ความคิดเห็นที่ 1 “โอ๊ย...ข้าอิจฉาเจ้าจังที่พระแม่เจ้าอวยพรให้เจ้ากับคู่รักสมหวังในรักชั่วนิรันดร์” เสียงคนพูดเต็มไปด้วยอารมณ์เคลิ้มฝัน “พระแม่เจ้า...ข้าก็อยากให้ท่านประทานคู่แท้ให้ข้าเช่นเดียวกัน” “งั้นเจ้าก็เอาไปสิ” ธาราพึมพำเบาๆ เดินกระแทกเท้าออกจากบริเวณนั้น ไม่สนใจท่าทางตกตะลึงของแม่สาวน้อยหน้าหวาน “เกิดอะไรขึ้นหรือธารา” ไผ่เงินเดินมาสมทบกับคนที่เดินหน้าบึ้งตึงออกมา “มีคนบ้าคนหนึ่งมายิงตะกร้าของข้าจมน้ำ” “ตะกร้าเจ้าจมน้ำเพราะใครหรือ เจ้าเห็นหน้าเจ้าของธนูไหม” “ไม่เห็น” ธารามองหน้าที่เดินยิ้มแป้นอยู่ข้างๆอย่างขัดใจ “เจ้าก็อีกคน ดูท่าทางดีใจเหลือเกินที่มีคนมาจมตะกร้าของข้า ถ้าข้ารู้ว่าเป็นใครน่ะ ฮึ่ม....” คนพูดพูดพร้อมกับเดินกระแทกเท้าแรงขึ้น อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าพื้นตรงนั้นเป็นร่างของเจ้าของธนู “ทำไมเจ้าต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ พระแม่เจ้าอุตส่าห์ประทานพรให้เจ้าพบกับคู่แท้ ปีหนึ่งๆมีไม่กี่คู่หรอกน่ะ บางปีไม่มีเลยด้วยซ้ำ ข้ายังอยากได้พรนี้จากพระนางเหมือนกัน” คนที่กำลังทำให้ผู้หญิงหลายๆคนบริเวณนั้นอิจฉาค้อนคนข้างๆ “งั้นข้าก็ยกให้เจ้า คนไม่มีมารยาทอย่างนั้นข้าไม่รับมาเป็นคู่ชีวิตหรอก ของสวยๆงามๆยังกล้าทำลายได้ลงคอ” “ถ้ายกให้กันได้จริงๆข้าก็อยากจะรับไว้เองเหมือนกัน” เสียงคนพูดเบาลง มือลูบท้องที่ยื่นออกมา ก้มหน้าครุ่นคิด “คู่แท้...คนที่เราจะรักตราบจนวันตาย และเขาก็จะรักแต่เราตลอดไปชั่วนิรันดร์ แต่เจ้าว่าไหม ถึงข้าจะเจอคู่แท้ของตัวเองมันก็สายเกินไปเสียแล้ว...” ธารามองท่าทางนั้นแล้วลอบถอนหายใจ อับจนถ้อยคำที่จะปลอบใจ เหลียวมองรอบๆตัวก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับเครื่องดนตรีที่วางเด่นอยู่หน้าร้านข้างทาง “ไผ่เงิน! ข้ารู้จักมัน” คนพูดจูงมือคนข้างๆเดินเข้าไปใกล้เครื่องดนตรีนั้นอย่างตื่นเต้น ไผ่เงินมองตาม เครื่องดนตรีที่ธาราบอกว่ารู้จักนั้นคือ ‘โซนิต้า’ เครื่องดนตรีที่มักสอนกันในหมู่กุลธิดาตระกูลสูง สายทั้ง 35 เส้นที่ขึงระหว่างไม้สักดำที่แกะสลักเป็นรูปจันทร์เสี้ยวแนวตั้งนั้นทำมาจากขนหางของโซนิต้าซึ่งเป็นสัตว์ที่หายากยิ่ง แต่การจะหาช่างฝีมือที่มีฝีมือดีจนสามารถแกะสลักไม้ให้โปร่งบางตลอดทั้งอัน โดยไม่มีชิ้นส่วนไหนแตกหักกลับเป็นสิ่งที่หายากยิ่งกว่า ทำให้เครื่องดนตรีชนิดนี้มีราคาแพงมากจนมีคนธรรมดาไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถหาซื้อมาเล่นได้ ธารายืนมองโซนิต้าอย่างดีใจ มือเรียวยาวเอื้อมไปกรีดสายอย่างแผ่วเบา เสียงใสกังวานแผ่วเบาเหมือนสายน้ำที่ดังออกมาทำให้รู้สึกคุ้นเคยยิ่งขึ้น ชายเจ้าของร้านวัยชราเห็นหน้าตาที่ยิ้มแย้มของหญิงสาวตรงหน้าแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ “โซนิต้าตัวนี้ข้าทำเอง แม่นางอยากลองเล่นมันดูหรือไม่” ธาราพยักหน้ารับ พอได้ฟังคำอนุญาตหญิงสาวก็นั่งลงบนพรม ยกโซนิต้าสีดำเงางามวางบนตัก ลูบไล้ลายแกะสลักที่เป็นรูปดอกไม้เกี่ยวกวัดกันอย่างชื่นชม ก่อนจะเริ่มกรีดนิ้วทดลองเสียง พอฟังเสียงที่ดังออกมาจากเครื่องดนตรีใบหน้าขาวผ่องก็ยิ่งยิ้มแย้มมากขึ้น “เสียงดีมาก...” “เจ้าเล่นเป็นด้วยหรือธารา” ไผ่เงินถามอย่างกังวล เพราะสายตาเหลือบไปเห็นราคาที่ป้าย ...10,000 เหรียณทอง! ถ้าธาราทำมันพังละก้อจะเอาเงินที่ไหนมาชดใช้ละเนี้ย... “ถ้าเล่นไม่เป็นคงกรีดนิ้วไม่ได้ขนาดนี้แน่นอน แม่นางลองบรรเลงเพลงสักเพลงเถิด ข้าอยากฟัง โซนิต้าก็คงอยากจะเปล่งเสียงเพลงแล้ว” คนนั่งบนพรมอมยิ้มมองท่าทางกังวลของไผ่เงิน “เพลงอะไรดีละไผ่เงิน เอ๊...ข้าสักลืมๆมันเสียแล้วสิ” คนพูดพูดไปยิ้มไปเมื่อเห็นท่าทางค้อนขวับที่ส่งมาให้ หล่อนขยับเครื่องดนตรีบนตักเล็กน้อย “วันเพ็ญเต็มดวงและเทศกาลแห่งความรัก ก็คงต้องเป็นเพลงนี้แน่นอน...” นิ้วเรียวยาวที่กรีดไปบนเส้นเสียงทั้ง 35 เส้น ทำให้เกิดเสียงดนตรีแผ่วๆดังออกมา เสียงนั้นเหมือนเป็นเสียงคลื่นซัดสาด ไล่เรื่อยหยอกล้อกันระหว่างเกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าไม่ขาดสาย เสียงลมพัดโบกพริ้วทักทายเกลียวคลื่นน้อยเหมือนกำลังเล่าเรื่องความรักที่ตนไปประสบพบเจอที่เมืองไกลให้เกลียวคลื่นฟัง ความรักที่อบอุ่น...ความรักที่แสนเศร้า...ความรักที่สามารถปลุกให้ทุกสิ่งสวยงาม แม้ความตายก็ยังงดงามเมื่อตายในอ้อมกอดของผู้ที่เป็นที่รัก.... เสียงดนตรีที่ดังขึ้นทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหยุดยืนฟังเงียบๆ ทุกคนมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มเหมือนกับต้องมนต์สะกด จวบจนเสียงเพลงค่อยๆแผ่วเงียบลง เสียงถอนหายใจดังไปทั่ว แม้แต่ไผ่เงินก็อดที่จะแอบเช็คน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้ ชายเจ้าของร้านปรบมือ  “ไพเราะมาก ข้าไม่คิดว่าโซนิต้าที่ข้าทำขึ้นจะสามารถเปล่งเสียงได้ไพเราะขนาดนี้” “นั้นสิเครื่องดนตรีดีหากไม่มีผู้เล่นที่เก่งกาจก็ไม่สามารถกลายเป็นเครื่องดนตรีที่ดีตลอดกาล ท่านไปหานักดนตรีที่เก่งขนาดนี้ได้จากไหน ข้าอยากมีสักคนหนึ่งข้างตัวเช่นกัน” คนพูดเป็นชายวัยกลางคน ร่างขาวท้วมที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง สายตาที่มองตรงมายังธารานั้นแพรวพราวบ่งบอกถึงความนัยอื่นที่แฝงเร้นมาในคำพูด ชายชรามองคนที่พูดแล้วยิ้ม รีบเดินตรงเข้าไปหา “ท่านเศรษฐีนั่นเอง คราวนี้ท่านต้องการเครื่องดนตรีชนิดใด” “ตอนแรกข้ากะจะมาดูโซนิต้าที่ท่านบอกว่าเพิ่งทำเสร็จตัวนี้ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า สิ่งแรกที่ต้องทำไม่ใช่หาเครื่องดนตรีที่ดี แต่ต้องหานักเล่นดนตรีที่เก่งให้ได้ก่อน ท่านจะไม่แนะนำนักดนตรีเอกให้ข้ารู้จักหน่อยหรือ” ทั้งสายตาและท่าทางที่มองตรงมาทำให้ตีความได้ไม่ยากว่านักดนตรีที่คนพูดหมายความถึงนั้นเป็นใคร “ท่านเศรษฐีแม่นางคนนี้เดินผ่านมา ข้าเห็นว่าน่าจะเล่นได้เลยให้นางลองเล่นดู ข้าเองก็ไม่รู้จักเช่นเดียวกันคงเป็นคนต่างเมือง ได้โปรดเห็นแก่ข้าท่านอย่ายุ่งกับนางเลย” เจ้าของร้านกระซิบแผ่วเบา แต่เหมือนถ้อยคำเหล่านั้นจะไม่ผ่านเข้าสู่โสตประสาทของอีกคนเท่าไรนัก เพราะเขาทำท่าจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนนิ่งมองอยู่ ลูกน้องชายร่างกำยำสามคนที่ยืนรายล้อมนายก็ขยับตัวตาม จนเหมือนกำลังล้อมหญิงสาวทั้งสองไว้ “โซนิต้าตัวนี้เท่าไร ข้าจะซื้อเอง” เสียงทุ้มกังวานนั้นดังมาจากชายหนุ่มผิวสีน้ำตาลอ่อนรูปร่างสูงใหญ่ที่มีหนวดเคราเต็มหน้า เสื้อคลุมผ้าสีน้ำเงินเข้มเผยแยกให้เห็นเสื้อสีดำเนื้อดีข้างใน และมีดสั้นที่แนบอยู่ที่สายรัดเอวสีขาว   เศรษฐีชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินหันมองผู้มาใหม่ “ไม่ได้ โซนิต้าเครื่องนี้ข้าจะซื้อ” “ของซื้อของขาย ใครจ่ายเงินและให้ราคาดีกว่าก็ควรเป็นผู้ที่ได้ครอบครอง หรือท่านว่าเช่นไร” ประโยคหลังหันไปถามกับเจ้าของร้าน ดวงตาคมเข้มที่ดูดุดันคู่นั้นทำให้เจ้าของร้านวัยชราไม่กล้าส่ายหน้าปฏิเสธคำพูด แต่จะให้ตอบรับก็ไม่กล้าเช่นกันจึงได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ขยับตัวอย่างอึดอัด “พยนต์ เอาเงินหนึ่งหมื่นเหรีญทองจ่ายไป” พยนต์...ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไม่แพ้ผู้เป็นนาย แต่ผิวค่อนข้างขาวกว่าเล็กน้อยยื่นถุงเงินในมือให้กับชายชรา “ข้าจะจ่ายหนึ่งหมื่นห้าพันเหรีญทอง” “สองหมื่นเหรีญทอง” “สองหมื่นห้าพันเหรีญทอง” เสียงเศรษฐีดังมากขึ้น ในใจภาวนาให้เจ้าบ้าต่างถิ่นคนนี้ไม่กล้าต่อรองราคาที่สูงกว่านี้ โซนิต้าปกติราคาแค่หนึ่งหมื่นเหรีญทองก็แทบจะเรียกว่าแพงเกินไปแล้ว ความรู้สึกเสียดายเงินแล่นขึ้นมาจับใจ “สี่หมื่นเหรีญทอง” ราคาที่บอกออกมานั้นทำให้ผู้คนที่ยืนดูการโต้เถียงถึงกับส่งเสียงฮือฮา เงินห้าร้อยเหรีญทองก็สามารถเป็นค่าใช้จ่ายของครอบครัวจนๆครอบครัวหนึ่งทั้งปีแล้ว แต่นี่เครื่องดนตรีแค่ชิ้นเดียวมีคนที่บ้าพอที่จะยอมจ่ายเพื่อมันถึงสี่หมื่นเหรีญทอง เศรษฐียืนกัดฟันมองหน้าคนที่บอกจะซื้อโซนิต้าด้วยราคาสี่หมื่นเหรีญทองด้วยน้ำเสียงเหมือนบอกว่าตัวเองจะใช้เงินเพียงแค่สี่เฟื้องซื้ออย่างอาฆาตแค้น ท่าทางนั้นบ่งบอกว่า ถึงแม้เขาจะบอกราคาที่สูงกว่านี้ ชายหนุ่มตรงหน้าก็สามารถบอกราคาที่สูงขึ้นไปได้อีก และเมื่อประเมินรูปร่างสูงใหญ่ของนายกับบ่าวที่ยืนตรงหน้า ท่าทางการถือดาบของคนเป็นบ่าวนั้นไม่น่าจะเพียงแค่ใช้อาวุธเป็น แต่คงต้องเรียกว่าเก่งกาจที่เดียว และดูผู้เป็นนายก็คงมีฝีมือไม่แพ้กัน ถึงมีคนมากกว่าแต่การจะเอาชนะคงไม่ง่ายนัก และอาจไม่คุ้มกับการเสี่ยงชีวิตเพราะเรื่องแค่นี้ “กลับ!” คนพูดพูดเสียงดัง หลังจากยืนกัดฟันนิ่งคิดอยู่นาน ก่อนจะเดินนำลูกน้องอีกสามคนออกจากร้านไป คนที่ยืนมุงดูอยู่เมื่อไม่เห็นว่ามีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นก็พากันเดินแยกย้ายกันไป “เออ...ท่านจ่ายข้าแค่หนึ่งหมื่นเหรีญทองอย่างที่ป้ายบอกก็พอแล้ว” “ไม่ได้หรอก นายของข้าบอกว่าจะซื้อมันด้วยเงินสี่หมื่นเหรีญทอง ก็หมายความว่าท่านต้องการจ่ายสี่หมื่นเหรีญทอง” พยนต์พูดเสียงเรียบๆ สีหน้าภายใต้หนวดเคราก็เรียบเฉยเช่นกัน มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เหมือนกำลังหัวเราะเยาะเมื่อมองตามคนที่เพิ่งเดินจากไป “แต่ข้าไม่ได้พกเงินมากมายขนาดนั้น ท่านรับไปก่อนสองหมื่นเหรีญทองก็แล้วกัน อีกสักชั่วยามข้าจะให้คนนำเงินส่วนที่เหลือมาให้ท่าน” “สองหมื่นก็พอแล้วขอรับ” “เขาอยากจ่ายสี่หมื่นท่านก็รับไว้เถอะ” เสียงหวานใสดังขึ้นจากหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่ยืนดูอยู่เงียบๆ อดรู้สึกไม่ได้ว่ารูปร่างสูงใหญ่ของคนตรงหน้านั้นคุ้นตาอย่างประหลาด สายตาคมเข้มที่มองตรงมาทำให้หล่อนรู้สึกไม่พอใจ ถึงแม้ว่าสายตาที่มองมานั้นจะไม่แพรวพราวอย่างเศรษฐีวัยกลางคนเมื่อครู่ก็ตาม แต่พออยู่รวมกับมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนยิ้มนั้นโดยไม่ต้องทำอะไร...ก็สามารถทำให้หล่อนอดรู้สึกฉุนโกรธขึ้นมาไม่ได้ และยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้นเมื่อตอนนี้คนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นยิ้ม ดวงตาดำสนิทคู่นั้นพราวแพรวมากขึ้น แต่ก็ยังยืนมองหล่อนเงียบๆ  พอธาราขยับปากจะพูดอีก หญิงสาวอีกคนก็กระตุกมือหล่อน “ข้าและน้องสาวขอขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือ” “นางเล่นดนตรีได้ไพเราะมาก เล่นให้ข้าฟังอีกเพลงได้หรือไม่” “ไม่...” มือถูกกระตุกอีกครั้ง ทำให้เสียงพูดอ่อนลง “ข้าเหนื่อยแล้ว...” “เออ...ข้ากับน้องสาวรู้สึกเหนื่อยแล้ว ขอตัวก่อนนะท่าน” พูดจบก็รีบฉุดมือของคนข้างตัวเดินออกจากร้าน ชายตรงหน้าพยักหน้าเล็กน้อย ขยับตัวหลบให้หญิงสาวทั้งสองเดินออกไป สายตาที่มองตามไปนั้นทำให้คนเป็นบ่าวที่ยืนมองอยู่ข้างๆ อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ +++++++++++++++++++++++++++++++ (อ่านต่อตอนต่อไปจ้า........) link เก่าค่ะ link..... บทที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302948/W4302948.html link บทที่ 2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4343193/W4343193.html link บทที่ 3/1: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363172/W4363172.html link บทที่ 3/2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4401851/W4401851.html link บทที่ 4:http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4447136/W4447136.html ++++++++++++++++++++++++++++++++++ คราวนี้มาลงเรื่องเร็วกว่าทุกครั้ง หวังว่าเพื่อนๆ คงจะอ่านสนุก ต้องสารภาพว่า panda ค่อนข้างชอบบทนี้พอสมควร เลยหวังว่าคนอ่านสนุกเหมือนตอน panda เขียนบทนี้ คุณ รียา-อารียา: ชอบนางเอกเก่งเหมือนกันเลย ^^ คุณ reader: ขอบคุณค่ะที่อ่านและสนุกไปกับนิยายเรื่องนี้ คุณ มณีนาคา: ฮืม....แบบว่าตัวเองชอบเราก็ดีใจน่ะ แต่ถ้าไม่ชอบดองเค็ม เดี๋ยวเราจะเอามันไปแช่อิ่มก่อนน่ะ น้ำตาลราคาแพงอย่างนี้ อาจต้องใช้เวลาแช่นานกว่าปกติเล็กน้อยกว่าจะอร่อยน่ากิน  (เพราะใช้น้ำตาลมากไม่ได้ เปลื้อง.....) แฮะๆๆ โพสต์เมื่อไรก็บอกกันล่ะ จะตามไปก่อกวนในกระทู้เจ้าค่ะ คุณ scottie: ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ คราวหลังจะพยายามระวังให้มากขึ้น จากคุณ : w_panda - [ 16 มิ.ย. 49 01:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านรวดเดียว 5 ตอน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 16 มิ.ย. 49 11:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอแบ่งพันเหรียญทองแล้วกันนะพ่อค้านะ จากคุณ : scottie - [ 16 มิ.ย. 49 14:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โซนิต้า’ ท่าทางจะเล่นยากเนอะ พยายามนึกภาพ น่าจะคล้ายๆขีมของจีน หรือพิณโบราณของชาวตะวันตก(นึกชื่อไม่ออก) ^_____^.......... จากคุณ : GTW - [ 17 มิ.ย. 49 09:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ...555... เรื่องของข้าพเจ้าตอนนี้รออีกระยะขอกลั่นกรองรายละเอียดทางภาษาอีกเล็กน้อยเพราะตอนนี้วรยุทธในการเขียนยังไม่ก้าวหน้าพอเดี๋ยวลงเมื่อไหร่แล้วจะบอก แต่ตอนนี้ขออ่านนิยายใต้แสงจันทร์ของคุณ panda ไปก่อนพลาง ๆ  นะอ่านจบแล้วจะเข้ามาติชมนะจ๊ะ... จากคุณ : มณีนาคา - [ 17 มิ.ย. 49 12:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นางเอกเก่งอีกแล้วค่ะ ชอบนางเอกอย่างนี้จัง จากคุณ : รียา-อารียา - [ 18 มิ.ย. 49 22:47:25 ]