ความคิดเห็นที่ 1 "เรานี่ก็บ้าเหมือนกันแฮะ.."                 จูนยิ้มกับตัวเอง ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปถึงช่วงสี่ปีในรั้มหาวิทยาลัย ที่เธอ,ลี และออม และเพื่อนๆในคณะอีกสองสามคน คอยแต่วิ่งวุ่นตามเพชร และรุ่นพี่สุดหล่อของเขาที่ปัจจุบันกลายเป็นศิลปินดังร่วมวงเดียวกันไปแล้ว ที่ฟอร์มวงเล่นดนตรีในแทบทุกกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยหรือคณะจัดขึ้น รวมทั้งยกโขยงกันตามไปดูเวลาที่พวกเขาร่วมเล่นเป็นแบ็คอัพให้ศิลปินดังๆในตอนนั้น เท่าที่มีโอกาส  อ้อ..ช่วงนั้นน่ะ แนนมันไม่ได้ไปด้วยนี่นา เพราะสมัยเรียน เจ้านี่มันเป็นประเภทรังเกียจสังคม ไม่ยุ่ง ไม่สุงสิงกับใคร แถมถ้าทำได้ก็โดดเรียนอีกต่างหาก กว่าจะยอมมาร่วมขบวนการสตอล์คเกอร์กับเค้าก็ปาเข้าไปตอนใกล้จะเรียนจบกันแล้ว                    วีรกรรมความบ้าของเธอและเพื่อนๆนั้นมากมายเกินกว่าจะจดจำได้หมด ครั้งหนึ่งถึงขนาดแอบเอาขนมไปวางไว้ให้ที่หน้าห้อง จากนั้นก็กดกริ่งแล้ววิ่งหนีไปแอบดู หวังว่าจะเซอร์ไพรส์เขา แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่มาเปิดกลับไม่ใช่เขาซะนี่  กว่าจะมารู้ที่หลังว่าวันนั้นเขาไม่อยู่ก็สายไปเสียแล้ว ไหนจะตอนที่หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด้งออกมากองอยู่แทบเท้าเมื่อครั้งที่กลั้นใจกดโทรศัพท์ไปหาเขาครั้งแรกเพราะได้เบอร์มาจากรุ่นพี่คนหนึ่งที่เอามาแลกเพราะพยายามตามจีบเพื่อนคนหนึ่งของเธออยู่ เขาก็สุดแสนจะสุภาพและมนุษยสัมพันธ์ดีอย่างไม่มีที่ติ พอคุยกันบ่อยเข้าก็ชักจะถูกคอ เขาถึงกับขอร้องให้มาเจอกันเลยทีเดียว เพราะเขาให้เหตุผลว่าคุยกันทางโทรศัพท์อย่างเดียวมันไม่สมกับคำว่าเพื่อน..คำๆนั้นทำเอาจูนแทบจะร้องให้เพราะความตื้นตัน แต่ก็เป็นเธออีกนั่นแหละที่ไม่กล้า                 'ก็หน้าตาฉันมันไม่ได้สวยเลิศเลอเหมือนแฟนของเขาในตอนนั้นที่เป็นถึงมิส..อะไรซักอย่างนี่ พูดง่ายก็คือต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย นั่นน่ะสวยอย่างกับนางฟ้า ส่วนฉันเหรอ ผิวถึงจะขาว แต่ก็ซีดจนออกจะเหลืองๆเหมือนไก่ต้ม หน้าก็แบนๆแถมดูเหลี่ยมๆอีกต่างหาก ไหนจะผมที่หนาซะจนไว้ยาวมากก็ไม่ได้ จะตัดสั้นก็ไม่ได้อีก ได้แต่รัดหรือถักเปียไว้ตลอดเวลา...แค่นี้ก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว นี่ยังไม่นับถึงความดูดีมีชาติตระกูล (ที่มีจริงๆ) ของเธอคนนั้นที่ฉันไม่มีอีกต่างหาก'                เธอก็ได้แต่เอาเรื่องการเรียนพยาบาลอันแสนจะหฤโหดมาเป็นข้ออ้างในการปฏิเสธว่าไม่ว่างอย่างนุ่มนวล ทั้งๆที่ใจจะขาดรอนๆ              และแล้ว...วันหนึ่ง ฟ้าก็ประทานให้เขาลอยห่างจากเธอไปอีกไกลแสนไกล เมื่อในที่สุด ความฝันของเขาก็เป็นจริง ด้วยการได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ออกอัลบั้มร่วมกับรุ่นพี่ศิษย์เก่าร่วมสถาบันที่เล่นดนตรีอยู่ด้วยกันมาตลอด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ลำพังแค่หน้าตาอันหล่อเริ่ดของทุกคนในวงก็แทบจะดังเป็นพลุแตกอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะดีใจกับเขามากมายแค่ไหน แต่ก็อดรู้สึกโหวงๆเวลาคุยกันทางโทรศัพท์ไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งยัน..ยืนยันแข็งขันว่ายังไงทุกอย่างก็จะยังเหมือนเดิม และถึงแม้ว่าเธออยากจะเชื่อเขาเหลือเกินก็ตาม                “เนี่ย...เดี๋ยวเราจะส่งซีดีกับโปสเตอร์พร้อมลายเซ็นไปให้นะ ให้ครบทุกคนเลย จะเอากี่ชุดล่ะ”.....แหม...ยังอุตส่าห์มีน้ำใจ               “ไม่เป็นไรหรอก เราจะได้ช่วยอุดหนุนเพลงของเพชรไง” เธอปฏิเสธไปตามมารยาท แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ               ไม่รู้ว่าเขาลืม หรือคิดว่าเธอปฏิเสธเขาจริงๆกันแน่นะ เพราะจนถึงทุกวันนี้ที่เขาและวงมีอัลบั้มที่สองที่สามออกมาแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววของของที่จะส่งมาให้...เฮ้อ...               ก็คงมีแต่เธอ ที่เที่ยวส่งโน่นส่งนี่ไปให้อยู่ฝ่ายเดียว ทั้งของขวัญวันเกิด ปีใหม่ วาเลนส์ไทน์ อันได้แก่..ลูกหยีไร้เมล็ดในแพ็คเกจประหลาดต่างๆนานาตามเทศกาล...หรือแม้แต่โปสการ์ดใบน้อยทุกครั้งที่ไปเที่ยว จูนยังคงนึกขำตัวเอง เมื่อคิดถึงตอนที่เธอขอที่อยู่ใหม่ของเขาหลังจากเรียนจบ และเขาก็อุตส่าห์โทรกลับมาบอก              แต่หลังจากรับปริญญาเมื่อหลายปีก่อน ทั้งคู่ก็ติดต่อกันน้อยลง คงเป็นเพราะงานของเขายุ่งกระมัง โทรศัพท์ไปกี่ครั้งก็ไม่มีคนรับ บางครั้งก็โทรไม่ติดไปเฉยๆ จนอดใจหายอีกแล้วไม่ได้ว่าเขาคงจะรำคาญเธอจนต้องเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว เพราะในวันงานรับปริญญานั้นเองที่เธอหอบเอาของขวัญชิ้นโตที่บังคับเพื่อนทำกับมือไปให้เขาที่หน้าคณะตอนกลางวันแสกๆ ซึ่งก็เหมือนกับจะเป็นการเปิดเผยตัวจริงของเธอนั่นเอง                              "แต่เราก็ว่าวันนั้นเราดูดีที่สุดในชีวิตแล้วนะ.."                                ส่วนเขา ก็ยินดีรับของขวัญจากเธอด้วยความเต็มใจ และสุภาพ...เช่นเคย ท้ายที่สุด เธอก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่า เขานั้นอยู่ไกลจนแม้แต่จะมองก็มองไม่เห็นเสียแล้ว อย่าหวังว่าแต่จะเอื้อมมือคว้าเลย เพราะหลายเดือนมานี้ จู่ๆก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากโทรศัพท์ของเขาอีกเลย หลังจากที่ทำใจดีสู้เสือ เฝ้าเพียรพยายามโทรเป็นระยะๆ (ห่างๆ) เธอก็ต้องยอมจำนนต่อฟ้าดินแต่โดยดี                  แต่ทว่าในวันนี้ คงเป็นฟ้าอีกเช่นกัน ที่นึกสงสาร จึงได้ส่งเขามาอยู่ตรงหน้า...ใกล้เหลือเกิน...ใกล้จนไม่ต้องเอื้อมให้เมื่อยเลยก็ว่าได้ แล้วนี่จะให้เธอตัดใจจากเขาได้อย่างไรกันเล่า                 “กินซะ...ไอ้จูน ถ้านายเพชรตื่นขึ้นมาก่อน เดี๋ยวแกก็ตื่นตูมจนลืมกินอีก” ลีเห็นเพื่อนแน่นิ่งเหมือนถูกสตาฟไว้แบบนั้น ก็อดเป็นห่วงไม่ได้                 'เมื่อไหร่...ผู้ชายคนนี้จะไปจากชีวิตเพื่อนเราซักที่นะ...แต่เอ..เขาก็ไมได้อยากเข้ามาซักหน่อยนี่หว่า มีแต่ไอ้นี่ ที่เอาหัวใจไปผูกขาเค้าไว้เองต่างหาก' ลีลอบมองเพื่อนสนิท ถอนหายใจเบาๆ                 “ขอบใจนะป้า... (ด้วยวุฒิภาวะที่ดูจะเป็นผู้เป็นคนมากที่สุด ลีจึงมักถูกเพื่อนๆเรียกว่า ป้า อยู่บ่อยๆ) แล้วไอ้สองคนล่ะ”                 “ก็นั่งสวาปามของฟรีอยู่น่ะซิ พี่เชาวน์...เอ่อ...คุณเจ้าของน่ะ เอามาเลี้ยงแบบไม่อั้นเลย บอกว่าตอบแทนที่ช่วย ฉันก็เลยแบ่งมาให้แกนี่แหละ กินซะด้วยนะ อย่าต้องถึงกับให้ป้อนเลยนะแก”                 “เพชรจะเป็นอะไรมากมั้ยป้า...” จูนรำพึงออกมาเบาๆ ตาเริ่มแดง                  “ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ” ลีลุกขึ้น เอามือโอบรอบคอเพื่อน โยกไปมาเบาๆ                   “เอาน่า...พี่เชาวน์เขารับปากแล้วว่าพรุ่งนี้จะขับรถพาเพชรกับคุณอีกคนไปโรงพยาบาลแต่เช้า แกก็ไปกับเขาด้วยซะเลยสิ จะได้สบายใจ แต่ฉันว่าไม่น่าจะมีอะไรผิดปกตินะ แกอยู่ ER (Emergency Room: ห้องฉุกเฉิน) ก็น่าจะดูออกนี่หว่า”                “เราก็ภาวนาให้เป็นอย่างนั้นนะ” จูนใจชื้นขึ้นมาอีกนิด ประสบการณ์จากการทำงานที่แผนกอุบัติเหตุและฉุกเฉินมานานร่วมสามปี ทำให้เธอพอจะสังเกตความปกติของผู้ป่วยได้แม่นยำพอสมควร แล้วไอ้อาการแสดงถึงความผิดปกติร้ายแรงต่างๆนานาที่เธอกลัว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเกิดขึ้นกับชายหนุ่มตรงหน้า จากคุณ : มธุธารา (มธุธารา) - [ 17 มิ.ย. 49 10:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วยกันติชม คอมเม้นท์ เพื่อเป็นกำลังใจให้ปรับปรุงต่อไปด้วยนะคะ.....ขอบคุณมากๆเลย จากคุณ : มธุธารา (มธุธารา) - [ 17 มิ.ย. 49 10:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4452311/W4452311.html อ่านตอนแรกได้ค่ะ จากคุณ : มธุธารา - [ 17 มิ.ย. 49 10:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ...อะแฮ่ม...ลืมไป..ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนะเนี่ย ปล่อยไปสองตอนแล้ว สวัสดีค่ะ มธุธารา ยินดีที่รู้จักค่ะ หลายท่านในที่นี้ที่ได้เคยติดตามผลงาน เป็นแรงบันดาลใจให้เกิดความกล้าเปิดเผยผลงานเก่าเก็บที่แค่คิดจะแต่งไว้อ่านคนเดียว(เพราะเขินไม่กล้าให้คนอื่นอ่าน) ออกมาสู่สาธารณชนกับเค้าบ้าง....ขอบคุณค่ะ ป.ล.ชอบอ่านทุกแนวค่ะ ทุกคนที่นี่เก่งๆกันทั้งนั้นเลย... จากคุณ : มธุธารา - [ 17 มิ.ย. 49 11:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หวัดดีคุณมธุดาราด้วยครับ ภาษาน่ารัก อ่านง่าย สบายๆ ดีครับ บางย่อหน้ายาวนิดนึง (สำหรับสายตาแก่ๆ อย่างผม ฮ่าๆๆ) ช่วงแรกอะครับ ดูสาวๆ ตื่นตกใจกันไปหน่อย (สองคนแรกอะครับ) สำหรับพยาบาลนะ ผมว่า แบบไม่น่าจะตื่นตูมขนาดนั้นมั้งครับ อิๆ ถึงตอนนี้เดาว่า จูนคงเป็นนางเอกใช่เปล่าครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 มิ.ย. 49 17:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 555 คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ นี่ล่ะค่ะเจ้าแม่ตื่นตูมของแท้ทั้งคู่เลย ขอบคุณที่ติชมค่ะคุณพีทคุง จากคุณ : มธุธารา - [ 17 มิ.ย. 49 17:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วก็จะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง จากคุณ : scottie - [ 18 มิ.ย. 49 14:25:33 ]