ความคิดเห็นที่ 1 นายณะ ขึ้นต้นเป็นนิทาน แต่อ่านไปอ่านไป มันชักจะเป็นนิยายเข้าไปทุกทีนะ ฮ่าๆๆ แอบถามหน่อยจิ แฮปปี้เอ็นดิ้งเปล่าตัวเอง เอิ๊ก คุณพีทคุง (พิธันดร) >>>>  เอ่ออ....  แฮปปี้หรือไม่คงต้องถามพัพแล้วล่ะครับ  5555+   (ยื่นไมค์ส่งให้พัพ พัพ : โฮก   ฮูววววว   ผม : เขาบอกว่ายังไม่ว่างอ่ะครับ  ถ้าจะสัมภาษณ์ต้องจองคิวกับเลขาฯของเขาก่อน) โฮ๊ะ ๆ ตามมังกรมาติด ๆ ค่า จากคุณ : ก๊อตซิลล่า >>>> ง่า  ก๊อตซิลล่า  >,<  ผมว่าคุณต้องตัวใหญ่กว่าเจ้าพัพแน่ ๆ เลยครับ (งากกก  ล้อเล่นนะคร้าบ  อย่าเพิ่งโกรธ  อิอิ) ตามมาไม่ค่อยติดเพราะมัวไปทำธุระอยู่ ฮุ ฮุ แต่จะมาอ่านบ่อยๆ นะค่ะ เรืองใสๆ น่ารักดีค่ะ (ไม่กลัวพ่อมด)... เอาใจช่วยเจ้าหญิงดีกว่า จากคุณ : รติกาล >>>> โญ่ว ๆ  เจอกันอีกแล้ว  สะหวัดดีขะรับคุณรติกาล แต่ว่าแน่ใจหรือครับว่าไม่กลัวพ่อมดน่ะ  หุหุหุหุ (เดี๋ยวจะจับพ่อมดดำยัดใส่กล่องส่งไปให้เลี้ยงไว้ดูเล่นสักตัว) สนุกจังคับ ชอบจังเรื่องเล่าแนวแฟนตาซี มีเจ้าชาย เจ้าหญิง พ่อมด และที่ขาดไม่ได้ มังกร มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคับ ผมจะรอ ดัน ดัน ดันคับ จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) >>>>  พีจังเคยได้ยินเพลงนี้ป่าวครับ ดันมะดันดอง  ตีหนึ่งตีสองปลุกน้องขึ้นมาดัน   ดันมะดันดอง  ตีหนึ่งตีสองปลุกน้องขึ้นมาดัน   น้องพีจะดันท่าไหน เอิ้ว  น้องพีจะดันท่าไหน ..ท่าไหนก็ได้   ...(ตรงนี้ให้พีจังเติมตามใจชอบนะครับ หุหุหุ)... อย่างไรก็ซึ้งใจครับ  ที่ติดตามมาตลอดเช่นเดียวกับหลาย ๆ ท่าน T^T เห็นชื่อเรื่องเลยแวะเข้ามาดูค่ะ :) เพลงโปรดเลยนะนี่ รู้สึกว่าเพลงนี้จะเป็นของ Peter, Paul & Mary นะคะ (Peter หายไปคนนึง) จากคุณ : ปิยะรักษ์ >>>>  ผมเพิ่งเคยฟังเพลงนี้เมื่อประมาณสี่ห้าวันก่อนครับ  ฟังครั้งแรกก็ชอบเลย  ต้องไปค้นหาเนื้อมาดู  อ่านแล้วก็สงสารพัพ  ไม่อยากให้มันจบแค่นี้  เลยเป็นแรงบันดาลใจให้เขียนเป็นเรื่องเป็นราวครับ แต่เรื่องที่ผมพลาดผิดไปคือให้เครดิตไม่ครบ  ต้องขออภัยจริง ๆ ครับ  เพราะแหล่งข้อมูลบอกมาแค่สองชื่อเอง >,<  แต่เดี๋ยวจะแก้ไขครับผม “คุณพ่อขา  ภูติตัวเล็กสวมหมวกใบเขียวมีจริงหรือเปล่าคะ?” ถ้าเจ้าหญิงน้อยหาไม่เจอ ลองถามคุณพีทดู เผื่อจะได้ฟรี ๆ ซักตัวงับ :) “ทำไมพัพถึงอยากอยู่ตามลำพังคะ?  ทำไมเขาไม่อยากมีเพื่อน?   แล้วเขาจะเล่นกับใคร?  เขาเล่นคาบจานเป็นมั้ยคะ?” อืมม์ ทำไมผมนึกถึงเจ้าตูบที่บ้านอ่ะ คาบจานด้วย จากคุณ : โก้ (เซโก้4) >>>> แหม  ภูติน้อยตัวที่ว่า    นายแจ๊คกี้ในเพลงคงไม่ใช่บลูหรอกมั้ง  =_=" ส่วนที่เฮียโก้นึกถึงหมาที่บ้าน   หุหุ  ต้องถามว่า มันมีปีกมั้ยคะ  มันพ่นไฟได้หรือเปล่า  มันคำรามได้มั้ย  คริคริ เพลงนี้เศร้าอะ หวังว่าเรื่องนี้พัฟจะไม่เศร้า จากคุณ : scottie >>>> ง่า...  ผมอยากถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดจากเพลงลงไปด้วยน่ะครับ  ก็คงจะนิด ๆ  แต่ก็ยังไม่แน่ใจในตอนจบสักเท่าไหร่   ผมอยากเห็น  พัพมีชีวิตชีวามากกว่านี้  อยากเห็นมันโลดแล่นอยู่ในอีกโลกของหน้าหนังสือ  และจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำความเข้าใจกับจิตวิญญาณของพัพครับผม จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มิ.ย. 49 14:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..              หมอกมัวยามใกล้รุ่งลอยอ้อยอิ่งอยู่ริมแม่น้ำแอนดาลัส  อันลดเลี้ยวลัดเลาะซอกทิวเขาเพียงหนึ่งเดียวของอาณาจักร  มันเป็นเส้นแบ่งพรมแดนตามธรรมชาติทางทิศเหนือระหว่างสหราชอาณาจักรฟอลเลน  และดินแดนเลสเซอลี              เทือกเขานอร์แลนด์ตระหง่านฟ้ามองเห็นเงาทึมเลือนรางในม่านหมอก  มนต์ขลังของมันมักจะเรียกให้สายตาของนายกองตะเวนชายแดนเงยขึ้นมองในทุกเช้า   เขานั่งยองลงข้างแม่น้ำตรงจุดที่ค่อนข้างตื้น  ผิวน้ำใสกระจ่างดุจกระจกถูกกวนให้เป็นริ้วคลื่นเมื่อมือหยาบแกร่งของชายฉกรรจ์ร่างสูงวักมันขึ้นมาชำระใบหน้า                           ฟุ่บ! เสียงคล้ายดังอะไรบางอย่างถูกดีดผึงมาจากราวป่า   เขาลุกขึ้นยืนด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอันรวดเร็ว   แต่คงช้าไปสำหรับลูกธนูที่ปักบนหน้าอกข้างขวา              เขาก้มลงมอง  ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด  แต่ปักดาบที่ชักออกมายันพื้นไว้  แล้วตะโกนด้วยเสียงอันดัง              ทหารภายใต้บัญชาซึ่งกำลังเริ่มหุงหาอาหารตื่นตระหนกต่อเสียง  ล้วนรีบคว้าอาวุธแล้วรีบรุดมาดูเจ้านายของตน ธนูพุ่งออกมาอีกกว่าสิบดอก  ปลิดชีวิตของผู้ถลันมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ   กองธนูของเลสเซอลีจึงไม่ผลีผลามออกไป   พวกเขาซุ่มเบื้องหลังโขดหิน  แล้วยิงสุ่มออกไปในม่านหมอก  ซึ่งแน่นอนว่าไร้ผล              นายกองชายแดนขมวดคิ้วจนแทบติดกัน  สองตาแดงฉานเมื่อเห็นชีวิตของลูกน้องถูกปลิดไปต่อหน้าต่อตา   เหงื่อของเขาแตกพลั่กไปทั้งใบหน้า  และแรงที่แข็งขืนไว้ก็เป็นอันสิ้นสุด              ร่างใหญ่ล้มโครมคว่ำหน้าลงกับผิวน้ำ  ท่ามกลางความวิตกกังวลอย่างถึงที่สุดของผู้ยังมีลมหายใจอยู่              พระราชาผุดลุกขึ้นด้วยความกังวล  เมื่อข่าวจากนอร์แลนด์ระลอกที่สองเดินทางมาถึง  ใจความนั้นกล่าวว่าไม่อาจค้นพบนายกองประจำค่ายแอนดาลัสซึ่งเป็นนัดดาห่าง ๆ ของพระองค์ได้                “พวกเจ้าแน่ใจว่าค้นหาจนทั่ว” ทหารผู้ส่งข่าวแสนจะลำบากใจ  ก่อนกล่าวรายงานต่อไปในที่สุด              “กระหม่อมไม่สามารถ   ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถค้นหาตลอดลำน้ำแอนดาลัสได้  ในเมื่อมีกองกำลังลึกลับคอยลอบก่อกวนอยู่ตลอดเวลา” ข่าวนี้เป็นข่าวที่ร้ายยิ่งกว่าสำหรับพระราชา  เพราะความมั่นคงของประเทศมาก่อนการสูญเสียของสายโลหิต เป็นเรื่องที่น่าตกใจ  เมื่อกษัตริย์แห่งประเทศใดค้นพบว่ากองโจรมีกำลังและความสามารถสูงยิ่งกว่าทหารภายในอาณาจักร              “เราควรจะทำอย่างไรดี” ความว้าวุ่นของราชาแลกด้วยคำแนะนำของเสนาบดี              “พระองค์ควรขอความช่วยเหลือจากฟอลเลน เพราะอีกฝั่งแม่น้ำคืออาณาเขตของพวกเขา และกองโจรที่ก่อกวนตามชายแดนย่อมเป็นความรับผิดชอบร่วมกัน”              “เราละอายที่จะขอความช่วยเหลือจากพวกเขา  ในเมื่อสิ่งที่พวกเขายื่นข้อเสนอได้ถูกปฏิเสธไปแต่แรก  ดูบาดินส์  เจ้าพอรวบรวมกองกำลังฝีมือดีที่สุดในอาณาจักร  และนำไปประจำ ณ แม่น้ำแอนดาลัสเพื่อควบคุมสถานการณ์ได้หรือไม่” ผู้ถูกเรียกนามตกใจจนคุกเข่าลงประสานมือเบื้องหน้า              “ราชาโปรดไตร่ตรอง  กองกำลังที่ดีที่สุดคือทหารรักษาพระองค์  และกระหม่อมคือหนึ่งในทหารองครักษ์  แม้จะมีหัวโขนแม่ทัพ  แต่สถานที่ที่แท้จริงคือการอารักขาพระองค์”              “ราชาคือมงกุฎ  ประชาชนคือจิตใจ  มาตุภูมิคือร่างกาย  หากร่างถูกทำลาย  มงกุฎย่อมถูกทอดทิ้งให้จมดิน  จงไป.. เพื่อปกป้องดินแดนของพวกท่าน  หาใช่เพื่อประสงค์ของราชา  แต่เราขอร้องในนามของประชาชน” เสียงเกราะของเหล่าราชองครักษ์กระทบกันดังกังวาน  เมื่อทุกร่างย่อคุกเข่าลงรับบัญชา              ดูบาดินส์ไม่อาจคัดค้านได้อีกต่อไป  จึงจำใจก้มหน้านิ่ง  เคราสีน้ำตาลเข้มของแม่ทัพหนุ่มสั่นระริกด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถม   ..ทว่าก่อนที่พระราชาจะออกปากไล่ให้เขานำกำลังออกไปนั่นเอง              ประตูท้องพระโรงถูกผลักเข้ามาอย่างรุนแรง  สร้างความรู้สึกตระหนกมากขึ้นเมื่อร่างที่เข้ามาไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าทหารม้าเร็วผู้แจ้งข่าวคนก่อนหน้า              “ฝั่งแม่น้ำเลสเซอถูกโจมตีด้วยกองกำลังไม่ทราบสัญชาติพระเจ้าค่า” พระราชาร้อนใจยิ่งนักเมื่อฟังข่าว   แม่น้ำเลสเซอคือสายเลือดหลักของเลสเซอลี  อันกั้นเป็นปราการธรรมชาติทางชายแดนทิศตะวันตก              นางกำนัลรีบเข้าไปช่วยถอดเกราะโซ่เหล็กชั้นนอกออกจากร่างของทหารม้าเร็วผู้ซึ่งเหน็ดเหนื่อยจนแทบขาดใจ  จากการเร่งฝีเท้ามาทั้งวันทั้งคืน  พระราชารับแผ่นหนังรายงานซึ่งนายกองตะวันตกฝากส่งมาให้  แล้วโบกมืออนุญาตให้ผู้นำสารไปพักผ่อนเสียก่อน              สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทุกทีอยู่ในการสังเกตของเสนาบดีชรา              “ดูบาดินส์คงไม่อาจแบ่งแยกกองกำลังได้อีก   รู้เขารู้เรา  คือหลักของทุกวงการ   แต่คราวนี้ศัตรูอยู่ในเงามืด  และมีประสงค์ลี้ลับ  พระองค์ควรส่งสารไปขอความช่วยเหลือจากฟอลเลนเสียจะดีกว่า” คำย้ำครั้งที่สองค่อยสะกิดตะกอนสงสัยให้ขุ่นทั่วหทัย  และออกปุจฉาเป็นเชิงปรารภ              “ดูท่าท่านอาจารย์คงไม่ได้หมายความแต่เพียงเท่านี้แน่  มิเช่นนั้นคงไม่แนะนำให้เราขอความช่วยเหลือจากฟอลเลนถึงสองคราดอก”              “แน่นอนว่ามิใช่แต่เพียงเท่านี้  เพราะว่าการถูกบุกรุกสองฝั่งชายแดนออกจะประหลาดไป  เมื่อแรกกระหม่อมเพียงนึกแต่ว่าเป็นโจรข้ามถิ่นธรรมดา  แต่บัดนี้ชักสงสัยในเจตนาของฟอลเลน  จึงขอให้พระองค์ส่งคณะทูตไปพร้อมกับจารชน  เพื่อเสาะหาความจริงของเรื่องราวนี้  และหากว่าสถานการณ์อยู่ในควบคุมของฟอลเลน..”              “เราจะได้รบกับพวกมันให้แตกหัก” ดูบาดินส์เสริมด้วยน้ำเสียงไร้ความกริ่งเกรง  เสนาและแม่ทัพสบตากันด้วยความเข้าใจ  และความรักชาติที่กรุ่นในสายเลือด พระราชาเป็นคนฉลาด  เขาเดาเรื่องราวไว้หลายทาง  รวมทั้งหาวิธีแก้ปัญหาไว้ในใจอยู่แล้ว  เพียงแต่ยังชั่งน้ำหนักระหว่างของสองสิ่งอยู่  จึงได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความกลัดกลุ้ม  แล้วผินหลังออกไปจากท้องพระโรง              ข้าราชบริพาร  มองตามเงาหลังงองุ้มของราชา  ร่างซึ่งดูเหมือนแบกอะไรไว้มากมายเหลือเกิน  ค่อยเดินห่างไปกระทั่งลับหายออกเบื้องทวารในที่สุด .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มิ.ย. 49 14:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ....                     เด็กหนุ่มร่างไม่สูงมากนักผู้ใส่หมวกประหลาดสีน้ำเงินเข้มเก่า ๆ คล้ายกับหมวกกัปตันโจรสลัด  นั่งยองอยู่กับพื้นหญ้าสีเขียวภายใต้แสงแดดกระจ่างจ้าของราชอุทยาน  เขามีเส้นผมสีน้ำตาลอมเหลืองจาง ๆ คล้ายมัดฟางอันชาวไร่มักกองไว้เป็นฟ่อนเพื่อตากแดดกลางฤดูร้อนนี้   ดวงตาสีน้ำตาลเข้มอันเป็นลักษณะเด่นของชาวเลสเซอลีฉายแววพราวระยับด้วยความขี้เล่นและความฉลาดเฉลียวอยู่พอ ๆ กัน                     ไซรีนจ้องมองเขาผ่านพุ่มไม้  รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏที่เด็กน้อย  พลางมือบอบบางนั้นก็ตวัดหินในมือให้ปลิวไปกระทบกับอีกฝั่ง                     แป๊ก! เสียงกระทบของสิ่งแปลกปลอม  ทำให้ร่างปราดเปรียวใจกลางสนามหญ้าพุ่งตัวไปในทันใด                     "ข้าว่าเจ้าต้องอยู่ที่นั่นแน่ ๆ" ไซรีนปิดปากน้อย ๆ ที่พยายามจะหัวเราะจากความสำเร็จของการหลอกล่อ  พุ่มไม้ใบบังที่เรียงไว้อย่างสลับซับซ้อนราวกับทางวงกตเป็นสถานที่ที่เหมาะจะเล่นซ่อนหาเป็นอย่างยิ่ง  เธอคลานราวกับกวางตัวน้อยลัดเลาะอ้อมลานหญ้าใจกลางสวนหมายจะไปอีกด้านเพื่อย้อนรอยตลบหลังเจ้าหนุ่มรุ่นพี่ มุดผ่านพุ่มดอกเข็มหลากสี และกุหลาบเถาซึ่งเลื้อยพันขึ้นต้นไม้ใหญ่   กระทั่งแผ่นหินเรียงรายเป็นทางเดิน เจ้าหญิงน้อยจึงค่อยลุกขึ้นถกกระโปรงย่องเงียบตามรอยไป                     "ถวายพระพรองค์ราชา" เสียงแว่วจากเบื้องหน้าทำให้ไซรีนยิ้มกว้างด้วยความยินดี   เสียงอุทานก็ไม่สามารถเก็บกักไว้ได้                     "ท่านพ่อ!" ร่างเล็กมุดแทรกผ่านกอไม้ไปอย่างไม่ระวัง  กระทั่งถูกรวบตัวไว้ได้ในที่สุด  ใบหน้ายิ้มเผล่ของเด็กหนุ่มคล้ายจะล้อเลียนผู้แพ้ในสงครามจิตวิทยา                     "อย่าเอาท่านพ่อของเรามาล้อเล่นสิ" ไซรีนว่าด้วยสีหน้าบึ้งเพราะความขัดใจ                     "ข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น" พลันเสียงฝีเท้าย่ำสวบสาบมาจากทางเดินใบไม้  เด็กหนุ่มจึงค่อยปล่อยเจ้าหญิงน้อยลง                     "ไซรีนอยู่ไหนลูก  เมื่อครู่ได้ยินเสียงเรียกพ่อหรือไร" เจ้าหญิงรีบวิ่งออกไป แต่อดหันกลับมามองคนข้างหลังด้วยความทึ่ง  ที่สามารถเดาได้ล่วงหน้าว่าพระราชาจะเสด็จอุทยาน   ทว่าร่างของเด็กหนุ่มผมสีฟางผู้นั้นหายสาบสูญไปเสียแล้ว                     "ลุกขึ้นเถิด โบวี่ เครชเชอร์      ลูกสาวของเราทำให้ท่านปวดหัวหรือไม่" ดำรัสถามร่างซึ่งถอดหมวกโจรสลัดไว้เป็นการแสดงความเคารพ   เป็นจังหวะที่เจ้าหญิงน้อยเพิ่งถลันเข้ามา  และพบว่าเขาผู้นั้นล่วงหน้ามาก่อนด้วยวิธีลึกลับ                     "หามิได้พะยะค่ะ  เจ้าหญิงน่ารักมาก  และเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ  หม่อมฉันเล่นซ่อนหากับพระองค์ยังไม่เคยชนะสักครั้ง"                     "อย่าถล่มตนเลยท่านหัวหน้าฝ่ายข่าวกรองรุ่นเยาว์  อันที่เรามาหาท่านนั้นก็เพื่อกิจธุระบางประการ.."  สายตาของราชาก็เหลือบแลเจ้าหญิงน้อยซึ่งเข้ามากอดข้างแขนของพระองค์ไว้                     "..ที่ต้องคุยตามลำพัง    เอ้อ..  ไซรีนลูกพ่อ  ไปหาหนังสืออ่านสักพักนะ  เดี๋ยวพ่อขอคุยกับพี่โบวี่ของลูกเสียหน่อย" ไซรีนเปลี่ยนใจทันที  เธอคว้าแขนของโบวี่เอามากอดไว้ด้วย  สายตามองเหมือนกับสงสัยว่ามีอะไรทำไมไม่ให้หนูฟังด้วย                     "งั้น  พ่อขออนุญาต" พระราชากล่าวพร้อมกับโค้งให้เจ้าหญิง  เธอถึงค่อยยอมปล่อย  ไซรีนขบคิดนิดนึง  แล้วจึงตอบรับ                     "ก็ได้ค่ะ  อย่าเอาไปนานนะคะ  เมื่อกี้หนูเกือบจับตัวเขาได้แล้วเชียว"                     "ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"   เสียงหัวเราะพร้อมกับมือที่ขยี้เกศาสีทองอย่างเอ็นดู                     "เขาออมมือให้ลูกดอก    พ่อกับโบวี่คงต้องขอตัวสักพัก" เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างมีความหมาย  แล้วเดินตามหลังพระราชาแห่งเลสเซอลีไปอย่างว่องไว                     "สายข่าวของกระหม่อมจากชายแดนแจ้งให้ทราบแล้ว..."                     "โอ  ถ้าเช่นนั้นท่านก็คงรู้ว่าเรามีเจตนาเช่นไร" โบวี่ยิ้มซุกซนเหมือนได้ของเล่นใหม่                     "ยิ่งกว่ารู้พะยะค่ะ  วังแห่งรูนาห์ลีคงน่าสนุกน่าดูเลยทีเดียว  ยิ่งมีพ่อมดแก่ ๆ อารมณ์ร้ายคอยเฝ้ายังกับมังกรหวงสมบัติ  กระหม่อมแทบจะทนไม่ไหวที่จะได้ไปกระตุกหนวดของเขาเล่น" พระราชาผู้ซึ่งเลยวัยหนุ่มไปไม่ถึงสิบปีค่อยรู้สึกสำราญใจมากขึ้นหลังจากได้ยินแต่ข่าวร้ายทั้งวัน พลัน  ใบหูกาง ๆ ของโบวี่กระตุกนิด ๆ ซึ่งมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้สึก  เขาจึงเพิ่มความดังของเสียงให้มากขึ้น                     "อย่างไรก็ตาม  พระองค์ไม่ควรให้เจ้าหญิงทราบเรื่องนี้  หรือไม่ก็ให้ทราบ   แต่ต้องคุมตัวไว้อย่างแข็งแรง  เพราะกระหม่อมไม่อาจรับรองได้ว่าการเดินทางไปรูนาห์ลีจะมีผู้ไม่ได้รับเชิญเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งรายหรือไม่"                     "เอาเป็นว่าเราจะไม่ให้ไซรีนทราบ  เจ้าเองก็ต้องกำชับคนของเจ้าและตัวเจ้าเองให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ  แต่หากข่าวรั่วจริง ๆ ก็เห็นมีแต่การคุมป้องกันไว้อย่างแข็งขันเท่านั้น" โบวี่ค้อมศีรษะนิด ๆ  เป็นจังหวะที่ดวงตากลมโตสีฟ้าอ่อนผละออกไปจากช่องระบายอากาศอันอยู่ติดกับกิ่งบีชใหญ่ข้างราชวัง                     ..นี่ถ้าไม่เรียกว่าชี้โพรงให้กระรอก  แล้วจะเรียกว่าอะไรดีนะ? .. แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 49 15:41:29 จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มิ.ย. 49 14:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...                ธงเรือสัญลักษณ์กระโหลกไขว้  สีแดงฉานราวโลหิตบนพื้นขาวหม่น  สะบัดพัดอยู่เหนือเรือสำเภาลำขนาดกลางซึ่งแล่นล่องอยู่ในม่านหมอกหนาทึบ  พวกเขาคือกองกำลังซึ่งพ่อมดดำแห่งฟอลเลนบัญชาให้ปลอมแปลงเป็นโจรสลัดออกปล้นสดมภ์แถบน่านน้ำ   ทว่า  เพียงข้ามพ้นเข้าสู่เขตเลสเซอลีได้ไม่ทันไรก็เผชิญกับหมอกทึบผิดธรรมชาตินี้เสียแล้ว                                นายทหารในคราบโจรสลัดรู้สึกตะครั่นตะครอกับหมอกประหลาดนี้อย่างยิ่ง  แต่ก็เกรงที่จะพูดจาอะไรอันไม่เป็นผลดี  เพราะข่าวลือยิ่งแพร่ไปง่ายดายยิ่งกว่าไฟไหม้ฟางอยู่ด้วย  ซ้ำแล้วเมื่อสองสามคืนก่อนยังมีผู้ได้ยินเสียงคำรามก้องไปในน่านน้ำอีกต่างหาก                โฮวววว  ฮูวววว! เสียงนั้นอีกแล้ว  มันสะท้อนจากเงาหมอกหนึ่งไปในเงาหมอกหนึ่ง  อะไรบางอย่างที่เลือนรางทางนั้นที  ทางโน้นที  ทำให้พวกทหารยิ่งขวัญผวา                นายกอง  หรืออีกนัยหัวหน้าโจรสลัด  เห็นว่าจำต้องกู้ศรัทธาคืนแก่ทหารของตน  จึงขึ้นไปยืนที่หัวเรือแล้วตวาดท้าทายออกไป                "มังกร  มังกร   หรือเจ้ามีแต่ร่างผุพัง  ฟันหักกร่อน  ดวงตาฝ้าฟาง  และปีกขาดวิ่นด้วยวัยชรา   จึงไม่กล้าปรากฏตัวให้ประจักษ์ถึงได้แต่ขู่คำรามจากรูถ้ำเช่นนี้"                โฮวววววว!   เสียงกรรโชกยิ่งมายิ่งดุร้าย   กระทั่งนายกองก็ยังตระหนก   ลมแรงอุ่นระอุพัดต้านปะทะหัวเรือจนผู้คนต้องยึดจับไว้แน่น  และนายกองเองก็ไถลร่วงลงมาเบื้องล่าง                เงาวูบวาบพุ่งมาจากเบื้องหน้า  มันมีปีกกว้างใหญ่แทบคลุมท้องฟ้าไว้มิด  อันโบกสะบัดให้ไอหมอกกำจาย    แล้วพุ่งร่างมหึมาปะทะเสากระโดงเรือ                น้ำทะเลรสเค็มกร่อยกระจายซู่ไหลลงมาจากเบื้องบน  ที่แท้เป็นเพียงภาพมายาของมังกรอันก่อจากคลื่นและฟองน้ำซึ่งไม่มีอะไรนอกจากความน่ากลัวและเสียงเลื่อนลั่น พวกเขาเข้าใจถูก  แต่ถูกเพียงครึ่ง  เพราะน้ำทะเลกลับรวมร่างเป็นมังกรตัวใสสีฟ้าครามตามสีทะเล   มันตัวเล็กเพียงพอที่จะยืนบนเรือได้  และกระโจนเข้าใส่พวกโจรสลัดกำมะลอซึ่งวิ่งหนีกันวุ่นวาย  เล็บของมังกรกลับมิได้ทำอันตรายใคร  แต่สร้างความวุ่นวายตื่นตระหนกจนพุ่งชนกันหัวร้างข้างแตก                ทันใดนั้น  เสียงแหลมเล็กก็ตะโกนมาจากฟากฟ้า                "จงฟัง! กองทหารแห่งข้า.." พวกเขาตื่นตระหนกจนทรุดตัวลงราบหมอบกับพื้น  เพราะนี่คือเสียงของเจ้าอยู่หัวแห่งฟอลเลนไม่ผิดเพี้ยน  มังกรมายาอันก่อจากน้ำทะเลเองก็แหงนคอมองขึ้นไปบนฟ้าด้วยเช่นเดียวกัน                "หากพวกเจ้าไม่อาจสู้กับมังกรได้  ก็จงถอยกลับมาสู่แดนฟอลเลน   และขอยกเลิกคำสั่งที่ข้าเคยสั่งไป" ร่างของมังกรวารีแตกกระจาย  ในขณะที่เสียงของพ่อมดดำก็จางหายไป                พัพร่อนร่างมหึมาของเขาจากเบื้องบน  พลางลอบมองผ่านหมู่เมฆ   เขายินดีที่พวกนั้นยอมถอยกลับไปโดยสงบและแล่นริ้วขบวนสู่มาตุภูมิ  ด้วยเสียงของพ่อมดดำซึ่งเขาทำเลียนขึ้นมานั่นเอง "ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้   เชื้อสายแห่งดิไวเดี้ยน" เสียงนั้นเจือความเหนื่อยล้าและระอาใจ  กับแผ่นดินที่ไม่เคยสงบเลยสักครั้ง   พัพวกร่างสีเขียวเข้มเจือครามของเขากลับไปสู่ปล่องถ้ำภูเขาไฟของตนตามเดิม .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มิ.ย. 49 15:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ..               " 'ข้าขอแต่งตั้งเจ้า  ให้มีนามวงศ์ว่าดิไวเดี้ยน  และจะปกป้องคุ้มครองดินแดนชายทะเลแห่งนี้ให้พ้นจากภัยของโจรสลัดหรือราชาโฉดต่างอาณาจักรตลอดไป' เมื่อมังกรกล่าวจบ  เขาก็บินร่อนเข้าสู่ใจกลางของฮอร์นาลีเพื่อเสาะหาป่านิรันดร์พร้อมกับเพื่อนของเขา  และราชวงศ์อันถูกแต่งตั้งด้วยมังกรก็ขนานนามดินแดนของตนว่าเลสเซอลี" ไซรีนอ่านออกเสียงหน้าต้น ๆ ของหนังสือบันทึกประวัติศาสตร์ราชอาณาจักรด้วยความตื่นเต้นแปลกใจ  เมื่อพบว่าสิ่งที่เธอพยายามค้นหาความจริงและความสำคัญอยู่นั้น  กลับมีส่วนอย่างมากในการก่อตั้งเลสเซอลี               "ยังไม่นอนอีกหรือลูก" เสียงฝีเท้าเข้ามาพร้อมกับร่างภายใต้ชุดนอนของพระราชาเช่นเดียวกัน  ไซรีนวางหนังสือลงแล้วมุดออกจากผ้าห่มเพื่อไปกระโดดให้บิดาอุ้ม               "ยังค่ะ  พัพเป็นคนแต่งตั้งบรรพบุรุษของเราให้เป็นพระราชาหรือคะ"               "เอ  พ่อก็ไม่รู้สิ  เขาเล่ากันมาว่าอย่างนั้น  แต่ในข้อนี้ก็มีความจริงอยู่ว่า  ดินแดนของเราแยกออกจากฮอนาห์ลี  นับตั้งแต่ก่อนที่แคว้นอื่น ๆ จะแยกตัวเป็นหลายเสี่ยง  และถูกรวบรวมใหม่ภายใต้ชื่อสหราชอาณาจักรฟอลเลนเสียอีก   หรือถ้าจะพูดง่าย ๆ ก็คือดินแดนของเราเก่าแก่ที่สุดรองจากฮอนาห์ลีเดิม" เจ้าหญิงตัวน้อยห่อปากอุทานอย่างตื่นเต้น               "เล่าอีกสิคะท่านพ่อ  ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง  ทำไมฮอนาห์ลีถึงล่มสลาย"               "ฮ่า ๆๆ  ไม่เห็นต้องเล่าเลย  มันมีเขียนไว้คร่าว ๆ ในหนังสือเล่มนี้แล้ว  แต่หากจะอ่านอย่างละเอียด  ก็ลองไปถามราชอารักษ์ว่า 'บันทึกประวัติศาสตร์ฮอนาห์ลี'อยู่ที่ใด  ก็คงจะสมใจลูกพ่อ"               "โธ่  ท่านพ่อน่ะ"   ไซรีนตัดพ้อด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด  "จะให้หนูรับประทานหนังสือเป็นอาหารหรือไงคะ  เดี๋ยวก็ได้ลูกสาวแว่นโต๊โตหรอก" พระราชายิ้มบาง  พลางลูบหัวลูกสาวไปด้วย               "รู้มั้ย  ว่ามนุษย์น่ะมีความงามอยู่สามอย่าง   หนึ่งคืองามภายนอก  เกิดจากใบหน้าและรูปร่างที่ดูเจริญตาเจริญใจ  เป็นสิ่งที่แต่ละคนได้มาแต่แรกไม่เท่ากัน  แต่ก็สูญสลายไปได้ด้วยวัยอย่างง่ายดายเช่นเดียวกับที่ได้มาอย่างง่าย ๆ                 งามที่สอง  คืองามความรู้   งามความคิดความอ่าน  งามนี้จะนำความรุ่งเรืองความเจริญมาสู่ทั้งตัวเราและพสกนิกร  รังสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ที่ดี  และธำรงไว้ซึ่งภูมิปัญญาเก่าแก่ของบรรพบุรุษ  อันจะนำพาประเทศชาติผ่านพ้นโพยภัยไปได้ตลอดรอดฝั่ง               งามสุดท้าย  อันนี้สำคัญมากนะลูก  คืองามที่หัวใจ  มีความซื่อสัตย์  กตัญญู  ความเมตตากรุณา  อ่อนน้อมถ่อมตน  และคุณธรรมอื่น ๆ   เป็นเครื่องป้องกันมิให้เราหลงมัวเมาไปกับอำนาจราชศักดิ์เกียรติยศชื่อเสียงใดใด  อันได้มาจากงามสองประการแรก   บ้านเมืองไม่อาจเจริญด้วยวัตถุเพียงอย่างเดียว   ต้องเพาะศีลธรรมจรรยาให้งอกงามในจิตใจของชาวประชาฉันใด  ผู้ปกครองย่อมต้องมีทั้งปัญญา  และคุณธรรมฉันนั้น            ...อ้าว  ไซรีน  หลับแล้วหรือลูก" แพขนตาคู่สวยสีทองแก่ก่ำหลุบลงจนแนบสนิทกับบนดวงหน้ากลมกลึงราวกับสลักเสลาด้วยช่างสลักหินอ่อนมือเอก พระราชาค่อยหยิบผ้าห่มคลี่คลุมหน้าอกของเจ้าหญิงตัวน้อยอย่างอ่อนโยน  แล้วก้าวออกไปจากห้อง               ไซรีนเบิกตาโพลง  เมื่อแสงไฟจากทางเดินดับลง  เธอมีแท่งเรืองแสงซึ่งสกัดจากหิ่งห้อยโดยนักประดิษฐ์ของราชอาณาจักรอันซุกซ่อนไว้ใต้หมอน  แสงสีนวลเหลืองส่องไปในระยะหนึ่ง  พอให้มองเห็นภายในห้องราง ๆ   ไซรีนค่อยย่างเท้าลงกับพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ  ผิดกับอากาศร้อนอบอ้าวของฤดูร้อนแห่งเมืองชายทะเล               เบื้องหลังของโต๊ะหนังสือนั่นเอง  มีห่อผ้าผูกเอาไว้เป็นอย่างดีซึ่งเตรียมเฉพาะของที่จำเป็นสำหรับเดินทางไกล  แน่นอนว่าข้าวของภายในนั้นมาจากคำแนะนำของผู้ชำนาญการอย่างโบวี่นั่นเอง                             ไซรีนกระชับห่อผ้าไว้เบื้องหลัง ขณะที่ยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่าง  เพื่อมองแสงไฟวับแวมเบื้องหน้าปราสาทอันเป็นสัญลักษณ์แสดงว่าคณะเดินทางของทุตานุทูตพร้อมที่จะออกไปแล้ว   เธอโหนกิ่งไม้เลื้อยเหนียวแน่นจากเบื้องข้างหน้าต่าง  แล้วค่อยไต่ลงไปตามผนังวัง  เลียบจนกระทั่งถึงจุดลงตรงคอกม้าพอดี               เจ้าหญิงไปที่เกวียนสัมภาระ  และเปิดหีบขนาดใหญ่  ซึ่งลอบให้ทหารจัดเตรียมเอาไว้เป็นการลับ  โดยอ้างว่าจะบรรจุของขวัญพิเศษไปให้พ่อมดดำแห่งฟอลเลน   ฝาหีบค่อย ๆ แง้มออกมา  และมีร่างนอนยิ้มเผล่อยู่ภายใน               "ฮั่นแน่  จะไปไหนกัน เจ้าจอมซน"               "โบวี่  เบา ๆ หน่อยสิ   เราอยากไปด้วย   ให้เราไปเถอะนะ นะ  นะ นะ  นะคะ" เด็กหนุ่มยักคิ้วสีฟางอย่างรู้ทัน   "อ้อ  สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามาถามข้าทำไมกันถึงเรื่องวิธีการเตรียมสัมภาระสำหรับการเดินทางไกล" ไซรีนหลุบตาต่ำ  แต่เสียงหวานก็ยังฉอเลาะออดอ้อนอยู่เหมือนเดิม               "อย่าบอกท่านพ่อนะคะ  พี่โบวี่คนดี   ไซรีนมีลูกแก้ว สวยมาก ๆ เดี๋ยวจะยกให้พี่โบวี่หมดเลยถ้าพี่แกล้งทำเป็นไม่เห็น"               "โอ๊ะ โอ   ติดสินบนเจ้าหน้าที่ของรัฐเสียด้วย  ข้อหาหนักแบบนี้ทำไงดีน้า..." เจ้าหญิงยิ่งหน้ามุ่ย  เมื่อโบวี่ไม่มีท่าทีอ่อนข้อ  แต่ในที่สุด  เขาก็กระโดดผลุงขึ้นมา  แล้วลงจากเกวียนเดินไปทางอื่น  พลางส่ายใบหน้าก้มเงยไปมาคล้ายกำลังมองหาอะไรอยู่               "เอ๊ะ  สงสัยเสียงแมว   สงสัยไม่มีอะไรร๊อก  ไปดีกว่า.." ไซรีนยิ้มออกมาได้  เธอรู้ว่าเขารับปากแกล้งทำเป็นไม่เห็น   เจ้าหญิงตัวน้อยค่อยเลื่อนฝามาปิดไว้เหนือหัวของตน  และขดตัวนอนหลับบนห่อสัมภาระภายในหีบที่เจาะรูระบายอากาศไว้เป็นอย่างดี               ขบวนของกองเกวียนเคลื่อนตัวผ่านท้องทุ่ง  ดวงจันทร์เสี้ยวใกล้ลาลับขอบฟ้าราตรีคลับคล้ายเกาะเกี่ยวอยู่เหนือกิ่งไม้บนเทือกเขานอร์แลนด์   พวกเขาอยู่บนทางด่านรอยเดินอันเป็นถนนซึ่งเกิดจากการเหยียบย่ำมาชั่วนานตาปีผ่านใจกลางทุ่งสเต็ปส์เวิ้งไกลสุดลูกหูลูกตา               ลมพัดลู่จนผืนหญ้าราบลู่สลับเป็นริ้ว ๆ ราวนิ้วมือยักษ์กวาดกดให้เป็นรอยแต้มบนทุ่งกว้าง  ซึ่งเหนือขึ้นไปคือท้องฟ้าสีหมึก  และเมฆบางเป็นแถบจางพาดผ่านท้องฟ้า               ร่างเล็กบนหลังพาหนะติดปีกตัวใหญ่ชะโงกใบหน้าออกมาจากแผ่นหลังของมังกร  เสียงแหลมกู่กังวานจากฟากฟ้าจนผู้คนเบื้องล่างตื่นตระหนก               "จัดการพวกมันเลยพัพ" มังกรมหึมารับคำ  เขาลู่ปีกให้เป็นลักษณะคล้ายดาวตก  แล้วพุ่งตัวโจมตีใส่กองคาราวานให้แตกกระเจิง  เด็กชายบนหลังมังกรชักดาบสีเงินอันเล็กออกมา  และฉวยโอกาสตวัดซ้ายป่ายขวา  เมื่อพัพพุ่งผ่านระหว่างสองลำเกวียน  เขาตัดเส้นเชือกบังเหียนม้าให้ขาดสะบั้น  ยังความแตกตื่นสู่เหล่าอาชา  พวกมันหกหน้าหกหลังพยศกระทั่งผู้ควบคุมบังคับซึ่งตกใจมากพออยู่แล้วก็ตกลงไปจากหลังของมัน               "แจ๊คกี้ระวัง!"   เมื่อมังกรเตือน  เขาก็ตอบสนองด้วยการกระโดดตีลังกากลับหลังกลางอากาศให้ลูกดอกซึ่งพุ่งจากเบื้องหลังเฉียดซอกหูไปนิดเดียว พัพวกคอกลับ  พ่นลมหายใจระอุย้อนกลับจนเป็นกระสุนอัดอากาศทลายให้รถม้าคันหนึ่งพังยับคาที่ กลุ่มผู้ซึ่งใจเสาะก็แตกกระจายวิ่งหนีหายไปกับทุ่งหญ้า   แต่ก็มีอยู่บ้างที่ยังยืนหยัดอยู่เพราะยังไม่รู้ตัวว่าผู้อื่นหนีหายไปหมดแล้ว               "เจ้าพวกที่เห็นชีวิตมนุษย์เป็นเพียงสินค้าจงฟัง   ..ข้าคือแจ๊คกี้  เปเปอร์  ยอดนักผจญภัยแห่งฮอนาห์ลี" เด็กชายประกาศชื่อของตนบนหลังมังกรซึ่งลงมายืนสงบนิ่งบนพื้น  แต่ดวงตาสีทับทิมเอาเรื่องของพัพก็ยังแสดงว่าหากใครมีท่าทีตุกติก  ได้มีรายการย่างสดกันแน่   ไม่รอให้เขาประกาศศักดาซ้ำสอง  กลุ่มผู้คนภายในคาราวานก็เร้นหนีหายไปจนสิ้น  ด้วยว่าชื่อเสียงของมังกรและเด็กชายเป็นที่ครั่นคร้ามทั้งต่อมหาราชา  หรือแม้กระทั่งโจรสลัดโหดร้ายตามน่านน้ำ                 แจ๊คกี้กระโดดลงจากหลังของพัพ  แล้วเก็บดาบสีเงินนั้นคาดเอวเอาไว้   เขาเดินบนพื้นทางด่านด้วยความระมัดระวัง  กระทั่งถึงเกวียนคันที่ตะแคงกระเท่เร่อยู่ขอบทาง               ดวงตาสีฟ้าซีดอมเทาจ้องมองจากรูภายในกล่องไม้สี่เหลี่ยมทึบด้วยความหวาดหวั่น   มีเสียงคำรามอย่างดุร้าย  การกระเทือนอย่างรุนแรง   เสียงประกาศชื่อของเด็กผู้ชายตัวเล็ก   และตามด้วยมือที่เลื่อนฝาหีบครืดออกไปจนท้องฟ้าเหนือทุ่งสเต็ปส์ปรากฏ  รวมทั้งดวงหน้าที่เขาจะไม่มีวันลืมด้วย               "เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า  ข้าชื่อแจ๊คกี้ เปเปอร์  นักผจญภัยที่เก่งกาจที่สุดในฮอนาห์ลี.."               ไซรีนสะดุ้งตื่นเธอมองเห็นทุกอย่าง  ทั้งจากดวงตาของมังกร  และดวงตาสีฟ้าซีดเหมือนกับเธอนั้น  ฝาหีบพลันเลื่อนครืดออกดุจในฝันพร้อมกับเจ้าของใบหน้าขี้เล่นนามโบวี่  เครชเชอร์               "ออกมาสิ  พ้นเขตเมืองมาตั้งไกลแล้ว   คืนนี้อากาศดี  ท้องฟ้าก็สวย" เจ้าหญิงน้อยค่อยปีนป่ายออกมานั่งบนกองสัมภาระ  และเปลี่ยนเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอนบนหลังกล่องไม้ซึ่งถูกเด็กหนุ่มเลื่อนปิดอีกครั้ง ผู้ร่วมทางต่างตกตะลึง  ที่บุตรีของเจ้าเหนือหัวปรากฏตัวขึ้นมาอย่างพิลึกพิลั่น  แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามโบวี่เลยสักคน               "นั่นคือเทือกเขานอร์แลนด์หรือคะ" เจ้าของเส้นผมสีทองซีดจางภายใต้แสงดาวชี้ไปยังเทือกทะมึนลิบ  ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ   ดวงจันทร์เสี้ยวเกาะอยู่บนกิ่งไม้ยอดเขาเช่นเดียวกับภาพฉากในนิมิต   ลมกลางคืนเย็นชื่นพัดมาวูบให้เส้นเกศาปลิวกระจายระข้างแก้มใสของเด็กน้อย               "ใช่แล้ว   เทือกเขาแห่งนี้อยู่กึ่งกลางระหว่างแม่น้ำแอนดาลัสและแม่น้ำเลสเซอ   เป็นเทือกเขาเพียงหนึ่งเดียวของอาณาจักรเรา"               "แล้วเส้นทางนี้ไปที่ไหนคะ" ไซรีนเปลี่ยนความสนใจไปยังทางด่านอันมีรอยเกวียนและรถม้าทับซ้ำ ๆ จนเห็นเป็นเส้นคู่ไกลลิบชัดเจนเหนือทุ่งหญ้าสเต็ปส์ โบวี่เสยผมสีฟางที่ถูกลมตีให้ปรกหน้าตา  เขามองตามไปยังจุดหมายไกลนั้น               "มันนำเราไปสู่อาณาจักรฟอลเลนทางทิศใต้   และผ่านโบราณสถานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของฮอนาห์ลี" คำนี้กระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวของเจ้าหญิงน้อย  เธออ้าปากหาวพลางเปรย               "เราง่วง.."               "ก็นอนไปสิ  แต่ว่าเจ้าเพิ่งหลับมาไม่ใช่เหรอ?" ไม่ทันขาดคำ  เจ้าของดวงตาสีฟ้าอ่อนก็ซบตัวหลับใหลลงกับจังหวะเนิบช้าของฝีเท้าม้าที่เทียมเกวียนนั้น ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มิ.ย. 49 16:06:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...           เกล็ดน้ำแข็งเกาะตัวบาง ๆ ให้ผิวใต้เกล็ดแกร่งหนาวเยือกสะท้าน  เมื่อเจ้าของร่างมหึมาโบกกระพือปีกกว้างตัดผ่านกลุ่มเมฆสีสำลีหม่น  ดวงตาสีทับทิมเข้มเพ่งผ่านคล้ายจะให้ทะลุลงไปถึงทิวทัศน์เบื้องล่าง  ดวงตะวันเริ่มฉายแสงยามเช้า  ประกายของมันทาบทอหมู่เมฆรำไรเป็นแสงเงินแสงทอง   เด็กชายภายใต้ผ้าห่มซึ่งพัพคลุมให้หลายชั้นค่อยโงนศีรษะขึ้นมาชมความงดงามของธรรมชาติ           พัพร่อนร่างลงต่ำ  เงาทะมึนในหมู่หมอกเบื้องหน้าขวางกั้นกันสลับซับซ้อนคือทิวผาสูงเทียมเมฆ  มันปรากฏตัวในรุ่งเช้าราวกับสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์นอนขดรอผู้มาเยือน           มังกรมายาอ้าปากกว้าง   ปีกก็สะบัดให้ร่างค้างอยู่นิ่ง  แล้วโก่งคอเปล่งเสียงคำรามระหว่างหมู่หมอกอันเลื่อมรายนั้น           โฮววววว! สภาพบรรยากาศรอบ ๆ พลันคล้ายผิวน้ำถูกทุ่มด้วยก้อนหิน  มันเริ่มด้วยคลื่นสะบัดพลิ้วเป็นวงเล็ก ๆ แล้วจึงกำจายกว้างออกไปในทุกขณะ  พร้อม ๆ กับการสลายตัวของเมฆหมอกซึ่งปิดบังหุบเขาโอฬารไว้ให้พ้นจากสายตาของมนุษย์ด้วย           ..ทะเลสาบใสราวกระจกและนิ่งประดุจผลึกน้ำแข็งปรากฏเบื้องใต้   ณ ใจกลางทะเลสาบสถิตไว้ด้วยเกาะรูปหยาดน้ำตาอันก่อจากศิลาเนื้อเดียว  และตั้งทะยานขึ้นสู่นภากาศด้วยสิ่งก่อสร้างมหึมาบนนั่น           มันคือหอคอยสูงลิบอันถูกก่อด้วยแรงงานคนนับหมื่นนับแสนซึ่งถูกเกณฑ์มาทั่วฮอนาห์ลี  สร้างขึ้นจากหยาดเหงื่อและหยดน้ำตา  เพื่อตอบสนองความทะเยอทะยานของราชา!                     "พวกเราถึงไหนกันแล้ว"  ไซรีนเลิกผ้าห่มที่ถูกโบวี่นำมาคลุมไว้เพื่อตะโกนถาม           "เจ้าหญิงที่ดีไม่ควรจะตะโกน"   ชายหนุ่มผู้ชักม้าอยู่เบื้องข้างกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย           "ท่านดูบาดินส์"   ไซรีนโพล่งขึ้นมาเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของเขาถนัด เขาค่อยยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตากลับยิ่งเป็นสีเข้ม    "คิดหรือท่านหญิง  ว่าองค์ราชาจะกล้าปล่อยท่านออกมาโดยลำพัง" ไซรีนหันขวับมามองโบวี่ซึ่งยิ้มด้วยดวงตาวิบวับ   ถึงเธอจะรู้แน่แก่ใจว่าถูกหนุ่มรุ่นพี่และบิดารวมหัวสมคบกัน  แต่ปากก็จำต้องสุภาพด้วย           "ขอเดชะ  พระอาญามิพ้นเกล้าพ้นกระหม่อม  ข้าฝ่าละอองธุลีพระบาทไม่ทราบว่าเจ้าชายโบวี่ไว้พระทัยมิได้นับแต่เมื่อใด" เจ้าของผมสีฟางสะดุ้งแทบตกเกวียนเทียมม้า           "หาคุกหาตะรางมาให้ข้าแล้วมั้ยล่ะ  เดี๋ยวใครได้ยินเข้าเขาก็หาว่าข้าแอบอ้างกันแน่ ๆ  ไม่เอาล่ะ  เรียก'พี่โบวี่คนดี'ต่อแหละดีแล้ว"           "ท่านโบวี่มิได้เกี่ยวข้องด้วย  องค์ราชาทรงทราบว่าท่านหญิงมิได้ประทับ ณ ห้องบรรทม  จึงดำริถึงเหตุการณ์ทั้งมวล  และมีพระราชดำรัสให้กระหม่อมมาถวายการอารักขา"           "ท่านดูบาดินส์คนดีขา "  เจอลูกอ้อนเข้าไป  แม่ทัพก็ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นอีกนิด           "ท่านคงเมตตา และไม่จับตัวไซรีนน้อย ๆ กลับไปส่งให้ท่านพ่อหรอกกระมัง" เจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทส่ายศีรษะ  จะปฏิเสธหรือระอาใจกับความดื้อเหนือชั้นของเจ้าหญิงตัวน้อยก็ไม่ทราบได้  เจ้าหญิงจอมแก่นจึงค่อยเอาศอกต่อ           "เราเองก็ทราบดีอยู่ถึงความมีน้ำใจของท่านแม่ทัพ  แต่จะเป็นกรุณากว่านี้  หากจะพูดจาแบบปกติกับเรา  ไม่ต้องใช้ศัพท์แสงวุ่นวายปวดหัวต้องแปลความสามตลบสี่ตลบ"           "เกรงแต่ว่า  ท่านหญิงจะทนความหยาบกระด้างของพวกเราไม่ได้" ดูบาดินส์น้อมรับคำสั่งโดยอัตโนมัติ  และเริ่มใช้คำพูดปกติกับเจ้าหญิงของเขา           "รุ่งเช้า  เราจะหยุดพักผ่อนนอนหลับกัน  เพราะในฟอลเลน  เดินทางกลางคืนจะปลอดภัยกว่า  และเบื้องหน้าหากว่าใครตาดีก็จะเห็นเทือกเขาแรกของอาณาจักรนี้อยู่ลิบ ๆ" โบวี่พูดลอย ๆ กับอากาศเบื้องหน้า  แต่ไซรีนแน่ใจว่าเขากำลังกล่าวกับเธอ  ดวงตาสีไพลินจางจึงเขม้นมองไปเบื้องหน้า   เพื่อค้นหาทิวเขาในเงาหมอก  อันกอปรด้วยทะเลสาบใสและเกาะรูปหยาดน้ำตา  เธอคิดว่าเธอจำอะไรบางอย่างได้           "หยาดน้ำตาฮอนาห์ลี.." ถึงคราวที่โบวี่จะแปลกใจ  เขาผุดลุกขึ้นมานั่งบนลังข้าง ๆ ทันที           "เฮ้!  เจ้าเรียกมันว่าอะไรนะ" เจ้าหญิงสั่นหัว  เธอไม่รู้ว่าหลุดปากออกไปได้อย่างไร           "เป็นคำเก่าแก่..  ชื่อที่โบราณมาก  นับแต่รุ่นปู่ทวด"   ผู้เฉลยคือดูบาดินส์ซึ่งเหยาะม้าย่างช้า ๆ ภายใต้แสงดาว           "เป็นชื่อที่แสดงถึงสิ่งที่ใช้สร้างมันขึ้นมา  เคยมีเพลงที่ปู่ข้าร้องเล่น..  ท่านหญิงอยากฟังมั้ย?" เจ้าของคำพูดหันมาสบตา  ใบหน้าที่คมคายมิใช่น้อยของเขาดูรันทดสลดกับเรื่องราวปรัมปรา                      "วังเวงเพลงก่อนเก่า                            ขับขานเช้าค่ำรำไร                      จังหวะโหยหวนไห้                                  หยดเลือดใหลหลั่งน้ำตา                      ราชาทะยานหนัก                                หวังสรรค์ศักดิ์ยศราชา                      สร้างหอไว้ยอดผา                                หยาดน้ำตาฮอนาห์ลี                      อาณาประชาราษฎร์                              ทั่วทั้งผืนปฐพี                      เขตแคว้นแผ่นดินนี้                                  ถูกคุกคามนำตัวไป                      เคี่ยวงานดุจดั่งทาส                      คอยพิฆาตทั้งกายใจ                      หากหวังจะเป็นไท                      บั่นหัวไซร้ประจานมัน                      หอสูงเยี่ยมเทียมเมฆ                      ยิ่งวิเวกเทียมสวรรค์                      ผู้คนผู้กรำงาน                      ยิ่งล้มราญเช่นผักปลา                      ครานั้นมังกรใหญ่                      เนตรดั่งไฟด้วยโกรธา                      เรืองเดชเวทฤทธา                      แลมนตราแห่งเพลิงไฟ                      คำรามเสียงกึกก้อง                      แซ่เสียงซ้องพ้องไฉน                      อัคคีร้อนพุ่งไป                      ผลาญห้องในหอราชา                      บัดนั้นพ่อมดดำ                      อาคมคำกฤติยา                      เสกร่ายท่องคาถา                      ด้วยมายาแห่งโลกันตร์.."           "แล้วใครชนะล่ะคะ?" ไซรีนเอ่ยปากถามเมื่อเห็นแม่ทัพหนุ่มหยุดไปครู่           "ไม่รู้สิ   ข้าเคยได้ยินแค่นี้  อาจจะมีแค่นี้  หรืออาจจะมีมากกว่านี้  แต่มันไม่สำคัญหรอก  เพราะว่ามันผ่านไปแล้ว" ดูบาดินส์ไม่กล่าวอีกต่อไป   เขาทอดสายตาตรงไปเบื้องหน้าและชักม้าไปเงียบ ๆ เคียงข้างกับเกวียนไม้อันส่งเสียงออดแอดเป็นจังหวะ           "ข้าขอแต่งตั้งเจ้า  ให้มีนามวงศ์ว่าดิไวเดี้ยน  และจะปกป้องคุ้มครองดินแดนชายทะเลแห่งนี้ให้พ้นจากภัยของโจรสลัดหรือราชาโฉดต่างอาณาจักรตลอดไป"   มังกรใหญ่และร่างเล็กยืนอยู่บนยอดเขาอันเป็นคล้ายดั่งเนินราชาซึ่งล้อมด้วยทิวเทือกบริวาร   เด็กชายผู้มีดวงตาสีฟ้าจางทอดสายตาลงมองพื้นที่เบื้องล่างอันเต็มไปด้วยชายฝั่งเว้าแหว่ง  เนินเตี้ย ๆ สลับที่ราบลุ่ม           "มันใหญ่เกินไป   ข้าทำไม่ได้หรอก"    คำอ่อนแรงออกจากปากซีดเซียวของเด็กชาย ทว่าเจ้าของดวงตาสีทับทิมสั่นศีรษะมหึมาของเขา           "ข้าหวังพึ่งเจ้าคนเดียวนะ   นอร์แลนด์  ดิไวเดี้ยน   ข้ามองไม่เห็นใคร   ในคืนสิ้นหวังสีเทาเช่นนี้" มังกรแหงนหน้าขึ้นมองเบื้องบนซึ่งเมฆดำครึ้มหมองคล้ายกับมือพญามารที่จะยื่นเข้ามากระชากชีวิตเล็ก ๆ บนหลังของเขาได้ทุกเมื่อ   นอร์แลนด์เบือนสายตาจากใบหน้าสีขาวซีดและดวงตาอันปิดสนิทของเด็กชายอีกคน           "ท่านจะกลับมาอีกมั้ย" มังกรหลับตาลงครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำถาม   เขาพลันทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมกับคำตอบ           "ข้าจะกลับมาแน่   เกาะกายสิทธิ์คือบ้านของข้า  และสายเลือดแห่งดิไวเดี้ยนก็จะเป็นสหายแห่งข้า !" สายฟ้าวาบมาวูบหนึ่ง  และมังกรก็ปลาศนาการจากที่นั่นราวกับประกายวิชชุ ...โปรดติดตามบทต่อไป แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 49 16:22:16 จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มิ.ย. 49 16:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 :) “...อ้าว  ไซรีน  หลับแล้วหรือลูก” ไซรีน-เจ้าหญิงน้อยแสนซน  เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ  แอบแกล้งทำเป็นหลับเพื่อหนีเที่ยวนี่เอง   “ ..ซึ่งเหนือขึ้นไปคือท้องฟ้าสีหมึก  และเมฆบางเป็นแถบจางพาดผ่านท้องฟ้า” ท้องฟ้าสีหมึก เล่าบรรยากาศเหมือนเต็มไปด้วยเวทย์มนต์เลย     ^__^  รอตอนต่อไปคับ   เจ้าหญิงจอมแก่น กะ เจ้าชายสายเลือดแห่งดิไวเดี้ยน แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 49 23:54:38 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 14 มิ.ย. 49 16:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 :) นักอ่านเงาขอแว่บ โผล่หน้าออกมาเมนท์นิ๊ดนึง เจ้าหญิงจอมซนนี่แสบเอาเรื่องเหมือนกันแอบทำเอาอมยิ้มไม่หุบเลยค่ะ ชอบกลอนเพลงท้ายบทมากๆ เลยลองไปขุดกรุในคอมมาให้ เผื่อมีคนสนใจค่ะ http://www.savefile.com/projects.php?pid=370868 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 49 01:19:12 จากคุณ : Eos_aria (Eos_aria) - [ 15 มิ.ย. 49 01:16:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คือว่าสับสนกับชื่อนิดหน่อย เป็นพวกความจำสั้นน่ะ ตกลงพัฟปกป้องเลสเซอร์ลีนหรือฟอลเลนอยู่นะ เหมือนจะเมืองแรก แต่ไม่มั่นใจ จากคุณ : scottie - [ 15 มิ.ย. 49 11:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 :) “...อ้าว  ไซรีน  หลับแล้วหรือลูก” ไซรีน-เจ้าหญิงน้อยแสนซน  เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ  แอบแกล้งทำเป็นหลับเพื่อหนีเที่ยวนี่เอง   “ ..ซึ่งเหนือขึ้นไปคือท้องฟ้าสีหมึก  และเมฆบางเป็นแถบจางพาดผ่านท้องฟ้า” ท้องฟ้าสีหมึก เล่าบรรยากาศเหมือนเต็มไปด้วยเวทย์มนต์เลย     ^__^  รอตอนต่อไปคับ   เจ้าหญิงจอมแก่น กะ เจ้าชายสายเลือดแห่งดิไวเดี้ยน จากคุณ : โก้ (เซโก้4) >>>>  แหมๆ  เจ้าหญิงออกจะน่ารัก  ทำตาใสปิ๊ง ๆ  ว่าว่าเค้าแก่นได้ไงตะเองงง...!! และ  โฮ่ๆๆ  สงสัยนายโบวี่เจอกุดหัวแน่ ๆ เลย  แอบอ้างจนพี่โก้เชื่ออีกคนล่ะว่าหมอนี่คือเจ้าชาย  แล้วเจอกันครับเฮียโก้ *3* :) นักอ่านเงาขอแว่บ โผล่หน้าออกมาเมนท์นิ๊ดนึง เจ้าหญิงจอมซนนี่แสบเอาเรื่องเหมือนกันแอบทำเอาอมยิ้มไม่หุบเลยค่ะ ชอบกลอนเพลงท้ายบทมากๆ เลยลองไปขุดกรุในคอมมาให้ เผื่อมีคนสนใจค่ะ http://www.savefile.com/projects.php?pid=370868 จากคุณ : Eos_aria (Eos_aria) >>>  หุหุ  ขอบคุณสำหรับคำชมมากครับคุณ.. (ชื่อเท่ห์เป็นบ้าเลย  แต่เรียกยากแฮะ =_=a) ส่วนไฟล์  โฮๆๆ  ผมโลว์เทค  เปิดมาแล้วไม่รู้ไปต่อยังไงอ่ะครับ  กดฟังเพลงตรงไหนง่า  >,< คือว่าสับสนกับชื่อนิดหน่อย เป็นพวกความจำสั้นน่ะ ตกลงพัฟปกป้องเลสเซอร์ลีนหรือฟอลเลนอยู่นะ เหมือนจะเมืองแรก แต่ไม่มั่นใจ จากคุณ : scottie >>>>  อ่า  พัพอาศัยอยู่ในยุคที่มีฮอนาห์ลีกับเลสเซอลีน่ะครับ  ตอนพัพออกอาละวาด(ร่วมกะแจ๊คกี้)  ฟอลเลนยังไม่เกิด  พัพเลยไม่ได้ปกป้องฟอลเลน และพัพได้กล่าวสัตย์ว่าจะคอยคุ้มครองวงศ์ดิไวเดี้ยน(ซึ่งปกครองเลสเซอลี)  จึงต้องทำหน้าที่หน้าด่านทางทะเลโดยปริยาย  *0* ถ้ามีข้อสงสัยอะไรอีกก็ถามมาได้เลยนะครับผม จากคุณ : ปฤษณะ - [ 15 มิ.ย. 49 16:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อาณะจ๋า ฟอลเลนนี่มันติดทะเลเปล่า ถึงมีเรือโจรสลัดด้วย อยากเห็นแผนที่คร่าวๆ จัง จะได้ช่วยจินตนาการ เวลาอ่านเกี่ยวกับสถานที่ (ตอนนี้ชักเยอะ) มีทำไว้มั่งเปล่าตัวเอง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 มิ.ย. 49 20:00:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ที่จริงชื่อมันประหลาดมากกว่าเท่ห์นะคะเนี่ย =w= (แต่เรื่องที่เรียกยากเจอคนทักบ่อยเหมือนกัน) ส่วนเพลงนั่น...คือมันเป็นแบบให้โหลดน่ะค่ะ กดที่ไอ้ตัวสีส้มๆแล้วมันจะโหลดลงเครื่องเอง แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 49 23:55:21 จากคุณ : Eos_aria (Eos_aria) - [ 15 มิ.ย. 49 23:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผิดคาดเรื่องแจ็คกี้ เปเปอร์นิดหน่อย เพราะต่างจากเพลงที่เคยฟังกระมังคะ เจ้าหญิงไซรีนนี่ซนได้น่าประทับใจมาก... :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 มิ.ย. 49 23:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เจ้ามังกรพัพ (ชื่อยังกะน้ำยาปรับผ้านุ่ม) นี่ท่าทางจะฉลาดหลักแหลม และก็ใจดีด้วยนะครับ อยากเอามาเลี้ยงที่บ้านมั่งจัง ฮิฮิ...^-^ เจ้าหญิงไซรีนนี่ก็ทรงซุกซนยังกะลิงก้อไม่ปาน แหมไต่กำแพงก็ได้แหะ หุ หุ (แถมยังฉลาดเป็นกรดอีก) +-* หอคอยแห่งฮอนาห์ลี ที่ตั้งอยู่บน ‘หยาดน้ำตาฮอนาห์ลี’ นี่มันเหมือนกับ หอคอยบาเบล (Tower of Babel) ของจักรวรรดิบาบิโลเนีย หรือเปล่าคับ (มั่วเข้าไปไอ้พีเอ๊ย) เห็นว่าความต้องการของผู้สร้าง (หอคอย) น่าจะประสงค์อย่างเดียวกัน (เพื่อความยิ่งใหญ่) {พวกบ้าอำนาจ...} เข้ามาต่อบทต่อไปอีก ไว ไวนะคับ จะดัน ดัน ดัน รอคับเฮียณะสุด Love จุ๊บ จุ๊บ ๆๆๆ ปล.1 >>>> พีจังเคยได้ยินเพลงนี้ป่าวครับ ดันมะดันดอง ตีหนึ่งตีสองปลุกน้องขึ้นมาดัน ดันมะดันดอง ตีหนึ่งตีสองปลุกน้องขึ้นมาดัน น้องพีจะดันท่าไหน เอิ้ว น้องพีจะดันท่าไหน ...ท่าไหนก็ได้   ... แล้วแต่เฮียณะจะดัน... (ตรงนี้ให้พีจังเติมตามใจชอบนะครับ หุหุหุ)... ปล.2 ของผมแล้วแต่เฮียณะคับ จะดันท่าไหน เวลาไหนก็ได้ ไม่เกี่ยงอยู่แล้วคับ ผ่าเที่ยงก็ดันได้คับ ถ้าเฮียเสนอ ผมก็ ฉนองคับ เฮิ้ว เฮิ้ว ๆๆ จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) - [ 20 มิ.ย. 49 10:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บินตามมาไล่เก็บประวัติน้องพัพ อิอิ แน่นอนว่าก๊อตฯตัวใหญ่กว่า แต่เอ๊ะ ไหน ๆ ออกมาเทียบกันหน่อยซิ น้องพัพ ฮี่ๆๆ ก๊าซซซซซ .....กลอนช่างแต่งได้ยาว ได้ใจความจริง ๆ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 21 มิ.ย. 49 00:01:29 A:124.120.211.70 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คิดถึงพัพ คับ จากคุณ : yamapeejang - [ 27 มิ.ย. 49 09:15:04 ]