ความคิดเห็นที่ 1 “ฤดูหมาดฝน” เดือนพฤษภาคม ฤดูหมาดฝน น้ำฟ้าได้หลั่งรินรดผืนดินให้ตื่นฟื้นจากหลับไหล ชาวไร่ชาวนา ชื่นมื่นในใจ กับฤดูกาลแห่งความอุดมสมบูรณ์ของพืชพันธุ์หล่อเลี้ยงชีวิต ที่ครบรอบไต่เวียนมาถึงอีกหน ฤดูกาลนี้แหละนะ ที่นำพาให้มาถึงที่นี่ ฤดูหมาดฝน กลางปี พ.ศ. ๒๕๔๓ ได้ขยับปีกออกโบยบินอย่างช้าๆ ไม่ต่างจากดักแด้ตัวไหมที่โผล่พ้นรังรุง หัวใจ จิตวิญญาณ ความฝัน เสียงเพรียกจากโลกกว้าง มันมารุมๆดุนดันให้ปีกมันกล้า ไม่ทันรู้สึกรู้สา ว่าแข้งขาจะมีเรี่ยวแรงหรือไม่แต่อย่างใด เสียงในใจมันเรียกร้องให้ออกเดินทาง ไปหาบางสิ่ง ที่ไม่ชัดเช่นเห็นตัวว่าเป็นอะไร อยู่ไหน มันเพียงความลางๆ กลางความคิด ความฝัน เพียงกะว่า “จะไป”ก็เท่านั้น ไม่คาดหวังการพบเจอ ไม่รู้ปลายทาง ไม่รับรู้ถึงความสิ้นสุด ในขณะนั้นบอกตัวเองไม่ได้ ว่าอยากไปหาอะไร หาไปทำไม และจนบัดนี้ .ณ สองขายืนเหยียบบนผืนดินนี้ ..ก็ไม่แน่ใจว่าตอบตัวเองได้หรือยัง .. เราเองก็มนุษย์ธรรมดาๆ ทั่วไปๆ เป็นคนคนหนึ่งที่ต้องอยู่ในวิถี ต้องโต ต้องเรียนหนังสือ ต้องทำงาน ต้องทำมาหากินเพื่อบำรุงบำเรอความสุขทางกาย โดยหวังว่ามันจะบำเรอไปถึงความสุขทางใจ นี่ละมันเป็นส่วนผสมของความเป็นคนในวิถีสังคม ในเมื่อเป็นคนในสังคม คนที่ต้องเป็นไปเหมือนคนอื่นๆ ไม่ต้องคิดเอง ไม่ต้องเลือกอะไร ต้องเป็น เป็น เป็นเหมือนคนอื่น สงสัย กังขา แต่ช่างมันเถอะ ..ถึงอย่างไร ก็ได้ถือว่าเป็นคนในสังคม คนที่มีวิถี มีชีวิต เหมือนคนอื่นๆ เสียงรถไถนาครางอือ ตือตึงมาแต่ไกล หอมกลิ่นไอแดดจัด หลังจากที่ฝนฟ้าพักเหนื่อย ชอบจริงๆเลย กับกลิ่นหญ้า ตายไหม้แดด แมลงปอบินว่อนร่อนปีก ผืนฟ้าพอให้เห็นเป็นสีครามจัด แทรกลอดอุกอุยเมฆขาวๆ ..บรรยากาศนี้แหละ ..ที่ต้อนรับการมาเยือนของเรา .เมื่อ ๕ ปีก่อน . การหาเลี้ยงชีวิตด้วยการเป็นมนุษย์เงินเดือน ในกรอบตราครุฑ มันเป็นทางผ่านทางหนึ่ง ที่ลองมาเดินเล่น เพราะไม่ได้ออกแบบ จุดหมายปลายทางใดไว้ให้ตัวเองเลย ..เส้นทางนี้ มันเป็นเพียงเส้นทางหนึ่ง ที่”บางสิ่ง”ในใจ กระซิบบอกว่า ไปสิ ลองไปสัมผัสดู เผื่อจะได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง ไปตั้งหลัก..เพื่อจะได้รู้ว่า ทางที่ชีวิตต้องการจริงๆน่ะ ..มันอะไร ที่ไหน อย่างไร กันแน่ .. “การไปเรื่อยๆ” ของ หนอนไหม หัดบิน จึงเป็นที่นี่ ..หมู่บ้านเล็กๆกลางหุบเขา กลางหว่างดอยสูงของอำเภอชายแดนขอบประเทศ จังหวัดแม่ฮ่องสอน กับบทข้าราชการครู ..เงินเดือนค่อนหมื่น ท่ามกลางวิถีชีวิตชนเผ่ากะเหรี่ยงแท้ๆ . และการได้สัมผัสของจริง..ในความเป็น ปกาเกอะญอ . ที่เคยได้เสาะหา เคาะคุยค้นแคะหาอ่าน ตามหนังสือนิยาย บทความ เรื่องราว คำบอกเล่า หอสมุด แม้กระทั่ง การออกค่ายอาสาพัฒนา สมัยเรียน มหาวิทยาลัย แม้การเดินทางครั้งนี้ มีความมุ่งหวังอยู่ลึกๆ ..แต่ก็เป็นการเดินทางที่ไม่ได้ตั้งใจนัก เป็นเรื่องปกติ ที่คนเราจะใช้ชีวิตสองแบบ ชีวิตจริงกับฝันในใจ ชีวิตจริงที่แสนเหนื่อยล้า คงต้องอาศัยความฝันหล่อเลี้ยงบ้าง ให้เป็นพลัง แรงบันดาลให้ชีวิต มันขับเคลื่อนไปในวิถีปกติ และในขณะเดียวกัน โลกแห่งชีวิตจริงก็ยังต้องเป็นเกราะ เป็นหลักพักพิงให้โลกฝันอยู่เสมอ .. สงสัยเหมือนกัน ..คนที่ใช้ชีวิต ด้านเดียวน่ะ ..เขาจะมีความสุขดีไหม อย่างทำงานหาเงินจะเป็นจะตาย เพื่อ เกียรติยศ ชื่อเสียง ความมั่งคั่ง โดยไม่มีเวลามองฟ้า ชมต้นหญ้าใบไม้ สูดไอดิน ไม่ก็พวกศิลปิน “ติสท์จัด” ขลุกแต่โลกส่วนตัว เพ้อๆฝันๆ ไม่ทำมาหากิน เอาแต่เหม่อฟ้า มองดาว ชมเดือน เขียนแต่กวี . แล้วจะเอาอะไรมาบำเรอร่างกาย..ไร้บ้าน ..ขาดความมั่นคงทางใจ..ไกลสังคม.. จะอยู่ได้ยังไง จะไม่ปล่อยตัวเองเอนเอียงไปทาง โลกใดโลกหนึ่งเป็นแน่ จะเอาโลกฝันไว้เติมพลัง ในวันที่เหนื่อยล้ากับโลกจริงที่แสนเจ็บปวดก็พอ ในขณะเดียวกัน ก็จะอาศัย โลกจริง ประคับประคองความฝัน ให้มันมีตัวตนและออกมาโบยบินเริงร่าย ในบางเวลาได้เสมอ บางทียิ้มขำตัวเองเหมือนกัน กลางวันเป็นเวิร์คกิ้งวูแมน ข้าราชการกระทรวงศึกษาอธิการเต็มขั้น ทำงานฉับๆ จับโน่น โยนนี่ ขยับปากลากชอล์ก สอนหนังสือ อันเป็นเรื่องที่ไร้ซึ่งความสุนทรีใดๆ พอกลางคืน.. จุดเทียน เขียนหนังสือ ..ร่ายกวี..อ่านหนังสือ เขียนรูป แต่งเพลง..ละเลียดกาแฟหอมกรุ่นไปพราง กล่อมตัวเองด้วยเพลงเพราะๆ มันคนละอารมณ์กันเลยจริงๆ แต่ก็พอหล่อเลี้ยงกันไปได้ ..ถ้าไม่มีการงานที่มั่นคงทำ มีเงินเดือนประจำค่อนหมื่น..ก็คงไม่สุขกายสบายใจให้ได้ละเมอเพ้อฝัน ขนาดนี้หรอก หรือถ้าเป็นคนไร้ซึ่งความสุนทรีใดๆ..ก็ไม่รู้ว่าชีวิตที่เห็นเป็นไปเนี่ย..จะเรียกว่าอะไรดี.หุ่นยนต์..หรือ ซากชีวิต ดี แม้ว่าการใช้ชีวิตที่นี่ เป็นแบบที่พอใจในระดับหนึ่ง แต่มันก็ยังมีความฝันบางสิ่งรุมๆในใจอีกเหมือนกัน ฉันฝันถึงการมีชีวิตที่โลดแล่นท้าทาย แอ็คทีฟ เริงโลดกับงานศิลปะ งานครีเอทีฟทั้งหลาย พวกออกแบบ กราฟฟิค สีแสงเสียง เทคโนโลยี มีชีวิตรายล้อมด้วยโมเดินอาร์ต แน่นอนมันออกจะคนละขั้วคนละสไตล์ กับชีวิตการทำงานประจำวันที่เป็นที่คนพบเห็นรู้จัก ทำได้เพียงบอกตัวเองให้เชื่อว่าความฝันมันจะยังอยู่กับเราตลอดชีวิต การใช้ชีวิต อย่างเรียบสงบ แต่ไม่ง่ายแบบนี้ มันก็มีข้อดีเหมือนกัน ในการฝึกจิตใจ ให้ได้มีเวลาสำรวจความต้องการของตัวเอง ว่าชีวิตต้องการอะไรกันแน่ นึกย้อนกลับไป ถ้าสมมติว่าหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ แล้วสุ่มสี่สุ่มห้า เตลิดเตลิงทำงานที่ไม่ตรงกับสาขา อาจขาดความมั่นใจและความมั่นคงก็ไม่แน่ว่าจะมีความสุขดีไหม คงใช้ชีวิตอย่างขาดสติ หลงไหลไปกับกระแสแวดล้อม ของความเป็นชีวิตเมือง กิน เที่ยว ใช้เงิน มีไลฟ์สไตล์ที่เป็นไปตามสภาพแวดล้อม โดยไม่มีโอกาสได้รู้จักความหมายที่แท้จริงของการมีชีวิตอยู่ คราวนี้เห็นจะเป็นจริง ที่เคยบอกใครๆว่า ขอมาตั้งหลักสักพักกับการใช้ชีวิตครูดอย มุมหนึ่งที่เคยใฝ่ และพอให้ยืนได้แล้ว ก็จะให้ฝันต่อไปมากวักมือเรียกบ้าง อาจไม่เหมือนคนอื่นๆที่เป็นส่วนมากในสังคม ตรงที่มุมมองต่อชีวิต ไม่ได้ปล่อยตัวเองแขวนห้อยไปกับสังคม ที่ต้องคิด ต้องเป็น ต้องมี อย่างที่สังคมคิดกันเองว่าเป็นที่ยอมรับในกันและกัน ทั้งที่มองดีๆแล้ว ใครกัน มันจะมาชื่นชมในความสำเร็จของคนอื่น เหมือนที่ตัวเองไม่ได้ชื่นชมยินดีกับคนอื่นที่เหนือกว่า พอๆกับคนอื่นที่เขาคงไม่ยินดีกับความสำเร็จที่เราดิ้นรนจนเลือดตากระจายให้ได้ทุกสิ่งที่จะนำมาซึ่งการเป็นที่ยอมรับ มันเมื่อยความคิด ชีวิต และจิตใจเปล่าๆ เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ในอาชีพข้าราชการตลอดไปจนเกษียณ หรือเป็นมนุษย์เงินเดือนทำงานงกๆเพื่อเงิน วัตถุ สิ่งของ และก็ไม่จำเป็นต้องเป็นมนุษย์หลุดโลก เป็นพวกติสท์จัด หรือ เป็นพวกหัวรุนแรงต่อต้านสังคมทุกประเภท หรือเป็นนักอนุรักษ์นิยมอย่างไม่ลืมหูลืมตา อะไรเทือกนั้น แค่ว่าจะใช้ชีวิตตามที่ใจมันต้องการ เราเกิดมาครั้งเดียว ชีวิตมีให้ชื่นชมแค่ไม่กี่ปี กี่ฤดูกาล เลยจำเป็นต้องตามใจชีวิตให้มาก ให้มีความสุขเท่าที่จะเป็นไปได้ ฤดูฝนหมาดฝนแล้วหมาดเล่า ผืนดินหินหญ้าเปลี่ยนแปลงไปกับกาลเวลา เวลาเปลี่ยน หัวใจคนก็เปลี่ยน ไม่มีอะไรคงเดิมถาวร ความคิดความรู้สึกฝนหมาดนี้ ก็ไม่มีทางเหมือนฝนหมาดก่อน ฝนแรก หรือฝนไหนๆ ฝนหมาดนั้นพามา ก็เป็นหน้าที่ของฝนหมาดนี้จะไปส่งให้โบยบินสู่โลกกว้าง ทางชีวิตอื่นต่อไป ฝัน ทุกคนมีสิทธิ์คิด มีสิทธิ์ฝัน และใฝ่ . โลกยังกว้าง หนทางยังอีกไกล.. ไปเถอะ เธอจงไป สุดสายปลายทาง คงไม่ใช่จุดหมายของชีวิต . ฝันถึงการพเนจร รอนแรม . ชื่นชม กับสิ่งที่พบเห็นระหว่างการเดินทาง เก็บเกี่ยว ความคิด ร้อยรัดเป็นมาลัยฝัน มอบเป็นของกำนัล แด่ตัวตน .. ปรัชญาการมองชีวิตของคนไม่เหมือนกัน นักปรัชญามากมายหลายล้น ก็มีมุมคิดมุมมองต่างๆกันไป แทบจะไม่ซ้ำกัน อย่าไปตัดสินเลยอันไหนผิด อันไหนเหมาะ อันไหนดี อันไหนน่าชื่นชม อันไหนเป็นบรรทัดฐาน แต่ละคนจึงมีสิทธิ์เลือกใช้ชีวิตตามปรัชญาของตนเอง สำหรับ คนอายุ 28 ปี คนส่วนหนึ่งอาจมองว่า อยู่ในช่วงวันและวัยที่หน้าที่การงานกำลังจะเข้าที่เข้าทาง หรือไม่ก็ บางงาน บางอาชีพ ก็เข้าสู่ความสำเร็จ ความอยู่ตัว แต่ก็มีคนอีกไม่น้อยที่มองว่ายังเป็น ช่วงที่เป็นการเริ่มต้น หรือตัดสินใจ นั่นสินะทำไม เราต้องเอากาลเวลา อายุ สิ่งสมมติมากำหนดขีดขอบการมีชีวิต ของกันและกันด้วย มิน่าละ ก็ลังเลที่จะตัดสินใจให้ชีวิต กับการเลือกทางเดินใหม่ เพราะมีความคิดว่ามันช้าไปหน่อยไหม กับการเริ่มต้นใหม่ในขณะที่คนอื่นในวัยเดียวกัน เขาอยู่ตัวแล้วกับหน้าที่การงาน พร้อมที่จะไต่ระดับสู่ความสำเร็จมั่นคง เป็นเพราะมีความเชื่อว่า เราควรประสบความสำเร็จก่อนอายุ ๓๐ ปีนั่นเอง ปล่อยความคิดนี้มันครอบงำอยู่นานเหมือนกัน ต้องเพิ่มความกล้า ความมั่นใจให้ตัวเองอย่างมาก ที่จะเริ่มต้นใหม่ เปลี่ยนจากความสำเร็จในหน้าที่การงานแบบปลอมๆตอนนี้ ไปเป็นความสำเร็จในแบบที่ตัวเองชื่นชมอย่างแท้จริงในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าดีไหม แล้วที่ที่เป็นอยู่ในขณะนี้ มันไม่ดีตรงไหน? ทั้งที่เป็นงานที่ทำประโยชน์ให้คนกลุ่มหนึ่ง ที่เป็นกลุ่มที่ด้อยโอกาส เป็นประชากรเล็กๆของประเทศไทยที่คนหลายสิบล้านไม่ได้มาสัมผัสรับรู้ ถามตัวเองเหมือนกัน ก็ตอบตัวเองได้แล้ว ว่า ชีวิตมั่นนิ่งเกินไป โลกมันแคบสำหรับความคิดความฝันของตัวเอง เราไม่ใช่แม่ชี โยคีนักพรตนักบุญอะไร ที่จะมาจำศีล ใช้ชีวิตสมถะ สงบสันโดษที่นี่ และความคิด ความต้องการ ความรู้ ความสามารถ มันก็ไม่อยากให้ถูกจำกัดในกรอบ ของระบบ ระเบียบ กฎเกณฑ์ที่ขัดต่อความเป็นตัวตนแบบนี้ ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ไม่มีใจรักที่จะดำเนินชีวิตในระบบต่อไป ฉันอาจท้อและเหนื่อย กับวิถี ระบบ ระเบียบ กฎเกณฑ์ จนสูญเสียพลังชีวิต พลังใจ ความหวัง ความฝันไปบ้าง เสียงโต้แย้งภายในใจยังดำเนินต่อไป ความขัดแย้งในตัวตนและกรอบความเป็นจริงในสังคม จะเลือกชีวิตการทำงานตามวิถีสังคม หรือเลือกการใช้ชีวิตในแบบที่พอใจ การใช้ชีวิต กับการหารเลี้ยงชีวิตยังไม่สามารถแยกจากกันได้ ความฝันกับความจริงยังหลอมรวมกันไม่ได้พอดี ฤดูฝนหมาด หมาดฝนที่ห้า คงเป็นจุดชี้วัด จุดตัดสินใจสำหรับชีวิตของฉันเสียที ว่าจะเอาอย่างไร จะพาชีวิตไปทางไหนอย่างไร คงไม่ใช่ปลาตายที่จะไหลเรื่อยไปตามกระแสสังคม วิถีเล็กๆแห่งนี้ ปรัชญาชีวิต ของใครก็ของใคร ไม่เห็นต้องมีอะไรมากำหนดให้กันได้เลย .การยืนผิดที่ บางที่ก็ทำให้รู้จักตัวเองดีเหมือนกัน .. ณ ต้นทาง การโบยบินสู่ ฤดูหมาดฝนที่หก ในผืนดินอื่น จากคุณ : เพลงสน บนยอดภู - [ 17 มิ.ย. 49 01:04:18 A:203.172.54.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้ามีความสุขกับสิ่งที่ทำ น่าจะดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 17 มิ.ย. 49 03:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .^ __ _ _ _ _ __ _ _^ เป็นอีกคนหนึ่งที่เคยค้นหาคำตอบให้ตัวเอง ว่าจริงๆแล้วชีวตเราต้องการอะไรกันแน่ และพยายามจะหาเป้าหมายให้ชีวิต โดยไม่ปล่อยให้มันไหลไปตามวารวันที่ผันผ่าน ณ วันนี้ เมื่อช่วงเวลานั้นผ่านไป จุดที่ยืนอยู่ในขณะนี้ แม้จะไม่ใช่พื้นที่ ที่คิดว่าจะมายืนกะเขาได้ แต่เมื่อได้มายืน ก็คงต้องเริ่มก้าวขา และออกเดิน โดยความฝันยังอยู่ รอเพียงเวลา เพื่อจะป่ายปีนไป ...ให้ถึงมัน แม้จะนาน ฉันไม่แคร์... เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 มิ.ย. 49 20:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่!!ทุกคนมีสิทธิ์ฝัน  และฉันก็เป็นหนึ่งคนที่มีฝันมากมายและตอนนี้ก็กำลังไล่ล่าตามฝันอยู่  และคิดว่าฉันต้องทำให้ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นนทพัทธ์ - [ 17 มิ.ย. 49 21:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จะมาอ่านอีกรอบค่ะ เพราะกำลังลงเรียงความอยู่เหมือนกันค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มิ.ย. 49 21:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจค่ะ  ที่คนอ่านแล้วจับประเด็นการสื่อความได้  แม้ไม่ทั้งหมด  แต่ก็น่ายินดี  มึนๆเมาๆดีมั้ย  คราวหน้าจะปรับปรุงการจัดหน้าใหม่ค่ะ จากคุณ : เพลงสน บนยอดภู - [ 25 มิ.ย. 49 23:41:38 ]