจจริง ๆ ผมรู้ว่าคนไทยจริงจังกับเรื่องนี้มาก” ฉันหันหลัง กลั้นหัวเราะจนตัวสั่น   ฝ่ายนายคริสคงเข้าใจไปว่าฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้   เพราะเขายิ่งพูดเสียงสั่นเครือ   แสดงความสำนึกผิดอย่างสุดซึ้ง “ มีนา ... อย่าร้องไห้นะครับ   ผมสัญญาว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ”   “ จริงนะ ” “ ครับ ”  เขารีบรับคำอย่างแข็งขัน ฉันเหลียวขวับ  มองนายนั่นตาขวาง  ปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อนายนั่นอย่างลืมตัว “ต่อไปนี้ ห้ า ม แ ต ะ ต้ อ ง ตั ว ฉั น อีก”    “ครับ” “แล้วก็เลิกแกล้งช้านซักที !!  ช้านนไม่ใช่ตัวตลกให้นายแหย่เล่นนะเฟ้ย ย !”    “ครับ” “แล้วนายจะทำงานตามที่นายสั่งใช่ไหม ”     “ครับ” “บางทีถ้ากะไหนฉันไม่ว่างนายก็จะทำแทนให้ ”     “ครับ”   “ดีมาก ก ” ฉันยิ้ม   เดินจากไปด้วยสีหน้าของผู้ชนะ หลังจากนั้น  คริสก็ทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ ไม่ว่าฉันจะจิก โขกสับ ใช้งานยังไง  นายนั่นก็ได้แต่อมยิ้ม  ปิดปากเงียบไม่เคยโต้ตอบหรือแกล้งฉันกลับใด ๆ ทั้งสิ้น ที่สำคัญคริสไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามกับฉันอีกเลย   ดูเหมือนเขาจะระวังตัวขึ้นมากกว่าปกติด้วยซ้ำ   ช่วงเวลานี้จึงเป็นวันเวลาที่สงบสุข ( และสะใจที่ได้แกล้งคน ) มากเลยทีเดียว คืนหนึ่งในการทำงาน  ฉันเดินออกมานอกครัวโดยบังเอิญ   เห็นณัชกับเจ๊แคนดี้สุมหัวกระซิบกระซาบกันอยู่สองคน “เจ๊ว่า ไล่เค้าไปดีมั้ย  เกิดมันพูดอะไรขึ้นมาละก็แย่แน่”   “อย่าเลยพี่แคน  เดี๋ยวร้านพี่จะเสียชื่อ  ณัชไม่ได้คิดจะปิดคนอื่นอยู่แล้ว แค่ไม่อยากรื้อฟื้นก็เท่านั้น” ฉันจะรู้ระดับความสำคัญของเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันได้จากคำสรรพนามที่ใช้เรียก   ถ้าเกิดณัชเรียกเจ๊ว่า พี่แคน ไม่ใช่ เจ๊แคนดี้ แปลว่าเรื่องที่คุยกันต้องเป็นเรื่องจริงจังและซีเรียสพอสมควร “มีอะไรเหรอ”   ฉันส่งเสียงถามจากด้านหลังจนทั้งสองคนสะดุ้งโหยง  เพียงแค่ฉันเห็นสีหน้าณัชที่หันมาเท่านั้น ก็ต้องอุทานอย่างตกใจ “เธอเป็นอะไร” ณัชได้แต่นิ่งอ้ำอึ้งจนเจ๊แคนดี้ต้องตอบแทน “ยัยนี่โดนลูกค้าลวนลามน่ะสิ  ซุ่มซ่ามไม่รู้จักระวังตัวเลย   กระโปรงสั้น ๆ นี่ก็ชอบนุ่งซะจริง  เป็นไงล่ะยะ” ถึงแม้ปากเจ๊จะด่าว่าจิกกัดณัชแต่ท่าทีของเจ๊กลับเป็นห่วงเป็นใย  “น้องสาว” ของตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ได้ยินอย่างงั้นแล้วฉันต้องขมวดคิ้ว   มองผู้หญิงที่ใบหน้าขาวซีด   มีเหงื่อผุดซึมตามหน้าผาก ตัวสั่นเทิ้มตรงหน้าด้วยความแปลกใจ   จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มิ.ย. 49 16:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เนื่องจากความที่ณัชชาที่เป็นผู้หญิงสวยจัดสวยจริง  โหงวเฮ้งและท่าทางบางอย่าง  ประกอบกับสไตล์การแต่งตัวของเธอทำให้คนที่พบเจอครั้งแรกอาจเข้าใจผิด อย่างเบาะ ๆ ก็โดนพูดลามปามสองแง่สองง่าม   แต่กรณีหนัก ๆ  ณัชจะโดนลูกค้าจิตใจทรามบางคนฉวยโอกาส  หาเศษหาเลยด้วย   เจ้าตัวเคยเล่าว่าเจออย่างร้ายแรงที่สุดคือ  “ถามราคา” ด้วยซ้ำ ทุกครั้ง  ปฏิกิริยาโต้ตอบของณัชชาจะเป็นแบบมืออาชีพ  คือใช้การด่าด้วยสายตา  แล้วกลับมาบ่นอย่างหัวเสียกับฉันในห้องครัวคำสองคำ  ก่อนจะลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท  เธอทำราวกับว่าเรื่องทำนองนี้ไม่รบกวนจิตใจเธอนัก มีครั้งนี้แหล่ะที่ณัชแสดงอาการขวัญเสีย หวาดหวั่นจนผิดสังเกต “คนไหน”   ปลายไม้เดินมาได้ฟังพอดี  เขาคำรามเสียงต่ำ  เดินไปข้างนอกทำท่าจะหาเรื่องเต็มที่ “อย่า เขาเป็นลูกค้านะ”   ณัชรีบดึงแขนเขาเอาไว้   แต่ฉันว่าณัชเหมือนจะยึดแขนปลายไม้เป็นที่พึ่งพิงไม่ให้ตัวเองเป็นลมล้มพับลงไปมากกว่า ฉันกวาดสายภายในร้าน  เห็นชายคนหนึ่งมองมาทางนี้ด้วยสายตาน่ารังเกียจก็เดาได้ว่าเป็นคนนี้แน่   ดูท่าจะมีเงินแต่ทำตัวไร้รสนิยมอย่างรุนแรง  หน้าก็ขี้เหร่เหมือนปลาจวดพออยู่แล้ว  ยังทำให้ตัวเองแย่ลงด้วยการใส่เสื้อลายดอกพร้อยกรุยกรายสีเฉิ่ม  ห้อยทองเส้นเบ้อเร่ออย่างกับโซ่คล้องช้าง    ทั้งที่อายุไม่มากแท้ๆ  แต่กลับวางท่ากร่างราวกับเป็นเจ้าพ่ออิทธิพลล้นเหลือซะเหลือเกิน    แถมยังท่าทางกรุ้มกริ่มหน้าหม้อ   อย่างกับอาเสี่ยที่หนีภรรยามาคล้องพวงมาลัยนักร้องตามคาเฟ่ก็ไม่ปาน ความที่ฉันได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่นิสัยดีเป็นสุภาพบุรุษมากมายอย่างปลายไม้กับผู้ชายที่ดีพอประมาณแบบนายคริส  พอมาเจอผู้ชายคนนี้แค่แวบแรกเห็นฉันก็มีข้อสังเกตมากมายที่ทำให้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนดีแน่ๆ เพิ่งรู้ว่าเทพบุตรกับซาตานเดินอยู่บนโลกเดียวกับมนุษย์ก็ตอนนี้เอง “ไม่ต้องไปเดินแถวโต๊ะมันอีกนะยะ  เดี๋ยวเจ๊ให้คนอื่นไปเสิรฟ์แทนเอง” ด้วยคำสั่งแก้ปัญหาอันเฉียบแหลมของเจ๊แคนดี้   ณัชจึงเลี่ยงโต๊ะชายคนนั้นได้ตลอดรอดฝั่ง  จนตานั่นอดรนทนไม่ได้   ลุกขึ้นมาตามณัชชาระหว่างที่เธอกำลังจะเดินเข้ามาในครัวเอง  ( แน่นอนว่าฉันแอบเข้าไปฟังหลังกำแพงอย่างรวดเร็ว )   เขามองณัชด้วยสายตาหยาบคายหื่นกระหายเหมือนตาของสัตว์เลื้อยคลาน   พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยน่าขยะแขยง “อย่าทำเหมือนเราไม่รู้จักกันซี่  ฉันออกจะคิดถึงเธอนะ  เดี๋ยวนี้ไม่แวะไปเหมือนอย่างเคยเลย”   “ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นอีก   หลีกทางให้ฉันเดี๋ยวนี้”   ณัชแข็งใจสบตานายนั่น  เธอพยายามทำท่าเหมือนไม่เกรงกลัวสถานการณ์ตรงหน้า    แต่ฉันเห็นณัชยกถาดโลหะที่ใช้เสิร์ฟอาหารมากอดแนบไว้กับตัวแน่น   และมือเธอก็สั่นเทาอย่างระงับอาการไม่อยู่ “อ้าว  เดี๋ยวนี้ทำตัวเป็นเด็กดีแล้วเหรอ” “ฉันจะเป็นยังไงมันเรื่องของฉัน” “ฮ่า ฮ่า นี่เธอคงปิดบังคนที่นี่ไม่ให้รู้อดีตเธองั้นสิ  หลอกคนอื่นได้แต่หลอกตัวเองไม่ได้เธอเองก็รู้ดี  อันที่จริงณัชเป็นแบบเดิมก็ ร้ อ น แ ร ง ดีอยู่แล้ว    ผู้ชายชอบทั้งนั้น เชื่อฉันเถอะ ” ชายคนนั้นเอื้อมมือลูบขาของณัชแต่เธอรีบผลักเขาไปให้พ้นทาง   เดินหนีมาทางนี้จนคนแอบฟังต้องถอยกรูดเข้าไปในมุมมืดแทบไม่ทัน   ฉันต้องรอจนเขาเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วจึงค่อย ๆ ย่องออกมา  ได้ยินแต่เสียงหัวเราะน่ารังเกียจของนายคนนั้นดังหายลับไป “ หมายความว่ายังไงนะ ” ฉันยกมือขึ้นทาบอก  อุทานกับตัวเองเบา ๆ อย่างสงสัย เป็นอันว่ามีนาต้องทำงานไปมองข้างนอกห้องครัวไปอย่างกังวล  ภาวนาให้คืนวันนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็วที่สุด  ซึ่งเหตุการณ์ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างอึมครึมมาคุจนกระทั่งร้านใกล้ปิด  ลูกค้าออกไปจากร้านกันเกือบหมดแล้วจนเหลือคนที่นั่งอยู่บางตาแต่ตานั่นยังไม่ลุกออกจากร้านเลย  แถมดูอันตรายกว่าเดิมด้วยเพราะเขากินไวน์ไปหลายแก้วจนหน้าแดงก่ำเริ่มส่งเสียงดังโวยวายก่อกวนแขกคนอื่น ฉันมองณัชที่ตั้งใจทำงานของตัวเองต่อไปโดยไม่สนใจฝ่ายตรงข้ามที่จงใจคอยก่อความวุ่นวาย  กวนอยู่เป็นระยะ ๆ  ทำเหมือนเด็กเกเรที่ไม่ได้ของเล่นแล้วงอแง  เกะกะระรานพาลคนอื่นเค้าไปทั่ว จะว่าไปถึงณัชชาจะเป็นคนนิสัยดีและน่ารัก  แต่ก็เป็นคนที่ปิดตัวเองและโลกส่วนตัวสูงมาก  อันที่จริงฉันไม่รู้เรื่องในอดีตของเธอมากนัก  เวลาที่ฉันเล่าเรื่องสมัยที่อยู่โรงเรียนต่างจังหวัด  หรือวีรกรรมที่ทำไว้ตอนมัธยมต้น  มักจะเป็นการเล่าอยู่ฝ่ายเดียว  ณัชได้แต่ยิ้มพยักหน้าฟังเรื่องราวของฉันเงียบ ๆ เท่านั้น พอแย้บถามถึงเรื่องของเธอบ้างก็จะตอบเลี่ยง ๆ หรือเปลี่ยนเรื่องคุยไปเลย  จนฉันเข้าใจว่าเธอไม่อยากพูดถึงมันเท่าไหร่และเลิกเซ้าซี้ไปเอง เรื่องครอบครัวณัชก็เหมือนกัน ฉันเคยได้รับคำตอบสั้น ๆ ว่า “พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งยังเด็ก  ครอบครัวฉันไม่ค่อยอบอุ่น” แค่นั้นก็เพียงพอที่ทำให้ฉันหุบปากเงียบไม่กล้าซักเรื่องส่วนตัวของณัชชาต่อแล้ว   เรื่องบางเรื่องถ้าพูดแล้วทำให้เพื่อนไม่สบายใจ  ฉันก็เลือกที่จะไม่ขอรับรู้ดีกว่า “ณัชมีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว  แทนที่จะปรึกษาพวกเราบ้าง”   ฉันเผลอคิดเสียงดังออกมา  ขณะที่ทำอาหารอยู่ในครัว “อะไรนะครับ” “คริส ฉันเป็นห่วงณัชจังเลย”  ฉันโพล่งขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ณัชเป็นผู้ใหญ่  จัดการกับเรื่องแบบนี้ได้เองครับ”    คริสดูไม่กังวลมากนัก  แต่นั่นเพราะเขาไม่ได้ยินคำพูดปริศนาของทั้งเจ๊  ณัชและชายคนนั้นเหมือนฉันนี่ “แต่ฉันว่าเขาสองคนรู้จักกันมาก่อนนะ”   ฉันพูดเสียงเบามองคริสที่เดินผละไปหยิบของในตู้เย็น แล้วมีนาก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับเสียงถาดโลหะตกกระทบพื้นส่งเสียงดังลั่นโครมคราม     ตามด้วยเสียงแก้วน้ำตกแตกอีกหลายใบ    ฉันและคนอื่นรีบวิ่งออกไปดูพร้อมกับสังหรณ์ไม่ดี ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ ๆ   . จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มิ.ย. 49 16:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เล่นตัวนักนะ !   มรึงรู้มั้ยกรูลูกใคร” เขาพูดเสียงยานคางวางอำนาจ  พยายามส่งเสียงดังเหมือนอยากให้คนอื่นได้ยินทั่วกัน   มารยาท  ยางอายและความจำว่าพ่อแม่ของเขาคือใครนั้น   ได้มลายหายสิ้นไปตั้งแต่ไวน์แก้วที่แปดแล้ว “ออกไปได้แล้ว!!  ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ให้คุณมาทำตัวต่ำ ๆ กับฉันแบบนี้!” ณัชร้องตะโกนใส่หน้าเขาอย่างโกรธเกรี้ยว “แตะนิดแตะหน่อยทำเป็นสะดุ้ง  ทำเหมือนไม่เคย” “หยุดพูด  ฉันสั่งให้หยุด !”   “อยากจะชุบตัวใหม่ให้สะอาด  ไม่ให้คนอื่นรู้อดีตเน่าเละของตัวเองงั้นสิ !  ถึงตัวเองอยากจะลืมแต่สั่งให้คนอื่นให้ลืมด้วยไม่ได้หรอก ”  เขาแผดเสียงหัวเราะดูถูก “ไม่เอา  อย่า   ได้โปรดเถอะ”   ณัชอ้อนวอนเสียงแห้งผาก   สีหน้าที่แดงก่ำในเมื่อกี๊กลับกลายเป็นซีดเผือด   ริมฝีปากขาวซีดสั่นระริก ร่างบอบบางของเธอทรุดลงเหมือนจะเป็นลมจนต้องรีบเอามือยึดเก้าอี้เอาไว้เป็นที่พึ่ง “ทุกท่านครับ  ผมขอแนะนำให้ทุกท่านรู้จักกับ ”   เขาหมุนตัวไปรอบ ๆ  เหลียวมองพวกฉันที่ยืนออกันอยู่ประตูครัวและแขกที่เหลืออยู่บางตาในร้าน  ก่อนจะประกาศเสียงดังที่มีทั้งแววเย้ยหยันและดูถูก   ผายมือไปทางณัชทำตัวราวกับพิธีกรบนเวทีที่กล่าวแนะนำตัวดาราให้รู้จัก  ...  ฉันเห็นณัชเอามือปิดหูทั้งสองข้าง    เธอตาเบิกโพลงอย่างหวาดผวา   ส่ายหน้าพึมพำแต่คำว่าไม่ ไม่  เหมือนคนไม่รู้สึกตัว “ น้องณัชชา  สาวใจแตกริหนีพ่อแม่เที่ยวกลางคืนตั้งแต่ยังเด็ก   ดาวดังสุดเซ็กซี่ร้อนแรงประจำผับ Root 46  ทั้งเหล้า  ทั้งยา ทั้งผู้ชาย  เธอผ่านมาแล้วอย่างโชกโชนตั้งแต่อายุยังไม่ 17 ดีด้วยซ้ำ อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิณัช    ความจริงก็เป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ   เธอเปลี่ยนอดีตเหลวแหลกที่เธอเคยทำมาแล้วไม่ได้นี่  ฉันยังจำลีลาดุเดือดตอนที่เธอเมาแล้วขึ้นไปเต้นโชว์บนโต๊ะคืนนั้นได้เลยที่รัก   แค่ดูก็รู้แล้วว่าบนเตียงเธอเทคนิคแพรวพราวแค่ไหน  น่าเสียดายนะที่ฉันยังไม่ได้   ” ชายคนนั้นพูดได้อยู่เท่านั้น เพราะปลายไม้ที่กำหมัดแน่นจนตัวสั่น  ฟังได้ถึงประโยคสุดท้ายก็ฟิวส์ขาด  กระโดดคว้าคอเสื้อได้ก็ชกเสยเข้าเต็มคางจนชายน่ารังเกียจคนนั้นหงายหลังกระแทกพื้น   ปัดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะลงแตกกระจายเสียงดังระเนระนาด ฉันยืนมองภาพโกลาหลวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก  เจ๊แคนดี้ตะโกนกรีดร้องบอกให้หยุด   คริสรีบเข้าไปห้ามปลายไม้ไม่ให้ตะบันหมัดที่สองลงไปบนหน้าชายคนนั้นที่ตอนนี้ลงไปนอนเลือดกลบปากสลบเหมือดคาพื้นเรียบร้อยแล้ว   ส่วนณัชชาได้แต่น้ำตาคลอ  ยืนนิ่งเงียบงันตัวสั่นเทา   เธอกัดเล็บตัวเองพึมพำอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวเหมือนคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก่อนจะรีบวิ่งผละขึ้นชั้นบน “ ณัช  !! ”   ฉันเรียกชื่อเธออย่างตกใจ   ก่อนจะคิดได้ว่าต้องรีบวิ่งตามเธอไป  ในใจคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้น ณัชอาจจะคิดสั้นทำอะไรบ้าๆ  ก็ได้ “รอด้วย  ณัชอย่าเพิ่งวู่วามนะ”   ฉันรีบวิ่งขึ้นบันได   พอดีกับร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งที่ลนลานวิ่งสวนนำขึ้นไปก่อนอย่างรีบร้อนจนชนฉันเซไปกระแทกกับผนัง  ปลายไม้ไม่แม้แต่จะหันมาขอโทษ   ดูเหมือนเค้าจะไม่รู้สึกตัวซักนิดว่ามีฉันอยู่ตรงนี้ ในสายตาของปลายไม้ที่เอาแต่มองและห่วงณัช  อาจจะไม่เห็นฉันมีตัวตนอยู่เลยด้วยซ้ำ มีนายืนนิ่งมองแผ่นหลังปลายไม้ด้วยความรู้สึกหลายอย่างสับสนปนเปกัน  เจ้าหญิงมีเจ้าชายขี่ม้าขาวขึ้นไปช่วยบนยอดหอคอยแล้ว  บางทีเพื่อนนางเอกอย่างฉันคงหมดหน้าที่   ถึงเวลาต้องถอยฉากซักที “ ตามมาทำไม !   ไม้ก็ได้ยินหมดแล้วนี่ !! ”   เสียงเจ้าหญิงตวาดดังลอดออกมาจากห้อง   ฉันที่กำลังก้าวลงบันไดอยู่แล้วก็ต้องชะงัก  หันไปมองขั้นบันไดที่เรียงตัวสูงขึ้นบนยอดหอคอยอันมืดมิด   ฉันอยากย้ำบางสิ่งบางอย่างที่สงสัยมาตลอดให้แน่ใจ   บางทีคำเฉลยทั้งหมดอาจจะรออยู่บนนั้นก็ได้ ฉันกลั้นหายใจ  ค่อย ๆ ก้าวเสียงเบาขึ้นบันไดที่ดูเหมือนจะมีหลายขั้นมากกว่าปกติ เวลาช่างผ่านไปยาวนานน่าอึดอัดกว่าจะถึงหน้าประตูที่เปิดแง้มอยู่ ----------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 49 19:11:48 จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มิ.ย. 49 17:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ----------------------------------------------------------- น่าเศร้ามาก ๆ ที่เนื้อเรื่องกะลังมัน แต่คนเขียนมัวแต่ปั่นงานอื่น   เลยเข็นมาให้อ่านได้อาทิตย์เว้นอาทิตย์เองค่ะ (TT -TT  ) ฟี้ดแบคจากตอนที่แล้วสร้างความประหลาดใจให้คนเขียนเป็นอันมาก ดูเหมือนส่วนใหญ่จะเชียร์ให้นางเอก  เสร็จ พระเอกนะคะ ( ทำไมเป็นอย่างงั้นล่ะ 55 5 ) และอีกนิด  มีใครเดาออกมั้ยคะว่าณัชจะมีอดีตแบบนี้  หรือพอรู้แบบเลา ๆ  หรือไม่รู้เลย เหมือนเดิม  มีคำแนะนำติชมก็ช่วยแนะนำด้วยนะ  ขอบคุณมากค่ะ ----------------------------------------------------------- บทที่ 1- กระเป๋าหลุยส์ใบนั้น ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4096739/W4096739.html                     บทที่ 2 - ผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลก ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4100735/W4100735.html บทที่ 3 - อันนินทากาเลเหมือนเทแกลบ ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4116135/W4116135.html บทที่ 4 - พลาสเตอร์หมีพูห์ ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4131729/W4131729.html บทที่ 5 - การเคารพตัวเอง ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4161187/W4161187.html บทที่ 6 - ABC jingle Bell .I'm fine,thank you... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4181477/W4181477.html บทที่ 7 - นายสมคิด ... ฉันขอประกาศสงครามกับนาย ! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4201450/W4201450.html บทที่ 8 - มานี ... มีนา ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4216439/W4216439.html บทที่ 9 - ปริศนาของณัชชา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246602/W4246602.html บทที่ 10 - เหตุเกิดที่รัชดอยซอยแปดครึ่ง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4285941/W4285941.html บทที่ 11 - เรื่องของกาแฟ และการลงทุนทางเวลาที่ไร้ค่า ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4306635/W4306635.html บทที่ 12 - แก้วที่มีน้ำล้น และ แก้วที่แตกร้าว ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4328916/W4328916.html บทที่ 13 - โลกของผู้ใหญ่ช่างเข้าใจยากจริงหนอ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4343010/W4343010.html บทที่ 14 - อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคนเมา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4406141/W4406141.html แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 49 17:15:25 จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มิ.ย. 49 17:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ----------------------------------------------------------- ก๊อตซิลล่า - พิมพ์ชื่อเรื่องผิดเองล่ะค่า แต่กลับไปแก้ไม่ได้ ฮือ  ผิดอะไรไม่ผิดดันมาผิดหัวข้อกระทู้ คริสไม่ได้ทำงานองค์กรลึกลับหรอก  เป็นฝรั่งแบคแพคธรรมดา ที่ชอบท่องเที่ยวทั่วโลก และอารมณ์ติสแตกนิดหน่อยเองค่า  ... ถ้าไม่โดนคนเขียนตัดจบซะก่อนก็จะมีเรื่องราวพื้นหลังของนายคนนี้ด้วยนะคะ MikaRin - มีนาไม่เสียทีง่าย ๆ หรอก  เราเป็นโรคขี้อิจฉา เห็นตัวละครโรแมนติกมาก ๆ ไม่ได้น่ะค่ะ ( ไฟริษยามันลุกโชน ) scottie - ดีใจที่  คุณ scottie ขำค่า เรากลัวคนอ่านจะไม่เข้าใจมุขมาก ๆ เลย กลัวตัวเองจะขำอยู่คนเดียว แต่คนอื่นแป้ก ... Bangkokian - คริสเป็นพระเอกสมใจแน่นอนค่ะ รออีกนีส ต้นหอมไข่เจียว - อ้าวไม่อยากให้จบครึ่งๆ  กลาง ๆ นี่แปลว่าอยากต่อให้จบเลยเหรอคะ ไม่ได๊  ไม่ด้าย ย ค่านางเอกยังเรียนไม่จบยังไม่ได้ แต่ถ้าเรียนจบนี่ไม่แน่ ( อ้าว ) :::อาราเร่::: - โอ๊ย  ดีใจมีคนเก็ตมุขนี้  ให้น้องอ่านน้องบอก ไม่เข้าใจ ปอมปอมเกิร์ล - คาดไม่ถึงละซี่พี่ปอมปอม  ว่าจะมามุขนี้ 555   Aunjiko - ตกลงจะเอาชื่อจริงเหรอคะ คุณอุนจิโกะ  มาต่อให้แล้วนะจ๊ะ แต่งวดนี้ไม่มีเขิน  ออกแนวเครียดเล็กน้อย tongdigy - มีฉากสไลด์หลังคงต้องเปลี่ยนแนวนิยายเลยล่ะค่ะ ... ครัวสีม่วงอะไรประมาณเนี้ย nobra - ชอบคำว่า สไลด์หลัง มั้ยคะ  เราได้ยินครั้งแรกแล้วชอบมาก   ประมาณว่าเห็นภาพเลย 55 5 rantee - ชอบเวลาที่อยู่ ๆ ก็มีคนมาบอกว่าอ่านอยู่นะจังเลยค่ะ  ทำให้คิดเข้าข้างตัวเองไปได้ ว่าต้องมีคนแอบอ่านอยู่เยอะแน่ ๆ cool mint -  อ่านแล้วหวานจนเคลิ้มเลยเหรอคะ  ขอบคุณมาก ๆ ไม่ค่อยถนัดเขียนฉากแบบนี้เลยแหล่ะ จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มิ.ย. 49 17:22:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : อันปังแนน - [ 12 มิ.ย. 49 17:25:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : Bangkokian - [ 12 มิ.ย. 49 17:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว คุณอันปังแน๊นน ทำไมตัดจบซะดื้อ ๆ แบบนี้ล่ะคะ กำลังเข้มเลย อุเหม่ อกก๊อตซิลล่าจะแตก แถมนาน ๆ มาอีกตะหาก ฮิ้ววว ก๊าซซซ นี่แนะ ปล่อยไฟใส่คนเขียนซะ อิอิ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 12 มิ.ย. 49 18:35:00 A:124.120.200.14 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พอเดาเอาไว้แบบนี้แหละค่ะ จากคุณ : scottie - [ 12 มิ.ย. 49 23:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เคยเดาว่าณัชเคยขายตัว ไม่คิดว่าเป็นเด็กใจแตก แต่อะไรทำให้เธอกลับใจน้า จากคุณ : ลูนาติก - [ 13 มิ.ย. 49 13:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 :) จากคุณ : nobra - [ 13 มิ.ย. 49 14:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งอนแระ จบแบบนี้ได้ไง จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 14 มิ.ย. 49 14:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เออ..ครือว่า ... จบซ้างั้น ตอนกำลังมันส์เลย ฮือๆๆ จากคุณ : cool mint - [ 15 มิ.ย. 49 22:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แถวบ้านอันปังแนน ต้องมีถุงใส่ความสามารถแบบแบ่งขายแน่ๆ ซื้อมาฝากกันบ้างสิ่ คนอะไร เก่งโคตรๆ อีตาเบเบ้ อีกคน ไม่น่าเชื่อ ว่าจะลากเรื่องให้ออกมา ดราม่า แบบนี้ได้ เก่งจริงๆครับ จากคุณ : tongdigy - [ 20 มิ.ย. 49 18:28:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จบซะดื้อๆเลยนะ กำลังลุ้นสนุกเลย จะตามอ่านต่อไปครับ จากคุณ : ... (ป้อจาย) - [ 20 มิ.ย. 49 19:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4480397/W4480397.html จากคุณ : อันปังแนน - [ 24 มิ.ย. 49 16:30:30 ]